คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : : 10 : 100%
10
คยอง - วันนี้วันอารายยยย
ไรท์ - วันจันทร์!!
คอยง - พวกเราต้องทำอารายยย
ไรท์ - ไปโรงเรียน!!
คยอง - แต่คยองไม่ได้ไป...
ไรท์ - ...
โรงเรียนเค้าหยุด โอเยส!
อ่านไม่ผิดหรอกนะ วันนี้ที่โรงเรียนของคยองซูนั้นได้สั่งให้หยุด เนื่องจากจะมีเทศกาลอะไรก็ไม่รู้ ที่คยองซูผู้นี้ไม่ขอยุ่งด้วยแล้วกัน ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะเป็นการชดเชยเมื่อวานที่โดนเซฮุนลากไปโรงเรียน แถมยังไปเจอเพื่อนเก่าของเซฮุนที่ทำไว้แสบมาก ยังไม่ได้คิดบัญชีเลย ว่าแล้วก็ขึ้น! ฮึ่ย!!
แต่เช้าวันจันทร์ที่แสนสุขสบายและไม่ได้พบบ่อยนักของคยองซู ก็ต้องมลายหายไป...
“คยองซู ไปซุปเปอร์หน่อยดิ ผักหมดเกลี้ยงตู้เลย”
ม่ายยยยยยยยยย!!
.
.
.
.
.
“อ่ะ ลิสต์รายการที่จะซื้อ แล้วก็กระเป๋า...เลิกทำหน้าบูดได้แล้ว” มินซอกที่กำลังจัดแจงของใช้สำหรับการจ่ายตลาดครั้งนี้ของคยองซูต้องร้องทักขึ้น เมื่อน้องชายสุดที่รักทำหน้าตาเซ็งโลกสุดๆ ก็จะไม่ให้เซ็งได้ไง คนเขาตั้งใจจะนอนซุกผ้าห่มหนาๆแล้วก็ค่อยตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงๆ แล้วนี้คืออะไร ปลุกกันตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่จะให้ไปจ่ายตลาด มันไม่ช่ายยย!
คยองซูที่ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจก็เริ่มเบะปาก ก่อนจะเริ่มแผนการขั้นที่หนึ่ง ลูกอ้อนสยบมาร!
“พี่หมิน~ ทำไมไม่ไปจ่ายตลาดเองล่ะครับ มาใช้น้องทำไม~” พูดอ้อนๆพร้อมกับเข้าไปกอด แล้วเอา
หน้ากลมๆถูเข้ากับไหล่ของพี่ชาย ตากลมโตใต้แว่นช้อนขึ้นมามองพี่ชายอย่างมีความหมาย...ก็ไม่อยากไป
อ่า~
“ก็มีน้องก็ต้องใช้น้องสิ จะไปใช้ใครล่ะ”
“ง่ะ ก็เขาไม่อยากไปอ่ะ เดินตั้งไกล แถมขากลับก็ยังถือของหนักอีก พี่หมินซอกไปด้วยกันนะ! ขี่รถไป” เมื่อแผนการขั้นที่หนึ่งใช้ไม่สำเร็จ ก็ต้องเริ่มแผนการขั้นที่สอง ข้อแลกเปลี่ยนสยบมาร!
“เปลื้องน้ำมันจะตาย แถมเดินแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ไม่กี่ร้อยเมตรเอง ทีเดินไปหน้าหมู่บ้านยังเคยมาแล้ว แค่นี้มาทำเป็นบ่น”
“ง่ะ”
“ถ้ากลัวขากลับจะถือของหนัก ก็ปั่นจักรยานไปสิ” มินซอกพูด พร้อมกับเหล่สายตาไปที่จักรยานสีชมพูที่จอดทิ้งเอาไว้ข้างรถยนต์คันเก่งของพี่ชาย
“พี่หมินก็รู้ว่าเค้าปั่นจักรยานไม่เป็น -3-”
“เออใช่! ลืมไปเลยว่ามีน้องปั่นจักรยานไม่เป็น ว๊ายๆ” มินซอกพูดอย่างล้อๆ ทำให้โดนน้องชายตัวดีฟาดมือป้อมตรงไหล่เล็กของตนอย่างเต็มแรง อูย นี้มันไม่เห็นฉันเป็นพี่เลยใช่ม่ะ!?
“พี่หมินอ่า!”
“ไปๆ ไปเลยไป ไปซุปเปอร์เดี๋ยวนี้เลย”
“ง่า”
“ไม่เอางา พี่ไม่กิน เราไม่กิน โอเค๊”
“พี่หมิน!!”
-
-
มีพี่ก็ไม่ได้พึ่งพา
ทำไมพี่หมินทำกับน้องชายสุดที่รักได้ขนาดนี้ ปล่อยให้น้องชายสุดที่รักออกมาจ่ายตลาดคนเดียวแบบนี้ได้ไง ใจร้ายที่สุด!
ร่างเล็กเดินเตาะแตะไปเรื่อยๆอย่างคุ้นชิน ก็ไม่ใช่ว่าคยองซูผู้นี้จะไม่เคยเดินไปจ่ายตลาดหรอกนะ เคย! บ่อยด้วย แต่แบบ...อยากจะง้องงองแงบ้าง ตามประสาคนขี้อ้อน(เฉพาะพี่หมินคนเดียว) แต่ผลที่ได้รับมันกลับ...
เฮ้อ~
แสงแดดอ่อนๆเริ่มปรากฏขึ้นยามที่คนตัวเล็กก้าวตัวออกจากบ้าน ขาสั้นๆของคยองซูก้าวฉับอย่างสม่ำเสมอ มือป้อมก็ยกกระดาษลิสต์รายการของที่จะซื้อขึ้นมาอ่านไปด้วย สายตากลมภายใต้กรอบหนาไล่ตามตัวอักษรน่ารักและเป็นระเบียบของพี่ชาย...เอ่อ กะหล่ำ กิมจิ
กริ๊งๆ
...แตงกวา ถั่วฝักยาว มะเขือเทศ เนื้อหมู... โห! ซื้อเยอะจังแหะ แล้วคยองซูผู้นี้จะแบกกลับบ้านไหวป่ะเนี่ย
ร่างเล็กเดินไปบ่น(ในใจ)ไป ขาเล็กก็ก้าวไปเรื่อยๆ ตากลมใต้กรอบหนาก็กลอกกลิ้งไปมาบนกระดาษสีขาว โดยไม่ได้สังเกตทางข้างหน้าเลยว่าเดินถึงไหนแล้ว แต่คนอย่างคยองซูนะเทพจะตาย ต่อให้ไม่มองทางก็รู้ว่าจะต้องเลี้ยวหรือตรงหรือเดินอย่างไร คยองซูผู้นี้รู้ดี! เดินไปมาประจำ หลับตาเดินก็ยัง...แอ้ก!!
“โอ๊ย!” ร่างเล็กร้องออกมาเสียง เมื่อหัวทุยของตนชนเข้ากับอะไรก็ไม่รู้ซึ่งประจำแล้วมันควรจะไม่มีสิ! เขาจำได้ว่าถ้าเดินมาถึงแถวบ้านพี่แบคแล้วต้องเดินไปอีกประมาณสองสี่ก้าวจากนั้นเลี้ยวขวา...
“อ้าว ตัวเล็ก”
....จากนั้นก็ตัวเล็ก...เอ๊ย! ว่าแต่ตัวเล็กมาไง
“รุ่นพี่!!” คยองซูร้องเสียงหลง(อีกครั้ง) เมื่อมือป้อมลดกระดาษที่ตนกำลังตั้งใจอ่านลง เผยให้เห็นหน้าตาอันขาวใสของรุ่นพี่แบคฮยอน ม่านตาของคยองซูขยายขึ้นทันทีที่ริมฝีปากบางของคนตรงหน้ายกยิ้ม ก่อนจะรีบเบนหน้าหนี... ใจเต้นแรงอีกแล้ว
“ตัวเล็กจะไปไหนอ่ะครับ” รุ่นพี่ตรงหน้าเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่กรอกลูกตากลมใต้แว่นตาไปมา คยองซูมองไปรอบๆก่อนจะหยุดที่จักรยานสีฟ้าข้างตัวร่างโปร่ง
พี่แบคจะไปไหนอ่ะ??
“คือผมจะไปซุปเปอร์อ่ะครับ ไปซื้อของ” ร่างเล็กพูดอย่างฉะฉาน
“อ้าว! พี่ก็กำลังจะไปเหมือนกัน” แบคฮยอนร้องขึ้นพร้อมกับหัวเราะในใจ บังเอิญชิบหาย…แต่ก็ดีแล้วแหละ
นี้มันพรหมลิขิต!!
ฟ้าเล็งเห็นว่าคยองซูผู้นี้กำลังลำบากกับการเดินทางไปซุปเปอร์เลยส่งพี่แบคคนนี้เป็นเจ้าชายขี่จักรยาน(ก็จริงป่ะล่ะ)มาช่วยคยองซู กรี๊ดด ขอบคุณมากนะครับ!
“อ่อหรอครับ! ดีเลย” ร่างเล็กพูดขึ้นอย่างร่าเริง ใบหน้ากลมฉีกยิ้มเป็นเด็กๆ ร่างโปร่งเผลอยิ้มตามร่างเล็ก ก่อนจะทำหน้าตาหลอหลาเมื่อร่างเล็กจ้องมาที่เขาอย่างมีสื่อความหมาย
“...”
“...”
รู้สึกเหมือนพี่แบคจะไม่เข้าใจที่คยองซูผู้นี้สื่อสาร หรือว่าฟ้าไม่ได้ส่งพี่แบคมาช่วยคยองซู อ้ากกก! ไม่น่า เขาไม่ยอมเดินกลับทั้งๆที่แบกของพะรุงพะรังหรอกนะ ม่ายยยย!
“อ๊ะ!” ร่างเล็กหลงอุทานออกมาเมื่อร่างโปร่งใช้มือเรียวของตนมาแตะทาบเบาๆที่หน้าผากมนของคนตัวเล็ก ทำเอาร่างเล็กรีบถอยห่างก่อนจะไปยืนหันหลังให้เขา... ก็เห็นว่าเดี๋ยวทำหน้าตาอมยิ้มเดี๋ยวทำหน้าหงอย ก็เลยเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นไข้ ทำไมต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นด้วย ถึงขนาดรีบถอยตัวออกห่างเลยหรอ - -
บอกตามตรง เขารู้สึกหงุดหงิดว่ะ!
..
..
..
.
.
.
.
.
.
กรี๊ดดด เมื่อกี้มันอะไร มะ...มือพี่แบควางอยู่บนหน้าผากเราด้วย รู้สึกแปลกๆ หัวใจเต้นแรงด้วย แถมเมื่อกี้หน้าตาพี่แบคดูเป็นห่วงเรายังไงก็ไม่รู้ โอ๊ย! น้องคยองหัวใจเต้นแรง
เอ๊ยๆ ไม่ได้ๆ ต้องแมนๆ เลิกกรี๊ดได้แล้ว!
“เอ่อ ตัวเล็ก” เสียงเรียกพร้อมกับแรงสะกิดที่ไหล่ขวาทำให้คยองซูหันไปมองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องถอยตัวออกห่าง เมื่อเห็นว่า ริมฝีปากของพี่แบคลอยอยู่ใกล้ๆจมูกงอนๆของคยองซู ทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วย~
“คะ ครับ” ร่างเล็กขานรับเสียงสั่น เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าเรียวของแบคฮยอนก่อนที่ริมฝีปากบางจะเริ่มขยับอีกครั้ง
“พอดีว่าพี่จะปั่นจักรยานไปซุปเปอร์ไปด้วยกันป่ะ??”
ให้เดาว่าคยองซูตอบว่าอะไร....
“ไปครับผม!”
Update
-
-
“เฮ้! ตัวเล็ก...ตกจากรถยัง”
“จะบ้าหรอ ผมก็นั่งอยู่เนี่ย”
“อ้าวหรอ...นึกว่าตกรถจักรยานตายไปแล้ว ไม่พูดไม่จา แล้วนี่เอามือวางไปไว้ตรงไหนอ่ะ” แบคฮยอนเอ่ยทักด้วยความสงสัย ตั้งแต่คนตัวเล็กนั่งซ้อนจักรยานกับเขามา ทำให้เขารู้สึกว่า นี้ลืมคนตัวเล็กไว้หรือป่าว หรือว่าตกรถไปแล้ว อะไรเทือกๆนี้- -
“ก็...วางไว้ข้างหลัง” ร่างเล็กพูดพร้อมกับยกมือป้อมที่ค้ำเบาะอยู่ด้านหลังยกขึ้นมาสะบัดไปมาไล่ความเมื่อยล้า... นั่งท่านี้ไม่ถนัดเลยโว้ย!
“ไม่เมื่อยหรือไงกัน”
“ก็เมื่อยแต่....โอ๊ย! พี่จะเบรกทำไมเนี่ย” ร่างเล็กโวยวายทันทีที่มือเรียวของแบคฮยอนกำเบรกแน่นทำให้ล้อจักรยานหยุดหมุน จมูกงอนๆของคยองซูจมหายไปกับแผ่นหลังของคนตรงหน้าทันที แว่นตากรอบหนาก็กระแทกเข้าเต็มๆเบ้าตาทั้งสอง
“ทำไมไม่เห็นจะบอกกัน....ก่อนเลย” เสียงนุ่มแผ่วลงตอนช่วงท้ายของประโยค เหตุเป็นเพราะมือเรียวของรุ่นพี่ตรงหน้ายื่นมากุมมือป้อมทั้งสองของเขาเอาไว้ ก่อนจะดึงมือของเขาให้กางออกและโอบเอวของตนไว้ พร้อมกับจับให้มันผสานกันทันที
แบบนี้สิ...ถึงจะไม่เมื่อย
“นั่งแบบนี้แหละ ถึงจะถูก เดี๋ยวตกรถก้นจ้ำเบ้าไม่รู้ด้วยน่า” น้ำเสียงขี้เล่นเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ทำเอาร่างเล็กต้องซุกหน้าเข้ากับหลังแกร่ง หลบสายตาอ่อยโยนที่แบคฮยอนส่งมาให้ แก้มใสเริ่มขึ้นสีอย่างไม่รู้ตัว....เป็นแบบนี้อีกแล้ว
“เกาะแน่นๆนะน้อง” แบคฮยอนพูดก่อนจะเริ่มออกตัวปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ ปากบางยกยิ้มขึ้นเมื่อแขนสั้นที่ตอนแรกแค่โอบเอวเขาไว้หลวมๆ ตอนนี้รัดแน่นจนกลายเป็นการกอดอย่างเต็มรูปแบบ คนตัวเล็กได้แต่บ่นงุ้งงิ้งในใจคนเดียวโดยที่แบคฮยอนจะไม่มีวันได้ยิน
เจ้าเล่ห์ชะมัด!
แบคฮยอนปั่นจักรยานมาเรื่อยๆจนถึงที่หมาย ซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดไม่ใหญ่มากและไม่เล็กจนเกินไปตั้งเด่นสง่าตรงหน้าทั้งสอง แบคฮยอนจอดจักรยานก่อนจะเริ่มเดินตามร่างเล็กที่กระโดลงจากรถทันทีทีล้อหยุดหมุน
จะรีบไปไหน??
คยองซูรีบวิ่งเข้าไปในซุปเปอร์ด้วยท่าทีรีบร้อน นั่นก็เพราะว่ามันรู้สึกเขินรุ่นพี่ที่เดินตามมาอย่างบอกไม่ถูก อ่า~…เขาเป็นอะไรไปเนี่ย
เวิ่นเว้ออยู่ได้ไม่นาน หัวทุยก็สะบัดไล่ความคิดทั้งหมดออก ก่อนจะเดินไปลากรถเข็นขนาดปานกลางมาก่อนจะเริ่มไล่รายการที่ต้องการจะซื้อไปเรื่อยๆ
ก่อนอื่นเลย...เนื้อหมู
คยองซูเข็นรถเข็นมาตรงแผนกเนื้อสัตว์ โดยที่มีแบคฮยอนเดินตามมาอย่างเงียบๆ สายตาคมจ้องมองการกระทำของคยองซูอย่างเพลิดเพลิน ร่างเล็กที่เดินหยิบจับวัตถุดิบในการประกอบอาหารอย่างคล่องแคล่ว อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้ตัวเล็กอยู่ในเสื้อยืดสีขาวแขนยาวที่พับแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้างพอประมาณกับกางเกงวอร์มขายาวสีดำดูสบายตัวยามสวมใส่ ทำให้ดูคล่องตัว ปากอิ่มรูปหัวใจก็ขยับเล็กน้อยตามประสาคนขี้บ่น เสียงง้องแงงของร่างเล็กที่กำลังตัดสินใจว่าจะเลือกอันไหนดี ลอยเข้าสู่โสตประสาทของแบคฮยอนทุกคำ ปากบางก็ยกยิ้มอย่างเคยตัว
ทำไมชอบทำตัวน่ารักแบบนี้กัน
มือป้อมปล่อยเนื้อหมูที่ผ่านการคัดสรรจากสายตาของตนลงนอนบนรถเข็น ใช้นิ้วชี้ดันแว่นกรอบหนาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มออกตัวไปที่แผนกผักผลไม้ต่อไป แต่ก็ต้องชะงักลง เมื่อมือเรียวของรุ่นพี่ที่คอยมองอยู่ห่างๆวางทับลงบนมือป้อมของตน ตากลมช้อนขึ้นมองหน้าแบคฮยอน เครื่องหมายคำถามขึ้นเต็มใบหน้าของคยองซู คิ้วหนาถูกเลิกขึ้นสูง
“เดี๋ยวเข็นให้ ตัวเล็กเดินนำเลย” คิ้วหนาเคลื่อนกลับมาอยู่ในระดับปกติพร้อมกับริมฝีปากอิ่มที่คลี่ยิ้มออกเป็นรอยยิ้มบางๆ ร่างเล็กเดินนำร่างโปร่งที่เข็นรถเข็นตามมาเรื่อยๆ มือป้อมหยิบของต่างๆตามรายกายวางลงบนรถเข็นท่ามกลางเสียงพูดคุยระหว่างตัวเขาเองกับรุ่นพี่ข้างๆ ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆพูดคุยถามไถ่กันไปพลางๆ เมื่อคนตัวเล็กมั่นใจว่าซื้อของครบหมดแล้วก็เดินนำไปที่แคชเชียร์ทันที
“ว่าแต่...พี่แบคมาซื้ออะไรอ่ะ” ร่างเล็กถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่ารุ่นพี่ร่างโปร่งก็บอกว่าจะมาซุปเปอร์ แต่ไม่เห็นว่าจะหยิบอะไรเลย เห็นแต่เดินเข็นรถตามเขาต้อยๆ คนตัวสูงกว่าทำได้แค่เพียงอมยิ้ม คงต้องสารภาพว่า จริงๆแล้วเขาแค่จะออกไปหาอะไรกินเท่านั้น ไม่คิดว่าจะมาถึงซุปเปอร์หรอก ปั่นจักรยานไปร้านขายต็อกแถวบ้านก็ได้กินแล้ว แต่พอดีว่า....
มีคนจะมาซุปเปอร์...แล้วก็เป็นคนน่ารักด้วย
“ลืมแล้วว่าจะมาซื้ออะไร” ร่างโปร่งตอบเสียงเรียบ คยองซูทำหน้างงอีกครั้ง...ลืมแล้ว?? อะไรของเขา
“ทีหลังก็จดมาแบบผมสิครับ อ่อใช่...คนแก่แล้วก็งี้แหละ โอ๊ยพี่แบค!” ร่างเล็กร้องขึ้นเมื่อมือเรียวยกขึ้นมาหยีผมนุ่มของคนตนทันทีที่เขาพูดจบ หยีไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะโยกเล่นไปมาด้วยความหมั่นไส้ ...ให้ตายสิ ทำไมถึงได้คันไม้คันมือขนาดนี้ อยากจะจับคนตรงหน้ามากอดแน่นๆจริงๆเลย เอ๊ะ!? นี้เขาคิดอะไรของเขากันเนี่ย- -
จากตอนแรกที่ดิ้นขัดขืนมือเรียวของรุ่นพี่ แต่ดิ้นไปก็เท่านั้น คยองซูจึงได้แต่ทำหน้าเอือมก่อนจะยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆอย่างชอบใจ คนตัวสูงเล่นหัวร่างเล็กไปมาก่อนจะเข็นรถเข็นไปที่แคชเชียร์เพื่อคิดตังส์ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถุงขนาดใหญ่สามถุงในสายตาของคยองซูมันดูเป็นภาระที่หนักหนายิ่งแท้ ถ้าพี่แบคไม่มาช่วย เขาจะแบกมันถึงบ้านไหมนะ
“เอาสองถุงไว้ตะกร้าหน้ารถแล้วกัน เดี๋ยวถุงนี้ผมถือเอง” เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับจัดแจงข้าวของให้เรียบร้อย แบคฮยอนพยักหน้าตกลง แบคฮยอนขึ้นไปคร่อมจักรยานคันเก่งของตนก่อนจะตามด้วยร่างเล็กที่นั่งตรงเบาะหลัง มือเล็กตั้งท่าจะวางมือค้ำไว้บนเบาะที่ตนนั่ง แบคฮยอนเห็นจึงเอื้อมมือของคนตัวเล็กมาเกี่ยวอ้อมเอวของตนไว้ พร้อมกับสั่งเด็ดขาด
“กอดเอวพี่เอาไว้ดีกว่านะ จะได้ไม่ตก เข้าใจไหม??”
คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีกับคำพูดของแบคฮยอน แม้จะไม่ได้สบตากับเจ้าของร่างตรงหน้าก็ตาม แต่เขาก็เดาได้ว่าต้องทำสายตาเจ้าเล่ห์ที่ชอบส่งมาให้ตอนพูดกับเขาด้วยความพูดทำนองนี้ ใบหน้าเล็กซุกเข้าที่แผ่นหลัง แต่ครั้งนี้ไม่ได้แนบชิดดั่งขามาเพราะมีถุงวัตถุดิบวางกั้นเอาไว้ตรงกลางระหว่างแบคฮยอนและคยองซู
ก็ดีแล้วล่ะ.///.
แบคฮยอนปั่นจักรยานกลับทางเดิมที่พวกเขาผ่านมา กลิ่นของเค้กและช็อคโกแลตที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆลอยมาแตะจมูกมนของคยองซู ใบหน้ายิ้มกว้างก่อนจะสูดดมกลิ่นที่แสนหอมหวานนั่นเข้าเต็มปอด นิ้วป้อมสะกิดคนตรงหน้าว่าให้แวะข้างทางซะก่อน
แบคฮยอนจอดจักรยานไว้หน้าร้านขายขนมหวานที่ผ่านเมื่อเช้าตอนขามา แต่เพราะตอนนั้นมันยังไม่เปิดเขาเลยไม่ได้สนใจเท่าไร คยองซูกระเด้งตัวออกจากจักรยานทันที พร้อมกับวิ่งเข้าร้านไป แบคฮยอนยิ้มขำก่อนจะเดินตามไปอย่างเงียบๆ ร่างเล็กหยุดลงตรงตู้กระจกที่ไว้วางโชว์สินค้า มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาแตะกระจกพร้อมกับส่งสายตาที่ดูสนอกสนใจอย่างเป็นเด็กๆ
“อูวว น่ากินทั้งนั้นเลย” ร่างเล็กร้องอย่างร่าเริง ดวงตากลมโตเป็นประกายอย่างเด่นชัดแม้จะมีกรอบดำของแว่นตาหนาบดบังไว้ แบคฮยอนสังเกตได้
“อยากกินอ่อ”
“ใช่ๆ” หัวเล็กผงกขึ้นลงทันทีที่พูดจบ แบคฮยอนแอบยิ้มขำกับท่าทีที่ไร้เดียงสาของคยองซู ใบหน้าเล็กส่ายส่องมองของหวานในตู้กระจกไปมาอย่างเลือกไม่ได้ ก่อนจะทำหน้าหม่นลงจนแบคฮยอนใจกระตุก
สีหน้าของคยองซูมีอิทธิพลต่อเขาจริงๆ
“กลับกันเถอะฮะ ตังส์ไม่พอหรอก ผมใช้ซื้อของไปหมดแล้ว” คนตัวเล็กพูดเสียงเศร้า ก่อนจะตั้งท่าหันหลังและเดินออกจากร้านไป แบคฮยอนมองท่าทีของคยองซู พร้อมกับมองของหวานในตู้กระจกไปมา
คงไม่ใช่แค่สีหน้าแล้วล่ะที่มีอิทธิพลต่อเขา
คยองซูเดินออกมาจากร้านด้วยความเสียดาย รู้งี้น่าจะพกตังส์ตัวเองมาด้วย คนตัวเล็กได้แต่คิดไปคิดมาอยู่คนเดียว ขาสั้นๆเดินมาหยุดที่จักรยานคันเก่งของแบคฮยอนก่อนหันหลังกลับไปหาเจ้าของแต่ก็ไม่พบ
หายไปไหนของเขา
คนตัวเล็กตั้งท่าจะเดินกลับเข้าไปในร้านอีกที แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีถุงลายสีสวยลอยมาบดบังวิสัยทัศน์ของเขา ตากลมโตภายใต้กรอบหนาเพ่งพินิจดูวัตถุตรงหน้า ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อมองเห็นตัวอักษรบนถุงสีสวย
นี้มันถุงของร้านเมื่อกี้นี้
“ซื้อมาให้ เอาไปสิ” เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับถุงขนมที่เลื่อนมาใส่มือป้อม ใบหน้าเล็กฉายแววฉงนแต่ดวงตากลมฉายแววสดใสก่อนจะเก็บอาการเอาไว้ เนื่องจากว่ามันยังไม่เคลีย
“พี่ให้ผมหรอ?” คนตัวเล็กถามขึ้น แม้จะรับถุงขนมมาไว้ในมือแล้วก็ตาม ภายในถุงมีคัพเค้กสองถ้วยและช็อคโกแลตสองถุง คนตัวเล็กอมยิ้มทันทีที่เห็นขนมหวาน ทั้งที่ใจจริงอยากยิ้มแทบแก้มแตก
ของเขาใช่มั้ย??
“ก็เห็นว่าอยากกิน” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงเรียบพลางอมยิ้มกับท่าทีที่แสนเด็กของคยองซู... เด็กที่เห็นขนมหวานตรงหน้าด้วยแววตาลุกวาว
“พี่พูดแล้วนะ ห้ามทวงคืนแล้ว”
“ฮ่าๆๆ นายนี่จริงจังกับขนมขนาดนี้เลยอ่อ” ร่างโปร่งที่หลุดขำกับคำพูดที่ดูเหมือนจะน่ากลัวของคนตรงหน้า ทั้งที่มันไม่ใช่เลยสักนิด ส่งผลให้คยองซูต้องพูดย้ำซ้ำๆว่าขนมถุงนี้เป็นของตนแล้ว
หลังจากที่ได้ของที่ต้องการ คนตัวเล็กก็ยิ้มแก้มปริไปตลอดทางกลับบ้าน มือป้อมยกขึ้นอ้อมเอวของคนตรงหน้าทั้งๆที่ยังถือถุงขนมอยู่ในมือ แต่กลิ่นของคัพเค้กที่อบเสร็จใหม่ๆมันแสนยั่วยวนคยองซูเหลือเกิน ไม่รอช้ามือป้อมหยิบคัพเค้กแสนน่ารักขึ้นมาก่อนจะแกะถุงพลาสติกออกเพื่อจัดการมันทั้งๆที่ตนยังนั่งซ้อนจักรยานไปกับแบคฮยอน
ช่วยไม่ได้ มันยั่วเขาเอง เขาไม่ผิดนะ
“ทำไมไม่รอกลับไปกินที่บ้านล่ะ” ร่างโปร่งเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เริ่มจัดการกับคัพเค้กถ้วยที่สอง แก้มยุ้ยพองขึ้นจนหน้าหยิก แบคฮยอนที่ทำได้แค่เหล่ตามองเริ่มรู้สึกคันไม้คันมือ
หมั่นเขี้ยว~
“หิว” ง่ายๆ สั้นๆ แต่ได้ใจความ
แบคฮยอนขำน้อยให้กับคนตัวเล็ก เสียงก๊อบแก๊บของถุงพลาสติกที่ห่อช็อคโกแลตดังขึ้นเนื่องจากว่ามือป้อมกำลังพยายามแกะมันอยู่ กลิ่นช็อคโกแลตลอยมาแตะจมูกโด่งของร่างโปร่งและร่างเล็ก ไม่รอช้า นิ้วเล็กหยิบช็อคโกแลตขึ้นมาแล้วหยิบใส่ปากอิ่มทันที
ช็อคโกแลตชิ้นพอดีคำละลายอยู่ในปากอิ่ม ลิ้นเรียวรับรู้ถึงรสชาติที่แสนหวานก่อนจะขมขึ้นเพราะผงโกโก้ บอกรวมๆคือโคตรอร่อยจนร่างเล็กส่งเสียงพอใจ
“อื้ม~ โคตรหยอยอ่ะ พี่แบคกินป่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามขณะที่ตนหยิบช็อคโกแลตอีกชิ้นขึ้นมาและใส่เข้าปากทันที แบคฮยอนส่ายหัวแทนคำตอบ
“ไม่ชอบของหวานอ่ะ”
“โหยยย ลองชิมดูก็ได้ อร่อยมากเลย ไม่ลองระวังจะเสียใจนะ” นิ้วป้อมสั้นหยิบชิ้นหวานขึ้นมอง ก่อนจะส่งไปจ่อที่ปากเรียวบาง ทำให้ทั้งคู่ใกล้กันมากขึ้นเพราะแขนคยองซูสั้นเกินไป แถมยังต้องลอดแขนยาวของแบคฮยอนที่บังคับทิศทางของจักรยานอยู่ ไม่ต่างอะไรจากช้อนหลังดีๆนี้เอง
แต่คนตัวเล็กดูจะลืมคิดไปนะ
“กินดู ลองแล้วจะติดใจ ^ ^” เสียงนุ่มดังอยู่ที่ข้างกกหูของแบคฮยอน ทำเอาขนลุกไปทั้งตัว นิ้วเรียวยังคงยื่นช็อคโกแลตมาจ่อปากของเขา ดวงตาเรียวเหล่มองนิดหน่อย ก่อนจะใช้มือผลักออกเบาๆ ไม่ใช่ไม่อยากกินนะ เอ่อ...จะพูดไงดี ก็ไม่อยากกินนั่นแหละ แถมอยู่ในท่านี้คงไม่เหมาะมั้ง
“ก็ไม่ชอบอ่ะ”
“ลองดูก่อน อร่อยจริงๆนะ ดูดิ! มันจะละลายแล้ว”
“....”
ตื้อจริง - -
“อ้า~” ร่างเล็กส่งเสียงน่ารักเพื่อเพิ่มความอยากให้กับแบคฮยอน ทั้งๆที่มันก็ไม่น่าจะช่วยได้ แต่มันก็ได้ผล....
เพราะเห็นว่าคนป้อนน่ารักหรอกนะถึงยอมกิน
แบคฮยอนอ้าปากงับช็อคโกแลตในมือของคยองซู ปากบางสัมผัสกับนิ้วสั้นอย่างห้ามไม่ได้ คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยที่ปากของแบคฮยอนสัมผัสกับนิ้วของตน แก้มกลมเห่อร้อนและแดงขึ้นก่อนจะแดงมากกว่าเดิมเมื่อปากบางดูดนิ้วของเขาเพื่อขจัดคราบช็อคโกแลตที่ละลายออก คยองซูหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศพร้อมกับเนื้อตัวที่แข็งทื่อ
มะ...เมื่อกี้
“อื้ม! อร่อยจริงๆด้วย โดยเฉพาะชิ้นเมื่อกี้..” แบคฮยอนอมยิ้มกับท่าทีของคนตัวเล็ก ใบหน้าเล็กขึ้นสีจัด มือเล็กฟาดเบาๆลงบนไหล่หนาอย่างแก้เขิน แต่ร่างโปร่งกลับหัวเราะชอบใจ
ชักจะชอบขนมหวานขึ้นมาแล้วสิ
-
-
แบคฮยอนปั่นจักรยานมาส่งร่างเล็กที่บ้าน ตลอดทางแบคฮยอนเอาแต่ขอให้คยองซูป้อนช็อคโกแลตเขาอีก แต่คนตัวเล็กก็ปฎิเสธตลอด โดยอ้างเหตุผลว่า เขาไม่ชอบของหวานไม่ใช่หรอ...แหม แล้วเป็นเพราะใครล่ะทำให้เขาชอบแล้วเกิดติดใจช็อคโกแลตขึ้นมากัน
ทันทีที่มาถึงบ้าน คนตัวเล็กก็กระเด้งตัวลงจากรถ แล้วเดินไปหยิบข้าวของทั้งหมด คยองซูก้มโค้งขอบคุณให้ ก่อนจะพยายามแบกถุงพลาสติกใบใหญ่ทั้งสามเข้าไปในบ้านอย่างยากลำบาก ด้วยความที่ทนเห็นท่าทางแบบนั้นไม่ได้ แบคฮยอนจึงอาสาช่วยถือเข้าไปให้
คิดดูดิ ถ้าเกิดว่าเขาถือมาเองตั้งแต่ซุปเปอร์จนถึงบ้านจะเป็นยังไง แต่นี้ยังไม่ไหวเลย พี่มินซอกผู้ไม่เข้าใจคยองซูคนนี้~
“กลับมาแล้วววว พี่มินซอก” คนตัวเล็กส่งเสียงบอก แต่สิ่งได้กลับมากับเงียบกริบ คยองซูเดินนำแบคฮยอนเข้าไปในครัวก่อนจะวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะกินข้าว ร่างเล็กเดินไปที่ตู้เย็นหมายจะหาน้ำเย็นๆมาดื่ม แต่ตากลมโตก็เหลือบไปเห็นโพสอินสีเหลืองที่มีข้อความเขียนเอาไว้
‘พาแบคแบคไปอาบน้ำที่บ้านอาเทาเทา
มินซอก’
อ่อจ้า - -
ทิ้งให้น้องไปซื้อของแต่แดนไกลแต่ตัวเองกลับไปเล่นสนุก จ้า... แล้วแต่เลย - -
“พี่แบค น้ำ” คนตัวเล็กพูดขึ้นพร้อมส่งแก้วน้ำเย็นให้ร่างโปร่ง แบคฮยอนยิ้มรับพร้อมกับกระดกมันเข้าปากทันที
“พี่แบคผมขอบคุณมากๆเลยนะฮะที่วันนี้ไปซุปเปอร์กับผม ส่วนค่าขนม...” คยองซูเอ่ยเว้นห่างเพราะสมองแสนฉลาดที่ชอบพาเขาย้อนอดีตไปหาช่วงเวลาระหว่างเขากับคนตรงหน้า ใบหน้าเล็กเห่อร้อนอย่างไม่สามารถห้ามได้ทันทีที่นึกถึงขนมหวาน...
‘อื้ม! อร่อยจริงๆด้วย โดยเฉพาะชิ้นเมื่อกี้..’
ข่วยคยองซูด้วยยยย #///#
“เดี๋ยวผมคืนให้นะฮะ” เวิ่นเว้อไปประมาณสองวิก็กลับมาพูดต่อประโยคให้จบ แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหัวเราะน้อยๆออกมา
“ไม่ต้องคืนหรอก ถือว่าเลี้ยงขนมเด็ก” พูดพร้อมส่งสายตายียวน
“พี่นี้ก็...”
กวนประสาทชิบหาย!
“เอาเป็นว่าพี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ออกมานานแล้ว เดี๋ยวแม่เป็นห่วง” แบคฮยอนบอกลา มือเรียวยกขึ้นมาหยีหัวคยองซูก่อนจะผลักหัวเขาเบาๆ คนตัวเล็กทำหน้านิ่งที่โดนหยีหัว ก่อนจะนึกขึ้นได้เลยเรียกรั้งแบคฮยอนเอาไว้ก่อน
“พี่แบคฮะ แปปนึง”
“??”
“อ่ะ ผมให้พี่ จะได้ชอบกินของหวาน” ร่างเล็กยื่นห่อช็อคโกแลตอีกห่อที่ยังไม่ได้แกะให้แบคฮยอน ร่างโปร่งมองขนมหวานในมือ ก่อนจะยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กที่ก้มหน้าเขิน ถ้าดูเผินๆ คล้ายๆว่าคยองซูจะมาสารภาพรักกับเขาโดยการทำช็อคโกแลตมาให้...
ทำไมเขาตั้งคิดงั้นด้วยว่ะ
“ตัวเล็กเก็บไว้เหอะ”
“???”
“เดี๋ยวจะมาให้ตัวเล็กป้อนให้กินอีก”
-////-
บ้าไปแล้ว~
----100%
ง่วงแล่ว บายๆ ขอโทษด้วยน่าาา ที่หายไป
@cheek_kam
ความคิดเห็น