คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue บทนำ
คำเตือนที่หนึ่ง : แน่ใจแล้วเหรอว่ามันคือนิยายฟรีสไตล์ขบขัน!! ไม่นะ มันคือรักรั่วๆ ที่ใครๆ ก็ต้องจดจำ!!
คำเตือนที่สอง : ห้ามส่งเสียงดังในห้องสมุด รบกวนผู้อื่น ถ้าขัดขืนจะถูกเชิญให้ออกจากห้องสมุดทันที (?)
บทนำ
ถ้าคุณไม่เคยตกหลุมรักใครแล้วล่ะก็...บางทีคุณอาจจะคิดผิดก็ได้นะ
คุณกำลังตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัวต่างหากล่ะ :-)
ผมมั่นใจว่าผมหน้าตาดี ดูดี ขาวใส หน้าเด้งไม่แพ้ดาราหรือพรีเซนเตอร์โฟมล้างหน้ายี่ห้อไหนแน่นอน
ผมแมนมากๆๆๆๆ (ในสายตาของตัวเอง)
แต่ปัญหาอย่างเดียวคือ...ส่วนสูง
“เฮ้ย ไอ้เตี้ย” ผมขมวดคิ้วเงยหน้ามองที่มาของเสียง (เงยหน้า T.T ) ก็ประสบพบสายตาของอมนุษย์หน้าตาเหี้ยมโหดตัวเบ้อเริ่ม หุ่นบึ้กๆ ของนักกีฬา
“อะไร”
“เดินดูทางหน่อยดิ อีกนิดก็ชนแล้ว” คนตัวใหญ่พูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าอกเหนือซิกส์แพคใต้เสื้อนักกีฬามีหมายเลข ใช่ซี้ แกจะบอกว่าฉันเตี้ยใช่มั้ยล่ะ!!
“คนที่น่าจะเดินทางดีๆ คือแกมากกว่ามั้ง” ผมยักไหล่ เดินอ้อมมันมาแต่ก็ถูกแก๊งนักกีฬาล้อมเอาไว้ เฮ้อ
“อ๋อออ ขอโทษด้วยนะ” เพื่อนร่วมโรงเรียนตัวสูงของผมลากเสียงยาว ผมพยายามหาทางเดินออกมาจากวงล้อม แต่พอได้ยินประโยคที่หลุดออกมาจากปากมัน...
“เผอิญมองไม่เห็นอะไรที่เตี้ยกว่าระดับสายตาอะ”
ผลั่ก!!
“ผมกระโดดชกหน้าของไอ้ตัวสูงนั่นอย่างจัง แล้วก็รีบมุดทางวิ่งออกมาเมื่อเห็นว่าท่าไม่ดีเมื่อเพื่อนของคนที่โดนต่อยทำท่าจะไล่ผม ก็จริงๆ ผมก็สู้คนนะ แต่มาเยอะแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ -_-
“ตามมันไปที!!”
“เฮ้ย ภู เป็นอะไรเปล่าวะ”
อ๋อออ ตัวสูงนั่นชื่อภูหรอ ช่างมันเถอะ ไม่อยากจำ ไอ้นี่กวนส้นทีน
ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องใหญ่ๆ ห้องหนึ่ง ก็ไม่รู้หรอกนะว่าคือห้องอะไร อันที่จริงนี่เป็นโรงเรียนใหม่ที่ผมย้ายมาอยู่ด้วยซ้ำ เป็นโรงเรียนประจำชายล้วน มีหอชายแต่ว่าเพราะว่าบ้านผมอยู่ใกล้ๆ ผมเลยเลือกที่จะอยู่บ้านแทนอยู่หอ
อ๊ะ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเล่าอะไรนี่นา ผมต้องหาที่หลบก่อน -0- แก๊งยักษ์เมื่อกี้ก็ไล่มาอยู่ด้วย แต่พอเห็นห้องนี่ปุ๊บก็แทบจะเบรกกันทุกคน
“เฮ้ย ภูเราจะไม่ตามมันไปเหรอ” เพื่อนในกลุ่มถามยักษ์ที่ปากแตกเพราะกำปั้นใครไม่รู้ววว
“แกก็รู้ไม่ใช่หรอว่าห้องนั้น...”
แกรก
ประตูเปิดก่อนที่ภูจะพูดจบ ร่างสูงร่างหนึ่งเดินออกมาจากห้องนั้น ผมไม่เห็นหน้าหมอนี่หรอก เพราะว่าเขาหันหลังผมไปเผชิญหน้ากับพวกภูซะก่อน แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร พวกนั้นทำหน้าลำบากใจอยู่ชั่วครู่ก็หันหลังกลับรีบเดินไปจากตรงนี้
ร่างสูงหันกลับมาหาผม ใบหน้าที่หันมายิ้มให้ผมนั้น เป็นใบหน้าที่แทบจะปราศจากพิษร้ายใดๆ ทั้งสิ้น เป็นใบหน้าที่ยิ้มกว้างจนแทบจะเกิดประกายวิ้งๆ เขาเดินมาใกล้ๆ และพูดขึ้นเบาๆ
“จะเข้าห้องสมุดเหรอ”
“เอ่อ...”
To be continued...
ก็จบบทนำค่ะ :-)
ใครที่อ่านอยู่ก็ขอบคุณมากนะคะ อันนี้แค่เรียกน้ำจิ้ม ฮาาา
ความคิดเห็น