คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Sixth : Sick [Mark's Part] 100% Love
MARK's PART
ผมแอบโดดออกมานอกโรงเรียน แล้วขับรถไปแถวๆ ที่ไอ้เด็กยูคมันบอก ผมเพิ่งรู้ตัวว่า จริงๆ แล้วผมรู้เรื่องเกี่ยวกับแบมแบมน้อยมาก ผมรู้แค่ประวัติคร่าวๆ เหมือนที่ใครๆ ก็พอรู้ แต่เรื่องอย่างเช่นคอนโดอยู่ไหนผมก็เพิ่งรู้วันนี้จากคนอื่น มันถูกแล้วเหรอที่ผมควรรู้สิ่งนี้จากคนอื่น เด็กบ้านั่นควรต้องบอกผมเองสิ ไม่ใช่ให้รู้จากคนอื่นแบบนี้
ผมขับมาสักพักก็ถึงคอนโดของแบมแบม แต่ปัญหาคือผมไม่รู้ว่าห้องของน้องเขาอยู่ห้องไหนละสิเนี่ย เอาไงดีฟ่ะตีเนียนละกัน ผมเลยเขาไปหาพี่ผู้หญิงที่นั่งเช็คอยู่หน้าคอนโดบอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแบมแบม อาจารย์ให้ผมมาดูน้องแต่ดันลืมบอกว่าน้องอยู่ห้องไหน ผมยื่นบัตรนักเรียนให้ดูว่าผมมาจากโรงเรียนเดียวกับแบมแบมจริงๆ อ้อนเขานิดๆ พี่เขาก็เลยยอมบอกผม หน้าตาดีมักมีชัยไปกว่าครึ่งครับ
ผมกดอ๊อดอยู่ห้อง 502 กดอยู่หลายครั้งกว่าที่จะได้ยินเสียงคนที่กำลังจะเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออกทำให้เห็นเด็กน้อยในชุดนอนลายหมีเห็นแล้วอยากจะจับฟัดซะแรงๆ ใครบอกให้ออกมาเปิดทั้งที่แต่งตัวน่ารักขนาดนี้ครับแบมแบม พี่หวงคนของพี่เสมอนะเฟ้ยยย
“พี่มาร์ค มาได้ไงครับ” เสียงน้องฟังดูแย่มากๆ แต่น้องดูแปลกใจมากที่เห็นผมมายื่นอยู่หน้าห้องแบบนี้
“แทนที่จะถามพี่ว่า พี่มาได้ไง ทำไมไม่ให้พี่เข้าห้องละเราจะได้คุยกัน” ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นเด็กน้อยของผมเลยครับน่ารักเกินไปแบบนี้ ยิ่งน้องไม่ค่อยสบายแบบนี้ ออร่าความน่าฟัดยิ่งทวีเป็นสามเท่า
แบมแบมเปิดประตูให้ผมเขาไป น้องดูป่วยมากๆ เพราะเดินก็ดูแทบจะไม่ไหวแล้ว ผมเลยปิดประตูให้ พร้อมกับสำรวจคอนโดแบมแบม แบบผ่านๆตา เป็นคอนโดขนาดกลาง หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องรับแขก น้องเดินไปเปิดตู้เย็นคงจะหยิบน้ำมาให้ผม ขนาดไม่สบายแบบนี้เขาก็ยังคงคิดถึงผมก่อนที่จะคิดถึงตัวเอง น่ารักซะจนผมอยากจะกอดและหอมแก้มแรงๆ ซะหนึ่งรอบ
“มีแค่น้ำเปล่านะพี่มาร์ค”
“อะไรก็ได้ครับ แบมแบมควรมานั่งนี่ นั่งเฉยๆ และพักผ่อนซะ รู้ตัวไหมว่าตัวเองเสียงดูแย่มาก”
“นี่ครับน้ำ พี่มาร์คมาทำไมครับ”
“พี่มาไม่ได้เหรอ .....? แบมแอบใครไว้ในห้องรึไงถึงได้ไม่สะดวกใจที่พี่มา” ผมร็สึกฉุนกับคำพูดแบบนี้ของคนตรงหน้าผมมาเพราะผมเป็นห่วง แต่พอมาแล้วเจอคำถามว่า มาทำไม อารมณ์ผมขุ่นกึกเลย จนอยากรีบไปเปิดห้องนอนของเด็กตรงหน้าว่ามีใครแอบอยู่รึเปล่า
“พี่มาร์ค ถ้าพี่จะมาชวนผมทะเลาะก็กลับไปก่อนนะครับ ผมไม่ไหวจริงๆ” สีหน้าของคนตัวเล็กดูซีดมาก ผมมันบ้าจริงๆ ที่พูดอะไรไม่คิดแบบนี้ออกไป ผมทำให้คนตรงหน้ารู้สึกไม่ดีกี่ครั้งแล้วเพราะคำพูดไม่คิดของผม
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่เป็นห่วงแบมมากนะ โทรมาแบมก็ไม่เปิดเครื่อง ไลน์มาแบมก็ไม่ตอบ พี่จะเป็นบ้าเพราะแบมอยู่แล้ว” ผมเข้าไปกอดเด็กตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า ตัวแบมแบมร้อนมากจนผมต้องเอ่ยถาม
“แบมไปหาหมอมารึยังทำไมตัวร้อนแบบนี้”
“แบมแค่ไปซื้อยามาทานเองครับ ไม่ได้เป็นไรมาก พักผ่อนหน่อยคงดีขึ้น”
“ไม่ได้ไปหาหมอได้ยังไง กินยาเองแบบนี้ไม่ดีหรอก”
“ผมไม่อยากไปจริงๆครับพี่มาร์ค ผมอยากนอน” เล่นมองผมแบบนี้ ใครจะไปกล้าใจแข็งบังคับให้ไปหาหมอได้ลงละแบบนี้เด็กดื้อ
“งั้นก็ไปนอนพักซะเด็กดี พี่จะไม่กวนเวลานอนแบมแบมละ” ผมพาตัวเล็กไปขึ้นเตียง และ ห่มผ้าห่มให้
“พี่จะจัมมือแบมจนกว่าแบมจะหลับ แบมวางใจนะพี่จะไม่ทิ้งแบมไปไหนจนกว่าแบมจะหลับ” หลังจากนั้นคนตัวเล็กก็นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว เอาละมาร์คต้วนนายต้องทำอะไรสักอย่าง อันดับแรกเช็ดตัวเอาความร้อนออกจากร่างกายก่อน ผมเลยไปเตรียมน้ำ เตรียมผ้า ค่อยๆ เช็คจากหน้า จนมาเช็ดแขน เช็ดขา และ แน่นอนผมค่อยๆ แกะกระดุมแบมเพื่อที่จะเช็ดส่วนตัว ร่างกายของคนตัวเล็กมีรอยสีกุหลาบที่ผมเป็นคนทำ ตอนนี้แบมแบมดูเซ็กซี่จนผมชักจะอดใจไม่ไหว จนต้องไปขอชิมความร้อนจากริมฝีปากตรงหน้าสักเล็กน้อย
เมื่อชิมความหวานจากปากเล็กจนพอใจ ผมก็กลั่นใจเช็ดตัวให้ให้เสร็จพร้อมกับพยายามยับยั้งตัวเองไม่ให้หน้ามืดลักหลับคนไม่สบาย นายชักจะหื่นเกินไปแล้วไอ้บ้าต้วนนนน !!!! ใครใช้ให้เด็กน่ารักแบบนี้ฟ่ะ
หลังจากที่เช็ดตัวเสร็จผมก็ตัดสินใจที่จะไปทำอะไรให้คนไม่สบายกิน แต่พอเปิดตู้เย็นเท่านั้นแหละ แถบล้มตึงงง ในตู้เย็นมีแต่อาหารแช่แข็ง ให้ตายเถอะ ถ้าเด็กคนนี้หายดีเมื่อไหร่ผมจะจับตีอย่างแรงเลยทำไมถึงกินแต่อาหารแช่แข็งที่ไม่มีประโยชน์แบบนี้ ถ้านานๆทีก็ไม่เป็นไร แต่เล่นมีซะเต็มตู้แบบนี้บอกได้เลยว่าเจ้าของห้องคงกินเป็นอาหารจานหลักแทบทุกมื้อ
ถึงจะบอกว่ามาอยู่ที่นี่คนเดียว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องกินแต่อาหารแช่แข็งแบบนี้ ผมชักสงสัยแล้วว่าแบมเขามีชีวิตอยู่ที่เกาหลีได้ยังไงโดยประทังชีวิตแค่อารหารแช่แข็งแบบนี้ ผมเลยต้องคว้ากุญแจห้องเปิดประตูแล้วรีบไปหาซื้อของสดมาทำอาหารให้คนตัวเล็กกิน จะได้กินยาได้
ผมตัดสินใจทำโจ๊ก เพราะเป็นอาหารที่กินง่ายคล่องคอเหมาะแกคนไม่สบายแบบนี้ที่สุดๆ ผมใช้เวลาทำสักพัก แล้วจึงยกไปให้คนตัวเล็กที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้อง
“แบมตื่นก่อนครับ ตื่นมากินโจ๊กแล้วค่อยกินยา”
แบมแบมเปิดตาและค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากน้องดูเพลียๆ ผมตัดสินใจเปาโจ๊กที่ร้อนอยู่ แล้วยื่นไปที่ริมฝีปากเด็กดื้อตรงหน้า น้องเขาก็อ้าปากรับของที่ผมป้อนอย่างน่ารัก เด็กน้อยดูตาปรือ เหมือนกึ่งหลับกึ่งตืน กินแบบงงๆ สงสัยยังเบลอเพราะพิษไข้ เห็นแล้วทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ
“ไม่ไหวแล้วฮะพี่มาร์ค แบมอิ่ม”
“กินอีกคำนะครับ โจ๊กนี่พี่ตั้งใจทำให้แบมนะ กินอีกคำก็พอ แล้วค่อยกินยา จะได้หายไวไว” แบมเขาก็น่ารักเชื่อคำพูดผมโดยง่ายเลยครับ ถ้าไม่สบายแล้วว่าง่ายแบบนี้ตลอดไปจะดีมากเด็กน้อย
“แบมไม่กินยาได้ไหมครับยาขม”
“ถ้าไม่กินจะหายไหมครับ พี่ว่าที่แบมไม่ดีขึ้นก็เพราะแบมไม่กินยาแบบนี้แหละ” เด็กดีชักจะดื้อแล้วนะครับ
“แต่มันขมมากกก TT^TT” จู่ๆน้องก็ร้องไห้ออกมาให้ตายเหอะ ทำไมต้องร้อง ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาแบมแบมเลย
“อย่าร้องนะคนดี” ผมลูบหัวแบมแบมเบาๆ ปลอบไม่ให้คนตรงหน้าร้องไห้ แต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้ร้องหนักขึ้นผมเลยกอดตัวเล็กเอาไว้
“โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องนะ ทำไมแบมร้องไห้ง่ายจังวันนี้”
“ผมก็ไม่รู้ครับ มันเป็น Feeling ของคนไม่สบาย” ตอบซะผมไม่รู้จะต่อยังไงเลย
“พี่มีวีธีทำให้ยาหายขม ง่ายมากๆ แบมอยากรู้ไหมครับ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดู
“แบมกินยาก่อนแล้วหลังจากนั้นอ้าปากค้างไว้นะครับ” พอเขาทำตามที่ผมว่าเสร็จผมก็ดื่มน้ำแล้วประกบปากเหมือนที่เห็นในหนังครับ คิดว่ามันต้องโรแมนติกสุด แต่...............................แม่ง.....................ไม่ใช่เลย
หนังแหกตาคนดูมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คือจากหลังนั้นแบมแบมสำลักเลยครับ ผมเลยต้องถอนริมฝีปากออกแล้วรีบไปลูบหลังนอนแทน
น้องไอไม่หยุดเลยทีนี้ไอ้บ้าต้วนทำอะไรของแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องที่ตอนแรกเมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น คราวนี้ตื่นเต็มตาเลยครับ แบมพี่ขอโทษ
“พี่มาร์คจะฆ่าผมเหรอครับ”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจครับ พี่แค่อยากให้แบมรู้สึกไม่ขมกับยาเท่านั้นเอง”
“ตอนนี้ยาขมเต็มปากผมเลยครับ รสชาติแม่งแย่มาก”
“อุ๊บ ฮาฮาฮาฮาฮา” หน้าน้องคือชวนฮามาครับตอนนี้ ผมพยายามจะไม่หัวเราะนะครับแต่คือพอเห็นน้องแล้วก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่มันก็อดขำขึ้นมาไม่ได้จริงๆ น้องผมตาเขียวเลยครับ
“อย่างน้อยแบมก็ดูเหมือนจะหายไข้มากขึ้นนะ แบมต้องขอบคุณพี่ถึงจะถูก”
“ผมต้องขอบคุณที่พี่จะฆ่าผมเหรอครับเนี่ย ผมว่าที่ผมมีแรงขึ้นก็เพราะอยากฆ่าพี่มากกว่าแบบนี้”
แล้วคนที่ตอนแรกเหมือนจะไม่มีแรงก็เข้ามาจี้ที่เอวผมครับ ปกติผมเป็นคนบ้าจี้อยู่แล้วเจอแบบนี้...............มาร์คต้วนก็เสร็จน้องแบมสิครับ
“แบมอย่า....พี่บ้าจี้”
“อย่างงี้ต้องยิ่งจี้หนักๆ เลย หึหึหึหึ”
“จะหยุดไหม ถ้าไม่หยุดพี่จับปล้ำนะครับ” เท่านั้นแหละครับน้องหยุดเลย หน้ากลับมาเลือดฝาดเลยทีนี้
“พี่มาร์คขี้แกล้งว่ะ แบมจะนอนแล้วไปเลย”
“อยากให้พี่ไปจริงอ่ะ เมื่อกี้ตอนไม่สบายแบมยังจับมือพี่ซะแน่นเลย ละเมอบอก พี่มาร์คอย่าไป พี่มาร์คอย่าไป อยู่เลย”
“ผมพูดแบบนั้นจริงอ่ะ ไม่อยากเชื่อ” ไม่เชื่ออ่ะดีแล้วแบมจะมีอารมณ์พูดได้ไงเมื่อกี้เพลียจะตาย แป๊บเดียวก็หลับลึกไปแล้ว
“แบมว่าแบมพูดไหมละ”
“ไม่น่านะ..............ไม่น่าพูด” แล้วน้องก็อายซะหน้าแดงเลย
“พี่ล้อเล่นแบมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ เพลียซะขนาดนั้นจะมีแรงพูดได้ไง”
“เห็นมะว่าแหละ”
“ลองดูใหม่ป่ะ .....?”
“ลองอะไรครับ”
“ก็ลอง..........ทำให้ยาไม่ขมยังไงละครับรอบนี้สัญญาไม่มีผิดคิว”
“เดี๋ยวพี่มาร์คติดหวัดอย่าเลยครับ”
“งั้นพี่คงติดไปแล้วละ เพราะตอนแบมหลับเมื่อกี้ถึงแบมจะไม่ได้ละเมอเรียกพี่แต่.......พี่ละเมอจูบแบมไปแล้วล่ะ”
“................................”เด็กตรงหน้ายิ่งกว่าหน้าแดงอีกคราวนี้ ทั้งที่จริง เราเกินคำว่าจูบไปไหนต่อไหนแล้วแท้ๆ ยังจะมาเขินอะไรกับอีแค่จูบครับกันต์พิมุกต์
“พี่ยอมติดหวัดจากแบมนะ ถ้ามันจะทำให้แบมหายดีเร็วขึ้นกว่าเดิม” ผมดึงใบหน้าเล็กเข้ามาแล้วจูบอีกครั้ง คราวนี้จูบของเรามีความร้อนจากคนตัวเล็กตรงหน้ามันทำให้อารมณ์ในการจูบของเราดูรุนแรงยิ่งกว่าทุกครั้ง ผมอยากจะทำมากกว่านี้แต่ก็สงสารน้อง น้องยังไม่สบายอยู่และร่างกายน้องไม่น่าจะรับผมไหวตอนนี้
ผมจึงต้องตัดใจถอนริมฝีปากจากปากบางคู่เล็กตรงหน้าอย่างเสียดาย
“หลังจากหายไม่สบายแล้วเรามาต่อทีเหลือกันนะครับ”
“บ้า” o////////o
“นอนพักได้แล้วแบม เดี๋ยวจะไม่หาย พรุ่งนี้พี่อยากให้แบมไปเรียนนะ ไม่อยากให้ขาดเรียน ไม่เห็นหน้าแบมที่โรงเรียนวันนี้แล้วพี่ไม่ชอบเลย”
“ครับ” คนตัวเล็กก็หลับตาลงและนอนพักไปอีกครั้ง ผมก็เอาผ้ามาเช็ดหน้าให้แบมอีกรอบหนึ่งอาการจะได้ดีขึ้น
“หายไวไวนะครับเด็กดีของพี่มาร์ค”
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ผมมองไปเห็นสภาพห้องคนที่นอนหลับไปแล้ว รู้สึกว่าห้องรกมาก หนังสือเรียนอะไรวางไม่เป็นที่สักอย่าง ของวางแบบระเกะระกะไปหมด ห้องดูไม่ค่อยสะอาดอย่างที่ควรเป็น เอาว่ะ ไหนๆ ก็โดด เรียนมาแล้วใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ผมจัดของและหนังสือให้เข้าที่เข้าทาง รวมถึงปัดกวาดเช็ดฝุ่นในห้องให้ด้วย คนไม่สบายจะได้มีห้องที่สะอาด และทำให้หายหวัดเร็วขึ้น กว่าจะรู้ตัวก็ปาไป 4 โมงกว่าแล้ว
ผมเลยเข้าไปในห้องนอนแบม เพื่อว่าจะปลุกเขาให้ตื่นมากินข้าวกินยาอีกครั้ง แต่เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมาซะก่อน ผมจำได้ดีว่าเสียงเรียกเข้าเพลงนี้เป็นของใคร เพราะผมตั้งเป็นพิเศษให้แฟนผมคนเดียวเท่านั้น แต่การที่ได้เห็นชื่อจินยองตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกลำบากใจจนไม่อยากกดรับเลยสักนิด แต่ถ้าไม่รับมันก็จะดูแปลกๆ รับก็รับฟ่ะ
“ว่าไงครับจินยอง”
“มาร์ควันนี้จะกลับมารับเราไหม”
“เรายังไม่เสร็จธุระที่บ้านแม่เลย”
“เราอยากให้มาร์คมารับเรานะ วันนี้เราเพิ่งรู้ว่าที่บ้านไม่มีใครอยู่บ้านเลย เราไม่อยากกินข้าวคนเดียว มาร์คมารับเราแล้วไปกินข้าวด้วยกันนะ” ผมรู้สึกลำบากใจชะมัด ใจจริงผมอยากจะดูแลแบมแบมวันนี้ แต่จินยองเล่นพูดซะขนาดนี้ถ้าไม่ไปผมก็ดูจะเป็นแฟนที่เลวไปสักหน่อย แต่ผมเป็นห่วงคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงจริงๆ ตอนนี้
“เราจะรีบทำธุระของเราให้เสร็จนะ แล้วจะรีบขับไปรับที่โรงเรียนละกัน”
“จริงนะ รักมาร์คจังเราจะรอ”
“รักเหมือนกันครับ” พอผมว่างเสร็จหันกลับมาที่เตียงก็เจอสายตาคู่โตมองอยู่น้องยิ้มให้ผมน้อยๆ ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่คาดว่าน้องคงต้องได้ประโยคเมื่อกี้แน่ๆ แต่จะให้ทำไงยังไงจินยองก็ต้องสำคัญกับผมที่สุด น้องต้องเข้าใจ แบมแบมไม่ได้พูดหรือทำสีหน้าไม่พอใจอะไรทั้งนั้น นี่เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ผมประทับใจในตัวแบมเขา เขาไม่งี่เง่าและรู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน
มีแค่เมื่อวันก่อนที่น้องก่องลงจากรถแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวที่น้องมีทีท่าไม่พอใจ แต่ผมก็รับได้เพราะวันนั้นผมทุเรศจริงๆ ทั้งที่ตอนกลางคืนเพิ่งมีอะไรกับน้องเขามา แต่พอตอนเช้ากลับไม่สนใจน้องเขาเลย แต่จะให้ทำไงได้วันนั้นผมอารมณ์เสียสุดๆเพราะอยากรีบไปหาจินยอง แต่ถนนรถกลับติดแบบนั้น ผมเลยเผลอมัวแต่ไลน์คุยกับจินยองจนลืมน้องเขา
“ผมดีขึ้นมากแล้วครับพี่มาร์ค พี่มาร์ครีบไปรับพี่จินยองเถอะฮะ ผมโอเคขึ้นแล้ว เดี๋ยวไอ้ยูคก็มาแล้ว ถ้ามันมาเจอพี่ที่นี่คงไม่ดีแน่ๆ”
“แบมดีขึ้นแล้วจริงๆ นะครับ”
“ครับดีขึ้นแล้วจริงๆ ขอบคุณที่โดดเรียนมาอยู่กับผม ขอบคุณจริงๆ”
“ไม่เป็นไรที่แบมไม่สบายแบบนี้ก็เพราะพี่ส่วนหนึ่งอยู่ดีแหละ งั้นพี่ไปก่อนนะครับ” ยังไงจินยองก็ต้องมาก่อนสำหรับผม จินยองเป็นแฟนแต่แบมแบมเป็นแค่......
“ไปเถอะฮะ เดี๋ยวช้า”
“แบมสัญญากับพี่นะครับ ว่าจะไม่ให้เพื่อนคนไหนมาเช็ดตัวแบม สนิทแค่ไหนก็ห้ามนะ เพราะสิทธิ์นั้นเป็นแค่ของพี่เท่านั้น”
“ผมไม่หน้าด้านขนาดแก้ผ้าให้ใครดูไปทั่วได้หรอกครับแหมมมมม”
“555+ เกี่ยวก้อยสัญญากันนะครับห้ามผิดสัญญา” ผมยื่นนิ้วก้อยไปให้คนตัวเล็กตรงหน้า
“สัญญาฮะ” แล้วแบมแบมก็ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับผมไว้
“แบมพี่ไปแล้วนะ พี่สัญญาว่าถ้าพี่......”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบว่า ถ้าพี่เสร็จธุระจากจินยองแล้วจะรีบกลับมาดูแบมนะ คนตัวเล็กก็แทรกขึ้นมาว่า
“ไม่ต้องสัญญาฮะ ถ้าพี่ว่างก็มา แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ความคิดเห็น