คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : : 4 :
4
“คยองซูอูววววววววว” เสียงเรียกยานครางดังขึ้น ดึงความสนใจจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กหันหลังไปตามต้นเสียงที่ดังขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดมากๆที่หันไป....
“จงอิน....” ร่างเล็กพูดออกมาแผ่วเบา เจ้าของชื่อเดินเข้าใกล้ร่างบางก่อนจะยิ้มขี้เล่น พลางจับมือคยองซูแล้วแกว่งไปมาเป็นเด็กๆ แรงบีบเบาๆจากคนตัวสูงกว่า แทบทำให้คนตัวเล็กเข่าอ่อน
ทำไมพวกนี้รู้จุดอ่อนของเขาไปหมดเลยนะ - -
“ไปกินข้าวเที่ยงกัน” ร่างสูงเอ่ยชวน ก่อนจะดึงร่างเล็กให้เดินตามมาเบาๆ ร่างเล็กทำหน้าเลิกลั่ก ตากลมใต้แว่นตากลอกลอกไปมา เขายังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ จะลากไปเองได้ไงกัน
“ดะ...เดี๋ยวก่อนดิ” ร่างเล็กร้องท้วง ก่อนจะออกแรงดึงรั้งมือหนาที่กำลังจะลากเขาไปที่โรงอาหารของโรงเรียนซะก่อน ร่างสูงหันมาสนใจคนตัวเล็กก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง พลางครางหือในลำคอด้วยความสงสัย
“คือ...คือว่า เซฮุน เขายังไม่มาเลยนะ” เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของจงอิน ร่างเล็กก็อธิบายเหตุผลของเขาออกไป พร้อมกับพยายามแกะมือของตนให้หลุดจากการเกาะกุมของคนตัวสูงกว่า
“ไม่เห็นต้อง...”
“อะไรของแกเนี่ยยย!!!” ยังไม่ทันที่จงอินจะพูดจบ ร่างของสรรพนามบุรุษที่สามที่ดีโอกล่าวถึงก็วิ่งถลามาทางจงอินกับคนตัวเล็กทันที เซฮุนวิ่งหน้าตั้งมาหาทั้งสองคน แล้วแกะมือหนาของจงอินให้ปล่อยมือเล็กของคยองซูก่อนที่ตนจะมากุมไว้เอง...
เผลอไม่ได้เลยจริงๆ แค่ไปเข้าห้องน้ำแปปเดียวเอง ฮึ่ย....
“แกอีกแล้วหรอ บ้าเอ๊ย...” จงอินพูดกับเซฮุนพลางยกมือขึ้นชี้ที่ใบหน้าขาว ก่อนจะหันมาพูดกับตัวเองเงียบๆ ดีโอที่เห็นว่าอีกไม่นานสงครามคงบังเกิด มือเล็กๆอีกข้างหนึ่งยื่นมากระตุกปลายเสื้อของเซฮุนก่อนเอ่ยสียงแผ่วเบา
“วิ่งหนีกันเถอะ....อย่ามีเรื่องนะ” ร่างเล็กทำตาดุ เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวสูงกว่าได้มาก ทำให้คนตัวเล็กกว่าค้อนเล็กน้อยก่อนจะยื่นกำปั้นๆน้อยๆไปทุบรัวๆที่ไหล่กว้างของเพื่อนตัวสูง
“นี้ๆ เลิกหวานกันได้แล้ว ฉันยังอยู่ตรงนี้นะเว้ย” จงอินที่ถูกทิ้งและทนเห็นภาพทั้งคู่หยอกล้อกันไม่ได้จึงเดินมาแยกทัพ ก่อนจะยืนคั้นกลางทั้งคู่ไว้ จงอินหันหลังให้เซฮุนพร้อมกับพูดอ้อนและหยอดคำหวานให้คยองซู จนตัวเองเริ่มรู้อยากอ้วก - -
“ไปกินข้าวกับผมนะ นะนะนะ นะครับน่า” ร่างสูงเริ่มอ้อนเพราะดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะไม่มีท่าทีว่าจะสนใจตนเลย ร่างเล็กเริ่มจะรำคาญขึ้นมานิดนึงแล้ว เพราะเนื่องจากว่าตัวเองนั้นไม่ได้ชอบ ‘ผู้ชาย’ หรือ คิมจงอิน ตรงหน้านี้แม้แต่น้อยเลยสักนิด....
เอาไงดีล่ะ....
“ป่ะๆ ไปกันเถอะ” ร่างหนาเริ่มออกแรงดึงร่างเล็กของคยองซูให้เดินตามเขาไป ร่างเล็กหันไปขอความช่วยเหลือจากเซฮุนเนื่องจากว่าตนหมดหนทางที่จะปฏิเสธคนร่างหนาที่ชอบแวะเวียนมาขายขนมจีบให้คยองซูตลอดๆ เซฮุนทำหน้าหน่ายๆ ก่อนจะครุ่นคิดสักพักแล้วยิ้มออกมา.....
อ่า....คิดออกแล้ว
“จงอิน!!! ดูนั่น!! ไก่ทอดแจกฟรี!!!!”
“ห๊ะ!!!! ไรนะ!!!!” ร่างสูงตะโกนลั่น ทำเอาร่างหน้าของจงอินแทบหันขวับไม่ทัน เซฮุนทำท่าชี้ไปมั่วๆ ก่อนจะป้องปากบอกให้คยองซูวิ่งเมื่อจงอินเริ่มหลงกลเขาแล้ว....
แล้วจะมั่วรออะไรอยู่ละครับพี่น้อง...
วิ่งดิเฮ้ย!!!
พรึ่บ!!
ร่างเล็กรีบวิ่งออกหนีร่างหนาไปอีกทาง แม้จะได้ยินเสียงไล่หลังดังตามมาก่อนจะหยุดไป แต่ร่างเล็กก็ยังคงไม่หยุดวิ่ง ตอนนี้ร่างเล็กกำลังจินตนาการว่าร่างสูงของจงอินเป็นปีศาจไก่ที่ต้องการจะเอาเขาไปทำเป็นซอสมะเขือเทศ....
แค่คิดก็น่ากลัวแล้วว่ามั้ย(?) - -
ร่างเล็กยังคงวิ่งหนีมาอีกทางจากตอนแรกที่จะไปที่โรงอาหาร แต่เปลี่ยนใจมาทางอาคารเรียนดีกว่า คยองซูวิ่งมาจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย จึงหันกลับไปมองข้างหลังเพื่อจะได้ดูว่าปีศาจไก่ได้ตามเขามาหรือป่าว?? แต่เนื่องจากว่าคยองซูยังไม่หยุดวิ่งทำให้ร่างเล็กของคยองซูวิ่งชนกับสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ก่อนจะเสียหลักแล้วล้มทับมนุษย์คนนั้น
ตุบ
“โอ๊ย!!!/เฮ้ย!!” เสียงของโทนเสียงที่ต่างกันดังออกมาพร้อมกัน ก่อนจะตามด้วยฉากที่มักจะเห็นในละครหลังข่าวของคุณป้าๆ คุณย่าคุณยาย นั่นก็คือฉากของพระเอกและนางเอกเดินชนกันแล้วนางเอกก็ล้มลงทับร่างพระเอก อ่า... โรแมนติกจัง....แต่โทษทีนะ พอดีคยองซูไม่ใช่พระเอก - -
“ขอโทษครับๆ คุณเป็นอะไรหรือป่าว ขอโทษจริงๆนะ...พอดีผม..ผมพึ่งวิ่งหนีปีศา...เอ๊ยๆ มะ...ไม่ใช่ เอ่อ..คือ” เมื่อรู้ว่าตนเองอยู่ในสภาพนั้น คยองซูก็รีบกระเด้งตัวออกมาจากร่างที่ตนนอนทับอยู่ ก่อนจะมานั่งก้มหน้าสำนึกผิดและพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักเนื่องจากว่าเหนื่อยหอบจากการวิ่งเมื่อกี้นี้ ร่างเล็กหลับตาปี๋อย่างสำนึกผิด ทำเอาคนที่โดนชนเมื่อกี้ไม่กล้าโกรธเลย....
น่ารักอีกแล้ว....
“เอ่อ...คือ” ร่างเล็กที่นั่งคุกเข่าหลับตาปี๋เมื่อกี้เงยหน้าขึ้นมามองคู่กรณีของตน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาภาพตรงหน้าที่คยองซูเห็นก็เบลอแบบขั้นสุดยอด....นี้แว่นตาหล่นไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!! ภาพตรงหน้าของคยองซูคือผู้ชายที่ไม่ได้ตัวใหญ่ไปกว่าคยองซูสักเท่าไรแต่ว่าก็สูงกว่าตนนะน่ะ แต่รูปร่างหน้าตาเนี่ยคุ้นๆเหลือเกิน....แต่ว่าเขานึกไม่ออกอ่ะ
“คือผมต้องขอโทษอีกครั้งนะฮะที่วิ่งชนคุณนะ พอดี....เอ่อ..ผมพึ่งวิ่งหนีเพื่อนมา” ร่างเล็กพูดขอโทษออกมาเป็นรอบที่ร้อยกับคนตรงหน้า แต่ร่างสูงเพียงแค่ยกยิ้มในใจเท่านั้น คยองซูจึงเกิดความรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเนื่องจากว่าเขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้านี้คือใคร มันเบลอไปหมดแล้ว แถมร่างสูงก็ไม่พูดอะไรเลยเอาแต่นั่งเงียบ - -
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยแค่นี้เอง” ร่างสูงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นสนามหญ้าที่เมื่อกี้ตนและร่างเล็กล้มลงไปนอนกองกัน ดีนะที่ตอนนี้ทุกคนไปกินข้าวที่โรงอาหารกันหมดแล้ว ไม่งั้นอายแย่เลย....
“ฮะ(?)....”ร่างเล็กร้องขึ้นนิดหน่อย เพราะว่ามือเรียวของคนตรงหน้าถูกยื่นมาทางคยองซู เป็นนัยประมาณว่าจะช่วยพยุงคยองซูขึ้น และเนื่องจากว่าตัวเองมองไม่เห็นชัด จึงทำให้เอื้อมไปจับไม่ถูกมือของร่างสูง ร่างเล็กจึงก้มหน้าด้วยความเขินนิดหน่อย....ก็คนมันมองไม่เห็นนนนนนนนนนนนนน (น.หนูล้านๆตัว)
“ฮ่าๆๆๆ น่ารักอีกแล้วนะ...” ร่างสูงหัวเราะให้กับความน่ารักของร่างเล็ก ก่อนจะเอื้อมมือไปจับกับมือนุ่มเองแล้วพยุงให้ร่างเล็กลุกขึ้น ร่างเล็กก็ลุกขึ้นตามอย่างง่ายดายแต่รู้สึกว่ามือหนาที่กุมมือของตนไว้จะคุ้นมากๆ น้ำเสียงที่หัวเราะออกมาด้วย ใครกันอ่ะ เค้ามองไม่เห็นเลย....
“นายเป็นใครอ่ะ” ร่างเล็กถามขึ้นอย่างโต่งๆ ก็เพราะสงสัยไงและรู้สึกคุ้นๆมากๆ แต่ร่างสูงไม่พูดอะไร เพียงแค่ยื่นหน้าตัวเองเข้าใกล้ๆสายตาของคยองซู ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ภาพของคนตรงหน้าเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ จนร่างเล็กถึงกับผงะ....
!!!!!!!!
ชัดเลย!!!!
รุ่นพี่แบคฮยอน!!!!
-
-
“เฮ้ๆ อย่าเงียบสิคยองซูอ่า...” ริมฝีปากรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเริ่มขยับ เมื่อร่างเล็กตรงหน้าแบคฮยอนเอาแต่จ้องเขานิ่ง เมื่อตนยื่นหน้าเข้าไปใกล้สายตาของร่างเล็ก ก็ได้ข่าวว่าสายตาสั้นใช่หรอ...มองเห็นไม่ค่อยชัดเลยอยากจะให้มองเห็นชัดๆ...
แค่นั้นจริงๆนะ
“รุ่นพี่...รุ่นพี่แบคฮยอนเอาหน้าออกไปได้แล้ว...รู้แล้ว” เมื่อร่างเล็กได้สติ มือน้อยๆก็เลื่อนขึ้นมาผลักใบหน้าเนียนของคนที่แก่กว่าให้ออกห่างไป ก่อนจะกลับไปก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย...รุ่นพี่อีกแล้ว ไม่เจอกันนานเลยนะ
“อ่า...ก็เห็นว่าสายตาสั้นก็เลย....” ร่างสูงเว้นระยะการพูดไว้อีกครั้งก่อนจะก้มหน้าไปใกล้คยองซูอีกครั้ง ทำเอาตอนนี้ร่างเล็กหน้าแดงปรี๊ดมากกว่าเดิมอีก คนตัวเล็กทำตาโตก่อนจะยกมือขึ้นมาผลักหัวทุยของรุ่นพี่ให้ออกห่างจากใบหน้าของตนด้วยความเขินอาย....ว่าแต่เขินทำไมเนี่ย??
“ฮ่าๆๆ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ไม่ได้เจอกันตั้งสองอาทิตย์...คิดถึงจัง” ร่างสูงพูดความรู้สึกของตนออกมาก่อนจะส่งมือเรียวไปลูบผมนิ่มของคยองซู
อ่า....จริงสินะ หลังจากวันนั้นที่พี่แบคฮยอนไปส่งที่บ้าน ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เนื่องจากว่าคยองซูให้พี่หมินไปส่ง เพราะไม่อยากจะไปทำสงครามกับคนบนรถเมล์แล้ว แล้วดูเหมือนว่าพี่แบคฮยอนก็คงไม่ขึ้นรถเมล์แล้วเหมือนกัน
ก็แบบ...ตามใจแฟนไรงี้
“พี่แบคก็ขี้โกงเหมือนเดิม” ร่างเล็กพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันไปมองตาเรียวที่ก็จ้องมองตนอยู่เหมือนกัน สายตาแบบนี้เหมือนกับที่จงอินมองเขาเลย อ่า...ใจมันเต้นแรงอีกแล้ว ทั้งๆที่ก็ถูกจงอินส่งสายตาแบบนี้มาให้บ่อยๆแต่ไม่ยักจะรู้สึกอะไร แต่ทำไมกับรุ่นพี่ถึง...
งึ้ยยยยยย
“พี่แบคฮะ...คือมีเรื่องให้ช่วย”
“??????”
“หาแว่นตาช่วยผมหน่อยนะ”
-
-
“เพราะนายคนเดียวเลย...คยองซูถึงวิ่งหนีฉัน ไอ้บ้าเอ๊ย!!” จงอินสถบออกมาเสียงดังใส่หน้าขาวๆของเซฮุน พลางพยายามวิ่งตามหาร่างเล็กๆที่ตนนั่นหลงรัก คนตัวขาวทำหน้าหน่ายเพราะรู้สึกสงสาร....
สงสารคนที่ไม่เคยรู้อะไรเลย....
เขาก็ได้แต่คิดว่าร่างสูงกำลังแกล้งโง่อยู่หรือป่าว
หรือว่าปิดกั้นความรู้สึกของคยองซูที่มีต่อตนเอง
เหนื่อยบางไหมเนี่ย....
“อยู่ไหนเนี่ย...คยองเนี่ยหายไปอีกแล้ว” ร่างสูงบ่นคนเดียวพลางสอดสายตามองหาร่างเล็กที่คุ้นเคย เขาทำแบบนี้ตลอดที่คยองซูวิ่งหนีเขา เขาวิ่งตามคยองซู...วิ่งตามร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าเคยรับรู้ความรู้สึกของจงอินคนนี้หรือป่าว คิดแล้วก็เศร้า....ร้องไห้ออกมาจะมีใครว่าตุ๊ดมั้ยเนี่ย - - พอดีไม่อยากทำให้ภาพลักษณ์ที่สร้างมามันหายไปกับตา มันโคตรไม่แมนเลย...
“อ๊ะ!! เจอ....แล้ว” ร่างสูงอุทานออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นร่างเล็กที่คุ้นเคยกำลังก้มๆเงยๆอยู่ตรงสนามหญ้า ก่อนจะพูดออกมาแผ่วเบาเมื่อไม่ได้เห็นว่าร่างเล็กอยู่คนเดียว....
ร่างเล็กของคยองซูหันไปขวับไปหาร่างของคนตัวสูงกว่า ก่อนจะเดินเข้าไปหา ร่างสูงกว่าชูสิ่งที่น่าจะเป็นแว่นตาของคยองซูให้สูงเลยหัวคนตัวเล็ก ส่วนคยองซูก็เอาแต่กระโดดเหยงๆเพื่อจะคว้าแว่นตาของตนให้ได้ ร่างสูงหัวเราะร่าก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นโอดโอยเมื่อโดยกำปั้นน้อยๆทุบที่ไหล่.....
ทำไมเจ็บ ?
ร่างสูงถามตัวเองเมื่อเห็นร่างเล็กกำลังวิ่งไล่ร่างสูงอยู่เหมือนกับเด็กๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดูมีความสุขมากๆจนทำให้คนอื่นยิ้มตาม...แต่ว่าทำไมตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันกำลังทำร้ายเขา
เจ็บจัง....
ร่างสูงหันหน้าหนีภาพที่ดูสวยงามตรงหน้า ก่อนจะต้องผงะเมื่อเจอเขาสายตานิ่งเงียบของมนุษย์ไม้เสียบผีที่คยองซูเรียกบ่อยๆ สายตาอ่านยากของเซฮุนนั่นมันทำให้เขาใจหายเล็กน้อย เพราะร่างสูงไม่เคยได้รับสายตาแบบนี้จากใครเลย ร่างสูงจึงเดินหลบหน้าเซฮุนไป
เซฮุนละสายตาหนีจากจงอินก่อนจะมองไปที่คนตัวเล็กทั้งสองคน เขาเห็นว่าคยองซูกำลังยืนอยู่นิ่งๆแล้วให้ไปไอ้รุ่นพี่หน้าเหมือนอาตี๋ขายแปะก๊วยแถวบ้านเซฮุนสวมแว่นตาให้ เซฮุนยิ้มตามภาพตรงหน้าน้อยๆ จริงๆแล้วเขากับคยองซูเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น....
แค่นี้มันไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรหรอกน่า....
แต่ที่ชอบทำตัวเป็นเจ้าของร่างเล็ก ก็เพราะว่าโดนขอร้องไว้...
ถูกเด็กตัวเล็กๆ ตากลมๆใส่แว่นตา วิ่งแจ้นพร้อมกับร้องไห้มาหาเขาแล้วบอกว่า ‘เซฮุนต้องอยู่ข้างๆเค้านะ ต้องปกป้องเค้านะ’ เพียงเพราะว่าน้องแมวสุดที่รักของคยองซูหายออกไปจากบ้าน คนตัวเล็กเลยกลัวว่าเขาจะหายไปเหมือนกัน...
ก็สัญญาไว้แล้วนี้....
-
-
“อะแฮ่มๆ จะสวีทกันอีกนานมั้ย??” เซฮุนเดินมาขัดจังหวะที่ร่างเล็กทั้งสองคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้กลับมาคุยด้วยกันอีกครั้งเนื่องจากว่าห่างหายกันไปนานแสนนาน ทำเอาแบคฮยอนถึงกับสถบในใจอย่างไม่พอใจมากๆ
“เซฮุน....แล้วจงอินล่ะ???” ร่างเล็กพูดชื่อของคนตัวสูงอย่างร่าเริง ก่อนจะทำท่าระวาดระแวงว่าปีศาจไก่ทอดจะตามมาหรือป่าว??
“กลับห้องไปแล้วมั้ง....ว่าแต่คยองเหอะ หิวม่ะ??” เซฮุนตอบคยองซูก่อนจะเดินไปจูงมือคยองซูให้ออกห่างจากรุ่นพี่จอมเจ้าเล่ห์เพราะว่าเมื่อกี้เขาเห็นว่ามือเรียวของรุ่นพี่นั่นโอบที่ไหล่แคบของคนตัวเล็ก ส่วนเจ้าตัวก็ไม่คิดอะไรเลย ส่วนรุ่นพี่ที่ถูกรู้ทันก็ยิ่งทำหน้าไม่พอใจเข้าไปอีกเพราะโดนขัดขาตลอด
หงุดหงิดอีกแล้ว!!!
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเริ่มสองโลกส่วนตัว แบคฮยอนก็เริ่มรู้สึกว่า หงุดหงิด ขึ้นมาทันที นี้เขาโดนทิ้งอีกแล้วหรออ หึย!!
ได้แต่ฮึดฮัดในใจ ร่างเล็กใส่แว่นตากลมก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าของแบคฮยอนก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดอะไรนิดหน่อย แก้มกลมๆก็มีริ้วแดงๆขึ้น คยองซูพูดเสียงอึกอัก แต่มันกลับทำให้แบคฮยอนยิ้มออกจนมันไม่สามารถหุบได้เลย เล่นเอาลืมความหงุดหงิดเมื่อกี้ไปหมดเลย ก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนตัวสูงของตน ก็คนตรงหน้าบอกกับเขาว่า...
“ผมแค่มาบอกลา....แล้วก็จะบอกว่า...คิดถึงเหมือนกันครับ”
ใครก็ได้ช่วยสอนวิธีหุบยิ้มให้ผมตอนนี้หน่อยได้มั้ย??
-
-
“มีความสุขกันเข้าไป หึๆ กล้ามากนะแก ไอ้เด็กเลว”
________________
กลับมาแล้ววววว คิดถึงนะ // วิ่งเข้าไปกอดรีดทุกคน
ฮ่าๆๆ คิดถึงเนอะ แต่ช่วงนี้ การบ้านเค้าเยอะมาก ไม่ค่อยจะว่างเลย รอหน่อยนะ
ส่วนเรื่องราวในฟิคมันคงจะอีกยาววววววววววว อยากจะอยู่กะรีดนานๆ ฮ่าๆๆ
ในฟิคเราจินตนาการว่า พี่แบคสูงกว่าน้องคยองประมาณนี้
ซึ่งในความเป็นจริงมันห่างไกลมากเลย ฮ่าๆๆๆ
ฝันดีนะรีดทุกคน ยอดวิวถึงสองร้อยแล้ว เย้ๆๆ แฟนคลับถึงยี่สิบแล้ว เย้ๆๆ
บายจ้า
#มอบรักแบคโด้
ความคิดเห็น