คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : #วซดล : บทที่ 13
Thirteen
พี่แจบอมอาจจะหลับสบายไปทั้งคืนแต่ผู้โดนกระทำแบบผมนั้นนอนแทบไม่หลับเลย พอตอนเช้าที่นางพยาบาลมาปลุกเช็ดตัวผมถึงกับไม่อยากตื่นเพราะเพลียเอามากๆ พี่แจบอมทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนผมกลับไม่รู้ทำไมไม่กล้าที่จะมองหรือสบตาพี่แจบอมตรงๆสักครั้ง บรรยากาศดูแปลกๆสำหรับผม แต่พี่แจบอมดูธรรมชาติมาก
ผมไม่เคยคิดว่าพี่แจบอมจะชอบผม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันก็คงปฏิเสธไปเป็นแบบอื่นไม่ได้แน่ๆ มันเลยทำให้ผมย้อนกลับมาคิดในท่าทางของพี่แจบอมที่มีต่อผม ผมก็เริ่มรับรู้ได้ว่ามันมีความพิเศษอยู่ในนั้น ผมควรจะรู้ตัวนานแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมกลับไม่เคยเห็นมันเลย
พี่แจบอมถึงจะไม่สนิทกับผมเท่าพี่มาร์คกับพี่แจ็คสัน หรือ แม้กระทั่งไอ้ยูคแต่พี่แจบอมเทคแคร์ผมดีเสมอ ทุกครั้งที่ผมเศร้าๆ พี่เขาก็จะเข้ามาชวนคุยเปลี่ยนเรื่องเพื่อทำให้ผมลืมเสมอ หรือ แม้กระทั่งเมื่อวานที่ผมร้องไห้หนักๆ พี่เขาก็เปลี่ยนเรื่องจากที่ผมเศร้าทำให้ผมหายเศร้าได้ เขาดูแลผมเหมือนที่คอยดูแลคนอื่น แต่จริงๆ แล้วมันแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนที่คนอื่นไม่ได้รับ
ผมเผลอจ้องพี่แจบอมเพราะกำลังคิดว่าจะเอายังไงดีบอกไปตรงๆ เลยดีไหมว่าผมรู้เรื่องเมือคืนหรือจะแกล้งตีเนียนทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่แบบนั้นเป็นการทำร้ายพี่แจบอมทางอ้อมรึเปล่า ผมไม่ควรทำร้ายผู้ชายคนนี้เหมือนที่พี่มาร์คทำกับผมไม่ใช่เหรอ ไม่ควรให้ความหวังเขาทั้งที่ตัวเองรักผู้ชายคนอื่นอยู่ มันไม่ควรเลย
“แบมจ้องหน้าพี่นี่มีอะไรรึเปล่าครับ อย่าบอกนะว่าหลงรักพี่”
“พี่แจบอมคิดยังไงกับผมเหรอครับ” คำถามนี้ทำเอาพี่แจบอมชะงักไปทันที
“คิดยังไงคือยังไงละแบม” พี่แจบอมดูนิ่งขึ้น แต่ก็ยังคงส่งรอยยิ้มหวานอย่างอ่อนโยนที่มีให้ผมเสมอไม่เปลี่ยนแปลง
“เมื่อคืนแบมยังไม่ได้หลับ...แบมเลย....อืมนั่นแหละ...เลยรู้” ผมยิ้มนิดๆ กลับไป ผมก็รู้สึกเขินนะครับที่ต้องพูดถึงเรื่องเมื่อคืน
“แบมรังเกียจพี่ไหม” สีหน้าพี่แจบอมดูกังวล ผมรีบส่ายหัวอย่างแรง
“ไม่เลย แบมไม่รังเกียจเลย แบมรู้สึกขอบคุณพี่แจบอมซะด้วยซ้ำ พอคิดๆ ดูแบมก็เพิ่งรู้ว่าพี่แจบอมแสดงออกไม่ใช่ไม่แสดงออกแต่แบมบื้อเองที่ดูไม่ออกจนกระทั่งเมื่อวาน”
“แล้วแบมจะว่าไง”
“แบมขอโทษนะพี่แจบอม แบมรักคนอื่นอยู่”
“แบมไม่คิดจะให้ความหวังพี่เลยเหรอครับ”
“แบมไม่อยากเป็นคนโง่ที่ทำร้ายพี่แจบอมโดยไม่รู้ตัว แบมไม่อยากให้พี่แจบอมต้องเสียใจเพราะคนแบบแบม”
“แบมรักไอ้มาร์คมากเลยเหรอ” คราวนี้เป็นผมเองที่ตกใจกับคำพูดนี้ของพี่แจบอม ให้ตายเถอะผมแสดงออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอทั้งพี่จินยอง ทั้งพี่แจบอม
“แบมรักพี่มาร์คมานานเกินไป ไม่ได้หมายความว่าแบมจะรักพี่มาร์คตลอดไปหรอกนะ แต่แค่ตอนนี้แบมยังตัดใจจากพี่มาร์คไม่ได้สักที และ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่จะตัดใจได้”
“พี่รอได้นะ”
“อย่ารอเลยครับ เพราะแบมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะตัดใจได้ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ถ้าพี่แจบอมต้องรอเพราะแบม มันจะเจ็บปวดเหมือนที่แบมเจ็บปวด แบมไม่อยากให้พี่ชายที่ดีและรักแบมต้องมาเสียใจเพราะแบมเลย ไม่อยากเลย ความรักของพี่แจบอมมันอบอุ่นมากสำหรับผม ผมไม่อยากเป็นคนทำให้พี่ต้องเสียใจ” ผมร้องไห้ออกมาเพราะผมรู้ว่าคำพูดของผมทำร้ายจิตใจผู้ชายตรงหน้าแค่ไหน แต่ถ้าผมไม่พูดแล้วปล่อยให้พี่แจบอมรักผมไปแบบนี้ วันหนึ่งเขาจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ เสียใจมากกว่านี้ และวันนั้นเองคนที่ทำร้ายเขามากที่สุดก็ไม่ใช่ใคร คือ ผมเอง
“แบมอย่าร้องไห้ พี่เป็นคนโดนปฏิเสธยังไม่ร้องเลย แบมจะร้องทำไม” พี่แจบอมเดินมาใกล้ผมแล้วก็ค่อยๆ ใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้ผม มือของพี่แจบอมอบอุ่นจนผมร้องไห้หนักกว่าเดิม
“แบมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ”
“ความรักไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก แค่แบมบอกพี่ตรงๆ มันก็ดีกว่าหลอกกันไปเรื่อยๆ ขอบคุณนะที่บอกพี่ ขอบคุณจริงๆที่ตอบปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา พี่โคตรโชคดีที่ได้รักแบม พี่โคตรโชคดีจริงๆที่ได้มารักคนดีๆแบบแบม”
“ถ้าแบมเป็นคนดีจริง คงไม่ทำให้พี่เสียใจ แบมขอโทษนะ” ผมกอดผู้ชายตรงหน้าผมรู้ว่าถึงแม้เขาจะไม่ร้องไห้ไม่ได้แปลว่าเขาไม่เสียใจ การที่เขาไม่ร้องไห้เพราะเขาอยากเข้มแข็งเพื่อไม่ให้ผมกังวล พี่แจบอมเหมือนผมเกินไป เหมือนที่ผมทำให้กับพี่มาร์ค ถึงอยากร้องไห้แค่ไหนก็ร้องไม่ได้เพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายเสียใจ
การที่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ข้างใน การที่ร้องไห้ได้แค่ในใจมันทรมานยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา ผมจึงร้องไห้แทนผู้ชายคนนี้ ร้องไห้แทนความรู้สึกของพี่ชายที่แสนดีคนนี้ ร้องไห้แทนความเสียใจที่ผมมอบให้เขา ทำไมความรักถึงทำให้เราต้องทุกข์ขนาดนี้
“พี่แจบอมเป็นพี่ชายแบมได้ไหม รับแบมเป็นน้องได้ไหม”
“พูดขนาดนี้พี่จะปฏิเสธลงเหรอ ถ้าแบมอยากให้พี่เป็นพี่ชาย พี่ก็จะเป็นพี่ชายให้แบม แต่พี่ขอเวลาหน่อยนะขอแค่วันนี้ ขอให้พี่ได้รักแบมแบบนี้แค่วันนี้ให้พี่ได้ไหม พี่สัญญาครั้งหน้าที่เราเจอกัน พี่จะมองแบมแบบน้องชายคนหนึ่ง แต่ขอแค่วันนี้ ขอพี่รักแบมแบบนี้เป็นวันสุดท้ายเถอะนะ”
ผมกอดผู้ชายตรงหน้าให้แน่นกว่าเดิมผมรู้ว่าแค่กอดเดียวคงไม่ได้ทดแทนความเจ็บทั้หมดที่ผู้ชายคนนี้โดนทำร้ายจากผมได้ แต่ผมก็หวังว่าอ้อมกอดนี้จะทำให้พี่เขาหายเจ็บได้บ้างแค่นั้นก็พอ แบมแบมนายมันแย่จริงๆ ที่ทำให้ผู้ชายที่ดีและรักนายขนาดนี้ต้องเสียใจ โง่จริงๆ
“ถ้าวันไหนที่แบมเจ็บจนไม่เหลือใครพี่อยากให้แบมรู้ไว้นะพี่ชายคนนี้ยังยืนอยู่ข้างๆ แบมเสมอ พี่จะเป็นไอติมวนิลาที่ทำให้แบมมีความสุขทุกครั้งที่กิน ถึงมันจะมีแค่รสเดียวแต่ว่าไม่ว่าเมื่อไหร่รสชาตินั้นมันก็จะไม่เปลี่ยนไปแน่ๆ พี่สัญญา”
“แบมมันโง่เองที่ชอบรสมิ้นชอคโกแล็ต ทั้งที่มันทำให้แบมต้องเจ็บเพราะความขมของมิ้นแต่แบมก็ยังดื้อที่จะชอบกินรสนี้”
“แบมจำไม่ได้เหรอว่า แบมบอกพี่เองนะว่าแบมอ่ะชอบทั้งรสขมและรสหวานของมิ้นชอคโกแล็ต เพราะฉะนั้นถ้าแบมชอบมันแบมก็ต้องทนรับความเป็นรสชาติทั้งหมดของมันได้สิถูกไหม”
“บางทีแบมอาจจะเป็นมาโซคิสต์ ชอบความเจ็บปวด ฮาฮาฮา”
“เด็กโง่ ความรักมันก็แบบนี้แหละมีทั้งดีทั้งไม่ดี ถ้าแบมคบกับพี่จริง แบมก็จะรู้ว่าพี่เองก็มีข้อที่ดีและไม่ดี แต่พี่อยากสอนแบมนะว่าทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองมีความสุข ถ้าทำแล้วสุขมากกว่าทุกข์ก็จงทำ แต่ถ้าวันไหนที่ความทุกข์มันมีมากกว่าความสุข ก็หยุดนะแบมเพราะมันไม่คุ้มเลย วันนี้พี่เคารพการตัดสินใจของแบมเพราะพี่เชื่อว่าแบมมีความสุขกับการได้รักไอ้มาร์ค แต่แบมสัญญากับพี่นะถ้าวันหนึ่งไอ้มาร์คทำให้แบมเสียใจจนทนไม่ไหวก็หยุดนะแบม อย่ารักเขาแล้วทำร้ายตัวเอง”
“วันหนึ่งแบมอาจจะต้องเสียใจที่วันนี้แบมตัดสินใจแบบนี้กับพี่แจบอม แบมโง่ว่ะ ฮาฮาฮา”
“แน่นอนแหละ ผู้ชายดีๆแบบพี่ใครได้เป็นแฟนก็มีความสุขทั้งนั้น หล่อ หน้าตาดี นิสัยดี จะหาได้จากที่ไหนอีก รับรองวันหนึ่งแบมต้องเสียใจ ฮาฮาฮา” พี่แจบอมก็คือพี่แจบอมถึงจะทุกข์แค่ไหนแต่ก็จะผ่านมันไปได้ เขาก็ยังเป็นคนที่ห่วงความรู้สึกของผมเสมอ
“พี่แจบอมขอบคุณจริงๆนะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กัน ขอบคุณที่เป็นห่วงแบมเสมอ”
“แบม แบมไม่เบื่อที่จะขอบคุณพี่บ้างเหรอ วันนี้แบมพูดคำว่าขอบคุณให้กับพี่ไม่ต่ำว่า 10 รอบแล้วนะ พี่ขอเป็นรอยยิ้มกว้างๆ ที่แบมยิ้มเพื่อพี่สักทีได้ไหมแค่นี้ก็พอแล้ว ถ้าแบมพูดคำขอบคุณหนึ่งคำพี่จะตีแบมหนึ่งทีเลย”
ผมยิ้มกว้างๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้า รอยยิ้มนี้ผมตั้งใจจะยิ้มเพื่อพี่แจบอมจริงๆ ไม่ใช่เพื่อใคร
“แบมสัญญากับพี่มาอีกข้อว่าแบมต้องยิ้มบ่อยๆ กับทางที่แบมเลือกนะ ถ้าแบมยังคิดที่จะรักไอ้มาร์คต่อ แบมก็อย่าลืมรักที่จะรักตัวเองด้วยนะ”
“อืมแบมรู้แล้ว แบมจะรักตัวเองให้มากๆ”
“ไอ้รอยยิ้มฝืนๆ เวลาที่มาร์คกับลลิสเขาอยู่ด้วยกัน อย่าทำนะถ้าไม่ชอบก็ถอยออกมา หนีออกมาก็ได้อย่าไปอยู่ให้เห็นภาพที่ทำให้ปวดใจ คิดอะไรไม่ออกก็คิดถึงพี่ไว้ก็ได้พี่จะไปหาน้องชายของพี่เสมอ”
“แบมเชื่อนะว่า วันหนึ่งพี่แจบอมจะได้เจอกับคนที่พี่แจบอมรักและเขาก็รักพี่ ใครคนนั้นต้องเป็นคนวิเศษแน่ๆ เพราะเขาได้รับความรักจากผู้ชายที่อบอุ่นที่สุด”
“แต่ใครคนนั้นไม่ใช่แบมใช่ไหม พี่ขอถามเป็นครั้งสุดท้ายพี่ไม่มีโอกาสเลยสักนิดใช่ไหมสำหรับแบม”
“แบมรักพี่แจบอมแบบพี่ชาย เหมือนที่รักพี่แจ็คสัน พี่จินยอง พี่ยองแจ แบมเลยไม่อยากให้พี่แจบอมมารอความหวังที่ไม่รู้เป็นจริงรึเปล่าจากแบม มันจะดีกว่าไหมถ้าไอติมวนิลาได้ไปทำให้คนที่ชอบไอติมมวนิลามีความสุข เขาคงจะยิ้มตั้งแต่คำแรกจนคำสุดท้าย” ผมคิดว่าผมคงรักพี่แจบอมได้ไม่ยาก แต่ความรักนั้นมันน่าจะมาจากความเหงาหรือความโดดเดี่ยว ซึ่งมันไม่ถูกต้องถ้าผมรักเขาเพราะความเหงา หรือ ต้องการใครสักคนมาปลอบนั่นมันคงเทียบได้กับความเห็นแก่ตัว และ คิดถึงแต่ตัวเอง เป็นการเอาเปรียบที่ทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นผมจึงคิดว่าการไม่ให้ความหวังพี่แจบอมในตอนนี้คือทางเลือกที่ดีสุดสำหรับผมและพี่แจบอมเอง
“รู้ไหมพี่ไม่เคยถูกใครปฎิเสธแบบไม่เหลือความหวังมาให้ก่อนแบบนี้เลย”
“ขอบคุณที่ไม่หลอกกันนะแบม” ป้าบบบบบบ!!!! ผมตีมือพี่แจบอมอย่างแรง
“เฮ้ยตีทำไมเนี่ย”
“ก็พี่แจบอมบอกว่าห้ามแบมพูดคำว่าขอบคุณอีก ไม่งั้นจะตี แต่พี่แจบอมกลับพูดเองแบบนี้แบมก็ต้องตีดิ”
“แกล้งพี่เหรอเดี๋ยวเหอะ”
“อย่านะ” ผมร้องเสียงหลงเลยเพราะพี่แจบอมกำลังเดินเข้ามาแล้วจี้เอวผมอย่างแรง
“ฮาฮาฮาฮา อย่านะแบมบ้าจี้” ผมดิ้นไปมาเพราะเป็นคนบ้าจี้อย่างแรง
“โทษฐานที่ตีพี่ คราวหน้ายังจะกล้าตีพี่แบบนี้อีกไหมฮะ”
“ไม่กล้าแล้ว ฮาฮาฮา แบมป่วยอยู่นะ อย่าแกล้งแบม”
“พอแหละเลิกแกล้งก็ได้ จำเอาไว้นะครับ ห้ามตีพี่อีก พี่ตีแบมได้ฝ่ายเดียว”
“ไม่ยุติธรรมเลย ความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหนเนี่ย”
“ความยุติธรรมอยู่กับพี่เนี่ยแหละ”
“มีแบบบนี้ด้วย”
“อืม แล้ว.......................แบมจะทำไงต่อเรื่องลลิส”
“แบมทำอะไรได้ด้วยเหรอ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“เรื่องความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน เวลามี 3 คนแบบนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับคนกลางว่าเขาจะว่าไง แต่คนกลางคนนี้เขาเลือกอยู่แล้วว่าจะเลือกใคร เพราะฉะนั้นแบมคงไม่มีสิทธิ์อะไรมั้ง ก็คงได้แต่รักไปแบบนี้”
“ถ้ารู้ว่าจะเสียใจแบบนี้ แล้วทำใมถึงเลือกที่จะแนะนำลลิสตั้งแต่แรก”
“พี่มาร์ค ขอร้องแล้วแบมก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะปฎิสํธ ลลิสเป็นคนดี พี่มาร์คก็เป็นคนดี แบมคิดว่าทั้งคู่เป็นคู่ที่เหมาะสมกัน”
“แบมเคยบอกไอ้มาร์คบ้างไหมว่าแบมรู้สึกยังไง”
“จะให้แบมบอกยังไงละ พี่มาร์คยังไงก็ไม่มีทางมองแบมแบบนั้น แทนที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองแล้วเสี่ยงต้องเสียความเป็นพี่น้องไป กลับอยู่แบบนี้แต่รักษาคำว่าพี่น้องไว้ได้แบมก็ควรจะเลือกพี่น้องไม่ใช่เหรอครับ”
“ถ้าแบมไม่เสี่ยงแล้วแบมจะรู้ได้ไง ถ้าแบมเลือกที่จะเป็นพี่น้องกัน แบมก็คงต้องมองไอ้มาร์คกับผู้หญิงคนอื่นไปทั้งชาติอ่ะแหละ แล้วแบมจะทนไหวเหรอ ความอดทนคนเรามันมีขีดจำกัดนะ”
“ถ้ามันถึงจุดนั้นเมื่อไหร่แบมก็คงแค่ต้องตัดใจ”
“ตัดไหวเหรอ”
“ไม่รู้สิครับ ไม่รู้จริงๆ”
“เอาเถอะทำในสิ่งที่แบมคิดว่าแบมพอใจก็แล้วกัน ถ้าถึงจุดนั้นแบมก็คงรู้เองว่าควรจะต้องทำไง”
“มั้งนะ”
“เอานะสู้ๆ ถึงยังไงพี่ก็อกหักจากแบมแล้ว พี่ก็ขอเชียร์แบมกับไอ้มาร์คแล้วกันงานนี้”
“จะเชียร์ขึ้นไหมอะ” พี่แจบอมยังไม่ได้พูดจบดีๆ จู่ๆ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“แบมหายดียัง” เสียงพี่มาร์คตามมา พี่แจบอมยื่นหน้ามาใกล้ๆผลแล้วกระซิบข้างหูเบาๆ “ลองดูไหมว่าพี่จะเชียร์ขึ้นรึเปล่า” ผมได้แต่งงกับคำพูดของพี่แจบอม แต่ยังไม่ทันหายงงดี จู่ๆ พี่แจบอมก็หอมแก้มผมต่อหน้าพี่มาร์คซะงั้น
“ไปก่อนนะครับคนดี หายไวไวนะ พี่เป็นห่วง” หอมเสร็จ พูดจบก็ชิ่งเลยครับ พี่มาร์คทำหน้างง ส่วนผมแข็งแล้วพี่แจบอมเล่นอะไร
“มาร์คดูแลแบมต่อทีนะ กูต้องไปทำธุระต่อแหละ” แล้วพี่แจบอมก็ออกจากห้องไปอย่างเร็ว ทิ้งผมกับพี่มาร์คเอาไว้กันสองคนได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พี่แจบอมกลับมาก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
หุหุหุ แอบมาอัพให้ฉลองที่ยอดคลิกเข้ามาอ่านเกิน 5,000 ครังแล้วจ้า
ส่วนใหญ่เดาทางตอนนี้มาผิดกัน จำได้ว่าเคยเกริ่นบอกไปแล้วว่า
เรื่องนี้ ฟินก็ฟินไม่สุด ม่าก็จะม่าไม่สุด เพราะฉะนั้นฟินแล้วงานมาม่าต้องมาต่อ TwT
ใครเป็นสาวก #BBam ก็ไม่ต้องซีเรียสว่าจะมี #BBam อีกไหม
เพราะตอนหน้า #BBam ทั้งตอนนค่ะ และจะมีโมเม้น #BBam ในเกือบทุกตอนไม่่ต้องห่วงนะ
ตอนหน้าเกริ่นเลยว่าก็จะม่า+หวานแต่จะม่ายังไงหวานยังไง ตอนถัดไปรู้
อ่านตอนนี้แล้วเป็นไงบ้างคะ สงสารพี่บีของพวกเรากันไหม แต่อย่าโกรธแบมเลยนะ
#วซดล คนอ่านจงเจริญญญญญ 55+ รักทุกคนนนน
ดิททททททททททท เพิ่ม
ขอฮาตัวเองแป๊บบบ ขอเงิบด้วยตัวเองด้วยยยย
คิอหลังจากที่เราแต่ง #วซดล มาถึงตอน 13
เราเพิ่งรู้ตัววันนี้ว่าเราเลือกหมวดนิยายผิด ตึ่ง !!!!!!
คือมันต้องอยู่หมวดฟิค แต่เราเลือกเป็นหมวดอื่นๆ มาตลอดดด โฮกกกกกกก
เพิ่งมาเห็นเอาวันนี้เนี่ยแหละ อายจังงงง ปิดหน้าตัวเองสักสามล้านตลบบบบ ได้ไหมม
>/////////////<
คนอ่านที่น่ารักกก เราอายยยยอ่ะ T////////////T OMG
ความคิดเห็น