คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : : 6 : [100%]
6
“แบคฮายอนนนนนน” เสียงสดใสเอ่ยยานครางพลางโบกไม้โบกมือเรียกร้องความสนใจจากเจ้าของชื่อที่ตนเรียกออกไป แบคฮยอนหันมามองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้บางๆ จากนั้นก็เดินไปจับมือนุ่มเล็กๆของหญิงสาวไว้
“ไปเที่ยวกัน” หญิงสาวเอ่ยชวน ทำให้แบคฮยอนต้องก้มลงมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้เข็มยาวชี้ที่เลขสิบสอง ส่วนเข็มสั้นก็ชี้ที่เลขห้า...
“จะไปไหนอ่ะ” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาถามร่างเล็กตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ร่างเล็กทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะทำท่าคิดออกแล้วจูงมือแบคฮยอนไปที่รถ
“ไปกินข้าวแถวหน้าโรงพยาบาลกัน"
-
-
“แบคฮยอนจะกลับแล้วหรอ...อยู่ต่ออีกไม่ได้หรือไง” เสียงใสของหญิงสาววัยสิบแปดดังขึ้นที่ข้างหูของคยองซู ร่างเล็กหันไปมองเด็กหญิงสวมชุดสีฟ้าอ่อนของโรงพยาบาล ก่อนอมยิ้มแบบแบคฮยอนสไตล์? แล้วก็กลับมาจ้องวิวทิวทัศน์ของกรุงโซลที่สามารถมองเห็นได้จากที่สูงๆ อย่างเช่น ดาดฟ้า
“อืม...มันเย็นมากแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น.... สายลมอ่อนๆพัดเข้ากระทบกับหน้ากลมทำให้ร่างเล็กหลับตาลงเล็กน้อยเพื่อจะได้ซึมซับบรรยากาศดีๆที่หาได้ง่ายๆบนดาดฟ้าโรงพยาบาล
“อ่า...แล้วเค้าจะอยู่กับใครล่า...แบคฮยอนอ่า...” เสียงใสเอ่ยยานคราง พร้อมกับทำหน้าง้ำงอ มือน้อยๆของหญิงสาวก็เลื่อนขึ้นมาเกาะแขนของคยองซู พร้อมกับเขย่าเล็กน้อยอย่างเด็กๆ
“พี่หมอไงฮะ” คยองซูตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ
“ไม่เอา....อยากอยู่กับแบคฮยอน....น่า” ร่างเล็กเริ่มงอแงมากกว่าเดิม พลางเอาใบหน้ากลมมาซุกที่แขนของคยองซูก่อนจะอ้อนเล็กน้อย
“ไม่ได้นะฮะ...ผมต้องไปแล้ว...” ร่างเล็กเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา แต่มันกลับทำให้หญิงสาวถึงกลับชะงักกับคำพูดของคยองซู....
ผมต้องไปแล้ว....
‘ผมต้องไปแล้วนะ อย่างอแงล่ะ’
‘นายจะกลับมามั้ย??’
‘กลับมาสิ....กลับมาแน่นอน สัญญาเลย’
ถึงอย่างนั้น....ถึงจะสัญญากันขนาดนั้น....แต่นายก็หายไป
ทำไมล่ะ แบคฮยอน
“ไม่ไปได้มั้ย...” หญิงสาวยังคงไม่ยอมแพ้ ตาเรียวเล็กช้อนขึ้นมาจ้องกลับตากลมโตของคยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆตน ขอร้องนะ....
อย่าหายไปอีกนะ
“งั้น...สัญญาแล้วกันว่าจะมาอีก สัญญาเลย เกี่ยวก้อยกันๆ” ร่างเล็กจ้องตากลับพลางยื่นข้อเสนอให้ มือป้อมยกขึ้นมาระดับอกพลางยื่นนิ้วก้อยให้หญิงสาว
สัญญา...
อีกแล้ว
จะลองดูมั้ย??
ประโยคข้างต้นยังคงก้องอยู่ในหัวของหญิงสาว ถ้าเกิดว่าเชื่อใจอีกครั้ง จะเป็นยังไงกันนะ
ถ้าเกิดว่าลองจับมือกันแล้วปีนหน้าผาไปด้วยกัน มันคงจะดีนะถ้าเกิดได้ขึ้นไปถึงยอดเขาด้วยกัน ได้ยิ้มด้วยกัน ดีใจไปด้วยกัน...
แล้วถ้าเกิดว่าถูกปล่อยมือให้ตกลงมาก่อนล่ะ....
มันจะเจ็บขนาดไหนกัน???
“ก็ได้..สัญญาๆ” มือเล็กยื่นนิ้วก้อยเข้าไปเกี่ยวตอบก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ร่างเล็กตรงหน้าของเธอยิ้มออกมาเพื่อแสดงให้เห็นถึงความเชื่อใจ รอยยิ้มรูปหัวใจสวยๆประดับบนใบหน้าของคยองซู...น่ารักจัง
“โอเคนะ...สัญญาแล้วนะ”
จะเป็นอะไรมั้ย....ถ้าเกิดว่าต้องตกลงมาอีกครั้ง???
-
-
“นายมาทำอะไรที่นี้ห้ะ! ไอ้ไม้เสียบผี”
“คือกูมีชื่อนะมึง!!”
“ก็เห็นคยองซูเรียกแบบนี้...”
“ใช้ได้แค่คยองซูเท่านั้น! คนอื่นห้ามใช้!!”
“อะไรของมึงเนี่ย...จะร้องทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง....”
“เฮ้ย! มึง” ร่างสูงอุทานด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงข้างๆตัวเอง ดันเขาติดชิดกับกระจกในลิฟต์ พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างมาคร่อมตนไว้ ใบหน้าคมยิ้มกวนๆ จากนั้นก็ก้มเข้าไปใกล้ใบหน้าขาว ทำเอาคนตรงหน้าหลับตาปี๋
ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!!
“....กระซิบเบาๆก็ได้” จงอินพูดต่อจากประโยคเดิมที่ข้างกกหูขาวของเซฮุนที่ตอนนี้มันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อยๆแล้ว...
เขินด้วยหรอ...นึกว่าพวกเดียวกัน....งั้นดีเลย
จะได้ทางสะดวก
ผลั่ก
“โอ๊ย!!! ถีบกูทำไมเนี่ยมึง” จงอินร้องเสียงหลงเมื่อถูกแรงกระแทกที่เข่าขวา ร่างสูงยืนขาเดียวแล้วกระโดดเหยงๆ ถอยออกจากเซฮุน....มาตั้งหลักก่อนแล้วกัน
“เห็นมึงทำหน้าฟิน แล้วกูหมั่นไส้” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ ก่อนจะส่งสายตานิ่งๆไปให้คนตรงหน้า....สายตาที่ทำเอาจงอินไปไม่เป็น...
สายตาที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลยแบบนั้น มันน่าแปลกที่เมื่อก่อนเขากลับรู้สึกว่ามันน่ากลัว...มันดูอันตราย แต่ว่าตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันน่าค้นหา....มันน่าแปลกที่เขารู้สึกสนใจในดวงตาคู่นั้น...นายคงไม่ได้มีแค่แววตานิ่งเรียบแบบนี้ใช่มั้ย...
อ่า...อยากรู้จัง
“นี้มึง ยืนยิ้มคนเดียวก็เป็น มึงบ้าป่ะ??? หรือไม่สบาย??” ร่างสูงโพล่งขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะยื่นมือบางไปอังที่หน้าผากมลของจงอิน แต่ก็ต้องชักกลับมาด้วยความรวดเร็ว
รู้สึกเหมือนไฟซ็อตเลย
ทำไมว่ะ
หรือไอ้บ้าตรงหน้าของเขาจะไม่ใช่คน!!!
นี้กูอยู่กับปีศาจไก่ที่มีสกิลไฟฟ้าแสนโวลต์หรอมึง!!
“เป็นห่วงเค้าหรอตัว...”
“ห่วงกับบ้านมึงสิ ไปล่ะ บายนะมึง” ร่างสูงทำหน้าเอือมพลางเดินออกจากลิฟต์ไปเมื่อขึ้นถึงชั้นเจ็ด แต่ร่างสูงของจงอินก็ร้องขัดขึ้นก่อน
“มึงมาโรงพยาบาลทำไมว่ะ??”
“เสือก” พูดแค่นั้นร่างสูงก็สะบัดบ็อบของตัวเองแล้วเดินเตาะแตะไปตามทางเดิน...โว๊ะ! ถามแค่นี้หาว่าเสือก...
คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง..
-
-
“แบคๆ กินนี้กันมั้ย อร่อยมากเลยนะ อันนี้ๆ” เสียงแหลมใสของแทยอนทำให้แบคฮยอนหันไปสนใจ หญิงสาวยื่นเมนูของร้านอาหารที่พวกเขานั่งอยู่มาให้ พลางชี้ไปที่รูปของอาหารที่หน้าตาดูดีน่าทาน
“แล้วแต่เลยครับ...แทอยากกินอะไรผมก็อยากกินอันนั้นแหละ” ร่างสูงเอ่ยตอบก่อนจะโดนแฟนสาวของตนด่าเข้าให้พร้อมกับกำปั้นเล็กๆ
“บ้าล่ะ”
เสียงหยอกล้อของทั้งคู่ยังคงดังอยู่เรื่อยๆจนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟ อาหารหน้าตาดูน่าทานถูกวางลงตรงหน้าของทั้งคู่ หญิงสาวยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะเริ่มตักสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าเข้าปาก ส่วนร่างสูงก็ได้แต่มองอย่างยิ้มๆ ก่อนจะยิ้มโทรศัพท์เครื่องใหญ่ของตนขึ้นมาแล้วถ่ายภาพตรงหน้าของเขาไว้.
..
ภาพคนรักของตัวเองที่กำลังมีความสุขกับอาหารตรงหน้า....
น่ารักจัง
“อ่าแบค! ถ่ายรูปแทหรอ เอามานี้นะ” หญิงสาวเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มของตนแอบถ่ายรูปตัวเองไว้ก็โวยวาย พลางยื่นมือออกไปเพื่อจะแย่งโทรศัพท์ของแฟนหนุ่มมา...
เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังตลบอบอวลไปทั้งทั้งร้านทำเอาคนทั้งร้านหรือที่เดินผ่านไปมาถึงกับหันมามอง....และเอ่ยชมเป็นเสียงเดียวกัน คู่นี้น่ารักดีเนอะ
“แบคเดี๋ยวแทมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อนแปปนึง”
“ให้ไปเป็นเพื่อนป่ะ...เอ๊ย! ไม่ใช่สิ ไปเป็นแฟน”
“บ้าล่ะ” โดนด่ารอบที่สองเมื่อชายหนุ่มเริ่มหยอดคำหวาน ร่างเล็กของหญิงสาวรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ เมื่อลับสายตาไปแล้ว ชายหนุ่มก็หันกลับมาสนใจกับโทรศัพท์มือถือของตนต่อ...ชายหนุ่มยิ้มให้กลับรูปภาพทีเผลอของแฟนสาวเมื่อกี้ที่ตนถ่ายไว้ มือเล็กๆถือช้อนที่ตักอาหารน่าทานไว้ระดับปาก ที่ตอนนี้มันก็เปิดกว้างอยู่ ตาเรียวคมก็จ้องไปที่อาหาร
น่ารักจัง...จะมีใครน่ารักได้ขนาดนี้อีกมั้ยเนี่ย
“คยองซู....” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเหมือนกับพึมพำกับตัวเอง เมื่อสายตาเรียวเลื่อนไปเห็นร่างเล็กที่คุ้นเคย...
คยองซูนี้... เขาจำได้ ไม่ผิดแน่ๆ ร่างเล็กของคยองซูที่ตอนนี้กำลังเดินออกมาจากโรงพยาบาลกับผู้หญิงร่างเล็กที่มีขนาดค่อนข้างใกล้เคียงกัน เอ๊ะ!.... ผู้หญิงข้างๆ ร่างเล็กก็คุ้นๆเหมือนกัน...แต่มันก็นึกไม่ออก
“แบค ดูนี้สิ เค้าไปได้อะไรมาน่า” เสียงใสของหญิงสาวดึงความสนใจจากร่างสูงอีกครั้ง แบคฮยอนหันมายิ้มให้ ก่อนจะทำหน้าตาตั้งใจฟังเรื่องราวที่หญิงสาวเล่า...แต่มันก็แค่ท่าทางที่ดูสนใจ แต่จิตใจมันลอยหนีไปแล้ว
คยองซูมาทำอะไรที่นี้เนี่ย...แล้วมากับใครกัน คยองป่วยรู้ป่าวเนี่ย...
เป็นห่วงจัง
กริ๊งงง กริ๊งงง
เสียงแหลมใสของกระดิ่งที่ประตูหน้าร้านส่งเสียงดัง บ่งบอกให้รู้ว่ามีคนเข้ามาในร้านแห่งนี้ แต่แบคฮยอนไม่ได้สนใจอะไร ในหัวมีแต่เรื่องคยองซู ที่ตัวเล็กมาโผล่หน้าโรงพยาบาลได้ยังไง เป็นอะไรหรือป่าว ส่วนแฟนสาวของตนก็ยังคงบ่นไปเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่าแฟนหนุ่มของตนที่เอาแต่พยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเข้าใจนั้นไม่ได้สนใจเธอเลย
จิตใจลอยไปกับร่างเล็กๆเรียบร้อย
“เอาชานมไข่มุกรสเผือกสองแก้วนะครับ” เสียงทุ้มๆดังขึ้นจากเบาะข้างหลังที่แบคฮยอนนั่งอยู่ ร่างสูงรู้สึกคุ้นหูมากๆ แต่ก็เลิกคิดไป
ครืนน ครืนน ครืนน
“โทรศัพท์เข้า....เดี๋ยวมานะแบค” หญิงสาวพูดก่อนจะขอตัวไปรับโทรศัพท์ที่หลังร้าน เพื่อความเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มพยักหน้ารับ แม้จะสงสัยว่าทำไมคุยตรงนี้ไปเลย
“รถไม่น่ามาเสียเลยอ่ะ ป่านนี้ได้กลับบ้านแล้วเนอะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ยิ่งตอนนี้ไม่มีเสียงใสๆของแฟนสาวแล้ว ทำให้แบคฮยอนยิ่งได้ยินชัดขึ้นไปอีก ร่างสูงเก็บโทรศัพท์ของตนเข้ากระเป๋าก่อนจะนั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างเต็มที่ พลางหลับตาลงช้าๆ
“อืม คิดถึงพี่หมิน กะไอ้ตัวแสบที่บ้านแล้วอ่า...”
!!!!
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู ไม่ผิดแน่....
“กลับแท็กซี่ก่อนม่ะ??”
“ก็ดีนะ...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้แบคฮยอนยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ ร่างบางค่อยๆหันหลังแล้วยื่นตัวขึ้นเพื่อให้มองเห็นร่างเล็กที่อยู่ใกล้ๆกัน ถูกกั้นไว้เพียงพนักเก้าอี้ บังเอิญจริงๆ...
...ใช่จริงๆด้วย แบคฮยอนมองเห็นร่างเล็กที่ไม่ได้สวมแว่นตาอย่างที่เคยเจอกันตั้งแต่เมื่อก่อน สายตากลมโตที่ไม่มีอะไรมาบดบังกำลังฉายแววความเมื่อยล้าอยู่....
น่ารักอีกแล้ว...
“เอางี้ เดี๋ยวโทรเรียกแท็กซี่ให้มารับให้ เคป่ะ??” เสียงทุ้มที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของตัวเล็กเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยร่างเล็กที่พยักหน้าลงช้าๆ
“อืมๆ ยังไงก็ได้...ขอแค่ได้กลับบ้าน” ร่างเล็กเอ่ยเสียงยานคราง ก่อนจะฟุบหนาลงกับโต๊ะ
“งั้นกลับบ้านด้วยกันมั้ย??? ตัวเล็ก”
“รุ่นพี่!!!”
รุ่นพี่แบคฮยอน!! อยู่นี้ได้ไง
_______________________
#มอบรักแบคโด้
ความคิดเห็น