คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทลงโทษ
"อ๊ะ....ปล่อยนะ...บอกให้ปล่อย" เสื้อผ้าอาภรณ์ของหญิงสาวร่างบอบบางกำลังค่อยๆถูกถอดออกอย่างช้าๆราวกับผู้ที่กำลังรุกร้ำต้องการให้หญิงสาวมองเห็นความโหดร้ายที่ตนกำลังจะเจอ
"ไม่ปล่อย....อยากรู้นักกะอีแค่ทายาทคนเดียวของตระกูลมินาโมริ มันจะมีริดเดชแค่ไหนเชียว"
"ฮึ่ก..ฮือ...ปล่อยเถอะ ฉันขอร้อง" หญิงสาวขอร้องชายหนุ่มแปลกหน้าทั้งอ้อนวอน ขอร้อง จนน้ำตาไหลแต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรคืนมา
"ไม่ปล่อย...อย่าเสียงดังนักสิ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า เธอจะทำไง"
"อ๊ะ...อย่านะ" หญิงสาวครางออกมาเมื่อเสื้อผ้าอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายได้ออกไปจากร่างกายเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มจับหล่อนกดลงกับพื้นพร้อมเริ่มถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเอง มืออีกข้างไม่วายจับข้อมมือทั้งสองของหญิงสาวไว้
"อย่านะ..."เมื่อต่างคนต่างไร้สื้อผ้าอาภรณ์ที่จะมาขวางกั้นแล้วชายหนุ่มก็เริ่มบรรเลงเพลงรักที่ตนรอมานาน
"อือ...เจ็บ..อ๊ะ"ชายหนุ่มปล่อยให้ของๆตนสอดไส้เข้าไปในเรือนร่างของหญิงสาว หญิงสาวทั้งเจ็บปวดทั้งทรมาณได้แต่ปล่อยน้ำตาแห่งความสิ้นหวังให้รินไหลและก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันถัดมา เรนะตื่นมาด้วยอาการขอบตาช้ำเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนโดนการกระทำอันโหดร้าย ในขณะที่เธอร้องให้ตลอดเวลา แต่คนผู้นั้นกลับไม่สนใจ กลับทำร้ายร่างกายของเธอจนไม่เหลือ
เธอรีบแต่งตัวแล้วเดินลงไปชั้นล่างของบ้านที่หลังใหญ่โตราวกับคฤหาสน์
"คุณเรนะค่ะ...วันนี้มีพิธีชงชาอย่าลืมนะค่ะคุณเรนะ" แม่บ้านของเรนะทัก
"ค่ะ...นั้นเรนะจะรีบกลับค่ะ"
"ให้คนขับรถไปส่งมั้ยค่ะ"
"ก็ดีค่ะ"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ รร. คันไซ
หญิงสาวร่างบอบบาง ผมสีดำขวับปล่อยยาวถึงช่วงเอว ผมข้างหน้าที่ซอยเป็นหน้าม้าถือกระเป๋ายี่ห้อดังลงมาจากรถคนหรู บวกกับกริยามารยาทการเดินที่ถูกฝึกมาอย่างดีทำให้เป็นที่ชื่นชอบไม่น้อยใน รร. ผู้ดีแห่งนี้
เมื่อเดินมาถึงห้องเรียน หญิงสาวได้นึกถึงภาพที่แสนจะปวดใจเมื่อวาน เมื่อหล่อนเป็นรองหัวหน้าห้องต้องทำงานคู่กับหัวหน้าห้องให้เสร็จ แต่กลับกลายเป็นว่าต้องทำจนดึกจนสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น
"มาแต่เช้าเชียว...หรือเมื่อคืนฝันดีมากไปเลยตื่นเร็ว" ชายหนุ่มที่อยู่กับเธอเมื่อคืน ผมที่ซอยสั้นๆที่น้ำตาลปนน้ำตาลเข้ม ร่างสูงสมส่วน หน้าตาที่เกลี้ยงเกลา ส่วนประกอบของใบหน้าเข้าคู่กันอย่างพอดี บ่งบอกเลยว่าโดนดูแลมาอย่างดี
"นาย!...ไปให้พ้นเลยนะ....ถ้าคุณพ่อของฉันรู้เข้านายไม่ได้อยู่ในเมืองนี้แน่"
"คิดว่าฉันกลัวเธอนักรึไง ก็แค่ตระกูลผู้ดีเก่า อย่ามาทำเป็นดอกฟ้าซะเลย จะบอกให้นะตอนนี้เธอก็เป็นแค่ดอกหญ้าเท่านั้นแล้ว รู้ตัวไว้ซะ"
"นาย" เรนะได้แต่ข่มความโกรธไว้ในใจที่ไม่สามารถทำอะไรผู้ชายตรงหน้าได้เลย
"เรนะจัง อยู่มั้ยครับ"
"อ๊ะ พี่คาซึยะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
"เช่นกันครับ"
"ว่างมั้ย^ ^ ไปทานข้าวด้วยกันนะ"
"ว...ว่างค่ะ ไปกันเถอะค่ะ เรนะหิวพอดีเลย"
"นั้นพี่ไปนะอากิระ"
"...." อากิระไม่ตอบอะไรพลางหันไปอีกทางอย่างไม่สนใจ
อากิระไม่ตอบอะไรพลางมองดูหญิงสาวที่เดินจากไปพร้อมกับคาซึยะ
"ชิ เธอคิดว่าเมื่อคืนฉันทำกับเธออย่างนั้นเพื่ออะไร เพื่อให้เธอยังเดินไปกับไอนั่นอย่างสุขสบายเหรอ จำไว้เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว เรนะ "
ความคิดเห็น