คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BBAM's Secret :: 1 ::
ผมไม่รู้ว่าระหว่างเรามันคือ อะไร ถ้าบอกว่าเป็นความรักมันก็คงไม่ใช่ แต่ถ้าไม่รักแล้วทำไมเรายังแอบคนของกันและกัน มาทำเรื่องผิดๆ แบบนี้ด้วยกันอีกละ?
เขามีคนของเขา
ผมมีคนของผม
เราต่างมีคนของแต่ละคน
แต่พวกเราก็ยังแอบ.....มาเป็นของกันและกัน....
รู้ไหมว่าผิด เราต่างรู้กันเต็มอก แต่ทำไมเรายังบ้ามาทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน....?
มันเริ่มจากตอนไหน ที่เรื่องทั้งหมดต่างๆ ที่เกิดขึ้น
มันเริ่มจากความใกล้ชิด หรือ ความเหงาที่เข้ามา
เขาเป็นชายหนุ่มที่ทุกคนต้องหันมามอง
ผู้หญิง ผู้ชายทั้งมหาลัยต่างอยากเป็นคนสำคัญของเขา
แต่เขากลับเลือกมอบความรักที่น่าอิจฉานี้ให้กับ
แพ ซูจี ดาวประจำมหาลัย
พวกเขาต่างเป็นคู่ที่น่าอิจฉา หนุ่มหล่อ สาวสวยเหมาะกันราวกับกิ่งทองใบหยก
ส่วนคนของผม หล่อ รวย คำจำกัดความของ มาร์ค ต้วน
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรมาร์คถึงรักผมนัก
มันอาจจะเพราะ ผมเคยไปช่วยเขาไว้ตอนโดนรุมซ้อม
เขาถึงได้ประทับใจ และ ขอผมเป็นแฟนต่อมา
เราคุยกันครั้งแรกในผับ ที่แฟนผมพาไปดื่มและแนะนำให้รู้จักกับเขา “อิม แจบอม”
ผมเคยเห็นเขาอยู่หลายครั้ง เจอเขากับแฟนก็หลายหน อย่างว่าคนมันดังยังไงก็เป็นที่จับตามอง
แวบแรกที่เราสบตากันมันเหมือนมีอะไรมาดึงดูด
มือของเขาที่ยื่นมาจับมันนุ่มนวลแต่กลับสร้างความร้อนไปให้ถึงหัวใจผมอย่างไม่น่าเชื่อ
พอผมรู้จักกับเพื่อนมาร์คครบทุกคน พวกเราก็นั่งแล้วสั่งเครื่องดื่มมาเมากัน ผมนั่งตรงข้ามเขาพอดี
ทั้งที่มาร์คก็นั่งอยู่ข้างๆ แต่ผมกลับร้อนเพราะสายตาของผู้ชายที่เพิ่งคุยกันครั้งแรก
เขามองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
ตอนแรกผมก็รู้สึกประหม่าที่มีคนจ้อง
แต่พอสักพัก ผมก็จ้องกลับไป
สายตาของเราต่างไม่หนีไปจากกันเลย
ทั้งที่มาร์คกุมมือผมอยู่
แต่สิ่งที่รบกวนเข้ามาในสมองไม่ใช่มือของมาร์ค
แต่เป็น เท้าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ที่ไล้ขาผมอยู่ใต้โต๊ะ
โดยไม่แคร์สายตาของคนที่อยู่รอบข้าง
ไม่กลัวแม้แต่เพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ข้างผม
ผมก็ตลกตัวเองนะ…?
ทั้งที่ผมสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อปฏิเสธ
แต่ผมกลับไม่ทำอะไรเลย
นอกจากจ้องเขากลับไป
จู่ๆ มาร์คก็ดันแก้วมาให้ผม เขาบอกว่าอยากให้เราคล้องแขนกันแล้วต่างคนต่างดื่ม
ผมก็ตามใจแฟน แฟนว่าไงผมก็ว่าอย่างงั้น
ทั้งที่เป็นการดื่มธรรมดา แต่เพราะสายตาของใครบางคนทำให้ผมตื่นเต้น
จนทำเหล้าหก รดเสื้อ มาร์คบอกจะพาผมไปห้องน้ำแต่ผมปฏิเสธ
ผมสามารถเดินไปด้วยตัวเองได้เพราะผมยังดื่มไปไม่เยอะ ไม่เหมือนมาร์คที่ซดยังกับน้ำเปล่า
ผมเลยเดินไปห้องน้ำ
ทั้งที่รู้ตัวว่าไม่ควรหันกลับไปแต่ก็ห้ามสายตาไม่ให้หันกลับไปไม่ได้
ผมไม่รู้ว่าผมนึกคึกอะไร ถึงได้หันไปแล้วยิ้มราวกับจะเชิญชวนผู้ชายคนนั้น
แล้วผมก็หันกลับไปเข้าห้องน้ำโดยไม่สนว่า
ใครคนนั้นจะเดินตามผมมาไหม
ในขณะที่กำลังล้างคราบเหล้าที่เลอะเสื้อ
ผู้ชายคนนั้นก็เปิดประตูเข้ามา
ผมหันไปสบตาเพียงชั่วครู่แล้วก็ก้มลงจัดการคราบเหล้าต่อ
เขาก็ไม่พูดอะไรออกมา ผมก็ไม่พูดอะไรออกไป
จนผมล้างเสร็จและกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำเขาก็จับมือผม
แล้วลากผมไปทางออกหลังร้าน โดยไม่แคร์สายตาใคร
ผมหันไปมองที่แฟนผม มาร์คกำลังเมามันส์กับการดื่มเหล้ากับเพื่อนคนอื่นอยู่ไม่สนใจว่าผมจะหายไปไหน
เขาลากผมไปที่รถออดี้สีแดง
เปิดประตูด้านหลังแล้วดันผมเขาไปในรถแล้วค่อยเขาตามมา
เมื่อเขาปิดประตูพร้อมล็อครถเรียบร้อย
เขาก็หันหน้ามาหาผม
เราไม่มีคำพูดใดใดออกมา แต่ริมฝีปากของเรากลับเคลื่อนตัวใกล้กันเข้ามาเรื่อยๆ
จนริมฝีปากเราสัมผัสกัน ความร้อนแรงก็ถาโถมผมอย่างที่ไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน
มันคือความหวานที่ร้อนแรง ร้อนแรงจนผมแทบจะทรงตัวไม่อยู่
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน แต่มันเป็นครั้งแรกที่ร้อนรุนแรง และเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาขนาดนี้
มันช่างเป็นความสุขที่ทรมาน เพราะความรู้สึกผิดที่ผมมีอะไรกับคนไม่ใช่แฟนของตัวเองมันกัดกินผม
แต่ผมก็ยังคงขอรับความสุขที่แสนทรมานนี้ต่อไป ผมจำไม่ได้ว่าผมกับเขาเราสุขกันไปกี่ครั้ง
จนกระทั่งมือถือของเขาดัง เขารับโทรศัพท์คุยกับแฟนโดยที่เรายังมีอะไรกันอยู่
ผมพยายามกลั้นเสียงไม่ให้หลุดรอดเข้าไป แต่เขากลับเร่งความเร็วจนผมไม่สามารถกลั้นได้
ตอนที่ผมจะถึงปลายทางอีกครั้ง เขาชิงวางโทรศัพท์กับแฟนสาว แล้วมามาตักตวงความสุขกับผมจนเราไปจนถึงปลายทางด้วยกันอีกครั้งและอีกครั้ง
.................................................... .................................................... ....................................................
ไม่น่าเชื่อว่าพวกเรายังคงมีเสื้อติดอยู่บนร่างกาย
ผมพยายามติดกระดุมโดยไม่หันไปมองคนที่นั่งข้างๆในรถ
แล้วมือถือผมก็ดังขึ้น เป็นมาร์คที่โทรมา
ผมรีบรับทันที่เพราะกลัวมาร์คจะสงสัยว่าผมหายไปไหน
แต่เสียงของมาร์คทำให้ผมรู้ว่าเขาเมามากและคุยได้ไม่เป็นภาษา
ผมกำลังจะรีบวางและกะว่าจะกลับไปในผับ
แต่ผู้ชายข้างตัวกลับคว้าตัวผมไปจูบโดยที่ผมยังถือมือถือและได้ยินเสียงมาร์คดังรอดออกมา
ผมรีบตัดสายทิ้งทันทีและหันมาเผชิญหน้ากลับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อริมฝีปากของเราออกห่างกัน
ผมก็ไม่รอช้าที่จะพูดออกไป
“นายทำบ้าอะไร มาร์คอยู่ในสาย เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก”
“หมอนั่นเมาไม่รู้เรื่องขนาดนั้น ขนาดแฟนตัวเองออกมากับผู้ชายคนอื่นยังไม่รู้ตัวเลย”
“ใช่ ออกมากับเพื่อนตัวเองด้วย” ผมยิ้มเยาะกลับไปและกำลังจะเปิดประตูรถ
แต่เขาก็ยังคงจับมือผมไว้ไม่ให้ออก ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะรั้งทำไม
ผมจึงเงยหน้าเพื่อสบตาเขาอีกครั้ง
“เรามาเจอกันแบบนี้อีกได้รึเปล่า ปกติฉันไม่ค่อยชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว โดยเฉพาะคนของเพื่อนแต่........”
“มันผิด นายรู้ใช่ไหม ครั้งเดียวมันก็น่าจะเกินพอ นายไม่รู้แม้กระทั่งชื่อฉันด้วยซ้ำ”
“ฉันรู้ นายชื่อ แบมแบม เป็นคนไทยมาเรียนที่เกาหลีแต่เรียนมนุษย์เยอรมัน นายเป็นเพื่อน Class เดียวกับ ซูจี”
“ถ้ารู้แบบนั้น เราก็ยิ่งไม่ควร เพราะความลับเรามันจะแตกเมื่อไหร่ก็ได้ แถมฉันยังเรียน Section เดียวกับแฟนนายอีกตั้งหาก”
“เราต่างก็จะไม่ผูกมัดกัน เรื่องของเราจะเป็นความลับ หากแฟนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้เราจะเลิกกันทันที”
“.............................”
“มันอาจจะฟังดูบ้าๆ แต่ฉันว่าฉันชักจะเสพติดนายแล้วแบมแบมไม่เคยมีใครที่ทำให้ฉันเป็นได้ขนาดนี้ ขอร้อง”
“ถ้ามาร์ครู้ความจริง ฉันจะบอกเขาว่านายเป็นคนเริ่ม.....................ตกลงไหม…?”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK !!!!
คือขอชี้แจงก่อนว่าฟิคนี้เป็นฟิคแปลงมาจากฟิคเฮอึน
แต่วันนี้นึกครึ้มอะไรไม่รู้จู่ๆ ก็นึกถึงฟิคเรื่องนี้แล้วภาพพี่บี ภาพแบม ภาพพี่มาร์คก็มาอยู่ในหัว
แล้วสมองก็สั่งว่าเอาเรื่องนี้มาแปลงเป็นคู่บีแบมโดยด่วน 55+
ฟิคเรื่องนี้มันจะตรงข้ามฟิคแอบนะคะ จริงๆ เรื่องนี้แต่งมาก่อนฟิคแอบด้วยซ้ำ
แต่พอกลับมาอ่านอีกครั้งมันก็แอบมีบางจุดคล้ายกันอยู่
แต่เราก็ไม่อยากแก้ไขอยากให้มันคงอยู่แบบนี้
ฟิคเรื่องนี้ยังแต่งไม่จบนะคะ พอแต่งแล้วมันตันๆ TT^TT
เลยยังค้างอยู่ก็ได้แต่หวังว่าพอกลับมาจับเรื่องนี้อีกครั้ง
จะแต่งได้ชิวววว ยิงนกครั้งเดียวจะได้ 2 ตัวเลย 55+
ฟิค #วซดล ก็ยังลงไม่จบ #ฟิคแฟนบอยพี่มาร์ค ก็ยังค้างอยู่
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก เอาใจช่วยเค้าด้วยนะะะ
ปล.ต้องขออภัยกับภาษาในเรื่องด้วย คือเรารู้ว่ามันแย่ T______________T
ความคิดเห็น