คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : #วซดล : บทที่ 10 100%
Ten
หลังจากที่ลลิสและพี่มาร์คเดินมาเจอผมกับพี่เจบอม พวกเราก็เลยเดินด้วยกันเป็นกลุ่ม ผมก็คุยกับลลิสตลอดที่เราเดินอยู่ในสวนสาธาณะ มีช่วงหนึ่งที่พี่มาร์คกับพี่เจบีเดินไปเข้าห้องน้ำเหลือผมกับลลิสแค่ 2 คน ผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของตัวเอง ผมรู้สึกปวดท้องนิดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
“แบม แบมว่าพี่มาร์คเขาเป็นคนยังไง”
“พี่มาร์คเป็นพี่ชายทที่ดีสำหรับเรานะ เขาเป็นเหมือนพี่ชายจริงๆที่ดูแลเราเลย”
“แล้วถ้าไม่ได้มองในมุมมองของพี่ชายอะไรแบบเนี่ย แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งมองผู้ชายอีกคคนหนึ่งแบมมองว่าเขาเป็นผู้ชายแบบไหน”
“อืม...ก็เจ้าชู้ๆ นิด มั่วไปทั่วหน่อยๆ แต่เขาบอกเราว่าเขาจริงจังกับลลิสนะ เชื่อเหอะเขาจะไม่ทำให้ลลิสเสียใจหรอก ลองให้โอกาสเขา ลองให้โอกาสตัวเองดูบ้าง มันไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ ความรักนะ”
“อืม มันก็ใช่นะแต่เรากลัว กลัวว่าสุดท้ายถ้าเราเผลอรักเขาไปแล้วจริงๆ แต่เป็นตัวเขาเองตั้งหากที่เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้รักเรา ถ้าเป็นแบบนั้นคงมีเราแค่คนเดียวที่ต้องเสียน้ำตา”
“ทำไมถึงยังงั้นอ่ะ”
“บางทีเราก็รู้สึกว่า.....”
“แบมพี่ซื้อไอติมมาให้ครับ” เสียงพี่เจบีดังแทรกการคุยกันของผมกับลลิส เมื่อผมหันไปมองก็พบว่าในมือพี่เจบีมีไอติมโคนอยู่ 2 แท่ง แท่งหนึ่งน่าจะเป็นมิ้นชอคโกแล็ต อีกอันหนึ่งเป็นวนิลาธรรมดา
“ขอบคุณครับว่าแต่อันไหนของแบมอ่ะ”
“แบมเลือกเลย พี่สาบานว่ายังไม่ได้ชิมทั้งคู่”
“งั้นแบมเลือกมิ้นชอคโกแล็ต แล้วของลลิสละครับ”
“นู้นไอ้มาร์คถือมาให้นู้นแล้ว” ผมเลยหันไปเห็นว่าพี่มาร์คถือไอติมมา 1 ถ้วยซึ่งใน 1 ถ้วยนั้นมีไอติมสีสดใส 3ลูกนอนนิ่งอยู่ พี่มาร์คถือแล้วยื่นมาให้ลลิส
“แล้วพี่มาร์คไม่กินเหรอคะ”
“ลลิสจะกินคนเดียว 3 ลูกเลยเหรอคะ จะไม่แบ่งพี่กินเลยเหรอ พี่อุตส่าห์ว่าหยิบช้อนมา 2 อัน งอนจัง” แล้วพี่มาร์คก็ทำแก้มป่องๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
คิดว่าน่ารักสินะ =[]=” มันน่า......ทุเรศมากกว่า ทำไปได้
แต่เหมือนจะมีผมคนเดียวที่คิดแบบนั้นเพราะลลิสดูเขินขึ้นมาทันตา
“ลลิสตั้งใจจะแบ่งพี่มาร์คกินอยู่แล้วคะ ลลิสกินคนเดียวไม่หมดหรอก”
“โอ้โลกนี้มีเพียวเรา ฮาฮาฮา พี่กับแบมยังยืนอยู่ตรงนี้นะ” สิ่งที่พี่แจบอมพูดช่างตรงใจผม แต่ผมทำได้แค่คิด แต่พี่แจบอมสามารถพูดได้หน้าตาเฉยเลย
“มึงเนี่ย” พี่มาร์คหันไปเหมือนอยากด่าพี่เจบี แต่พี่เขาดูไม่แคร์รีบยื่นไอติมมิ้นชอคโกแล็ตตมาให้ผม
“อ่ะแบม เราไม่มีคนมาหวานใส่ไม่เป็นไรนะ กินไอติมเพิ่มความหวานกันเองละกัน” ผมรีบยื่นมืออกไปรับไอติมที่พี่แจบอมซื้อมาให้ แล้วรีบลิ้มรสความหวานเย็นของมันทันที
พี่มาร์คเดินข้างลลิสพวกเขาดูมีความสุขมากสำหรับการกินไอติมในถ้วยเดียวกัน สงสัยไอติมถ้วยนั้นจะใส่ความหวานลงไปเยอะถึงได้หวานออกสื่อกันขนาดนี้ ลลิสมีการป้อนพี่มาร์คด้วย เหอๆ ทำไมผมต้องหงุดหวิดแบบนี้ว่ะ ผมไม่รู้ตัวว่า ตัวเองจ้องคนทั้งคู่นานแค่ไหน จนกระทั่งพี่เจบีทักผมขึ้นมา
“ทำไมถึงเลือกมิ้นชอคโกแล็ต ไม่เลือกวนิลา พี่ว่าวนิลามันหวานและมีความนุ่มนวลในแบบที่ไอติมแบบอื่นไม่มีนะ”
“สำหรับพี่เจบีอาจจะชอบติดหวาน แต่สำหรับผมวนิลามันหวานเกินไปมั้งครับ ผมชอบมิ้นชอคโกแล็ต เพราะตรงที่เรากินแล้วเราจะได้รสชาติขมๆเย็นๆ นิดๆ แต่แฝงไว้ด้วยความหวานและความอร่อยของชอคโกแล็ตคือถึงตอนแรกเราอาจจะเจอรสชาติขมเย็นๆก่อนๆ แต่สุดท้ายเราก็จะเจอกับรสชอคโกแล็ตแสนอร่อย พี่คิดดูสิไอติมลูกเดียวกันแต่ให้รสชาติเราได้ตั้งหลายแบบแนะมันไม่มีในรสอื่นใช่ไหมละครับแบบนี้ แต่วนิลาถึงมันจะหวานอร่อยแต่ตั้งแต่กินคำแรกจนสุดท้ายมันก็รสเดียวกันหมดมันไม่ค่อยน่าสนุกเท่าไหร่รึเปล่า”
“เหรอ แต่วนิลาจะให้ความสุขแบมแบบนั้นตั้งแต่คำแรกจนคำสุดท้ายนะ แต่มิ้นชอคโกแล็ตกว่าแบมจะกินแล้วมีความสุขมันต้องผ่านขมก่อนแบมไม่คิดว่ามันเสีบเปรียบไปหน่อยเหรอ”
“พี่แจบอมลืมอะไรไปรึเปล่าฮะ”
“........”
“พี่แจบอมลืมถามผมไปรึเปล่ครับ ว่าผมชอบรสขมไหม ผมนะชอบมันทั้งรสชม รสหวานของมิ้นชอคโกแล็ตนะครับชอบมันทั้งหมดเลย ฮาฮาฮา”
“เหรอ นั่นสินเนอะสิ่งสำคัญที่สุดก็คือพี่ลืมถามไปว่าแบมชอบอะไร”
“ผมขอชิมวนิลาหน่อยได้ไหมฮะ” พี่แจบอมพยักหน้า ผมเลยก้มชะโงกหัวแล้วกัดไอติมวนิลาที่พี่แจบอมถือเมื่อกัดไปได้คำหนึ่งผมก็เงยหน้าขึ้นไปสบตาพี่แจบอมที่แก้มดูขึ้นสีชมพูเล็กแล้วรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น
เออะ ผมไม่ควรกินแบบนี้เหรอครับ......O_o ? งงจัง
“พี่ขอชิมมิ้นชอคโกแล็ตของแบมบ้างได้ไหม”
“ได้สิครับ” ผมเลยยื่นไอติมไปตรงริมฝีปากพี่แจบอม พี่แจบอมก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วเลียและกัดไอติมของผมแต่เหมือนว่ามันจะพลาดไปนิดเพราะผมรู้สึกว่าริมฝีปากของพี่แจบอมโดนนิ้วของผม
ให้ตายเหอะผมมมมมมมมมมม
เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่แจบอมถึงหน้าขึ้นสีชมพูเมื่อกี้ ทำไมผมรู้สึกร้อนจากมือขึ้นไปที่หน้าแบบนี้ว่ะ เฮ้ยๆๆ บ้าไปแล้วเหรอ แบมแบมเมื่อกี้นายกินแบบนั้นได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พอพี่แจบอมกินเสร็จผมก็รีบชักมือกลับทันที แล้วรีบหันหน้ามาตั้งตากินไอติมอย่างจริงจังโดยไม่มองหน้าพี่แจบอมอีก
“มึงมองอะไรครับคุณต้วน” พี่มาร์คคงไม่ใช่ว่าเห็นหรอกนะ ไม่น่ามั้ง พี่เขาจะหันกลับมามองข้างหลังทำไมเขามองแค่ลลิสก็พอผมว่า
“เปล่า กลับกูจะกลับแล้ว ลลิสต้องรีบกลับ” คำพูดของพี่มาร์คทำเอาผมงง ผมจำได้ลางๆว่าวันนี้ลลิสว่างทั้งวันไม่ใช่รึ และมันก็เป็นความคิดที่ผิดอย่างใหญ่หลวงที่ผมหันไปมองพี่มาร์คเพราะสายตาพี่มาร์คนี่ถ้าด่าออกมาได้คงด่าผมประมาณว่า ทำบ้าอะไร ตาเขียวปัดเลย ยังกับมองลูกสาวตัวเองจูบกับหนุ่มวัยรุ่นที่ตัวเองไม่เห็นด้วยยังงั้นแหละ เอ่อ.....ไม่ต้องสงสัยแหละว่าเห็นรึเปล่าเมื่อครู่
พอมองไปหน้าลลิสก็คิดว่า อืม.....พวกเขาคงเห็นทั้งคู่เพราะลลิสดูหน้าแดงเขินๆ คือผมว่าเมื่อกี้ผมกับพี่แจบอมไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีนะครับ คือคิดยังงั้นจริงๆ
O……….N………….E…………..S……….I………….D….………..E…………D
50%
ตลอดการขับรถกลับพี่มาร์คทำยังกับตัวเองเป็นนักแข่งเรื่อง Fast แนะ ขับซะหัวใจผมจะวาย ถ้าพี่อยากจะ Fast พี่ไป Fast คนเดียวก็ได้ครับ ไม่ต้องพาพวกผมไป Fast ด้วย พวกผมยังอยากมีชีวิตดยู่ ผมรู้สึกปวดท้องแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเลยไม่ได้บอกพวกพี่ๆ ไป ส่วนลลิสก็นั่งจับเบาะแน่นเลยคงกลัวเหมือนผมกลัวก็พี่มาร์คแม่งขับ ประมาณ 150 ได้
พอถึงแถวๆหอพักลลิส ลลิสรีบลาพวกเราแล้วรีบลงรถไปอย่างเร็ว เอาละสิผมว่าตอนก่อนที่ลลิสจะลงบรรยากาศก็แย่อยู่แล้วนะ ยิ่งลลิสลงมันยิ่งดูแย่นัก ผมเลยคิดว่าจะทำอะไรให้บรรยากาศมันดูไม่อึมครึ้ม
“พี่เจบีครับ เปิดฟังวิทยุดีไหมครับ”
“แบมอยากฟังคลื่นไหนอ่ะ” พี่เจบีกำลังจะไปเปิดวิทยุให้ แต่พี่มาร์ครีบปัดมือพี่เจบีทิ้ง
“กูไม่อยากฟัง”
“มึงไม่อยากฟังแต่แบมอยากฟัง”
“รถกู จบนะ”
“......” เงิบครับ จบครับ
“มึงเป็นเหี้ยอะไร” พี่เจบีดูอารมณ์เสียขึ้นมาเหมือนกัน
“มึงต่างหากเป็นเหี้ยอะไร ทำเหี้ยอะไรแบบนั้นที่สวนสาธารณะ” พี่มาร์คตะโกนเสียงดังด่ากลับพร้อมกับมองกระจกหลังมาที่ผมเหมือนอยากจะด่าผมไปพร้อมๆกับด่าพี่แจบอม
“แล้วพวกกูทำอะไร” นั่นดิพวกผมทำอะไร คือจริงๆแล้วมันไม่ได้มีอะไรเลยนะ
“..............” จุดนี้พี่มาร์คคงเงิบไปเหมือนกัน พร้อมกับมองพี่เจบีตาเหลือกเลย
“พี่มาร์คมองถนนดีกว่าครับ” ผมรีบเสนอความคิดของตัวเอง พี่เล่นขับราวกับแสดง Fast อยู่ยังจะไม่มองถนนอีกผมยังอยากกลับถึงหอพัก
“แบม แบมเข้าข้างมันเหรอ” พี่มาร์คตะคอกผมเสียงดัง
“ทำไมมึงต้องตะคอกแบม แบมไม่ใช่ลูกมึงนะไอ้มาร์ค”
“อย่าเสือก”
“ขอโทษนะคงไม่เสือกไม่ได้ มึงอย่าลืมนะวันนี้พวกกูออกมาเพราะใครก็เพราะมึง มึงขอให้พวกกูมาเสือกกับมึงไม่ใช่รึไง ขอให้พวกกูมาไม่ใช่รึไงแล้วตอนนนี้จะมาไม่ให้กูเสือกเรื่องมึงคงเป็นไปไม่ได้”
“กูไม่ได้ขอให้มึงมานะแจบอม มึงมาเอง”
“เอ่อ กูเสือกมาเองจบ แต่มึงคิดไหมมาร์คถ้าวันนี้กูไม่มาใครจะอยู่กับแบม ใครจะเดินเป็นเพื่อนแบม ในขณะที่มึงสวีทกับเด็กมึงแล้วแบมล่ะ แบมเขาต้องเป็นส่วนเกินของมึงกับลลิสเหรอ” คำพูดของพี่แจบอมเหมือนตีเข้ามาที่หัวใจของผม นั่นสิถ้าพี่แจบอมไม่มาผมจะเป็นยังไง
“กูดูแลแบมได้ ไม่ต้องให้มึงมาดูแลแบมหรอก”
“มึงแม่งโคตรเลวเลย มึงเคยแคร์แบมจริงๆบ้างรึเปล่า มึงถึงพูดหมาๆแบบนี้มาได้”
“กูไม่อยากให้คนนอกอย่างมึงมาวิจารณ์กูหรอกนะ มึงคิดอะไรอย่าคิดว่ากูไม่รู้”
“แล้วกูคิดอะไร มึงพูดออกมาเลยดีกว่า อย่าเอาความคิดชั่วๆของมึงมาตัดสินคนอื่น
แล้วพี่มาร์คก็มองมาที่ผมอีกครั้งดูเหมือนลำบากที่ใจที่จะพูด
“กูเห็นแกแบมกูไม่อยากทะเลาะกับมึง” ฮัลโหลลลลลลลลล่อให้อยากฟังแล้วจากไปคืออะไร ผมมองที่พี่มาร์คที มองไปที่แจบอมที คือ งง ว่าเกี่ยวอะไรกับผมเหรอ
“หึ มึงมันป๊อด จะให้กูพูดตอนนี้กูก็พูดได้มาร์ค กูไม่ได้คิดจะปิดเลยอย่างที่มึงคิด กูเป็นคนตรงไม่ชอบหลบๆ ซ่อนๆ แต่ที่กูยังไม่พูดเพราะมันยังไม่มีโอกาส และยังไม่พร้อม แต่กูไม่เคยคิดที่จะปิด” ทำไมเพลงแน่นอกของ 321 ฟีตกับพี่ใบเตยดังขึ้นมาในหัวผม
“............” คราวนี้ทั้งรถเงียบราวกับไม่มีคนอยู่มันทำให้ผมรู้สึกอยากรู้อย่างแรง
“มีอะไรที่แบมควรรู้รึเปล่า พี่มาร์คกับพี่เจบีรู้อะไร แต่แบมไม่รู้อะไร”
“แบมอยากรู้เหรอครับ” แล้วพี่เจบีก็หันมายิ้มให้ผมเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนจนผมเผลอยิ้มตอบแล้วพยักหน้าอย่างอยากรู้
“พี่........” รถที่จู่ก็จอดๆ ทำเอาพี่เจบีที่หันมาหาผมเกือบหัวทิ่มไปกับข้างหน้า
“เหี้ยมาร์ค ขับดีๆไม่เป็นรึไง”
“ขอโทษทีรถข้างหน้าแม่งเบรคกระทันหัน”
“มึงตั้งใจจะกวนกูใช่ไหม” พี่มาร์คยิ้มแบบกวนตีนสุดๆ ขนาดผมยังคิดว่าโคตรกวนส้นแล้วพี่เจบีที่เป็นคนเห็นเต็มๆตาละ จะเป็นยังไง
“......” แล้วรถก็กลับมาเงียบอีกครั้ง คราวนี้สติพี่มาร์คเหมือนจะเข้าที่แล้วเลยขับแบบไม่เร็วมาก ไปตามทางที่หอพักของเรา ผมรู้สึกปวดท้อง โอ๊ะเหมือนผมจะอยากเข้าห้องน้ำ
“พี่มาร์คจอดปั้มหน่อย แบมปวดท้อง”
“แบมหน้าแบมไม่ดีเลยเป็นอะไรรึเปล่า” พี่เจบีที่สังเกตเห็นสีหน้าผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“แบมคงท้องเสียมั้ง ถ้าเข้าห้องน้ำแล้วน่าจะหาย”
พี่มาร์ครีบหาปั้มให้ผม ผมรู้สึดปวดท้องบิดๆ รู้สึกปวดมากๆ พอผมออกจากห้องน้ำกลับมาในรถ ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าหายปวด กลับปวดบิดยิ่งกว่าเดิม
“แบมไปโรงพยาบาลไหม พี่ว่าสีหน้าแบมดูไม่ดีเลย” พี่มาร์คหันมามองหน้าผม ผมล่ายหัวเบาๆ
“แบมดีขึ้นแล้ว รีบกลับหอพักเถอะ” ผมรู้ตัวดีว่าผมรู้สึกยังปวดเหมือนเดิม หรือ อาจจะปวดมากกว่าเดิมแต่ผมไม่อยากให้พี่มาร์คและพี่แจบอมที่มองด้วยความเป็นห่วงต้องกังวลเลยตัดสินใจโกหกออกไป
พี่มาร์คก็ดูรู้ว่าผมอยากพักเลยรีบขับรถกลับมาที่หอพัก ตลอดทางพี่เจบีกับพี่มาร์คเอาแต่ผลัดกันหันมามองว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า เฮ้ เฮ้ ผมแค่ปวดท้องไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆนะ
ในที่สุดก็ถึงหอพัก พี่เจบีกับพี่มาร์คลงรถไปแล้ว แต่ผมที่ปวดท้องจนแทบตัวงอกลับลงรถอย่างที่ใจอยากยังไม่ได้ ทำไมมันปวดบิดแบบนี้ พี่มาร์คที่เห็นว่าผมยังไม่ลงมารีบเปิดประตูฝั่งผม
“แบม แบมเป็นอะไร พี่ว่าพี่พาแบมไปโรงพยาบาลดีกว่า”
“ไม่แบมไม่เป็นไร”
.
“ถ้าไม่เป็นไรจริงทำไมลุกออกจากรถไม่ไหว”
“แบมโอเคจริงๆ”
“เด็กดื้อ ไอ้แจบอมมึงรีบขึ้นไปบอกผู้จัดการเลยกูจะพาแบมไปโรงพยาบาล”
“เอ่อๆ เอาตามนั้น แบมอย่าดื้อนะเดี๋ยวพี่จะตามไปหาที่โรงพยาบาล”
ทำไมต้องโดนพี่ชายถึง 2 คนบ่นว่าดื้อด้วย ผมว่า แบมแบมเป็นเด็กที่ดีที่สุดในโลกตั้งหาก -*- โอ๊ยยยยปวดท้องง
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
TALK!!!
มาอัพแล้วค่ะ !!!! ครบ 100 แล้วนะ ปาดเหงื่อ หุหุหุหุหุ
ขอบคุณทุกท่านที่คลิกเข้ามา 3600 ครั้งแล้วนะ วิ้ววววววววววววววว
คอมเม้น 265 คอมเม้นกับ 10 ตอนที่ผ่านมา
ขอบคุณจริงๆ นะคะ
แท็ก #วซดล ถึงจะมีไม่เยอะ แต่ก็รักทุกอันเลยนะคะ ขอบคุณน้าาาาา จุ๊บ จุ๊บ เราตามอ่านทุกอันเลย หุหุหุหุ
ขอบคุณหลายๆคน ที่มีการไปแนะนำเรื่องนี้ต่อให้เพื่อน พี่ หรือ น้องอ่านกันต่อ
พููดตรงๆว่าเราไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะได้รีบฟีดแบ็คดีขนาดนี้
เพราะเรื่องนี้ตั้งใจไว้แต่แรกให้เป็นเรื่องกึ่งๆ
จะม่าก็ม่าไม่สุด จะหวานก็หวานไม่สุด ตั้งใจให้กึ่งๆ แต่ไม่รู้ว่าเขียนออกมาแล้วมันกึ่งไหมนะ (สับสนในตัวเองเหมือนกัน)
ตอนเขียนช่วงแรกบอกเลยว่าค่อนข้างกังวลไม่รู้ว่าคนอ่านจะคิดยังไง
แต่มาถึงตอนนี้สำหรับเรามันเกินที่คาดเอาไว้มากจริงๆ
ตั้งแต่เปิดเรื่องนี้มาไม่ได้ทอร์คยาวๆเลย
พอลงครบ 10 ตอนก็เลยเอาสักหน่อย
ขอบคูณทุกท่านที่คลิกเข้ามา
ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เม้นให้กับเรื่องนี้
ขอบคุณทุกแท็ก ทุกความฟินที่ส่งผ่านทวิตเตอร์มาให้กัน
รักมาร์คแบม รักคนอ่าน
จาก กระต่ายโหด 555+ 
ความคิดเห็น