ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ช้าไปรึเปล่า & สิ่งของทั้งหมด
ฉันรีบโบกแท็กซี่ เพื่อไปสินแพทย์ให้เร็วที่สุด ไม่น่ะซัน ซันเธอต้องไม่เป็นอะไรน่ะ
“โรงพยาบาลสินแพทย์ค่ะ”
ซัน ฉันกำลังจะไปหาเธอ เธอต้องไม่เป็นไรน่ะ ซันรอฉันก่อน ฉันก้าวขึ้นไปในรถแท็กซี่อย่างรวดเร็ว และจ้องมองดูเวลา จากนฬิกาข้อมือของฉัน
“เร็วกว่านี้อีกได้มั้ยค่ะ”
เขาพยักหน้า เขาขับรถไปออกทาง รามอินทรา ฉันนั่งอยู่ร่วมสามสิบนาทีและฉันก็มาถึง ฉันควักเงินจ่ายไปโดยไม่รับเงินถอนและวิ่งไปที่เค้าเตอร์ ถามหาคนชื่อ อเลียร์ซันเดียร เฮ็ดเซ็ด ทันที เมื่อฉันรู้ว่าเขาอยู่ห้อง 501 ฉันก็ขึ้นลิฟไป และกดชั้นห้าทันที
มันเป็นห้องเดียวพิเศษ ฉันคิดว่าคนที่บ้านของซันเดียรคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว ฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันค่อยๆ ย่องเข้าไปอย่างเงียบๆ
“ไฮ...ซันเดียร”
ฉันชะโงกหน้าออกไปทักทาย ซันเดียรยิ้มให้ฉัน
“ไฮ ขอโทษที เธอรอฉันนานมั้ยตอนที่ฉันกำลังจะมาที่นี่ ^ ^”
“แน่ะยังมายิ้มอีก นายเป็นอะไร นายเป็นอะไรมากรึเปล่า นายไปโดนอะไรมา”
ฉันถามเขาเป็นชุด
“เออ น่าไม่เป็นอะไรหรอก เป็นห่วงฉันหรอ อะ อะ ไม่ต้องน้ำตาไหล ฉันเห็นน่ะ”
“ฉันเปล่าร้องน่ะ”
ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ซันเดียรเข้าทุกที
“นายอ่านอะไรอะ”
ฉันเหลือบไปเห็นกองหนังสือกองหนึ่ง
“นิยาย ฉันชอบอ่าน อ่านมั้ย ฉันอยากจะเป็นอย่างพระเอกในเรื่องบ้าง เก่งเป็นบ้าเลย”
“ฉันนั่งมองนายอ่านดีกว่า นายก็เก่ง นายเก่งน่ะ”
ซันเดียรมองมาที่ฉัน และค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เหมือนกับว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นบอก ก็ดูเขาสบายดีนี่ แค่มีสายน้ำเกลือแค่สายเดียวเท่านั้นที่เจาะอยู่บนข้อมือของเขา
“มานี่ซิ มานั่งข้างๆ ฉันหน่อย” *0*
ได้เลย ได้นั่งกับคนหล่อๆ ได้เสมอ ฉันเดินไปนั่งข้างเขา มีเก้าอี้ตัวหนึ่งตั้งไว้อยู่
“ฉันเหมือนพระเอกในเรื่องนี้เลยน่ะจะบอกให้”
“แหยะ ไม่จริงหรอก”
“จริงๆ เธอก็เหมือนนางเอกในเรื่องด้วยเหมือนกัน”
“*0* อันนี้ฉันไม่ขัด แจ่มเลยใช่เหมือนๆ ^ ^”
“หลงตัวเองจริงๆ เคยอ่านแล้วหรือไง”
“นายว่าใคร”
“เปล่า ^ ^”
ฉันนั่งข้างเขาอยู่นานมากเลย จนมันเย็นมากแล้ว สินแพทย์กับบ้านของฉันมันก็ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่ ฉันกลับเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว อ้ะ! โทรศัพท์ของฉันสั่น ฉันรีบหยิบมันขึ้นมาแล้วรับสาย
“ฮาโหล”
“อาร์ซี ริน น่ะ ฉันคิดถึงเธอ”
“ฉันก็คิดถึงเธอ จุ๊บๆๆ ^ ^”
“น้องชายฉันยังไม่กลับบ้านเลย เหอะๆๆ ชอบทิ้งฉันให้อยู่บ้านคนเดียวอยู่เรื่อยเลย”
“นี่รู้มั้ย ฉันสงสัยเรื่องไพ่นั่น ใครหรอที่กำลังจะขาดหายไปจากชีวิตของฉันเธอรู้มั้ย”
“ไม่ฉันไม่รู้ฉันแค่อ่านตามไพ่เท่านั้นอย่าลืมล่ะว่าอะไรที่อยากทำให้รีบๆทำซะ อะ น้องชายฉันกลับมาแล้วฉันไปแล้วน่ะ บายจ้า”
กริ๊ก! ให้ตายฉันยังไม่ทันได้บอกลา เพื่อนซี้ของฉันก็วางโทรศัพท์ไปซะแล้ว - -‘
“ใคร”
“เพื่อนฉัน”
“ใครล่ะ”
“ก็เพื่อนฉัน”
“แล้วมันใครละ”
“ไม่ต้องรู้หรอก”
“ซาล หรอ”
“โอ้ย ยังไม่มีใครรู้เบอร์โทรศัพท์ฉันด้วยซ้ำ เพื่อนฉันไงที่ชื่อรินไง พอใจรึยัง”
“งั้นฉันขอรู้เป็นคนแรกได้มั้ย”
“ไม่ให้ :p”
“^ ^…”
ความเงียบเริ่มครอบงำเข้ามาอีกแล้ว เอ่อ ฉันจะชวนเขาคุยเรื่องอะไรดีน้า
“อ่อ เออนี่ทำไม่ไปเข้าโรงพยาบาลใกล้ๆ ที่รัชโยธินละ”
“ฉันมีแพทย์ส่วนตัวที่นี่”
“อ่องั้นหรอ”
“อือ ^ ^”
“แล้วรถนายล่ะ”
“ซาลบอกว่าจะขับกลับมาให้”
ซันเดียรเอามือปิดปากแล้วเริ่มไอ แค๊คๆ ฉันรีบลุกขึ้นและค่อยๆ จะเอามือไปลูบหลังแต่ ซันเดียรกลับผลักฉันอย่างรุนแรง เหมือนกับว่ามห้ฉันห่างออกไป ทำไมกันล่ะ?
ซันเดียรรีบเอาผ้าเช็ดที่มือของเขา ฉันจะเดินไปดูแต่เขากลับเอาผ้านั่นแอบไว้
“ขอดูหน่อยไม่ได้หรอไง”
“ไม่ได้ กลับได้แล้ว จะดึกแล้ว กลับดีๆ ล่ะ ฉันรักเธอน่ะรู้มั้ย รักเธอมากที่สุด ฉันจะรอคำตอบนั้นของเธอไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็จะรอ”
“-^-^- อืม” ฉันยิ้มให้และโบกมือลา
ฉันนั่งรถเมย์สาย 60 กลับบ้านและต่อวินมอเตอร์ไซด์เข้าบ้าน คุณย่ายังไม่กลับเลย อายชีสเหงาแย่เลย ฉันรีบสิ่งเข้าไปในบ้าน ฉันไม่คิดว่าฉันจะกลับมาเย็นขนาดนี้ ฉันเปิดประตูเข้าไป
“อายชีสมานี่” ฉันเปิดไฟและเรียกชื่อมัน
“โฮ่ง”
“มาแล้วหรอคนดี มาๆ เดี๋ยวพี่เอาข้าวให้กิน”
ฉันหยิบอาหารเม็ดที่อยู่ในตู้และเทใส่ถาดให้มัน ฉันนั่งดูทีวีอยู่นานสองนานแต่มันก็ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ฉันเลยวิ่งขึ้นห้องไปเปิดไฟและนั่งเล่นกับ อายชีสอยู่ จนอายชีสหลับ - - ตื่นซิย่ะฉันไม่มีเพื่อนเล่น แต่ฉันก็ได้แค่คิด ไม่นานเท่าไหร่นักฉันก็หลับไป (ไม่ได้อาบน้ำอีกแล้ว -*-)
ทำไมซันเดียรไม่บอกฉันว่าเขาเป็นอะไรล่ะ..........ต้นไม้ต้นนี้
“ซัน มานั่งเล่นที่นี่กัน น่ะ น่ะ”
ฉันกำลังลากแขนของซันมาที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนี้
“ค่อยๆ อาร์ซี อย่าดึงแรง เจ็บๆ แค๊ก แค๊ก”
ซันกำลังไอ
“เป็นอะไรไป เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ๆ ไม่เป็นอะไร ไปนั่งกันเถอะ”
เหมือนกับที่เขาไอตอนนี้เลย...เขาเป็นอะไรไป
“มาๆ มานั่งนี่”
เขากลับลากแขนของฉันแทน เขาเด็ดดอกไม้มาให้ฉัน
“อ้ะ อ้าวหาวทำไม”
เขายื้นดอกไม้มาให้ฉัน ^ ^ แต่ฉันก็หาวออกมาเล็กๆ
“นอนมั้ยนอนตักฉันซิ เอามั้ย”
ฉันหยักหน้าอย่างแรง และค่อยๆ นอนหนุนตักซัน พอฉันหลับมันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างโดนที่ริมฝีปากของฉัน แต่ฉันก็ยังนอนอยู่แบบนั้นจนถึงสี่โมงเย็น ฉันลืมตาตื่นขึ้น ซันยังจนนั่งมองหน้าฉันและเอามือลูบหัวฉันเบาๆ ฉันยิ้มให้เขา -^-^- ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ซันไออีกแล้ว เขาเป็นอะไรเนี่ย
“ซันไอ? เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไร แค็กๆ”
“ไม่จริงหรอก เป็นแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรๆ ไปๆ เย็นแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน”
ทำไมทุกครั้งที่ฉันถามเขาต้องหลีกเลี่ยงคำตอบนี้ทุกทีไป……
ฉันงั่วเงียตื่นขึ้น...
“อืม งืม - + ห๊ะ สายแล้วๆ แปดโมงโอ้ไม่ๆ เข้าแถวแล้วไม่น้า”
ฉันมองนาฬิกาบนหัวเตียง ฉันรีบลุกเปิดประตูห้องอย่างแรง
“ทำไมคุณย่าไม่ปลุกหนูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ฉันตะโกนลงไป
“ปลุกทำไมจ๊ะหลาน วันนี้วันเสาร์”
“อ้าว หรอ - -“
ฉันแผ่วเสียงลงด้วยความอาย ให้ตายซิวันนี้วันเสาร์ๆ ฉันสายหัวไปมา ฉันคิดว่าฉันควรจะรีบอาบน้ำและไปหาซันเดียรที่โรงพยาบาลดีกว่า ฉันจึงรีบอาบน้ำ และออกไปหาซันเดียรทันที
ที่โรงพยาบาล...
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้อง 501 ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่พอเปิดประตูเข้าไปแล้ว ซันเดียรไม่อยู่ในห้อง เขาไปไหนล่ะ เฮ้ย! ซันเดียรไปไหนๆๆๆๆ ไปไหนเนี่ย โอ้ยไปไหนๆ ฉันแทบจะวิ่งรอบห้องเพราะหาซันเดียร เขาไปไหนๆๆๆๆ โอ้ ไม่น่ะ ไปไหนเนี่ย
“หาอะไร?”
“หาซันเดียร”
“ฉันอยู่นี่”
“อ้าว - -a”
ฉันค่อยๆ ปิดประตูระเบียงและหันมามองซันเดียรแต่
“โอ้ย! ไอประตูบ้านี่”
ประตูมันหนีบมือฉัน ซันเดียรที่ต้องลากสายน้ำเกลือด้วยมือขาวขวาของเขาไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา รีบเดินเข้ามาหาฉันเขาใช้เท้าปิดประตูและเอามือข้างซ้ายล๊อดประตูนั่น
“เป็นอะไรรึเปล่าหือ ยัยบ๊องเอ้ย”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไร T0T” ที่พูดไปนั่นฉันโกหกน่ะ มันเจ็บมากเลย
“น้ำตาไหลขนาดนี้ยังบอกไม่เจ็บ บ๊องจริงๆ”
“ก็มันไม่เจ็บ ไม่ต้องจับน่ะ โอ้ย”
“ไปนั่งบนเตียงไป”
“อืม”
ฉันก้มหน้ามอง มือที่บวมของฉัน ฮึกT0T เจ็บจริงๆ เลย
“มาขอดูหน่อย”
“ไม่เป็นไร จริงๆ น่ะ เชื่อฉันซิ”
“ไม่ ไม่เชื่อเธอแน่นอน มาขอดูหน่อย”
“ไม่ให้”
“ถ้าไม่ให้ฉันจะตีเธอ”
ฉันเลยขำเป็นต้องยื่นมือออกไป - -
“บวมขนาดนี้ ไม่เจ็บได้ไงหือ?”
ก็ใครว่าฉันไม่เจ็บเล่า
“หลับตา ถ้าไม่หลับตาฉันจะตีเธอ”
ฉันเลยต้องหลับตา ทำตามที่ซันเดียรสั่งไม่งั้นฉันจะโดนตี T0T
“...”
เขาจูบฉันอีกแล้ว
“ฉันรักเธอน่ะ รู้มั้ยรักเธอมาก”
ฉันลุกออกจากเตียง หน้าแดงเลยฉัน
“อืม รู้”
“เธอจะรอฉันมั้ย ถ้าฉันจะไปอเมริกาอีกครั้งรอมั้ย”
“จะไป ไปทำไมอเมริกา ไปทำไม”
“ถ้าฉันไปเธอจะรอมั้ย”
“รอ รอซิรอ รอแน่นอน จะไปหรอ ไม่น่ะไม่ให้ไปอย่าไปน่ะ”
“ไม่หรอก ฉัน...ไม่ไปหรอก”
“จริงน่ะ”
“เธอต้องสัญญาน่ะ ถ้าฉันไปเธอจะรอฉันอีก น่ะโอเคน่ะ”
ซันเดียรยื่นนิ้วก้อยออกมาเหมือนทุกครั้งที่ฉันสัญญากับเขาเมื่อตอนเด็กๆ
“ฉันสัญญา”
ฉันพูด
“ซันเดียรเดี๋ยวฉันไปก่อนน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันน่ะ พรุ่งนี้ฉันมีเรื่องจะบอก ^ ^ น่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาน่ะ”
ฉันวิ่งปึงปังออกไปข้างนอก นี่พึ่งจะสิบเอ็ดโมงเอง งั้นฉันกลับบ้านดีกว่า ฉันข้ามถนน ไปที่ป้ายรถเมย์และหารถเมย์สาย 60 71 กลับบ้าน
ฉันโบกรถเมย์ ฉันรีบขึ้นรถเมย์ และไปนั่งเบาะเดี่ยวแถวกลางๆ ของรถ ไม่นานนักมันก็มาถึงที่หมายที่ฉันจะลง และฉันก็เรียกวินมอร์เตอร์ไวด์เพื่อเข้าบ้าน
ฉันนั่งรอเพื่อจะให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ เรื่องทุกอย่างฉันต้องรีบบอกตามที่รินเพื่อนซี้ฉันได้ทำนายเอาไว้ ไม่งั้นมันคงจะไม่ทันแน่ๆ เลย
ฉันนั่งนับ ชั่วโมง นาที วินาที อยากให้มันผ่านไปไวๆ เพื่อจะให้ถึงวันพรุ่งนี้ หนึ่งทุ่มแล้ว อาบน้ำ เข้านอนเลย จะได้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ โย่ว ^0^ ฉันรีบอาบน้ำและแต่งชุดนอนทันควัน ฉันกระโดดขึ้นเตียงโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น
เช้าแล้ว...
“เช้าแล้ว แต่งตัว”
ฉันลุกขึ้นจากเตียงทันที แต่ฉันก็ได้ยินสียงคุณย่าเรียกฉัน
“เดี๋ยวค่ะๆ”
ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำ และล้างหน้า
“หลานลงมาเร็ว”
“ค่ะๆ”
ฉันรีบลงบันได ตึงตัง และออกมาหาคุณย่าข้างล่างทั้งชุดนอนนั้นแหละ
“อะไรค่ะๆ”
ฉันถามพลางเปิดประตูออกไปนอกบ้าน
“มีคนมาหานะหลาน เขาฝากจดหมาย สมุด เทป อัลบั้มรูป นี่มาให้หลาน”
“ใครค่ะ”
“ชายคนนั้น”
“ซาล”
ฉันตะโกนออกไป ซาลเหลียวหลังมาดู และยิ้มให้ เขาเดินไปจนลับตา
“ซาล”
ฉันงำงัม และคุณย่าก็ยื่นของทั้งหมดที่ใส่ไว้ในถุงผ้าลายสวยให้กับฉัน ฉันรับมันไว้และเดินเข้าบ้านไป ฉันขึ้นไปบนห้องฉันฉันค่อยๆ เปิด ถุงนั่นดู จดหมายมากมายที่เขียนจ่าหน้าซองถึงฉัน สมุดไดอาร์รี่ อัลบั้มรูปของซันตอนเด็กๆ จนถึงตอนบัจจุบัน และเทปอะไรซักอย่าง
ฉันนำทุกอย่างกองไว้บนเตียวนอนของฉันและเดินไปปิดประตูห้อง ฉันเริ่มแกะซองจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงฉัน แต่ละซองมีวันที่กำหมดไว้ ฉันแกะซองจดหมายซองแรกที่เขียนเมื่อวันที่ 3/5/01 .....
“โรงพยาบาลสินแพทย์ค่ะ”
ซัน ฉันกำลังจะไปหาเธอ เธอต้องไม่เป็นไรน่ะ ซันรอฉันก่อน ฉันก้าวขึ้นไปในรถแท็กซี่อย่างรวดเร็ว และจ้องมองดูเวลา จากนฬิกาข้อมือของฉัน
“เร็วกว่านี้อีกได้มั้ยค่ะ”
เขาพยักหน้า เขาขับรถไปออกทาง รามอินทรา ฉันนั่งอยู่ร่วมสามสิบนาทีและฉันก็มาถึง ฉันควักเงินจ่ายไปโดยไม่รับเงินถอนและวิ่งไปที่เค้าเตอร์ ถามหาคนชื่อ อเลียร์ซันเดียร เฮ็ดเซ็ด ทันที เมื่อฉันรู้ว่าเขาอยู่ห้อง 501 ฉันก็ขึ้นลิฟไป และกดชั้นห้าทันที
มันเป็นห้องเดียวพิเศษ ฉันคิดว่าคนที่บ้านของซันเดียรคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว ฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันค่อยๆ ย่องเข้าไปอย่างเงียบๆ
“ไฮ...ซันเดียร”
ฉันชะโงกหน้าออกไปทักทาย ซันเดียรยิ้มให้ฉัน
“ไฮ ขอโทษที เธอรอฉันนานมั้ยตอนที่ฉันกำลังจะมาที่นี่ ^ ^”
“แน่ะยังมายิ้มอีก นายเป็นอะไร นายเป็นอะไรมากรึเปล่า นายไปโดนอะไรมา”
ฉันถามเขาเป็นชุด
“เออ น่าไม่เป็นอะไรหรอก เป็นห่วงฉันหรอ อะ อะ ไม่ต้องน้ำตาไหล ฉันเห็นน่ะ”
“ฉันเปล่าร้องน่ะ”
ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ซันเดียรเข้าทุกที
“นายอ่านอะไรอะ”
ฉันเหลือบไปเห็นกองหนังสือกองหนึ่ง
“นิยาย ฉันชอบอ่าน อ่านมั้ย ฉันอยากจะเป็นอย่างพระเอกในเรื่องบ้าง เก่งเป็นบ้าเลย”
“ฉันนั่งมองนายอ่านดีกว่า นายก็เก่ง นายเก่งน่ะ”
ซันเดียรมองมาที่ฉัน และค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เหมือนกับว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นบอก ก็ดูเขาสบายดีนี่ แค่มีสายน้ำเกลือแค่สายเดียวเท่านั้นที่เจาะอยู่บนข้อมือของเขา
“มานี่ซิ มานั่งข้างๆ ฉันหน่อย” *0*
ได้เลย ได้นั่งกับคนหล่อๆ ได้เสมอ ฉันเดินไปนั่งข้างเขา มีเก้าอี้ตัวหนึ่งตั้งไว้อยู่
“ฉันเหมือนพระเอกในเรื่องนี้เลยน่ะจะบอกให้”
“แหยะ ไม่จริงหรอก”
“จริงๆ เธอก็เหมือนนางเอกในเรื่องด้วยเหมือนกัน”
“*0* อันนี้ฉันไม่ขัด แจ่มเลยใช่เหมือนๆ ^ ^”
“หลงตัวเองจริงๆ เคยอ่านแล้วหรือไง”
“นายว่าใคร”
“เปล่า ^ ^”
ฉันนั่งข้างเขาอยู่นานมากเลย จนมันเย็นมากแล้ว สินแพทย์กับบ้านของฉันมันก็ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่ ฉันกลับเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว อ้ะ! โทรศัพท์ของฉันสั่น ฉันรีบหยิบมันขึ้นมาแล้วรับสาย
“ฮาโหล”
“อาร์ซี ริน น่ะ ฉันคิดถึงเธอ”
“ฉันก็คิดถึงเธอ จุ๊บๆๆ ^ ^”
“น้องชายฉันยังไม่กลับบ้านเลย เหอะๆๆ ชอบทิ้งฉันให้อยู่บ้านคนเดียวอยู่เรื่อยเลย”
“นี่รู้มั้ย ฉันสงสัยเรื่องไพ่นั่น ใครหรอที่กำลังจะขาดหายไปจากชีวิตของฉันเธอรู้มั้ย”
“ไม่ฉันไม่รู้ฉันแค่อ่านตามไพ่เท่านั้นอย่าลืมล่ะว่าอะไรที่อยากทำให้รีบๆทำซะ อะ น้องชายฉันกลับมาแล้วฉันไปแล้วน่ะ บายจ้า”
กริ๊ก! ให้ตายฉันยังไม่ทันได้บอกลา เพื่อนซี้ของฉันก็วางโทรศัพท์ไปซะแล้ว - -‘
“ใคร”
“เพื่อนฉัน”
“ใครล่ะ”
“ก็เพื่อนฉัน”
“แล้วมันใครละ”
“ไม่ต้องรู้หรอก”
“ซาล หรอ”
“โอ้ย ยังไม่มีใครรู้เบอร์โทรศัพท์ฉันด้วยซ้ำ เพื่อนฉันไงที่ชื่อรินไง พอใจรึยัง”
“งั้นฉันขอรู้เป็นคนแรกได้มั้ย”
“ไม่ให้ :p”
“^ ^…”
ความเงียบเริ่มครอบงำเข้ามาอีกแล้ว เอ่อ ฉันจะชวนเขาคุยเรื่องอะไรดีน้า
“อ่อ เออนี่ทำไม่ไปเข้าโรงพยาบาลใกล้ๆ ที่รัชโยธินละ”
“ฉันมีแพทย์ส่วนตัวที่นี่”
“อ่องั้นหรอ”
“อือ ^ ^”
“แล้วรถนายล่ะ”
“ซาลบอกว่าจะขับกลับมาให้”
ซันเดียรเอามือปิดปากแล้วเริ่มไอ แค๊คๆ ฉันรีบลุกขึ้นและค่อยๆ จะเอามือไปลูบหลังแต่ ซันเดียรกลับผลักฉันอย่างรุนแรง เหมือนกับว่ามห้ฉันห่างออกไป ทำไมกันล่ะ?
ซันเดียรรีบเอาผ้าเช็ดที่มือของเขา ฉันจะเดินไปดูแต่เขากลับเอาผ้านั่นแอบไว้
“ขอดูหน่อยไม่ได้หรอไง”
“ไม่ได้ กลับได้แล้ว จะดึกแล้ว กลับดีๆ ล่ะ ฉันรักเธอน่ะรู้มั้ย รักเธอมากที่สุด ฉันจะรอคำตอบนั้นของเธอไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็จะรอ”
“-^-^- อืม” ฉันยิ้มให้และโบกมือลา
ฉันนั่งรถเมย์สาย 60 กลับบ้านและต่อวินมอเตอร์ไซด์เข้าบ้าน คุณย่ายังไม่กลับเลย อายชีสเหงาแย่เลย ฉันรีบสิ่งเข้าไปในบ้าน ฉันไม่คิดว่าฉันจะกลับมาเย็นขนาดนี้ ฉันเปิดประตูเข้าไป
“อายชีสมานี่” ฉันเปิดไฟและเรียกชื่อมัน
“โฮ่ง”
“มาแล้วหรอคนดี มาๆ เดี๋ยวพี่เอาข้าวให้กิน”
ฉันหยิบอาหารเม็ดที่อยู่ในตู้และเทใส่ถาดให้มัน ฉันนั่งดูทีวีอยู่นานสองนานแต่มันก็ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ฉันเลยวิ่งขึ้นห้องไปเปิดไฟและนั่งเล่นกับ อายชีสอยู่ จนอายชีสหลับ - - ตื่นซิย่ะฉันไม่มีเพื่อนเล่น แต่ฉันก็ได้แค่คิด ไม่นานเท่าไหร่นักฉันก็หลับไป (ไม่ได้อาบน้ำอีกแล้ว -*-)
ทำไมซันเดียรไม่บอกฉันว่าเขาเป็นอะไรล่ะ..........ต้นไม้ต้นนี้
“ซัน มานั่งเล่นที่นี่กัน น่ะ น่ะ”
ฉันกำลังลากแขนของซันมาที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนี้
“ค่อยๆ อาร์ซี อย่าดึงแรง เจ็บๆ แค๊ก แค๊ก”
ซันกำลังไอ
“เป็นอะไรไป เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ๆ ไม่เป็นอะไร ไปนั่งกันเถอะ”
เหมือนกับที่เขาไอตอนนี้เลย...เขาเป็นอะไรไป
“มาๆ มานั่งนี่”
เขากลับลากแขนของฉันแทน เขาเด็ดดอกไม้มาให้ฉัน
“อ้ะ อ้าวหาวทำไม”
เขายื้นดอกไม้มาให้ฉัน ^ ^ แต่ฉันก็หาวออกมาเล็กๆ
“นอนมั้ยนอนตักฉันซิ เอามั้ย”
ฉันหยักหน้าอย่างแรง และค่อยๆ นอนหนุนตักซัน พอฉันหลับมันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างโดนที่ริมฝีปากของฉัน แต่ฉันก็ยังนอนอยู่แบบนั้นจนถึงสี่โมงเย็น ฉันลืมตาตื่นขึ้น ซันยังจนนั่งมองหน้าฉันและเอามือลูบหัวฉันเบาๆ ฉันยิ้มให้เขา -^-^- ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ซันไออีกแล้ว เขาเป็นอะไรเนี่ย
“ซันไอ? เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไร แค็กๆ”
“ไม่จริงหรอก เป็นแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรๆ ไปๆ เย็นแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน”
ทำไมทุกครั้งที่ฉันถามเขาต้องหลีกเลี่ยงคำตอบนี้ทุกทีไป……
ฉันงั่วเงียตื่นขึ้น...
“อืม งืม - + ห๊ะ สายแล้วๆ แปดโมงโอ้ไม่ๆ เข้าแถวแล้วไม่น้า”
ฉันมองนาฬิกาบนหัวเตียง ฉันรีบลุกเปิดประตูห้องอย่างแรง
“ทำไมคุณย่าไม่ปลุกหนูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ฉันตะโกนลงไป
“ปลุกทำไมจ๊ะหลาน วันนี้วันเสาร์”
“อ้าว หรอ - -“
ฉันแผ่วเสียงลงด้วยความอาย ให้ตายซิวันนี้วันเสาร์ๆ ฉันสายหัวไปมา ฉันคิดว่าฉันควรจะรีบอาบน้ำและไปหาซันเดียรที่โรงพยาบาลดีกว่า ฉันจึงรีบอาบน้ำ และออกไปหาซันเดียรทันที
ที่โรงพยาบาล...
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้อง 501 ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่พอเปิดประตูเข้าไปแล้ว ซันเดียรไม่อยู่ในห้อง เขาไปไหนล่ะ เฮ้ย! ซันเดียรไปไหนๆๆๆๆ ไปไหนเนี่ย โอ้ยไปไหนๆ ฉันแทบจะวิ่งรอบห้องเพราะหาซันเดียร เขาไปไหนๆๆๆๆ โอ้ ไม่น่ะ ไปไหนเนี่ย
“หาอะไร?”
“หาซันเดียร”
“ฉันอยู่นี่”
“อ้าว - -a”
ฉันค่อยๆ ปิดประตูระเบียงและหันมามองซันเดียรแต่
“โอ้ย! ไอประตูบ้านี่”
ประตูมันหนีบมือฉัน ซันเดียรที่ต้องลากสายน้ำเกลือด้วยมือขาวขวาของเขาไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา รีบเดินเข้ามาหาฉันเขาใช้เท้าปิดประตูและเอามือข้างซ้ายล๊อดประตูนั่น
“เป็นอะไรรึเปล่าหือ ยัยบ๊องเอ้ย”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไร T0T” ที่พูดไปนั่นฉันโกหกน่ะ มันเจ็บมากเลย
“น้ำตาไหลขนาดนี้ยังบอกไม่เจ็บ บ๊องจริงๆ”
“ก็มันไม่เจ็บ ไม่ต้องจับน่ะ โอ้ย”
“ไปนั่งบนเตียงไป”
“อืม”
ฉันก้มหน้ามอง มือที่บวมของฉัน ฮึกT0T เจ็บจริงๆ เลย
“มาขอดูหน่อย”
“ไม่เป็นไร จริงๆ น่ะ เชื่อฉันซิ”
“ไม่ ไม่เชื่อเธอแน่นอน มาขอดูหน่อย”
“ไม่ให้”
“ถ้าไม่ให้ฉันจะตีเธอ”
ฉันเลยขำเป็นต้องยื่นมือออกไป - -
“บวมขนาดนี้ ไม่เจ็บได้ไงหือ?”
ก็ใครว่าฉันไม่เจ็บเล่า
“หลับตา ถ้าไม่หลับตาฉันจะตีเธอ”
ฉันเลยต้องหลับตา ทำตามที่ซันเดียรสั่งไม่งั้นฉันจะโดนตี T0T
“...”
เขาจูบฉันอีกแล้ว
“ฉันรักเธอน่ะ รู้มั้ยรักเธอมาก”
ฉันลุกออกจากเตียง หน้าแดงเลยฉัน
“อืม รู้”
“เธอจะรอฉันมั้ย ถ้าฉันจะไปอเมริกาอีกครั้งรอมั้ย”
“จะไป ไปทำไมอเมริกา ไปทำไม”
“ถ้าฉันไปเธอจะรอมั้ย”
“รอ รอซิรอ รอแน่นอน จะไปหรอ ไม่น่ะไม่ให้ไปอย่าไปน่ะ”
“ไม่หรอก ฉัน...ไม่ไปหรอก”
“จริงน่ะ”
“เธอต้องสัญญาน่ะ ถ้าฉันไปเธอจะรอฉันอีก น่ะโอเคน่ะ”
ซันเดียรยื่นนิ้วก้อยออกมาเหมือนทุกครั้งที่ฉันสัญญากับเขาเมื่อตอนเด็กๆ
“ฉันสัญญา”
ฉันพูด
“ซันเดียรเดี๋ยวฉันไปก่อนน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันน่ะ พรุ่งนี้ฉันมีเรื่องจะบอก ^ ^ น่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาน่ะ”
ฉันวิ่งปึงปังออกไปข้างนอก นี่พึ่งจะสิบเอ็ดโมงเอง งั้นฉันกลับบ้านดีกว่า ฉันข้ามถนน ไปที่ป้ายรถเมย์และหารถเมย์สาย 60 71 กลับบ้าน
ฉันโบกรถเมย์ ฉันรีบขึ้นรถเมย์ และไปนั่งเบาะเดี่ยวแถวกลางๆ ของรถ ไม่นานนักมันก็มาถึงที่หมายที่ฉันจะลง และฉันก็เรียกวินมอร์เตอร์ไวด์เพื่อเข้าบ้าน
ฉันนั่งรอเพื่อจะให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ เรื่องทุกอย่างฉันต้องรีบบอกตามที่รินเพื่อนซี้ฉันได้ทำนายเอาไว้ ไม่งั้นมันคงจะไม่ทันแน่ๆ เลย
ฉันนั่งนับ ชั่วโมง นาที วินาที อยากให้มันผ่านไปไวๆ เพื่อจะให้ถึงวันพรุ่งนี้ หนึ่งทุ่มแล้ว อาบน้ำ เข้านอนเลย จะได้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ โย่ว ^0^ ฉันรีบอาบน้ำและแต่งชุดนอนทันควัน ฉันกระโดดขึ้นเตียงโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น
เช้าแล้ว...
“เช้าแล้ว แต่งตัว”
ฉันลุกขึ้นจากเตียงทันที แต่ฉันก็ได้ยินสียงคุณย่าเรียกฉัน
“เดี๋ยวค่ะๆ”
ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำ และล้างหน้า
“หลานลงมาเร็ว”
“ค่ะๆ”
ฉันรีบลงบันได ตึงตัง และออกมาหาคุณย่าข้างล่างทั้งชุดนอนนั้นแหละ
“อะไรค่ะๆ”
ฉันถามพลางเปิดประตูออกไปนอกบ้าน
“มีคนมาหานะหลาน เขาฝากจดหมาย สมุด เทป อัลบั้มรูป นี่มาให้หลาน”
“ใครค่ะ”
“ชายคนนั้น”
“ซาล”
ฉันตะโกนออกไป ซาลเหลียวหลังมาดู และยิ้มให้ เขาเดินไปจนลับตา
“ซาล”
ฉันงำงัม และคุณย่าก็ยื่นของทั้งหมดที่ใส่ไว้ในถุงผ้าลายสวยให้กับฉัน ฉันรับมันไว้และเดินเข้าบ้านไป ฉันขึ้นไปบนห้องฉันฉันค่อยๆ เปิด ถุงนั่นดู จดหมายมากมายที่เขียนจ่าหน้าซองถึงฉัน สมุดไดอาร์รี่ อัลบั้มรูปของซันตอนเด็กๆ จนถึงตอนบัจจุบัน และเทปอะไรซักอย่าง
ฉันนำทุกอย่างกองไว้บนเตียวนอนของฉันและเดินไปปิดประตูห้อง ฉันเริ่มแกะซองจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงฉัน แต่ละซองมีวันที่กำหมดไว้ ฉันแกะซองจดหมายซองแรกที่เขียนเมื่อวันที่ 3/5/01 .....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น