MeEtTinG fOr U จะรักเธอตลอดไป

ลำดับตอนที่ #1 : ความวุ่นวายที่ 1

    คุณย่า หนูมาแล้ว >o< ถ้าฉันไปหาคุณย่า คุณย่าของฉันจะต้องดีใจแน่ๆ เลย คุณย่า คุณย่าผู้น่ารักของฉัน ^-^ ดีใจจังเลย ฉันคงต้องนั่งรถตู้ไป แล้วรถตู้คันไหนล่ะ - - มันเยอะแยะไปหมดเลย คันที่ไปเดอะมอลล์บางกะปิ นั่นไงคันนั้น



    ฉันไม่รีรอที่จะก้าวเท้าขึ้นไปและเข้าไปนั่งเบาะหลังทันที...ฉันคิดว่าไม่มีคนนั่งซะอีก ฉันมองไปยังเขา และเขาก็ยิ้มกลับมาให้ฉัน ตายแล้ว >o< น่ารักจังเลย ฉันนั่งที่ข้างเขาและค่อยๆ วางกระเป๋าสะพายข้างใบโปรดสีเขียวเข้มลายหัวกะโหลกและโคลงกระดูกสีน้ำตาลอ่อนลงบนตักของฉัน



    สิบนาทีผ่านไป..…

    น่าเบื่อจังเลย เอ๊ะ! ผู้ชายคนนั้นเขานั่ง สาบ-ปา-หงก - - สัปหงก ไม่น่ะ ไม่ ไม่ ไม่ อย่า น้า T0T มันช้าไปเสียแล้ว ผู้ชายนิสัยดีคนนั้น หัวของเขาพิงไหลข้างขวาของฉัน

    คนที่ขึ้นรถมาเรื่อยๆ ก็มองมาที่ฉัน คนพวกนั้นเขาคงคิดว่าฉันเป็นแฟนกับเขา แต่มันก็นานมากแล้วแหละที่ฉันไม่มีแฟนหรือจะบอกว่าไม่เคยมีดีล่ะ? และไม่ได้มาหาคุณย่าของฉัน เรื่องราวมันมากมายจนฉันอยากจะลืม ฉันถึงย้ายมาอยู่กับคุณอาแล้วอยากให้มันลืมๆ ไปซะให้หมด แต่ก็คงยากที่จะลืมเรื่องราวทั้งหมดได้ มันฝังใจจนไม่อยากจะลืมช่วงเวลาดีๆ เหล่านั้น



    “...................”

    “ซัน ฉันไม่อยากให้เธอไป ไม่อยากให้ไปหากจากฉัน ไม่เอา อย่าไปได้มั้ย อย่าไปเลยน่ะ ToT”

    “อย่าร้องไห้น่ะ ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอาน่าน่ะคนดี”

    ซันเอานิ้วโป้งเช็ดน้ำตามให้ฉัน

    “ทำไมเธอถึงได้ขี้แยแบบนี้ล่ะ หือ? ไม่ดีน่ะ เดี๋ยวหมดสวยไม่รู้ด้วยน่ะ”

    “ไม่เอา ไม่อยากให้ซันไป ไม่อยากให้ไปเลย ไม่ให้ไป ไม่ให้ไปน่ะ อย่าไปน่ะ อย่าไป”



    ฉันมันขี้แย จริงๆ อย่าที่ซันบอก ตั้งแต่ไหนแต่ไรฉันก็ยังคงเป็นคนขี้แย ซันคอยช่วยฉันทุกครั้งไม่ให้อาจารย์ตีฉัน เพื่อนๆ ต่างก็อิจฉา ซันเขาเป็นคนดีมากๆ เลย ^ ^ แต่เขาคงไม่ชอบเท่าไหร่นักที่เพื่อนๆ ล้อเขาว่าเป็นแฟนฉัน ฉันคิดมาตลอดว่า ซันคิดยังไงกับฉัน คิดกับฉันแบบไหน เป็นแค่เพื่อนหรือคิดแบบไหนกันแน่ เขาไม่เคยบอก แต่ยังไงเขาก็เป็นคนดีสำหรับฉันตั้งแต่วันที่ฉันเจอเขาวันแรก วันที่ฉันหกล้ม วันที่ฉันจะโดนอาจารย์ตี วันที่เขามาสายเพราะฉันและรับโทษทุกอย่างแทนฉัน     หรือแม้แต่กระทั่งวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เจอกับเขา เขาก็ยังดีกับฉัน เราไปนั่งใต้ต้นไม้ที่เรานั่ง นอน อยู่เป็นประจำ วันนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันฝันไปหรือเป็นเรื่องจริงกันแน่ที่เขาจูบฉันเบาๆ ที่ปากของฉัน แต่มันคล้ายกับเรื่องจริงมาก



    ซันบอกฉันว่าเขาจะกลับมา แต่ฉันไม่ไหวที่จะรอ เมื่อไม่มีเขาอยู่ข้างกายฉันอย่างทุกครั้ง ฉันก็เหมือนไม่มีอะไรเป็นคนว่างเปล่า คำที่เขาพูดกับฉันว่าเขาจะกลับมา อีกสามปีเขาจะกลับมา แต่ถ้านับจากวันที่เขาจากไป ปีนี้ก็คงจะเป็นปีที่ห้าแล้ว ฉันผิดนัดเขาไปสองปี ไม่ใช่เพราะฉันลืมหรอก แต่เพราะฉันอยากลืมมากกว่า กลัวเขาไม่กลับมากลัวเขาจะจากไปแบบไม่สนคำสัญญานั่น...



    “เธอ...เอ่อ...คือว่า...”

    ฉันงืมงำ ไม่รู้ว่าจะปลุกเขายังไงดี นี่มันก็ถึงเดอะมอลล์บางกะปิแล้ว

    “เอ่อ...คือฉันจะลงแล้วล่ะค่ะ ^ ^”

    ผู้ชายนิสัยดีคนนั่น ค่อยๆตื่น แหมตอนหน้าพึ่งตื่นยังน่ารักเลย ให้ตายซิ ^ ^

    “อ่อ ขอโทษครับ ผมหลับบนไหลคุณขอโทษน่ะครับ”

    เขาก้มหัวขอโทษขอโพยฉัน

    “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จอดเดอะมอลล์บางกะปิด้วยค่ะ”

    ฉันบอกกับคนขับรถตู้ รถก็ค่อยๆ จอดรถอย่างช้าๆ ฉันกำแบงค์ยี่สิบไว้ในมือและจ่ายคนรับรถไป เอ๊ะ! ผู้ชายนิสัยดีคนนั้นก็ลงเหมือนกันหรอเนี่ย ^ ^ เขาส่งยิ้มหวานให้ฉัน เขาคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันหรือไม่ก็มากกว่าฉันปีหรือสองปี



    ฉันยืนรอรถอยู่สักพัก รถที่ฉันรอก็มาถึงฉันรีบก้าวขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ที่นั่งว่างเต็มเลยฉันอยากนั่งลิมหน้าต่าง ^ ^ อย่างที่ฉันคิดไว้ ฉันได้นั่งริมหน้าต่างสมใจอยาก รถคันนี้เป็นรถเมย์ปรับอากาศ อ่า^ ^ เย็นสบาย



    รถที่ฉันนั่งเริ่มออกรถ คนขึ้นมาเยอะเหลือเกินที่นั่งคงจะเต็มแล้ว เลยมีชายคนหนึ่งมานั่งที่ข้างฉัน - -‘ ชายคนนั้นก็คือผู้ชายนิสัยดีคนนั้น เขายิ้มให้ฉัน คงจะเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วที่เขายิ้มให้ ฉันก็ยิ้มกลับให้กับเขาทุกครั้งเช่นกัน เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาก ห๋า หนังสือเล่มนี้ มีคนอ่านหรอเนี่ย อ่านเล่มเดียวกับฉันเลย^ ^



    “เธอชอบ อ่านหนังสือเล่มนี้หรอ”

    ฉันถามเขาพลางหัวใจเต้นรุนแรง ตึก ตึก ตึก

    “ใช่ เธออ่านหรอ ^ ^ เพื่อนๆ ของผมมักจะพูดเสมอเลยว่า เชื่อเรื่องปฎิหารบ้าบอ เพื่อนๆ ของผมมันก็เป็นอย่างงี้แหละ เพราะผมหน้าตาดี ^ ^ และผมก็ยังไม่มีแฟนซักที ทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ หรือเพื่อนระดับเดียวกันก็ชอบผมมากมาย...............”  

    เอ๊ะ! ทำไมเขาถึงเงียบไปล่ะ

    “..........แต่ผมรอ...รอผู้หญิงของผมคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่ผมจะกลับมา ผมบอกเธอแล้วว่าผมจะกลับมาแค่ขอให้เธอให้เวลาผม แต่เธอคงรอไม่ไหว เธอคงไม่อยากให้ผมไปเอามากๆ เธอคงจะเสียใจ ตอนนั้นผมกับเธออยู่แค่ ป.6 แต่ผมก็อายุมากกว่าเธอหนึ่งปีเต็ม”



    รอผู้หญิงคนหนึ่งที่ผิดนัด ผิดนัดอย่างงั้นเหรอ เขาน่าสงสารจัง T*T น่าสงสารจังเลย

    “เดี๋ยวผู้หญิงคนนั้นก็กลับมา ^ ^ จริงๆ น่ะ ผู้หญิงคนนั้นต้องกลับมาแน่ๆ ถ้าเขาได้เจอเธออีกครั้งเขาคงจะดีใจมากๆ เลยแหละ ^ ^”

    “ผมชื่อ อเล็กซาลเดอร์ เฮลเซ็ด ^ ^”

    โห! ชื่อเท่จังเลยเป็นคนฝรั่งหรอเนี่ย

    “ผมคนไทยครับ แต่โอนสัญชาติไปอยู่ทีอเมริกากับแม่ ชื่อเลยต้องเป็นภาษาทางนั้นไป”

    เขาคงกลับมาเพราะ ผู้หญิงคนนั้นหนะซิน่ะ T*T ความรักที่มีให้ผู้หญิงคนนั้นคงจะมากเลยซิน่ะ เศร้าจังเลย

    “ผมคงต้องลงก่อนแล้วล่ะครับ ^ ^”

    “อ้ะ!...เดี๋ยวค่ะ ฉันก็ค้องลงป้ายนี้เหมือนกัน รอเดี๋ยว”

    ฉันรีบเดินตาม อาเล็กซาลเดอร์ไป (แหมชื่ออยาวจัง) แต่ฉันก็ไม่ทันสังเกตว่าอะไรเกิดขึ้น กระเป๋าสะพานข้างของฉันไปฟาดเข้ากับอะไรบางอย่าง - - แต่ฉันก็ไม่สนใจ ฉันวิ่งลงรถมาอย่างรวดเร็ว แต่อาเล็กซาลเดอร์ ก็หายไปซะแล้ว - -



    “นี่เธอ”

    อะไรกัน เขาเป็นใครเนี่ยมาจับแขนฉันไว้

    “ปล่อยน่ะ อะไรของนายเนี่ยห๋า”

    ฉันพูดออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด

    “เธอเอากระเป๋า บ้าๆ บวมๆ ของเธอมาฟาดหัวฉัน เธอไม่รู้เลยรึไง”

    “ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะว่ามันเป็นหัวของเธอ โอเคฉันผิด โอเคมั้ย ฉันขอโทษโอเครึยัง จบซะทีฉันจะไปหาคุณย่าของฉัน”

    “ไม่โอเค เธอทำให้ฉันต้องเจ็บหัว ไม่โอเคแน่ๆ”

    “ปล่อยฉันซักทีเหอะ”

    ฉันมีความรู้สึกว่าไม่ชอบหมอนี่เอาซะเลย ฉันคงผิดจริงๆ ฉันต้องรีบแล้ว นี่มันจะ หกโมงเย็นแล้วคุณย่าฉันจะอยู่บ้านรึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันซะบัดมือของหมอนั้นอย่างเต็มแรง เมื่อหลุดฉันก็รีบวิ่งและเรียกวินมอเตอร์ไซด์ หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกตามหลังมาคงเป็น หมอนั่นที่ตะโกน - -



หน้าบ้านของคุณย่า

    “คุณย่าค่ะ คุณย่าเปิดประตูที คุณย่าได้ยินมั้ยค่ะ”

    หรือว่าคุณย่าจะไม่อยู่บ้าน TToTT ฮือ ไม่อยู่บ้านจริงๆ หรอเนี่ย นั่งก็ก็เอา ฉันเลยนั่งรออยู่ตรงหน้าบ้านตรงนั้น ที่นี่ไม่เปลี่ยนเลย ไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะเป็นบ้านของคุณย่า หรือแม้กระทั่งบ้านหลังข้างๆ



    ฉันนั่งที่นี่มานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว คุณย่ายังไม่กลับมาอีกหรอเนี่ย ยุงมันกัดฉันนะเนี่ย T0T ถ้าฉันกัดมันได้ฉันคงกัดมันเรียงตัวแล้ว T0T ฉันมองไปรอบๆ ในเงามืดนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลือนไหว ไม่น่ะไม่ T^T ยุงไม่พอยังจะผีอีกหรอเนี่ย ไม่น่ะ นะโม นะโม ฉันท่องมันจนมั่วไปหมดแล้ว ตัวฉันสั่นมันน่ากลัว T0T มันกำลังจะมาแล้ว



    “มาทำไรที่นี่จ๊ะ หือ?”

    เสียงนี้มัน เสียงของอเล็กซาลเดอร์ T^T

    “อาเล็กซาลเดอร์ ฮือ ขอบคุณสวรรค์ที่เขาส่งเธอมาช่วยฉัน”

    “ ^ ^…..”

    “ฉันรอคุณย่า คุณย่ายังไม่กลับบ้านเลย”

    “เธอเป็นหลานบ้านนี้หรอกหรอ”

    “อืม ^ ^”

    อเล็กซาลเดอร์ยื้นมือออกมาเขาคงอยากจะให้ฉันลุกขึ้นยืน ฉันยืนขึ้นเองดีกว่าพลางปัดฝุ่นออกจากกางเกงยีนของฉัน

    “ซาล เฮ่ ทำไรตรงนั้น ดูเจ้าเฮอร์เซ้ของแกซิมันวิ่งพล้านไปหมดแล้ว แกปล่อยมันออกมาเองน่ะเฟ้ย”

    “แป๊บน่ะ ^ ^”

    เขายังคงไม่วายยิ้มให้ฉัน - - เฮอร์เซ้ ชื่อนี้ เฮอร์เซ้

    “เฮ้ยมันวิ่งไปหาแกแล้ว จับไว้ๆ”

    มันไม่ได้วิ่งไปหา อเล็กซาลเดอร์ แต่มันวิ่งสปีดสุดฝีเท้ามาที่ฉัน มันกระโจนใส่ฉันแล้ว

    “ว๊าย! เฮอร์เซ้หรอ เฮอร์เซ้จริงๆ ด้วย เป็นไงเจ้าหนูสบายดีมั้ย”

    “โฮ่ง....”

    - - นั้นมันคงแปลว่าสบายดีละมั้ง โอ้ไม่น่ะ มันเลียฉันใหญ่เลย หยุดๆ ฉันเปียกไปหมดแล้ว

    “ยัยบ๊องนั้น เฮอร์เซ้มานี่อย่าไปยุ่งกะยัยบ๊องนั้น”

    แต่ดูเหมือนมันจะไม่ฟัง

    “ซันเดียร อย่าหยาบคาย เรียกเธอคนนั้นว่ายัยบ๊องซิ”

    อเล็กซาลเดอร์พูดขึ้น

    “หล่อน เอากระเป๋าสะพายบ้าๆ อันนั้นมาฟาดหัวฉัน โอเคมั้ย ซาล มานี่เฮอร์เซ้”



    อเล็กซาลเดอร์...รู้จักกับหมอนั้นหรอเนี่ย ไม่จริ้ง > < แล้วยังดูสนิทสนมกันมากอีกด้วย เฮอร์เซ้เดินไปหาหมอนั้นอย่างเชื่องช้า แต่เรื่องเอากระเป๋าฟาดหัวนั่น ฉันไม่ได้ตั้งใจซักหน่อย



    “เอ่อ...ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย ว่าแต่...หมาตัวนั้นเป็นของใคร”

    “ของฉันมีไรมั้ย ทำไม จะทำไม มันอยู่กับฉันมาตั้งแต่ ป.6 ก่อนจะไปจากที่นี่แล้วยังไง”



    ไม่จริงหรอก หมาตัวนั้น มันต้องเป็นของซันซิ คนที่ฉัน คนที่เขาสัญญากับฉันไว้ ไม่น่ะมันต้องไม่ใช่หมอนี่น่ะ ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง มันคงจะเป็นฝันร้ายของฉัน ที่ฉันๆไม่มีวันตื่นแน่ๆ เลย อ๊าย T-T