คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
“คยองซู! รอพี่นานมั้ย??”
“ไม่นานฮะ” เสียงใสตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มรูปหัวใจ ‘โด คยองซู’ เด็กชายตัวเล็กนักเรียนชั้นม.5 ยื่นมือป้อมๆของตัวเองไปจับเข้ากับมือเรียวบางของรุ่นพี่...
แฟนหนุ่มของตน
“อ่า...งั้นป่ะ ไปกันเถอะ” ...รุ่นพี่ม.6 พูดแล้วกุมมือป้อมๆของคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินไปตามท้องถนนที่ตอนนี้ดูเงียบสงบ มีลมพัดอ่อนๆกระทบเข้าที่ใบหน้าเรียวของตนอย่างแผ่วเบา บวกกับแสงอาทิตย์ยามเวลาตกเย็นแล้ว ภาพตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรจากสวรรค์ในจินตนาการของคยองซูเลย...
คนข้างๆที่กุมมือของเขานี้ก็เช่นกัน...อย่างกับจินตนาการเลย
ทั้งคู่ยังคงเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินที่ไร้ผู้คน มีเพียงสายลมที่พัดเอื่อยๆ และเสียงเจื้อยแจ้วของหนุ่มร่างเล็กหน้าหวาน ตาโต ปากอิ่มรูปหัวใจที่ขยับไปมาอย่างสนุกสนาน เสียงใสๆยังคงดังไปเรื่อยๆ รุ่นพี่แฟนหนุ่มของเขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้ม...ยิ้มบางๆให้กับการกระทำของคนตัวเล็กข้างๆ ดวงตากลมโตคู่นั่นกำลังส่องประกายความสดใสที่แฝงไปด้วยความซุกซน... ริมฝีปากอิ่มรูปหัวใจ... มือเล็กๆ นุ่มๆ ป้อมๆก็จับมือเขาแน่นพลางแกว่งไปมาตามจังหวะการเดิน... ภาพตรงหน้านั่นทำให้สายตาเรียวไม่สามารถละไปได้เลย
ให้ตายสิ...คนตัวเล็กจะน่ารักเกินไปแล้ว >///<
“นี้ๆ รุ่นพี่ฮะ! รู้ป่าวว่าวันนี้มีคนมาสารภาพรักกับคยองด้วย” ริมฝีปากอิ่มรูปหัวใจยังคงขยับไปมา พร้อมกับสายตาที่ขี้เล่นและแสนซุกซน
“ฮืม?? ใครอ่ะ” เสียงทุ้มนุ่มหวานเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเบ้ปากแบะ เรียกร้องความสนใจจากคนตัวเล็ก ซึ่งมันก็ได้ผล มือเล็กๆป้อมนั่นยกขึ้นมาหยิกแก้มของรุ่นพี่ด้วยความหมั่นไส้ พร้อมกับร้องปลอมเป็นเด็กๆ
“โอ้ๆๆ ยิ้มสิครับเด็กดี ยิ้มหน่อย ยิ้มหน่อยเร็ววว” มือเล็กยังคงหยิกแก้มนุ่มเนียน ส่งผลให้ได้รับเสียงร้องโอดโอยของแฟนหนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก....
รอยยิ้มรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า
“แล้วคยองตอบไปว่าไงอ่า” เสียงทุ้มหวานพูดยาน พร้อมกับส่งสายตาลูกหมาไปให้ สายตาที่คยองเห็นแล้วพูดได้คำเดียวเลยว่า...
น่ารัก
การกระทำตรงหน้าของแฟนหนุ่มเรียกรอยยิ้มของคนตัวเล็กได้อย่างง่ายได้ มือป้อมเลยเอื้อมไปจับที่ปกเสื้อของคนตรงหน้า ก่อนจะดึงลงมาให้ใบหน้าของคนตัวสูงมาอยู่ในระดับเดียวกัน
“คยองตอบไปว่า...” คนตัวเล็กเว้นจังหวะการพูดไว้ ก่อนจะก้มเข้าไปกระซิบที่กกหูขาวเนียนของคนตัวสูงกว่า(นิดหน่อย) แล้วพูดต่อจากประโยคเดิมว่า....
“คยองซูมี พี่แบค แล้วฮะ”
กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงง
“ฮืม งืมๆๆๆ” เสียงครางฮือเล็กๆในลำคอของคนตัวเล็กบ่งบอกให้รู้ถึงความงัวเงียที่มักจะพบในยามเช้าของคยองซู หรือว่าของทุกคน(?) แล้วเสียงกริ๊งๆแหลมๆที่มันชอบดังกระแทกหูนั่นก็เช่นกัน ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเป็นเสียงนาฬิก....
กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงง
ยังพูดไม่หมดเลยโว้ยยยยย
กริ๊งงงงงงงงง กริ๊..กึก!
เสียงระฆังที่ดังในยามเช้าของคยองซูสงบไปเมื่อคนตัวเล็กเอื้อมมือไปกด(หรือฟาด)ปิดมันแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งสงบนิ่ง กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสให้สายตาเป็นปรกติในยามเช้า แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบแว่นที่หัวเตียงของตนมาใส่เพื่อความคมชัดของสายตา
ร่างเล็กกระพริบตาเล็กน้อยก่อนจะป้องมือปิดปากหาว แล้วจัดการยืดเส้นยืดสายเพื่อขยับกายไล่ความขี้เกียจที่มาชักชวนให้เขาล้มตัวลงนอนอีกรอบหนึ่ง มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ผมเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว แต่สายตากลมก็ไล่ไปเห็น สมุดงานและการบ้านของตนที่วางไว้บนโต๊ะข้างๆกล้องถ่ายรูปตัวโปรดของตน สายตากลมไล่สูงขึ้นอีกนิดพลันก็สบตาเข้ากับสิ่งๆหนึ่ง
สิ่งๆนั่นกำลังฉีกยิ้มกว้างจนตาปิด ใบหน้าดูกำลังมีความสุข จนทำให้คนที่มองเห็นยิ้มตามออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่สิ่งๆนั้นทำให้เขานึกถึงความฝันเมื่อกี้นี้...
สงสัยต้องเลิกดูซีรี่ย์กับมินซอกซะล่ะ
ก็เมื่อกี้อ่ะ เขาฝันว่าตัวเองกับสิ่งๆนั้น หรือก็คือคนในรูปที่ยิ้มตายี๋นั่นเป็น.....
ร่างเล็กสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆของตน ก่อนที่ริ้วแดงๆจะปรากฏบนแก้มกลม พร้อมกับหัวใจที่เริ่มรู้สึกว่ามันขยายใหญ่ นี้เขาเป็นอะไรเนี่ย ทำไมใจมันสั่นๆทุกครั้งที่คิดถึง รุ่นพี่ ด้วยเนี่ย ยิ่งเวลาที่รุ่นพี่ยิ้มให้แล้วมันก็แบบ...
หยุดคิดได้แล้ว!!
ร่างเล็กสะบัดหัวแรงๆอีกครั้งก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าไปธุระส่วนตัวในห้องน้ำ....
ผ่านไป 10 นาทีกับการอาบน้ำของคยองซู
ร่างเล็กที่ยืนตรวจความเรียบร้อยของคนที่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องของตน ก่อนจะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสาคนขี้เล่น...
บ๊อก บ๊อก บ๊อก
“แบคแบค! มานี้เร็ว” เสียงนุ่มตะโกนดังเมื่อสุนัขตัวโปรดพันธ์บีเกิ้ลนั่นวิ่งขึ้นมาหาเจ้าของของมันถึงห้องนอน หางขนสีน้ำตาลตรงปลายมีสีขาวสั่นดุกดิก พร้อมกับวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของคนตัวเล็ก
“วันนี้แบคแบคขึ้นมาหาเค้าเองเลยอ่อ งือๆ” คนตัวเล็กครางงิ้งๆ เมื่อเจ้าบีเกิ้ลจอมแสบของเขาแลบลิ้นมาเลียที่ใบหน้ากลม เป็นการทักทายอรุณสวัสดิ์ยามเช้า คยองเลยหอมเข้าที่กกใบหูสีน้ำตาลของมันเป็นตอบแทน แอบได้กลิ่นหอมๆของแชมพูอาบน้ำที่เขากับพี่มิกซอกอาบให้ด้วย
“อะแฮ่มๆ หอมแต่แบคแบคหรอ คยองซู แล้วเค้าอ่า” เสียงหวานร้องยานอย่างออดอ้อนของ ‘มิกซอก’ พี่สาว เอ๊ย! พี่ชายตัวเล็กของคยองซูดังขึ้น พร้อมกับร่างอวบๆป้อมๆที่เดินเข้ามาในห้องนอนของเขา ใบหน้าของมินซอกเริ่มแบะปากออกเล็กน้อย ส่งผลให้คนตัวเล็กตาโตสวมแว่นนั่นหลุดยิ้มออกมา(ไม่)นิดหน่อย พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ร่างของพี่ชายทั้งๆที่ยังอุ้มเจ้าบีเกิ้ลจอมแสบเอาไว้
“โอ้ๆๆ พี่หมินของน้องคยอง ไม่โกรธเค้าน่า อ๊ะ! เดี๋ยวแบคแบคให้หอมเลย” ร่างเล็กเข้าใกล้ร่างของพี่ชายก่อนจะพูดเสียงหวานๆยานๆ แล้วพูดอิงแอบผ่านน้องหมาตัวโปรด
บ๊อก บ๊อก
เสียงเห่าดังขึ้นอย่างรู้งาน ส่งผลให้ใบหน้าอ้วนกลมเหมือนซาลาเปานั่นมีรอยยิ้มอยู่น้อยๆ ตามด้วยกว้างขึ้นเมื่อคนตัวเล็กผู้เป็นน้องชายนั่นยื่นจมูกมนมาฝังที่แก้มกลมของเขา ก่อนจะกลับไปยืนยิ้มกว้างให้อย่างน่ารัก
น่ารักจัง...
น้องชายใครหว่า
-
-
“นี้ๆ พี่หมินฮะ รู้ป่าวว่าตอนนี้นะ เค้าอ่ะกำลังตามจีบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่แหละ ผู้หญิงคนนั้นน่ารักมากๆเลยนะฮะพี่หมิน” เสียงทุ้มใสเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงก่อนจะนั่งเท้าคาง ตากลมที่โตจนเหมือนจะหลุดออกมาจากแว่นจ้องไปที่หน้ากลมมนของพี่ชายที่ตอนนี้มันได้ขยับไปมาตามร่างกายที่เคลื่อนไหวอยู่ที่หน้าเคาเตอร์ครัว
“อ่าห๊ะ” พี่ชายไม่พูดอะไรมากมาย เพราะกำลังงัวกับการเตรียมอาหารในยามเช้าให้คนตัวเล็กที่นั่งเท้าคางมองเขา พร้อมกับปากอิ่มที่เริ่มขยับไปมาเหมือนๆกับทุกเช้า บางครั้งก็อยากจะพูดโพล่งออกไปว่า ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยหรอ!!
“พี่หมินรู้มั้ย ว่าเค้าเข้าไปตามจีบผู้หญิงคนนั้นทุกวันเลย แล้วดูเหมือนว่าเธอก็เริ่มจะมีใจให้เค้าแล้วด้วย ยิ่งพูดยิ่งเขินอ๊ะ! >////<” คนตัวเล็กพูด ก่อนจะทำท่าเขินอายด้วยการเอี้ยวตัวบิดไปมาเหมือนสาวน้อย(?) คำพูดประโยคนี้ทำให้พี่ชายของเขาชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่า คยองซูคนนี้จะจีบผู้หญิงกับคนอื่นเขาก็เป็นด้วย
“ทำท่าแบบนี้ไม่เชื่อใช่ป่ะล่ะ ฮ่าๆๆ” ร่างเล็กบนโต๊ะที่สังเกตุท่าทีของพี่ชายอยู่ตลอดเวลาร้องทักอย่างรู้ทันเมื่อเห็นพี่ชายทำท่าแปลกๆ เหมือนกับไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเล่า แม้จะไม่เห็นหน้า แต่ร่างเล็กนั้นก็รู้ถึงความคิดของพี่ชายอย่างง่ายดาย เก่งใช่ป่ะล่ะ ฮ่าๆๆ
“อืม” พี่ชายครางเล็กๆในลำคอ ก่อนจะยกอาหารมื้อเช้าของเขาและคยองซูไปเสิร์ฟบนโต๊ะทานอาหารที่ตอนนี้มีร่างหมีใส่แว่นนั่งทำตาแป๋วอยู่ แต่เมื่อเห็นอาหาร(?) สายตาภายใต้แว่นตากลมก็เป็นประกายออกมาอย่างปิดไม่มิดเลยสักนิด
“ข้าวผัด ข้าวผัด ข้าวผัด น่ากินจัง อ้า อ่ำ อื้มม! หยอยยย” เมื่อวางจานไว้ตรงหน้าคนตัวเล็ก ไม่มีการรีรออะไรสักนิด ร่างเล็กก็เปิดงานไปคนแรกอีกตามเคย ทั้งๆที่พี่ชายของเขายังไม่ทันจะได้ไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ
“กินช้าๆหน่อย เดี๋ยวติดคอ”
“แค่กๆๆๆ น้ำ น้ำโหน่ยยย แค่กๆ” ยังพูดไม่ทันขาดคำ เสียงไอเนื่องจากสำลักก็ดังออกมาจากปากอิ่ม ทำให้พี่ชายของเขาต้องรีบส่งแก้วน้ำไปให้อย่างไว ก่อนจะมานั่งทำหน้าเอือมใส่เพราะน้องชายเขายังกินเป็นเด็กไม่เลิก ก็เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่คิดว่าจะไปจีบใครได้ ถ้ามีคนมาจีบ...ก็ว่าไปอย่างหนึ่ง...
“กินดีๆสิ ไม่ต้องรีบเลย”
“ก็มันอร่อยนิ -3-“ ร่างเล็กยู่ปากเมื่อโดนดุเล็กน้อย ทำให้คนพี่ตรงหน้ายิ่งส่ายหน้าให้กับพฤติกรรมที่ยังเป็นเด็กๆเลิกของคยองซู ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ว่า...
“พี่หมิน.... พี่มินซอก ฮัลโหลลลล”
แค่เป็นห่วงก็เท่านั้น
“พี่หมิน พี่หมิน!!! ฟังเค้าอยู่ป่ะเนี่ย”
“ฮ่ะๆ อะไรๆ ฟังพี่ฟังอยู่” เสียงใสตะโกนใส่ใบหน้ากลมพร้อมกับหัวทุยที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆใบหน้ากลม ตาโตใต้แว่นดำก็จ้องเขม็งไปที่พี่ชาย จึงทำให้พี่ชายได้สติ ร่างเล็กส่ายหัวเล็กน้อย เหม่ออีกแล้วนะ
“อ่าๆ งั้นเค้าไปโรงเรียนแล้วนะ...”
“จะไปเองหรอ” พี่ชายถามออกไปด้วยความสงสัย พร้อมกับลุกขึ้นแล้วนำจานเปล่าสองใบที่พึ่งใช้งานเสร็จไปล้างที่ซิงค์ล้างจาน ก่อนจะหันมาจ้องมองไอ้หมีใส่แว่นที่ตอนนี้กำลังทำการล่ำลากับเจ้าหมาบีเกิ้ล แบคแบค ตรงพรมห้องนั่งเล่น
“ใช่ฮะ”
“ไม่ให้พี่ไปส่งหรอ....” ร่างอวบหันกลับมาล้างจานต่อ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเมื่อน้องขายตอบกลับมา เขาก็แค่ไม่ค่อยชอบที่จะให้น้องชายของเขาไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะร่างเล็กนั่นเป็นน้องชายคนเดียวของเขา แล้วการที่ย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองแค่สองคน ทำให้เข้าต้องดูแลร่างเล็กมากเป็นพิเศษไม่ใช่หรือไง เขาเป็นห่วง ไม่สิ เขาก็แค่กลัว....
กลัวมันจะเกิดขึ้นกับคยองซูอีกครั้งหนึ่ง
“พี่หมินอ่า อย่าคิดมากสิฮะ” เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับอ้อมกอดจากข้างหลัง มือป้อมๆนั่นวาดวงแขนไปที่เอวนุ่มของพี่ชาย ก่อนที่จะซุกเข้าที่แผ่นหลังของพี่ชาย มันเป็นแผ่นหลังที่อุ่นที่สุดในโลกของคยองซูเลย การกระทำของร่างเล็กทำให้พี่ชายนั่นยิ้มออกมาบางๆ
อ้อนเป็นลูกแมวอีกแล้ว
พี่ชายพลิกหันหน้ามาเผชิญกับร่างเล็กก่อนจะวางมือบนกลุ่มผมนุ่นและลูบไปมาอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กทำได้เพียงแค่ยิ้มกว้างๆจน ตาโตๆใต้แว่นนั่นเหลือขีดสองขีด ก่อนจะกระโจนเข้าไปกอดพี่ชายไว้แน่นจนร่างของพี่ชายเซเล็กน้อย ร่างเล็กผละออกอย่างรวดเร็วและส่งริมฝีปากอิ่มไปประกบเบาๆที่ปากบางของพี่ชาย ก่อนจะผละออกแล้วบอกลาอีกครั้ง
“ไปแล้วนะฮะ บายๆ”
__________
จบ intro แล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรมากแค่เพียงเกริ่นๆ ไว้เฉยๆ กดแฟบหน่อยน่าาาา พลีส คอมเม้นต์ได้ยิ่งดีเลย คอมเม้นต์ให้กำลังใจเค้าาเยอะๆหน่อยนะ พลีสสส ไปป่วนได้ที่ @cheek_kam นะจ้าาา
แก้คำผิดครั้งที่1
ความคิดเห็น