คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : : 8 :
8
ณ ทุ่งดอกไม้แห่งหนึ่งในความฝัน
มีเด็กชายร่างเล็กกำลังนั่งเล่นกับเหล่าคุณผีเสื้อทั้งหลาย มือป้อมยกขึ้นมาแตะกับปีกสีสวยของคุณผีเสื้อด้วยความสนุกสนาน ขาสั้นๆลุกขึ้นยืน ก่อนจะวิ่งตามคุณผีเสื้อทั้งหลายไปทั่วทุ่งดอกไม้ ริมฝีปากรูปหัวใจยกยิ้มขึ้นอย่างถูกใจเมื่อบรรยากาศรอบๆกลายมีแค่เพียงคุณดอกไม้และคุณสายลม...
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนกับพื้นหญ้านุ่มนิ่ม แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าเริ่มปรากฏ มือป้อมกลมจึงยกขึ้นมาบดบังแสงอาทิตย์ ก่อนจะค่อยหลับตาลงช้าๆ...
“มีคนเคยบอกหรือป่าว...ว่าคยองซูน่ารัก” น้ำเสียงนุ่มทุ้มและแสนอบอุ่นดังก้องในหัวของร่างเล็ก ตากลมโตเบิกโพล่งขึ้นก่อนจะขยายออกเพราะใบหน้าเรียวของเจ้าของน้ำเสียงนุ่มกำลังก้มคร่อมร่างของเขาไว้พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น
“ระ...รุ่นพี่” เสียงสั่นเอ่ยอย่างตกใจ พร้อมกับใบหน้าเรียวที่ค่อยยื่นลงมาใกล้กับใบหน้าอ้วนกลมของคยองซู ลมหายใจร้อนลดลงมาที่แก้มนุ่มทั้งสองข้าง พร้อมกับริมฝีปากที่จรดลง....
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงง
“ฮะ!!!” คยองซูสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับริ้วแดงๆปรากฏขึ้นที่แก้มย้วย
เมื่อกี้...เมื่อกี้เขาฝันถึงรุ่นพี่ด้วย...อะไรกันเนี่ย แถมยัง...แถมยังฝันว่า....
“โอ๊ย~ เพ้อเจ้ออีกแล้วนะคุณคยองซู” ปากอิ่มบ่นพึมพำพร้อมกับส่ายหัวทุยไปมา มือป้อมเอือมไปปิดเสียงเจ้านาฬิกาจอมปลุกก่อนจะเอี่ยว ตัวไปหยิบแว่นตากลมที่อยู่บนหัวเตียงมาสวมอย่างเคยชิน
มือป้อมยกขึ้นมาป้องปากหาว ขาสั้นหย่อนลงกับพื้นห้อง ร่างเล็กลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน แต่สายตากลมโตก็เลื่อนไปเห็น ภาพใบหน้ายิ้มแย้มของผู้ชายที่เพิ่งฝันถึงเมื่อกี้ ใบหน้ากลมก็เห่อร้อนขึ้นมาทันที
ท่าจะเป็นหนักแล้วนะ ยังนี้จะรอดไหมเนี่ย คุณคยองซู
-
-
“กลับมาแล้ว~ คยองซูจ๋า พี่กลับมาแล้ว” เสียงใสของร่างป้อมดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน ร่างเล็กรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อนก่อนจะวิ่งลงไปหาพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้าตั้งแต่เมื่อคืน
“จ๊ะเอ๋!~” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่กระโดดเข้ากอดร่างป้อมที่กำลังง่วนกับการเก็บของต่างๆให้เข้าที่ ใบหน้ากลมซุกเข้าที่หลังนุ่มนิ่มของพี่ชาย มือก็ตวัดกอดอย่างแนบแน่น
“คิดถึงจังฮะ” ปากอิ่มเอ่ยเสียงอู้อี้เนื่องจากว่าตนยังคงซุกอยู่ที่หลังบาง มือป้อมของคนอายุมากกว่ายกขึ้นมาจับที่มือป้อมตรงเอวของตน ก่อนจะพยายามแกะออกและหันไปเผชิญหน้ากับเจ้ามือป้อมกลม
“พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน...นี้รู้ไหม?? เจ้าของร้านเขาขี้บ่นมากๆเลย เอาแต่บ่นๆ แล้วก็บ่นๆ พี่ก็อยากจะบ่นๆ บลาๆๆ” เสียงใสของคนเป็นเริ่มส่งเสียงรัวเพราะความอัดอั้นในใจ ร่างเล็กยิ้มอย่างเข้าใจและปล่อยให้คนเป็นพี่บ่นระบายความในใจอย่างเต็มที่ มือป้อมปล่อยออกจากันพร้อมกับร่างของคยองซูที่เดินมาตรงกรงน้องหมาสุดที่รัก ทั้งๆที่พี่ชายก็ยังคงบริหารปากอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
“บลาๆๆ เออใช่...แบคแบคมันเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ ช่วงนี้ดูหงอยๆชอบกล” คำพูดของพี่ชายดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กที่กำลังเอื้อมมือไปอุ้มสัตว์เลี้ยงของตนหยุดชะงัก
แบคแบค…
แบค…
แบคฮยอน...
‘มีคนเคยบอกหรือป่าว...ว่าคยองซูน่ารัก’
ฉ่า~~ =///=
ร่างเล็กมองสัตว์เลี้ยงในอ้อมอกก่อนจะปล่อยลงบนเบาะนุ่มที่นอนของมันอย่างเขินอาย พูดถึงแบคแบคแล้วมันทำให้เขานึกถึงรุ่นพี่ พอนึกถึงรุ่นพี่แล้วก็นึกถึงเสียงนุ่มๆของรุ่นพี่ที่เอ่ยออกมาเมื่อวานจนเก็บไปฝัน...
ให้ตายสิ! ทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยว่ะ!?
ร่างเล็กทึ้งหัวตัวเอง ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวล้มลงนอนบนโซฟารับแขก มือป้อมเอื้อมมาถอดแว่นตากลมก่อนจะนอนคว่ำหน้ากับเบาะโซฟา หัวใจดวงน้อยๆยังคงเต้นถี่จนทำให้ร่างเล็กหงุดหงิด...ทำไมแต่ก่อนยังไม่เป็นแบบนี้เลยนะ กะ...ก็เคยเป็นแต่ไม่แรงเท่านี้
อ่า...ใครก็ได้บอกคยองซูหน่อยว่าเขากำลังเป็นอะไรอยู่กันแน่...
“หิวมั้ย??” น้ำเสียงใสของพี่ชายดังขึ้นออกมาจากในครัวทำให้คยองซูหันไปมอง ใบหน้ากลมของมิกซอกโผล่ยื่นออกมาเลยขอบประตูห้องครัว คยองซูพยักหน้าให้ก่อนที่สมองอันแสนปราดเปรื่องจะประมวลภาพของตัวเองกับร่างโปร่งของรุ่นพี่ขี้แกล้งเมื่อคืนนี้
‘หิวมั้ย??’ น้ำเสียงแสนเจ้าเล่ห์และใบหน้าของหมาป่าที่ดูหื่นกระหายแวบเข้ามาในหัวของคยองซู ใบหน้ากลมเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง มือป้อมกลมยกขึ้นมาตบแก้มย้วยเบาๆเป็นการเรียกสติ แต่มันคงไม่เป็นผล เพราะในหัวของคยองซูตอนนี้มีแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเต็มไปหมด
อร้าย!!(?) =///= คยองซูคนนี้กำลังจะเป็นบ้าตาย
-
-
~ ตี้ด ~ ตี้ด
เสียงเรียกเข้าจากเครื่องมือสื่อสารตรงข้างจอสี่เหลี่ยมที่กำลังฉายภาพสีสี่ซึ่งมีดวงตาสองคู่กำลังจับจ้องมองอยู่ คยองซูลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมาและกดรับสายทันที
“ฮัลโหลครับ...”
[โทรเข้ามือถือทำไมไม่รับสาย!] เสียงทุ้มแสนคุ้นเคยดังออกมาจากเจ้าอิเล็กทรอนิกส์ คยองซูยิ้มร่าทันทีเมื่อรู้ว่าปลายทางเป็นใคร
“มีอะไรอ่ะ” ร่างเล็กพูดพร้อมกับเดินกับมานั่งที่โซฟาดังเดิม มินซอกมองการกระทำของน้องชายนิ่งก่อนจะเลิกสนใจและหันกลับมาจ้องจอสี่เหลี่ยมต่อไป
[มาง้อ] ปลายสายเอ่ยอย่างออดอ้อน คยองซูยกยิ้มอย่างได้ใจ สมองสุดล้ำเลิศของเขาเริ่มสั่งการให้คนตัวเล็กคิดอะไรแผลงๆแกล้งเพื่อนตัวสูงของเขา
“ง้ออะไร” ร่างเล็กทำท่าไม่ใส่ใจ...มันต้องเล่นตัวซะก่อน
[โอ๊ะ! ลืมแล้วหรอ...งั้นแค่นี้แหละ] ร่างสูงที่รู้ทันความคิดของคยองซูทำท่าจะวางสายจนร่างเล็กต้องร้องห้ามอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยๆๆ! อย่าเพิ่งวางๆ จำได้แล้วๆ”
[ฮ่าๆๆ โอเค ไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆรอเลยนะ จะพาไปเที่ยว...แค่นี้แหละ บาย จุ๊บ]
“เดี๋ยวๆ ไปไหนอ่ะ...”
[ตู๊ดๆๆ]
= =’
ร่างเล็กปล่อยเครื่องมือสื่อสารลง ใบหน้ากลมก้มลงไปซุกกับหมอนอิงบนโซฟาข้างๆร่างของพี่ชายด้วยความมั่นเขี้ยว เท้าเล็กรู้สึกถึงความนุ่มนิ่ม สายตากลมที่ไร้แว่นปกปิดยกขึ้นหันไปมอง ก่อนจะพบกับภาพที่แสนเลือนราง ไร้ซึ่งความคมชัด มือป้อมกลมจึงยื่นไปหยิบแว่นตามาใส่ทันที...
‘ทำไมตอนนี้ถึงใส่คอนแทคแทนที่จะเป็นแว่นล่ะ’
เสียงทุ้มละมุนดังก้องในหัวของคยองซู คนตัวเล็กหน้าเห่อร้อนขึ้นเป็นทวีคูณ ทำไมเขาทำอะไรแล้วต้องนึกถึงรุ่นพี่คนนั้นเลยนะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย...ทำไมว่ะ
หรือว่า...
หรือว่าอะไรล่ะ - -
นึกไม่ออกเว้ยยย!!!
“แบคแบคช่วยเค้านึกหน่อยดิ....” มือป้อมเอื้อมไปอุ้มร่างของน้องหมาพันธุ์บีเกิ้ลมาอุ้มก่อนจะวางลงบนตัก ปากอิ่มก็บ่นพึมพำ สายตากลมโตใต้แว่นตาดำขอบหนาจ้องไปที่ร่างกลมดิ๊กที่กำลังมุดเข้าซุกหาความอบอุ่นที่ท้องของตน
ขี้อ้อนเหมือนเดิม
ปากอิ่มยกยิ้ม มือป้อมถูกส่งไปวางบนขนนิ่มก่อนจะลูบไปมา ตั้งแต่มีเจ้าตัวแสบมาอยู่ด้วย เขาก็รู้สึกไม่เหงาเหมือนแต่ก่อนเท่าไร ถ้าเกิดว่าวันนั้นเขาไม่ตัดสินใจนำเจ้าตัวนี้มาเลี้ยง...จะเกิดอะไรขึ้นกันนะ??....
‘ฮึก...ฮือๆ ฮือๆๆ’ เสียงสะอึกเหมือนกับคนกำลังร่ำไห้ด้วยความเสียใจ ร่างเล็กของคยองซูที่ตอนนี้มายืนรอรถประจำทางเพื่อกลับบ้านในยามเย็นหลังเลิกโรงเรียนถึงกับผวา
ใครมันมาร้องไห้อยู่แถวนี้ว่ะ??
หรือว่า...
จะไม่ใช่คน O.o
ขนลุกเลย บรื้ออ~
ร่างเล็กยกแขนสั้นขึ้นมาโอบรอบตัวเองไว้ ก่อนจะสอดส่องสายตา มองหาต้นตอของเสียง ร่างเล็กเริ่มก้าวเท้าเล็กเพื่อเดินไปตามเสียง ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าของร่างผู้หญิงผมยาวคนหนึ่ง ในอ้อมอกของหล่อนมีลูกหมาที่นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอด ส่วนข้างๆร่างของหล่อนก็มีสุนัขที่ดูคล้ายคลึงกับเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของหญิงสาว
ดูท่าว่าตัวนั้นจะตายแล้วนะ...
‘เอ่อ...คุณครับ มีอะไร...ให้ผมช่วย...หรือป่าว’ เสียงทุ้มเล็กเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เด็กชายวัย 17 จ้องมองร่างของหญิงสาวที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้า ไหล่เล็กๆดูสั่นเทาตามด้วยเสียงสะอื้น ใบหน้าสวยของหญิงสาวเงยขึ้นมาสบตากับคยองซู ดวงตาเรียวที่มีน้ำสีใสเอ่อล้นเต็มไปหมด ทำเอาเด็กชายถึงกับใจหาย
‘ฮึก...ยุนยุน...ยุนยุนตายแล้ว ฮึก’ เสียงใสปนสะอื้นเอ่ยเบาหวิว ใบหน้าหวานหลุบต่ำลง น้ำสีใสหยดลงบนร่างของน้องหมาตัวเล็กในอ้อมอก
‘ยุนยุน...จะไม่กลับมาแล้ว แบคแบคต้องเหงาแย่แน่ ฮึก ฮือๆๆ ทำไง..ดี ทำไงดีล่ะ’ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างเล็กอีกครั้ง น้ำตาสีใสที่มันระเหยไป กลับรื้นขึ้นมาอีกครั้งและดูท่าว่าจะมากกว่าเดิม คยองซูยอตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับหญิงสาว
ยุนยุนคงจะหมายถึงน้องหมาที่ตอนนี้นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมอกสินะ...
ร่างเล็กคิดในใจด้วยความอาลัย ก่อนที่สายตากลมใต้แว่นตาหนาจะเลื่อนไปเห็นร่างของน้องหมาที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับน้องหมาอีกตัวที่ชื่อยุนยุน สายตากลมโตของมันที่ดูเหมือนว่าน่าจะสดใสอยู่ตลอดเวลาตอนนี้กลับดูมืดมน มันแนบหัวเล็กของมันเข้ากับเข่าของหญิงสาว ก่อนจะพยายามปีนขึ้นไปบนตัก...ไปหาเพื่อนตัวเล็กอีกตัว
‘ฮึก ฮือๆๆๆ แบ..คแบค ยุน...ยุนยุนเขาไม่ลุกไปวิ่งเล่นกับแกอีกแล้วนะ ยุนยุนเขา...เขาไปสบายแล้ว’ น้ำเสียงใสเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก ไหล่บางก็สั่นเทามากกว่าเดิม คยองซูได้แต่จ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความเศร้าใจไปด้วย ลืมเรื่องรถเมล์ไปเลย
‘คงต้องเหงาแล้วนะแก...แบคแบค’ เสียงใสเปล่งออกมาอีกครั้ง พร้อมกับมือเรียวสวยที่ยื่นไปลูบหัวเล็กของน้องหมาด้วยความรักใคร่ ซึ่งเจ้าตัวก็เอาแค่เลียไปมาบนตัวของน้องหมาอีกตัว
ในใจของมันคงจะบอกว่า...ตื่นสักที สินะ
แม่จ๋า...น้องคยองอยากร้องห้ายยยย T T
‘แบคแบค แกจะเหงาไหม...แกจะอยู่ได้หรือป่าวนะ ยุนยุนไม่อยู่แล้วนะ ฮึก ยุนยุนนะ..’
‘ไม่นะฮะ! แบคแบคจะไม่เหงาแน่นอน เชื่อผมสิ...อุ๊บ!’ ร่างเล็กโพล่งออกไปด้วยความลืมตัว มือหนายกขึ้นมาตะครุบปากอิ่มของตนเองทันที สายตาเรียวสวยที่มีน้ำตาเอ่ออยู่เล็กน้อยจ้องมาด้วยความไม่เข้าใจ
‘รู้ได้ไงกัน’ เสียงใสหยุดสะอื้น มือเรียววางร่างเล็กของน้องหมาลงบนตักข้างๆเพื่อนของมัน ก่อนจะเช็ดลวกๆกับกระโปรงแล้วยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อนทันที
‘ไม่ได้นะฮะ! ผมมีผ้าเช็ดหน้า...อะ ผมให้’ คยองซูร้องห้าม พร้อมกับควานหาผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวเกลี้ยงในกระเป๋าสะพายของตน ก่อนจะยื่นให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
‘ขอบใจนะ’
‘ไม่เป็นไรนะฮะ คุณ...'
‘เรียกฉันว่ายุนก็พอ’
‘ยุน...’ ร่างเล็กพึมพำในใจคนเดียว…
ยุนยุน = น้องหมา
ยุน = เจ้าของน้องหมา
= =’ เป็นชื่อที่เข้าใจตั้งนะ
‘อ่าฮะ คุณยุนทำไมต้องมานั่งร้องไห้ตรงนี้ด้วยละฮะ’ ร่างเล็กถามออกไป สายตากลมภายใต้แว่นตาดำก็กวาดมองไปทั่วบริเวณ เห็นต้นไม้และต้นหญ้า และดูน่ารื่นรมย์
นี้มันสวนสาธารณะ
‘พอดีว่าวันหนึ่ง ฉันเดินผ่านมาแถวนี้ แล้วเจอกับพวกเขาเข้าเลยแวะมาเล่นด้วยบ่อยๆ...’
‘…’
‘แล้วก็...ก็ยุนยุนนะ ป่วยมาหลายวันแล้ว...แต่เพราะไม่มีใครมาดูแลยุนยุนเลย เพราะว่ายุนยุนและแบคแบค...เป็นแค่เพียงน้องหมาที่ถูกนำมาทิ้งที่นี้...’
‘อือๆ’ ร่างเล็กนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ ใบหน้ากลมพยักขึ้นลงเล็กน้อยเป็นเชิงว่าเข้าใจ
‘แล้วพอดีว่าฉันก็ชอบมาเล่นกับพวกเขาที่นี้ แต่...ช่วงที่ยุนยุนป่วย ฉันไม่ได้มาหาเลยเพราะว่าไม่ว่าง...’
‘อือๆ’
‘แล้วพอมาวันนี้...ฮึก ยุนยุนก็นอนแน่นิ่งไปแล้ว’ เสียงใสเอ่ยอย่างสั่นเครือ มือเรียวยกขึ้นมาปกปิดน้ำตาที่มันกำลังจะร่วงรินลงอีกครั้ง คยองซูที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็ถึงกับเศร้าไปด้วย สายตากลมโตจ้องไปที่ร่างของน้องหมาทั้งสองอีกครั้ง ตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่นิ่งๆให้อีกตัวที่ทั้งเลีย ทั้งกัดไปมา...
ToT
‘แล้วทำไมคุณยุนถึงไม่นำมันไปเลี้ยงที่บ้านละฮะ’
‘ถ้าพ่อของฉันอนุญาต...ก็ดีสิ’ หญิงสาวทำหน้าเศร้าพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย คยองซูได้แต่เศร้า...เศร้า...แล้วก็เศร้า น้องหมาสองตัวที่อยู่ด้วยมาโดยตลอด ตอนนี้อีกตัวได้หายไปแล้ว ตัวที่เหลือจะอยู่กับใครล่ะ...
‘ฉันพยายามหาบ้านให้ทั้งสองตัวแล้วนะ...พยายามมาตลอด...ถึงวันนี้จนรู้สึกว่ามันสายเกินไปแล้ว...’
‘…’
‘ไม่เป็นไรนะแบคแบค แกอาจจะต้องเหงาแบบนี้ไปอีกนาน...ทนหน่อยนะ จนกว่าเจ้าของที่แท้จริงของแกจะมาพบเจอ’
‘ทำไมล่ะฮะ คุณยุนจะไม่มาเล่นกับแบคแบคแล้วหรอ?’
‘ฉันกำลังจะย้ายบ้าน...ย้ายไปไกลจากที่นี้ซะด้วย’ น้ำเสียงเบาหวิวหลุดออกมาจากปากบางของหญิงสาว คยองซูผงะเล็กน้อย แล้ว...แล้วใครจะมาเล่นกับเจ้านี้หละ
คยองซูมองไปที่น้องหมาที่ตอนนี้มันล้มตัวลงไปหมอบนิ่งและมองเพื่อนของมันด้วยสายตาที่ดูไม่เข้าใจ คยองซูไม่รู้ว่าแบคแบคคิดอะไรอยู่ มือป้อมถูกส่งไปลูบหัวน้อยๆอย่างเอ็นดู
‘นี้มันก็เย็นมากแล้ว ฉันจะนำร่างของยุนยุนไปฝังแล้ว’ หญิงสาวอุ้มร่างของน้องหมาไว้ในอ้อมอกแล้วลุกขึ้น ใบหน้าหวานที่ตอนนี้มันคราบน้ำตาติดอยู่เผยยิ้มแหยๆให้คยองซู ก่อนจะหันหลังและเดินออกไปพร้อมกับแบคแบคที่รีบวิ่งตามไปทันที
รอยยิ้มแหยๆแบบนั้น...ทำไมล่ะ คยองซูมองตามร่างบางของหญิงสาวที่เริ่มเดินออกห่างจากเขาไปเรื่อยๆ ผมยาวสลวยที่ปล่อยยาวลงมาปลิวพัดไปตามแรงลม
ทำไมดูเหมือนว่า ผู้หญิงคนนี้จะเหนื่อยเหลือเกินล่ะ
เขาจะช่วยอะไรได้บ้างไหม??
อาจจะได้...ก็ได้นะ
‘เดี๋ยวผมเอาแบคแบคไปอยู่ด้วย...ก็ได้นะฮะ’
-
-
ออดดด ออดดด
เสียงกดกริ่งี่หน้าประตูรั้วบ้านของสองพี่น้องตัวเล็กดังขึ้น ทำเอาร่างเล็กถึงกับหลุดจากภวังค์ คยองซูส่ายหัวไปมาเล็กน้อย สายตากลมหรี่ลงเพื่อจ้องมองออกไปข้างนอก ร่างเล็กลุกขึ้นและเดินผ่านร่างของมินซอกที่หลับไหลไปเพราะความเมื่อยล้าแล้วเรียบร้อย
“อ้าว! เซฮุน หวัดดี...มาถึงเร็วจัง” ร่างเล็กที่เดินออกมาเปิดประตูต้อนรับผู้มาใหม่เอ่ยทักทาย ก่อนจะพึมพำกับตัวเองคนเดียว จริงๆนะ...เพิ่งวางสายกันไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว
“นี้ยังไม่ได้อาบน้ำเลยใช่ไหม” เซฮุนทำหน้านิ่ง สายตาเรียวมองร่างเล็กที่ตอนนี้ อยู่ในสภาพของคนที่เพิ่งตื่นนอนชัดๆ ผมเผ้าดูยุ่งเหยิง แถมยังสวมชุดแขนยาวสายน้องหมีกับกางเกงวอร์มขายาวที่มันย๊าวยาว
ยาวจนลากพื้น - -
“แหะๆ ยังเลย” คยองซูหัวเราะแห้งๆ เลี่ยงสายตานิ่งๆที่จ้องมาเพื่อดุเขาโดยเฉพาะ เซฮุนส่ายหน้าเอือม ก่อนจะเดินเข้ามาข้างในบ้านพร้อมกับร่างเล็ก ร่างสูงที่เดินเข้ามาถึงข้างในเมื่อเห็นว่าพี่ชายของคยองซูกำลังนอนหลับอย่างมีความสุขตรงโซฟารับแขกก็รีบลากร่างเล็กขึ้นห้องนอนทันที....
ห้ามคิดลึก...แค่จะพาไปอาบน้ำ
หมายถึง...ให้ไอ้หมีอึนไปอาบน้ำคนเดียวนะ - -‘
“โอ๊ยๆ จะลากเค้าไปไหนเนี่ย” คยองซูบ่นอิดออดเมื่อโดนร่างสูงกุมข้อมือเล็กของตนก่อนจะดึงไปมาตามใจตัวเอง
“จะไล่ให้หมีจอมอืดไปอาบน้ำ”
“ใครอืดกันห๊ะ!” คยองซูแว้ดใส่ร่างสูง ก่อนจะสะบับข้อมือของตนให้หลุดจากการเกาะกุม แล้วเดินตามร่างสูงขึ้นห้องไปอย่างว่าง่าย
“กมรสน. ไปๆอาบน้ำเร็ว...หรือว่า จะให้อาบให้ครับผม” ร่างสูงพูดเสียงเรียบพร้อมกับทำหน้าหื่นใส่คยองซู ทำเอาคยองซูถึงกับขนลุก...เล่นบ้าอะไรเนี่ย
“เออๆ ไปอาบน้ำก็ได้ รอแปปนึง...เออ! ว่าแต่...จะพาไปไหนอ่ะ??” ร่างเล็กหันขวับกลับมาหาร่างสูงที่ตอนนี้นั่งๆนอนๆครอบครองเตียงของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
“ไปโรงเรียนกัน”
__________________________
คิดถึงกันม้ายยยยยยย เค้าคิดถึงทุกคนม๊ากมากกก(ก.ไก่ 12 ล้านตัว)
ตอนนีีเค้าดัดแปลงมาเรื่องจริงนิดนึงนะ....หรือป่าว
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า...
แมวเค้าตายง่าาา TMT
เค้าก็เลี้ยงไว้สองตัวแล้วที่นี้
ตั้งชื่อว่า ฮุนนี่กะน้องไค (อีนี้ไม่ค่อยจะติ่งเท่าไรเลย - -)
แล้วที่นี้ ฮุนนี่ ตาย เหลือน้องไคตัวเดียว
น้องไคมันก็หงอย ไม่ยอมกินข้าวเลย แล้วมันก็พึ่งจากเค้าไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง
แงๆๆ ToT
คิดถึงนะ ฝันดีนะ
ปล. คือช่วงนี้เค้าจะไม่ว่างนะ ถึงวันที่ 10 โน่นแหนะ รอกันได้ใช่มั้ย??
เค้าสัญญาเลย จะมาต่อให้แน่นอน มั่นใจล้าน%
ฝันดีนะฮับ
#มอบรักแบคโด้
ความคิดเห็น