คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10th : Why WE?? : 100%
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
หลังจากวันที่กินไอติมวันนั้น ชีวิตผมก็ดูวุ่นวายอย่างร้ายกาจ เพราะไหนจะต้องปั่นงานที่อาจารย์สั่ง ไหนจะต้องเตรียมตัวสอบปลายภาคที่กำลังจะมาถึง ทุกอย่างมันเยอะไปหมดจนไม่รู้ว่าจะไปทำอันไหนก่อนดี ผมกับพี่มาร์คเราก็เรื่อยๆครับ แอบเจอกันบ้าง แอบไปกินข้าวด้วยกันบ้าง หรือ บางครั้งแอบแม้แต่ไปดูหนังด้วยกัน ซึ่งส่วนใหญ่มันจะเป็นเวลาที่พี่มาร์คไปส่งพี่จินยองเรียบร้อยแล้ว
ถ้าพี่มาร์คว่างเขาก็จะมาหาผมที่ห้อง มาทำอะไรให้ผมกินบ้าง หรือ ออกไปหาอะไรกินกัน ผมไม่เคยไลน์หรือโทรตาม หรือ ขอร้องพี่มาร์คให้เขามาหา ถ้าอยากมาก็มา ถ้าไม่อยากมาก็ไม่ต้อง ไม่เรียกร้องอะไร คือ ถ้าวันหนึ่งพี่มาร์คจะหายไปจากชีวิตผมเฉยๆ ผมก็จะไม่รั้ง ผมย้ำเตือนกับตัวเองแบบนี้ตลอดตั้งแต่วันที่ผมร้องไห้แล้วตากฝนวันนั้น
ว่า.............................
ผมจะไม่ความหวังอะไร .........ถ้าไม่คาดหวังก็จะไม่เสียใจ
มีอยู่ 2 อาทิตย์ ที่พี่มาร์คหายเงียบไปเลย ไม่มีไลน์มา ไม่มีโทรมา เจอกันที่โรงเรียนก็ไม่มองผม ไม่ทักผม ตอนแรกผมก็ร้อนใจนะครับว่า ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่า แต่พอคิดแล้วว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด ผมก็ไม่อยากจะใส่ใจหรือแคร์ครับ อาทิตย์นั้นบอกเลยว่าถึงภายนอกผมจะเหมือนไม่เป็นไร แต่จริงๆข้างในคือแทบจะร้องไห้ตลอดเวลา นอนก็ไม่หลับเพราะคิดถึงความอบอุ่นที่ให้ความอุ่นกันในตอนกลางคืน โหยหาอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้นอย่างร้ายกาจ คิดถึงมือของเขาที่มักจะกุมมือผมเอาไว้ คิดถึงคนใจร้าย อย่างที่ตัวก็ไม่เคยคิดถึงว่าตัวเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้
ทั้งที่ใจอยากจะร้องขออกไปว่าพี่กลับมาได้รึเปล่า แต่สิ่งที่ผมทำจริงๆ คือ นิ่งไปเฉยๆ
ถ้าไม่ไลน์มา ผมก็จะไม่ไลน์หา
ถ้าพี่ไม่โทรมาผมก็จะไม่โทรไป
ถ้าพี่อยากจะจบ ผมก็จะจบโดยไม่รั้งหรือขออะไรทั้งนั้น
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ผมยังจำวันนั้นได้ดี จู่ๆ พี่แจ็คสันก็โทรเข้ามา ผมงงเล็กน้อย เพราะตั้งแต่พี่เขามีเบอร์ผม เขาก็ไม่เคยโทร หรือ อะไรมาเลยพอเห็นพี่เขาโทรมาผมเลยตกใจมาก
“น้องแบม น้องแบมทำอะไรกับเพื่อนพี่ครับเนี่ย”
“ผมทำอะไรครับ” คือเสียงฝั่งพี่แจ็คสันเสียงดังมาก ฟังไม่ค่อยออกเลยว่าพูดอะไร
“เพื่อนพี่แม่งเมาหนักอยู่เนี่ย พูดแม่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“ใครเมาพี่ ผมฟังไม่รู้เรื่องจริงๆ” ถึงพี่เขาจะไม่ได้บอกว่าอยู่ไหนแต่ผมก็รู้เลยว่าอยู่ผับแหงๆ เสียงดนตรีดังเกิ๊น
“..............” พี่แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วก็ตัดสายผมไป แต่จู่ๆก็ไลนน์มาบอกว่าพรุ่งนี้มาหาหน่อย ที่ผับ ZZ เวลา 10.00 PM
ช่วงนี้ผมก็เครียดๆ เซ็งๆ อยู่เอาว่ะ ชวนไอ้ยูคไปด้วยแล้วกัน พรุ่งนี้ จริงๆ ผมก็พอเดาได้ว่าคนที่เมาน่าจะเป็นพี่มาร์ค แต่พี่มาร์คเมาทำไม อะไร ยังไง นี้ผมไม่ทราบจริงๆ พ่อคุณจู่ๆ หายไป ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด แล้วทำไมถึงจะไปเมาหนักได้ฟ่ะ ยิ่งคิดยิ่งงง
พอวันถัดมาผมโทรชวนไอ้ยูคไปด้วย คนนี้ขาประจำเที่ยวอะไรแบบนี้อยู่แล้ว มันดูแปลกใจนิดๆที่ ผมชวน แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรมากเพราะมันคงดูออกว่าช่วงนี้ผมเครียดๆ แต่มันคงจะคิดว่าผมเครียดเพราะเรื่องเรียน หารู้ไม่ว่าที่เครียดเป็นเรื่องของผู้ชายที่ชื่อ มาร์ค ต้วนล้วนๆ
ผมไม่ใช่ว่าไม่เคยมาเที่ยวอะไรแบบนี้นะครับ เคยอยู่บ้างแต่ไม่บ่อย ส่วนใหญ่ถ้ามาก็มากับไอ้ยูคเนี่ยแหละแล้วก็เพื่อนอีกสักคน 2 คนพอเราเดินเข้าไปในผับเท่านั้นแหละ ไอ้ยูคมันก็ลากผมไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง ที่ผมแอบมองเห็นแต่ไกลว่ามี พี่แจ็คสัน กับพี่มาร์ค คนที่เป็นต้นเหตุแห่งความเครียดของผมนั่งอยู่ พี่แจ็คสันโบกมือเรียกไอ้ยูคมาแต่ไกล
ทั้งที่เสียงในผับโคตรจะดังแต่ไหง ผมกำลังรู้สึกว่าโต๊ะที่เรานั่งมันเงียบจนวังเวงแบบนี้ ไอ้ยูคมันก็ทักทายพวกพี่เขาแล้วมันก็เมาท์กับพี่แจ็คสันโดยไม่รู้สึกสงสัยสักนิดว่าทำไมผมกับพี่มาร์คถึงเงียบ เราไม่คุยกันกัน เราไม่มองหน้ากัน ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากทักพี่เขา แต่จะให้ผมพูดอะไรละเราไม่ได้คุยกันมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้วจู่ๆ มาเจอกันแบบนี้มันเป็นความรู้สึกที่โคตรแปลก
“ไอ้มาร์คเป็นอะไรของมรึง วันนี้ไม่ดื่มหนักเหมือน 3 วันที่ผ่านมาแล้วไง”
“อย่ายุ่งนะไอ้หวัง”
“พี่มาร์คดื่มหนักเลยเหรอครับ ทำไมอ่ะ” แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงผม
“เพื่อนพี่แม่งเฮิร์ท”
“เฮิร์ท อะไร พี่จินยองมีชู้เหรอ”
“ปากมรึงนี่ดีจริงๆ ไอ้ยูค” เสียงพี่แจ็คสันด่าไอ้ยูค
“เปล่ากรูเฮิร์ทเพราะคนใจร้ายบางคน” แล้วเขาก็หันมามองผม ขอโทษนะใครกันแน่ว่ะที่ใจร้าย ใครกันแน่ที่ไม่โทรมา ผมเริ่มรู้สึกอารมณ์ไม่ดีแล้วเลยคว้าแก้วเหล้าตรงหน้ามาดื่ม
“ไอ้แบมอย่าเพิ่งดื่มเยอะเดี๋ยวเมา” เสียงเพื่อนผมเอ่ยปราม
“กรูไม่เมาหรอก แค่นี้เอง เดี๋ยวกรูมา”
“แบมมรึงจะไปไหน”
“ไปเต้นคลายเครียด” แล้วผมก็เดินออกมาเลย ขี้เกียจอยู่ในโต๊ะที่มีแต่ความอึดอัดแบบนั้น เขากล้ามาว่าผมได้ไงว่ะ ทั้งที่ตัวเองแม่งเป็นคนผิดแท้ๆ
ผมเต้นได้สักพักก็รู้สึกว่ามีคนเอามือมาลูบที่บั่นท้ายผม ผมพยายามจะสะบัดตัวออกแต่ไม่ค่อยจะเป็นผล คนแม่งเบียดมาก เพราะผมมักจะโดนอะไรแบบนี้เนี่ยแหละครับ ผมเลยไม่ค่อยชอบมาเที่ยวที่แบบนี้ แต่จู่ๆ ก็มีคนมาผลักไอ้คนนั้นห่างออกจากตัวผมออกไป ผมกำลังจะเอ่ยขอบคุณแต่พอเห็นเท่านั้นแหละว่าใครมาช่วยคำขอบคุณถึงกับพูดไม่ออกเลย
พี่มาร์คมาเต้นข้างหลังผมแล้วกระซิบข้างหูผมอย่าเคืองๆ “ทำไมยอมให้ใครไม่รู้มาจับ”
“มันเรื่องของผมไม่ใช่รึไง”
“ถ้างั้น ถ้าพี่จับบ้าง แบมก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“อย่าครับ” ผมพยายามจับมือของพี่มาร์คที่กำลังจะรุกล้ำเข้ามาที่เสื้อผม
“ทำไมคนอื่นจับได้ แต่พี่จับไม่ได้ ทั้งที่พี่เคยมากกว่าจับมาแล้ว”
“พี่มาร์ค” ผมหันกลับไปมองผู้ชายผมแดงตรงหน้า รับรู้ได้ว่าเขาเมานิดๆ ผมไม่อยากจะใส่ใจ เลยพยายามจะเดินหนีกลับไปที่โต๊ะ แต่พี่มาร์คกลับดึงมือผมไว้
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน” แล้วเขาก็ลากผมออกมาจากผับ ผมมองกลับไปที่โต๊ะเห็นพี่แจ็คสันโบกมือให้ผมนิดๆ ส่วนคุณเพื่อนซี้หายไปแล้ว พอมองไปรอบก็เห็นว่ามันไปนั่งจีบเด็กอยู่ไม่แม้แต่จะสนใจว่าผมหายไปด้วยซ้ำ
-
พี่มาร์คลากผมกลับมาที่รถของพี่เขา เขาผลักผมเข้าไปนั่งที่ข้างคนขับส่วนตัวเอง ขึ้นนั่งตรงฝั่งคนขับ
“ทำไมแบมไม่โทรหาพี่บ้าง ถ้าพี่ไม่โทรไปแบมก็จะไม่โทรหาพี่เลยใช่ไหม ถ้าวันหนึ่งพี่หายไปแบมก็จะไม่แม้แต่จะหาพี่ใช่ไหม พี่เป็นอะไรสำหรับแบม คนแก้เหงาเหรอว่ะ” ผมมองกลับไปที่พี่มาร์ค เขากล้าพูดคำพูดแบบนี้กับผมได้ยังไง
“ผมมีสิทธิ์เหรอ ที่จะโทรหาพี่ ผมมีสิทธิ์เหรอที่จะเรียกร้องอะไรจากพี่ ผมมีสิทธิ์พวกนั้นด้วยรึไง ในเมื่อจริงๆแล้วเราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ พี่บอกสิว่าผมมีสิทธิ์เหรอ” ผมตะโกนไปสุดเสียงเหมือนกัน ผมอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ผมกลั้นเอาไว้ ผมจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“ทำไมแบมต้องถามหาสิทธิ์อะไรพวกนั้นจากพี่ แค่แบมยอมโทรหาพี่ก่อนนี่มันยากนักรึไง แบมใจร้ายมากรู้ไหม พี่คิดถึงแบมแทบบ้า สองอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่เอาแต่คิดถึงแบม คิดแต่ว่าเมื่อไหร่แบมจะยอมโทรมา เมื่อไหร่แบมจะยอมเป็นคนชวนคุย พี่รอจนไม่อยากรอ แต่แบมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย ที่พี่หายไปแบมไม่แม้แต่จะถามพี่สักคำว่าพี่หายไปไหน แบมแคร์พี่บ้างไหม”
“ถ้าผมไม่แคร์พี่ผมคงไม่มาหาพี่แบบนี้แค่เพราะพี่แจ็คสันบอกว่าพี่เมามาก ถ้าผมไม่แคร์พี่ ผมคงโทรหาพี่ตั้งแต่วันที่พี่หายไปแล้ว ถ้าผมไม่แคร์ความรักของพี่กับพี่จินยองพี่รู้ไหมผมคงไม่รอพี่อยู่แบบนี้ พี่ไม่รู้หรอกว่าผมคิดถึงพี่แค่ไหน ทั้งที่ผมอดทนขนาดนี้ พี่ไม่รับรู้ถึงมันบ้างรึไง”
“ทำไมแบมต้องอดทนอะไรบ้าบอแบบนั้นเพื่อพี่ พี่ไม่ได้อยากให้แบมอดทนอะไรมากมายอะไรขนาดนั้น พี่แค่อยากให้แบมพูดมันออกมาบ้างว่าแบมคิดถึงพี่ พูดเหมือนที่สายตาแบมกำลังบอกพี่อยู่ตอนนี้พี่แค่อยากได้ยินมันบ้าง ให้พี่บ้างได้ไหมคำพูดแบบนั้น”
“ถ้าแบมถามพี่ว่าทำไมพี่ถึงไม่โทรหาแบมพี่บอกได้เลยว่าเพราะพี่อยากให้แบมเป็นคนถามพี่บ้าง ไม่ใช่มีแค่พี่ที่พยายามโทรหาแบม คิดถึงแบม ตั้งแต่เราคบกันมาแบมรู้ไหมพี่รู้สึกว่ามีแค่พี่ที่ถลำลึกกับแบม มีแค่พี่ที่กำลังถอนตัวไม่ขึ้น มีแค่พี่ที่......” ผมโอบคอพี่มาร์คลงมาแล้วปิดปากพี่มาร์คด้วยริมฝีปากของผมอย่างเร่าร้อน
ผมไม่อยากได้ยิน คำนั้นจากเขา เพราะถ้าผมได้ยิน ผมจะกล้าปล่อยมือเขาได้ยังไง ถ้าผมได้ยินผมคงไม่สามารถมองเขาเดินกลับไปหาแฟนเขาได้อีก ผมคงทนไม่ได้อีกต่อไป เพราะฉะนั้นผมขอร้องอย่าพูดมันออกมา
“ผมเคยบอกพี่แล้วตั้งแต่ตอนวันแรกว่าอย่ารักผม ถ้าเมื่อไหร่ที่พี่รักผมเราต้องจบกันทันทีเพราะผมจะไม่ยอมให้พี่เลิกกับแฟนพี่เพราะผมเด็ดขาด เพราะฉะนั้นไม่ว่าคำเมื่อกี้ที่พี่อยากพูดออกมาคืออะไรก็ลืมไปเถอะครับ แล้วก็โปรดนึกถึงพี่จินยองด้วย”
“พี่รักจินยองยังไง มันก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป แบมสบายใจได้ ยังไงพี่ก็รักคนของพี่ แต่พี่แค่รู้สึกดีกับแบมมากขึ้นด้วยมันก็แค่นั้น”
“ดีแล้วครับที่พี่รักคนของพี่เพราะยังไงมันก็คงไม่มีเรื่องของเรา” อย่าเจ็บเพราะคำพูดของผู้ชายตรงหน้า อย่านะแบมแบม
40%
“แบมคิดถึงพี่ไหม”
“คิดถึงครับ คิดถึงมาก” แล้วพี่มาร์คก็ก้มหน้าลงมาหาผมอีกครั้งพวกเราจูบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่เบื่อเหมือนต้องการทดแทนเวลาของ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา พี่มาร์คกดเบาะผมลงเล็กน้อยแล้วเขาก็ขยับตัวมานั่งฝั่งผม โดยที่ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนตักของพี่มาร์ค “พี่มันโง่จริงๆ ต่อไปนี้ถ้าแบมไม่กล้าที่จะโทรมาพี่ก็จะโทรไป ถ้าแบมไม่กล้าเรียกพี่ พี่ก็จะเรียกแบมเอง พี่ไม่ควรจะคิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนั้น ถ้าแบมไม่ทำพี่จะทำเอง”
แล้วพี่มาร์คก็ถอดกางเกงของผมออกโดยที่กางเกงและเสื้อพี่มาร์คยังอยู่ครบ
“สัญญาแล้วนะครับ” ผมที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตักพี่ค่อยขยับตัวไปใกล้ๆ เพื่อที่จะได้ยินคำสัญญาของผู้ชายตรงหน้า ผมกำลังหลงอยู่ในวังวันแห่งความทุกข์ที่แสนจะสุขนี้
“แบมอย่านั่งขึ้นลงมากสิครับพี่ลำบากนะ” ผมสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนของคนที่ผมนั่งทับอยู่
“พี่มาร์คอย่าทะลึ่ง”
“ไม่ทันแล้วครับ แบมต้องออนท็อปนะวันนี้ลงโทษที่ไม่โทรหาพี่” แล้วพี่มาร์คก็จับตัวผมเข้าหาพี่เขา ตอนนี้ เลยกลายเป็นว่าส่วนล่างของเราสัมผัสโดนกันอย่างตั้งใจขาทั้งสองของผมตอนนี้อ้าออกเพื่อที่พี่มาร์คจะได้แกล้งผมได้ง่ายขึ้น
“แบมทำไม่เป็น” ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่มันเสียดสีกันอยู่ข้างล่าง ทั้งที่ผมยังไม่ได้ถอดกางเกงในออกและพี่มาร์คก็แค่ปลดซิบของตัวเองเท่านั้น
“เดี๋ยวพี่สอน”
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
กว่าที่เราจะจัดการคราบอะไรต่างๆ ก็ใช้เวลาไปสักพักใหญ่จนพี่มาร์คถึงกับบ่นว่ารอบหน้าไม่ขอบนรถแล้ว ทำให้ผมอยากค้อนไปแรงๆว่าใครฟ่ะ ที่มันเป็นคนเริ่มเนี่ย
พอกลับมาที่โต๊ะพี่แจ็คสันดูเมาพอควรแต่ก็ไม่ถึงกับเมาหนักเหมือนไอ้ยูคที่ตอนนี้ลงไปนอนกับเก้าอี้แล้ว ดูทุเรศชะมัดเลยเพื่อนตรู
“ไปง้อกันถึงไหนครับเนี่ย นานเชียว”
“ที่รถ” พี่มาร์คตอบทีทำเอาผมหน้าแดงเพราะดันไปคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เพิ่งเกิดขึ้น
“แหมมมม ง้อกันจนคอน้องแบมเป็นรอยเลยนะมรึง” ผมถึงกับเอามือจับคอทันที
“พอๆ เลิกๆ หยุดล้อเด็กกรูสักทีเหอะ หน้าน้องจะไหม้อยู่แล้ว”
“นิดหน่อยไม่ได้เลยนะมรึงกูอุตส่าห์ช่วยมรึงขนาดนี้ นัดก็นัดออกมาให้ ทำคุณบูชาโทษสุดๆ”
“น้องแบมรู้ไหมครับไอ้มาร์คมันเศร้าถึงขนาดเมาเป็นหมาที่นี่มา 3 วันแล้วเนี่ย เพราะน้องแบมเลยนะครับ วันหลังอย่าใจร้ายกับเพื่อนพี่นักเลย” มันทำให้ผมอมยิ้มเล็กแล้วหันไปมองคนข้างที่ตอนนี้หน้าดูเขินๆ
“พอเลยๆ กลับได้แหละ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ ไปส่งเพื่อนเราก่อน แล้วค่อยกลับไปส่งแบมที่บ้าน”
“ไปส่งแบมที่บ้านหรือว่าจะไปอยู่กับแบมที่บ้านครับคุณต้วนนนนนนนน”
พี่แจ็คสันแม่งงงงงงงงงงงงงรู้ดี
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
*-*-* TALK *-*-*-
เป็นยังไงกันบ้างคะ
มือใหม่่หัดแต่งฉากหวาน ครั้งที่ 2 ในชีวิต
ได้โปรดอ่านมันแบบผ่านๆๆ อย่าไปคิดอะไรกับมันเยอะเลยนะคะ TwT
55+
เจอกันใหม่ตอนถัดไป
กระซิบตอนหน้าก็ไม่ม่านะคะ
แต่ถัดจากตอนหน้าไปบอกเลยว่าม่าแน่นอน
ใครเป็นฟค.หนูจินยองปูเสื่อรอโลดดดในตอนที่ 12
#ฟิคแอบมาร์คแบม
ความคิดเห็น