เพื่อน Friends

เพื่อน

By ถุงเท้าเปียกชื้น

บทนำ

 “ณ จุดนี้ อะไรๆก็เปลี่ยนไป”

2ปีที่แล้ว......

 ณ วันอำลาของโรงเรียน

“เฮ้ย! นัทกูขอเขียนเสื้อหน่อยดิ”

‘เพื่อนกันนะ’

“ตากูละไอ่เอม”

‘เพื่อนกันตลอดไป By Nut’

“เห้ยเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปใช่ป่ะ”

“อื้อ เสมอไป”

ภาพนั้นยังติดตาฉันไม่เคยเปลี่ยน มันเป็นภาพที่เด็กสาว2คนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข และคำสัญญาที่น่าจดจำ ถ้าทั้งสองยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ แต่มันเป็นฝันร้ายสำหรับฉันในตอนนี้ ทุกครั้งที่ฉันหลับฉันต้องเห็นมันมาทำร้ายจิตใจ ทั้งๆที่คนอย่างชะเอมไม่เคยมีจิตใจ

“เฮือก! ฝันอีกแล้วหรอ”

หลังจากที่ฉันตื่นฉันก็ไปทำภารกิจส่วนตัวจนเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปโรงเรียน การไปโรงเรียนของฉันมันเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากเรียนนะ

06:30 AM

ฉันมาถึงฉันก็ทำทุกอย่างเป็นปกติ ทำเวร ไปกินข้าว ทำการบ้าน แต่ในขณะเดียวกันนั้นฉันก็ไม่มีใครมาทำกับฉันเหมือนในอดีต

“นัทๆเธอมาแล้วหรอ” ฉันเดิมไปทักเพื่อนเก่าด้วยความเป็นเพื่อน

“เห้ยนิดมึงทำเวรยังวะ ไปช่วยกูทำเวรหน่อยดิ”

ทำไม ทำไมกัน ทำไมเธอไม่พูดกับเรา แกเปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรอ มันไม่เหมือนเดิมแล้วใช่ป่ะ

ฉันได้แต่มองเพื่อนที่เคยรักฉันตีตัวออกห่าง และมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปเยอะ เค้าทำเหมือนไม่ต้อนรับฉันมาเป็นเพื่อน แต่ฉันก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใครแล้ว ฉันไม่มีใครแล้วเพื่อนเก่าที่เคยสนิทก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละห้องจนเริ่มหางเหิน คนห้องเดียวกันก็ตีตัวออกห่าง ส่วนเพื่อนใหม่ ฉันก็ไม่มี สรุป ฉันไม่เหลือใครจริงๆหรอ

“เฮ้ย ไอ้เอมไปกินข้าวกัน”

เสียงนั้นทำให้ฉันสดุ้งมาจากความคิดที่เหมือนความฝันที่เป็นจริง

“หือ ว่าไงนะ”

“ไปกินข้าวกันกูโครตหิวเลยหว่ะ”

“ใช่สิ ฉันยังมีแกนี่หว่าคิม ลืมได้ไงวะไอ้เพื่อนรัก” คิมเป็นเพื่อนต่างห้องที่สนิทกันตั้งแต่ประถม

“มึงพูดรัยของมึงวะ มันคงสงสัยมากสินะ”

“ป่าว ไม่มีรัย (ถุงเท้า: เอ๊อะ! นึกว่าจะบอก)”

“อ้าว”