คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : #วซดล : บทที่ 15 100%
Fifteen
พี่แจบอมจากไปแล้ว แต่พี่ได้ทิ้งภาวะหนักอึ้งให้กับผม พี่มาร์คมองผมาเขียวปัดเดินมาที่เตียงผมอย่างเร็วจัมมือผมอย่างแรง
“โอ๊ย แบมเจ็บนะพี่มาร์ค”
“สนิทกับมันถึงขั้นนั้นเลยรึไง”
“อย่าเรียกพี่แจบอมว่ามันดิ”
“ทำไมปกป้องมันเหรอ พี่จะเรียกมันว่าอะไรก็เรื่องของพี่”
“พี่มาร์คปล่อย แบมเจ็บนะเว้ย”
“เจ็บเหรอ เจ็บแล้วทำไมทำอะไรไม่คิด แบมโง่รึไงถึงปล่อยให้ไอ้เจบีมันทำแบบนั้น”
“ผมทำอะไร” ผมไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนนะ แต่คือผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น พี่แจบอมเป็นคนหอมแก้มผมเองผมนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำเชี่ยอะไรเลย แต่พี่มาร์คบอกว่าผมทำบ้าอะไร แถมยังด่าว่าผมโง่อีก
“ปล่อยให้มันทำแบบนั้นได้ไง”
“พี่แจบอมเขาก็แค่ล้อเล่นไม่เห็นเป็นอะไรเลย แบมยังกอดกับพี่แจ็คสันหรือพี่มาร์คออกบ่อยไป พี่มาร์คยังเคยเกือบหอมแก้มพี่จูเนียร์เลยพี่น้องกันเล่นอะไรกันแบบนี้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย” ผมรู้ว่าผมกำลังเถียงอะไรข้างๆ คู แต่ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเถียงแพ้พี่มาร์ค โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่พี่มาร์คงี่เง่าไม่มีเหตุผลแบบนี้
“ไม่เหมือนกัน พวกพี่อาจจะแกล้งกันแต่มันก็ทำเพราะหน้าที่ แต่ที่นี่มีแค่แบมกับมันนะ เมื่อคืนถึงขั้นไหนกันแล้วละ” คำพูดพี่มาร์คเหมือนตบหน้าผม ขั้นไหน คืออะไร
“พี่คิดทุเรศแบบนั้นได้ไง” ผมอึ้งกับคำพูดของพี่มาร์ค ผมไม่อยากเชื่อว่าเขาคือพี่ชายที่ผมรักจริงๆ
“ไม่ทุเรศไปกว่าที่มันทำหรอก”
“พี่ใช่พี่มาร์ค ที่ผมรู้จักรึเปล่า ถึงได้พูดแบบนี้”
“อย่าว่าพี่เพราะพี่ไม่ได้ทำอะไร”
“งั้นพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าแบมเหมือนกัน”
“พี่พูดเพราะพี่เป็นห่วงแบมนะ ไอ้แจบอมมันหวังจะเคลมแบม แบมไม่รู้ตัวรึไง หรือ แบมยินยอมพร้อมใจ”
“ถึงพี่แจบอมเขาหวังจะเคลมผมเขาก็พูดตรงๆ ทำตรงๆ ไม่ใช่ทำตัวางี่เง่าแบบพี่ พี่รู้ตัวรึเปล่าพี่ทำยังกับหึงแบมแนะ แบมเป็นน้องพี่นะไม่ใช่แฟนพี่ แบมไม่ใช่ลลิสเพราะฉะนั้นอย่าทำเหมือนแบมเป็นของพี่มาร์ค”
“แบมพูดแบบนี้แสดงว่าแบมก็รู้ว่าไอ้แจบอมรู้สึกยังไงกับแบม แต่แบมก็ยังกล้าทำตัวแบบนั้นกับมันอีกรึไง ทำไมแบมไม่อายตัวเองบ้าง”
“มีอะไรต้องอาย แบมไม่ได้ทำกับพี่แจบอมในที่ลับหรืออะไร นี่มันห้องพยาบาลแล้วเราก็ไม่ได้ทำอะไรกันมากกว่ากหอมแก้ม แล้วทำไมแบมต้องอาย”
“แค่นั้นก็แยอะแล้ว พี่ไม่เคยคิดเลยว่าแบมจะทำตัวได้หน้าผิดหวังแบบนี้” พี่มาร์คบีบแขนผมแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือที่หัวใจทำไมผู้ชายคนนี้ถึงคิดแบบนี้กับผม
“แล้วที่พี่มาร์คเคยออกไปมั่วผู้หญิงไปทั่ว กลับดึกบ้าง เช้าบ้างนี่ไม่เรียกว่าไร้ยางอายเลยเหรอครับ” พี่แรงมาผมก็พร้อมจะแรงกลับ ในเมื่อไม่อยากจะฟังเหตุผลกัน ในเมื่อเลือกที่จะใช้อารมณ์กัน ผมพร้อมจะอารมณ์กลับเหมือนกัน
“แบมมันจะมากเกินไปแล้วนะ แบมไม่เคยดื้อกับพี่แบบนี้เพราะไอ้แจบอมใช่ไหมแบมเลยเปลี่ยนไป”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่แจบอมเลย พี่มาร์คหยุดงี่เง่าสักทีได้ไหม” ผมอยากจะตะโกนคำว่าปัญญาอ่อนไปด้วยซ้ำแต่ระงับอารมณ์ทันอยู่
“แบม ชอบมันเหรอ”
“ถ้าใช่แล้วพี่มาร์คจะทำไม” ชอบ ชอบแบบพี่ชาย ผมไม่ได้โกหกนะครับแค่พูดไม่หมด
“ชอบก็เลยยอมให้มันทำแบบนั้นสินะ” สีหน้าพี่มาร์คดูแปลกๆ เอาละผมจะเลิกงี่เง่าตามพี่มาร์ค ผมเลยรีบแก้ไขความเข้าใจผิดก่อนที่มันจะเลยเถิด มันไม่ดีถ้าผมต้องลากพี่แจบอมมาเกี่ยวด้วยแบบนี้
“ชอบ ชอบแบบพี่ชาย น้องชายเล่นกันแค่นี้ไม่เป็นไรเหรอ”
“ถ้าพี่ชายแบบมันหอมแก้มมันได้แล้วพี่ชายแบบพี่ละ” อะไรคือพี่ชายแบบพี่ฟ่ะ ผมที่งงๆ จึงเงยหน้าหันไปมองพี่มาร์ค สถานการณ์มันดูคุ้นๆเหมือนกับวันนั้นเลยนะครับ หน้าพี่มาร์คค่อยๆ ก้มลงมาผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดตรงหน้า ผมผลักพี่มาร์คออกก่อนที่มันจะเหมือนเรื่องคืนนั้น
“พี่ทำบ้าอะไร”พี่มาร์คไม่ตอบแต่กลับจับมือที่ผมผลักตรึงไว้กับเตียง
“เมื่อกี้แบมยังบอกเลยไม่ใช่เหรอว่าว่าพี่ชายน้องชายหอมแก้มกันได้ไม่ผิด ในเมื่อไอ้แจบอมมันมีสิทธิ์หอมแก้มแบมได้ทำไมพี่ทำไม่ได้” แล้วริมฝีปากของเราก็แนบชิดกันมันต่างจากคราวที่แล้วที่พี่มาร์คไม่ได้สติ แต่ผมสติเต็มร้อยคราวนี้พี่มาร์คสติเต็มร้อยแต่ผมเหมือนกำลังมึนๆ งงๆ ว่าทำไมมันถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้อีก พี่มาร์คใช้ริมฝีปากขมเม้มที่ปากของผม หน้าของผมแดงไปหมดไม่รู้เพราะรสจูบหรือสายตาของพี่มาร์คกันแน่ พี่มาร์ค เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบสนองพี่มาร์คก็ค่อยผละจากริมฝีปากมาที่ต้นคอของผม ขมเม้มจนผมรู้สึกเจ็บ ผมไม่เข้าใจว่าพี่มาร์คทำแบบนี้ทำไม
“สนุกไหมที่ล้อเล่นกับความรู้ของผม” ผมรู้สึกถึงน้ำใสที่ไหลลงจากดวงตา ทำไมต้องล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้ สนุกมากเหรอ
“พี่ขอโทษ” หน้าพี่มาร์คผละออกไปจากลำคอของผม
“พี่รู้ไหม ว่าสิ่งที่พี่ทำมันทำร้ายจิตใจผมแค่ไหน พี่อาจจะแค่ล้อเล่นสนุกๆ แต่พี่คิดไหมว่าผมจะสนุกกับพี่ด้วยรึเปล่า ผมมีความรู้สึกนะ พี่รู้ไหมพี่แจบอมบอกว่าชอบผม แต่เขาไม่ได้ทำอะไรที่หยาบคาย หรือ ทำอะไรที่ไม่ควรทำเลย แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรถึงกล้าทำแบบนี้กับผม สิทธิ์ของความเป็นพี่ชายเหรอ ไม่มีพี่ชายที่ไหนทำทุเรศเหมือนพี่หรอก” ผมมองไปที่ดวงตาของพี่มาร์ค อยากให้พี่มาร์ครับรู้สักนิดถึงความเสียใจของผม จูบที่ไม่ได้มาจากความรัก ไม่ใช่แม้แต่ความชอบ เป็นแค่ความอยากสนุกบ้าบอคอแตก ความอยากเอาชนะไร้สาระ จูบนี้ทำร้ายจิตใจผมไม่แพ้จูบวันนั้สักนิด
“แบมพี่ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งแบมนะ”
“ไม่ได้ตั้งใจแล้วทำทำไม ทำแบบนี้ทำไมครับ”
“พี่แค่ไม่ชอบที่แบมทำแบบนั้นกับไอ้แจบอม พี่แค่อยากให้แบมรู้ว่ามันไม่ควรทำ”
“เลยจูบผมแทนเหรอ มันช่วยอะไรได้เหรอครับ”
“..................”
“ถ้าอยากมาก ก็ไปลงกับคนอื่นเถอะครับ”
“แบมทำไมพูดแบบนี้ เดี๋ยวนี้ไม่ฟังพี่แล้วใช่ป่ะ” พี่มาร์คตะคอกผมเสียงดัง เขามีสิทธิ์อะไรถึงทำแบบรี้กับผม
“พี่ยังเป็นพี่ของผมอยู่จริงเหรอครับ พี่มาร์คที่ผมรู้จักเขาไม่เคยล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นขนาดนี้ เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้กับผมแน่นอน”
“แบมคิดว่าแบมรู้จักพี่ดีแค่ไหนกัน” คำพูดของพี่มาร์คทำเอาผมสะอึกไปหมดนั่นสิผมรู้จักพี่มาร์คแค่ไหนกัน ต้องลลิสละมั้งถึงรู้จักพี่มาร์คดี
“นั่นสิแบมว่าบางทีแบมอาจจะไม่รู้จักพี่มาร์คเลยก็ได้ แบมมันโง่จริงๆ ที่หลงคิดไปว่าเป็นน้องชายที่รู้ทุกเรื่องของพี่ เป็นน้องชายที่รู้ว่าพี่คิดอะไร แต่จริงแล้วพวกเราอาจจะไม่รู้จักันเลยก็ได้”
“แบม.....พี่”
“พี่มาร์คออกไปก่อนเถอะ แบมอยากพักผ่อน” ผมพูดแล้วก็รีบมุดตัวอยู่ในผ้าห่ม
“วันนี้พี่จะกลับก่อนแล้วกัน พี่ขอโทษสำหรับเรื่องวันนี้ พี่อยากให้แบมรู้ว่าพี่ตั้งใจมาเยี่ยมแบมจริงๆ เมื่อวานมาแล้วเราไม่ค่อยได้คุยกัน พี่เลยออกมาหาแบมอีกทีวันนี้ ขอโทษที่ทำให้แบมเสียใจ” พี่มาร์คเดินมาลูบหัวผม เขาเดินออกไปแล้วถ้าจะใจร้ายทำไมไม่ใจร้ายให้ตลอด มาพูดเหมือนห่วงผมทำไม
ผมไม่เข้าใจพี่มาร์คจริงๆ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
75%
ผมได้ออกจากโรงพยาบาลในเช้าวันถัดไป มีพี่ยองแจกับพี่จินยองมารับผมส่วนคนอื่นๆ ติดงาน ผมรู้สึกหายใจสะดวกขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่มารับไม่ใช่พี่มาร์ค วันก่อนหน้านั้นผมนอนไม่หลับเพราะพี่แจบอม วันถัดมาผมนอนไม่หลับเพราะพี่มาร์ค สรุปสองวันที่ผ่านมาผมคิดว่าผมนอนไปไม่ถึง 6 ชั่วโมงด้วยซ้ำพี่จินยองดูเหมือนจะรู้ว่าผมเพลียเลยทักผมตั้งแต่เห็นหน้าว่านอนไม่พอรึเปล่า ผมเลยได้แต่บอกไปว่านอนไม่ค่อยสบายตัวเลยนอนไม่หลับ
“งั้นกลับหอแล้วแบมนอนพักเยอะๆนะครับ วันนี้เรายังไม่ได้มีตารางงานอะไรหนิ”
“ขอบคุณมากนะที่พวกพี่มารับแบม”
“แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก รีบไปกันเถอะพี่เมเนน่าจะจอดรถมารอแล้ว”
ตลอดทางเนื่องจากความเพลียผมเลยเผลอหลับไปจนถึงหอพัก ตอนที่ผมไปถึงหอก็ไม่มีพี่คนไหนอยู่หอพัก ส่วนยูคก็ไม่อยู่เหมือนกัน ผมเลยนอนให้พักผ่อนเต็มทีจริงๆ เพราะเพลียเอามากๆ ผมมารู้ตัววอีกทีตอนได้ยินเสียงกุกกัก รื้อของอะไรบางอย่าง ผมเลยตื่นขึ้นมา
“กลับมาแล้วเหรอยูค”
“สักพัก ขอโทษทีนะแบมเลยตื่นเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกนี่กี่โมงแล้วอ่ะ 6 โมงครึ่งแล้ว เราว่าแบมอาบน้ำเหอะเดี๋ยวจะได้กินข้าวกินยาด้วย” ผมเลยตื่นขึ้นมาเพื่ออาบน้ำ พอผมถอดเสื้อ ผมจึงเพิ่งสังเกตเห็นรอยสีชมพูที่คอ มิน่านางพยาบาลที่เช็ดตัวผมถึงได้มองหน้าผมแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อวาน จนวันนี้ผมไม่ได้ส่องกระจกเลยจึงไม่เห็นว่ามันเป็นรอยช้ำขนาดนี้ โชคดีที่ผมใส่เสื้อคอเต่าสีขาวกลับบ้านวันนี้เลยไม่มีใครสังเกตุเห็น
แต่จากวันนี้ไปผมจะทำยังไงละเนี่ยบอกว่าแมลงกัดใครแม่งจะเชื่อว่ะ ช้ำขนาดนี้แมลงแม่งคงต้องตัวใหญ่เท่าช้างได้มั้งเฮ้อออออ เห็นแล้วก็ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อวาน ถ้าผมเจอหน้าพี่มาร์ควันนี้ไม่รู้ว่าผมจะมองหน้าพี่มาร์คยังไงผมรู้สึกยังไม่พร้อมจริงๆ แถมรอยที่คอมันก็ยังชัดอยู่แบบนี้อีกตั้งหาก
ผมเลยตัดสินใจอาบน้ำแล้วเอาเสื้อคอเต่าตัวเดิมมาใส่ก่อนเพื่อปิดรอยที่คอ ผมรีบออกมากินข้าวก็เห็นพวกพี่นั่งกันเรียบร้อยแล้ว เหลือที่นั่งตรงข้ามพี่มาร์คที่ยังว่างอยู่ ผมเลยจำใจที่นั่งลง แต่ผมก็ไม่พยายามสบตาคนที่กำลังจ้องอยู่
“แบมดีขึ้ยัง” พี่แจ็คสันที่นั่งข้างผมถามขึ้นมา
“ดีขึ้นแล้วครับ แต่ยังเพลียอยู่ๆ”
“พรุ่งนี้ที่ต้องไปงานแฟนไซต์แบมไหวไหมละ”
“ไหวอยู่ครับพี่แจบอม” ผมส่งยิ้มเล็ก
“อยู่แต่บนเตียงนานก็เบื่อเหมือนกัน ได้ไปเจอแฟนคลับแบมว่าแบมน่าจะดีขึ้น”
“แหมเจ้าพ่อแฟนเซอร์วิสของจริงคนนี้”
“ของมันแน่นอนอ่ะยูค”
“กินข้าวเถอะ จะได้ไปพักผ่อน” พี่มาร์คพูดบอกผมแต่ผมก็ไม่ได้หันไปสบตาอะไร ผมรีบก้มหนน้าตักข้าวกินทันที ผมไม่ได้อยากทำตัวให้ผิดสังเกตุ แต่มันก็ไม่ไหวจริงๆ ผมไม่อยากมองหน้าพี่มาร์ค ความรู้สึกที่เมื่อวานโดนพี่มาร์คแกล้งกับความรู้สึกของผมแบบนั้น มันทำร้ายจิตใจผมมากเกินไป
“สงสัยจะหิวจริงแบมไม่พูดอะไรเลย” พี่ยองแจแซวผมขึ้นมาหลังจากกินไปสักพักแล้วผมไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ตะกละไงเนอะไอ้มาร์ค” พี่แจ็คสันตั้งใจจะแซวผม พี่มาร์คก็ตอบแค่อืมแล้วก็จ้องหน้าผมกลับมา
“แบมเปล่าสักหน่อย พี่แจ็คสันตั้งหากดูดิกับเพียบเลยข้าวนิดเดียวเอง”
“พี่วัยกำลังโตเว้ยมันเลยต้องกินกับเยอะ”
“ฮะฮะ” ผมรีบก้มหน้าก้มตากินแบบไม่สนใจอะไรอีกแล้วรีบชิ่งเอาจานไปล้างแล้วค่อยเข้าห้องไปเลย ผมคิดว่าพี่มาร์คก็คงไม่กล้าเข้ามาหาผมในห้องเหมือนกัน
“แบมยังไม่ดีขึ้นเหรอ รีบเข้าห้องเชียว”
“ก็อยากพักผ่อนว่ะยูค”
“แล้วทำไมยังไม่เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนละ ถ้าจะนอนก็ไปเปลี่ยนเสื้อให้เรียบร้อยก่อนเถอะ”
“อืม เดี๋ยวเราเปลี่ยนเสร็จก็จะนอนแล้วละ ยูคละยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ยังอ่ะกะว่าจะไปนั่งเล่นห้องพี่แจ็คสันกับพี่มาร์คสักหน่อย”
“อืมไปเถอะ เดี๋ยวเราก็จะนอนแหละง่วงว่ะ” ผมคิดว่ามันเป็นโอกาสอันดีเพราะพอไอ้ยูคออกไปผมก็จะเปลี่ยนเสื้อแล้วรีบคลุมโปงนอนเลย ยูคมันก็จะไม่เห็นรอยที่คอผม
“งั้นเราไปนะ”
“อืม”
พอยูคยอมออกไปผมก็รีบเปลี่ยนเสื้อทันที ผมรีบขึ้นเตียงนอน แต่แล้วก็นึกได้ว่า เฮ้ยไอ้ยูคไม่อยู่แล้วใครจะปิดไฟละ ผมเลยลุกขึ้นมาก็จะไปปิดไฟ แต่จู่ๆก็มีคนเปิดประตูเข้ามาเป็นพี่จินยอง ผมรู้สึกเหมือนกินปูนร้อนท้องรีบเอามือปิดที่คอทันที
แต่ผมคิดว่าผมพลาดแหละแทนที่มันจะปิดกลับกลายเป็นว่ามันทำให้พี่จินยองสังเกตุเห็น พี่จินยองเดินเข้ามา แล้วก็ค่อยๆ ดึงเอามือที่ผมบังไว้ออก ผมอยากจะปิดบังหรือโกหกอะไรสักอย่างแต่ภาพที่พี่จินยองกอดปลอบผมวันนั้นทำให้ผมไม่อยากที่จะโกหกเลยจริงๆ
“ใครทำแบม บอกพี่มา” ผมนิ่งไป ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดความจริงดีหรือไม่พูดอะไรดี
“ไอ้แจบอมเหรอ”
“ไม่ใช่พี่แจบอมครับ”
“ไม่ใช่แจบอมแล้วใคร”
“มาร์คใช่ไหมแบม”
“..........”
“แบมบอกพี่มา มาร์คใช่ไหม”
“......”
“ได้ถ้าแบมไม่พูดพี่จะไปถามมาร์คเอง”
“อย่านะพี่จินยองอย่าไปถามพี่มาร์ค”
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
Edit-Talk 140721เปิดมาแล้วตกใจกับยอดคอมเม้น
สงสัยเพราะพี่ต้วนไม่ได้ออกมานาน
พอออกมาทีคอมเม้นพุ่งพรวดเลย
เราเลยรีบเอาพาร์ทที่เหลือมาต่อให้โดยด่วน
555+ อีก 25% มันก็ไม่ค่อยมีอะไรเนอะ >,,<
#วซดล
140720
ฉลองฟค.เกิน 300 คนแล้วจ้าาาาาาา
คนคลิกอ่านเกิน 6,000 แล้ววว
จุดพลุฉลองง 555+
ไม่รู้ที่ได้กระแสแบบนี้เพราะ #BBam หรือ #MarkBam
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านด้วยนะคะ >,,<
เจอกันใหม่อีก 25%
ความคิดเห็น