คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : #วซดล : บทที่ 12 UPDATE 100%
Twelve
“แบมเป็นไงบ้าง ตอนที่พี่มาร์คบอก เราตกใจมากเลย เมื่อวานยังเห็นดีๆอยู่ พอตอนค่ำคุยกับพี่มาร์ค พี่มาร์คบอกแบมเข้าโรงพยาบาลเรางงเลย”
“เราดีขึ้นแล้วล่ะ แต่หมอยังอยากให้ดูอาการอยู่ เลยยังกลับไม่ได้”
“เราจำได้ว่าแบมชอบดอกทานตะวัน เราเลยบอกให้พี่มาร์คจอดรถแล้วซื้อมาเยี่ยม แบมจะได้ไม่เหงาดีไหม ดอกไม้น่าจะทำให้สดชื่น”
“ขอบคุณมากเลยลลิส จริงๆ ไม่ต้องซื้อมาก็ได้ เราเกรงใจ”
“เกรงใจอะไรแค่นี้เอง”
“ลลิสครับ นั่นแจ็คสันเพื่อนสนิทพี่ ส่วนคนนั้นยองแจ แล้วไอ้โย่งนั่นคือมักเน่ของเรายูคยอม”
“สวัสดีค่ะ ชื่อลลิสค่ะเป็นเพื่อนแบมแบม”
“ไม่ใช่ว่าที่แฟนพี่มาร์คเหรอครับ” เสียงแซวจากยูคยอมทำเอาหน้าของลลิสขึ้นสีชมพูนิดๆ
“ไอ้ยูคเดี๋ยวเอ็งก็โดนไอ้มาร์คเชือดเอาหรอก”
“โธ่พี่แจ็คสันก็แค่อยากแซวลลิสเขาเล่นๆ พี่มาร์คยังไม่เดือดร้อนเลย”
“ลลิสมาอยู่เกาหลีได้กี่ปีแล้วครับ”
“ประมาณ 4 ปีค่ะพี่ยองแจ”
“ชอบใครที่สุดใน Got 7 ครับ”
“......ชอบแบมแบมค่ะ”
“วิ้วววว บอกมาตรงๆก็ได้ครับว่าชอบพี่มาร์คที่สุด”
“ไอ้หวัง มึงจะโดนตีนกูคนแรกเลยเลิกแซวน้องเขาได้แล้ว”
ทั้งที่ในห้องมีเสียงคนคุยดังกันไปหมด แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันเหงายิ่งกว่าการนอนคนเดียวบนเตียงผู้ป่วยคนเดียวแบบนี้ ตั้งแต่ลลิสมาทุกคนหันไปสนใจคุยกับลลิสกันหมด บางทีพวกเขาอาจจะอยากให้ผมพักผ่อนก็เป็นไปได้ แล้วอีกอย่างเรื่องที่พูดคุยกันก็เป็นเรื่องลลิสซะส่วนใหญ่ คนนั้นถามจบ คนนี้ถามต่อ ส่วนผมไม่รู้ว่าจะถามอะไรก็ผมกับลลิสเรารู้จักกันดีอยู่แล้ว
ผมไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรืออะไรที่ถูกมองข้ามแบบนี้นะครับ แต่มันคงจะคล้ายกับเป็นความเหงามากกว่า ความเหงา ความซึมที่มาพร้อมมกับอาการป่วย อืม หิวน้ำจัง
“ยูค หยิบน้ำให้แบมหน่อย”
“ดื่มน้ำเปล่าได้แล้วเหรอ น่าจะดื่มเกลือแร่ต่อนะแบม”
“นั่นดิแบมอย่าเพิ่งดื่มน้ำเปล่าเลย” พี่ยองแจสนับสนุนอีกคน กลายเป็นว่าแทนที่ผมจะได้ดื่มน้ำเปล่าอย่างที่ใจหวังกลายเป็นต้องทนดื่มน้ำเกลือแร่อีกครั้ง T^T
“แบมไม่อยากดื่มเกลือแร่เลยรสชาติประหลาด”
“ประหลาดยังไงก็ต้องกิน” พี่แจ็คสันพูดจบก็ยื่นน้ำเกลือแร่มาให้ทันที ดื่มก็ได้
“เด็กดี” พี่มาร์คลูบหัวผมเบาๆ
“ผมไม่ใช่หมานะ”
“แบมเหมือนออก อย่างที่พี่มาร์คพูดเลย หมาตัวเล็กที่น่ารัก” แม้แต่ลลิสก็เข้าข้างพี่มาร์ค
“เข้าข้างกันเป็นปี่เป็นขลุยเลยนะ” ผมพูดภาษาไทยคุยกับลลิส ลลิสก็หัวเราะออกมา
“เอานะ พี่มาร์คเอ็นดูน้องชายแบบแบมจะตาย”
“พูดอะไรกัน ด่าอะไรพวกพี่รึเปล่า” พี่แจ็คสันผู้ร้อนตัวถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพวกผมคุยกันในภาษาที่พวกเขาไม่เข้าใจ
“แบมเขาแซวว่าลลิสเข้าข้างพี่มาร์คนะคะ ลลิสก็เลยบอกว่าพี่มาร์คเอ็นดูน้องชายแบบแบมจะตาย”
“พี่ก็เอ็นดูลลิสไม่ต่างหรอกนะครับ” ต่างสิ พี่เอ็นดูผมแบบน้องชาย แต่เอ็นดูลลิสแบบคนอื่น พี่มาร์คไม่ใช่แค่พูดแต่ก้าวไปหาลลิสแล้วลูบหัวลลิสเหมือนที่เมื่อครู่ทำกับผม แต่มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนทั้งการกระทำและสายตา ทำไมผมต้องรู้สึกหน่วงๆแบบนี้อีกแล้ว แย่ว่ะ
“ลลิสผมยุ่งไปหมดแล้วพี่มาร์คอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่จัดผมให้ใหม่” แต่แทนที่จะจัดดีๆพี่มาร์คกลับขยีซะหัวลลิสกระเจิงเลยที่นี้หน้าลลิสดูจะงอนจริงๆแหละคราวนี้
“พี่มาร์ค ลลิสงอนแล้วนะคะ”
“ดีกันนะคะ” พี่มาร์คยื่นนิ้วก้อยไปให้ลลิสเกี่ยวเป็ยการขอคืนดี ที่ผู้ชมทุกท่านบอกได้เลยว่าน่าหมั่นไส้อย่างแรง
“ฮัดชิ้ว สนใจพวกกูตรงนี้ที่ไม่ใช่หัวหลัก หัวตอนะครับ” พี่แจ็คสันขัดจังหวะชาวบ้านอีกครั้ง
“ขัดจริงพี่เนี่ย ผมกำลังจะอัดถ่ายคลิปเลย”
“เอ่อเป็นความคิดที่ดีไอ้ยูค”
“หยุดๆเลยพวกมึงทั้งคู่อ่ะ น้องเขาเขินหมดแล้วเห็นไหม” เข้าใจแหละว่าทำไมเขาถึงบอกว่าพี่มาร์คจีบผู้หญิงเก่ง คือ ตีเนียนได้อีก จู่ๆ ก็ไปโอบลลิสซะงั้นอ่ะ คือ มันไม่ได้ดูหยาบคาแต่มันดูละมุนเหมือนพี่มาร์คปกป้องลลิสจากพี่แจ็คสันกับไอ้ยูคอยู่ แต่ใครจะคิดล่ะว่าคนที่อันตรายสำหรับลลิสมากที่สุดก็พี่มาร์คนั่นแหละ
“พี่มาร์คอย่ามาเนียนปล่อยมือจากเพื่อนแบมเลย” จากคำพูดของผมเลยเหมือนทำให้ลลิสรู้ตัวเลยเบี่บงตัวออกมาจากมือการโอบของพี่มาร์ค แต่พี่มาร์คก็ยังทำเนียนโดยรีบปล่อยมือลงทันที
“ขอโทษครับพี่ไม่ได้ตั้งใจ” บรรยากาศประมาณว่าผมหลุดเขาไปในการ์ตูนตาแหววของบงกช หรือนิยายแจ่มใสแนว Love series ประมาณนั้นเลย พระเอกแอบเขิน ส่วนนางเอกอายหน้าแดงแต่ทั้งที่เป็นยังงั้นแต่คนทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ผละจากกันไปไหนแขนของทั้งคู่ยังชนกันอยู่
“ตีเนียนตลอดอ่ะพี่มาร์ค” ขนาดพี่ยองแจยังแซวคิดดูสิแล้วพวกเราก็หัวเราะกัน ในขณะที่ทุกคนหัวเราะกันพี่มาร์คก็ฉวยโอกาสตอนที่ลลิสหัวเราะ แล้วกุมมือลลิสเอาไว้ แล้วพวกเขาก็สบสายตาที่ส่งผ่านความอ่อนโยนให้แก่กันและกัน
แบมแบมยิ้มไว้นะ มีความสุขไว้นะ
ยิ้มให้กับความรักของคนทั้งคู่ตรงหน้า
ยิ้มกว้างๆ ไว้นะ อย่าให้ใครจับได้
ว่าจริงๆ แล้ว.............
หัวใจกำลังโดนกรีดเพราะความรักของคนที่ผมรักทั้ง 2 คนตรงหน้าผม
ถ้าเมื่อเช้าพี่จินยองช่วยหัวใจที่กำลังบอบช้ำของผมให้มันดีขึ้น ตอนนี้พี่มาร์คก็ทำลายมันไม่มีชิ้นดีอีกแล้ว
หัวใจงี่เง่า .............ได้โปรดอย่ารักเขามากไปกว่านี้ได้ไหม
50%
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
เมื่อทุกคนออกไปผมรีบหันหน้าหนีแล้วเริ่มร้องไห้อย่างที่เมื่อเช้าร้องกับพี่จินยอง แต่ต่างกันตรงที่เมื่อเช้ามีพี่จินยองที่กอดผมเอาไว้ แต่ตอนนี้มีแค่ผมที่กำลังกอดตัวเองและร้องไห้อยู่บนเตียงนี้
ผมไม่รู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้ไปหนักแค่ไหน นานแค่ไหน แต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนมาลูบหัวผมไว้ ราวกับอยากจะปลอบผม ผมคิดว่าเป็นพี่จินยอง แต่เมื่อหันไปกลับเจอพี่แจบอมที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ผม
“เจ็บมากเหรอแบม พี่มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วนะครับ” พี่แจบอมยังคงลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน แล้วก็ค่อยๆ เอามือมากุมมือของผมไว้
“ร้องไห้เยอะๆ เดี๋ยวก็แก่ไว้หรอก”
“แบมยังไม่แก่สักหน่อย” ผมพยายามจะหยุดร้องไห้เพราะไม่อยากหน้าแก่ ผมยังเป็นไอดอลที่ต้องรักษาหน้าตา ผมอยากเป็นเด็กพันปีตลอดไป
“หน้าตาดูไม่ได้เลยอ่ะแบม ปกติก็หน้าแย่อยู่แล้ว ยิ้งร้องไห้แบบนี้ยิ่งแย่หนักเลย”
“พี่กำลังปลอบผมหรือหลอกด่าผมกันแน่” อารมณ์เศร้ามันค่อยๆหายไป และอารมณ์อยากด่ามันค่อยๆกลับมา
“อ้าว เมื่อกี้พี่ชมเหรอ” -0- ผมโดนด่าสินะครับ
“ไม่คุยกับพี่แจบอมแล้ว แบมงอน” ผมก็เลยสะบัดหนน้าหนีไปอีกทาง หึ คนกำลังร้องไห้แทนที่จะมาปลอบดันมาด่าเค้าได้ พี่แจบอมงี่เง่า
“งอนเหรอ อืมงั้นชอคโกแล็ตหมีนี่พี่ก็กินเองเลยล่ะกันเนอะ” มีการเอามายั่วตรงหน้าผมอีกตั้งหาก
“ของเยี่ยมแบมไม่ใช้เหรอ เอามานะ” ผมพยายามจะแย่งแต่คนตัวสูงก็ยิ่งยกสูงขึ้น
“บอกว่าหายงอนก่อนแล้วขนมกล่องนี้เอาไปเลย”
“จริงนะ แบมหายโกรธแหละ” แล้วพี่แจบอมก็ยื่นมาตรงหน้าผม ผมรีบคว้าไว้เลยครับกลัวโดนแย่ง
“แค่ใช้ของกินล่อก็หายงอนแล้วใช่ป่ะ ?”
“ปกติแบมเป็นคนยากนะ ใช้ของกินแค่นี้นี่ไม่หายหรอกแต่เห็นว่าเป็นพี่แจบอมเลยหยวนๆ แค่กล่องเดียวเลยยอม ฮาฮาฮา”
“ครับ ครับคนง้อยาก” แล้วผมก็กินขนมหมีอย่างไม่แบ่งใคร ไม่แม้แต่จะแบ่งคนที่ซื้อมาให้ ผมใช้น้ำตาไปเยอะเลยต้องหาอะไรมาทดแทน ฮิฮิฮิ
“อยู่คนเดียวนานยังเนี่ย”
“สักพักครับ พวกพี่แจ็คสันเพิ่งกลับไป”
“แล้วไอ้มาร์คล่ะ มันมาเยี่ยมแบมรึเปล่า”
“มา พาลลิสมาด้วย”
“พาลลิสมาด้วยเหรอ”
“อืม” แล้วบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบแปลกๆอีกครั้ง
“พี่แจบอมมาเฝ้าแบมเหรอครับคืนนี้”
“อืมพี่จะมาเฝ้าแบมเอง พรุ่งนี้ไม่มีงาน ตอนแรกจินยองบอกจะมาอีกแต่พี่คิดว่าเปลี่ยนๆ กันดีกว่า นอนโซฟาที่โรงพยาบาลมันไม่ค่อยๆสบาย เลยให้จินยองพักที่หอแล้วพี่ก็เลยมาแทน”
“ขอบคุณนะครับ จริงๆ วันนี้ผมดีขึ้นแล้วดูแลตัวเองได้อยู่ พี่ไม่น่าต้องลำบากเพราะผมเลย”
“ไม่ลำบากหรอกพี่เต็มใจ พี่มีของอีกอย่างมาฝากแบมด้วย”
“อะไรเหรอ ของกินอีกเปล่า”
“ตาเป็นประกายเลยนะ เสียใจไม่ใช่ของกินหรอก แต่นี่คือ.....”
“เกมบอย โหหหหหห ของเล่นรุ่นดึกมากอ่ะ โคตรเข้ากับพี่เลย” พี่แจบอมถึงกับเอาเกมบอยมาเคาะหัวผม
“เก่าแต่ยังเจ๋งอยู่นะหาซื้อไม่ได้แล้วด้วย ของสำคัญของพี่เลยนะแบม มันน่าจะคลายเบื่อได้เยอะ”
“ของสำคัญแบบนี้อย่าให้แบมเลย แบมกลัวทำเจ๊งแบมเล่นมือถือเอาก็ได้”
“เกมบอยแบบนี้มันมีเสน่ห์แบบที่ปัจจุบันไม่มีหรอกนะ พี่อยากให้แบมยืมจริงๆ เก็บไว้เถอะ พอออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยคืนพี่”
“พี่เจบีขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ” สิ่งที่พี่เจบีทำมันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่ไม่รู้ทำไมมันทำให้ผมอบอุ่นได้ขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเกมบอยที่พี่เจบีเอามาให้เล่นจะทำให้ผมเพลินมากจริงๆ เพลินจนลืมไปว่า เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมร้องไห้ราวกับคนบ้า
“แบมนอนได้แล้ว ห้ามเล่นแล้ว”
“แบมอยากเล่นต่ออ่ะ”
“ไม่ได้นอนซะ นอนเดี๋ยวนี้ พักผ่อนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยเล่นต่อ”แล้วพี่เจบีก็ดึงเกมบอยของผมออกจากมือไป พี่เจบีใจร้ายจัง
“ขออีกเกมส์ไม่ได้เหรอ ?”
“ไม่ได้” ใครจะกล้าดื้อกับท่านลีดเดอร์คนนี้ นอนก็ได้ฟ่ะพรุ่งนี้ค่อยเล่นใหม่ นี่มันก็ดึกแล้วจริงๆ แต่ให้ตายเหอะหลังจากผ่านมา 3 ชม.ผมก็ยังไม่หลับแต่ก็ไม่ได้บอกพี่เจบี เพราะพี่เจบีเขานอนไปแล้วผม พลิกไปพลิกมาเสียงดังจนทำให้พี่เจบีตื่น ตายละผมต้องแกล้งหลับตาไว้ก่อน
“เฮ้อดูสิ ดิ้นจนผ้าห่มหลุดออกมาแล้วนั่น เด็กน้อยจริงๆ” แล้วพี่แจบอมก็ห่มผ้าให้ผมแบบดีๆ แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น พี่แจบอมมจูบเบาๆที่หน้าผากของผม แล้วไล้มาที่จมูก สุดท้ายก็ประทับจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของผม พี่เจบีเดินกลับไปนอนที่โซฟาแล้ว แต่หน้าของผมมันร้อนราวกับจะแตกออกมา เมื่อกี้คืออะไร มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่เจบี หรือ ผมจะฝันไป แต่จะฝันได้ไงในเมื่อยังไม่ได้หลับเลย
ผมไม่ใช่คนโง่ บางทีคำพูดที่พี่แจบอมอยากจะบอกผมแต่โดนพี่มาร์คขับรถกวนตีนเบรคเอาไว้คงไม่พ้นบอก
“ชอบผม” !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! OMG
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
== Talk 09-07-14 ==
ลองมาทายกันดูไหมว่าตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับ #วซดล ???
ไม่รู้ว่าจะมีใครเดาถูกรึเปล่าา หุหุหุ
--talkkkkkk 07-07-14 --
หุหุหุหุ ฉลองคอมเม้นทะลุ 300 Overrall 4348 ส่วนของประเดือน 799 แล้วววววว ส่วนแฟนคลับทะลุ 200
ดีใจทุกครั้งที่เปิดมาแล้วเห็นยอดไม่ว่าจะยอดคลิกอ่าน ยอดคอมเม้น ยอดแฟนคลับ สูงขึ้น
ปากจะยิ้มขึ้นมาทันที ^________________________^
ขอบคุณมากๆๆ ปาหัวใจใส่คนอ่านทุกท่าน
เราก็เป็นนักอ่านคนหนึ่ง เวลาที่เราชอบฟิคเรื่องไหน หรือ นิยายอะไร เราจะคอยเข้าไปเช็ค คอยเข้าไปคลิกคอยดูว่าเมื่อไหร่จะอัพ
เราไม่รู้ว่าฟิคเรามีนักอ่านแบบนี้ไหม แต่ขอคิดเข้าข้างตัวเองล่ะกันเนอะว่ามี กร๊ากกกกกก
เวิ่อะไรไม่รู้ วันนี้ แค่อยากจะบอกว่าเรามีความสุขจริงๆสำหรับการได้แต่งอะไรสักอย่าง
แล้วมีคนเข้ามาอ่าน มีคนเข้ามาคอมเม้น มันรู้สึกว่า เราได้แบ่งปันผลงานให้หลายๆคนมีความสุข?? หรือ ซึ้งไปกับผลงานของเรา
การจะแต่งอะไรสักอย่างมันยาก กว่าจะจบหนึ่งหน้ามันไม่ง่ายแต่แค่พวกคุณคลิกมาอ่าน เข้ามาคอมเม้นกำลังใจมันก็ทะลักแล้วค่ะ
อยู่ด้วยกัน กับ #วซดล ไปจนกว่าจะจบนะจ้ะ
ความคิดเห็น