ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องวุ่นวาย & เพื่อนซี้ที่มีเรื่อง...ซันเดียรนายเป็นอะไรไป
ซาลหันไปข้างหลังเพื่อมองอะไรบางอย่าง ………….
ซาลไม่สนฉันเลย เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นของเขาหรือไง ฉันมองไปข้างหลังตามที่ ซาลหันไปมอง น้ำตาของยิ่งไหลหนักเขาไปอีก เมื่อเห็นซันเดียรยืนอยู่ตรงนั้น เขาแข็งทื่อ ฉันร้องไห้ยิ่งกว่าตอนที่ ซันจากฉันไปเสียอีก
“แก ไอโสโคลกทำอะไรหล่อน”
“อย่าที่แกเห็น”
“แก ทำหล่อนร้องไห้”
“ก็อย่างที่แกเห็น”
“แกเอาแม่ฉันไป เอาพ่อฉันไป ฉันไม่ว่า แต่ฉันขอแค่หล่อนไว้แค่นี้ ฉันขอแค่นี้ทำไมต้องเอาหล่อนไป ทำให้ฉันไม่ได้หรือไง ฉันขอแค่นี้”
ซันเดียรดูโกรธสุดขีด
“ซาล”
ฉันเรียก ซาลและซาลก็หันมาทันทีแล้วยังยิ้มให้ ทำแบบนี้แล้วยังมีหน้ามายิ้มให้อีกงั้นหรอ ฉันตบเขาไปเต็มๆ แก้ม แล้ววิ่งออกจากร้านไป
“อย่าพึ่งไป”
ซันเดียรเรียกฉันไว้ เขาวิ่งเข้ามาโอบกอดฉันจากข้างหลัง ฉันปล่อยโฮออกมาเต็มทีเลย
“อย่าขี้แย น่าเดี๋ยวหมดสวยหมดน่ะ”
ซันเดียรยิ้มให้ฉัน
“ซัน ฮือ T^T ฉัน ฉันขอโทษ สิ่งที่ฉันทำมันงี่เง่ามากเลยใช่มั้ย ฉันมันคนผิดสัญญาใช่มั้ย ฉันมันไม่ดี ทำไมเธอไม่บอกฉัน ว่าเป็นเธอ ฉันมันเห็นแก่ตัว กลัวใจฉันจะเจ็บ กลัวฉันจะเจ็บไปมากกว่านี้ ฉันกลัวจนไม่กล้ากลับมา ฉันกลัว กลัวที่สุดเลย กลัวว่ากลับมาแล้วจะไม่เจอเธอ ฉันมันเห็นแกตัวมากเลยใช่มั้ยซัน ซันมันไม่ดี”
ฉันหันไปกอดซันแล้วร้องไห้จนแขนเสื้อของเขาเปียกไปหมด
“ฉันไม่โกรธ เธอหรอก ไม่เคยโกรธเธอเลย ที่ฉันรอเธอเพราะฉันรู้ว่าเธอจะต้องกลับมา ฉันรอมาตลอดฉันคิดว่าเธอต้องไม่ลืมฉันแน่นอน ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องกลับมาหาฉัน แล้วเธอก็กลับมาจริงมั้ย”
“ฮึก ฮือ T0T”
“อย่าร้องไห้ ไม่เอาน่ะคนดี”
คำที่ซันพูดมันไม่ได้ทำให้ฉันหยุดร้องได้เลย ฉันยังคงร้องไห้ต่อไป จนซันเดียรไปส่งฉันถึงบ้าน เรื่องในคืนนี้ ฉันคงไม่มีวันลืมเลย ฉันไม่คิดว่า ซาลจะเป็นคนแบบนี้ ฉันอาจจะเกรียดซาลไปตลอดชีวิตก็ได้
...เช้าวันรุ่งขึ้น...
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่บวมแฉ่ง มันบวมมาก - - ฉันจับนาฬิกาที่หัวเตียงดูเวลา อ่า สิบโมง เฮ่อ สิบโมง เฮ้ย! สิบโมง T^T โรงรง โรงเรียนไม่ไปมันแล้วเว้ย ฉันลุกจากเตียง แล้วเดินลงไปชั้นล่าง มีโน้ตไปหนึ่งแปะอยู่ที่ตู้เย็น
หลานย่า วันนี้ย่าจะออกไปทำฟันน่ะจ๊ะ ย่าต้องไปทำฟันปลอมแล้วหละฟันย่ามันจะไม่เหลือให้น่าเคี้ยวอาหารอยู่แล้ว แล้วจะไปซื้อของเข้าบ้านด้วย ย่าออกไปตอนสิบโมงน่ะจ๊ะ แล้วจะกลับมา ทุ่มนิดๆ ดูอายชีสด้วยละรู้มั้ย แล้วย่าจะรียกลับ ไข่อยู่ในตู้เย็นข้าวย่าหุงไว้แล้ว จะทำอะไรกินก็เอาล่ะกันน่ะ ย่ารักหลาน Kissssss ^3^
คุณย่าออกไปทำฟัน - - ไม่เป็นไรอยู่คนเดียวได้ๆ ฉันยังคงอยู่ในชุดนอนเมื่อคืน ที่เป็นกางเกงขายาว และเสื้อแขนยาวเข้าชุดกันที่ตัวใหญ่กว่าตัวฉันหลายเท่า ฉันเดินไปตรงห้องนั่งเล่นและนั่งเปิดทีวีดู อายชีสก็อยู่ที่นั่นด้วยมันนั่งตากพัดลมอยู่ตัวเดียว
“อายชีสมานี่เลย แกนั่งตรงนั้นขนแกลอยมาโดนหน้าฉันหมด”
มันนอนนิ่ง
“อายชีสมานี่”
มันมองหน้าฉัน
“บอกว่ามานี่ไง เดี๋ยวเหอะ”
มันลุกขึ้นยืน มันนั่งลงบนพัดลมแล้ว... มันฉี่ใส่หมาเวรนี่
“แน่ะอายชีส แกทำไรของแกเนี่ย”
ควันเริ่มออกมาจากพัดลม ฉันรีบวิ่งไปดึงปรั๊กออก
“ฮะ...เฮ้ย ไม่ดีแล้วๆ ไม่ดีแน่ๆ เฮ้ยๆ ควัน ไม่น่ะ”
อายชีสวิ่งมาหลบหลังฉัน
“อ๊าย! >o< อายชีส แกทำไรลงไปเนี่ยห๋า”
ไฟไหม้พัดลมซะแล้ว ฉันรีบวิ่งออกไปตักน้ำ เพื่อจะมาดับไฟ
“ถอยเลยน่ะ ออกไป”
ฉันไล่อายชีสออกไปแล้วสาดน้ำใส่พัดลม
ฉันนั่งกองอยู่กับพื้น สายตาฉันจ่องไปที่อายชีส ดูมันมาทำเป็นประจบ ฉันเขกหัวมันแรงๆ ไปหนึ่งทีแล้วมันก็วิ่งหนีฉันไป
ติ้งต่องงงงงง ติ้งต่องงงงง
ใครมากดกริ่งเนี่ย ฉันเปิดม่านไปดู ผู้ชายนี่ ใส่เครื่องแบบเดียวกับเราเลย >o< อ๊าย! ซันเดียร มาหาฉันที่บ้านแหละ
ติ้งต่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ซันเดียรกดค้างซะน่ากลัวเลย >o<
“ทำไมออกมาเปิดประตูช้านักห๊ะ”
“อย่าดุ ได้มั้ยล่ะ ออกมาช้าแค่นิดเดียวเอง”
“อย่ามาย้อนฉันน่ะ”
ฉันไม่เข้าใจว่า ความออนโยนเมื่อคืนนี้มันหายไปไหนหมด ฉันอยากจะถามจริงๆ เลยว่า เอาไปทิ้งทั้งขยะแล้วหรือไง - -
“เข้าไปในบ้านได้มั้ย”
*o* เขาจะเข้าบ้านฉัน
“อะ อือ อื้ม เข้ามาซิ”
เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งเนี่ยที่เขาได้เข้าบ้านของฉัน -^-^- รู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ ฉันกำลังจะเปิดประตูให้เขาเข้ามาแต่เขาก็ห้ามฉันไว้แล้วบอกฉันว่า
“รอแป๊บนึงน่ะ ^ ^”
“อะ อื้ม”
...ห้านาทีผ่านไป...
เขากลับมาพร้อมกับเฮอร์เซ้ และกระเป๋านักเรียนของเขาก็หายไป เขาคงจะกลับไปที่บ้านล่ะมั้ง ฉันจึงเปิดประตูให้เขาเข้ามา เฮอร์เซ้ วิ่งรอบบ้านเลย ไม่นานนัก อายชีสก็วิ่งออกมาจากที่ซ่อนของมันที่มันวิ่งหนีฉันไปแอบ เพราะฉันเขกหัวมัน
มันสองตัววิ่งเข้ามากัน และชนกันอย่างแรง - - งี่เง่าจิงๆ
“ซุ่มซ่ามเหมือนเจ้าของเลยเนอะ”
“นายว่าใคร”
“โอ๊ะ เปล่าน่ะ ^ ^”
“ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้ น่ากลัวน่ะรู้มั้ย”
“อะไรฉันน่ากลัวตรงไหน”
“ตรงนั้นแหละ”
ซันเดียรทำท่าเหมือนจะฆ่าฉันงั้นแหละ ฉันเลยวิ่งหนี วิ่งหนีไปที่บันได แต่มันไม่ทันเขาจับแขนฉันไว้ และเขกหัวฉันอย่างแรง T-T ฮือ เจ็บเหมือนกันน่ะเนี่ย ฉันนั่งลงกับพื้นตรงหลังโซฟาที่ห้องนั่งเล่น
“ทำไมเธอไม่ไปโรงเรียน”
“ก็ฉันตื่นสายน่ะซิ ไม่เห็นหรอไง ฉันยังไม่ทันได้อาบน้ำหรือแม้แต่จะกินข้าวเช้าเลย”
“ไม่น่าละ ทุกครั้งที่เธอพูดถึงได้...”
“ไหนมีหรอ เหม็นหรอ T^T”
“คุณเคยออกเดทกับคนปากเหม็นรึเปล่า”
“อ๊าย! เดี๋ยวฉันเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ”
ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที แปรงฟังและอาบน้ำอย่างรวดเร็วเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาพลางเช็ดผมเพราะฉันสระผมด้วย
“รอนานมั้ย”
“ไม่หรอก แค่เกือบจาหลับ”
“- -….”
“มาฉันหวีผมให้”
“เธอจะหวีผมให้ฉันหรอ”
“อะ อืม”
ดูเหมือนซันเดียรออกจะเขินๆ ยังไงไม่รู้ แต่เขาก็จับหวีแล้วค่อยๆ หวีผมให้ฉัน
“เออ ใช่ ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้”
“โดดมา”
“โดด! มาทำไม ทำไมไม่ไปเรียนต่อละ”
“ก็จะมาหาเธอไง ถามอยู่นั่นแหละ ไม่หวงไม่หวีมันแล่ว”
เขาโยนหวีฉันใส่มือของฉัน… ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบ ซันเดียรลุกไปนั่งที่โซฟาและเปิดทีวีดู ฉันก็ลุกไปยกพัดลมตัวใหม่มาเพราะพัดลมมันพังไปแล้วโดยฝีมือของ อายชีส คิดแล้วโมโหจริงๆ ฉันเกือบจะตายก่อนวัยอันควรซะแล้ว ฉันยกมาแล้วตั้งไว้ที่เดิมแล้วเสียบปรั๊ก ฉันหย่อยก้นลงบนโซฟา
“อย่าไปเจอ ซาลอีก”
“ห๋า! ว่าไงน่ะ”
“อย่าไปเที่ยวไหนกับซาลอีก”
“ทำไมละ”
“ไม่อยากให้ไป”
“ยังไงฉันกับซาลก็เป็นเพื่อนกันได้นี่นา”
“ไม่อยากให้ไปน่ะซิ รู้มั้ยว่าฉันไม่อยากเสียเธอไปอีก หลายครั้งที่ฉันคิดว่าเธอจะกลับมามั้ย”
“แต่ฉันก็กลับมาไง โอเคมั้ย ^ ^”
“อื้ม โอเค...”
ความเงียบเริ่มครอบงำาอีกแล้ว มีแต่เสียงทีวีที่ดังอยู่ตลอดเวลา
“คบกับฉันน่ะ”
“แต่...ฉันยังไม่ได้เลิกกับ ซาลเลย”
“มันคงรู้ ว่าเธอจะเลือกฉัน”
“ขอฉันคิดดูก่อนได้มั้ย เรื่องนี้”
“ได้ฉันให้เวลา ห้าวิ โอเค้ ห้า.....สี่....สาม...สอง..หนึ่ง. โอเคคำตอบ”
“แกล้งฉันหรอย่ะ”
“เปล่า คำตอบละ”
“ไม่ๆ อย่าจ้องหน้าฉันแบบนั้น เออ จริงซิวันนี้โดดเรียนมาแล้วอาจารย์ไม่ตามจับหรอ”
ฉันพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ตาม...”
“เออ ใช่เข้ามายังไม่ได้กินน้ำเลยนี่ เอาน้ำไรเดี๋ยวฉันไปหยิบให้”
“ไม่ต้อง...”
ฉันหันหลังกลับมาแล้วยิ้ม ^ ^
“แล้วอยู่ที่ อเมริกาเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่มีไร ไปอยู่กับแม่กับพ่อที่นู้นก็จริง แต่ก็เหมือนอยู่คนเดียว”
“อ้าวทำไมละ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก”
“อื้ม”
ฉันเดินไปที่ห้องครัว เพื่อจะไปหยิบน้ำเปล่ามาให้ซันเดียรกิน ฉันเท่น้ำเย็นลงแก้วแล้วเดินกลับมาหาซันเดียร
“อ่ะ”
ฉันยื่นน้ำให้เขา แล้วเขาก็รับแก้วน้ำจากฉัน และค่อยๆ ดื่มมัน
“งั้นฉันกลับแล้วน่ะ”
“กลับแล้วหรอ”
“อื้ม พรุ่งนี้คำตอบคงจะออกมาจากปากของเธอน่ะ ไปละ”
เขาลุกขึ้นแล้วเรียก เฮอร์เซ้ที่เล่นอยู่กับอายชีสมาหาเขา และเดินออกจากบ้านของฉันไปอย่างเงียบๆ เฮ่อ - - ฉันจะทำยังไงดีล่ะ สับสนๆ สับสนจริงๆ เลย อ๊าย ฉันจะทำยังไงดี สับสนจัง ซันเดียรก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน แล้วอยู่ดีๆ ก็มาบอกชอบฉัน - - ทำไงดีล่ะเนี่ย ฉันชอบเขารึเปล่า? หรือว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนสมัยเด็ก สันสนจังเลย ปวดหัวๆๆๆๆๆๆ *-* ตาลายไปหมดแล้ว
ฉันเดินโซซัด โซเซ ไปบนห้องของฉัน อายชีส วิ่งแซงหางกระดิก ดิ่กๆ ขึ้นไปรอฉันที่หน้าห้อง โอยยยย เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่หนักมากๆ อยู่บนหัวของฉัน ฉันเปิดประตูห้องนอน และลงนอนบนเตียงที่ฉันพึ่งลุกขึ้นมาอีกครั้ง ปวดหัวจังเลย T^T ฉันนอนคิด ถึงเรื่องต่างๆ มากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวฉัน
ทั้งคำที่ ซันเดียรพูดว่าชอบฉัน แล้วเรื่องที่ซาลจูบฉัน ฉันนอนคิดเรื่องนี้ราว หนึ่งถึงสองชั่วโมง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันสะดุ้งสุดตัวและคว้าโทรศัพท์มือถือไว้ ฉันดูเบอร์ อ๊าย! เพื่อนเก่าของฉัน
“ฮาโหลๆๆๆๆ ^ ^ ฉันดีใจมากน่ะรู้มั้ยที่เธอมาหาฉัน รินเธอเป็นไงบ้าง”
“ฮึก ฮือ T^T”
“เธอร้องไห้ทำไม เธอเป็นไรไป”
“ฮึก กานทิ้งฉันแล้ว เขาทิ้งฉันไปแล้วล่ะ อาร์ซี”
“เธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ”
“ฉันอยู่ ที่เมเจอร์รัชโยธิน ฮึกT^T ฮืออออ”
“รอฉันก่อนน่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ รอฉันน่ะ ขอเวลาฉัน สี่สิบห้านาทีน่ะ อย่าบอกน่ะว่าเธอโดดเรียนอยู่ มันไม่ดีน่ะรู้มั้ย ริน รอฉันน่ะ รินรอฉันก่อนน่ะ รอฉันๆ รอที่นั่นอย่าไปไหนเชียวน่ะถ้าฉันไม่เจอเธอ ฉันจะตีเธอแน่ๆ”
“ฮือออ T^T ฉันจะรอ ฮันรออยู่ข้าวหน้าน่ะ ตรงบันได”
“โอเค รอก่อนน่ะ”
ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน พลางเขียนโน้ตแป๊ะไว้ที่เดียวกับที่คุณย่าของฉันแป๊ะไว้เผื่อ คุณย่าจะกลับมาเร็วกว่าปกติ และรีบบอกลาอายชีสหมาของฉัน และรีบวิ่งออกมา
“เธอไปไหนนะ ห๊ะ!”
เสียงอู้อี่นั้นอยู่ข้างหลังฉัน ฉันเหลียวกลับไปมอง
“ซันเดียร! ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน นายช่วยไปส่งฉันหน่อยได้มั้ย มอเตอร์ไซด์ของนายคันนี้ช่วยไปส่งฉันที่ เมเจอร์รัชโยธิน หน่อยได้มั้ย ฉันขอร้องน่ะ ได้โปรด ช่วยฉันหน่อยน่ะ”
ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา และดึงแขนเสื้อเขาไว้ ฉันไม่สนหรอกว่าเขากำลังจะไปไหนในชุดนักเรียนนั่น แต่เขามีมอเตอร์ไซด์ ฉันอยากจะไปหาเพื่อนรักคนนั้นของฉันให้เร็วที่สุด
“ขึ้นมา”
เขาพูดสั้นๆ ฉันกระโดด ขึ้นรถทันที
“แต่ฉันไม่รู้น่ะว่าทางไหน”
“ไม่เป็นไร ฉันจะบอกทางนายเอง”
เขาขับออกไป ฉันร้องไห้ออกมาไม่หยุดเพราะเพื่อนคนนั้นสำคัญกับฉันมาก นอกจากฉันแล้วเขาไม่มีใครเลยซักคนเดียวที่สามารถเป็นเพื่อนเขาได้ และก่อนที่ฉันจะย้ายมาที่นี่ รินกับกานยังเป็นแฟนกันอยู่เลย เขาทั้งสองเป็นคู่รักที่ดูสวิทกันมาก แล้วทำไมกานถึงทิ้งรินไปล่ะ?
“เร็วกว่านี้อีกได้มั้ย”
ฉันถามซันเดียร ซันเดียรไม่ตอบอะไร แต่เขาก็บิดรถแรงขึ้น
“ระหว่างที่นั่งรถฉันนี่ ช่วยคิดคำตอบด้วยน่ะ”
“ฉันคงไม่มีเวลาคิดหรอกเพื่อนนั่นเพื่อนของฉัน เธอกำลังจะแย่”
“อย่าร้องไห้ซิ ถึงทางแยกแล้วไปทางไหน”
ตอนนี้เขาคับมาถึงปากทางลาดพร้าวแล้ว (ตรงที่มีสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน)
“ขวา”
เขาเลี้ยวขวาทันที และขับตรงไป มันใกล้จะถึงแล้ว ฉันใช่เวลายังไม่ถึง ยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ
“ไปทางไหนอีก”
“ขึ้นสะพานไป”
เขาขึ้นสะพานตามที่ฉันบอก เขาลงสะพาน
“ต้องขึ้นอีกมั้ย”
“ไม่ ขับตรงไปเลย แล้วเลี้ยงขวาไปตามทาง แล้วเลี้ยวซ้าย”
เขาตั้งใจขับมาก และมันก็ถึงที่ได้โดยไว ฉันกระโดด ลงจากมอเตอร์ไซด์ของเขาฉันหยิบมือถือรุ่น E800 ขึ้นมาแล้วจิ่มเบอร์โทรของเพื่อนฉันทันที
“เดี๋ยวฉันเอารถไปจอดก่อน”
ซันเดียรบอกฉัน ฉันขี้ไปตรงบันไดนั่นเพื่อนให้เขารู้ว่าฉันจะอยู่ตรงนั้น สัญญาณดังครั้งที่ห้าแล้วทำไมรินยังไม่รับ ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจมากๆ รับซักทีๆ ช้าจริง
“ฉันมาแล้ว”
เสียงนี้ทำฉันสะดุ้ง ซันเดียรเขาจอดรถเสร็จแล้ว เขาช่วยฉันเดินหาเพื่อนของฉัน รับซะทีซิ รินเธอทำอะไรอยู่
“ฮะ...ฮะโหล”
“ริน ทำไมเธอถึงรับช้านักห๋า”
“ฉันตั้งสั่นไว้ขอโทษ”
“เธออยู่ไหน”
“ฉันอยู่ใน แม็กฯ”
“ฉันบอกเธอแล้วน่ะว่าถ้าเธอไม่อยู่ตรงบันไดฉันจะตีเธอ”
แล้วฉันก็วางสายไป ฉันรีบขึ้นบันไดไปที่แม็กฯ และซันเดียรก็ตามฉันมา
ฉันเห็น รินแล้ว ฉันโบกมือให้ริน แต่รินแค่ยิ้มกลับมา ฉันเปิดประตูเข้าไป เธอยังคงร้องไห้อยู่เธอน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลยเมื่อเธอเจอฉัน
“อย่าร้องไห้เลย ไอกานมันอยู่ไหนฉันจะไปฆ่ามัน”
“อย่าเลยอาร์ซี”
“เธอโดดเรียนหรอ มันไม่ดีน่ะรู้มั้ย”
“กานเขามีคนใหม่ เขาพาแฟนใหม่มาเยาะฉัน”
ฉันมองไปรอบๆ สายตาฉันไปสะดุดเข้ากับตัวย่อของโรงเรียนๆ หนึ่ง นั่นมันโรงเรียนเก่าฉัน ฉันเงยหน้าขึ้น ไอกาน ฉันไม่รีรอที่จะลุกขึ้น
“กาน”
ฉันตะโกนดังลั่น กานหันมาเขาจับมือกับสาวคนหนึ่งอยู่เธอดูน่ารักมาก เพราะยัยนี่เองซิน่ะ
“อย่า”
รินตะโกนออกมา
“นายมันกล้ามากน่ะ กล้าทิ้งเพื่อนฉันงั้นหรอ ไอกาน กล้าทิ้งเพื่อนฉันงั้นหรอ”
ฉันเดินไปชี้หน้ากาน ซันเดียรก็เดินตามออกมาและตบไหลฉันเบาๆ
“อาร์ซีว่าไงไม่ได้เจอกันตั้งนาน น่ารักขึ้นนี่”
กานเอาหน้าเขามาใกล้ฉันมากจนปากของเขาแทบจะโดนหน้าฉันอยู่แล้ว ในพริบตานั้นที่ฉันกระพริบตาเพียงแค่เสี่ยววิ กานลอยปลิวไป ด้วยกำปั่นของซันเดียรซะแล้ว ^0^ โอ๊ะๆ ช่างน่าสงสารจริงๆ ฉันไม่ห้ามซันเดียรหรอก เพราะฉันหมั่นไส้กานเอามากๆ
แต่รินคงทนดูไม่ไหว เขาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วเอาตัวของเธอไปบังไอหมาจรจัดนั่นไว้
“ไปสนมันทำไม”
ฉันบอกริน
“ก็ฉันรักเขา”
“แต่มันรักเธอมั้ย เอาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาควงดูซิ ดูนังคนนั้นมันยังไม่ช่วยแฟนของมันเลย เอาแต่มองเพื่อนฉันดูซิ” (เพื่อนฉันก็ซันเดียรอะน่ะ)
ซันเดียรเงยหน้าขึ้นมองหน้าของผู้หญิงคนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาล้ะมือจาก นายกานบ้าบอนั้นและมายืนข้างฉันด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
“ห้ามเข้ามาใกล้คนของฉันแม้แต่ นิดเดียวไม่งั้นแกได้เกิดใหม่ เข้าใจ๋”
ซันเดียรพูดพลางยิ้มสดใสมาให้ฉัน
“กานฉันขอเลิกกับนาย ฉันจะไม่เศร้าเพราะเธออีก”
โอ้เพื่อนของฉันช่างกล้าหาญ
“ริน”
นายบ้านั่นมองหน้าริน เขาคงอึ้ง
“อาร์ซีแล้วก็เพื่อนของเธอ ไปกับเหอะปล่อยให้เขาอยู่กับแฟนใหม่ของเขาให้พอใจก็แล้วกัน ฉันจะเข้มแข็งถ้าคิดว่า จะทำให้ฉันเสียใจได้อีกละก็ ฉันตอบเลยไม่ ของคุณน่ะที่เธอพูดเตือนสติฉันอาร์ซี ฉันรักเขาคนเดียว ไม่ก็เหมือนกับตบมือข้างเดียวมันจะไปดังได้ยังไง ^ ^”
“เพื่อนรักของฉัน”
ฉันกอดเพื่อนฉันแน้นเท่าที่จะแน้นได้
“ฉันกอดด้วยคนได้มั้ย”
ซันเดียรยิ้ม
“ไม่ย่ะ”
เขาหน้าบึ่งทันที
“ไป ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านน่ะ ริน”
“อื้ม”
“นายอยู่นี่ซันเดียร เดี๋ยวฉันกลับมา”
ซันเดียรพยักหน้าช้าๆ และนั่งรออยู่ตรงบันได บ้านของรินไม่ไกลนักเพราะอยู่ใกล้กับห้องของอาฉัน เขาอยู่แมนชั่นเดียวกันกับฉัน ^ ^ เราคุยกันหลายเรื่อง ทั้งเรื่องโรงเรียนและเพื่อนใหม่ของฉัน
“นั้นแฟนเธอหรออาร์ซี”
“อ๋อ ไม่ใช่ๆ”
“โรงเรียน นอร์ทใช่มั้ย เขาคนนั้นดังมากเลยน่ะ ไม่แปลกหรอกที่ใครต่อใครจะมองเขา ก็ดูเขาซิหล่ออกจะขนาดนั้น เธอใช่แฟนเขารึเปล่า”
“ไม่ใช่ บอกว่าไม่ใช่ ^ ^”
“ฉันจะเชื่อเธอที่มั้นแม่จอมโกหก”
“เธอเพื่อนฉันรึเปล่าละ ถ้าใช่ก็...เชื่อฉัน”
“เธออย่าลืมน่ะว่าฉันดูไพ่ทาโร่เก่งแค่ไหน ลองหน่อยมั้ยฉันไม่ได้ทำนายให้เธอนานแล้วนี่”
“โอเคเลยฉันชอบ ^0^”
รินไขกุญแจห้องของเขา ไม่แปลกเลยถ้าห้องของเขาจะไม่มีคนอยู่ น้องชายฝาแฝดของเขาคงยังไม่กลับจากโรงเรียน แต่น้องชายของเขาหล่อมากเลยน่ะ ^ ^ อิอิ รินเป็นเด็กต่างจังหวัด ย้ายมาเรียนที่นี่กัลป์น้องชายของเขาแค่สองคนเท่านั้น
รินจัดแจงปูโต๊ะด้วยผ้าสีม่วงแล้ว แล้วกวักมือให้ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามของเธอ ฉันนั่งลงเหมือนทุกครั้ง เธอเริ่มสลับไผ่ในมือ และให้ฉันเลือกแบบทุกครั้ง รินค่อยๆ เปิดไผ่ทีละใบๆ รินมองหน้าฉันอย่างสงสัย
“เธอสับสนอะไรอยู่”
“เรื่องผู้ชาย”
“ไหนเธอบอกว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าซันอะไรของเธอนั่นจะกลับมาไม่ใช่หรอ”
“ใช่ แต่ฉันเจอเขาแล้ว”
“พามาให้ฉันดูหน้าบ้างซิ”
“เธอเจอเขาแล้ว”
“เพื่อนเธอคนนั้นหรอ”
“อืมใช่ ^ ^ ต่อๆ”
“ไผ่บอกว่า จะมีผู้ชายสองคนกับผู้หญิงอีกหนึ่งเข้ามายุ่งกับชีวิตของเธอ และจะเกิดเรื่องที่ทำให้เธอคิดมากอยู่เรื่องหนึ่ง ฉะนั้นเธอย่าคิดมาก เลือกอย่างที่ใจเธอต้องการและเรียกร้อง อย่าคิดว่ามันผิด มันไม่ผิดเลยเข้าใจน่ะ อืม...แล้วก็ ผู้หญิงที่ฉันพูดไป เธอยังไม่เจอใช่มั้ย”
“ใช่”
“เธอกำลังจะมา ระวังตัวน่ะ”
“โอเค ซันเดียรคงรอฉันนานแล้ว ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่าน่ะ ไปล่ะเพื่อน love รักเธอมากน่ะจ๊ะแล้วจะมาหาใหม่”
“จ้าๆ โทรหาฉันบ้างน่ะ”
“จ๊ะ”
ฉันเดินออกจากประตูห้องของรินไปช้าๆ และลงลิฟ ฉันข้างสะพานลองกลับมาฝั่งเมเจอร์ และเดินตรงไปที่ๆ ซันเดียรนั่งอยู่ ฉันไม่พบเขาแต่พบ...กองเลือด ฉันมองไปรอบๆ
“ใครตอบฉันได้บ้างค่ะว่า คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไปไหน คนที่ใส่เครื่องแบบโรงเรียนนอร์ท ใครรู้บ้างค่ะ”
มีผู้หญิงคนหนึ่งมองหน้าฉันแล้วบอกฉันว่า
“เขาโดนส่งเข้าโรงพยาบาล”
“เขาเป็นอะไร”
“ฉันไม่รู้ค่ะ แต่เขามีเลือดออก”
“โรงพยาบาลอะไรค่ะ”
“สินแพทย์”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันรีบโบกแท็กซี่ เพื่อไปสินแพทย์ให้เร็วที่สุด ไม่น่ะซัน ซันต้องไม่เป็นอะไรน่ะ
“โรงพยาบาลสินแพทย์ค่ะ”
ซัน ฉันกำลังจะไปหาเธอ เธอต้องไม่เป็นไรน่ะ ซันรอฉันก่อน......
ซาลไม่สนฉันเลย เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นของเขาหรือไง ฉันมองไปข้างหลังตามที่ ซาลหันไปมอง น้ำตาของยิ่งไหลหนักเขาไปอีก เมื่อเห็นซันเดียรยืนอยู่ตรงนั้น เขาแข็งทื่อ ฉันร้องไห้ยิ่งกว่าตอนที่ ซันจากฉันไปเสียอีก
“แก ไอโสโคลกทำอะไรหล่อน”
“อย่าที่แกเห็น”
“แก ทำหล่อนร้องไห้”
“ก็อย่างที่แกเห็น”
“แกเอาแม่ฉันไป เอาพ่อฉันไป ฉันไม่ว่า แต่ฉันขอแค่หล่อนไว้แค่นี้ ฉันขอแค่นี้ทำไมต้องเอาหล่อนไป ทำให้ฉันไม่ได้หรือไง ฉันขอแค่นี้”
ซันเดียรดูโกรธสุดขีด
“ซาล”
ฉันเรียก ซาลและซาลก็หันมาทันทีแล้วยังยิ้มให้ ทำแบบนี้แล้วยังมีหน้ามายิ้มให้อีกงั้นหรอ ฉันตบเขาไปเต็มๆ แก้ม แล้ววิ่งออกจากร้านไป
“อย่าพึ่งไป”
ซันเดียรเรียกฉันไว้ เขาวิ่งเข้ามาโอบกอดฉันจากข้างหลัง ฉันปล่อยโฮออกมาเต็มทีเลย
“อย่าขี้แย น่าเดี๋ยวหมดสวยหมดน่ะ”
ซันเดียรยิ้มให้ฉัน
“ซัน ฮือ T^T ฉัน ฉันขอโทษ สิ่งที่ฉันทำมันงี่เง่ามากเลยใช่มั้ย ฉันมันคนผิดสัญญาใช่มั้ย ฉันมันไม่ดี ทำไมเธอไม่บอกฉัน ว่าเป็นเธอ ฉันมันเห็นแก่ตัว กลัวใจฉันจะเจ็บ กลัวฉันจะเจ็บไปมากกว่านี้ ฉันกลัวจนไม่กล้ากลับมา ฉันกลัว กลัวที่สุดเลย กลัวว่ากลับมาแล้วจะไม่เจอเธอ ฉันมันเห็นแกตัวมากเลยใช่มั้ยซัน ซันมันไม่ดี”
ฉันหันไปกอดซันแล้วร้องไห้จนแขนเสื้อของเขาเปียกไปหมด
“ฉันไม่โกรธ เธอหรอก ไม่เคยโกรธเธอเลย ที่ฉันรอเธอเพราะฉันรู้ว่าเธอจะต้องกลับมา ฉันรอมาตลอดฉันคิดว่าเธอต้องไม่ลืมฉันแน่นอน ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องกลับมาหาฉัน แล้วเธอก็กลับมาจริงมั้ย”
“ฮึก ฮือ T0T”
“อย่าร้องไห้ ไม่เอาน่ะคนดี”
คำที่ซันพูดมันไม่ได้ทำให้ฉันหยุดร้องได้เลย ฉันยังคงร้องไห้ต่อไป จนซันเดียรไปส่งฉันถึงบ้าน เรื่องในคืนนี้ ฉันคงไม่มีวันลืมเลย ฉันไม่คิดว่า ซาลจะเป็นคนแบบนี้ ฉันอาจจะเกรียดซาลไปตลอดชีวิตก็ได้
...เช้าวันรุ่งขึ้น...
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่บวมแฉ่ง มันบวมมาก - - ฉันจับนาฬิกาที่หัวเตียงดูเวลา อ่า สิบโมง เฮ่อ สิบโมง เฮ้ย! สิบโมง T^T โรงรง โรงเรียนไม่ไปมันแล้วเว้ย ฉันลุกจากเตียง แล้วเดินลงไปชั้นล่าง มีโน้ตไปหนึ่งแปะอยู่ที่ตู้เย็น
หลานย่า วันนี้ย่าจะออกไปทำฟันน่ะจ๊ะ ย่าต้องไปทำฟันปลอมแล้วหละฟันย่ามันจะไม่เหลือให้น่าเคี้ยวอาหารอยู่แล้ว แล้วจะไปซื้อของเข้าบ้านด้วย ย่าออกไปตอนสิบโมงน่ะจ๊ะ แล้วจะกลับมา ทุ่มนิดๆ ดูอายชีสด้วยละรู้มั้ย แล้วย่าจะรียกลับ ไข่อยู่ในตู้เย็นข้าวย่าหุงไว้แล้ว จะทำอะไรกินก็เอาล่ะกันน่ะ ย่ารักหลาน Kissssss ^3^
คุณย่าออกไปทำฟัน - - ไม่เป็นไรอยู่คนเดียวได้ๆ ฉันยังคงอยู่ในชุดนอนเมื่อคืน ที่เป็นกางเกงขายาว และเสื้อแขนยาวเข้าชุดกันที่ตัวใหญ่กว่าตัวฉันหลายเท่า ฉันเดินไปตรงห้องนั่งเล่นและนั่งเปิดทีวีดู อายชีสก็อยู่ที่นั่นด้วยมันนั่งตากพัดลมอยู่ตัวเดียว
“อายชีสมานี่เลย แกนั่งตรงนั้นขนแกลอยมาโดนหน้าฉันหมด”
มันนอนนิ่ง
“อายชีสมานี่”
มันมองหน้าฉัน
“บอกว่ามานี่ไง เดี๋ยวเหอะ”
มันลุกขึ้นยืน มันนั่งลงบนพัดลมแล้ว... มันฉี่ใส่หมาเวรนี่
“แน่ะอายชีส แกทำไรของแกเนี่ย”
ควันเริ่มออกมาจากพัดลม ฉันรีบวิ่งไปดึงปรั๊กออก
“ฮะ...เฮ้ย ไม่ดีแล้วๆ ไม่ดีแน่ๆ เฮ้ยๆ ควัน ไม่น่ะ”
อายชีสวิ่งมาหลบหลังฉัน
“อ๊าย! >o< อายชีส แกทำไรลงไปเนี่ยห๋า”
ไฟไหม้พัดลมซะแล้ว ฉันรีบวิ่งออกไปตักน้ำ เพื่อจะมาดับไฟ
“ถอยเลยน่ะ ออกไป”
ฉันไล่อายชีสออกไปแล้วสาดน้ำใส่พัดลม
ฉันนั่งกองอยู่กับพื้น สายตาฉันจ่องไปที่อายชีส ดูมันมาทำเป็นประจบ ฉันเขกหัวมันแรงๆ ไปหนึ่งทีแล้วมันก็วิ่งหนีฉันไป
ติ้งต่องงงงงง ติ้งต่องงงงง
ใครมากดกริ่งเนี่ย ฉันเปิดม่านไปดู ผู้ชายนี่ ใส่เครื่องแบบเดียวกับเราเลย >o< อ๊าย! ซันเดียร มาหาฉันที่บ้านแหละ
ติ้งต่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ซันเดียรกดค้างซะน่ากลัวเลย >o<
“ทำไมออกมาเปิดประตูช้านักห๊ะ”
“อย่าดุ ได้มั้ยล่ะ ออกมาช้าแค่นิดเดียวเอง”
“อย่ามาย้อนฉันน่ะ”
ฉันไม่เข้าใจว่า ความออนโยนเมื่อคืนนี้มันหายไปไหนหมด ฉันอยากจะถามจริงๆ เลยว่า เอาไปทิ้งทั้งขยะแล้วหรือไง - -
“เข้าไปในบ้านได้มั้ย”
*o* เขาจะเข้าบ้านฉัน
“อะ อือ อื้ม เข้ามาซิ”
เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งเนี่ยที่เขาได้เข้าบ้านของฉัน -^-^- รู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ ฉันกำลังจะเปิดประตูให้เขาเข้ามาแต่เขาก็ห้ามฉันไว้แล้วบอกฉันว่า
“รอแป๊บนึงน่ะ ^ ^”
“อะ อื้ม”
...ห้านาทีผ่านไป...
เขากลับมาพร้อมกับเฮอร์เซ้ และกระเป๋านักเรียนของเขาก็หายไป เขาคงจะกลับไปที่บ้านล่ะมั้ง ฉันจึงเปิดประตูให้เขาเข้ามา เฮอร์เซ้ วิ่งรอบบ้านเลย ไม่นานนัก อายชีสก็วิ่งออกมาจากที่ซ่อนของมันที่มันวิ่งหนีฉันไปแอบ เพราะฉันเขกหัวมัน
มันสองตัววิ่งเข้ามากัน และชนกันอย่างแรง - - งี่เง่าจิงๆ
“ซุ่มซ่ามเหมือนเจ้าของเลยเนอะ”
“นายว่าใคร”
“โอ๊ะ เปล่าน่ะ ^ ^”
“ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้ น่ากลัวน่ะรู้มั้ย”
“อะไรฉันน่ากลัวตรงไหน”
“ตรงนั้นแหละ”
ซันเดียรทำท่าเหมือนจะฆ่าฉันงั้นแหละ ฉันเลยวิ่งหนี วิ่งหนีไปที่บันได แต่มันไม่ทันเขาจับแขนฉันไว้ และเขกหัวฉันอย่างแรง T-T ฮือ เจ็บเหมือนกันน่ะเนี่ย ฉันนั่งลงกับพื้นตรงหลังโซฟาที่ห้องนั่งเล่น
“ทำไมเธอไม่ไปโรงเรียน”
“ก็ฉันตื่นสายน่ะซิ ไม่เห็นหรอไง ฉันยังไม่ทันได้อาบน้ำหรือแม้แต่จะกินข้าวเช้าเลย”
“ไม่น่าละ ทุกครั้งที่เธอพูดถึงได้...”
“ไหนมีหรอ เหม็นหรอ T^T”
“คุณเคยออกเดทกับคนปากเหม็นรึเปล่า”
“อ๊าย! เดี๋ยวฉันเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ”
ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที แปรงฟังและอาบน้ำอย่างรวดเร็วเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาพลางเช็ดผมเพราะฉันสระผมด้วย
“รอนานมั้ย”
“ไม่หรอก แค่เกือบจาหลับ”
“- -….”
“มาฉันหวีผมให้”
“เธอจะหวีผมให้ฉันหรอ”
“อะ อืม”
ดูเหมือนซันเดียรออกจะเขินๆ ยังไงไม่รู้ แต่เขาก็จับหวีแล้วค่อยๆ หวีผมให้ฉัน
“เออ ใช่ ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้”
“โดดมา”
“โดด! มาทำไม ทำไมไม่ไปเรียนต่อละ”
“ก็จะมาหาเธอไง ถามอยู่นั่นแหละ ไม่หวงไม่หวีมันแล่ว”
เขาโยนหวีฉันใส่มือของฉัน… ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบ ซันเดียรลุกไปนั่งที่โซฟาและเปิดทีวีดู ฉันก็ลุกไปยกพัดลมตัวใหม่มาเพราะพัดลมมันพังไปแล้วโดยฝีมือของ อายชีส คิดแล้วโมโหจริงๆ ฉันเกือบจะตายก่อนวัยอันควรซะแล้ว ฉันยกมาแล้วตั้งไว้ที่เดิมแล้วเสียบปรั๊ก ฉันหย่อยก้นลงบนโซฟา
“อย่าไปเจอ ซาลอีก”
“ห๋า! ว่าไงน่ะ”
“อย่าไปเที่ยวไหนกับซาลอีก”
“ทำไมละ”
“ไม่อยากให้ไป”
“ยังไงฉันกับซาลก็เป็นเพื่อนกันได้นี่นา”
“ไม่อยากให้ไปน่ะซิ รู้มั้ยว่าฉันไม่อยากเสียเธอไปอีก หลายครั้งที่ฉันคิดว่าเธอจะกลับมามั้ย”
“แต่ฉันก็กลับมาไง โอเคมั้ย ^ ^”
“อื้ม โอเค...”
ความเงียบเริ่มครอบงำาอีกแล้ว มีแต่เสียงทีวีที่ดังอยู่ตลอดเวลา
“คบกับฉันน่ะ”
“แต่...ฉันยังไม่ได้เลิกกับ ซาลเลย”
“มันคงรู้ ว่าเธอจะเลือกฉัน”
“ขอฉันคิดดูก่อนได้มั้ย เรื่องนี้”
“ได้ฉันให้เวลา ห้าวิ โอเค้ ห้า.....สี่....สาม...สอง..หนึ่ง. โอเคคำตอบ”
“แกล้งฉันหรอย่ะ”
“เปล่า คำตอบละ”
“ไม่ๆ อย่าจ้องหน้าฉันแบบนั้น เออ จริงซิวันนี้โดดเรียนมาแล้วอาจารย์ไม่ตามจับหรอ”
ฉันพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ตาม...”
“เออ ใช่เข้ามายังไม่ได้กินน้ำเลยนี่ เอาน้ำไรเดี๋ยวฉันไปหยิบให้”
“ไม่ต้อง...”
ฉันหันหลังกลับมาแล้วยิ้ม ^ ^
“แล้วอยู่ที่ อเมริกาเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่มีไร ไปอยู่กับแม่กับพ่อที่นู้นก็จริง แต่ก็เหมือนอยู่คนเดียว”
“อ้าวทำไมละ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก”
“อื้ม”
ฉันเดินไปที่ห้องครัว เพื่อจะไปหยิบน้ำเปล่ามาให้ซันเดียรกิน ฉันเท่น้ำเย็นลงแก้วแล้วเดินกลับมาหาซันเดียร
“อ่ะ”
ฉันยื่นน้ำให้เขา แล้วเขาก็รับแก้วน้ำจากฉัน และค่อยๆ ดื่มมัน
“งั้นฉันกลับแล้วน่ะ”
“กลับแล้วหรอ”
“อื้ม พรุ่งนี้คำตอบคงจะออกมาจากปากของเธอน่ะ ไปละ”
เขาลุกขึ้นแล้วเรียก เฮอร์เซ้ที่เล่นอยู่กับอายชีสมาหาเขา และเดินออกจากบ้านของฉันไปอย่างเงียบๆ เฮ่อ - - ฉันจะทำยังไงดีล่ะ สับสนๆ สับสนจริงๆ เลย อ๊าย ฉันจะทำยังไงดี สับสนจัง ซันเดียรก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน แล้วอยู่ดีๆ ก็มาบอกชอบฉัน - - ทำไงดีล่ะเนี่ย ฉันชอบเขารึเปล่า? หรือว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนสมัยเด็ก สันสนจังเลย ปวดหัวๆๆๆๆๆๆ *-* ตาลายไปหมดแล้ว
ฉันเดินโซซัด โซเซ ไปบนห้องของฉัน อายชีส วิ่งแซงหางกระดิก ดิ่กๆ ขึ้นไปรอฉันที่หน้าห้อง โอยยยย เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่หนักมากๆ อยู่บนหัวของฉัน ฉันเปิดประตูห้องนอน และลงนอนบนเตียงที่ฉันพึ่งลุกขึ้นมาอีกครั้ง ปวดหัวจังเลย T^T ฉันนอนคิด ถึงเรื่องต่างๆ มากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวฉัน
ทั้งคำที่ ซันเดียรพูดว่าชอบฉัน แล้วเรื่องที่ซาลจูบฉัน ฉันนอนคิดเรื่องนี้ราว หนึ่งถึงสองชั่วโมง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันสะดุ้งสุดตัวและคว้าโทรศัพท์มือถือไว้ ฉันดูเบอร์ อ๊าย! เพื่อนเก่าของฉัน
“ฮาโหลๆๆๆๆ ^ ^ ฉันดีใจมากน่ะรู้มั้ยที่เธอมาหาฉัน รินเธอเป็นไงบ้าง”
“ฮึก ฮือ T^T”
“เธอร้องไห้ทำไม เธอเป็นไรไป”
“ฮึก กานทิ้งฉันแล้ว เขาทิ้งฉันไปแล้วล่ะ อาร์ซี”
“เธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ”
“ฉันอยู่ ที่เมเจอร์รัชโยธิน ฮึกT^T ฮืออออ”
“รอฉันก่อนน่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ รอฉันน่ะ ขอเวลาฉัน สี่สิบห้านาทีน่ะ อย่าบอกน่ะว่าเธอโดดเรียนอยู่ มันไม่ดีน่ะรู้มั้ย ริน รอฉันน่ะ รินรอฉันก่อนน่ะ รอฉันๆ รอที่นั่นอย่าไปไหนเชียวน่ะถ้าฉันไม่เจอเธอ ฉันจะตีเธอแน่ๆ”
“ฮือออ T^T ฉันจะรอ ฮันรออยู่ข้าวหน้าน่ะ ตรงบันได”
“โอเค รอก่อนน่ะ”
ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน พลางเขียนโน้ตแป๊ะไว้ที่เดียวกับที่คุณย่าของฉันแป๊ะไว้เผื่อ คุณย่าจะกลับมาเร็วกว่าปกติ และรีบบอกลาอายชีสหมาของฉัน และรีบวิ่งออกมา
“เธอไปไหนนะ ห๊ะ!”
เสียงอู้อี่นั้นอยู่ข้างหลังฉัน ฉันเหลียวกลับไปมอง
“ซันเดียร! ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน นายช่วยไปส่งฉันหน่อยได้มั้ย มอเตอร์ไซด์ของนายคันนี้ช่วยไปส่งฉันที่ เมเจอร์รัชโยธิน หน่อยได้มั้ย ฉันขอร้องน่ะ ได้โปรด ช่วยฉันหน่อยน่ะ”
ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา และดึงแขนเสื้อเขาไว้ ฉันไม่สนหรอกว่าเขากำลังจะไปไหนในชุดนักเรียนนั่น แต่เขามีมอเตอร์ไซด์ ฉันอยากจะไปหาเพื่อนรักคนนั้นของฉันให้เร็วที่สุด
“ขึ้นมา”
เขาพูดสั้นๆ ฉันกระโดด ขึ้นรถทันที
“แต่ฉันไม่รู้น่ะว่าทางไหน”
“ไม่เป็นไร ฉันจะบอกทางนายเอง”
เขาขับออกไป ฉันร้องไห้ออกมาไม่หยุดเพราะเพื่อนคนนั้นสำคัญกับฉันมาก นอกจากฉันแล้วเขาไม่มีใครเลยซักคนเดียวที่สามารถเป็นเพื่อนเขาได้ และก่อนที่ฉันจะย้ายมาที่นี่ รินกับกานยังเป็นแฟนกันอยู่เลย เขาทั้งสองเป็นคู่รักที่ดูสวิทกันมาก แล้วทำไมกานถึงทิ้งรินไปล่ะ?
“เร็วกว่านี้อีกได้มั้ย”
ฉันถามซันเดียร ซันเดียรไม่ตอบอะไร แต่เขาก็บิดรถแรงขึ้น
“ระหว่างที่นั่งรถฉันนี่ ช่วยคิดคำตอบด้วยน่ะ”
“ฉันคงไม่มีเวลาคิดหรอกเพื่อนนั่นเพื่อนของฉัน เธอกำลังจะแย่”
“อย่าร้องไห้ซิ ถึงทางแยกแล้วไปทางไหน”
ตอนนี้เขาคับมาถึงปากทางลาดพร้าวแล้ว (ตรงที่มีสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน)
“ขวา”
เขาเลี้ยวขวาทันที และขับตรงไป มันใกล้จะถึงแล้ว ฉันใช่เวลายังไม่ถึง ยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ
“ไปทางไหนอีก”
“ขึ้นสะพานไป”
เขาขึ้นสะพานตามที่ฉันบอก เขาลงสะพาน
“ต้องขึ้นอีกมั้ย”
“ไม่ ขับตรงไปเลย แล้วเลี้ยงขวาไปตามทาง แล้วเลี้ยวซ้าย”
เขาตั้งใจขับมาก และมันก็ถึงที่ได้โดยไว ฉันกระโดด ลงจากมอเตอร์ไซด์ของเขาฉันหยิบมือถือรุ่น E800 ขึ้นมาแล้วจิ่มเบอร์โทรของเพื่อนฉันทันที
“เดี๋ยวฉันเอารถไปจอดก่อน”
ซันเดียรบอกฉัน ฉันขี้ไปตรงบันไดนั่นเพื่อนให้เขารู้ว่าฉันจะอยู่ตรงนั้น สัญญาณดังครั้งที่ห้าแล้วทำไมรินยังไม่รับ ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจมากๆ รับซักทีๆ ช้าจริง
“ฉันมาแล้ว”
เสียงนี้ทำฉันสะดุ้ง ซันเดียรเขาจอดรถเสร็จแล้ว เขาช่วยฉันเดินหาเพื่อนของฉัน รับซะทีซิ รินเธอทำอะไรอยู่
“ฮะ...ฮะโหล”
“ริน ทำไมเธอถึงรับช้านักห๋า”
“ฉันตั้งสั่นไว้ขอโทษ”
“เธออยู่ไหน”
“ฉันอยู่ใน แม็กฯ”
“ฉันบอกเธอแล้วน่ะว่าถ้าเธอไม่อยู่ตรงบันไดฉันจะตีเธอ”
แล้วฉันก็วางสายไป ฉันรีบขึ้นบันไดไปที่แม็กฯ และซันเดียรก็ตามฉันมา
ฉันเห็น รินแล้ว ฉันโบกมือให้ริน แต่รินแค่ยิ้มกลับมา ฉันเปิดประตูเข้าไป เธอยังคงร้องไห้อยู่เธอน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลยเมื่อเธอเจอฉัน
“อย่าร้องไห้เลย ไอกานมันอยู่ไหนฉันจะไปฆ่ามัน”
“อย่าเลยอาร์ซี”
“เธอโดดเรียนหรอ มันไม่ดีน่ะรู้มั้ย”
“กานเขามีคนใหม่ เขาพาแฟนใหม่มาเยาะฉัน”
ฉันมองไปรอบๆ สายตาฉันไปสะดุดเข้ากับตัวย่อของโรงเรียนๆ หนึ่ง นั่นมันโรงเรียนเก่าฉัน ฉันเงยหน้าขึ้น ไอกาน ฉันไม่รีรอที่จะลุกขึ้น
“กาน”
ฉันตะโกนดังลั่น กานหันมาเขาจับมือกับสาวคนหนึ่งอยู่เธอดูน่ารักมาก เพราะยัยนี่เองซิน่ะ
“อย่า”
รินตะโกนออกมา
“นายมันกล้ามากน่ะ กล้าทิ้งเพื่อนฉันงั้นหรอ ไอกาน กล้าทิ้งเพื่อนฉันงั้นหรอ”
ฉันเดินไปชี้หน้ากาน ซันเดียรก็เดินตามออกมาและตบไหลฉันเบาๆ
“อาร์ซีว่าไงไม่ได้เจอกันตั้งนาน น่ารักขึ้นนี่”
กานเอาหน้าเขามาใกล้ฉันมากจนปากของเขาแทบจะโดนหน้าฉันอยู่แล้ว ในพริบตานั้นที่ฉันกระพริบตาเพียงแค่เสี่ยววิ กานลอยปลิวไป ด้วยกำปั่นของซันเดียรซะแล้ว ^0^ โอ๊ะๆ ช่างน่าสงสารจริงๆ ฉันไม่ห้ามซันเดียรหรอก เพราะฉันหมั่นไส้กานเอามากๆ
แต่รินคงทนดูไม่ไหว เขาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วเอาตัวของเธอไปบังไอหมาจรจัดนั่นไว้
“ไปสนมันทำไม”
ฉันบอกริน
“ก็ฉันรักเขา”
“แต่มันรักเธอมั้ย เอาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาควงดูซิ ดูนังคนนั้นมันยังไม่ช่วยแฟนของมันเลย เอาแต่มองเพื่อนฉันดูซิ” (เพื่อนฉันก็ซันเดียรอะน่ะ)
ซันเดียรเงยหน้าขึ้นมองหน้าของผู้หญิงคนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาล้ะมือจาก นายกานบ้าบอนั้นและมายืนข้างฉันด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
“ห้ามเข้ามาใกล้คนของฉันแม้แต่ นิดเดียวไม่งั้นแกได้เกิดใหม่ เข้าใจ๋”
ซันเดียรพูดพลางยิ้มสดใสมาให้ฉัน
“กานฉันขอเลิกกับนาย ฉันจะไม่เศร้าเพราะเธออีก”
โอ้เพื่อนของฉันช่างกล้าหาญ
“ริน”
นายบ้านั่นมองหน้าริน เขาคงอึ้ง
“อาร์ซีแล้วก็เพื่อนของเธอ ไปกับเหอะปล่อยให้เขาอยู่กับแฟนใหม่ของเขาให้พอใจก็แล้วกัน ฉันจะเข้มแข็งถ้าคิดว่า จะทำให้ฉันเสียใจได้อีกละก็ ฉันตอบเลยไม่ ของคุณน่ะที่เธอพูดเตือนสติฉันอาร์ซี ฉันรักเขาคนเดียว ไม่ก็เหมือนกับตบมือข้างเดียวมันจะไปดังได้ยังไง ^ ^”
“เพื่อนรักของฉัน”
ฉันกอดเพื่อนฉันแน้นเท่าที่จะแน้นได้
“ฉันกอดด้วยคนได้มั้ย”
ซันเดียรยิ้ม
“ไม่ย่ะ”
เขาหน้าบึ่งทันที
“ไป ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านน่ะ ริน”
“อื้ม”
“นายอยู่นี่ซันเดียร เดี๋ยวฉันกลับมา”
ซันเดียรพยักหน้าช้าๆ และนั่งรออยู่ตรงบันได บ้านของรินไม่ไกลนักเพราะอยู่ใกล้กับห้องของอาฉัน เขาอยู่แมนชั่นเดียวกันกับฉัน ^ ^ เราคุยกันหลายเรื่อง ทั้งเรื่องโรงเรียนและเพื่อนใหม่ของฉัน
“นั้นแฟนเธอหรออาร์ซี”
“อ๋อ ไม่ใช่ๆ”
“โรงเรียน นอร์ทใช่มั้ย เขาคนนั้นดังมากเลยน่ะ ไม่แปลกหรอกที่ใครต่อใครจะมองเขา ก็ดูเขาซิหล่ออกจะขนาดนั้น เธอใช่แฟนเขารึเปล่า”
“ไม่ใช่ บอกว่าไม่ใช่ ^ ^”
“ฉันจะเชื่อเธอที่มั้นแม่จอมโกหก”
“เธอเพื่อนฉันรึเปล่าละ ถ้าใช่ก็...เชื่อฉัน”
“เธออย่าลืมน่ะว่าฉันดูไพ่ทาโร่เก่งแค่ไหน ลองหน่อยมั้ยฉันไม่ได้ทำนายให้เธอนานแล้วนี่”
“โอเคเลยฉันชอบ ^0^”
รินไขกุญแจห้องของเขา ไม่แปลกเลยถ้าห้องของเขาจะไม่มีคนอยู่ น้องชายฝาแฝดของเขาคงยังไม่กลับจากโรงเรียน แต่น้องชายของเขาหล่อมากเลยน่ะ ^ ^ อิอิ รินเป็นเด็กต่างจังหวัด ย้ายมาเรียนที่นี่กัลป์น้องชายของเขาแค่สองคนเท่านั้น
รินจัดแจงปูโต๊ะด้วยผ้าสีม่วงแล้ว แล้วกวักมือให้ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามของเธอ ฉันนั่งลงเหมือนทุกครั้ง เธอเริ่มสลับไผ่ในมือ และให้ฉันเลือกแบบทุกครั้ง รินค่อยๆ เปิดไผ่ทีละใบๆ รินมองหน้าฉันอย่างสงสัย
“เธอสับสนอะไรอยู่”
“เรื่องผู้ชาย”
“ไหนเธอบอกว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าซันอะไรของเธอนั่นจะกลับมาไม่ใช่หรอ”
“ใช่ แต่ฉันเจอเขาแล้ว”
“พามาให้ฉันดูหน้าบ้างซิ”
“เธอเจอเขาแล้ว”
“เพื่อนเธอคนนั้นหรอ”
“อืมใช่ ^ ^ ต่อๆ”
“ไผ่บอกว่า จะมีผู้ชายสองคนกับผู้หญิงอีกหนึ่งเข้ามายุ่งกับชีวิตของเธอ และจะเกิดเรื่องที่ทำให้เธอคิดมากอยู่เรื่องหนึ่ง ฉะนั้นเธอย่าคิดมาก เลือกอย่างที่ใจเธอต้องการและเรียกร้อง อย่าคิดว่ามันผิด มันไม่ผิดเลยเข้าใจน่ะ อืม...แล้วก็ ผู้หญิงที่ฉันพูดไป เธอยังไม่เจอใช่มั้ย”
“ใช่”
“เธอกำลังจะมา ระวังตัวน่ะ”
“โอเค ซันเดียรคงรอฉันนานแล้ว ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่าน่ะ ไปล่ะเพื่อน love รักเธอมากน่ะจ๊ะแล้วจะมาหาใหม่”
“จ้าๆ โทรหาฉันบ้างน่ะ”
“จ๊ะ”
ฉันเดินออกจากประตูห้องของรินไปช้าๆ และลงลิฟ ฉันข้างสะพานลองกลับมาฝั่งเมเจอร์ และเดินตรงไปที่ๆ ซันเดียรนั่งอยู่ ฉันไม่พบเขาแต่พบ...กองเลือด ฉันมองไปรอบๆ
“ใครตอบฉันได้บ้างค่ะว่า คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไปไหน คนที่ใส่เครื่องแบบโรงเรียนนอร์ท ใครรู้บ้างค่ะ”
มีผู้หญิงคนหนึ่งมองหน้าฉันแล้วบอกฉันว่า
“เขาโดนส่งเข้าโรงพยาบาล”
“เขาเป็นอะไร”
“ฉันไม่รู้ค่ะ แต่เขามีเลือดออก”
“โรงพยาบาลอะไรค่ะ”
“สินแพทย์”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันรีบโบกแท็กซี่ เพื่อไปสินแพทย์ให้เร็วที่สุด ไม่น่ะซัน ซันต้องไม่เป็นอะไรน่ะ
“โรงพยาบาลสินแพทย์ค่ะ”
ซัน ฉันกำลังจะไปหาเธอ เธอต้องไม่เป็นไรน่ะ ซันรอฉันก่อน......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น