คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : : 3 : 100%
แก้คำผิดไปเยอะมากกกกกกกกกกกกก
3
ออดดดดด ออดดดดด
เสียงกริ่งบอกเวลาดังขึ้น เพื่อบอกว่าถึงเวลาสิ้นสุดของการเรียนวันนี้แล้ว นักเรียนทุกคนต่างกรูออกจากห้องเรียนไป บ้างก็กลับบ้านไปเพื่อชาร์ตพลังให้เต็มก่อนถึงวันพรุ่งนี้ บ้างก็พากันหนีไปเที่ยวเล่น บ้างก็ตั้งใจหาใฝ่ความรู้เป็น บ้างก็ทุกข์เข็ญเพราะครูกัก กลับบ้านไม่ได้เอย(?)....
นี้เล่นไร - -
ให้เดาว่าคยองซูอยู่ในบ้างอันไหน
ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก กริ๊งงง! หมดเวลาเดาแล้ว เฉลยนะ.....
อันสุดท้ายไง T-T
“เอาล่ะ นักเรียนโด และนักเรียนโอ รีบทำความสะอาดแล้วค่อยกลับนะจ๊ะที่รัก อ่อ! โดยเฉพาะถังขยะนะ เอาไปเทให้ครูด้วย แล้วอย่าให้รู้ว่า แอบหนีกลับก่อนนะ! ครูไปก่อนหละ บายๆ จุ๊บๆ” เสียงแหบของคุณครูสูงวัยแต่หัวใจยังรักที่จะสอน ครูอุน ครูประจำชั้นของนักเรียนชั้นม.5 ห้องเอ หรือก็คือห้องของคยองซูนี้แหละ สั่งไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือแค่เพียงคนตัวสูงใหญ่กะคนตัวเล็กที่ใส่แว่นตากลม
ร่างเล็กขยับแว่นเล็กน้อยเนื่องจากขาของแว่นมันค่อนข้างหลวมเพราะเก่ามากแล้ว ส่วนแว่นตาอันใหม่ที่ใส่เป็นประจำนั้นได้ขึ้นสวรรค์ไปเข้าเฝ้าคุณยายของเขาเรียบร้อย จากนั้นร่างเล็กจึงเดินไปหยิบแปรงลบอันใหญ่มาลูบๆไปมาบนกระดานไวท์บอร์ดสีขาว
“คยองซูอ่า...หนีกลับบ้านกันเถอะ” เสียงทุ้มของเซฮุน เพื่อนสนิทตัวใหญ่ของคยองซูเอ่ยยานคราง พลางมองไปที่ถังขยะสีดำอยู่หลังห้องที่รู้สึกว่าขยะมันเริ่มจะล้นออกมาเพราะมีจำนวนขยะมากเกินไป....
ยี๋....ถ้ามีแมลงสาบวิ่งออกมาฮุนจะร้องกรี๊ด
“เซฮุน! ปีเตอร์!!!!”
“อะไรนะ! ว้ากกกกกก!!!!” ร่างสูงร่างเสียงหลงเมื่อเจอกับ ปีเตอร์ ที่แสนน่ารักบินออกมาทักทายเขากับคยองซูด้วยความรักและคิดถึง
คิดถึงกะหมีสิ!!!
“แว้กๆ! อ้ากกๆ คยองมันจะบินมาแล้ว คยองงงงงง!”
ตุ้บ!!!!
เสียงของตำราหนังสือเล่นหนาที่เซฮุนเห็นว่ามันไร้ค่าตลอดได้ถูกคยองซูจับฟาดลงบนตัวปีเตอร์ตัวน้อยน่ารัก ที่เมื่อกี้ตั้งท่าจะบินมาทักทายเขา....
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าหนังสือเล่มหนาๆก็มีประโยชน์เหมือนกัน
ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณที่ผลิตหนังสือเล่มหนาเล่มนี้ออกมา ขอบคุณมากๆ แล้วก็ขอโทษแกด้วยนะปีเตอร์ ที่ไม่ได้บินออกมาอย่างเฉิดฉายแต่กลับกลายเป็นศพที่แบ๊นแบนแทน...
หลับให้สบายนะ อาเมน
“เซฮุนเลิกสวดมนต์ให้แมลงสาบได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเดินไปดึงแขนเสื้อของคนที่ตัวสูงกว่า วันนี้คยองซูเหนื่อยมากๆเลย นอกจากจะต้องขึ้นรถเมล์ที่มีคนแน่นเต็มไปหมด ยังต้องมาโดนทำโทษเนื่องจากเข้าห้องช้าเกินไปตั้งห้านาที....
ตั้งห้านาที!!!
บ้างทีคยองก็อยากจะคราย T.T
“ไปกันเถอะ”
-
-
“เฮ้อ....กี่โมงแล้วอ่าคุณชานยอลครับ”
“อ่า....ตอนนี้ก็จะหกโมงเย็นแล้วครับคุณ เฉินเฉิน”
“อ่า....ถ้างั้นผมว่าพวกเราควรจะกลับบ้านได้แล้วนะครับคุณแบคฮยอน”
“....”
“คุณแบคฮยอนครับ...”
“....”
“.....”
“แบคฮยอน...”
“....”
“ไอ้เหี้ยแบค!!!”
“ห๊ะๆ!! ไรนะมึง เหี้ยบุกหรอ” แบคฮยอนสะดุ้งตื่นก่อนจะร้องเสียงดังขึ้นด้วยความตกใจ แล้วก็หันซ้ายหันขวาเพื่อมองหา น้องเหี้.... ไม่ใช่ๆ สัตว์สี่ขา ที่หน้าตา....ก็ไม่รู้สินะ
“เหี้ยไม่ได้บุก แต่ยุงจะมาบุกแทนแล้ว นี้บอกหน่อยสิว่าคุณมึงรออะไรครับ” ชานยอล เพื่อนสนิ๊ท สนิทเป็นอันดับหนึ่งของแบคฮยอนเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ เพราะว่าเพลานี้ น้องชยอลคนดี ควรจะกลับบ้านไปนอนพอกหน้าเพื่อจะได้ตื่นมาแล้วหน้าตาสดใสแล้วนะเพค่ะ - -
“นั่นดิ กูอยากจะกลับบ้านไปนอนแล้ว เหนื่อยมากๆเลยวันเนี่ย” เสียงทุ้มแหลมของเพื่อนสนิ๊ท สนิทอันดับสองของแบคฮยอนพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนข้างๆแบคฮยอน
“แปปดิมึง เฮียยังไม่เอารถมาส่งเลย กูจะกลับบ้านได้ไงเล่า” แบคฮยอนอธิบายเหตุผลทั้งหมดทั้งปวงที่จะต้องให้เพื่อนสุดที่รักทั้งสอง(หรา)มาตกที่นั่งลำบากแบบนี้ - -
“เขายังให้มึงขับอีกหร...โอ๊ยๆๆ” ร่างเล็กของเพื่อนอันดับสองของแบคฮยอนร้องน้อยๆ เมื่อโดนเพื่อนประทุษทำร้าย
เห็นน่ารักๆแบบนี้ แต่เคยเป็นนักแข่งรถมาก่อนนะครับ!!
“ห๊ะ! พี่คริสจะมาหรอ ทำไมมึงไม่บอกกู” ร่างสูงของชานยอลร้องเสียงหลงเมื่อเพื่อนตัวเล็กของเขาพูดถึงบุคคลที่สาม... เอ๊ะ! หรือสี่ ที่กำลังมุ่งหน้ามาที่นี้...
“เฮียไม่ให้บอก” ร่างเล็กหันมาพูดตอบกลับอย่างยิ้มๆ แต่ร่างสูงไม่ยิ้มด้วย ก่อนจะหันไปนั่งทำหน้ามุ่ยแบบไม่คอยจะสบอารมณ์เท่าไร
เพราะคนๆนั้นกำลังจะมา...คนที่เขาเคยรัก....
“มึงก็เล่นตัวอยู่นั่นแหละ...” เฉินจากที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นบ้างเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนตัวสูง เขารู้มาตั้งนานแล้วแหละว่า ไอ้โย่งหูกางนี้คิดยังไงกับ แฟนเก่า ของมัน แน่นอนว่าเพื่อนตัวสูงยังคงรักอยู่....ไม่มีอะไรที่จะรอดพ้นสายตาของเฉินเฉิน กูรูเรื่องรักคนนี้ไปได้หรอกนะ ฮ่าๆๆๆ
“เสือก...” สิ้นคำด่าของชานยอล ทุกอย่างก็เงียบสงบลงเพราะว่าโทรศัพท์ของร่างเล็กดังขึ้น มือเรียวบางหยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ออกมาทำให้รู้ว่า เฮียของเขามาถึงแล้ว ร่างเล็กจึงบอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะถามด้วยความหวังดีว่าจะให้พี่คนนี้ไปส่งมั้ย แน่นอนว่าเพื่อนสุดที่รักตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า....
ไม่!!! ครั้งที่แล้วก็เกือบตาย เข็ดแล้ว!!!
แล้วพวกเพื่อนรักของแบคฮยอนก็พากันโทร.บอกที่บ้านว่า ให้ส่งคนมารับด่วนเลย! เพราะกลัวว่าแบคฮยอนคนนี้จะอาสาพาไปส่ง....
เขาขับรถเป็นนะ
ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินออกมาจากรั้วโรงเรียนก่อนข้ามถนนไปอีกฟากฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียนซึ่งมีร้านอาหารไม่ค่อยจะเล็กเท่าไรเปิดอยู่ ซึ่งเป็นร้านของพี่ชายของเขากับเพื่อนรักที่มีความฝันอยากจะเปิดร้านอาหารเลยร่วมกิจการกัน เปิดเป็นร้านอาหารเล็กๆที่ตอนนี้ผู้คนรู้จักไปทั่วทั้งเมือง อาจจะเป็นเพราะว่าติดใจในรสชาติของอาหารหรือผู้จัดการร้านก็ไม่รู้สิ - -
กริ๊งงง กริ๊งงง
“ยินดีต้อนระ....อ้าว แบคฮยอนเองหรอ เฮียมาแล้วนะแล้วก็ออกไปกับพี่ซูโฮแล้ว” เสียงหวานของพนักงานต้อนรับของร้านอาหารดังขึ้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากเคาว์เตอร์ตามเสียงกระดิ่งที่ประตูร้าน ก่อนจะบอกในสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการจะรู้อย่างเคยชิน แบคฮยอนพยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถเก๋งยี่ห้อดังที่พี่ชายฝากไว้ให้ แล้วเดินออกจากร้านไป
ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินอ้อมไปที่ลานจอดรถของร้านอาหาร ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถเก๋งคันเก่งที่เกือบจะเป็นลูกคนที่สองของเขาแล้ว เนื่องจากว่าสนิทสนมใกล้ชิดกันบ่อยมากๆ เพราะว่าพี่ชายของแบคฮยอนทำงานที่ร้านอาหารจนดึก แล้วอาจจะนอนที่อยู่ที่ร้านเลย แบคฮยอนก็เลยต้องมาเป็นพนักงานขับรถให้พี่ชาย โดยต้องมาขับรถเก๋งคนนี้กลับบ้านทุกวัน เจ้าตัวจะให้พี่จุนยอนหรือซูโฮที่พี่อี้ชิ้งเรียกมาส่งที่บ้านในตอนเช้า แล้วคุณพี่ชายก็จะขับมันมาทำงานในยามเช้า ส่วนตอนเย็นก็มีน้องชายที่แสนน่ารักขี่กลับให้ทุกวัน
ช่างสบายอะไรขนาดนี้ - -....
หลังจากที่บ่นในใจไปพอสมควร ร่างเล็กก็สตาร์ทรถยนต์และขับออกสู่ถนนใหญ่ แต่สายตาเรียวบางของตนก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กที่คุ้นเคย กำลังนั่งคุยโทรศัพท์ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยพร้อมกับนั่งแกว่งขาที่ลอยขึ้นมาจากพื้นพอสมควรด้วยความเบื่อหน่าย แล้วร่างบางยกยิ้มนิดหน่อย....
ไม่มีรถกลับบ้านสิท่า....
รถเก๋งยี่ห้อดังสีขาวนวลเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่เมื่อสัญญาณไฟจราจรของถนนทางตรงเป็นสีแดง รถยนต์ขี่ไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างเล็กที่นั่งเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลา
“ไม่กลับบ้านหรอคนน่ารัก” ร่างบางลดกระจกที่ติดฟิล์มหนาจนไม่สามารถมองเห็นจากขางนอกได้ลง เสียงทุ้มละมุมเอ่ยขึ้นทำให้ร่างเล็กสวมแว่นตาที่กำลังงัวกับโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะผงะเล็กน้อยที่เห็นหน้าของแบคฮยอน นิ้วสั้นป้อมๆของคยองซูดันแว่นให้เลื่อนขึ้นเพราะมันตกลงมากเกินไปจนเขาเริ่มจะมองไม่เห็น ก่อนจะเปล่งเสียงทุ้มหวานๆออกมาจากปากอิ่ม
“รอแท็กซี่อยู่ฮะ พอดีพี่หมินไม่ว่างมารับ แล้วตอนนี้ก็ค่ำมากแล้วด้วย รถเมล์คงหมดไปแล้ว” ร่างเล็กพูดพร้อมกับก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือซ้ายของตนที่ตอนนี้เข็มยาวกำลังชี้ที่เลขสิบแล้วเข็มสั้นก็ชี้ที่หก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแบคฮยอน....
แงๆๆ มืดมากแล้วอ่า
“แล้วกลับคนเดียวหรอ” ร่างบางเอ่ยถามขึ้นก่อนจะดับเครื่องยนต์ของรถเก๋ง ก่อนจะเปิดประตูลงมานั่งข้างร่างเล็ก ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กมองการกระทำของแบคฮยอนด้วยความไม่เข้าใจ รุ่นพี่ลงมาทำไมอ่ะ...
“ใช่ฮะ....ผมกลับคนเดียว” ร่างเล็กพูดแล้วก้มหน้างุดเพราะสายตาของรุ่นพี่ตรงที่ส่งมาให้เขานั่น มันรู้สึกแปลกๆ แบบใจเต้นแรงอะไรอย่างนี้
“แล้วไม่กลัวหรอ” ร่างบางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความเป็นห่วงอยู่เต็มไปหมด ก็ไม่ให้ห่วงได้ไง ร่างตรงหน้าเขาออกจะบอบบาง ร่างกายก็อ้อนแอ่นอย่างกะผู้หญิง ถ้าบอกว่าเป็นทอมนี้....แบคฮยอนเชื่อเลยนะ
“ก็กลัว...”
“กลับกับพี่มั้ย เดี๋ยวไปส่ง” ร่างบางยื่นข้อเสนอที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว เพราะร่างเล็กจะได้ไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้วเขาก็หายห่วงไปด้วย
“แต่เอ่อ...ผมเรียกแท็กซี่แล้วอ่ะ อีกอย่างก็คือ...ผมเกรงใจรุ่นพี่” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับไปขโมยของใครมาแล้วนำมาคืน เพราะว่าตนไม่กล้าที่จะทำผิด จริงๆแล้วเขาแค่เกรงใจรุ่นพี่เฉยๆ ...จริงๆนะ
“อ่า...ปฏิเสธเขาไปก็ได้นิ ไม่เห็นจะยากเล...” ยังไม่ทันจะพูดจบก็มีรถแท็กซี่สีเหลืองน้ำเงินวิ่งเข้ามาจอดเทียบฟุตบาทต่อจากรถของแบคฮยอน ร่างเล็กมองหน้ารุ่นพี่อย่างเลิกลั่ก ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วก้มหัวให้พี่ชายน้อยๆ
“ผมไปก่อนนะฮะ...” ร่างเล็กพูดเสียงอ่อยด้วยความเมื่อยล้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ แบคฮยอนมองแล้วก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่เขาไม่ได้ไปส่งคยองซูให้กลับบ้านอย่างปลอดภัยและหายห่วง
ร่างบางของแบคฮยอนลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่รถคันเก่งของตนเองแล้วเปิดประตูเข้าไปนั้งข้างในที่ด้านคนขับ ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นรถแท็กซี่ที่คยองซูขึ้นนั่นได้ออกตัวไปแล้ว ร่างบางเห็นแล้วจึงรีบดึงเข็มขัดมาคาดแล้วเตรียมตัวจะออกรถ....
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูกระจกทำให้แบคฮยอนหันไปสนใจ ก่อนจะเจอร่างบางที่ยืนตาโตก่อนจะส่องสายตาเข้ามาเพื่อจะได้มองเห็นสิ่งมีชีวิตในรถ แบคฮยอนงงเล็กน้อยที่เด็กชายตัวเล็กมายืนอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่เขาเห็นกับตาว่ารถแท็กซี่ที่คยองซูขึ้นได้ออกตัวไปแล้ว ร่างบางก็กดเลื่อนกระจกลง ก่อนจะปรากฏร่างของคยองซูที่ยืนยิ้มแหยๆอยู่
“คือว่า...ผมขอกลับบ้านด้วยได้มั้ย
-
-
“...เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะฮะ” เสียงเจื้อยแจ้วของร่างบางดังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตามด้วยใบหน้ากลมที่ทำปากยื่นเล็กๆ เมื่อตนเล่าเรื่องเล่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้รุ่นพี่แบคฮยอนฟัง ทั้งเรื่องที่เขาถูกทำโทษให้ต้องวิ่งอ้อมสนามฟุตบอลตั้งหลายรอบ แถมยังจะต้องมาทำความสะอาดห้องในตอนเย็นอีก แล้วก็จะได้กลับบ้านอยู่แล้ว ถ้าเกิดว่ารถแท็กซี่ที่เขากำลังจะเข้าไปนั่งไม่โดนคุณแม่ท้องแก่วิ่งมาขอใช้ให้รถคันนี้ไปส่งที่โรงพยาบาลซะก่อน เฮ้อ.....
“ฮ่าๆๆ ฟังดูลำบากเนอะ” แบคฮยอนขำเล็กน้อยหลังจากฟังเรื่องราวที่แสนเศร้าของคยองซูในวันนี้ แต่เขาว่าก็ดีแล้วนะที่เขาได้ไปส่งร่างเล็กแทนที่ตนจะกลับเอง แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว
“ขอลดแอร์หน่อยนะฮะ” ร่างเล็กพูดพร้อมกับยื่นมือเล็กมาปรับแอร์ให้มีอุณหภูมิสูงขึ้นเพราะตนรู้สึกว่ามันหนาวเกินไป แบคฮยอนยิ้มรับก่อนจะหันไปตั้งใจขับรถ เพราะว่าวันนี้มีร่างเล็กนั่งมาด้วย เลยไม่ค่อยอยากจะซิ่งเท่าไร ถ้าเกิดว่าเขาขับกลับบ้านคนเดียว ปานนี้คงถึงแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...เพราะเขาอยากจะอยู่กับคยองซูนานๆ
ร่างบางขับรถด้วยระยะทางที่คงที่มาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงเนื่องจากว่าไฟจราจรตรงหน้าขึ้นสีแดง แบคฮยอนหันไปสนใจร่างบางที่รู้สึกว่าจะเงียบเกินไปเพราะก่อนหน้านี้ยังบ่นงุ้งงิ้งๆให้เขาฟังอยู่เลย แต่เมื่อหันไปก็เจอกับร่างเล็กที่นอนหลับคอพับลงไปเรียบร้อยด้วยความเหนื่อยล้า แถมยังกอดกระเป๋านักเรียนไว้แน่น แว่นตาของคยองซูตกลงบนตักของเจ้าตัว แบคฮยอนจัดท่านอนให้คนตัวเล็กได้นอนหงายอย่างสบายๆ แล้วดึงกระเป๋าออกจากร่างเล็กที่เจ้าตัวกอดไว้แน่น ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อย ซึ่งมันทำให้แบคฮยอนหยุดการกระทำทั้งหมดลงเพราะกลัวคนตัวเล็กจะตื่น....
แค่อยากจะให้นอนหลับสบายๆ
แบคฮยอนถอดเสื้อคลุมของตัวเองที่ตรงอกซ้ายปักตราโรงเรียนของเขาพร้อมกับตัวหนังสือที่เขียนว่า สภานักเรียน ก่อนจะนำไปคลุมไว้ให้ร่างเล็ก เพราะดูเหมือนว่าจะหนาวมากๆ แม้จะลดแอร์ลงแล้วก็ตาม....
จะเป็นไข้มั้ยเนี่ย
นิ้วเรียวของแบคฮยอนเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปิดหน้าผากของร่างเล็ก ก่อนจะทาบฝ่ามืออุ่นของตนลงเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย เมื่อเห็นว่าตัวของร่างเล็กอุ่นๆเล็กน้อย ร่างบางก็ตั้งใจกลับมาขับรถต่อไป โดยตอนนี้เพิ่มความเร็วขึ้นนิดหน่อย เพราะอยากจะให้ถึงบ้านของร่างเล็กเร็วๆ ดีนะที่ร่างบางบอกทางกลับบ้านก่อนจะหลับ แล้วมันก็เป็นเส้นทางที่แบคฮยอนรู้จักดีด้วย...
เพราะมันก็เป็นทางกลับบ้านของแบคฮยอนเหมือนกัน
โชคดีจัง : )
-
-
รถของแบคฮยอนขับมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดลงตรงหน้าบ้านของคยองซู ที่ตอนนี้มีพี่ชายของคยองซูนั่งรอคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง....
เป็นห่วงจนหลับ - -
แบคฮยอนลงมาจากรถก่อนจะอ้อมมาอีกด้านที่ตอนนี้มีร่างเล็กของคยองซูนอนหลับปุ๋ยอยู่ แบคฮยอนเปิดประตูออกก่อนจะสะกิดร่างเล็กเบาๆ แต่ร่างเล็กเพียงครางในลำคอเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหนีเพื่อหลบสิ่งที่มันกำลังรบกวนการนอนของเขา เอาซะคนปลุกอย่างแบคฮยอนไม่กล้าที่จะปลุกต่อ ร่างบางย่อตัวมาให้อยู่ในระดับเดียวกับคยองซู ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ เพราะคนตรงหน้าของเขาดูท่าจะหลับสนิทแล้ว ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ดวงตากลมหลับลงอย่างน่ารัก
น่ารักอีกแล้ว น่าลักหลับจริงๆ....
ร่างบางส่ายหัวรัวๆไล่ความคิดอกุศลของตัวเอง ก่อนจะเดินไปที่ประตูรั้ว เมื่อมองไปภายในรั้วก็เห็นร่างอวบของเด็กผู้ชายนอนหลับอยู่ตรงม้าหินอ่อน ร่างบางเดินกลับมาปิดประตูรถ ก่อนจะลองขยับประตูรั้วหน้าบานของคยองซูดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค แบคฮยอนจึงเดินไปอุ้มร่างของคยองซูในท่าเจ้าสาวแล้วอุ้มเข้าไปในบ้าน ด้วยน้ำหนักและขนาดตัวของคยองซูทำให้แบคฮยอนสามารถอุ้มร่างเล็กได้สบายๆ ความนิ่มนุ่มของคยองซูยิ่งทำให้แบคฮยอนสับสน....
คยองซูเป็นผู้ชายจริงๆหรอเนี่ย....
แบคฮยอนวางร่างของคยองซูที่โซฟาห้องรับแขกอย่างนิ่มนวล ก่อนจะเดินไปปลุกพี่ชายตัวเล็กของคยองซูที่นอนหลับอุตุอยู่ ร่างเล็กของมิกซอกเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแบคฮยอนน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วทำตามอย่างง่ายดายเมื่อแบคฮยอนบอกว่า เข้าไปนอนในบ้านดีกว่า
มิกซอกเดินเข้ามาในบ้านแล้วป้องปากหาววอดๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของน้องชายที่นอนขดอยู่บนโซฟา ก็ก้มลงไปจุ๊บราตรีสวัสดิ์ด้วยความเคยชิน ทำเอาแบคฮยอนที่ยังไม่ไปไหน ยิ้มเล็กน้อย เพราะเมื่อเด็กน้อยได้รับจุ๊บฝันดี ก็ดูจะหลับสบายมากกว่าเดิม พี่ชายของคยองซูมองร่างเล็กยิ้มๆ ก่อนจะคิดได้ว่าร่างเล็กไม่ควรจะมานอนอยู่ตรงนี้ จะปลุกก็กระไรอยู่ เมื่อหันมาเจอแบคฮยอนเลยเอ่ยปากขอให้ช่วย
“ช่วยอุ้มคยองซูขึ้นไปบนห้องนอนหน่อยสิ”
แบคฮยอนอุ้มร่างเล็กของคยองซูขึ้นไปบนห้องนอนของคยองซูตามที่พี่ชายบอก ก่อนที่ตนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป ตอนแรกเขาก็ตกใจที่พี่ชายบอกแบบนี้ แต่เมื่อเห็นท่าทางสะลึมสะลือ และขยี้ตาไปมาเลยทำให้เขาคิดว่ายังไม่ตื่นแน่ๆ ถึงขนาดยอมให้เขาอุ้มน้องชายของเขาขึ้นห้องนอน แบคฮยอนสันนิษฐานชัวร์!!!
แบคฮยอนวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มสีขาว ก่อนจะจัดท่าทางให้หลับสบาย แบคฮยอนนั่งลงข้างร่างเล็กที่ยังคงหลับปุ๋ย นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมนิ่มที่ปรกแก้มย้วยๆ ก่อนที่ไล่นิ้วไปตามแก้มนุ่ม เลื่อนเข้าไปที่เปลือกตากลม และเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากรูปหัวใจ....
อ่า...ทำไมใจเขาเต้นแรงแบบนี้อีกแล้ว
แบคฮยอนก้มมองที่นาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลาว่าตอนนี้ได้สามทุ่มเข้าไปแล้ว แบคฮยอนลุกขึ้นก่อนจะหันมองหลังว่าไม่มีใครแอบมองอยู่ใช่หรือป่าว...
เขาแค่อยากจะบอกฝันดีคนตัวเล็กก่อนกลับก็แค่นั้น...
แบคฮยอนก้มลงไปจูบที่เปลือกตากลมของคนตัวเล็ก ก่อนจะเลื่อนลงมาหอมแก้มย้วยที่ตอนนี้มีกลิ่นหอมอ่อนๆ แบคฮยอนสูดกลิ่นหอมจนพอใจแล้วถอดจมูกออกก่อนจะมองที่ริมฝีปากรูปหัวใจ....
หัวใจของแบคฮยอนตอนนี้เต้นแรงมากจนเขารู้สึกว่ามันแรงเกินไป...
“ฝันดีนะครับ คนน่ารักของแบคฮยอน”
__________
กลับมาอัพแล้ว คิดถึงเค้ามั้ยทุกคน //เงียบ....ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกๆคนนี่เข้ามาอ่านด้วยน่า ตัวละครจะมีผุดขึ้นมาเรื่อยๆ รีดต้องใจเย็นๆน่าา
บายจ้า ฝันดีจุ้บๆ
ความคิดเห็น