คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Seventh : Sick [ Bam's Part]
เมื่อวานตอนที่แล้ว อัพถึงแค่ 80% แต่ที่หัวเหมือนลืมเขียนว่าแค่ 80%
วันนี้อัพให้ครบ 100% แล้วนะจ้ะ ยังไงอย่าลืมกลับไปอ่านตอนที่แล้วให้ครบก่อนเน้อ
ไม่งั้นจะพลาดบางฉากที่อาจจะทำให้เสียอรรถรสในการอ่านไป >,< หุหุหุหุ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมตื่นตั้งแต่ก่อนที่พี่มาร์คจะเดินเข้าห้องมาสักพักแล้วครับ แต่แกล้งหลับตาตอนที่พี่เขาเข้ามารู้สึกตลกตัวเองอยู่หน่อยๆที่ต้องทำแบบนี้ เพราะฉะนั้นผมจึงได้ยินบนสนทนาทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ
“เรายังไม่เสร็จธุระที่บ้านแม่เลย”
บ้านแม่ นี่พี่อยู่บ้านแม่พี่เหรอเนี่ย ตลกว่ะ ถ้าการที่มาหาผมมันเป็นธุระขนาดนั้นแล้วมาทำไม ...?
“เราจะรีบทำธุระของเราให้เสร็จนะ แล้วจะรีบขับไปรับที่โรงเรียนละกัน”
เฮ้อออออออออออ ตื่นได้แล้วกันต์พิมุกต์เลิกแกล้งหลับตาไม่รู้เรื่องได้แล้ว พี่เขาต้องไปแล้วนะเฟ้ย แค่เขาเสียเวลามาอยู่กับนาย โดดเรียนมาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนนายได้ขนาดนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ไหนบอกกับตัวเองแล้วไงว่าจะเป็นนิวแบม ไม่คิดมากอะไร ไม่ไรสาระ ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น
“รักเหมือนกันครับ” บอกกับตัวเองเอาไว้ แบมแบมว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ไม่เจ็บอะไรทั้งนั้น มันก็แค่ความสัมพันธ์ทางกาย มันก็แค่ครั้งเดียว เราก็เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันเท่านั้น
“ผมดีขึ้นมากแล้วครับพี่มาร์ค พี่มาร์ครีบไปรับพี่จินยองเถอะฮะ ผมโอเคขึ้นแล้ว เดี๋ยวไอ้ยูคก็มาแล้ว ถ้ามันมาเจอพี่ที่นี่คงไม่ดีแน่ๆ” ถ้าไอ้ยูคมาเห็นจริง ไม่รู้ว่ามันจะเกลียดผมไหม แต่อีกใจก็อยากให้มันมาเห็นจะได้ต่อยผมให้ตื่นสักที
“แบมดีขึ้นแล้วจริงๆ นะครับ” สีหน้าพี่มาร์คดูเหมือนจะเป็นห่วงผมจริงๆ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับคนแบบผม
“ครับดีขึ้นแล้วจริงๆ ขอบคุณที่โดดเรียนมาอยู่กับผม ขอบคุณจริงๆ”
“ไม่เป็นไรที่แบมไม่สบายแบบนี้ก็เพราะพี่ส่วนหนึ่งอยู่ดีแหละ งั้นพี่ไปก่อนนะครับ”
“ไปเถอะฮะ เดี๋ยวช้า”
“แบมสัญญากับพี่นะครับ ว่าจะไม่ให้เพื่อนคนไหนมาเช็ดตัวแบม สนิทแค่ไหนก็ห้ามนะ เพราะสิทธิ์นั้นเป็นแค่ของพี่เท่านั้น”
“ผมไม่หน้าด้านขนาดแก้ผ้าให้ใครดูไปทั่วได้หรอกครับแหมมมมม” แค่ต้องให้พี่มาร์คเห็นผมก็แทบอยากจะมุดดินหนีไปโลกหน้าแล้วครับ ยิ่งไม่ต้องพูดเลยถ้าจะให้คนอื่นเห็น
“555+ เกี่ยวก้อยสัญญากันนะครับห้ามผิดสัญญา”
“สัญญาฮะ”
“แบมพี่ไปแล้วนะ พี่สัญญาว่าถ้าพี่......”
“ไม่ต้องสัญญาฮะ ถ้าพี่ว่างก็มา แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร” อย่าสัญญาอะไรทั้งนั้นเลยครับพี่มาร์ค ผมไม่อยากผิดหวัง ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่า ผมจะไม่ตั้งความหวังอะไรทั้งนั้นกับความสัมพันธ์ที่มันพร้อมจะพังลงได้ตลอดเวลาแบบนี้ ในเมื่อมันไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่ง ก็อย่าพยายามเสริมอะไรให้มันดีขึ้น ให้มันเป็นความสัมพันธ์ที่พร้อมจะพังลงได้ง่ายๆ แบบนี้ถึงครับ เพราะถ้าวันนั้นมาถึงจริง เราจะได้ไม่ต้องเสียดายหรือเสียใจกับมันมากเกินไป
ในเมื่อพวกเรายังไงก็ไม่มีทางที่จะเป็นคนสำคัญของกันและกันได้
ถ้างั้นก็อย่ามาให้ความสำคัญกับผมนะเลยครับ
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ไอ้ยูคกว่ามันจะมาเยี่ยมผมได้ก็ 6 โมงเย็นแล้ว ทั้งที่โรงเรียนเลิกได้ตั้งนานแล้วไม่รู้ว่ามันแม่งหายไปไหนมา พอเข้าห้องผมปุ๊บก็ปากหมาปั๊บเลยไอ้เพื่อนเลววววววววววววว
“ว่าไงยังไม่ตายเหรอมรึง” แมร่งงงงงงงงงเพื่อนกรูจริงเปล่าเนี่ยไอ้โย่งงงง
“ไอ้แบมเดี๋ยวนี้มรึงจัดห้องตัวเองบ้างแล้วเหรอว่ะ ครั้งก่อนที่มาแมร่งยังเหมือนรังหนูอยู่เลย ครั้งนี้จัดซะนิ้งงงงเลยนะ”
เพราะคำพูดของมันผมเลยเพิ่งสังเกตห้องของผมอย่างเต็มตา ว่าห้องผมมันเรียบร้อยขึ้น สะอาดขึ้น ผมไม่มีทางจัดแน่นอนเพราะไม่สบายหนักขนาดนั้น และ ถึงจะสบายดีผมก็ไม่ใช่คนที่จัดห้องได้เรียบร้อยขนาดนี้ ทำให้เพิ่งรู้ตัวว่าคนที่จัดให้คงไม่พ้นคนที่มาดูแลผมตั้งแต่บ่าย
“มรึงไม่สบายจนเพ้อแล้วเปล่าว่ะ ยิ้มอะไร” ผมเผลอยิ้มอะไรฟ่ะเนี่ย
“มรึงสิเพี้ยน โรงเรียนเลิกตั้งนานแล้วดันเ สื อ ก เพิ่งมา”
“กรูไปซื้อของมาให้มรึงกินเถอะแบม” แล้วมันก็ชูถุงที่ข้างในมีกล่องข้าวที่ซื้อมาให้ผม
“เอ่อ แบบนี้ค่อยสมกับเป็นเพื่อนกรูหน่อย”
“แน่นอน กรูรอแมร่งโคตรนานเลย เอ่อออออ กรูเห็นเหมือนรถคล้ายๆของพี่มาร์คขับผ่านไปตอนที่กรูรอข้าวมรึงอยู่ด้วย แต่ก็ไม่น่าใช่พี่เขา พี่เขาไม่น่าจะมาทำอะไรแถวนี้” เชี่ยยูคมรึงก็ตาดีเกินไปนะ
“มันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้น มรึงก็บ้าไปแล้ว”
“แต่แปลกว่ะ วันนี้กรูเพิ่งไปกินข้าวเที่ยงกับพวกพี่มาร์คเขามา พี่แจ็คสันเขาก็เพิ่งถามถึงมรึงอยู่เลย”
“ทำไมจู่ๆ ถึงถามกรูอ่ะ ถามว่าอะไร”
“ก็แค่ถามว่ามรึงหายไปไหน กรูเลยบอกว่ามรึงไม่สบายก็แค่นั้น หรือว่าพี่แจ็คสันเขาเล่งมรึงอยู่ว่ะแบม”
“เชี่ยยยยยยยยยย ไม่มีทาง”
“กรูก็แซวไปงั้นแหละ มามะ กินข้าวจะได้กินยา”
“อาการมรึงดีขึ้นแล้วเหรอว่ะ”
“อืมมม นอนแมร่งทั้งวัน...เลยดีขึ้น” พูดไปผมก็กินไปครับ ตั้งแต่โจ๊กชามนั้นของพี่มาร์คผมก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย หิวจนไส้จะแตกแล้วเนี่ย
“แล้วไปทำอีท่าไหนถึงไม่สบายเอาละ”
“กรูไปเป็นนางเอกมิวสิคมา เดินตากฝนกลับมาก็เลยไม่สบาย”
“แล้วมีพระเอกมาช่วยมรึงกางร่มไหมว่ะ”
“ถ้ามีกรู ก็คงไม่ต้องไม่สบายมั้งไอ้ยูค”
“อ่ะ กรูจดการบ้านมาให้มรึงแหละ ยังไงลองไปดูด้วยละเดี๋ยวเรียนไม่ทัน”
“เอ่อ ขอบคุณมากนะยูค ซึ้งใจว่ะ”
“ไม่ต้องซึ้งใจหรอก มรึงแค่ไปเอาเบอร์น้องนาจิ โรงเรียนสตรีนายองมาให้กรูก็พอแหละ”
“ไอ้เลวววววววววววววววววว”
“5555+”
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ไอ้ยูคอยู่เป็นเพื่อนผมจนสี่ทุ่มมันถึงค่อยกลับบ้าน ผมบอกให้มันกลับบ้านไปก่อนตั้งแต่ 2 ทุ่มแล้วครับ แต่มันก็บอกว่าไม่เป็นไรบอกแม่แล้ว แม่มันอนุญาติให้มาดูแลผมอย่างดี ออมม่าครับผมรักออมม่าครับ TvT
พอไอ้ยูคไปผมก็เลยไปเปิดตู้เย็นกะว่าจะหาน้ำดื่ม แต่พอเปิดตู้เย็นเท่านั้นครับถึงกลับตกใจเพราะมันมีอะไรไม่รู้อยู่เต็มตู้เย็นเลย ไม่ว่าจะเป็น นม น้ำผมไม้ เยลลีเสริมอาหาร ฯลฯ จนผมงงไปหมดว่าใครเสกของมาที่ตู้เย็นผมเนี่ย พอมาคิดดูดีๆ ก็คงเป็นคนผมแดงคนนั้นที่ซื้อของมาเก็บซะเต็มตู้เย็นให้ผมแบบนี้
พี่มาร์คใจร้ายจังครับ ทำไมต้องมาดูแลผม ทำไมต้องสนใจ ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ให้กับผม ทำไมไม่ใจร้ายให้สุดๆ ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกดี มันคงจะดีกว่ามากถ้าพี่ไม่มาสนใจผม ไม่มาแคร์ผม มันคงจะทำให้ผมเกลียดพี่ได้ง่ายขึ้น และ มันก็คงจะทำให้ผมอยากเลิกความสัมพันธ์ของเรา
พี่ทำแบบนี้พี่รู้ไหมว่า...........................................
ผมจะเกลียดพี่ลงยังไง
จู่ๆ ก็มีเสียงอ๊อดดังหน้าประตู สงสัยไอ้ยูคมันคงลืมของแหง แต่ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเปิดไปเจอคนที่ผมเพิ่งคิดถึงอยู่เมื่อครู่ เขากลับมาทำไม แล้วดูสีหน้าโกรธแบบนี้คืออะไร
“พี่มาร์คลืมอะไรเหรอครับ” พี่ท่านไม่ตอบอะไรสักอย่างแต่กลับเดินเข้าห้องผมราวกับเป็นเจ้าของห้องซะงั้น เฮ้ยยยยยยยยยยยยใครเชิญพี่ครับเนี่ย
ผมเลยได้แต่ปิดประตูและได้เข้าห้องมาแบบงงๆ เหมือนกัน
“ทำไมมันกลับดึกขนาดนั้น แบมทำอะไรกับมันอยู่”
“มันไหนครับ ผมงง”
“ไอ้ตัวสูงเพื่อนแบมทำไมมันเพิ่งจะกลับไป แบมทำอะไรกับมันอยู่” แล้วพี่มาร์คก็กระชากมือผมอย่างแรง ผมเริ่มเข้าใจอะไรได้ลางๆ
“ถ้ามันที่พี่หมายถึงไอ้ยูคละก็ มันแค่มาอยู่กินข้าวกับผมเท่านั้น”
“ถ้าแค่กินข้าวจริงทำไมถึงกลับช้าขนาดนั้น”
“แล้วเวลาพี่กับพี่จินยองอยู่ด้วยกันพี่กินข้าวเสร็จก็แยกกันเลยรึเปล่าครับ มันก็คงไม่ใช่....ใช่ไหม พวกพี่ก็ต้องมีเรื่องให้คุยสัพเพเหระไม่ใช่เหรอ อ้อ....ไม่ใช่สิพวกพี่คงไม่แค่คุยกัน แต่พวกพี่ไปต่อกันที่เตียงมากกว่า ขอร้องนะครับอย่าเอามาตรฐานของพี่มาใช้กับผม ผมไม่เหมือนพวกพี่”
“แบม อย่าพูดถึงจินยองแบบนี้ แบมไม่มีสิทธิ์พูดถึงแฟนพี่แบบนี้ ขอโทษจินยองซะ”
“พี่เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าที่ผมพูดอยู่เนี่ยไม่ใช่เรื่องพี่จินยอง แต่เป็นเรื่องของพี่ พี่มันทุเรศว่ะ พี่คิดว่าทุกคนเขาเป็นแบบพี่รึไง ขอโทษไอ้ยูคมันไม่ใช่คนแบบพี่ และผมไม่ใช่คนที่จะขึ้นเตียงกับใครก็ได้ง่ายๆ” ผมตบหน้าเขาไปอย่างแรง
เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มีสิทธิ์มาพูดดูถูกผมแบบนี้ เขาไม่มีสิทธิ์สักนิด ผมจะไม่ยอมให้ตัวเองโดนด่าคนเดียวแบบนี้ ยิ่งไม่ใช่แบบที่ผมไม่ผิดแบบนี้ด้วย
“แบมกล้าตบพี่เพราะมันเหรอ”
“ใช่ อย่าดูถูกผมกับเพื่อนแบบนี้อีก ผมไม่ชอบ”
“มันสำคัญกับแบมขนาดนั้น”
“เอ่อ สำคัญอย่างน้อยมันก็เป็นเพื่อนสนิทผม แล้วพี่ละเป็นใคร”
“พี่เป็นใครงั้นเหรอ แบมไม่ถามตัวเองละว่าพี่เป็นใครสำหรับแบม แบมกอดพี่ แบมจูบพี่ แบมมีอะไรกับพี่แล้วอย่างงี้แบมควรจะเรียกพี่ว่าอะไร”
“พี่มันเลวที่สุด พี่คิดว่าการที่พี่มีอะไรกับผมแล้วผมต้องยอมพี่เหรอวะ พี่สำคัญตัวผิดไปแล้วมั้ง ผมไม่ใช่พี่จินยองที่ต้องยอมทนพี่ตลอดไปนะ”
“...............................”
“ออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้ ออกไป”
“แบมหันมา หันมาคุยกันดีๆ พี่ไม่ชอบคนที่ใช้อารมณ์แบบนี้ พี่บอกให้หันมา” แล้วเขาก็กระชากผมอย่างแรง ตอนนี้ผมก็ตกมาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ผมเพิ่งตะโกนให้ออกจากห้องไป
“พี่แค่โมโหมากไปหน่อย พี่มารอแบมตั้งแต่ทุ่มหนึ่งแล้ว แต่พอกำลังจะกดอ๊อดก็ได้ยินเสียงแบมกับเพื่อนอยู่ในห้องพี่เลยลงไปรออยู่ในรถข้างนอก รอเพื่อนแบมกลับ แต่เขาไม่กลับสักทีพี่ก็เลยหงุดหงิด พี่มันบ้าไปเองที่เอามาลงกับแบมแบบนี้ พี่ขอโทษ”
“พี่รู้ไหมคำว่า ขอโทษ ยิ่งพูดมากเท่าไหร่ค่าของมันก็ยิ่งลดลง เพราะนั่นแสดงให้เห็นว่าพี่ไม่แม้แต่จะพยายามปรับปรุงอะไรเลย วันนี้ผมยังให้อภัยได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะให้อภัยพี่ได้ตลอดไป”
“พี่สัญญาว่าพี่จะระวังให้มากกว่านี้ พี่รู้ว่าแบมคงกินข้าวกับเพื่อนแล้ว แต่พี่ซื้อส้มมาให้ด้วย กินสักนิดนะ จะได้หายไวไว ในส้มมันมีวิตามินซีอยู่มันจะป้องกันให้ร่างกายแข็งแรง”
“พี่จะบริการปลอกส้ม แถมป้อนให้ด้วยเป็นการขอโทษที่หงุดหงิดใส่แบมแบบนั้น”
“ขอบคุณครับ”
“ถ้าแบมยังไม่รู้สึกดีขึ้น คืนนี้พี่จะนอนที่นี่เป็นเพื่อนแบมด้วยเป็นไงหายโกรธยัง”
“ใครขอร้องให้พี่มานอนกัน คืนนี้ถ้าพี่นอนกับผม พรุ่งนี้ผมคงไม่ต้องไปโรงเรียนกันพอดี”
“คิดทะลึ่งอีกแล้วสิท่า แบมไม่สบายขนาดนี้พี่จะกล้าทำอะไรแบม”
“ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ” I //////////// l
“ไม่ได้คิดอะไรแล้วหน้าแดงทำไม”
“พี่มาร์ค !!!!”
“แต่ไม่ต้องห่วงถ้าหายเมื่อไหร่ พี่จะจัดเต็มให้แบมเองนะครับ”
“ไอ้พี่มาร์ค !!!!”
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
tAlK สักนิด
หากใครเป็นคนเข้ามาเรื่องนี้ประจำคงจะรู้เนอะว่าตอนหนึ่งส่วนใหญ่เราจะใช้เวลาในการลง 2 รอบ
หรือก็คือ 2 วันต่อ 1 ตอน
รอบนี้มาแบบเต็มพาร์ททีเดียวเลย 100% แถมบวกอีก 20% ของตอนที่แล้ว
ถือว่าเป็นของขวัญในการขอบคุณจริงๆ จากเรา
ที่คอมเม้นตอนนี้เกิน 100 ไปแล้วค่ะ TT^TT
ขอบคุณมากๆ จริง ไม่รู้จะพูดยังไงแต่มันดีใจมากๆ
นี้เป็นฟิคเรื่องแรกที่มีคนเข้ามาคอมเม้นเกิน 100 และมีคนคลิกเข้ามาอ่านเกิน 800 คน ภายใน 10 วัน
เราเปิดเรื่องนี้ตอนวันที่ 7 เมษายนที่ผ่านมา วันนี้ครบ 10 วันพอดี ยอดคนคอมเม้นเกิน 100 ไปแล้ว
ตอนเราเปิดเช็คถึงกับอึ้งงงงง เฮ้ยยยนี้มีคนคอมเม้นเกิน 100 แล้วเหรอ ไม่อยากจะเชื่อคิดว่าฉันฝันไปแน่ๆ 555+
คือตอนแรกกะแต่งเล่นๆ ไม่จริงจังอะไร คือ พอมีคนมาให้กำลังใจ มันเกิดแรงฮึดดด อย่างแรงกล้าในการแต่ง หุหุหุ
ขอบอกอีกครั้งว่า
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจ
ขอบคุณทุกคอมเม้น คนที่เขามาคอมเม้นคุณพี่มาร์คกับน้องหนูแบม
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่าน
ขอบคุณทุกคนที่แท็ก #ฟิคแอบมาร์คแบม ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!!
ความคิดเห็น