[ GOT7 ] Keep our secret BBAM Feat MarkBam

ลำดับตอนที่ #4 : BBAM's Secret :: 4 :: 100% JB's Part

JB Part 2

ผมกับแบม มาร์คกับซูจี ชีวิตของพวกเราสี่คนก็ดำเนินไปแบบเรียบๆ ง่ายๆ  หลบๆ ซ่อนๆ กันไป ชีวิตถ้าไม่ทำความผิดซะบ้างมันจะไปมันส์อะไร ถ้าเปรียบเทียบชีวิตเป็นผ้าสักผืน ถ้าไม่เคยทำผิดเลย ผ้าก็มีแค่สีขาว เป็นผ้าธรรมดาๆ พื้นๆ ใครเห็นก็มองผ่านไป แต่ถ้าผ้าผืนนั้นมีรอย อะไรซะบ้าง ถึงมันจะดูเลอะเทอะเปรอะเปื้อน แต่ผ้าขาวธรรมดามันก็จะมีสีสันทำให้คนอยากจับ ทำให้คนอยากสัมผัส ทำให้คนอยากสนใจ

เหมือนแบมแบมของผม เขาช่างเป็นผ้าที่น่าสนใจ น่าหลงใหล และน่าสัมผัส ถึงจะเป็นผ้าที่มีเจ้าของอยู่แล้ว แต่แล้วไงล่ะ มันกลับทำให้ผมยิ่งอยากใช้ผ้านี้ทุกๆวัน ยิ่งได้มายาก มันก็ยิ่งมีค่า เจ้าของน่าโง่ที่เอาแต่เก็บผ้าใส่ห่อ ดูแลเก็บรักษาและทะนุถนอมอย่างดี แต่กลับไม่เคยแกะออกมาใช้  พอไม่ถูกแกะออกมาใช้ผ้ามันจะไปมีค่าอะไร และเพราะมันไม่เคยใช้สักนิด มันเลยไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วผ้าผืนนี้ถูกใช้เช็ด ใช้ลูบ ใช้สัมผัสกับคนที่ไม่ใช่เจ้าของไปถึงไหนต่อไหนแล้ว  

แบมคงคิดว่าผมพอใจกับสภาพที่เราเป็นอยู่ คงคิดว่าผมรับได้กับสถานะแบบนี้ แต่แบมคิดผิด เพราะจุดหมายของผมคืออยากให้ไอ้มาร์คมันรู้ อยากให้ไอ้มาร์คมันเจ็บ อยากให้มันรู้ว่ารสชาติของการโดนแย่งของรักเป็นยังไง แต่สิ่งที่ผมอยากให้มันรู้สึกมากกว่าการโดนแย่งคืออยากให้มันรับรู้ช่วงเวลาก่อนที่จะเสียไปมากกว่า เพราะช่วงเวลาก่อนที่จะเสียไปเราจะทำทุกอย่าง เราจะทำทุกทางเพื่อไม่ให้เขาจากไป ยอมเป็นไอ้โง่ทีขออยู่ในโลกของตัวเอง

ตอนนี้ไอ้มาร์คมันคงเริ่มสงสัย มันคงเริ่มรู้ตัวไม่ใช่เพราะใคร.....ก็เพราะผม เพราะผมอยากให้มันรู้ใจจะขาดว่าคนที่มันรักนอนอยู่ข้างผมบ่อยแค่ไหน ร้องเรียกชื่อผมมากแค่ไหน เร้าร้อนอยู่บนตัวผมแทบนับครั้งไม่ถ้วน ผมเริ่มดำเนินแผนการของผมแบบช้าๆ...ให้มันเริ่มสงสัยทีละนิด ให้มันค่อยๆ กังวลใจมากขึ้นเรื่อยๆ......เหมือนวันนั้นเมื่อเดือนก่อน

จู่ๆ มาร์คก็โทรเข้ามาที่มือถือของแบม ตอนที่แบมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมอก มือถือแบมสั่นๆ แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ตื่นเพราะเพลียจากิจกรรมของเรา ผมตัดสินใจกดปุ่มรับ มาร์คฮัลโหลทันทีเมื่อรับสาย แต่ผมแกล้งรอสัครู่แล้วค่อยปลุกคนตัวเล็ก

เขาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแบบงง ผมไม่ได้พูดอะไรออกไปแค่ชี้ไปที่โทรศัพท์ แล้วชูให้เห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา แบมเหมือนจะตื่นเต็มตาทันที เขารีบคว้าโทรศัพท์ไปรับทันที ท่าทางแบบนี้ทำเอาผมเอ็นดูซะจนอดไม่อยู่จึงฝังรอยจูบไปที่แก้มนิ่มๆ นั่นค้างเอาไว้ พร้อมกับกอดเอวแบมอย่างที่อยากให้เขารับรู้ว่าผมไม่อยากให้เขาจากไปไหน 

ผมได้ยินเสียงมาร์คดังรอดออกมา ถามแบมประมาณว่าว่า ทำไมรับแล้วไม่พูด อยู่กับใครรึเปล่า แบมรีบปฎิเสธบอกเผลอกดรับ แต่ยังงัวเงียอยู่เลยไม่ได้พูดตอบกลับไป ผมได้ยินเสียงมาร์คก็ถามแบมกลับมาว่า แน่นะ ไม่ได้อยู่กับใคร แน่ใช่ไหมๆ แบมตอบรับ ส่วนผมละออกจากแก้มเนียน แล้วขบเบาๆ ที่หลังคอแบม แบมคงตกใจไม่คิดว่าผมจะทำแบบนั้นเลยเผลอร้องครางออกมาเบาๆ จุดอ่อนไหว หรือ ไวต่อความรู้สึกของแบมผมรู้ทุกจุดแหละครับ ก็กอดกันไม่รุ้กี่ครังแล้ว

ผมไม่หยุดอยู่ที่แค่คอแต่เริ่มไซร้ไปที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง แบมพยายามหลบการกระทำของผมแต่ผมไม่มีทางปล่อยน้องออกไปง่ายๆ แบมพยายามรีบตัดการสนทนากับแฟนของเขา  เพราะ เขาคงกลัวหลุดเสียง หรือ อะไรออกไป เหมือนมาร์คจะพยายามจะคุยต่อแต่แบมก็เอาแต่จะตัดสายอย่างเดียว สุดท้ายมาร์คก็ต้องตามใจแบม

 แต่...................................

ผมอยากจะหัวเราะจริงๆ ยิ่งแบมพยายามอยากรีบตัดบทเท่าไหร่ มันก็มีแต่จะทำให้มาร์คสงสัยมากขึ้นเท่านั้นแหละ

 แบมแบมเด็กซื่อ ไม่รู้เรื่องซะเลย

 ==================================================================

นอกจากที่ผมพยายามทำให้มาร์คมันคิดมากแล้ว แบมแบมก็เป็นอีกคนที่เผลอทำให้เรื่องง่ายขึ้นไปอีก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราออกไปเที่ยวด้วยกัน จู่ๆ แบมก็อยากกินเค้ก ผมจึงตัดสินใจพาแบมแวะไปที่ร้านกาแฟ ซึ่งแถวนั้นมีอยู่หลายร้าน และมีร้านหนึ่งที่เป็นของเพื่อนมาร์ค มาร์คมันลองชวนผมมาด้วยหลายครั้งแต่ผมปฎิเสธเพราะบังเอิญมักจะติดธุระหรือไม่ว่างเสมอๆ ผมเป็นคนให้แบมเลือก แต่เขาดันเลือกร้านนั้นด้วยตัวเขาเอง ผมยิ้มอย่างพอใจที่แบมเลือกร้านนั้น  

ทันทีที่เราเข้าร้าน เพื่อนของมาร์คก็มองแบมด้วยตาสงสัย เขาคงจะคุ้นๆ หน้าแบม เพราะมาร์คมันชอบโชว์รูปแฟนตัวเองให้เพื่อนดู ผมว่าเจ้าของร้านนี้ก็น่าจะเคยเห็นรูปแบมแต่เขาก็คงไม่ชัวร์ หรือ ไม่มั่นใจว่าใช่รึเปล่าเพราะเขาไม่เห็นมาร์คมาด้วย  

ผมตัดสินใจชวนแบมนั่งกินเค้กที่ร้าน เพื่อให้เจ้าของร้านได้มองหน้าแบมไปอีกสักพัก เมื่อเค้กมาเสริฟที่โต๊ะ แบมก็ตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจใคร เมื่อผมเห็นเพื่อนมาร์คเดินมาที่โต๊ะ ผมจึงแกล้งสะกิดแบมให้ป้อนเค้กให้ผมบ้าง แบมดูแปลกใจเพราะปกติผมไม่ค่อยจะทานเค้กกับเขาเท่าไหร่ แต่เขาก็ตัดเค้กแล้วป้อนให้ผมกิน

“แบมปากเลอะแล้ว เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะ” เมื่อผมพูดจบผมก็ก้มลงแล้วใช้ลิ้นเลียเค้กที่เลอะหน้าให้แบม แบมหน้าแดงซะจนผมอยากพาแบมกลับห้อง ไม่อยากให้ใครได้เห็นความน่ารักแบบนี้นอกจากผม ผมยิ่งกว่ามั่นใจว่าเพื่อนมาร์คเห็นช็อตนี่ชัวร์ และ ยิ่งผมเรียกชื่อแบมแบบนั้น มันน่าจะทำให้เพื่อนมาร์คมั่นใจได้ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าคือคนเดียวกับแฟนเพื่อนตัวเอง

แล้วคุณคิดว่าเรื่องแบบนี้จะไม่ไปถึงหูมาร์คเหรอครับ.............บอกเลยว่าไม่มีทาง

 แบมแบมเด็กดี นายทำให้มันง่ายขึ้นรู้ตัวไหม...?

==================================================================

มันคงเป็นธรรมเนียมไปและมั้งสำหรับไอ้มาร์ค ที่จะต้องมีของคู่กับแฟนที่มันคบ หรือคู่ควงของมัน ไม่ว่าจะเป็นแหวน ข้อมมือหรือแม้แต่นาฬิกา .....นาฬิกาที่ผมไม่อยากให้มาอยู่บนขอมือของแบม แต่กลับเห็นมันแทบทุกครั้ง 

มันเป็นนาฬิกาคู่เพียงสองเรือนในโลก ด้านหลังจะมีอักษรM&B  มาร์คกับแบม เห็นแล้วอยากจะอ้วก ทุกครั้งที่ผมเห็นแบมใส่นาฬิกาเรือนนี้ ผมจะหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อให้แบมถอดมันออกมา เพราะทุกครั้งที่มองเห็นมันทำให้ผมรู้ว่าจริงๆแล้วแบมเป็นของใคร ใครเป็นเจ้าของแบม  มันทำให้ผมเห็นตัวเองว่าจริงๆแล้วยังไง แบมก็ตัดไอ้มาร์คไม่ขาด จริงๆแล้วแบมยังคงรักไอ้มาร์คอยู่ ยังมีไอ้มาร์คอยู่ในเสี้ยวหัวใจของแบม

ผมเคยขอร้องแบมให้เขาถอดเก็บไว้ในบ้าน แต่เขาปฏิเสธ เพราะมาร์คมันขอร้องให้ใส่ทุกครั้งที่มาเจอกัน และแบมไม่รู้ว่ามาร์คจะโทรมาเมื่อไหร่ เขาเลยเก็บมันไว้ติดตัวตลอด เพื่อเหตุฉุกเฉินไอ้มาร์คจู่ๆมันนัด หรือ จะมารับแบมจะได้มีใส่ มาร์คมันจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมแบมไม่ใส่

มีอยู่วันหนึ่งผมเลยแกล้งซุ่มซ่ามทำกาแฟทั้งถ้วย หกใส่นาฬิกาเรือนนั้น

ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ?? คุณเชื่อรึเปล่า ??

แบมดูค่อนข้างไม่พอใจที่ผมเผลอทำของสำคัญของเขาเสียหาย แต่ผมก็อ้อนว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมไม่รู้ว่าแบมเชื่อแค่ไหน แต่ผมไม่แคร์ ก็ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ?? ไม่ได้ตั้งตั้งใจแค่นั้น จริงตั้งใจจะทำให้มันเจ๊งไปเลยตั้งหาก

แบมเลยอ้อนไอ้มาร์คให้เอานาฬิกาไปซ่อม ที่ร้านนาฬิกาเพราะมาร์คมันไม่เคยบอกแบมว่าว่าเป็นร้านไหน มันอยากเก็บเป็นความลับ เพราะมันจะได้พิเศษที่สุดเพื่อคนสำคัญของมาร์ค ความคิดเน่าๆ ที่ผมเห็นแล้วอยากจะหัวเราะออกมา แทนที่มันจะเอาเวลาไปสนใจวัตถุแบบนั้น สู่หันมาเฝ้าคนรักตัวเองไม่ให้หนีไปกับผู้ชายคนอื่นดีไหม ??/

 แต่…..สิ่งหนึ่งที่แบมยังไม่รู้และยังไม่เห็นคือ  ผมบังเอิญเอาเหล็กไปขูดตรง M&B  ขีดฆ่าตรงกลางพอดีด้วยเนี่ยนะสิ

ก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

 ถึงแบมจะไม่ได้สังเกตเห็น ถึงไอ้มาร์คอาจจะไม่ได้พลิกดู แต่คนซ่อมก็ต้องรู้ แล้วคิดว่าเขาจะไม่ถามเหรอครับ ?

 ผมว่าไม่นะ

 แบมแบมเด็กน้อย เด็กน้อยของผม เด็กน้อยของอิม แจบอมนเพียงคนเดียว

นี่เป็นแค่บางส่วนของเหตุการณ์ที่ผมทำให้ มาร์ค มันรับรู้ตัวตนของใครสักคนของแบม

ใครอีกสักคนที่ทำให้แฟนมันมีความสุข

ใครอีกสักคนที่ทำให้แฟนมันเรียกหา

ใครอีกสักคนที่ไม่ใช่ มาร์ค ต้วน

 ผมละอยากรู้จริงๆ เมื่อไหร่มันจะหายโง่ ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครเลย

 เป็นคนใกล้ตัวของมันนี่แหละที่ทำให้แบมแบมมีความสุข

 ไอ้เพื่อนโง่ แกนี่มันโง่จริงๆ !!!


*******************************

TALK

TAT ท้าด้าาาาาาาาาาาใครหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
ฉันเองงงงงงงงงงงงงงงที่หายไปปปปป ฮาฮาฮา
แต่งตั้งแต่ เริ่มแต่งแฟนบอย จนแฟนบอยจบ จนเริ่มเรื่องใหม่ เรื่องนี้ยังอยู่ที่เดิม
มาต่อครั้งนี้ก็น้อยเท่า...มิมด

ขออภัยนักอ่านทุกท่านนนนนสำหรับการรอคอย
สิ่งที่น่าทึ้งยิ่งกว่าการที่คนแต่งหายหัวคือยังมีคนอ่านมาทวง มาตามเรื่องนี้กันนน
จนคนแต่งที่วันนี้เปิดมาถึงกลับรู้สึกผิด เฮ้ๆๆ ฉันปล่อยให้คนอ่านรอนานขนาดนี้ได้อย่างไร ???

หุหุหุ แต่ยังไงก็มาต่อให้อ่านกันอีกตอนแล้วนะคะ ยังมีคนรอกันอยู่ใช่ไหม
ลาคนอ่านไปด้วยรูปนี้