[4’M] Love’s Mafia รักแทบตาย นายมาเฟียของฉัน

[4’M] Love’s Mafia รักแทบตาย นายมาเฟียของฉัน

แนะนำตัวละคร

ไมค์ (ไดนาไมค์ อดิทศวรรษ) พี่ชายคนโตของตะกูล ซึ่งเป็นผู้ปกครองทุกคนใน5พี่น้อง นิสัยนิ่งๆแต่แอบกวน การต่อสู้ไม่เป็นรองใคร เป็นผู้ใหญ่มีความคิด ถ้ารักใครก็พร้อมทำให้ทุกอย่างแม้ต้องแรกด้วยชีวิต

บลาลี (บาลี สุวรรณษา) สาวห้าว แข็งนอกอ่อนใน นิสัยกล้าๆไม่กลัว แต่จริงๆแล้วเค้ามีปมตั้งแต่เด็กที่ไม่มีใครรู้นัก เป็นที่พึ่งของเพื่อนๆ

อลิส (อลิส วันเดอร์) สาวอ่อนแอซึ่งเป็นคนที่ไมค์ต้องคอยดูแลเพราะเหตุผลบางอย่าง เป็นเพื่อนกับบลาลี ภายนอกอาจดูอ่อนแอแต่ตัวตนที่แท้จริงๆแล้วไม่ใช่อย่างที่คิด

อาเธอร์ (อาเธอร์ เหมกุล) หนุ่มสุดฮ็อตของโรงเรียน เค้ามักทำตัวเองเป็นจุดเด่นและเค้าก็เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนเป็นคนกวนๆ อารมณ์ดีเป็นกันเอง เป็นเพื่อนสนิทของบลาลี แต่มีบางอย่างซ่อนอยู่ในใจของเค้า ซึ่งไม่มีใครรู้

สมาชิก [4’M]

ไมค์ (ไดนาไมค์ อดิทศวรรษ) พี่ชายคนโตของตะกูล ซึ่งเป็นผู้ปกครองทุกคนใน5พี่น้อง นิสัยนิ่งๆแต่แอบกวน การต่อสู้ไม่เป็นรองใคร เป็นผู้ใหญ่มีความคิด ถ้ารักใครก็พร้อมทำให้ทุกอย่างแม้ต้องแรกด้วยชีวิต

ฮาร์ท (ฮาร์ทบิท อดิทศวรรษ) พี่ชายคนรองของตระกูล หัวธุรกิจ ฉลาดที่สุดในตระกูลใครมีปัญหาอะไรต้องให้เค้าแก้เสมอ นิสัยส่วนตัวเป็นพวกเอาแต่ใจ แต่จริงๆแล้วก็นิสัยดีเหมือนกัน

เมลทอล (เมลทอล อดิทศวรรษ) คุณหนูใหญ่ของบ้าน สวย เจ้าชู้ อยู่ไม่นิ่ง แต่ชอบอะไรลุยๆ ประมาณว่าเป็นมือซ้ายของพี่ชายคนโตเพราะการต่อสู้ก็เก่งมาก ภายนอกดูหยิ่งๆแต่ถ้าสนิทกันจะเป็นคนกันเองไม่ค่อยถือตัว รั่วๆ

มิ้น (มายมิ้น อดิทศวรรษ) น้องเล็กของบ้าน เป็นคนอ่อนแอ แม่บ้านแม่เรือน จะเป็นคนใจดีมีเมตรา พวกพี่ๆเลยไม่ค่อยให้ไปไหนเพราะกลัวเป็นอันตรายจึงไม่ค่อยมีเพื่อนนักแต่เรื่องดนตรีและศิลปะไม่มีใครในบ้านทำได้เหมือน

                                                                      บทนำ

            เฮ้อ ไปไหนดี ฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ปกติหลังเลิกเรียนฉันจะไปนั่งที่ร้านกาแฟกับอาเธอร์ แต่วันนี้นายนั่นไปไหนไม่รู้ไม่เห็นเลยฉันจึงต้องมาเดินแง่วอยู่อย่างนี้

“เห้ย! ไอ้ไมค์ มึงจะเอาตี_นจริงๆใช่มั๊ย วันนี้มึงได้กินแน่” ฉันเห็นกลุ่มชายร่างยักษ์และชายคนหนึ่งในกลุ่มได้พูด

“หึ พวกมึงคิดว่ามาเยอะแล้วกูจะกลัวหรอวะ” ชายอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเดาดูแล้วน่าจะเป็นสัตรูกัน แต่นายนั่นพูดเหมือนไม่กลัว นายลืมไปรึเปล่าว่านั่นนายตัวบอบบางคนเดียวกับไอ้ร่างยักษ์ตั้งเยอะนะ

“ตุ๊บ พลัก อั้ก โอ๊ย อุ” ผ่านไป5นาทีหลังจากที่ฉันเฝ้าดูคนตีกันอย่างใจจดใจจ่อ(คงสนุกสินะ)ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เห้ยหมอนั่นไม่เป็นไรเลยมีเพียงบาทแผลที่หัวนิดหน่อย แต่ไอ้ร่างยักษ์สิบกว่าคนเมื่อกี้มันไปไหนแล้ว(-_-  )(  -_-)(-_-  ) อ้อกองเป็นขรี้สุนัขอยู่กับพื้น ห๊ะเป็นไปได้ไงนั่นร่างยักษ์สิบกว่าคนสู้นายบอบบางไม่ได้งั้นหรอฉันไม่เชื่อ        นายจะเก่งไปแล้ว ข้าน้อยขอคารวะ

“นี่เธอ จะแอบเป็นกิ้งก่าอยู่ตรงพุ่มไม้นั้นอีกนานมั๊ย” เห้ย นายนั่นมันเห็นฉันตั้งแต่ตอนไหนวะ

“ฉันเห็นเธอนานและ”(นั่นรู้อีก) “ถ้าไม่อยากไปกองเป็นขรี้ก็ออกมานี่” โห กลัวแว้วกร๊าบ

“นายเทพมากเลยอะ ทำได้ไงคนเดียวกับสิบกว่าคน” ฉันชื่นชมด้วยความจริงใจจริงๆนะ

“เธอชื่ออะไร” คุยกับฉันดีๆซักคำจะตายหรอย๊ะ

“ฉันชื่อบี เป็นเด็ก AT School นายเรียกมามีไรหรอ”

“ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ไอ้พวกนี้ด้วย” เหมือนจะมีเมตราถ้าฉันไม่เห็นภาพก่อนหน้าก็คงเชื่อไปแล้ว

“อื้อ แล้วนายนั่นก็เดินไป นี่นายสอนฉันสู้บ้างดิ นะๆอาจารย์”

กึก “หึ ฉันชื่อไมค์ ยินดีที่ได้รู้จัก ละขอบคุณ” นายนั่นพูดกับใครกับฉันหรอแล้วไมไม่หันมามองหน้าฉันง่ะ แง่ง

“หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ สอนฉันด้วยนะ อย่าลืมนะ”

“ยังไงก็คงได้เจอกันอีกแน่ ฉันจะไม่ลืมเธอก็แล้วกัน” ไม่หันอีกแล้ว