คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : : 12 :
12
เฮ้อ~
“ถอนหายใจทิ้งทำไมเนี่ย" น้ำเสียงทุ้มของเพื่อนตัวสูงไม่ได้ทำให้คยองซูที่นั่งหน้าหมุ่ยสนใจแม้แต่น้อย ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อวานเขาก็เริ่มรู้สึกหวาดระแวงไปหมด นี้ถอนหายใจจนอายุสั้นไปเป็นร้อยแล้ว
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังคงเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เซฮุนเห็นดังนั้นก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้เพราะได้ข่าวจากพี่หมิน พี่ชายของคยองซูว่ามีขโมยขึ้นบ้านเมื่อวานนี้เอง
“คิดมากน่า ไปแจ้งความแล้วก็ ลืมๆมันไปเถอะ” คนตัวสูงพูดพร้อมกับตบไหล่แคบๆเพื่อให้กำลังใจ คยองซูได้แค่เพียงยิ้มแหยๆส่งกลับมาก่อนจะเริ่มเหม่ออีกครั้ง
“หยุดยิ้มแบบนี้ไปเลยนะ ป่ะ” เซฮุนพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะจับข้อมือเล็กและออกแรงให้คนร่างเล็กที่เอาแต่ทำหน้าบูดลุกขึ้นตามเขา
“ไปไหนอ่ะ” คนตัวเล็กก้มมองนาฬิกาบนข้อมืออีกข้างก็เห็นว่าอีกสิบกว่านาทีก็จะเข้าเรียนแล้วเลยเอ่ยถามด้วยความสงสัยเต็มประดา
“วันนี้โดดไปกินไอติมกันเถอะ”
.
.
.
.
“เชิญทานให้อร่อยนะครับ” น้ำเสียงนุ่มที่คุ้นเคยของพนักงานหน้าหวานเจ้าของลักยิ้มบุ๋มลึกดังขึ้นพร้อมกับถ้วยไอศกรีมหน้าตาน่าทานที่ถูกวางลงตรงหน้าคยองซูและเซฮุน คนตัวเล็กกรอกตามองลอดผ่านเลนส์แว่นระหว่างไอติมกับเซฮุนก่อนจะมองไปที่พนักงานหน้าหวานที่เดินเลี่ยงไปทางเคาเตอร์หน้าร้าน
“ทำไมถึงเลือกร้านนี้ล่ะ” คยองซูได้แต่นั่งทำหน้าสงสัยตั้งแต่เด็กชายเซฮุนผู้เรียนดีเป็นที่หนึ่งเอ่ยปากชวนเขาโดดเรียน ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้สำหรับลูกคุณหนูอย่างร่างสูง แถมโดดทั้งทีโดดมากินไอติม แล้วมากินที่ร้านหน้าโรงเรียนด้วยนะ
เจริญ- -
“ก็เผื่อนายจะเจอกำลังใจ”
“ห๊ะ?!”
กริ๊งงง กริ๊งงง
“ยินดีต้อนรับครับ” ยังไม่ทันที่คยองซูจะเข้าใจคำตอบของเซฮุน เสียงกระดิ่งที่ประตูทางเข้าก็ร้องเสียงดังก่อนจะตามด้วยคำทักทายประจำร้าน คยองซูก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นอย่างดีจึงหันหน้ากลมๆใส่แว่นหนาๆไปมอง
!!!
นั่นพวกสภานักเรียนนี้!
“เซฮุน...” คยองซูเริ่มหันหลังชนกับพนักพิงอย่างแนบแน่นและทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อหลบสายตาคมๆของพวกสภานักเรียน แต่ก็ไม่ลืมจะส่งเสียง(เบาๆ)เรียกเพื่อนตัวสูงที่เอาแต่จัดการไอศกรีมตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร
“เซฮุน...อาแป๊ะ!...” แม้จะเพิ่มระดับเสียงขึ้นแต่ก็ได้ยินแค่สองคน ร่างสูงเลิกสนใจของกินและหันมามองเพื่อนที่แทบจะรวมร่างกับเก้าอี้ด้วยความสงสัย
“ไรอ่อ”
“สภานักเรียนมา...”
“ห๊ะ?” คยองซูทำปากขมุบขมิบและพูดเสียงเบามากถึงมากที่สุดจนร่างสูงฟังไม่รู้เรื่อง คยองซูเอามือตบหน้าผากก่อนจะเริ่มทำหน้าจริงจังและขยับปากเป็นคำพูดอีกครั้ง
“สภานักเรียน...”
“ห๊ะ!? ซักผ้าไว้เนียน”
“ไม่ใช่! สภานักเรียนอ่ะ สภา” คยองซูโบกมือพันวันและเริ่มทำปากขมุบขมิบอีกครั้ง เซฮุนก็พยายามทำความเข้าใจแต่ก็ไม่ถูกสักนิด แล้วเพื่อนเขาจะกระซิบทำไมเนี่ย
“สภานักเรียนมา...”
“จับปลานกกระเรียนยา- -?”
“ไม่ใช่! สภาอ่ะสภา”
“มะลาอ่ะมะลา”
- -*
เอาตีนก่ายหน้าผากแปป
ทั้งคู่พยายามสื่อสารกันอย่างเงียบๆเพื่อหลบสายตาเยี่ยวอินทรีย์ของกลุ่มสภานักเรียน คยองซูเคยได้ยินข่าวมาอยู่นะว่าพวกเขาจะชอบออกมาตรวจตราแถวร้านอาหารเพื่อหานักเรียนที่กระทำความผิดหรือโดดเรียนอย่างพวกเราตอนนี้- - และได้ยินมาอีกว่าบทลงโทษโหดมาก
ทำไงดีล่ะพี่น้อง
“หมาพาไปเวียน”
“โอ๊ย...ไอ้ไม้เสียบผี ไอ้แห้ง ไอ้โง่”
“เอ้า! นายด่าฉันทำไมอ่ะ” คยองซูที่เหลืออดกับการคาดเดาคำพูดของเซฮุนจึงพึมพำด่ากับตัวเองแต่เจ้าตัวกลับอ่านปากออกซะงั้น คงจะโกรธเหมือนกันเพราะสื่อสารไม่เข้าใจเลยเผลอส่งเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือกลุ่มสภานักเรียนก็หันมาเช่นกัน หันมาไม่พอทำท่าชี้ๆมาทางพวกเขาด้วย
“ซวยแล้ว...เซฮุนหนีกัน!” คยองซูเริ่มหยิบเงินขึ้นมาและวางไว้บนโต๊ะก่อนจะออกแรงดึงข้อมือเพื่อนตัวสูงและวิ่งออกจากร้าน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยคิดว่าจะได้วิ่งหนีสภานักเรียนแบบนี้เลยทำให้คยองซูดูเตลิดนิดหนึ่ง
“เซฮุนรีบวิ่งดิ เดี๋ยวโดนจับได้หรอก เร็วๆๆ!” คนสวมแว่นรีบร้องสั่งเพื่อนก่อนที่ตัวเองจะวิ่งนำไปอีกทาง คยองซูคิดว่าจะลองวิ่งไปหลบที่ห้างข้างๆก่อนเพราะเขายังไม่อยากโดนบทลงโทษสุดโหดที่คนอื่นๆเขาลำ่ลือ ถ้าเกิดโดนจับได้และถูกสั่งให้ไปล้างโรงยิมงี้ คยองตายแน่ๆ
“คยองรอด้วยดิ” เสียงของเพื่อนสนิทดังไล่หลังคนตัวเล็กที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต คนสวมแว่นหันไปมองก่อนจะตะโกนบอกเพื่อนเสียงดัง
“แห้งก็รีบวิ่งดิแอ้ก!” ประโยคสนทนามาราธอนของคนสวมแว่นกับเพื่อนสนิทถูกหยุดลง เมื่อเจ้าร่างแว่นกรอบหน้าหันหลังกลับไปมองเพื่อนทำให้ตนชนเข้ากับอะไรสักอย่างจนล้มลงมานั่งก้มหน้าอยู่ที่พื้น
“โอ๊ย...เจ็บอ่ะ”
“ปะ...เป็นอะไรมากไหม?” น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้คนตัวเล็กนิ่งค้าง ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นและสบเข้ากับดวงตาเรียวเล็ก
รุ่นพี่แบคฮยอน...
“เตี้ยเป็นอะไรไหม เห้ย! สภานักเรียน!!” เซฮุนที่วิ่งตามมาจนทันเห็นเพื่อนตัวเล็กลงไปนั่งจับกบบนพื้นก็ถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะที่สายตาจะเลื่อนไปเจอร่างโปร่งของใครอีกคน
“สวัสดีครับน้องๆ^ ^”
.
.
.
.
“เพราะนายคนเดียวทำให้ฉันต้องมาทำแบบนี้” เสียงบ่นอุบอิบดังลอดออกมาจากปากอวบอิ่มรูปหัวใจ คยองซูที่พันแขนเสื้อและพับขากางเกงกำลังฉีดน้ำลงบนพื้นลื่นๆของโรงยิม
พวกเขาโดนพวกสภานักเรียนจับได้- -
“ก็ใครจะรู้ว่าจะโดนจับได้กันเล่า” ร่างสูงอย่างเซฮุนก็กำลังขนอุปกรณ์ทำความสะอาดมาอย่างพะรุงพะรัง พวกเขาถูกพวกสภาสั่งให้ล้างโรงยิมเป็นการลงโทษ... ใช่แล้ว ล้าง โรงยิม
“เพราะนายคนเดียว” คนตัวเล็กยังคงบ่นตัวไปก่อนจะเดินมาหาร่างสูงที่เริ่มลงมือขัดพื้นโรงยิมแล้ว มือป้อมกลมหยิบถุงมือขึ้นมาสวมก่อนจะเดินไปหยิบแปรงขัดพื้นมาถือไว้ด้วยใบหน้ายับยู่ยี่
ตอนนี้เขาควรจะได้กลับบ้านและเตรียมตัวสำหรับการทัศนศึกษาวันมะรืนนี้- -
ไม่เข้าใจเลยว่าพวกสภานักเรียนจะลงโทษอะไรนักหนากับอีแค่โดดเรียน(- -) นอกจากจะลงทัณฑ์บนยังจะลงโทษแบบหนักหนาสาหัสแบบนี้ด้วยอีก โอย...เพราะแห้งคนเดียว
“นายเลิกบ่นได้แล้ว นี้ๆ” เซฮุนที่ขัดพื้นอยู่เงียบๆก็หยิบสายยางขึ้นมาและเปิดฉีดไปยังร่างเล็กที่เริ่มลงมือขัดพื้นอยู่ข้างๆ
“อ๊า! เล่นอะไรเนี่ย!” ร่างเล็กร้องแว้ดขึ้นเมื่อเสื้อนักเรียนของตนเริ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เลนส์แว่นก็มีน้ำเกาะจนเขามองไม่ค่อยเห็น ร่างเล็กยืดตัวเต็มความสูงก่อนจะหยิบแปรงขัดพื้นขึ้นมาและเขวี้ยงอย่างเต็มแรงไปทางร่างสูงของเพื่อนสนิทที่ย้ิมหัวเราะจนตาปิด
โป๊ก!
“โอ๊ย!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทำให้คยองซูค่อนข้างพอใจก่อนจะถอดแว่นออกและเช็ดเข้ากับแขนเสื้อ นี้ขนาดมองไม่ค่อยจะเห็นยังแม่นขนาดนี้นะเนี่ย ไม่ค่อยจะคุย...
“ระ รุ่นพี่!” เสียงเรียกของเพื่อนตัวสูงทำให้คยองซูขมวดคิ้ว ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ใส่แว่นไปทางต้นเสียงก็เห็นภาพเบลอๆคือเพื่อนของเขายืนอยู่ไม่ได้ดูเจ็บอย่างที่เขาหวังและข้างๆก็มีร่างของใครสักคนล้มอยู่
เฮ้ย!
ร่างเล็กรีบสวมแว่นและเดินเข้าไปร่างที่นอนสลบไสลอยู่บนพื้นด้วยความตกใจก่อนจะตกใจมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
“รุ่นพี่แบคฮยอน!!”
.
.
.
.
“แล้วพี่เขาจะฟื้นไหมฮะ” น้ำเสียงอ่อนของคยองซูดังขึ้นหลังจากที่พวกเขาช่วยกันแบกร่างโปร่งที่หมดสติไปเพราะแปรงขัดพื้นมาที่ห้องพยาบาล โชคดีที่อาจารย์ประจำที่ห้องพยาบาลยังอยู่เพราะมันก็ใกล้จะเลิกเรียนแล้ว โชคดีจริงๆ
“ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกนักเรียน แค่หมดสติไปเฉยๆ ทำแผลแล้วพักสักแปปเดียวก็ฟื้น” อาจารย์ตัวเล็กประจำห้องพยาบาลพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะขอตัวไปทำงานอย่างอื่นต่อ ทิ้งให้คนตัวเล็กที่มองร่างโปร่งบนเตียงนอนผ่านเลนส์แว่นตาอย่างรู้สึกผิดกับเพื่อนตัวสูงที่เริ่มเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
ไอ้พี่แป๊ะเป็นถึงสภานักเรียนแล้วเจอกระบวนท่าใช้พลังของคยองซูจนสลบไปแบบนี้ เพื่อนตัวเล็กของเขาจะเจออะไรไหมเนี่ย คิดหนักเลย- -;
“อ่า นักเรียน...” อาจารย์พยาบาลคนสวยเดินกลับเข้ามาอีกครั้งและบอกกับพวกเขาว่าอีกไม่นานก็จะเลิกเรียนแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงเลยอนุญาตให้พวกเรากลับบ้านได้ ส่วนคนป่วยที่นอนหมดสติเดี๋ยวอาจารย์เขาจะเรียกพวกสภามาพาตัวไปแทน เพราะครูจะปิดห้องพยาบาลแล้ว
ไหงเป็นงี้ล่ะ
จะให้เขาไปนอนพักที่ไหนล่ะ...
“ไปกันเถอะเตี้ย” เซฮุนพูดทำให้คนตัวเล็กที่ยังคงเหม่อไปทางห้องพยาบาลหันไปสนใจ คยองซูยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังเพื่อนไปทั้งๆที่สายตาใต้เลนส์แว่นจะยังคงเหล่มองไปข้างหลังก็ตามเถอะ
เป็นห่วงแหะ...
เอาไงดี
.
.
.
.
ปวดหัว
ผมรู้สึกถึงความเจ็บจี๊ดบริเวณขมับขวาจึงยกมือขึ้นมากุมเอาไว้เผื่อจะคลายความเจ็บปวดได้ แต่มันก็ไม่เลยสักนิด ผมค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะเจอบรรยากาศเงียบสงบ...
ในนี้มันห้องพยาบาลนี้น่า...
อ่า ผมจำได้ว่าตอนนั้นกำลังแอบเดินไปส่องดูคนตัวเล็กที่ทำตัวเป็นเด็กเกเรและโดดเรียนจนพวกผมจับได้เลยโดนลงโทษให้ทำความสะอาดโรงยิม จริงๆผมก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะแอบหนีแล้วไม่ทำความสะอาดจนต้องมาคุมหรอกนะ
แค่อยากเห็นหน้าเฉยๆ
ผมจำได้ว่าพอเดินเข้าไปก็กำลังเห็นเพื่อนตัวสูงๆหน้าตาดี(แต่น้อยกว่าผม เฮอะๆ)กำลังเล่นฉีดน้ำกับคยองซูจนตัวเปียกไปหมด ความรู้สึกแวบแรกที่แล่นเข้ามาในหัวคือ ไม่ชอบครับ- - ไม่ชอบมากๆ
ผมจำได้ว่าจะเข้าไปดุคนตัวเล็กนิดหน่อยที่ปล่อยเนื้อตัวให้ไอ้เพื่อนตัวสูงโหยงคนนี้กลั่นแกล้ง แต่ใครจะรู้ล่ะครับว่ามีแปรงขัดพื้นอันบักเอิ้กลอยมาใส่หัวผม รู้ตัวอีกทีก็เจ็บจี๊ดที่หัวและล้มไปนอนกับพื้น ก่อนที่จะหมดสติก็เห็นหน้าขาวๆใส่แว่นตาหนาๆกำลังร้องเรียกผมใหญ่เลย...
แล้วนี้ผมจะยิ้มทำไมเนี่ย
หว่า....รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว
ครืนน ครืนนน
เสียงเปิดประตูห้องพยาบาลดังขึ้นจนผมคิดว่าน่าจะเป็นพวกเพื่อนๆที่จะมาพาผมกลับบ้านล่ะมั้งเพราะเห็นอาจารย์บอกว่าจะเรียกให้....งงใช่ม่ะว่าผมรู้ได้ไง
ก็ผมไม่ได้หลับนะสิ
ผมรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่มีมืออุ่นๆของใครสักคนกำลังจับที่แผลของผมจนผมสะดุ้งตื่น ลืมตาขึ้นมาก็เห็นอาจารย์พยาบาลกำลังทำแผลให้ เลยขอแกล้งหลับต่อ
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงทุ้มหวานๆของคนตัวเล็กที่เอ่ยขึ้นเหมือนกับจะกังวลมากที่ผมนอนไม่ตื่นสักที
'แล้วพี่เขาจะฟื้นไหมฮะ'
ผมนี้เกือบหลุดยิ้มแล้ว
“เฮ้ย...ใครอ่ะ จงแดหรือป่าว” ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วยแล้วตะโกนถามข้างนอกเมื่อเห็นเงาของใครสักคนที่หน้าประตู
ครืน...
“!!!”
พรึ่บ!
ผมรีบหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวโปงทันทีที่รู้ว่าใครเดินเข้ามา เขาไม่ใช่จงแด ไม่ใช่เพื่อนของผมและพวกสภานักเรียน แต่เขาเป็นคนตัวเล็กที่สวมแว่นตาหนาๆ
“รุ่นพี่ฮะ! รุ่นพี่เป็นอะไรทำไมต้องคุมตัวโปงแบบนั้นด้วย!?” คยองซูเขย่าตัวผมที่มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำแบบนี้ทำไม แต่รู้สึกประมาณว่า...เขามาทำไม ทำไมไม่กลับบ้าน...หรือว่าจะเป็นห่วงผม
โอยยยยย ผมยิ้มกว้างอีกแล้ว
รู้สึกเหมือนว่าผมจะไม่อยากให้คยองซูเห็นผมยิ้มแบบนี้
ไม่ไหวแล้ว ทำไมคยองซูชอบทำให้ผมยิ้มแบบนี้ด้วย
เอาไงดี?
.
.
.
.
.
“รุ่นพี่ฮะ! รุ่นพี่เป็นอะไรทำไมต้องคุมตัวโปงแบบนั้นด้วย!?” คนตัวเล็กร้องลั่นเมื่อรุ่นพี่ที่เคยนอนอยู่บนเตียงเมื่อสิบนาทีที่แล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วยังพูดได้แล้วด้วย(?) แต่พอเจอหน้าเขาทำไมถึงมุดเข้าไปในผ้าห่มกันเล่า...เกิดอะไรขึ้น
“ไม่ ไม่ได้เป็นอะไร” เสียงนั้นลอดผ่านผ้าห่มมาแผ่วเบาคยองซูจึงหยุดเขย่าร่างโปร่งที่พันไปด้วยผ้าห่ม
“แล้วทำไมจะต้องคลุมโปงด้วยล่ะฮะ ไม่สบายอ่อหรือว่าหนาว” คยองซูพูดพร้อมกับพยายามดึงผ้าห่มให้เปิดออก แต่คนใต้ผ้าห่มนี้กลับขืนไว้ไม่ให้เขาดึงออก
“ชะ ใช่! พี่หนาว พี่อยากอยู่แบบนี้แหละ” แบคฮยอนที่ตอนนี้ไม่รู้จะตอบไปว่าอะไรก็ขอไหลไปตามน้ำก่อนแล้วกัน
“หนาวก็ไม่ห่มขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะฮะ” ไม่พูดเปล่ายังคงดึงผ้าห่มให้ออกจากร่างโปร่งต่อไป
“พี่พอใจ พี่หายใจออก” แต่ร่างโปร่งก็ยังคงขืนเอาไว้ คยองซูก็ยังดื้อพยายามดึงต่อไปก่อนจะหมดแรง
“ไม่ดึงแล้วก็ได้ เหนื่อย!”
“แอ้ก! คยองซูพี่หนักนะ”
“ก็ผมเหนื่อย...” คยองซูพูดหน้าตายหลังจากที่ยอมแพ้คนใต้ผ้าห่มที่ไม่ยอมให้เขาได้เห็นหน้าจึงทิ้งตัวลงทับคนบนที่นอนจนเจ้าตัวร้องเสียงดัง แบคฮยอนขืนตัวเล็กน้อยก่อนจะสงบเมื่อมีความรู้สึกเหมือนหัวกลมๆจะทับอยู่บนอกของเขาเพราะรู้สึกถึงลมหายใจที่ลอดผ่านผ้าห่มมา
โอ๊ย...ใจเต้นแรงชะมัด
“พี่แบคฮยอนเป็นอะไรฮะ ใจเต้นแรงจัง” คยองซูยิ้มขำเมื่อเสียงหัวใจเต้นตึกตักของคนใต้แรงมันดังจนเขาได้ยิน แต่เขาก็เลือกจะเงียบไปเมื่อหัวใจของตัวเองก็เต้นแรงไม่แพ้กัน
เป็นแบบนี้อีกแล้ว...
“พี่แบคฮยอน ผมขอโทษนะฮะ” คยองซูเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดออกไปและลุกขึ้นมายืนตัวตรงดีๆ มือป้อมเอื้อมไปเปิดผ้าห่มที่คุมคนใต้ร่างออกเผยให้เห็นคนตาเรียวที่ทำหน้างุนงงด้วยความไม่เข้าใจ ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเรื่องอะไร
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เจ็บตัวแบบนี้” คยองซูเอื้อมมือมาจับที่ขมับของแบคยอนที่ตอนนี้มีผ้าก๊อซปิดเอาไว้ต่างจากตอนแรกที่มีเลือดซึมออกมา เขารู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่ทำให้รุ่นพี่คนนี้ต้องเจ็บตัว ไม่ชอบเลย...
“แล้วผมก็กลัวว่าพี่จะโกรธผม ผมก็เลยตั้งใจมาขอโทษ...”
“...”
“แต่พอเห็นว่าพี่เหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าผมเลย ผมก็...ไปนะครับ”
“เดี๋ยวสิ!” แบคฮยอนเอื้อมมือมาจับข้อมือของคนตัวเล็กที่กำลังจะหันหน้าหนีเขาและเดินออกไป คยองซูทำตาโตก่อนจะถามเขาเสียงตะกุกตะกัก
“อะ อะไรหรอฮะ”
“ป่าว...” คำพูดของแบคฮยอนพร้อมกับปล่อยข้อมือของคยองซูออกทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหน้าชาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก็เมื่อกี้เขาคิดว่ารุ่นพี่คนนี้อาจจะบอกกับเขาว่า พี่ไม่โกรธนายหรอก หรือว่า นายอย่าเข้าใจผิดไปสิ ไรงี้
แต่ ป่าว นี้คืออะไร ทำไมเขาต้องรู้สึกบีบๆที่หน้าอกด้วย
“แค่จะบอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านด้วยกันนะ”
____________________
ตอนนี้ว่างเปล่าที่สุด
ความคิดเห็น