คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : : 7 : [100%]
7
“รุ่นพี่!!!”
“ครับ.... มีอะไรหรอ??” รุ่นพี่แบคฮยอนยิ้มกว้าง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าร่างเล็กที่ตอนนี้อึ้งเป็นหมีหมดพลัง คยองซูตกใจมาก...เพราะไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ ทำไงดี...ถ้าเกิด...ถ้าเกิดว่าเขาสองคนเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น....อ้ากกก//พ่นไฟ
“ระ...รุ่นพี่มาที่นี้...ได้ไง” ร่างเล็กพูดตะกุกตะกัก ตากลมโตกระพริบถี่ๆ มือป้อมทั้งสองข้างเริ่มเคลื่อนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ คยองซูกำลังตื่นเต้นเหมือนเด็กที่ทำความผิด
“ก็ขับรถมาไงฮะ”
“รุ่นพี่กวนส้น...” เสียงทุ้มของเพื่อนตัวสูงของคยองซูเอ่ยขึ้นขัดทั้งสองคน แบคฮยอนหันขวับไปทางร่างสูงทันที ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตบวกพยาบาทไปให้ ซึ่งร่างสูงก็ตอบรับไปด้วยการส่งกลับมาขั้นกำลังสอง....
เปรี๊ยงๆๆ
“แบคฮะ....ยอน” เสียงสดใสปนร่าเริงของหญิงสาวดังขึ้นก่อนจะแผ่วเบาลง เมื่อสายตาเรียวสวยได้พลันไปเห็นร่างเล็กๆของคยองซูที่กำลังนั่งทำตาโตจ้องมองร่างโปร่งแฟนหนุ่มของเธอกับร่างสูงเพื่อนสนิทของคยองซู
“แบคคะ..”
“ฮะๆ ครับๆ” ร่างโปร่งที่ได้สติรีบเดินไปหาร่างบางของหญิงสาวก่อนจะจับมือแล้วดึงให้มานั่งที่โต๊ะของคยองซู แทยอนงงกับการะกระทำของแฟนหนุ่มมากแต่ก็ยอมนั่งลง ร่างเล็กก็มองการกระทำของรุ่นพี่ด้วยความไม่เข้าใจ จะมานั่งที่โต๊ะพวกเขาทำไมเนี่ย...โต๊ะตัวเองก็มี
“นี้รุ่นพี่จะมานั่งผิดโต๊ะหรือป่าว? ได้ข่าวว่าโต๊ะพวกพี่อยู่ตรงโน้นนะ!” เซฮุนพูดเสียงขุ่น มือเรียวๆก็ยกชี้ไปที่โต๊ะข้างหลังพวกเขา ปากก็พร่ำถามในสิ่งที่คยองซูสงสัย...
“พวกพี่มานั่งโต๊ะนี้ทำไมเนี่ย”
“ช่วยทางร้านประหยัดโต๊ะ...เดี๋ยวโต๊ะไม่พอ” แบคฮยอนตอบเสียงนิ่ง พร้อมกับพนักงานที่เดินเอาชานมมาเสิร์ฟถึงกับผงะกับความคิดของแบคฮยอน
......
ตอนนี้รับประทานจุดไปเป็นที่เรียบร้อย
เป็นการแถที่หน้าแทบแหกที่สุดที่เซฮุนผู้นี้ได้พบเจอมา ให้ตายสิรุ่นพี่คนนี้ โคตรมั่ว! โคตรบ้าป่ะ พูดมาได้ว่าเดี๋ยวโต๊ะไม่พอ คือพี่แกได้หันออกไปมองหรือป่าวว่ะ ไม่รู้เลยหรือไงว่าตอนนี้มีคนนั่งอยู่ในร้านไม่ถึงสิบ!!
จ้า! พี่แกอยากนั่งจ้า
“อุ้บ!...ฮะ ฮ่าๆๆ”
อ่าว! อีเตี้ยเสือกขำ
เซฮุนหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งกุมท้องพร้อมหัวเราะเสียงดังไปมา ไหล่โยกอย่างแรงตามแรงหัวเราะ ทำเอาคนมองถึงกับเงิบ ไม่คิดว่าจะหัวเราะขนาดนี้ ตลกตรงไหนว่ะ?? - -
พี่ก็บ้า เพื่อนก็บ้า กูก็จะบ้าตาม - -
“รุ่นพี่พูดอะไรเนี่ย..ฮ่าๆๆ โคตรขำ” ร่างเล็กพูดไปหัวเราะไป มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาเพราะหัวเราะมากไป ส่วนคนเป็นพี่ที่เห็นคนตัวเล็กหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก็หลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้...เขาไม่เคยเห็นตัวเล็กเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ให้ตายสิ...
น่ารักเป็นบ้า
“แบคคะ แทอยากกลับแล้ว” หญิงสาวที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปยิ้มให้แฟนหนุ่ม มือเรียวของหญิงสาวก็ยกขึ้นไปหยิกเบาๆที่แก้มนวลของแบคฮยอน ร่างโปร่งทำหน้าลำบากใจ...เพราะตอนนี้เขาอยากอยู่ต่อแล้ว
อยากอยู่กับคยองซู
“อ่า..ก็ดะ”
“โหล...โอเคคร้าบ"
.......
"คร้าบ....รถเสียอ่า เดี๋ยวโบกแท็กซี่ก็ด้ายยย คร้าบ...ทราบแล้ว...คร้าบ รักหมินนะคร้าบ จุ๊บๆๆ” เสียงเจื้อยแจ้วของคยองซูดึงความสนใจจากคู่หญิงสาวหรือว่าคนในร้านให้หันไปมอง ร่างเล็กยกโทรศัพท์แนบที่ใบหู ก่อนจะยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับโทรศัพท์ ใบหน้าหันหลังให้ทั้งคู่ แต่เสียงใสกลับวิ่งเข้าหูทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
“รักที่สู๊ดดดดด จุ๊บๆๆ” เสียงเจื้อยแจ้วยังคงดังอยู่ คนตัวเล็กหันหลังกลับมาก่อนจะหุบยิ้มลงเพราะทุกคนกำลังจ้องมาที่เขาคนเดียว ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาและหน้าหลังเพื่อดูว่าเขายืนบังดาราคนไหนอยู่หรือป่าวทำไมคนถึงได้มองมาเยอะขนาดนี้ หรือว่า...เขาทำอะไรผิดไปหรอ??
“ก็นายนะคุยโทรศัพท์เสียงดังไปแล้วนะ” เซฮุนเอ่ยเสียงดุอย่างกับรู้ความในใจของคนตัวเล็ก คยองซูหน้าแดงด้วยความอาย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้มหัวขอโทษขอโพยให้คนทั้งร้าน
“ขอโทษฮะๆ ขอโทษจริงๆนะฮะ” ร่างเล็กก้มตัวลงระดับสามร้อยหกสิบ ก่อนจะยิ้มเขินๆให้คนทั้งร้านแล้วกลับไปนั่งก้มหน้างุดที่โต๊ะทันที
“แบค..ไปกัน” ร่างบางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับลุกขึ้นดึงแขนเสื้อของแฟนหนุ่มไปพลางๆ แบคฮยอนลุกขึ้นตามแรงดึงของหญิงสาวทำเอาสายตาของคยองซูต้องจ้องกลับมาด้วยความสงสัย
“รุ่นพี่จะกลับแล้วหรอฮะ??”
“ใช่แล้ว พวกเราจะกลับแล้ว” เสียงใสของรุ่นพี่แทยอนเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าสวยยู่ลงอย่างมั่นไส้เมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มของตนจ้องหน้าไอ้เด็กเหลือกในสายตาของหล่อนอย่างอาลัยอาวรณ์
เว่อร์....
“เออใช่! ตัวเล็กก็จะกลับแล้วใช่มั้ย??” แบคฮยอนโพล่งขึ้น ร่างโปร่งเดินไปจับมือของคยองซู แล้วสั่นเบาๆ
“ฮะ” ร่างเล็กตอบออกไป ตากลมโตของคยองซูจ้องมองที่มือของตนที่ถูกรุ่นพี่จับเอาไว้ด้วยความเข้าใจ...นี้รุ่นพี่ยุนชอบคนที่เข้าใจยากหรอเนี่ย??
“งั้นดีเลย...กลับด้วยกันปะ!!”
-
-
“ไปก่อนนะเซฮุน แล้วเจอกัน บายๆๆ จุ้บๆ” ร่างเล็กของคยองซูชะโงกหน้าออกมาจากประตูรถ มือเล็กๆแตะเบาๆที่ปากของตัวเองก่อนจะทำท่าโปรยไปให้เพื่อนตัวสูงที่ยืนโบกมือหยอยๆอยู่
“...(บายนะไอ้เตี้ย)” ร่างเล็กยิ้มนิดหน่อยก่อนจะขยับปากเป็นคำพูดแต่ไม่ได้ส่งเสียงออกมา ส่งผลให้ร่างเล็กต้องแลบลิ้นใส่รัวๆ ก่อนจะยิ้มเชิดๆ
“...(พูดดีๆนะ ใครเตี้ยกัน)”
“...(หมีแถวนี้ เตี้ยมาก)”
“...(หน็อย อย่าให้สูงบ้างแล้วกันนะ ไอ้ไม้เสียบผีแห้ง)”
“ฮ่าๆๆ” ร่างสูงหลุดขำออกมาเพราะท่าทีกระฟัดกระเฟียดของเพื่อตัวเล็ก ซึ่งมันยิ่งทำให้คนตัวเล็กฮึดฮัดมากกว่าเดิม ปากอวบอิ่มของคยองซูหันไปพูดกับเซฮุนเป็นครั้งสุดท้ายเพราะรุ่นพี่ทั้งสองที่ขอไปทำธุระส่วนตัวแต่ให้เขามารอในรถก่อนกลับมาแล้ว
“...(งอนแล้ว ง้อด้วย)”
บรื้นน บรื้นๆๆ
รถสีดำยี่ห้อดังขับออกสู่ท้องถนนใหญ่ ก่อนจะแล่นในความเร็วที่คงที่ไม่เร็วมากเกินไปหรือช้าเกินไป คยองซูเหม่อมองออกไปนอกตัวรถ มองทิวทัศน์กรุงโซลในเวลายามเย็นอย่างเพลิดเพลินก่อนที่ตากลมโตจะค่อยๆปิดลงด้วยความเมื่อยล้าและความเคยชิน ไม่มีครั้งไหนที่คยองซูขึ้นรถแล้วจะไม่หลับ มันกลายเป็นนิสัยไปแล้ว
แบคฮยอนที่ขับรถอยู่แล้วผ่านกระจกมองหลังเห็นตัวเล็กนอนคอพับคออ่อนไปแล้วก็หลุดยิ้ม ร่างโปร่งดูเอ็นดูคนตัวเล็กเสียจนแทยอนสงสัย หญิงสาวจ้องมองการกระทำของแบคฮยอนที่มีต่อคยองซูมาตลอด แม้แต่ก่อนอาจจะแค่สงสัย...แต่ตอนนี้หญิงสาวว่าตนคิดไว้ไม่ผิดแน่ๆ
-
-
“งืมๆ ง่ำๆๆ” เสียงงัวเงียของคนตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะรับรู้ได้ว่า รถที่ตนนั่งได้หยุดขยับหรือก็คือจอดพักอยู่ข้างทาง ร่างเล็กคิดว่าถึงบ้านของตนแล้ว แขนสั้นๆยืดสุดเต็มแรง ตากลมโตที่ไร้แว่นตาปกปิดขยับปรือรัวๆ มือก็ป้องปิดปากหาว
ฮ้าววววว ง่วง =.=
“งั่มๆ...”
.
.
.
.
อะเฮือก!! =O=!!
ร่างเล็กตื่นเต็มตา เมื่อตากลมโตได้เลื่อนไปเห็นร่างของหญิงชายที่นั่งอยู่เบาะหน้ากำลังจูบกันนัวเนียโดยลืมไปว่าเขานั่งอยู่บนรถคันนี้ ....นี้มันอะไรกันเนี่ย พวะ พวกรุ่นพี่กำลัง....
ทำไงดียังไม่อยากดูหนังสด =///=
“อื้ออ แบค...”
=/////= มีเสียงด้วย...
ตากลมโตเลื่อนออกมาจากภาพตรงหน้าเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่แบคฮยอนเริ่มลงไปคร่อมรุ่นพี่แทยอน ร่างเล็กก้มหน้างุดก่อนจะหันออกไปนอกกระจก...
จะบ้าตาย!! ยังไม่ถึงบ้านของเขา!!!
ทำไงดีละซาร่า
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างแนบแน่น ตากลมโตมองไปข้างนอกอีกครั้ง...แถวนี้มันบ้านพี่แทยอนนี้ บ้านของเขาก็อีกไม่ไกลแล้วล่ะ เอาว่ะ!
ร่างเล็กเลื่อนตัวจากเบาะที่นั่งข้างซ้ายไปข้างขวาตรงกับที่นั่งคนขับ ร่างเล็กเอื้อมมือสั้นๆที่สั่นเล็กน้อยไปที่แผงปุ่มคอลโทนตรงประตู มือเล็กพยายามกดปลดล็อค แล้วโชคชะตาก็เข้าข้างเขา
แก๊ก
เสียงปลดล็อคดังขึ้น ร่างเล็กจึงค่อยๆเปิดประตูอย่างเบาเสียงที่สุด มือเล็กที่สั่นเล็กน้อยยกขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาตามไรผม....ตื่นเต้นอะไรอย่างนี้
เมื่อร่างเล็กสามารถเปิดประตูได้แล้ว ก็ค่อยๆก้าวขาสั้นๆลงมาทีละข้างอย่างช้าๆ ตากลมโตก็หลับลงแนบแน่นอย่างตื่นเต้น มือป้อมก็สั่นน้อยๆ
เมื่อลงมาจากรถได้แล้วโดยไม่มีใครรู้ตัว ตากลมก็หันไปมองที่เบาะข้างคนขับที่ร่างสองเพศกำลังนัวเนียกันโดยที่เสื้อนักเรียนของฝ่ายชายได้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
=////= นี้รุ่นพี่ยุนชอบคนแบบนี้หรอเนี่ย
ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋านักเรียนของตนก่อนจะค่อยปิดประตูรถอย่างเบามือ...ย้ำว่าเบามือ เมื่อองศาของการเปิดประตูนั่นแคบลงเสียงของน้องหมาผู้น่ารักก็เห่าขึ้นอย่างกลั่นแกล้ง
โฮ่งๆๆ โฮ่งๆ
“อุ๊ยตาย! ลูกมะพร้าวหล่น!!!”
ปัง!!
=////=
ซวยแล้วไงซาร่า...พวกพี่เขาหันมาสนใจคยองซูที่ทำหน้าเหวอเพราะตกใจเสียงหมาเห่าแล้วหลงผลักประตูอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง....
แม่จ๋า ช่วยน้องคยองด้วยยยย
-
-
“บายๆ เจอกันใหม่นะแบค จุ๊บๆ” เสียงแหลมใสของรุ่นพี่แทยอนดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะเดินหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า ทำให้ตอนนี้เหลือแค่เพียงคยองซูกับรุ่นพี่...
แบคฮยอน
“ตัวเล็กขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน” เสียงทุ้มหวานของรุ่นพี่ดังขึ้นที่ข้างหูของคยองซู ร่างเล็กหันไปมองหน้ารุ่นพี่ร่างโปร่งอย่างหวั่นๆ จะไม่ให้หวั่นได้ไง เมื่อกี้เขาเกือบจะเปิดบทเพลงรักสุดเร้าร้อนกับรุ่นพี่แทยอนนะ...แล้วเค้าล่ะ???
จะรอดมั้ยเนี่ย
“อ้าวตัวเล็ก ไม่ขึ้นรถหรอครับ??”
“ครับๆ ขึ้นครับๆ อ่า...ขึ้นรถนะครับ” ร่างเล็กพูดอย่างลนลาน มือป้อมเอื้อมจะไปเปิดประตูทางด้านข้างคนขับ แต่ก็ต้องชะงักเพราะสมองอันชาญฉลาดได้ฉายภาพร่างของรุ่นพี่ทั้งสองกำลังมีความสุขขึ้นมา...ฮือๆ หยุดคิดไม่ได้
“ตัวเล็กครับ...” รุ่นพี่ร่างโปร่งเลื่อนกระจกรถยนต์ข้างคนขับลง ก่อนจะเอ่ยถามร่างเล็กที่ตอนนี้ยืนจ้องที่เบาะรถไม่ขยับ ตากลมขยายกว้าง แก้มย้วยก็ขึ้นริ้วแดง
“ครับๆ!!” ร่างเล็กสะดุ้ง ก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นมานั่งบนรถอย่างรวดเร็ว มือป้อมเอื้อมไปจับที่เข็มขัดนิรภัยแล้วดึงมาขาดที่ลำตัวอย่างเร่งรีบ ก่อนจะมานั่งกอดกระเป๋าใบเก่งของตัวเอง ร่างเล็กๆนั่งชิดประตูรถอย่างไม่มีช่องว่าง ทำเอาสายตาเรียวคมที่จ้องมองอย่างไม่กระพริบฉายแววขบขำ
กลัวล่ะสิ....น่ารักจัง
“นี้รุ่นพี่...ออกรถสิฮะ” ร่างเล็กทำใจกล้า เอ่ยเสียงทุ้มหวานออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถมันเงียบเชียบเกินไป อีกทั้งรถก็ยังไม่ขยับ ตากลมโตจ้องประสานกับตาคมเรียว
“อ่า...ครับๆ ตัวเล็ก” แบคฮยอนขำในใจเมื่อเห็นว่าลูกหมีตัวน้อยนั่งทิ้งระยะห่างระหว่างตัวเองกับเขามากเกินไป แต่ยังทำใจกล้าหันมาสบตาแล้วพูดเชิงออกคำสั่ง
บรรยากาศภายในรถยังคงเงียบสงบ ไม่มีเสียงพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากบางและปากอิ่ม มีเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงแอร์ดังหึ่งๆเท่านั้น แบคฮยอนเหล่สายตามามองที่ร่างเล็ก ใบหน้ากลมค่อยๆก้มลงด้วยความง่วงก่อนจะเงยขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับสะบัดหัวไปมาอย่างแรง ตากลมโตเริ่มหนักอึ้งก่อนจะเริ่มปิดลงอีกครั้ง พร้อมกับใบหน้าทุยที่เริ่มตกลง แต่มันก็เงยขึ้นมาอีกครั้ง ซ้ำไปซ้ำมา....
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของแบคฮยอนดังลั่นไปทั่วรถ ใบหน้าน้อยๆหันมามองด้วยความสงสัย มือป้อมก็ยกขึ้นมาขยี้ตาพลางๆ แบคฮยอนจึงเอื้อมมือเรียวมาจับมือป้อมที่กำลังขยี้ตาอยู่เป็นเชิงห้ามปราม
“อย่าขยี้สิ...เดี๋ยวตาก็บวมนะตัวเล็ก”
=/////=
ใบหน้ากลมขึ้นริ้วแดง ให้ตายสิ มือเรียวของรุ่นพี่กำลังจับที่มือของคยองซู คำพูดที่ดูแสนธรรมดาๆถูกเอ่ยออกมาจากปากบาง แต่มันกลับทำให้คยองซูรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว... แงๆ ทั้งๆที่คำพูดแบบนี้เซฮุนก็เคยพูดกับเขาแต่กลับไม่รู้สึกอะไร แต่กับรุ่นพี่ทำไมมันเป็นแบบนี้ ...
แม่จ๋า ช่วยน้องคยองด้วยยยย
ร่างเล็กไม่พูดอะไรต่อ แล้วก็ไม่ทำอะไรด้วย นอกจากหันหน้าหนีไปอีกทาง ตากลมโตเสมองไปข้างนอกอย่างสับสน... ไม่เข้าใจเลย แต่อยู่ดีๆก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมือป้อมที่ปล่อยทิ้งลงข้างลำตัวถูกกุมไว้ด้วยมือเรียวบางของรุ่นพี่ มือบางที่ดูใหญ่กว่าแต่กลับอบอุ่น กำลังกอบกุมมือป้อมๆของคยองซูที่ตอนนี้มันสั่นและเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย
“มือ...”
“???”
“จับมือผมทำไม” ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างตรงๆด้วยความสงสัยอย่างซื่อๆ ตากลมโตจ้องไปที่รุ่นพี่แป๋ว ก่อนจะเลื่อนมามองมือของตนจากตอนแรกแค่โดนกุมเอาไว้ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้รุ่นพี่กำลังผสานมือของตัวเองกับคยองซู การจับมือแบบนี้มันยิ่งทำให้ร่างเล็กสับสนเข้าไปอีก ใจดวงน้อยๆก็เต้นแรงมากกว่าเดิม
“ก็แค่อยากจับ ไม่ต้องมีเหตุผลหรอกนะ” รุ่นพี่หันมาพูดกับคยองซูอย่างยิ้มๆ ทำเอาความหวาดหวั่นในใจของคยองซูมลายหายไปหมดสิ้น ร่างเล็กเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ สรุปแล้วความสับสนของเขาเกิดจากอะไรกันแน่ เกิดจากที่กลัวรุ่นพี่ หรือว่าอะไรกันแน่....แงๆ
แม่จ๋า ช่วยน้องคยองด้วยยยย
“หิวมั้ย??” รุ่นพี่ร่างโปร่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะหยุดขับรถ ทั้งๆที่โค้งข้างหน้าก็ถึงบ้านคยองซูแล้ว ร่างเล็กหันไปมองด้วยความไม่เข้าใจ สายตากลมจ้องมองที่รุ่นพี่ที่ตนเคารพ ก่อนจะรู้สึกว่า ทำไมสายตาของรุ่นพี่ในตอนนี้เหมือนกับหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ที่จ้องจะจับหนูน้อยหมวกแดงกินซะละ
“หยุดรถทำไมอ่า โค้งข้างหน้าก็ถึงบ้านของผมแล้ว??”
“หิวมั้ย??” แบคฮยอนไม่สนใจคำถามของคยองซู กลับเอ่ยคำถามของตนซ้ำอีกครั้ง
“รุ่นพี่ฮะ ผม....”
“หิวมั้ย??” อีกแล้ว แบคฮยอนเลี่ยงที่จะฟังคำพูดของคยองซู ปากบางเอ่ยคำถามเดิมอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปปลดเข็มขัดนิรภัยของตน ตากลมขยายกว้างเมื่อเห็นร่างของรุ่นพี่ขยับเข้ามาใกล้
“รุ่นพี่...”
“หิวมั้ย??” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาที่ข้างกกหูของร่างเล็ก ชายหนุ่มที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้คยองซูยกยิ้มบาง มองใบหน้ากลมที่ตอนนี้หลับตาลงปี๋ด้วยความเอ็นดู กลิ่นของแชมพูสระผมโชยมาจากกลุ่มผมนุ่นของร่างเล็กที่เริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่นอีกครั้ง ทำเอาแบคฮยอนยิ่งได้ใจไปมากกว่าเดิม ฮ่าๆๆ ทำไมทำตัวน่าแกล้งอย่างนี้
รุ่นพี่ทำอะไรเนี่ย.... มาใกล้ผมทำไม ต้องการอะไรกันอ่า....
แม่จ๋า ช่วยน้องคยองด้วยยยย
“ทำไมไม่ตอบละตัวเล็ก หรือว่า...”
“หิวครับหิว!! หิวมากเลย” ร่างเล็กสะดุ้งตอบอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว ตากลมโตเบิกโพล่งขึ้น เมื่อมืออีกข้างของแบคฮยอนเอื้อมมาจับที่ไหล่แคบของตน มือที่จับผสานกันก็เริ่มแน่นขึ้นตามความรู้สึกของคยองซู
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ ฮ่าๆ” ร่างโปร่งของรุ่นพี่สั่นโยกตามแรงหัวเราะ ร่างโปร่งเคลื่อนออกห่างไปอยู่ในระยะที่มันสมควร คยองซูจึงหันไปมองรุ่นพี่ด้วยความขุ่นมัว...ฮึ่ย! แกล้งบ้าอะไรเนี่ย!!
“รุ่นพี่ขี้แกล้ง เจ้าเล่ห์ที่สุด” ร่างเล็กพูดด้วยความหมั่นไส้ มือป้อมพยายามชักกลับมาให้หลุดจากการกอบกุมของรุ่นพี่ แต่แบคฮยอนกับยื้อไว้ จับมือบางให้มาผสานกันเหมือนเดิม
“จับไว้แบบนี้แหละดีแล้ว มือตัวเล็กนุ่มจะตาย..”
=///=
อีกแล้ว...เอาอีกแล้ว ทำไมชอบทำให้รู้สึกแบบนี้ด้วยนะ เอาซะตื่นเต็มตา
“หิวใช่มั้ย ไปกินข้าวกัน” แบคฮยอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้นเหมือนเดิม สายตาเรียวไม่มีร่องรอยของหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์อีกแล้ว เหลือแค่เพียงแววตาขี้เล่นของหมาบ้านธรรมดาๆ
“บ้าหรอฮะ นี้มัน...จะสองทุ่มแล้ว” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล ตากลมโตมองทะลุโค้งตรงหน้าไปที่บ้านของตน ก่อนจะจินตนาการต่างๆนาๆว่าพี่ชายสุดที่รักอาจจะกำลังนอนรอเขาอยู่ก็ได้ ทำไงดี
“อืม...ถ้างั้น พี่ขอไปฝากท้องที่บ้านตัวเล็กหน่อยแล้วกันนะ”
“ห๊ะ!?”
-
-
ถึง คยองซูที่รัก
ที่ร้านของพี่ตอนนี้เกิดเรื่องยุ่งเข้าแล้ว พี่ต้องขอปลีกตัวไปก่อน เพราะฉะนั้นเมื่อกลับถึงบ้านแล้ว อย่าลืมปิดประตูหน้าต่างให้ครบทุกบานนะ กุญแจซ่อนอยู่ที่เดิม อาหารก็เวฟอุ่นเอา พี่ทำให้แล้วอยู่ในตู้เย็น อ่อ! แล้วก็...วันนี้พี่อาจจะไม่ได้มานอนที่บ้าน ไม่งอนใช่มั้ย?? ฝันดีนะที่รัก จุ๊บๆ ^3^
พี่ชายสุดที่รัก
มินซอก
คยองซูอ่านจดหมายหน้านิ่ง ก่อนจะควักโทรศัพท์ออกมาแล้วกดเบอร์หาพี่ชายสุดที่รักทันที ร่างบางเดินไปเปิดประตูรั้วให้แบคฮยอนเข้ามาข้างในพร้อมกับยกสายโทรศัพท์รอให้ปลายทางรับสาย
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
ร่างเล็กฟังเสียงรอสายไปด้วย เดินไปหยิบกุญแจที่ซ่อนไว้ใต้กระถางต้นไม้ไปด้วย แต่ด้วยความที่มือข้างนึงถือโทรศัพท์อยู่ทำให้เปิดประตูไม่ถนัด ร่างเล็กเงอะๆงะๆงัดประตูไปมาจนร่างโปร่งของแบคฮยอนต้องเข้าไปช่วย มือเรียวเอื้อมไปหยิบกุญแจมาจากมือเล็ก ก่อนจะเสียบเข้าไปในรูกุญแจแล้วปลดล็อคมันในทันที
“ช่วยนะ ^^” ร่างโปร่งเอ่ยอย่างยิ้มๆให้คยองซู ร่างเล็กทำได้เพียงแค่หลบสายตาอ่อนหวานที่ส่งมาให้จากแบคฮยอนอย่างเขินอาย แบคฮยอนเปิดประตูออก ก่อนจะเดินนำร่างเล็กเข้ามาข้างใน
[ฮัลโหล]
“พี่หมิน เค้าถึงบ้านแล้วนะ” เสียงทุ้มนุ่มของร่างเล็กดังตามหลังของร่างโปร่งมา คยองซูเดินเข้าพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดประตูบ้านไว้ ร่างเล็กเดินมานั่งตรงโซฟาที่ห้องรับแขกข้างแบคฮยอน ก่อนจะค่อยๆหลับตาพริ้มลง ทั้งๆที่ปากก็ยังคงขยับอยู่...
[บ๊อก บ๊อก]
“อ่า...แบคแบค ว่าไงไอ้ตัวแสบ อยู่กับพี่หมินใช่มั้ย??” บทสทนาของคยองซูดังเข้าไปในโสตประสาทของแบคฮยอน ร่างโปร่งมองคยองซูด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อกี้...ตัวเล็กได้พูดกับเขาหรือป่าว??
“จะกลับมาแล้วใช่มั้ย?? เป็นไงบ้างไปอยู่ที่โน้นนะ”
[…]
“อื้มๆ คิดถึงเหมือนกัน”
[…]
“รีบกลับมานะ บายๆ จุบุๆ” ร่างเล็กทำปากยื่นๆใส่โทรศัพท์ มือป้อมวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะกาแฟก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเขาห้องครัวไป แบคฮยอนมองร่างเล็กเดินไปอย่างเงียบๆ มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหนาของร่างเล็กมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น กดที่ปุ่มปลดล็อคหวังจะได้เปิดค้นอะไรสักอย่าง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเจอปราการด้านรหัสผ่านที่ร่างเล็กตั้งเอาไว้ ตาเรียวจ้องที่ภาพพื้นหลังที่คนตัวเล็กตั้งเอาไว้
รูปภาพของคนตัวเล็กกับคุณแม่และคุณพ่อยิ้มอย่างมีความสุข แววตากลมเปล่งประกายอย่างสดใส ริมฝีปากรูปหัวใจปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน จนทำให้ปากบางของแบคฮยอนเริ่มคลี่ยิ้มตาม แบคฮยอนเริ่มรู้สึกหลงคนในรูปมากกว่าเดิมเสียอีก จริงๆตอนนี้เขาควรจะกลับไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนอยู่ที่บ้านได้แล้ว แต่เพราะอยากอยู่กับคนตัวเล็กนานๆเลยหาเรื่องแถไปเรื่อย ตอนแรกไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะให้เขาเข้ามาในบ้านจริงๆ ทั้งๆที่ตอนแรกดูจะหวาดกลัวเข้าซะเหลือเกิน...แต่เพียงแค่เขาบอกว่าหิว คนตัวเล็กก็ยอมให้ตามมากินข้าวถึงที่บ้าน...
น่ารักจัง
“รุ่นพี่จะทำอะไรนะ” เสียงเรียบดังขึ้นก่อนจะตามด้วยมือป้อมๆที่เอื้อมมาแย่งโทรศัพท์ในมือของแบคฮยอนไป ร่างเล็กทำแก้มพองลม พร้อมกับยื่นมืออีกข้างที่ถือแก้วน้ำเย็นๆมาให้ตรงหน้าแบคฮยอน
“ป่าวนี้...” แบคฮยอนยักไหล่ ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำในมือของคนตัวเล็กมาดื่ม
“ให้มันจริงเถอะ...คนเจ้าเล่ห์”
“อะไรนะ”
“ป่าวๆๆ แค่จะบอกว่า...ปะ ไปกินข้าวกัน” ร่างเล็กพูดอย่างลนลานเพราะกลัวโดนทำโทษที่ไปกล่าวหาว่าร่างโปร่งเป็นคนนิสัยไม่ดี คยองซูลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาให้แบคฮยอนหวังจะช่วยพยุงให้ลุกตามอย่างเคยชิน ก่อนจะนึกได้... จึงชักมือกลับแล้วไปเกาแก้มอย่างเขินๆ
น่ารักอีกแล้ว
“ไปกินข้าวกันเถอะฮะ”
สปาเก็ตตี้หน้าตาน่าทานถูกวางลงตรงหน้าแบคฮยอน ร่างเล็กนั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามของแบคฮยอน พร้อมกับทำท่าจะโซ้ยอาหารตรงหน้าแต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อเห็นว่าอีกคนจ้องมองอยู่
“ทำไมไม่กินล่ะฮะ” ร่างเล็กถามขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะคีบเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากโดยไม่สนใจแบคฮยอนเลยแม้แต่น้อย ทำเอาปากบางยกยิ้มอีกครั้ง
แชะ
แบคฮยอนที่ไม่รู้ว่าหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาตอนไหน กดถ่ายภาพที่คนตัวเองกำลังคีบเส้นแสนอร่อยนั้นเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย
“ย่าห์ๆๆ รุ่นพี่ถ่ายทำไมเนี่ย ลบเลยนะฮะ” คยองซูโวยวายเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าโดนแอบถ่าย ร่างเล็กหันค้อนให้รุ่นพี่ ก่อนจะก้มโซ้ยเส้นสปาเก็ตตี้ต่อไปโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว หิว...บอกได้คำเดียว ตอนเย็นได้กินแค่น้ำอย่างเดียวเอง
แบคฮยอนมองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจตนเลยด้วยความเอ็นดู มือบางเริ่มคีบเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากบ้าง ก่อนจะเริ่มบทสนทนาบนโต๊ะอาหารกับคยองซู
“นี้ตัวเล็ก...พี่ถามอะไรหน่อยสิ”
“ฮะ”
“ทำไมตอนนี้ถึงใส่คอนแทคแทนที่จะเป็นแว่นล่ะ” ถามไปเคี้ยวไป
“ก็เดี๋ยวเขาจะจำไม่ได้” ร่างเล็กที่เอาแต่กินตอบคำถามออกไปอย่างลืมตัว ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป...แต่ช่างเถอะ รุ่นพี่ไม่รู้หรอก
“เขานี้ ใครหรอ” ร่างโปร่งถามขึ้นอีกครั้ง ร่างเล็กจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแบคฮยอนก่อนจะส่ายหัวรัว
“รุ่นพี่ไม่ต้องรู้หรอกฮะ”
“ทำไมอ่ะ...” แบคฮยอนพูดเสียงอ่อน ก่อนจะทำตากลมแป๋วให้คยองซู ร่างเล็กจึงได้แค่จิ้มเนื้อแฮมชิ้นเล็กเข้าปากและหันหน้าหนีอย่างเลี่ยงๆ เลี่ยงที่จะสบตากับแบคฮยอน
“บอกเค้าหน่อยน้า....น้าๆๆๆ อุก..” แบคฮยอนเริ่มอ้อนจนทำให้คยองซูไปไม่ถูก มือป้อมคีบชิ้นเนื้อแฮมที่คิดว่าใหญ่ที่สุดในจานไปอุดปากบางๆด้วยความหมั่นไส้ ปนเขินนิดๆ
“เลิกพูดได้แล้ว...กินๆไปเลย ถ้าไม่กินจะแย่งนะ..” ร่างเล็กทำเสียงขู่ฟ่อใส่แบคฮยอน ร่างโปร่งทำได้แค่ยิ้มนิดๆ ก่อนจะเคี้ยวเนื้อแฮมที่ร่างเล็กป้อนด้วยตะเกียบของคนตัวเองเพื่ออุดปากของเขา ร่างเล็กนี้ไม่ค่อยระวังตัวเองเลย แถมเสียงขู่เมื่อกี้ก็ไม่ได้น่ากลัวสักนิด...
รู้ตัวบ้างป่ะเนี่ย...
“อ่ะ” แบคฮยอนยื่นตะเกียบที่พันด้วยเส้นสปาเก็ตตี้ไปให้คยองซู ร่างเล็กมองอย่างงงๆก่อนจะอ้าปากรับแล้วงับเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากตัวเองทันทีโดยไม่ได้คิดอะไร ร่างโปร่งยกยิ้ม ซื่อจริงๆ ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย....
สงสัยจะต้องมีคนมาคอยดูแลให้ซะแล้ว
แบคฮยอนหันมาสนใจสปาเก็ตตี้ในจานของตัวเองต่อไป เมื่อกินหมดร่างเล็กก็ไล่ให้เขากลับไปนั่งที่โซฟารับแขก ส่วนตัวเองก็ล้างจานที่ซิงค์ แบคฮยอนนั่งลงที่โซฟารับแขกก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ของตนมาเล่น นิ้วเรียวเลื่อนไปกดที่รูปภาพ
รูปของเด็กชายตัวเล็กหน้ากลมกำลังคีบเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยจนทำให้ภาพมันดูตลก แต่แบคฮยอนกลับรู้สึกว่ามัน...น่ารัก นิ้วเรียวเลื่อนไปทางขวาก่อนจะพบกับภาพของหญิงสาวที่เป็นแฟนสาวของตนเมื่อตอนเย็น เป็นภาพที่หญิงสาวกำลังจ้องเขม็งมองช้อนที่ตักอาหารหน้าตาน่าทานเข้าปาก น่าแปลกที่ตอนแรกแบคฮยอนมองว่ามันน่ารัก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึก...เฉยๆ
แบคฮยอนไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับหญิงสาว แต่มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกัน...
“รุ่นพี่ฮะ...” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ทำให้ร่างโปร่งหลุดจากภวังค์ มือเรียวเก็บโทรศัพท์เข้าในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหันมาสนใจร่างเล็กตรงหน้า
“ไม่กลับบ้านหรอฮะ??” คำถามที่แสนใสซื่อและไม่อ้อมค้อมของคยองซูทำให้แบคฮยอนยกยิ้มอีกครั้ง ใบหน้ากลมจ้องมองเขาอย่างจดจ่อ...ทำไมน่าแกล้งอย่างนี้
“ก็อยากนอนอยู่ที่นี้อยู่นะ....อนุญาตป่ะละ”
“มะ ไม่ฮะ ไม่อนุญาต รุ่นพี่รีบกลับบ้านไปเลย เดียวที่บ้านจะเป็นห่วง” คยองซูพูดพร้อมกับทำไม้ทำมือ
น่ารักอีกแล้ว....อยากหิ้วกลับบ้านจัง
“งื้อ...อยากนอนอยู่ที่นี้อ่ะ....อยากนอนกับคยองซู...”
0////0
“ระ รุ่นพี่รีบกลับบ้านไปเลยนะฮะ รีบเลย” ร่างเล็กหน้าร้อนฉ่ากับคำพูดของแบคฮยอน มือป้อมๆดันหลังรุ่นพี่ร่างโปร่งให้ลุกขึ้น ก่อนจะดันต่อให้ไปถึงประตูบ้านทันที
“ฮ่าๆๆ มีคนเคยบอกหรอป่าว...ว่าคยองซูน่ารัก” รุ่นพี่หัวเราะให้กับท่าทางของร่างเล็ก ก่อนจะหันไปประจันหน้าแล้วพูดหวานหยดกับคยองซู ร่างเล็กหลุบตาลงต่ำก่อนที่มือป้อมจะฟาดลงบนไหล่แกร่ง
“บ้า...รีบกลับบ้านไปเลย”
“บอกลากันก่อนดิ -3- “ ร่างโปร่งทำปากยื่นอย่างออดอ้อน
“ลาก่อนฮะ รุ่นพี่” ร่างเล็กพูดขึ้นเพื่อทำตามที่ร่างโปร่งตรงหน้าบอกอย่างซื่อๆ
“ไม่เอาๆ เอาแบบที่บอกกับเพื่อนของตัวเล็กกับพี่ชายสิ” รุ่นพี่แย้งขึ้น ก่อนจะกอดอกแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ
“แบบไหนล่ะฮะ??”
“ก็แบบ ‘รักน้า ฝันดี แล้วเจอกัน จุ๊บๆๆ’ ไรงี้” แบคฮยอนดัดเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะทำหน้าจริงจังใส่คยองซู ร่างเล็กหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อทราบถึงความต้องการของรุ่นพี่ตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความเขิน
“ฝันดีนะฮะ จุ๊บๆ” ร่างเล็กพูดเสียงแผ่วเบา ทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ แบคฮยอนเห็นดังนั้นจึงนึกสนุก อยากแกล้งคนตรงหน้าก่อนกลับบ้าน
“อะไรนะฮะ ไม่ได้ยินเลย”
“ฝันดีนะฮะ รุ่นพี่ จุบุๆ” ร่างเล็กพูดดังขึ้น แต่ยังคงก้มหน้าอยู่
“อะไรน่า...ไม่ได้ยินเลย”
“ฝันดีนะฮะ!! จุ..”
จุ๊บ
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาหวังจะตะโกนใส่หูของรุ่นพี่คนขี้แกล้ง แต่ก็ต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็โดนรุ่นพี่จอมเจ้าเล่ห์ขโมยจุ๊บที่แก้มย้วยๆไปหนึ่งที
“ฝันดีนะฮะ” ร่างโปร่งพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจุ๊บที่แก้มอีกข้างนึง แล้วเดินออกจากบ้านไป ทิ้งไว้แต่ร่างเล็กที่ยังคงยืนทำตาโต ปากก็เผยอออก มือป้อมเอื้อมมาแตะแก้มทั้งสองไว้ ก่อนจะได้สติขึ้นมาเมื่อรุ่นพี่ร่างโปร่งตะโกนกลับเข้ามาก่อนจะขับรถออกไป
“อย่าลืมปิดบ้านให้เรียบร้อยนะตัวเล็ก อย่าลืมเด็ดขาดนะ อย่าลืมอาบน้ำและแปรงฟันก่อนนอนด้วย อ่อ!....
แล้วก็อย่าลืมฝันถึงพี่ด้วยนะครับ”
แม่จ๋า ช่วยน้องคยองด้วยยยย
__________________
มาต่อจนครบแล้ว ฮิๆ รู้สึกว่ามันน่ารักกรุ๊งกริ๊งมากเลย
ฮ่าๆๆ อย่าลืมน่าา Fav.+Vote+Comment ให้เค้าด้วยนะที่รัก
นี้ๆ เค้ามีนิยายจะแนะนำ
แตน แต่น
[Exo & You] ::All X KyungSoo:: Baby KyungSoo ลูกสาวแม่หมี
เค้าไปแอบเปิดไว้เอง ลองไปอ่าดูนะจ๊ะ เรื่องนี้แนวแฟนตาซีนิดนึง
ลิงค์ http://my.dek-d.com/thealoha/writer/view.php?id=1264548
จงไปอ่าน ฮ่าๆๆ
ฝันดีนะที่รัก
#มอบรักแบคโด้
ความคิดเห็น