คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 15.01 th : Truth Mark's Part 100%
Mark’s Part
“มาร์ค มาร์ครักน้องแบมเข้าแล้วจริงๆ ใช่รึเปล่า”
คำถามของจินยองเหมือนปลุกให้ผมตื่น ตื่นมารับรู้ความรู้สึก ที่ตัวเองอยากปิดเอาไว้ ซ่อนเอาไว้ เก็บเอาไว้ในหัวใจที่ลึกที่สุด เพราะไม่อยากให้ใครรู้ยกเว้นตัวเอง
ผมไม่อยากยอมรับว่า เวลาแค่ 5 เดือนที่ได้รู้จักเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นทำให้ผมเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
ตอนแรกผมแค่อยากจะทำให้จินยองกับแจ็คสันเจ็บบ้าง เจ็บเหมือนอย่างที่ผมเจ็บ ผมแค่อยากประชดเท่านั้น วันนั้นที่ผมเห็นพวกเขามีอะไรกัน ผมขับรถออกมาเรื่อยเปื่อยจนมาถึงหน้าโรงเรียน แล้ววันนั้นโชคชะตาก็พามาให้ผมได้เจอเขา เขาที่ยอมตากฝนเพื่อเอาร่มให้กับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ เขาคนที่มีรอยยิ้มจนทำให้ผมรู้สึกอยากเดินเข้าไปถามว่า น้องมีความสุขอะไรขนาดนั้น น้องช่วยแบ่งความสุขของน้องให้พี่บ้างได้ไหม เขาที่ทำให้ผมอยากยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้
เขาคนที่ไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มที่เขายิ้มให้เด็กสองคนนั้น มันได้เข้ามาช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของผม หลังจากวันนั้นผมเลยสังเกตเห็นแบมแบม ผมจึงเพิ่งมารู้ตัวว่าน้องคอยแอบมองผม น้องชอบแอบเขินเวลาที่เราสบตากัน น้องคนที่ชอบยิ้มไปเรื่อยเปื่อย แต่มันกลับทำให้ผมยิ้มตามได้ง่ายๆ น้องคนที่ไม่รู้ตัวสักนิดว่าผมก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกัน
ทั้งที่ผมคาดหวังให้ไอ้หวัง หรือ จินยองรีบบอกความจริงกับผม แต่เขา 2 คนกลับไม่ปริปากพูดอะไรเลย พวกเขาคงสงสารไอ้หน้าโง่อย่างผม วันที่ผมจูบแบมครั้งแรกเป็นวันที่ผมบังเอิญไปเห็นรูปในมือถือจินยอง รูปที่จินยองคงไม่อยากให้ผมเห็น แต่ผมก็เห็น รูปที่เมื่อก่อนไอ้หวังถ่ายรูปคู่กับจินยอง ผมได้แต่ตลกตัวเองว่า เห็นขนาดนี้ทำไมผมไม่ถามออกไป แทนที่จะรอพวกเขามาบอก ทำไม
ผมได้แต่เจ็บปวดจนไม่อยากกลับบ้านจึงได้ไปห้องศิลปะดูพระอาทิตย์ตก จู่ๆ เด็กตัวเล็กนั่นก็เปิดประตูเข้ามาทำเอาผมงงไปนิดๆ น้องยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าอยากให้เขายิ้มตรงมาให้ผมมากแค่ไหน จนกระทั่งได้เห็นน้องยิ้มวันนี้ ผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมเขาไปไปจูบน้องเขาแบบนั้น มันอาจจะเป็นเพราะความต้องการอะไรสักอย่างที่เป็นของผม...อะไรสักอย่างที่ผมไม่ต้องแบ่งปันให้กลับใคร.....อะไรสักอย่างที่เป็นแค่ของผมคนเดียว
ตอนที่เราจูบกันแล้วจินยองเดินเข้ามา จู่ๆในหัวผมก็เกิดแผนหนึ่งขึ้นมาแผนที่จะ ได้ทำให้คนสองคนที่ทำผมเจ็บ ได้เจ็บปวด และ ทำให้เด็กตรงหน้ามองแค่ผม มันเหมือนเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว ในเมื่อสองคนนั้นหักหลังผมได้ ทำไมผมจะหักหลังเขาไม่ได้ อย่างน้อยเราก็จะได้เจ็บไปพร้อมๆกัน
แบมทำให้ผมแปลกใจได้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการที่เขาตกลงกับเรื่องความสัมพันธ์ของเราง่าย ๆ หรือการที่เด็กที่ดูเหมือนจะเรียบร้อยแบบเขากลับสามารถยั่วให้ผมให้ตบะแตกอยู่บ่อยๆ จนตอนแรกแบมทำให้ผมคิดว่าแบมน่าจะง่ายๆ
แต่แบมก็ทำให้ผมตกใจอีกครั้งตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรกแล้วแบมไม่เคยอะไรแบบนั้นมาก่อนเลย ผมอยากด่าตัวเองสักหลายๆ ครั้งที่เผลอทำรุนแรงกับน้อง ผมเริ่มตระหนักและรู้ได้ว่าเด็กตรงหน้ารักผมมากกว่าที่ผมคิด ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ แบมทำให้ผมคิดหนักว่าควรจะปล่อยน้องไปดีรึเปล่า ผมควรจะทำร้ายน้องด้วยตัวผมเองรึเปล่า
แต่พอวันที่น้องป่วยแล้วน้องไล่ผมออกจากห้องน้อง เพราะน้องโกรธผม กลับเป็นผมเองที่ไม่อยากเดินจากมา ผมรู้แค่ว่าถ้าวันนั้นผมเดินจากห้องแบม เรื่องของเรามันคงจบทันที ผมไม่อยากให้เรื่องของเราจบ ผมไม่อยากให้น้องมองใครนอกจากผม แค่วันนั้นน้องอยู่กับเพื่อนจนดึก ผมก็หึงแทบบ้าแล้ว ถ้าผมต้องเห็นน้องไปกับคนอื่นจริงๆ ผมจะทำใจได้เหรอ
ผมค่อยๆ เริ่มรู้ตัวว่าไม่ใช่แค่แบมที่จริงจังกับความสัมพันธ์นี้ แต่ผมเองก็เหมือนกันที่เริ่มถลำลึกจนไม่อยากให้มันจบ ผมน้อยใจเด็กบ้านั่นอย่างที่ไม่เคยน้อยใจใครสักคน แค่เพราะเริ่มกังวลว่ามีแต่ตัวเองรึเปล่าที่ถลำลึกลงไปแบบนี้ ผมถึงกับไม่ทักไป ไม่ไลน์ไป เพียงแค่อยากให้อีกคนทักมาก่อน แต่แบมกลับไม่มีการตอบหรือถามอะไรกลับมา มันเป็น 2 อาทิตย์ที่โมโห หงุดหงิดอยากระบายอะไรสักอย่าง อยากจะไปเขย่าตัวเด็กนั่นแรงๆว่าไม่คิดถึงกันเลยใช่ไหม จนต้องพึ่งเหล้า อย่างที่คนอย่างผมไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่เหล้าทำให้ผมลืมไปได้บ้าง วันที่ได้เจอน้องที่ผับอีกครั้ง มันเหมือนไม่ไหวอีกแล้วผมจะไม่ทนอีกแล้ว ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ แค่จับน้องไปคุยกันมันก็จบ
จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมรู้ตัวจริงๆ ว่า ไม่ชอบเลยเวลาที่เราไม่ได้คุยกัน ไม่ชอบเลยที่เราต้องห่างกัน ไม่ชอบเลยที่เราต้องทำได้แค่แอบมองกันแต่ไม่ทักกัน ไม่ชอบเลยที่ต้องเห็นน้องยุ่งกับใครที่ไม่ใช่ผม
ตลกจริงๆ มาร์ค ต้วน
ทั้งที่ควรรู้ตัวได้ตั้งนานแล้ว
แต่เวลานั้นทำไมผมไม่รู้ตัวว่ะ ว่าเรื่องการประชดจินยองกับแจ็คสันมันค่อยๆ หายไป
มันแค่มีความสุขกับการได้อยู่กับเด็กคนนี้
มันสนุกทุกครั้งที่เห็นเด็กนั่นทำหน้าลนลานเวลาผมแกล้งเขา
มันทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งเวลาที่น้องยิ้มเขินๆ
มันทำให้ผมพอใจทุกครั้งที่เห็นเขากินอาหารที่ผมทำ
มันมีความสุขที่มีเด็กบ้านั่นอยู่ในอ้อกกอดของผม
มันมีความสุขจนผมลืมคิดไปใช่ไหมว่า.........
แบมเจ็บทุกครั้งที่ผมกลับไปหาจินยอง
แบมเจ็บทุกครั้งที่เราต้องหลบๆ ซ่อนๆ
แบมเจ็บทุกครั้งที่ผมทำตัวงี่เง่า
แบมเจ็บทุกครั้งก็ไม่ใช่เพราะใคร...............
ก็เพราะผม !!!
ทั้งที่แบมทำให้ผมมีรอยยิ้ม
ทั้งที่แบมทำให้ผมมีความสุข
ทั้งที่สำหรับแบมผมคือที่ 1
แต่ผมกลับให้อะไรแบมกลับไปบ้าง
นอกจากน้ำตาและความเสียใจ
ทำไมผมเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ว่า ผมควรจะทำให้มันถูกต้อง
ทำไมผมมันโง่แบบนี้
“ขอบคุณนะจินยอง ขอบคุณที่เตือนสติเรา ขอบคุณที่ทำให้เรารู้ตัว”
“ไม่ใช่แค่เราหรอก มาร์คก็ทำให้เรารู้ตัวเหมือนกัน ว่าเราโง่มากที่ไม่ยอมมองว่าไอ้โง่แจ็คสันมันพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเรา เราคงกลัวที่จะเจ็บ เราคงกลัวว่าถ้าเราเลิกกับมาร์คคราวนี้แล้วกลับไปหาแจ็คสัน แล้วไอ้บ้านั้นยังทำให้เราเสียใจเราคงไม่มีมาร์คคอยปลอบเราแบบนี้อีก”
“เราจะต่อยมันเองถ้ามันยังกล้าทำให้นายมีน้ำตา เราเสียใจนะที่นอกใจจินยอง แต่เราไม่ขอโทษหรอก เพราะจินยองก็นอกใจเราตลอดเวลาเหมือนกัน หึหึหึ ถึงเราจะมีอะไรกันแค่ไหน ดูแลกันมากเท่าไหร่ หากไม่ใช่คนที่เรารักมันก็คงไม่มีประโยชน์”
“เราขอโทษนะที่ทำให้มาร์คเสียใจ ขอโทษจริงๆ”
“ถือว่าเราหายกันนะ ฮาฮาฮา”
“รีบไปง้อน้องแบมเหอะ ฝากขอโทษน้องด้วย เราด่าน้องไปอย่างแรงเลย”
“น้องคงไม่โกรธจินยอง เท่าโกรธเรา น้องคงเกลียดเรา เรายังไม่รู้เลยว่าจะเอาหน้าไหนไปเจอน้อง”
“ก็สมควรให้เด็กน้อยนั่นโกรธไม่ใช่รึไง”
“นายก็รีบไปปรับความใจกับไอ้แจ็คสัน ฝากบอกมันด้วยว่าเราขอโทษ”
*-*-*-*-*-*-*-*-* TALK *-*-*-*-*-*-*-
คิดถึงกันไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
TT___________________TT
มาลงให้แล้วนะคะ ไม่ต้องงงนะว่าทำไมตอนนี้มันสั้นๆ
มันเป็น 15.1 ซึ่งเดี๋ยวจะมี 15.2 มาอีก ขอบอกว่าตอนหน้าใครรอน้องยูคอยู่ เดี๋ยวเจอกันในตอนนั้นถัดไป
บอกให้หลายคนเบาใจนิดๆ ว่าน้องยูคไม่เอาเปรียบแบมแบมแน่ะนอนค่ะ อยากให้คู่นี้เป็นเพื่อน แบบเพื่อนรักกันจริงๆ
แต่ถ้าเป็นเรื่องหน้าไม่แน่ 555+ (เอ๊ะยังไง)
หุหุหุหุ
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ #ฟิคแอบมาร์คแบม
ใครอยากถามอะไร ถามมาได้นะคะ
ask.fm/bluesky0404
ความคิดเห็น