คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ## อีตาบ้า ## (80%)
ตอนที่ 2 ## อีตาบ้า ##
“นี่หนูต้องไปจิงๆเหรอค่ะ Dad Mom “
ฉันถามพ่อพร้อมกันมองพวกท่านสลับกัน
“ใช่จ๊ะ ลูกรัก”
แม่ฉันตอบ และเข้ามาโอบกอดร่างของฉันไว้ ท่านลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
“ฮือออออออออออ...”
ฉันกลั้นอุทกภัยครั้งใหญ่ไว้ไม่ได้แล้ว น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้มันก็ล้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อย่าร้องสิจ๊ะลูกรัก แล้ว Dad กับ Mom จะตามลูกไปทีหลังนะจ๊ะ”
แม่บอกฉันและพร้อมกับการพยักหน้ารับรู้ของฉัน และพอดีที่ครอบครัวของหนิงเดินมาสมทบ ฉันสังเกตเห็นตาของหนิงที่บ่งบอกถึงการร้องไห้ทั้งคืนแต่ฉันก็ไม่ได้ทักอะไรเพราะเข้าใจความรู้สึกของหนิงดี
“พวกเราไปก่อนนะค่ะ”
ฉันบอกพ่อกับแม่สุดที่รักของฉันเช่นเดียวกับหนิง และพวกเราก็เดินหน้าเข้าไปสู่ประตูเครื่องบิน
“Ready?”
ฉันถามเพื่อนเลิฟของฉัน
“Yes”
หนิงตอบอย่างเรียบเฉย บัดนี้หนิงผู้ที่อารมณ์ดีที่สุดในกลุ่มกลับกลายเป็นหนิงผู้เงียบเหงา ไม่อยากเชื่อเลยอ่ะไอ้หนิงมันก็เศร้าเป็นด้วย (เอ้า แอบนินทาเพื่อนมันไม่ดีนะจ๊ะส้ม)
“O.K, Let’s go to
เราสองคนพูดออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย (อีกล่ะ)
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ตอนนี้ถึงหน้าที่ของพี่ชายยัยส้มดำเนินเรื่องนะค่ะ
“โอ้ย เป็นไรฟ่ะ นี่มันเพิ่งจะตี 5 เอง”
ผมพูดกับตนเอง (อุ้ยไอ้บ้าพูดกับตัวเอง) พลางหยิบนาฬิกามาดู
“เฮ้อ ไอ้บอลจะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะน้องมึงมา 10 โมงนะโว้ย”
หลับ หลับ หลับ หลับ หลับ หลับ หลับ (แล้วก็หลับจิงๆซะด้วย)
// ได้โปรดรับสายด้วยครับ พลีส // (เมื่อไหร่มันจะเปลี่ยนเสียงริงโทนวะเนี้ย)
“ฮาโหล่”
ด้วยน้ำเสียงงัวเงียเช่นเดิม
“ไบรอัน ไปรับน้องรึยังลูก”
เสียงพ่อนี่หว่า
“ห๊า อ้อ ยังครับแปปหนึ่งนะครับ”
และดูนาฬิกา
“ห๊า... (อีกครั้ง) นี่มันจะสิบโมงแล้วนี่ครับ ยัยส้มเอาผมตายแน่เลยครับDad”
ผมบ่นกับพ่อ
“งั้นผมไปรับน้องตัวแสบผมก่อนนะครับ รัก Dad นะคับ” ตี๊ดแล้วก็กดปิดมือถือตรงเข้าห้องน้ำทันที
------------------------------------10 นาที ผ่านปาย ---------------------------------------------
“เฮ้ย..ถึงยังวะ”
ผมตะโกนไส่มือถือผมขณะขับรถและตรงไปสู่สนามบิน
“กรูถึงเป็นชาติแล้วไอ้บอล” ไอ้แชมป์ตอบกลับมา
“แล้วเครื่องลงยังวะ”
ผมถามอีกคำถาม
“อีก 10 นาทีว่ะ”
“งั้นแค่นี้นะโว้ย”
ตี๊ด ไปหนามบิน มันเอากูตายแน่เลยถ้าไม่ทัน ด้องทันดิ
สักพักผมก็มาถึงและเป็นโชคดีของผมที่ผมมาทัน เพราะระหว่างที่ผมและพวกเพื่อนๆของผมเข้ามาผมสังเกตเห็นเครื่องที่บินตรงจากเอลเอลงรันเว พอดี๊ พอดี
“เฮ้ย...เดี่ยวกรูไปห้องน้ำก่อยนะโว้ย”
ไอ้ปอมพูดกับผมและเดินจ่ำอ้าวไปทางห้องน้ำทันทีที่พูดจบ
เมื่อไหร่จามาน๊า คิดถึงแกจัง ไอ้น้องรัก
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
เฮ้อ ในที่สุดเราก็ถึงซักกะทีฉันหละเบื่อจริงๆเล้ยการนั่งเครื่องอันแสนยาวนานเนี้ย อ้อตอนนี้ส้มดำเนินเรื่องอยู่นะค่ะ
“เฮ้อ หนิงไปเอากระเป๋ากันเถอะ”
ฉันบอกหนิงพร้อมกับลากไปเอากระเป๋าทันทีเพราะตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านสุดๆ
“ไปกันเถอะ เดี่ยวออกไปค่อยโทรบอกพี่บอลก็แล้วกัน”
ฉันบอกหนิงขณะที่เข็นรถออกจากจุดรับของและมุ่งตรงสู่ทางออกแต่ทันใดนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย ไอ้ส้มชั้นอยากเข้าห้องน้ำหวะ”
หนิงบอกแล้วลากฉันไปห้องน้ำกะมัน
“เฮ้อ เสร็จซักที ช้าจิงเลยแกเนี้ย”
ฉันบ่นเพื่อนรักของฉันที่กำลังยืนทำหน้าบูดอยู่
“โทรหาพี่แกดิ อยากกลับบ้านแล้ววะ”
ดูมันกล้าออกคำสั่งเหรอ
“อืมๆ”
แล้วฉันก็กดมือถือหาพี่ชายตัวดี
“ไง ไอ้น้องร้าก อยู่ไหนวะ”
พี่บอล
“อยู่บนดินค่ะ พี่”
ฉันตอบ
“ไอ้ส้มอย่ากวน อย่ากวน เดี่ยวไม่เอากลับด้วยเลยนิ”
พี่มันขู่ช้าน กล้าดียังไงเนี้ย แต่ถ้ามันกลับจิงล่ะไม่เอานะ แล้วเราจากลับกะใครอ่ะ ไว้เจอมันก่อนแล้วค่อยกวดต่อก็แล้วกาน
“เออพี่หยู่ไหนเนี้ย ตอนนี้หนูอยู่ประมาณ เออ...”
ฉัน
“อยู่หน้าห้องน้ำชั้น 2 ค่ะ”
ฉันตอบพี่
“แล้วพี่อยู่ไหนเนี้ย”
ฉันถามต่อไป
“แกไม่ต้องรุหรอกรออีกประมาณ 5 นาทีนะโว้ยเดี่ยวชั้นจะขึ้นไปหาแกเอง”
พี่บอกพร้อมกับกดสายทั้งเฉยเลยอ่ะทำไมไม่ฟังต่อวะ
หลังจากนั้นชั้นก็เช็คข้อความฉันไปเรื่อยๆ ค่าเวลา
ปึก แคร็ง
ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะว่านั้นเป็นเสียงอะไร เสียงแรกนั้นเป็นเสียงคนชนค่ะแล้วก็ชนชั้นซะด้วย ส่วนเสียงที่ 2 คือเสียงมือถือชั้นเองค่ะ ตายแล้วมือถือช้าน ..............แต่ไอ้คนชนนี่ดิดันไปเหยียบมือถือช้านอีกตอนนี้มือถือช้าน ถูกแยกออกเป็น 2 ส่วนแล้วด้วยน้ำมือนายคนนั้น ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและสิ่งที่ฉันต้องทำบัดเดี่ยวนี้คือ ...ด่ามาน….
“นี่อีตาบ้า ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ตาถั่ว ไอ้ไม่มีตา ไอ้ไม่ระวัง ไอ้ไม่หล่อ ไอ้หน้าด้าน ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้เปรต กล้าดียังไงห๊า มาชนเค้าแล้วมาเหยียบมือถือเค้าอีกอยากมีเรื่องรึไงหา”
ฉันรัวเป็นชุดเลยส่วนไอ้หนิงนั้นก็ยืนมองอย่างระวังอยู่ห่างๆเพราะมันคงรุว่าในขณะนี้มันไม่สามารถห้ามคนอย่างนังส้มได้ เฮ้อมียาดมมั้ยเนี้ย แต่นายนั้นก็ไม่ยอมแต่ในขณะที่มันหันมาชั้นก็สังเกตเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ผมสีน้ำตาลที่ไม่ผ่านการย้อม รูปร่างสูง ตาสีครามน้ำเงิน แล้วที่เมื่อกี้เราด่าเค้าไปว่า ไอ้ไม่หล่อ ขอถอนคำด่านี้นได้มั้นเนี้ย เฮ้ยมันทำมือถือแกพังนะโว้ยเพิ่งซื้อได้ 3 วันเอง แต่ไม่ทันที่ฉันจะคิดได้มากกว่านั้นไอ้นั้นมันก็เริ่มขยับปากพูด
“นี่ยัยบื้อ ยัยบ๊อง ยัยบ้า ยัยตาถั่วกล้วดียังไงมาหาว่าชั้นไม่หล่อ ไปตัดแว่นได้แล้วไป้ แล้งอีกอย่างเธอนั้นแหละผิดมายืนขวางทางอยู่ได้ คนเค้าจาเดินโว้ยแล้วยังมาหาว่าชั้นผิดอีก ยัยบื้อ”
กรี๊ด.... ไอ้นั้นมานด่าช้าน จะยอมได้ไงล่ะคนอย่างนังส้มไม่ยอมโว้ย แต่ควรยอมดีมั้ยเนี้ย เป็นโรคแพ้คนหล่อซะด้วยซิ เฮ้ยอะไรของแกเนี้ยสู้มานนนนน
“นี่ตาบ้า ตาเปรต ชั้นยืนของชั้นดีๆนะแล้วนายก็มาชนชั้น ทำมือถือชั้นพังอีก นายต้องรับผิดชอบ” นี่ใครก็ได้มาห้ามหน่อยดิ จะเป็นลมตายแล้วนะ หายจายไม่ทัน
ชั้นง้างมือขึ้นแต่ในขณะที่ฉันจะพุ่งกำปั้นไปที่เบ้าตาของอีตานั้นก็มีสียงยมทูตดังขึ้นมา
“หยุดเลยไอ้ส้ม แกจาทามอารายเพื่อนช่าน”
แหมดูดิไอ้พี่บอลมานพูด มันน่น้อยใจนัก น้องมันยืนอยู่ตรงนี้มันยังไม่หวงเลยอ่ะ ไปห่วงไอ้เพื่อนนี่นะ คอยดูจาฟ้อง Dad”
“ไอ้พี่บอลบ้า น้องตัวนะไปเข้าข้างมันได้ไงอ่ะ”
ฉันว่าพี่ชายตัวดีและหันหน้าไปทางตาเปรตนั้น แต่มันยังทำหน้าเฉยได้อยู่ค่ะ
“แหม ขอซักทีเหอะ...”
ฉันพุ่งหมัดของฉันเข้าที่แก้มของอีตานั้นแต่ว่า.............. ไอ้บ้านั้นมันรับได้
“เฮ้ย ปล่อยนะ”
ฉันสะบัดมืออกแล้วหันไปว่าไอ้พี่ตัวดี
“ไอ้พี่บ้า น้องก็ไม่ห่วง ไปห่วงเพื่อนนู้นคอยดูนะซื้อมือถือเครื่องใหม่เมื่อไหร่จาโทรไปฟ้องMomกะDadคอยดู”
แล้วฉันก็ยืนกอดอกอยู่ จนพี่บอลทำท่าจาเข้ามาง้อ
“โถ๋ ไอ้น้องรักพี่ขอโทษ ขอโทษจิงๆนะ นะนะนะนะนะนะ”
แล้วมันก็มองน้องสาวแสนสวยมันด้วยสายตาเว้าวอน
“ก็ได้ค่ะ” “แต่พี่ต้องพาพวกหนูไปเลี้ยงข้าวและรีบกลับบ้าน OK?”
ฉันยื่นข้อเสนอ
“OK จ๊ะ” “แต่ตอนนี้พี่ขอกอดทีหนึ่งได้มะ คิดถึงแกจังเลยวะ”
แล้วเรา 2 พี่น้องก็กอดกันกลม
“หนูก็คิดถึงพี่ค่ะ” ..ฉัน..
“ซึ่งพอยังวะ”
เพื่อนพี่บอลคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
“เฮ้อๆ ก็ได้วะไอ้แชมป์ ไอ้ตัวมาร”
พี่ฉันด่าเพื่อนมัน
“นี่ไอ้บอลน้องมึงใช่มั้ยวะ งั้นมึงก็แนะนำให้รุจักหน่อยดิ”
พี่คนเดิมบอกกับพี่บอล
ความคิดเห็น