คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : : 5 : [100%]
แก้คำผิดให้แล้วนะจ๊ะ
5
“....สุดท้ายนี้แล้วครูก็อยากจะให้นักเรียนกลับไปทำการบ้านตามครูบอกด้วย เข้าใจใช่มั้ย อย่าเอาแต่เที่ยวเล่นล่ะ มีเวลาหยุดตั้งสองวัน...แล้วก็อีกอย่างนะ..บลาๆๆๆๆ” เสียงแหบพร่าของครูอุนสุดสวย(?)ขวัญใจนักเรียนม.5 ห้องเอ(หรา) เอ่ยขึ้นอย่างสม่ำเสมอในชั่วโมงคาบโฮมรูมที่แสนน่าเบื่อ คยองซูละความสนใจจากครูอุนเพราะว่าครูท่านเริ่มจะพาเด็กมอห้าห้องเอนั่งเรือย้อนยุคข้ามเวลาไปในสมัยที่คุณครูยังสาว และบลาๆๆ ร่างเล็กหันหน้ามามองเพื่อนตัวสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆตัวเอง ก็พบว่าเพื่อนตัวสูงได้นอนฟุบลงกับโต๊ะโดยเอาหนังสือวางตั้งบังเอาไว้เหมือนเคย... - -
ร่างเล็กส่ายหน้าให้กับความขี้เกียจของเซฮุน อีกไม่กี่นาทีก็จะเลิกแล้ว ยังจะมาฟุบอยู่อีก ขี้เกียจปลุกนะรู้ไหมมม!!! ร่างเล็กบ่นอยู่คนเดียวก่อนจะหันหน้าไปทางหน้าต่างซึ่งสามารถมองเห็นสนามฟุตบอลที่แสนจะกว้างขวางและสนามบาสของโรงเรียน ร่างเล็กสอดส่องสายตากลมใต้แว่นดำไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่ร่างบางของรุ่นพี่แบคฮยอน....
ร่างบางของรุ่นพี่กำลังเคลื่อนไหวไปมาอย่างกับสายลม มือบางรับลูกบาสจากเพื่อนร่วมทีม ก่อนจะเดาะลูกบาสและหลบอีกฝ่ายอย่างพริ้วไหว จากนั้นก็ชู้ดบาสให้ลงห่วง ร่างบางเสยผมที่มีเหงื่อชื้นไหลออกมา พร้อมกับเดินไปแท็กมือกับเพื่อนร่วมทีม ร่างเล็กมองอย่างยิ้มๆ บอกตามตรงว่าพึ่งรู้ว่าพี่แบคฮยอนเล่นบาสเก่งขนาดนี้....
สงสัยจะต้องไปฝึกเล่นบ้างแล้ว...
ออดดดดดดดด ออดดดดดดดดดด
เสียงสัญญาณบอกเวลาดังขึ้นเพราะว่าถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนทุกๆคนเริ่มลุกออกจากห้องไปเมื่อเสียงสัญญาณสิ้นสุด ไม่เว้นแม้แต่ครูอุนคนสวย(?) ตอนนี้ภายในห้องเหลือแค่เพียงคยองซูกับเซฮุนที่ยังนอนฟุบอยู่ และเพื่อนๆอีกสองสามคน ร่างเล็กหยิบสมุดหนังสือต่างๆลงใส่กระเป๋าสีดำที่ห้อยพวงกุญแจตุ๊กตารูปหมีใส่แว่นซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ก่อนจะหันไปสนใจเพื่อนตัวสูงที่ยังคงฟุบหน้าอยู่ คยองซูสะกิดนิดๆแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย เลยเปลี่ยนมาเป็นกระตุกแขนเสื้อแรงๆ แต่สิ่งที่ได้กลับไม่ค่อยน่าพอใจ.....ไม่ตื่น
“เซฮุน....ตื่นจ้าตื่น ตื่นได้แล้ว”
“.....”
“เซฮุน....เช้าแล้ว....”
“.....”
“นี้ๆ ตื่นๆ” ร่างเล็กพูดพร้อมกับเขย่าแขนของเซฮุนไปมา แต่ร่างสูงก็ยังคงนิ่ง ฮึ่ย!! รู้นะว่าตื่นแล้ว....
ตุบ
“โอ๊ย!” ร่างสูงร้องออกมาเมื่อโดนกำปั้นเล็กๆชกเข้าที่แขนขวา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองตากับเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งปั้นหน้าปั้นตาโกรธเขาอยู่ ร่างสูงอมยิ้มก่อนจะยื่นมือไปลูบแก้มย้วยที่แสนจะนุ่มนิ่ม แล้วดึงแรงๆด้วยความหมั่นไส้....
ข้อหาชอบทำตัวน่ารัก
“โอ๊ยๆๆ เลิกดึงแก้มเค้าได้แล้ว ป่ะๆไปกันเถอะ” ร่างเล็กร้องโอดโอยเมื่อเพื่อนตัวสูงยังคงดึงแก้มทั้งสองข้างเขาอย่างสนุกสนาน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงมือเรียวยาวให้ลุกขึ้นตาม
“ไปไหนอ่ะ” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนจะลุกขึ้นตามแรงดึงของร่างเล็ก ร่างสูงดึงกระเป๋าเป๋ที่ร่างเล็กสะพายอยู่ เพื่อสื่อประมาณว่าจะถือให้...แต่ร่างเล็กก็เบี่ยงตัวหลบ พร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ
“โตแล้ว ถือเองได้” ร่างเล็กพูดเสียงงอนๆ เพราะเพื่อนตรงหน้าชอบทำให้เขารู้สึกเหมือนเด็กอนุบาลที่เพิ่งเข้าโรงเรียนแล้วก็มีคุณพ่อขายาวมาส่งทุกวัน....
เขาโตแล้ว แถมแมนมากด้วย(?)
“อ่อจ้า” ร่างสูงพูดเสียงเย้ยพลางหยีผมของคยองซูจนมันยุ่งเหยิงไปหมด ร่างเล็กชูกำปั้นทำท่าจะชกเข้าที่ไหล่ของเพื่อนรัก แต่เพื่อนรักก็ยกมือขึ้นเชิงห้ามปราม ร่างเล็กจึงคลายกำปั้นออกด้วยความขัดใจแล้วหันไปจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่
ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับคนตัวเล็กมาไม่มีวันไหนที่เซฮุนคนนี้จะไม่โดนกำปั้นน้อยๆทุบใส่....
แต่มันก็รู้สึกดีนะ
ทั้งคู่เดินลงมาจากห้องเรียนพร้อมกับหยอกล้อกันไปตลอดทาง เรียกเอาสายตาอิจฉาริษยาจากทั้งผู้หญิงและผู้ชายได้เป็นอย่างดี ถ้าไม่รู้จักคยองซูกับเซฮุน อาจจะคิดว่าสองคนนี้แฟนกันแน่ๆ
“ว่าแต่จะไปไหนอ่ะ” ร่างสูงถามขึ้นพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู...
สี่โมงเย็นแล้ว....
“ไปหาพี่หมอกัน” ร่างเล็กเอ่ยอย่างร่าเริง
“ไปหาพี่หมอหรือคนไข้ของพี่หมอกันแน่” ร่างสูงเอ่ยอย่างจับผิด ทำเอาคนตัวเล็กหน้าร้อนวูบ ทำไมถึงได้รู้อะไรของเขาไปหมดทุกอย่างเลย ทำไมมมมมม!!
“ก็...ก็ทั้งสองคนเลยไง ป่ะๆ โทรบอกพี่หมอยัง เร็วๆดิ นั่นๆ รถมาแล้ว ไปๆ” คยองซูพูดรัวๆก่อนจะดันหลังให้เซฮุนเดินไปขึ้นรถที่พี่หมอส่งมารับ เพื่อมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลในกรุงโซล รู้สึกว่าช่วงนี้เขาจะไม่ค่อยว่างเท่าไรเลย ทำให้ไม่ค่อยได้ไปแล้ว ซึ่งมันทำให้ร่างเล็กรู้สึกคิดถึง.....
รอก่อนนะฮะ ผมกำลังไปหาแล้ว
-
-
“คยองๆ ตื่นๆ ถึงแล้วๆ” เสียงทุ้มๆของร่างสูงดังขึ้นพร้อมกับสะกิดเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งสับประงกอยู่ ร่างเล็กครางหือหาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะลืมตากลมโตขึ้น แล้วยกมือเล็กขึ้นมาขยี้ตาเพื่อขจัดความง่วงจนเซฮุนต้องดุเล็กน้อย
“อย่าขยี้นะ! ตาจะบวม ยิ่งตาโตแถมเหลือกๆด้ว....โอ๊ยๆ พอแล้ว” ร่างสูงบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากโดนกำปั้นเล็กทุบที่อกเบาๆ(?) ร่างเล็กปั้นหน้างอน หยิบแว่นตาขึ้นมาสวม ก่อนจะเดินลงจากรถไป
“ถึงแล้ววววววว เย้!” ร่างเล็กร้องขึ้นเมื่อลงจากรถแล้วมายืนบิดขี้เกียจเพื่อขจัดความง่วงและเมื่อยล้าให้หายไป อ่า...คิดถึงจัง ไม่ได้มาตั้งนาน
“เซฮุนไปกัน” คยองซูพูดพร้อมกับดึงมือหนานุ่มของเพื่อนตัวสูงให้เดินตามเขาไป ทั้งคู่เดินผ่านเข้ามาในตึกของผู้ป่วย เดินผ่านห้องต่างๆก็ได้กลิ่นที่แตกต่างกันออกไปตีกันจนคยองซูแทบน็อคเป็นลมไป ทั้งคู่เลือกที่จะเดินขึ้นบันไดเพราะว่าชั้นที่พวกเขาต้องการจะขึ้นไป มันไม่ได้ไกลอะไรเลย....
แค่ชั้นเจ็ดเอง
เมื่อทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงชั้นเจ็ด ร่างเล็กก็รีบก้าวขาสั้นๆอย่างรวดเร็วไปที่ห้องของพี่หมอหรือก็คือพี่ชายของเซฮุน ซึ่งต่างจากร่างสูงที่พยายามลากขาที่แสนจะเมื่อยล้าของตนเองให้เดินตามร่างเล็กที่วิ่งฉิวไปหาพี่ชายของเขาอย่างรวดเร็ว....
พี่หมอลู่หาน
“พี่หมอ!” ร่างเล็กเมื่อเดินไปถึงหน้าห้องก็กระชากประตูอย่างแรง ก่อนจะร้องออกมาด้วยความดีใจ...จะได้เจอหน้าแล้ว
“อ่า...คยองซูนั่นเอง หายไปนานเลยนะ ทำเอาคนแถวนี้คิดถึง...” คุณหมอลู่หานเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารของคนไข้เมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคย ร่างโปร่งยิ้มน้อยๆเป็นการต้อนรับ ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินเข้ามานั่งนั่งตรงโซฟารับรอง พร้อมกับน้องชายตัวสูงที่เดินเข้ามาในห้อง
“พี่หมอหวัดดีฮะ...เป็นไงบ้าง” ร่างเล็กถามออกไปเมื่อนั่งลงบนโซฟาตัวยาว ตามด้วยคนตัวสูงที่นั่งลงด้วยความเมื่อยล้า ขึ้นบันไดตั้งเจ็ดชั้น แถมยังต้องรีบเดินตามร่างเล็กที่วิ่งแจ้นเป็นเด็กๆ เพราะกลัวจะหกล้ม(?)
“พี่ก็สบายดี แต่รายนั้นเอาแต่ถามถึงแบ....นายตลอดเลย” ร่างโปร่งวางปากกาก่อนจะเงยหน้ามาคุยกับร่างบางเป็นกิจลักษณะ ร่างโปร่งสะดุดคำๆพูดหนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นประหม่า
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอกฮะพี่หมอ...แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนอ่ะ” ร่างเล็กหัวเราะออกมาเล็กน้อย เพราะรู้คำที่คุณหมอพูดหยุดกึกไปคือคำว่าอะไร...ก่อนจะสอดสายตามองหา คนๆนั้น
“อยู่ที่ห้องนั้นแหละ พอนายไม่ได้มาหาเลยช่วงนี้ ก็ไม่ยอมออกจากห้องเลย” ร่างเล็กชะงักกับคำพูดของร่างโปร่งนิดหน่อย...อ่า ความผิดเขาอีกแล้ว แย่จัง
“จริงหรอฮะ งั้นผมไปก่อนนะ” ร่างเล็กลุกขึ้นพลางโค้งบอกลาน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง แล้วเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ติดๆกัน ร่างเล็กเอื้อมมือไปบิดที่ลูกบิดประตูก่อนจะผลักเข้าไปเบาๆ ร่างเล็กเดินก้าวเข้ามาในห้องสีขาวที่ดูสะอาดตา จริงๆมันก็เหมือนห้องผู้ป่วยธรรมดา แต่มันพิเศษตรงที่....
ผู้ป่วยไม่ใช่คนธรรมดานะสิ
ร่างเล็กเดินมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดลงตรงหน้าเตียงที่มีร่างเล็กน่ารักของเด็กผู้หญิงตัวเล็กนอนขดตัวอยู่ ใบหน้าหวานที่ตอนนี้หลับตาพริ้ม หน้าที่เคยซีดเซียวดูมีริ้วแดงจางๆ จมูกที่โด่งขึ้นเพียงเล็กน้อย บวกกับปากบางที่เผยอออกเพราะกำลังแลกเปลี่ยนอากาศ
มือเล็กของคยองซูเอื้อมไปปัดหน้าม้าที่มันตกลงมาออกเพราะคนบนเตียงจะได้หลับสบายๆ จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาให้คลุมช่วงไหล่เล็ก ที่ดูเหมือนจะสั่นเทาเล็กน้อย....อ่า ฝันร้ายหรือป่าว
ร่างเล็กเอื้อมมือไปจับกับมือเล็กที่มีขนาดเท่าๆกัน จากนั้นร่างเล็กบนเตียงก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว คยองซูตกใจที่อยู่ๆร่างเล็กก็ตื่นขึ้นมา เขาเข้าไปกอดร่างเล็กที่ตอนนี้เริ่มสั่นเทาอีกครั้ง ร่างเล็กกอดตอบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาคู่สวย
คยองซูยกมือเล็กขึ้นไปลูบผมที่ยาวประบ่าเบาๆ เป็นการปลอมขวัญ พลางปลอมประโลมไปด้วย
“อย่าร้องนะฮะ...อย่าร้องเลย ผมอยู่นี้แล้ว”
“ฮือๆ ฮึก..เค้า...เค้าฝันร้าย ฮึก ฮือๆ” ร่างเล็กพูดเสียงสั่นพลางซบอกเล็กของคยองซูไปด้วย มือน้อยๆได้กำชุดนักเรียนของคยองซูจนยับยู่ยี่ไปหมด
“อ่า..มันก็แค่ฝันร้าย อย่าร้องเลยนะ” ร่างสูงยังคงพูดปลอมขวัญ พลางกระชับอ้อมกอดแน่น มือเล็กเอื้อมมาถอดแว่นตาของตน ก่อนจะจับร่างเล็กที่ยังคงสะอื้นอยู่ให้มาเผชิญหน้า มือเล็กเกลี่ยน้ำตาให้ออกจากตาคู่สวย สายตากลมโตที่ตอนนี้ไม่มีแว่นตาสีดำมาบดบังได้ฉายแววความอบอุ่นออกมา ร่างเล็กมองหน้านิ่งก่อนจะโผเข้ากอดคยองซูอีกครั้ง...
“คิดถึง...” ร่างเล็กของหญิงสาวพูดพลางซบไปที่ไหล่แคบ คยองซูรู้สึกผิดและหน่วงเล็กน้อยที่ทำให้ร่างเล็กต้องฝันร้าย เพราะคิดถึงเขา...ไม่สิ...ไม่ใช่เขา
“ไม่เป็นไรแล้วนะ....แบคอยู่นี้แล้ว”
-
-
ซ่าๆๆ
มือน้อยๆยื่นลงไปในอ่างล้างมือให้กระแสน้ำไหลผ่านเพื่อขจัดสิ่งที่เป็นอันตรายทั้งหลายให้ไหลไปกับกระแสน้ำ มือเล็กปิดก๊อกน้ำ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูผืนขึ้นซับน้ำที่เกาะอยู่ที่มือเล็กออกเบาๆ จากนั้นก็หยิบตลับเล็กๆที่ข้างหนึ่งสีฟ้าส่วนอีกข้างสีชมพูขึ้นมาจากกระเป๋าเป้ มือเล็กเปิดตลับขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วชี้แตะลงบนวัตถุโปร่งแสงขนาดจิ๋วที่มีขนาดเท่าดวงตากลมของเขาขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตาข้างซ้าย แล้วก็ใช้มืออีกข้างดึงหนังตาล่างลง และเหลือกตาขึ้น จากนั้นก็ค่อยวางวัตถุโปร่งแสงลงในดวงตาช้าๆ กระพริบตาหนึ่งครั้งเพื่อให้เข้าที่ ก่อนจะทำแบบนี้กับอีกข้าง
ร่างเล็กลืมตาขึ้น มองเด็กผู้ชายที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนชื่อดังในกระจก ร่างเล็กยิ้มให้ชายตัวเล็กน้อยๆ ก่อนจะเก็บแว่นตาสีดำเข้ากระเป๋าพร้อมกับตลับสีสดใส....
ตลับแช่เลนส์คอนแทคเลนส์
ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเดินไปหาร่างเล็กที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงคนไข้ ชุดสีขาวสะอาดตาที่ร่างเล็กสวมใส่ยิ่งยืนยันได้เป็นอย่างดี...
เธอคือผู้ป่วย
“แบคฮยอนอ่า...ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยมาหาเค้าเลย” ร่างเล็กพูดงอนๆ พลางยกมือขึ้นกอดอก ทำเอาร่างเล็กของคยองซูนึกรู้สึกเอ็นดู...ไม่สิ
ตอนนี้เขาเป็น แบคฮยอน อยู่นี้น่า....
“อ่า...ผมขอโทษนะ พอดีไม่ค่อยว่างเลย” คยองซูพูดพูดยิ้มๆก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงที่มีร่างของหญิงสาวนั่งอยู่
หญิงสาวเชิดหน้าหนี พลางทำเสียงงุ้งงิ้งที่บ่นอยู่คนเดียว ปากบางๆยู่ลงเล็กน้อยจนคยองซูเริ่มรู้สึกหมั่นไส้....ทำไมชอบทำตัวน่าแกล้งอย่างนี้ล่ะ
“เชอะ!” ร่างเล็กที่เหล่ตามาจ้องคยองซูที่ตนคิดว่าคือแบคฮยอน ก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อเห็นว่าคยองซูกำลังทำหน้าตาอ้อนๆใส่
“งอน....งอนแบคฮยอนที่สุด” ร่างเล็กพึมพำเบาๆ
“อ่า...อย่าโกรธผมเลยนะ นะนะนะ ต่อไปสัญญาว่า....จะมาหาทุกเย็นเลย ดีมั้ย??” คยองซูออดอ้อนแล้วยื่นข้อเสนอ
“จริงดิ!!?” เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้น ก็เผลอระบายยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ โดยลืมไปว่าตนกำลัง แกล้งงอนอยู่
“ฮ่าๆๆ” คยองซูหัวเราะลั่นเมื่อเห็นร่างเล็กปรับอารมณ์อย่างรวดเร็วเหมือนกับคนละคน ร่างเล็กยื่นมือนุ่มไปหยีผมนิ่มของหญิงสาว ซึ่งมันทำให้หญิงสาวยู่ปากเล็กน้อยด้วยความพ่ายแพ้ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นหัวเราะเมื่อคยองซูเลียนแบบท่าทางของเธอ
บรรยากาศภายในห้องได้เปลี่ยนไปทันที เมื่อร่างเล็กของคยองซูได้เข้าไปนั่งเล่นกับหญิงสาวภายในห้อง ปกติแล้วคยองซูจะแวะมาที่นี้ทุกเย็นเพราะว่า หญิงสาวตัวเล็กนั่นติดเขาแจ้มาก แต่เนื่องจากว่าช่วงนี้ติดเรียนและอีกหลายๆเรื่องมากมายทำให้คยองซูไม่มีเวลาปลีกตัวมาหาเธอเลย....
ซึ่งลู่หานผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ยิ้มออกมา เมื่อเริ่มเห็นรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าน่ารักที่ไม่ได้เห็นมานาน แต่เมื่อมาเจอกับคยองซูมันก็ทำให้เขาเห็นจนเบื่อไปเลย ฮ่าๆ ร่างโปร่งที่มองดูพวกเขาผ่านกระจกใสที่ติดเอาเชื่อมเอาไว้ระหว่างห้องทำงานของเขากับห้องพักของหญิงสาว ซึ่งกระจกจะมองเห็นทะลุเห็นอีกฝ่ายแค่ข้างเดียวคือข้างของลู่หาน ส่วนถ้ามองจากห้องของหญิงสาวมันจะเป็นแค่เพียงกระจกที่สะท้อนภาพกลับมาแค่นั้น
ร่างโปร่งของลู่หานมองกลับไปที่โซฟารับรอง ที่ตอนนี้มีร่างของน้องชายตัวสูงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะทำงานของตน ลู่หานหยิบเกี่ยวกับเอกสารของผู้ป่วยทางจิตที่เขาดูแลอยู่สองสามคน แต่คนที่น่าสนใจที่สนเกรงจะเป็นคนนี้นะสิ....
ร่างโปร่งหยิบเอกสารมาหนึ่งเล่มที่อ่านไปมากกว่าสองรอบขึ้นมา เปิดพลิกไปที่หน้าของข้อมูลผู้ป่วย
คิม ยุน
ลู่หานอ่านชื่อนี้ซ้ำไปซ้ำมาพลางมองไปที่กระจกใสที่ทะลุเห็นว่าหญิงสาวผมสั้นประบ่ากำลังยิ้มอย่างมีความสุข จนลู่หานต้องยิ้มตาม รายนี้มีความน่าสนใจตรงที่....
เป็นลูกสาวของเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้นะสิ
ด้วยความที่เขาเป็นหลานชายคนสนิทละมั้ง? พ่อของยุนที่มีศักดิ์เป็นถึงอาของเขา จริงๆแล้วไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดอะไรหรอกนะ แค่เกี่ยวพันกันทางศักด์ศรี...จะว่าไงดี เอาเป็นว่าพ่อของเขาเป็นผู้มีพระคุณกับพ่อของยุนแล้วกัน
จริงๆแล้วที่เขาเข้ามาทำงานที่นี้ได้ก็เพราะว่าพ่อของหญิงสาวส่วนหนึ่ง แต่เพื่อจะได้ไม่เป็นที่นินทา เขาจึงรับเคสนี้มาทำเพื่อยืนยันถึงความสามารถที่เขามี....
แต่เหมือนว่ามันจะไม่ง่ายเอาซะเลย
หญิงสาวที่เขาเคยเอ็นดูเมื่อก่อน เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก ความน่ารักและสดใสในวัยกำลังเจริญเติบโต ลู่หานยังคงจำได้ดี แต่เมื่อไรไม่รู้ที่มันถูกทำลายลง อาจจะเป็นเมื่อตอนที่เขาเรียนอยู่แล้วอีกไม่นานก็จะบรรจุละมั้ง
ในตอนๆนั้น น้องยังเรียนอยู่ชั้นม.5.....
นี้ก็ผ่านมาปีหนึ่งแล้ว
หนึ่งปีที่น้องสาวคนนี้เอาแต่ร้องไห้
หนึ่งปีที่น้องสาวคนนี้เอาแต่เก็บตัว
หนึ่งปีที่น้องสาวคนนี้เอาแค่ทำร้ายตัวเอง
หนึ่งปีที่น้องสาวคนนี้เอาแต่พร่ำเพ้อถึงคนที่ชื่อ แบคฮยอน
อ่า...เขาก็ไม่รู้จักหรอกนะว่าแบคฮยอนคือใคร แต่ร่างเล็กชอบพูดถึง ชอบถามเขาว่า แบคฮยอนหายไปไหน?? แบคฮยอนจะกลับมาไหม???
แบคฮยอนยังรักกันเหมือนเดิมหรือป่าว??
ซึ่งเขาไม่สามารถตอบได้เลย
แต่หนึ่งปีที่แสนทรมารก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อเจอกับคยองซู....
ที่ร่างเล็กคิดว่าเป็น แบคฮยอน...
“พี่ลู่ ผมหิว เอาไรป่ะ??” เสียงทุ้มของน้องชายทำให้ลู่หานหลุดจากภวังค์ ชายหนุ่มหันไปให้ความสนใจกับน้องชายที่ตอนนี้ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วบิดเอี้ยวร่างกายไปมาเพื่อยืดเส้นยืดสาย คลายความเมื่อยล้า
“เหมือนเดิมแล้วกัน” ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป ร่างโปร่งจึงกลับมาสนใจเอกสารกองโตของตนต่อไป
-
-
“นี้แบคฮยอน...”เสียงแหลมของหญิงสาวดังขึ้นขณะที่ตาเรียวเล็กก็ยังคงจ้องที่จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่กำลังฉายภาพการแข่งขันรถอยู่ มือเล็กก็ขยับบังคับรถแข่งที่อยู่ในจอสี่เหลี่ยมอย่างเมามัน
“หือ??”
“สัญญาได้มั้ย......ว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” ร่างเล็กพูดขึ้นแต่สายตายังคงจดจ้องที่จอสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่
“แบบนี้...แล้วแบบไหนล่ะ” แบคฮยอนในความคิดของหญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย พลางเร่งความเร็วของรถแข่งให้เพิ่มขึ้น หวังจะแซงรถของหญิงสาวตัวเล็กให้ได้....
ร่างเล็กที่เห็นว่าคนข้างๆกำลังเพิ่มความเร็วเพื่อหาจังหวะหวังจะแซงรถแข่งของตนก็นึกขำ
มันยังเร็วไปไอ้น้อง
มือเล็กกดที่ปุ่มเพิ่มความเร็วหรือก็คือ เทอร์โบ เพื่อใช้งาน รถสีขาวของหญิงสาววิ่งเข้าเส้นชัยไป และกลายเป็นผู้ชนะทันที...
“อย่าหายไปอีกนะ....”
Player 2 WIN!!!
มือเล็กวางจอยเกมส์ลง พร้อมกับชูมือขึ้นอย่างผู้ชนะเลิศ เมื่อบนจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่กำลังขึ้นตัวหนังสือขนาดใหญ่...ที่ย้ำว่าเขาคือผู้ชนะ รอยยิ้มแย้มขึ้นบนดวงหน้า ก่อนที่ริมฝีปากบางจะขยับขึ้นอีกครั้ง
“ฮ่าๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนักแข่งรถเก่า ฮ่าๆ” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างมีความสุข คยองซูได้แต่ยิ้มบางๆ ก่อนจะทำหน้าเหยเกด้วยความเสียใจที่ตนแข่งเกมส์แพ้คนตรงหน้า ทำเอาร่างเล็กลงมานั่งหัวเราะลั่น
จะไม่ให้แพ้ได้ไง...เขาไม่ใช่แบคฮยอนนะ
“อีกรอบม่ะ??” ร่างเล็กชวนด้วยความหลงระเริง ก่อนจะกดเพื่อเริ่มเกมส์ใหม่ให้คยองซูเสร็จสัพ ร่างเล็กจึงได้แต่ยอม....
ยอมแพ้อีกสักรอบจะเป็นอะไรไป....แค่คนตรงหน้ามีความสุข
ก็พอแล้ว
-
-
“ทั้งหมด 44,000 วอนคะ” เสียงใสหวานของพนักงานแคชเชียร์ขึ้น เซฮุนจึงยื่นการ์ดใบเล็กสีดำให้เธอไป เธอรับไว้ก่อนจะส่งคืนให้พร้อมถุงใส่ของกินมากมายที่ร่างสูงไปหยิบมา
ร่างสูงเดินออกมาจากมินิมาร์ทเล็กๆ ก่อนจะเดินไปอีกฝั่งเพื่อซื้อกาแฟแก้วโปรดให้พี่ชายของเขา
เมื่อได้ของทุกอย่างครบเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงจึงเดินกลับไปที่โรงพยาบาล ครั้งนี้เขาเลือกที่จะขึ้นลิฟต์ เพราะไม่อยากจะฝืนสังขารตัวเองอีกแล้ว
เขายืนรออยู่สักพัก ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับผู้คนที่พรั่งพรูออกมา เซฮุนเดินเข้าไปอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยม ก่อนจะกดหมายเลขเจ็ดเลขที่ชั้นที่เขาต้องการจะขึ้นไป เมื่อประตูลิฟต์ใกล้จะปิด เขาก็ได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น
“เดี๋ยวก่อนครับ! รอด้วย”
มือเนียนของเซฮุนจึงรีบไปกดปุ่มเปิดค้างไว้ ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาก่อนจะยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อหวังจะขอบคุณคนใจดีที่รอเขา แต่ว่า...
“คิมจงอิน!!/ไอ้ไม้เสียบผี!!”
___________
ฮูเร้ๆ กลับมาแล้วๆ โอ๊ยๆห่างหายไปตั้งวันหนึ่งคิดถึงเค้าป่ะตะเอง แอ้กกก//โดนรุมถีบ
ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ก็สำคัญนิดนึง สำคัญยังไง ไม่รู้ ฮ่าๆๆ รีดบางคนอาจจะแบบ อ่อ...เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี้เอง แต่บางคนอาจจะ อะไรว่ะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ถ้าไม่เข้าใจ ก็กลับไปอ่านใหม่นะจ๊ะ
เอาเป็นว่าก็ขอขอบคุณทุกๆคนจริงๆนะที่เข้ามาอ่าน รักที่สุด จุบุ
ปล. บ่นๆ รีดรู้ป่ะว่าช่วงนี้เค้ามีแต่สอบ สอบ สอบ สอบ ถ้าสอบมันกินได้ ปานนี้เค้าคงอ้วนไปแล้ว - -
ฮ่าๆๆ ถ้าหายไป โปรดอย่าสงสัยเลยนะครับ
บายๆๆ
#มอบรักแบคโด้
ความคิดเห็น