คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BBAM's Secret :: 2 :: 100%
เช้า วันถัดมาหลังจากคืนนั้น ด้วยความที่รู้สึกผิดกับมาร์ค ผมจึงอยากเอาใจเขาเพื่อชดเชยความผิด คนเราก็แบบนี้แหละ พอรู้ตัวว่าทำอะไรผิดก็มักจะมารู้สึกผิด แต่ทั้งที่รู้ดีว่าผิด แต่ผมก็ยังบ้ารับปากเรื่องบ้าๆ จากผู้ชายคนนั้น
ผมเลยตัดสินใจเพื่อจะไปหามาร์คที่คอนโดเพื่อจะไปทำอะไรให้เขากิน
แต่เมื่อประตูหน้าห้องเปิดออก คนที่ผมเจอกับไม่ใช่หน้าแฟนผม
แต่เป็น................ อิม แจบอม
เขายิ้มแบบมีความนัยให้ผม แต่ผมกลับมองผ่านรวมถึงถามหาแฟนของผม
“มาร์ค ไปไหน ....?”
“มันยังนอนลุกไม่ตื่นเลย ก็เมื่อคืนดื่มไปซะขนาดนั้น”
ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวเข้าห้องผู้ชายคนนั้นก็จับแขนผมไว้ แล้วกระซิบข้างหูของผม
“แบมไม่เหนื่อยเหรอครับ ก็เมื่อวานพวกเราสองคน สุขกันซะขนาดนั้น คิดถึงแบมจังครับ แบมคิดถึงพี่ไหม” พูดไม่พอยังเอาริมฝีปากมาไล้ที่แก้มของผม
“.......”
ผมผลักเขาออกแล้วก้าวเข้าไปในห้อง เขาบ้ารึเปล่าถึงกล้าแสดงความใกล้ชิดขนาดนั้นกับผม ที่หน้าห้องของแฟนผมอีกตั้งหาก
ไม่กลัวคนอื่นจะเห็น ไม่กลัวคนอื่นจะรู้เลยรึไง
ผมไม่ได้พูดอะไร แต่ก้าวไปที่ครัวเพื่อจะทำอาหารเช้าให้มาร์คกิน
ทั้งที่รู้ดีว่าไม่ควรเปิดการสนทนาใดใดกับคนที่เป็นโจทย์กันอยู่
แต่ปากเจ้ากรรมกลับถามออกไป “นายกินอะไรรึยัง ถ้ายังฉันจะทำสลัดผักกับทอดไข่ให้กิน”
“เมื่อ ก่อนฉันก็กินได้นะ แต่ตอนนนี้ฉันไม่ค่อยชอบสลัดกับไข่หรอก เพราะมาร์คมันชอบ ฉันอยากสปาเก็ตตี้มากกว่า นายจะใจดีทำให้เพื่อนแฟนคนนี้ไหมละ....?”
“นายลองพูดเหตุผลสัก 3 ข้อ ที่ฉันควรทำให้นายกินได้ไหม”
“หนึ่งนายควรต้องช่วยเพื่อนแฟน สองนายต้องอยากช่วยคนที่หิว และ ข้อสุดท้ายนายต้องอยากช่วยคนที่ทำให้นายมีความสุข จริงไหม.......” ผู้ชายคนนี้ไม่ได้พูดเปล่าแต่กลับเอาตัวมาแนบหลังผมพร้อมกอดเอวผมไหว ผมตกใจสุดขีด พยายามดิ้นเพราะกลัวคนอื่นมาเห็น แต่ยิ่งดิ้นผู้ชายคนนี้กลับยิ่งกอดแน่นขึ้น
“ปล่อยก่อนที่ใครจะออกมาเห็น นายจะบ้ารึไง ถึงได้ทำแบบนี้ ตรงนี้”
“ไม่ มีใครอยู่หรอกนอกจากมาร์ค มีฉันคนเดียวที่ขอมาพักกับมันก็เมื่อคือฉันเป็นคนส่งมันกลับมาที่คอนโด ฉันคงเป็นบ้าไปแล้ว แต่ฉันรู้สึกอยากจูบนายชะมัดตอนนี้”
“แล้ว.............ใครว่านาย.............จูบไม่ได้ละ” ผมคงเป็นบ้าจริงๆ ที่พูดบ้าๆแบบนี้ออกไป ทั้งที่แฟนผมเขาก็นอนอยู่ที่ห้องนอนแค่นี้ แต่พอสายตาผมสบกับเขา นัยน์ตาเขาที่สะท้อนแต่ภาพของผม ริมฝีปากของเราก็สัมผัสกันอย่างอ่อนหวาน และเริ่มรุนแรง ภาพเมื่อคืนฉายกลับเขามาในหัว ภาพมาร์คค่อยๆ หายไปและมีแต่ภาพของคนตรงหน้า มือของเขาเริ่มที่จะอยู่ไม่สุก แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไป ผมก็ได้ยินเสียงมาร์คที่ดังออกมาจากในห้องเพื่อถามแจบอมว่าใครมา เราสองคนต่างตกใจแต่แจบอมก็ใจเย็นมากพอที่จะรีบเดินออกไปจากห้องครัว เพื่อไปหามาร์ค
ส่วน ผมก็รีบจัดการกับเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยเรียบร้อยของตัวเองอย่างรีบเร่ง ผมได้ยินเสียงดีใจของมาร์คที่ถามแจบอมว่า ผมมาหาเหรอ และ หลังจากนั้นเขาก็รีบวิ่งมาที่ห้องครัว
“แฟนของฉันน่ารักที่สุด เห็นไหมแจบอม ขนาดเมื่อคืนกลับดึกพอๆกันวันนี้เขายังมาทำอาหารให้ฉันกินแต่เช้า
แบมแบมของฉันน่ารักมากจริงๆ” มาร์ครีบเข้ามาโอบผม ผมจึงส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้แฟนตัวเอง
แฟนที่น่ารักเหรอ ?
แฟนที่เพิ่งจูบกับผู้ชายคนอื่น ?
แล้วผู้ชายคนนนั้นก็ดันเป็นเพื่อนสนิทของแฟน ?
ทั้งที่แฟนตัวเองก็อยู่ในห้อง ?
แถมจูบกันในคอนโดของแฟนตัวเองอีกตั้งหาก ?
ผมรู้สึกว่าตัวเองเลวขึ้นมาทันที่ แต่ก่อนที่ผมจะคิดอะไร แจบอมก็พูดบางสิ่งที่ทำให้ผมต้องหลุดออกจากความคิดของตัวเอง
“แบมแบมเขาน่ารักจริงๆแหละ หวานเอามากๆ หมายถึง เป็นแฟนที่น่ารักเอาใจเก่ง นายนี่โชคดีชะมัด” ความนัยย์ที่มาร์คไม่มีวันเข้าใจ แต่ผมกลับเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ผมถึงกับมองสบตาเพื่อปรามเขา แต่ผู้ชายคนนั้นกับขำไปกับมาร์คที่หัวเราะอย่างมีความสุข
“ฉันขอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะรีบมาภายใน 5 นาที เพราะแรงแห่งรักมันเรียกร้อง ฮาฮาฮา” มาร์คพูดและเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำเหลือแค่ผมกับแจบอม ผมหันหลังกลับไปเพื่อจะไปทำสลัด
ส่วน แจบอมก็เหมือนจะออกไปนอกห้องเพราะผมได้ยินเสียงปิดประตู ผมไม่ได้สนใจอะไรอีก ในขณะที่ทำสลัด ผมก็ตัดสินใจทำบางสิ่งไปด้วย พอเวลาผ่านไปครึ่งชม. มาร์คก็อาบน้ำเสร็จ พร้อมทั้งแจบอมที่กลับเข้ามา
“นายไปไหนมา” มาร์คถามแจบอม ทั้งที่คิดว่าไม่ต้องสนใจแต่หูผมกลับตั้งใจฟังคำตอบที่กำลังจะเอ่ยออกมาจากผู้ชายคนนั้น
“ลงไปเอาของที่รถ แล้วก็โทรไปรายงานตัวกับแม่คนที่ 2”
“แหม รักกันจริงเชียว แบมแบมครับ เราก็ต้องสวีทให้มากกว่านี้แล้วนะ”
ผมไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้ผมทำ หรือ เพราะคำตอบจากใคร แต่เหมือนมีแรงกระตุ้นบางอย่างทำให้ผมก้าวไปหาแล้วจุ๊บลงที่ปากมาร์คเบาๆ “สวีทพอรึยัง”
“มากจนเกินพอ” แล้วมาร์คก็จูบลงที่มือของผมเบา แล้วเสียงกระแอมดังๆ ก็ทำให้พวกเราแยกตัวออกจากกัน
“หวานกันเหลือเกินช่วยสงสาร คนที่ต้องดูบ้างเถอะครับ คุณต้วน”
“กินข้าวเช้ากันฝีมือแบมแบมนะ”
ผมเลยเอาสิ่งที่ผมทำออกมาตั้งโต๊ะ โดยไม่หลืบมองไปทาง ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามมาร์ค
“ว้าว ..........วันนี้มีสลัดกับสปาเก็ตตี้เหรอเนี่ย แบมแบมของผมทั้งเก่งและน่ารักที่สุดเลย”
“....นั่นสิ น่ารักจริงๆ....”
“มานั่งกินด้วยกันสิครับที่รัก” มาร์คจับมือผมให้นั่งหัวโต๊ะ แล้วก็หันไปสนใจกับสลัด แต่ผู้ชายอีกคนหนึ่งกลับแอบเอื่อมมือมาจับมือผมไว้ แล้วใช้มืออีกข้างกินสปาเก็ตตี้ไปยิ้มไป ส่วนผมก็ก้มหน้าก้มตากินสลัดไป โดยไม่ปล่อยมือผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนของผม
มาร์ค แบมขอโทษ...........แบมมันเลวจริงๆ
แต่......................................
แบมไม่สามารถสลัดมือที่แอบกุมกันอยู่ตรงนี้ไปได้จริงๆ
==========B========B======A========M============
50%
รสชาติความผิดมันช่างเป็นรสชาติที่หอมหวาน
มีหลายครั้งเหลือเกินที่เรารู้ว่ามันไม่ดี
แต่ก็ยังอยากคิดอยาจะขอลองสักครั้ง.............
พอได้ลองแล้ว มันก็ยากที่จะเลิก
สารเสพติด ที่ชื่อว่า "อิม แจบอม" คือสิ่งนั้นของผม
ตอนขากลับมาร์คอาสาจะไปส่งแต่ผมกลับบอกปฎิเสธ
เพราะอยากให้เขาพักผ่อน เนื่องจากเมื่อคืนก็อยุ่จนดึก
ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่.....................
พอจะก้าวออกจากห้อง แจบอมก็อาสาว่าจะไปส่งผมแทน เพราะตัวเองก็เหนื่อยอยากกลับบ้านไปพักผ่อนเหมือนกัน แฟนผมก็เห็นดีด้วยบอกผมจะได้ไม่เหนื่อย เขาช่างไม่รู้อะไรเลย
ว่ากำลังจะปล่อยนน้ำมันไว้กับกองไฟ
ยิ่งน้ำมันโดนไฟ ไฟมันก็ยิ่งเผาไหม้ให้ทุกอย่างร้อนแรงยิ่งขึ้น
มาร์คเขาช่างเป็นแฟนที่น่ารัก เขาถึงกับเดินออกมาส่งผมกับแจบอมถึงหน้าลิฟท์
เขากอดผมบอกกลับบ้านดีๆนะครับ ฝากฝังเพื่อนเขาว่าช่วยพาผมส่งให้ถึงบ้านด้วย
ผมโบกมือลามาร์คจนกระทั้งประตูลิฟท์ปิดลง
แจบอมก็คว้าผมเขาไปในอ้อมกอดของเขาทันที ริมฝีปากของเราประกบกันแทบจะในทันที
แจบอมมอบความร้อนแรงและความอ่อนหวานให้แก่ผมโดยที่ผมไม่ต้องร้องขอ ผมแค่เงยหน้ารับความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้ มือของอีกฝ่ายค่อยไล้เข้ามาในเสื้อของผม มันก็ทำให้ผมรู้ว่าเราอยู่ในลิฟท์ที่ยังอยุ่ในคอนดดแฟนผมด้วยซ้ำ ผมเลยจับมือนั้นไม่ให้รุกเข้ามามากกว่านั้น
“มาร์คมันโง่ชะมัด ส่งแฟนตัวเองมาให้ผู้ชายคนอื่นชัดๆ”
“นายมัน.....สุดยอดของความเลวเลย”
“5555 ถึงฉันจะเลว แต่ก็ทำให้นายสุขได้ละกันใช่ไหมครับ” เขาหอมแก้มผมอย่างแผ่วเบาทำเอาผมร้อนไปทั้งหน้า
“ผมคงเลวไม่ต่างที่ทำเรื่องแบบนี้กับแฟนตัวเองได้ลงคอ”
“นายไม่เลวหรอก ถ้าจะเลว หรือ ถามว่าใครผิด ก็ยกความผิดความเลวทั้งหมดให้ฉัน ขอแค่นายรับความสุขจากฉันไปก็พอ ฉันจะรับความผิดนั่นเอง”
“นายมันดีแต่ปาก” ทั้งที่ปากพูดแบบนั้นแต่ในใจกลับเต้นระรัวอย่างที่ไม่ควรเป็น
เมื่อเราขึ้นรถ ผมก็ได้แต่นั่งนิ่งจมอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง กว่าจะรู้ตัวว่าคนขับไม่ได้ไปส่งที่บ้านของตัวเอง ก็ตอนที่รถจอดที่หน้าคอดโด ราคาแพงในย่านกังนัม
“นายพาฉันมาที่ไหน”
“คอนโดฉันเอง ก็นายไม่บอกว่าบ้านนายอยู่ไหน ฉันก็ไม่รู้จะไปส่งยังไง”
“ได้ งั้นฉันจะนั่งแท็กซี่กลับเอง ขอบใจ”
“ได้ไงกันละ เดี๋ยวฉันไปส่งแต่ขึ้นไปห้องฉันก่อนเถอะ ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะพาไปส่งบ้าน”
แล้วเขาก็ลากผมโดยไม่ให้ผมออกความเห็นอะไรอีก เราขึ้นไปที่ชั้น 7 ห้อง 206
ภายในห้องนั้น ผนังเป็นสีเทาเรียบๆ แต่แฝงไว้ด้วยความน่าค้นหา เหมือนกับเจ้าของห้อง ผมที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเลยได้ยืนเก้ๆกังๆ แล้วตัดสินใจนั่งที่ โซฟา แล้วเปิด TV ดูแก้เซ็ง
ผมหันไปเห็นว่า มีรูปแจบอมกับกลุ่มเพื่อน มีรูปแจบอมกับมาร์ค และมีรูปแจบอมกับแฟนอยู่หลายรูป ผมตัดสินใจคว่ำหน้ารูปที่มีมาร์ค และ รูปแฟนของแจบอมลง ผมไม่อยากเห็นสายตาของ 2 คนนั้นที่มองมา สายตาเหมือนที่จะตอกย้ำว่าผมผิดแค่ไหน ผมตัดสินใจพลิกรูปแจบอมกับซูจี และรูปที่มีแจบอม ขึ้นมาแล้วเอ่ย “ขอโทษ” เบาๆกับผู้หญิงตรงหน้า
ถึงจะรู้ว่าเธอคงไม่ให้อภัยถ้ารู้ความจริง แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรให้ดีกว่านี้ได้
ยังไม่ทันที่คำขอโทษจะจางหาย เจ้าของห้อง หรือ ผู้ชายในรูปที่กอดแฟนเขาอยู่ก็เข้ามากอดเอวผมอย่างแนบแน่น
“นายจะขอโทษทำไม นายไม่ผิด ฉันเป็นคนผิด ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องรู้สึกอะไรทั้งนั้น
ยกความผิด ของนายให้ฉัน” เขาพูดไปพลางจูบไซร์ที่คอด้านหลังของผม
“ยกความรู้สึกผิดของนายให้ฉันได้ไหมแบม”
“ยกทั้งหมดของนายให้ฉัน” เมื่อจบประโยคนี้ผมก็ได้แต่หันหน้าไปประจันหน้าคนที่กอดผมอยู่ ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างใจง่าย แต่ถึงจะคิดอย่างงั้น ผมก็ยังรั้งร่างสูงและโอบรอบคอผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเข้ามารับจูบอันแสนเร้าร้อนของเรา
ยิ้งลิ้มรสความสุขที่แสนทรมานนี้มากเท่าไหร่ หัวใจผมก็ยิ่งเต้นระรัวเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ทั้งที่มีรูปของแฟนผมมองอยู่ ทั้งที่มีรูปของแฟนผู้ชายตรงหน้าคนนี้มองอยู่
แต่ดูเหมือนนั้นไม่ได้ช่วยเตือนสติและการกระทำผิดของพวกเราเลย
มันกลับยิ่งทำให้พวกเราเร้าร้อนไปกับความผิดอันแสนหวานนี้ยิ่งขึ้น และ ยิ่งขึ้น
“นายไม่กลัวแฟนนายรู้รึไงถึงได้พาฉันมาที่ห้องนายแบบนี้” ผมถามขึ้นมาเมื่อผู้ชายคนนี้กำลังหยอกเล่นกับหน้าอกของผม
“ฉันไม่เคยพาแฟนมาที่นี้ นายเป็นคนแรกของที่นี่ ของห้องนี้ ของเตียงนี้” ทั้งที่คิดว่าเขาคงแค่โกหก แต่ใจผมกลับรู้สึกโง่จนอยากที่จะเชื่อที่ผู้ชายคนนี้พูดจนหมดใจ เขาชักจะทำผมไม่ใช่ตัวเองขึ้นไปทุกที ทั้งที่พวกเราเพิ่งเจอกันแค่ 2 วันแต่ทำไม เขาถึงมีอิทธิพลซะจนผมยังกลัวใจตัวเอง
“นายคิดอะไรอยู่ตอนนี้คิดแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นก็พอ” คำพูดที่หลุดออกมาจากแจบอมทำให้ผมไม่คิดอะไรอีกผมตกลงไปในความผิดอันแสน หวานอีกครั้ง และ อีกครั้ง
===============================================
“กี่โมงแล้ว” ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่ทราบ รู้แต่ว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว แต่คนที่นอนข้างๆ กลับเอามือมาปิดตาผมอีกครั้ง พร้อมกับจูบเบาๆ ที่ปาก
“จะ ทุ่มแล้ว หิวไหม เดี๋ยวทำรามยอนให้กิน”
“ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง”
“เมื่อกี้พ่อนายโทรมา ฉันเลยรับแล้วบอกนายมาติวหนังสือกำลังจะกลับ”
“วันหลังอย่ารับโทรศัพท์ฉัน ฉันไม่ชอบ”
แจบอมไม่ตอบอะไรแต่กลับเอามือมาหยิกจมูกผมเล่นซะงั้น ผมไม่ใช่หมาสักหน่อย -*-
“นายไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กินแล้วค่อยไปส่ง รับรองฉันขับไปส่งไม่เกิน 2 ทุ่มนายถึงบ้านชัวร์”
ผมจึงตัดสินใจทำตามคำสั่งของคนปากดี ผมใช้ยาสระ ใช้ครีมนวด ใช้ครีมอาบน้ำ ของเจ้าห้อง มันเหมือนว่าเขากำลังมาอาบน้ำให้ผม
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย ผมก็รีบออกมากินรามยอนที่ ผู้ชายใส่ชุดนอนทำให้ผมกิน มันให้ความรู้สึกอบอุ่นไปจนถึงหัวใจ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ผมกลับรู้สึกว่า มันช่างเป็นเรื่องที่น่าประทับใจอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าผู้ชายแบบนั้นจะอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้
ผมกินไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ส่วนเขาก็เอาแต่มองผมกินไม่พูดอะไรทั้วสิ้นจนผมกินเสร็จ เขาเอาทิชชู่มาเช็ดปากผม “ฉันไม่ใช่เด็กๆ ที่นายต้องมาดูแลขนาดนี้หรอก”
“ฉันรู้ดีเลยละว่านายไม่เด็ก 555+”
O ////////////// O “ไอ้..........”
เขาส่งยิ้มกวนๆมาให้ผม ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายกลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมอยากจะบ้าชะมัด
แล้วแจบอมก็พาผมไปส่งบ้านทัน 2 ทุ่มอย่างที่คนปากดีบอกไว้จริงๆ
เมื่อผมถึงห้องนอนจู่ๆ ก็มีไลน์ของคนที่ชื่อว่า B ส่งมา ผม งง นิดเพราะไม่เคยเซฟเบอร์หรือรู้จักเบอร์นี้เป็นการส่วนตัว แต่ผมก็เปิดไลน์ขึ้นอ่านในนั้นมีข้อความจากผู้ชายที่เพิ่งมาส่งผมเมื่อครู่
“ฉันแอบแอด Line นายตอนหลับ”
“คงไม่โกรธนะ”
“Good Night My B”
ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรพิมพ์ตอบกลับไป แต่ผมก็ยังทำ
“Sweet Dream B from your B”
Talk....
มาต่อให้แล้วค่ะ ครบ 100%
ปาดเหงื่อออออมากับเรื่องนี้
พอมากลับมาอ่านอีกครั้งรู้สึกว่าภาษาที่ทำ ที่ใช้มันไม่โอเลยยย
เลยต้องนั่งแก้ภาษา แต่ก็ไม่อยากแกพล็อตที่เคยว่างไว้
มันยากจริงๆๆ เพิ่งรู้ว่าการเอาเรื่องเกลามารีใหม่มันยากกว่าการเขียนเรื่องใหม่มากนะ TT____TT
มีคอมเม้นยังไงอย่าลืมติกแท็ก #ฟิคความลับบีแบม นะคะ
วันนี้มาต่อทีเดียว 2 เรื่องรวดดดด 55+
ปล. #ฟิคแฟนบอยพี่มาร์ค ตอนใหม่อัพแล้วนะจ้ะ
TALK on 18-08-2014
เอิ่มมมม พอกลับมาอ่านแล้วถึงกับต้องแก้ไขไปหลายจุด เพิ่มอะไรอีกหลายอย่าง
TT_____________TT โฮกกกก คิดผิดหรือคิดถูก
มาตกลงกันก่อนเนอะรีดเดอร์ที่น่ารัก
บอกเลยเรื่องนี้จะแรงส์ เพราะฉะนั้นถ้าใครคิดว่าอ่านแล้วจะพาลทำให้เผลอไม่ชอบตัวศลป.จริงๆ
ขอให้ [ X ] กดปิดทันทีนะที่รัก
ตกลงกันก่อนเนอะ ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเห็นคอมเม้นหรือทวิตที่พาดพิงศลป.เพราะฟิคเรา
เราจะล็อคเรื่องนี้ แล้วใส่รหัสให้เฉพาะบางคนเข้าอ่านเท่านั้นทันที
อาจจะดูว่าเรื่องมาก แต่ถ้าเคยอ่านฟิคเรื่องอื่นของเราจะรู้ว่าเราไม่เคยเยอะกับคนอ่านเลย
ไม่เคยรีเควสจำนวนเม้น ฉากเอ็นซีก็ตัดให้อ่าน
แต่เรื่องนี้เราขอจริงๆ นะ TT__TT เพราะมันเคยเกิดเหตุแบบนี้จริงๆ
แบบอ่านฟิคแล้วอารมณ์ค้างไปด่าศลป.จริงๆ
เราเลยต้องขอกันไว้ก่อน
เราเชื่อว่าคนอ่านที่น่ารักของเราทำได้ หุหุหุหุหุ
อย่าลิมไปแท็ก #ฟิคความลับบีแบม นะจ้ะอ่านทุกคอมเม้น 555+
เจอกันใหม่ใน 50% ถัดไป
ความคิดเห็น