ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สิ่งที่ลืมเลือน & ...ความรู้สึกที่แท้จริง...
ดูเหมือนว่า ซันเดียรจะทุรนทุรายเอามากๆ เมื่อฉันพูดคำว่า……..
“ขอคบฉัน โอเค โอเคเลย ฉันตกลง ฉันจะคบกับเธอ ^0^”
ฉันตอบไปด้วยความดีใจ คนดีๆ แบบนี้มาขอคบกับฉัน มันช่างดีจริงๆ โอ้สวรรค์แท้ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนร่วมระดับในเคลือต่างมองมาที่ฉัน พวกผู้หญิงเกือบครึ่งพากันวิ่งร้องไห้ออกจากร้านไป - - สงสัยเขาคงหล่อบาดใจผู้หญิงเอามากๆ เลย
หนึ่งในนั้นที่เดินออกไปอย่างเชื่องช้าก็คือ ซันเดียร เขาเดินออกไปจากร้าน ดูเหมือนเขาจะเมา เดินเซซ้ายทีขวาที เขาช่างดูน่าสงสาร
หลังจากงานเลี้ยงเลิกฉันก็กลับบ้าน โดยมีซาลไปส่งที่หน้าบ้าน ซันเดียรคงจะเสียใจมากๆ เลยหรอ กับเรื่องที่ฉันพูดออกไป อ๊าย! >o< แล้วฉันจะไปแคร์ทำไมจริงมั้ย ฉันจะไปคิดเรื่องของเขาทำไม ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย ไปสนใจหมอนั่นทำไม ฉันส่ายหัวไปมา >_<
“เป็นอะไรรึเปล่า...?”
ซาลถามฉัน - - ฉันหลับตาแล้วส่ายหัวอีกครั้ง ไม่นานเท่าไหร่นักรถก็มาจอดที่หน้าบ้านของฉัน ดูเหมือนคุณย่าจะหลับแล้วเพราะนี่มันก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว - - ฉันเหลวไหลจริงๆ ฉันลงจากรถ แต่ฉันสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง
“ซาล เอ่อ...ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“เอาซิ ^ ^”
“ซาล เป็นอะไรกับซันเดียรงั้นหรอ”
“ลูกพี่ลูกน้อง ^ ^”
“อ่อ ค่ะ ^ ^ ไปน่ะขอบคุณมากเลยที่มาส่ง”
“มันเป็นหน้าที ได้เสมอสำหรับอาร์ซี”
“ ^^”
ฉันปิดประตูรถคันนั้นเบาๆ แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน ฉันไขกุญแจประตูเล็กแล้วเปิดมันออก ฉันหันกลับไปยิ้มให้ ซาลอีกครั้ง ปิดประตูเล็กแล้วล็อคมันเหมือนเดิม
รถของ ซาล เลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ จนฉันมองไม่เห็นมัน ฉันจึงเข้าไปในบ้าน และเดินขึ้นไปบนห้องอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้คุณย่าตื่น อายชีสอยู่ไหนเนี่ย - - มันนอนรอฉันที่หน้าห้องเลยหรอเนี่ย มันแลบลิ้นแผลบๆ เมื่อฉันมาถึงหน้าห้อง
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องมีอะไรบางอย่างตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของฉัน ฉันปิดประตูห้อง และเปิดไฟดู อ๊าย! คอมพิวเตอร์ คอมพิวเตอร์จริงๆ ด้วย มีโน้ตแปะไว้มันเขียนว่า
นี่เป็นของขวัญ ทั้งหมดที่ย่าให้ได้ ชดเชยเมื่อห้าปีก่อนละกันน่ะจ๊ะ หลานคงตกใจละซิ ^ ^ แต่ย่าตั้งใจจะให้หลานมาตั้งนานแล้วน่ะ หลานจะได้คุยกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนหรือดีแอลได้ ผ่านทาง MSN ย่ารักหลานน่ะ แล้วหลานละรักย่ามั้ย ย่าคิดว่าหลานคงจะรักย่าน่ะ Kisssss ^3^
คุณย่าหนูรักคุณย่าที่สุดเลยแหละค่ะ โอ้โมเด็มพร้อมเลย ไฮสปีด ซะด้วยชอบๆ พึ่งโฆษณาไปไม่นานมีอยู่ที่บ้านของเราซ้ะแล้ว ^ ^ ต้องลอง ต้องลอง ฮ่าฮ่า ฉันเปิดคอมฯ ทันควันทั้งที่ยังอยู่ในชุดงานราตรีนั่น และอายชีสก็กัดกระโปรงยาวของฉัน เหมือนกับว่ามันอยากจะให้ฉันอุ้มมันขึ้นมานอนบนตักของฉัน - - ฉันก็เลยอุ้มมันขึ้นมา มันนั่งจ่องคอมที่ฉันพึ่งได้มาใหม่ และเริ่มต่ออินเตอร์เน็ต ฉันเปิด MSN ของฉัน ที่ไม่ได้เปิดมานานเกือบหนึ่งอาทิตย์
คนออนช่างน้อยจริงๆ เลย แต่ ดีแอลจัง ออนอยู่ ฉันไม่รอช้าที่จะทักเข้าไป
“กริ๊ด น้องสาวสุดที่รัก อยู่มั้ยคนดี”
“พี่ฉาว ออนแล้วหรอ นี่พี่เดี๋ยวหนูจะไป โรงเรียนแล้ว - - ไปก่อนน่ะ บายจ้า”
ให้ตายยังไม่ทันขาดคำ น้องสาวของฉันก็ออกไปจาก MSN ซะแล้ว เชอะ ฉันหาแช็ทเอาก็ได้ลองเข้าเว็บโรงเรียนหน่อยจะเป็นไรไปละเนอะ โหย เว็บหรูมากๆ เลย โอ้มีห้องแชทด้วยฉันไม่รอช้าที่จะลองเล่นมัน
ฉันเลยไปสมัครสมาชิก ใช่ชื่อแฝงว่า อายชีส ก้าวแรกที่ฉันเข้าไปในห้องแชท มีคนเยอะมากๆดูเหมือนว่าพวกเขาจะคุยเรื่องงานวันนี้ และมีชื่อฉันอยู่ในนั้นด้วย - - ให้ตายมันดังขนาดนี้เลยหรอ
“ดี”
ฉันกล่าวคำพูดสั้นๆ ออกไปที่หน้าห้องแช็ท และคนเกือบครึ่งพิมพ์กลับมาว่า
“ดี”
- - และกลับไปคุยกันอย่างเดิม - - ไม่มีคนคุยกับฉันเลย เฮ่อ ทุกคนต่างคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันก็นั่งอ่านที่พวกเขาคุยกัน ถึงมันจะไม่รู้เรื่องซักเท่าไหร่ แต่เมื่อฉันมองดูรายชื่อ มีคนๆ หนึ่งเขาก็ไม่ได้คุยกับใครเลยเหมือนกัน เขาคงนั่งอ่านเหมือนฉันล่ะมั้ง แหะๆ ^ ^ ไม่นานเท่าไหร่นักชื่อของเขาก็เด็งขึ้นมาตรงมุมซ้ายบนของจอคอมพิวเตอร์ของฉัน
“ดี”
เขาคนนั้นทักฉันห่วนๆ
“จ้า”
- - เอ่อ...ฉันนิ่งเงียบไปนาน ไม่รู้จะพูดอะไรดี เขาก็ไม่พูดอะไรกับฉันเลยซักคำ
“เอ่อ...เธอได้ไปงานเลี้ยงรึเปล่า”
“ไป...”
ให้ตายซิ ถามคำตอบคำจริงๆ เลย
“ฉันถามเธอหน่อย”
เขาถามฉัน?
“ถ้ามีคนๆ หนึ่งที่เธอรักเขามากๆ แล้วคนๆ นั้นเกรียดเธอมากๆ ล่ะ เธอจะทำยังไง”
“ฉันหรอ อืมมมมม....ถ้าเป็นฉันน่ะ ฉันคงตามตื้อ ^ ^ ตื้อสุดๆ ไปเลย จนกว่าเขากะเกรียดฉันหรือไม่ก็ชอบฉันที่ซู้ดดดดดด”
“แล้วทำไมเธอถึงอยากให้เขาเกรียดเธอสุดๆ ล่ะ”
“เพราะ อย่างน้อยเขาก็ยังรู้แหละว่ายังมีคนที่เขาเกรียดมากๆ ยืนอยู่ข้างๆ เขาเสมอไม่ว่าจะทุกข์ สุข หรือเศร้า มากแค่ไหน”
อ้าวเฮ้ย! ไม่บอกลาซักคำ ออกไปกันซะงั้นนะ - - อ๊าย! >o< จะตีหนึ่งแล้วให้ตายซิ ฉันคงต้องนอนแล้ว ฉันวาง อายชีสลง แล้วปิดคอมฯ ปิดไฟ และนอนมันทั้งๆ อย่างงั้นแหละ อ๊าย อึดอัดจังเลย นั่นเป็นคำบ่นในใจของฉันคำสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะหลับไป อย่างไม่ทันรู้ตัว
หกโมง.....
หกโมงแล้วฉันคงต้องรีบอาบน้ำ สระผม >_< ฉันรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนักเรียนออกมาหนึ่งชุด ฉันทำทุกอย่างเหมือนกับมันเป็นเช้าของเมื่อวันก่อน
ฉันวิ่งลงมา อายชีสก็ตามฉันลงมาเช่นกัน
“คุณย่าค่ะ หนูไปโรงเรียนแล้วน่ะค่ะ”
“หลานย่า กินนมก่อนออกไปจะดีกว่ามั้ยจ๊ะ”
“โอเค ได้ค่ะ”
ฉันวิ่งไปที่โต๊ะกินข้าว และหยิบแก้วที่มีนมเต็มแก้วแล้วกระดกลงท้องไปทั้งหมด ฉันเอามือปาดนมที่ติดอยู่ที่บนปากของฉันแล้ววิ่งออกไป
“หมดแล้วค่ะไปแล้วน่ะค่ะ”
ฉันใส่รองเท้าผ้าใบ แล้วลุกขึ้นยืน ฉันวิ่งออกไปเปิดประตูบ้าน >0< ซาล มารับฉัน T-T ดีใจจังเลยน้ำตาของฉันแทบจะไหลออกมา
ฉันเดินไปกับเขาตลอดทาง คุยกันเรื่องต่างๆ มากมาย -^-^- เขินจังเลย ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย ดีใจจังเลย ฉันก็มีแฟนกับเขาซะทีแล้ว เหมือนกับฉันลืมอะไรบางอย่างไปน่ะ - - แต่ก็ช่างมันเหอะเนอะ แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ซาล มาส่งฉันทีประตูทางเข้าโรงเรียน แล้วเขาก็เดินต่อไปยัง โรงเรียนในเคลือชายล้วนที่อยู่ไกลมากๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาเดินเข้าไปได้ยังไงมันไกลออกจะขนาดนั้น - -
ฉันเดินเข้าไปในห้อง...และมองไปรอบๆ ฉันนั่งลงตรงที่ฉันนั่งเมื่อวาน คือ ที่ที่ติดกับซันเดียรนั่นแหละนั่งวางกระเป๋าลง ซันเดียรนอนหมอบอยู่ข้างๆ ฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ปลุกเขาหรือคิดจะทำให้เขาตื่น ฉันนั่งนิ่งๆ ไม่กระดุกกระดิก พลางนั่งมองหน้าของซันเดียรตอนที่เขาหลับ จะว่าไปตอนนี้ก็แค่หกโมงครึ่งเอง กว่าจะเขาแถวก็แปดโมง ถ้าฉันนอนซักงีบคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ ^ ^ นอนซะเลย…………..
“ซันขอบคุณน่ะที่เธอช่วยฉัน ฉันขอโทษจริงๆ น่ะ ที่ทำให้เธอต้องมาโรงเรียนสาย มันเพราะฉันเอง ฉันเป็นคนผิดแท้ๆ แต่เธอกลับรับโทษทั้งหมดที่ฉันทำผิด T^T ฮึก ฉันขอโทษน่ะ”
“ไม่เอาน่ะ คนดี อย่าร้องไห้ มันไม่ดีน่ะเดี๋ยวหมดสวยหมด ^ ^”
ทุกครั้งเลยที่ฉันร้องไห้ ซันจะพูดกับฉันแบบนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งที่เขาพูดจบเขาจะเอานิ้วโป้งมาลูบที่ใต้ตาของฉันเพื่อเช็ดน้ำตา
“เธอดีกับฉันมากเลย T^T ฮืออออ”
“โอ๋ ไม่เอาน่ะอย่าร้องๆ อาร์ซีต้องเข้มแข็งซิ ไม่เอาน่ะอย่าร้องไห้ อย่าขี้แยซิ”
ฉันมันขี้แย จริงๆ อย่าที่ซันบอก ตั้งแต่ไหนแต่ไรฉันก็ยังคงเป็นคนขี้แย ซันคอยช่วยฉันทุกครั้งไม่ให้อาจารย์ตีฉัน เพื่อนๆ ต่างก็อิจฉา ซันเขาเป็นคนดีมากๆ เลย ^ ^ แต่เขาคงไม่ชอบเท่าไหร่นักที่เพื่อนๆ ล้อเขาว่าเป็นแฟนฉัน ฉันคิดมาตลอดว่า ซันคิดยังไงกับฉัน คิดกับฉันแบบไหน เป็นแค่เพื่อนหรือคิดแบบไหนกันแน่ เขาไม่เคยบอก แต่ยังไงเขาก็เป็นคนดีสำหรับฉันตั้งแต่วันที่ฉันเจอเขาวันแรก วันที่ฉันหกล้ม วันที่ฉันจะโดนอาจารย์ตี วันที่เขามาสายเพราะฉันและรับโทษทุกอย่างแทนฉัน หรือแม้แต่กระทั่งวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เจอกับเขา เขาก็ยังดีกับฉัน
ฉันลืมอะไรไปรึเปล่า อาร์ชี สิ่งสำคัญที่สุด เธอลืมอะไรไป อาร์ซีคิดหน่อยซิ
(“เธอลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า ลืมฉันไปแล้วเหรอ ลืมฉันไปรึเปล่า ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรเธอรู้มั้ย เพื่อรอเธอน่ะ เธอรู้บ้างมั้ย เหอะ เธอคงสงสัยใช่มั้ย ที่ฉันไม่มีแฟนเพราะอะไร เพราะฉันรอไง รออะไรงั้นหรอ อยากรู้ก็ลองถามตัวเองดู รู้รึยังละ ทั้งหมาของฉัน แล้วก็หมาของเธอ อายชีสนั่น ฉันยังจำได้ เธอลืมมันไปหมดแล้วใช่มั้ย เธอเอาความทรงจำทั้งหมดไปฝังไว้ที่ไหน เธอลืมไปไว้ไหนหมด เอาไปทิ้งไว้ไหน ห๊ะ!”)
ฉันลืมอะไรไป ลืมอะไร อะไรที่ฉันสัญญาเอาไว้ ฉันไม่เคยลืมสัญญานั่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยลืมเลย แต่ฉันแค่ แค่ฉัน แค่ฉันอยากลืมเท่านั้น ฉันไม่อยากกลับมาแล้วไม่เจอเขา และฉันก็ไม่คิดด้วยว่าเขาจะรอฉันเพราะคำสัญญาลมๆ แล้งๆ นั่น หรือเป็นเพราะฉันที่ผิดสัญญาไปเอง หรือเป็นที่ฉัน ฉันคิดมากไป เอง แทนที่ฉันจะรักษาสัญญา แต่มันกลับเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่ฉันจะรอมัน มันยากเกินไป ฉันทำใจไม่ได้ ถ้าฉันรักษาสัญญาแล้วไม่เจอเขา
เธอเห็นแก่ตัวนี่? ใช่มั้ย อาร์ซี กลัวว่าจะมาแล้วไม่เจอเขา แต่เธอไม่คิดนี่ว่าถ้าเขาจะกลับมาแล้วรอเธอนานแค่ไหน รอเธออยู่รึเปล่า เธอกลัวแต่ตัวเธอจะเจ็บปวดอยู่คนเดียวใช่มั้ยล่ะ อาร์ซี ฉันนี่มันช่างน่าเกรียดจริงๆ เลยน่ะ ฉัน ฉัน มันงี่เง่า งี่เง่าเหลือเกิน ซันคงรอฉันอยู่จริงๆ แต่เขาอยู่ไหนล่ะ
ฉันอยู่ใกล้ๆ เธอ... เสียงกระซิบ
ฉันอยู่ไม่ไกลจากเธอเลย แต่เธอไม่เห็นฉันเอง ฉันอยู่ใกล้ๆ เธอนั้นแหละ ธราธาร ถ้าเธอมีความสุขฉันก็ดีใจมากแล้ว ฉันอยู่ใกล้ๆ เธอน่ะอย่างลืม ฉันจะทำให้เธอชอบฉันหรือไม่ก็เกรียดฉันสุดๆ ไปเลย
แล้วทำไมฉันต้องเกรียดเธอด้วยล่ะ ฉันถามเสียงกระซิบนั่น
เพราะเธอไม่ชอบฉันเลยน่ะซิ
แล้วทำไมฉันถึงไม่ชอบเธอล่ะ
เพราะเธอชอบคนอื่นนอกจากฉันไง
ฉันควรจะชอบเธอนี่จริงมั้ย
อาจไม่จริงก็ได้ เพราะเธอกำลังชอบคนอื่นอยู่
เธออยู่ที่ไหนล่ะ ทำไมไม่ออกมา ฉันอยากเจอเธอน่ะรู้มั้ย
ฉันบอกแล้วว่าฉันอยู่ข้างกายเธอ แต่เธอคิดว่า ฉันไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จัก ฉันเปลี่ยนชื่อน่ะเธอรู้มั้ย
ไม่ฉันไม่รู้ แล้วเธอเปลี่ยนชื่อเป็นชื่ออะไรละ
ไม่บอกดีกว่า รอให้เธอรู้ด้วยตัวเอง ว่าความอบอุ่นแบบที่ฉันเคยมีให้เธอมันเหมือนเดิมมั้ย ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอจะจำฉันได้มั้ย ฉันรักเธอมากน่ะแต่ฉันไม่เคยบอก ฉันจะคอยปกป้องเธอห่างๆ โอเคน่ะ
ไม่โอเคหรอก ไม่เอา ความรู้สึกแบบนี้เหมือนเธอจะห่างฉันออกไปอีก เหมือนจะห่างจากฉันออกไปเรื่อยๆ อย่าไปเลยน่ะ ซันอย่าไปเลย
ฉันจะแย่งเธอกลับมา ฉันจะทำให้เธอเห็นความดีของฉัน จำเอาไว้น่ะฉันอยู่ใกล้ๆ เธอ
อย่าไปน่ะ T0T
ฉันร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาไหลออกมาทั้งๆ ตอนที่ฉันนอนอยู่ฉันลืมตาขึ้น น้ำตาฉันไหลออกมามากพอดูเลยฉันลุกขึ้นนั่ง ในห้องเรียนว่างเปล่า ฉันมองไปรอบๆ หันซ้ายหันขวา มีแต่ฉันอยู่กับซันเดียรแค่สองคน เขานั่งมองฉันน้ำตาไหล
“ฉันเปล่าร้องไห้น่ะ เปล่าน่ะ”
“อืม...^ ^ ฉันก็ไม่ได้เห็นเธอร้องไห้นี่”
ซันเดียรเอามือเข้ามาใกล้หน้าของฉัน ฉันจับแขนเขาไว้ เขาเอานิ้วโป้งมาปาดน้ำตาให้ฉัน ความรู้สึกแบบนี้มัน... ฉันเริ่มร้องไห้โฮออกมาอีก น้ำตาของฉันไหลออกมาโดยไม่รู้สาเหตุอีกแล้ว เหมือนจิตใต้สำนึกของฉันจะเรียกร้องอะไรบางอย่าง
“ยัยบ๊อง ตอนแรกฉันว่าฉันจะพยายามไม่เห็นว่าเธอร้องไห้แล้วน่ะ แต่ที่ฉันเห็นคงไม่ได้หัวเราะอยู่หรอก ไปเลิกหัวเราะแล้วไปเรียนได้แล้ว”
ซันเดียรเขาตีไหลฉันเบาๆ แล้วแบกกระเป๋าเป้ไป กระเป๋าเป้ใบนั้น มันเป็นแบบเดียวกันกับฉันเลย แล้วรองเท้าคู่นั้น เขาเปลี่ยนคู่ใหม่เปลี่ยนมาเป็น นันยางสีขาวแบบเดียวกับฉัน อ๊าย ทำไมถึงใส่เหมือนฉัน
“มองอะไร”
“อ๊าย เปล่าๆ ฉันเปล่ามอง ไม่ๆ ฉันไม่ได้มองอะไรน่ะ > <”
ฉันเขินจังเลย -^-^- ฉันดีใจน่ะ ที่ฉันกับซันเดียรคุยกันอีกครั้ง ถึงแม้ซันเดียรจะพูดกับฉันแบบตะคอกตลอดเวลาก็ตาม - - ดูเหมือนว่าซันเดียรเขาก็คงจะเขินอยู่เหมือนกัน เขาเดินจั่มอ้าวไม่สนใจฉันเลย ตอนนี้คงเข้าคาบหนึ่งแล้วซิน่ะ ฉันวิ่งตามซันเดียรไป เขาก้าวยาวมากๆ เลย ขนาดฉันวิ่งยังจะแทบไม่ทันเลย ทั้งๆ ที่เขาเดิน
เรียนวิทย์ฯ วิทย์ๆๆๆ ชั้นแปด เฮ่อ เหนื่อยตาย ฉันเดินขาลากขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงห้องวิทย์ ดีจังเลยที่อาจารย์ยังไม่มา ซันเดียรเขามาถึงก่อนฉัน ให้ตายซิ...ตั้งแต่ฉันมาเรียนนี่ยังไม่มีเพื่อนเลย - - แล้วใครจะมาเป็นเพื่อนกับคนงี่เง่าอย่างฉันละเนี่ย มีผู้หญิงคนหนึ่งมาดึงแขนฉันไปนั่งที่ข้างเขา กลุ่มเขามีทั้งหมดห้าคนทุกคนในกลุ่มน่ารักกันทั้งนั้นเลย
“ธราธาร ^ ^”
หนึ่งในนั้นยิ้มให้ฉัน โอ้ เขารู้จักชื่อฉัน
“จำฉันได้มั้ย เพื่อนเธอไง เพื่อนเธอสมัย ป.6 จำฉันได้รึเปล่า ธราธาร เรามินผกา ไง”
“ห๊ะ มินหรอ เธอน่ารักขนาดนี้เชียวหรอ”
“แหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
คาบวิทย์ทั้งคาบ อาจารย์ไม่มาสอน พวกเราก็นั่งโม้กระจายเลย ฉันได้เพื่อนแล้ว มิน เธอคนนั้นชื่อมินผกา เพื่อนสมัย ป.6 ของฉัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะมาอยู่โรงเรียนนี้ เพื่อนกันแล้วก็คงไม่แคล้วกันเนอะ ^ ^ มินแนะนำเพื่อนของเขา อีก สี่คนให้ฉันรู้จัก ทุกคนนิสัยดีกันทั้งนั้น ฉันโชคดีจริงๆ เลย
มินเธอเป็นคนน่ารักน่ะ มีแต่คนชอบเธอทั้งนั้นเลย เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึง เธอเป็นคนผิวขาวผมยาวปะบ่า ทุกอย่างเธอดีหมด คือพูดง่ายๆ ว่าน่ารัก ^ ^ ส่วนตัวฉันหรอ - - ฉันก็ขาวน่ะ ผมยาวถึงหลังแล้ว แต่ตัวเล็ก T0T กินนมยังไงมันก็ไม่สูงเท่าคนอื่นเขาซักที แต่ไม่เป็นไร เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว (ปลอบใจตัวเองแหละน่ะ)
หลังจากที่ออดดังหมดคาบแรกฉันก็เดินลงมากับพวกของมิน พวกเราก็ยังคุยกันไม่หยุดจนมาถึงห้องเรียนประจำ ทุกคนแยกย้ายกันนั่งไปคนละโต๊ะ และฉันก็ยังคงนั่งกับซันเดียรเหมือนเดิม
“ไงได้เพื่อนแล้วละซิ”
“อืม...นั่นเพื่อนเก่าฉันเอง”
“ใช่ นั่นก็เพื่อนเก่าฉัน”
หื้อ? เพื่อนเก่าซันเดียร
“เธออยู่อเมริกา ไม่ใช่หรอ”
“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันย้ายไปที่นั่นตอน ป.6”
“เออ นั่นซิเนอะ”
“ฉันชอบเธอน่ะ”
“ห๋า ว่าไงน่ะ”
“อืม.....ฉันชอบเธอน่ะ”
ดูเหมือนเขาจะอาย หลบหน้าฉันด้วย ฉันพึ่งเห็นเขาหน้าแดงเป็นครั้งแรกเลย
“แต่ฉัน เป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องของเธออยู่น่ะ”
“อย่าไปเที่ยวกับ ซาลน่ะ ถือว่าฉันขอข้อนึงน่ะ”
ซันเดียรไม่พูดอะไรอีกและตั้งหน้าตังตาเรียนเมื่ออาจารย์เข้าสอน เพื่อนๆ เรียกอาจารย์คนนี้ว่า ‘จารย์มาริโอ้’ เขาสอนวิชาสังคม หน้าตาเขาเหมือน มาริโอ้ จริงๆ น่ะ เขาสอนดีมากเลย เป็นวิชาสังคมที่สนุกมากๆ สนุกมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเรียนมาเลย
เวลาผ่านไป ออดหมดคาบเจ็ดก็มาถึง ฉันเดินออกจากห้องโดยที่ฉันเดินคู่กับมิน และมีซันเดียรเดินตามหลังมา
“เธอรู้มั้ย ซันเดียรป๊อปมากเลยน่ะ อาร์ซี เธอว่าหน้าเขาคุ้นๆ มั้ย”
“ไม่น่ะ แต่เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าพวกเรา”
“ฉันว่าหน้าคุ้นน่ะ”
มินกระซิบถามฉัน
“ฉันว่าเขาต้องชอบเธอแน่ๆ อาร์ซี ฮี่ฮี่ฮี่ ดูซิกระเป๋าซิแบบเดียวกับเธอเลย แถมรองเท้ายังเปลี่ยนเป็นแบบเดียวกับเธอ เป็นฉัน ฉันคงเป็นแฟนของเขาทันทีเลยแหละ ^ ^”
“ฉันเป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องเขาอยู่”
“อเล็กซาลเดอร์ นะหรอ เธอพูดจริงหรอ จริงๆ หรอ”
“อืม ^ ^”
ฉันยิ้มฟืดๆ ฉันแยกกับมิน ที่หน้าประตูโรงเรียน เพราะซาลมารอฉันอยู่ คนที่เดินตามหลังฉันมานั้นคือซันเดียร ดูเขาไม่ค่อยจะชอบซาลเอาซะเลย เขาเดินผ่านซาลไปแล้วกระแทกไหลขวาของซาลอย่างแรง ซาลทำนิ่งเฉย สายตาเขาเย็นชาจังเลย แต่พอซันเดียรเดินผ่านไป เขาก็ยิ้มให้ฉันแก้มปลิเชียว
เป็นอีกวันที่ฉันเดินกลับบ้านกับ ซาล วันนี้พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดิน ฉันเงยหน้ามองซาล ซาลมองฉันอยู่ อายจัง ^ ^
“ไปเที่ยวกับฉันน่ะคืนนี้”
โห นั่นเป็นครั้งแรกที่ ซาล ออกปากชวนฉันไปเที่ยว ฉันเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ฉันพยักหน้าอย่างแรงด้วยความดีใจจนคอของฉันแทบจะหลุด
“ฉันจะมารับเธอตอนทุ่มหนึ่ง แต่งตัวตามสบายน่ะ”
ฉันพยักหน้าอีกครั้ง ซาล ส่งฉันถึงหน้าบ้าน และมองฉันจนฉันหายเข้าไปในบ้าน ฉันโบกมือบ๊ายบายให้เขา ไปเที่ยวๆ ฉันวิ่งขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันเข้าห้องแล้วปิดประตู ฉันลองชุดนั้นชุดนี้ ฉันไปอาบน้ำและรอให้ถึงเวลา ฉันถึงกับนั่งรับถอยหลังเลย
ฉันแต่งตัวแบบเรียบๆ ไป ฉันใส่กระโปรงสีขาวยาวประมาณเขาแล้วใส่เสื้อกล้ามสีชมพู และใส่เสื้อแขนยาวสีขาวแบบติดกระดุมไปคลุมไปอีกตัวหนึ่ง หนึ่งทุ่มแล้วฉันออกไปนั่งรอที่ชิงช้าที่บ้านฉันนั่งแกว่งไปมา พลางนั่งอมยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว ไม่นานนัก รถเก๋งสีดำคันเดิมก็มาจอดที่หน้าบ้านของฉัน นั่งรีบลุกจากชิงช้า และตะโกนเข้าไปในบ้าน
“คุณย่าค่ะ หนูไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะค่ะ”
“ดึกแล้วน่ะ หลาน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วง จะรีบกลับน่ะค่ะ”
“จ้า ให้ถึงบ้านก่อนห้าทุ่มน่ะ ย่าจะรอ”
“ค่ะ”
ฉันตอบสั่นๆ แล้ววิ่งออกไป เปิดประตูรถ และนั่งลงในรถ ฉันยิ้มให้เขา
“ไป”
เขาพูดพลางออกรถไป
“จะไปไหนหรอ”
“อยู่ติดกับร้าน Rebara นั่นแหละ ที่นั่นเป็นร้านเหล้าแล้วก็มีตู้คาราโอเกะ”
“อื้ม ^ ^”
ฉันยิ้ม และเงียบไปตลอดทาง สิบนาทีผ่านไปก็ถึงที่หมาย ฉันเดินเข้าไปในร้านกับซาล มันมืดจัง - - คนเยอะด้วยฉันไม่ชอบเลยคนเยอะๆ รู้สึกอึดอัดๆ ยังไงไม่รู้
“มานี่ๆ ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว”
“อ๋อ อื้ม”
ฉันเดินตามเขาไป และนั่งลง ที่นั่งเป็นแบบเก้าอี้ยาวสองฝั่งที่เอาไว้นั่งสำหรับสี่คน เขาสั่งเหล้ากับกับแกล้มมา เขาคงจะให้ฉันนั่งดูเขากินล่ะมั้ง ^ ^
สองชั่วโมงผ่านไป..............
โห กินเก่งใช่ย้อย กินเอา กินเอา ฉันก็ได้แต่นั่งดูเขากับนั่งคุยเป็นเพื่อนเขา ฉันนั่งมองหน้าเขา เหมือนกับว่าเขาเริ่มจะเมาแล้ว
“กลับกันเหอะน่ะ”
ฉันพูดขึ้น
“เดี๋ยวรอก่อน ยังไม่ถึงเวลา”
“เวลาอะไร?”
เวลา....เวลาไรอะ
“อีกแป๊บนึงน่ะ แป๊บนึง”
“ก็ได้”
ฉันนั่งรออีกสักพัก
“ได้เวลาแล้ว”
“หือ เวลาไร”
“คอยดูละกัน”
ฉันจ้องหน้าซาลพลางสงสัย ว่าต้องดูอะไร - - และฉันก็ได้รู้ เขาย้ายมานั่งค้างฉัน เขากดไหล่ฉันทั้งสองข้าง
“ซาลจะทำอะไร อย่าน่ะไม่ ไม่เอา”
เหมือนกับว่าคำพูดของฉันไม่เป็นผล เขาจูบฉัน ฉันไม่สามารถดิ้นให้หลุดออกจาเขาได้เลย ฮึก T^T ฉันร้องไห้อีกแล้ว
“เป็นไง”
ซาลหันไปข้างหลังเพื่อมองอะไรบางอย่าง .............
“ขอคบฉัน โอเค โอเคเลย ฉันตกลง ฉันจะคบกับเธอ ^0^”
ฉันตอบไปด้วยความดีใจ คนดีๆ แบบนี้มาขอคบกับฉัน มันช่างดีจริงๆ โอ้สวรรค์แท้ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนร่วมระดับในเคลือต่างมองมาที่ฉัน พวกผู้หญิงเกือบครึ่งพากันวิ่งร้องไห้ออกจากร้านไป - - สงสัยเขาคงหล่อบาดใจผู้หญิงเอามากๆ เลย
หนึ่งในนั้นที่เดินออกไปอย่างเชื่องช้าก็คือ ซันเดียร เขาเดินออกไปจากร้าน ดูเหมือนเขาจะเมา เดินเซซ้ายทีขวาที เขาช่างดูน่าสงสาร
หลังจากงานเลี้ยงเลิกฉันก็กลับบ้าน โดยมีซาลไปส่งที่หน้าบ้าน ซันเดียรคงจะเสียใจมากๆ เลยหรอ กับเรื่องที่ฉันพูดออกไป อ๊าย! >o< แล้วฉันจะไปแคร์ทำไมจริงมั้ย ฉันจะไปคิดเรื่องของเขาทำไม ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย ไปสนใจหมอนั่นทำไม ฉันส่ายหัวไปมา >_<
“เป็นอะไรรึเปล่า...?”
ซาลถามฉัน - - ฉันหลับตาแล้วส่ายหัวอีกครั้ง ไม่นานเท่าไหร่นักรถก็มาจอดที่หน้าบ้านของฉัน ดูเหมือนคุณย่าจะหลับแล้วเพราะนี่มันก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว - - ฉันเหลวไหลจริงๆ ฉันลงจากรถ แต่ฉันสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง
“ซาล เอ่อ...ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“เอาซิ ^ ^”
“ซาล เป็นอะไรกับซันเดียรงั้นหรอ”
“ลูกพี่ลูกน้อง ^ ^”
“อ่อ ค่ะ ^ ^ ไปน่ะขอบคุณมากเลยที่มาส่ง”
“มันเป็นหน้าที ได้เสมอสำหรับอาร์ซี”
“ ^^”
ฉันปิดประตูรถคันนั้นเบาๆ แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน ฉันไขกุญแจประตูเล็กแล้วเปิดมันออก ฉันหันกลับไปยิ้มให้ ซาลอีกครั้ง ปิดประตูเล็กแล้วล็อคมันเหมือนเดิม
รถของ ซาล เลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ จนฉันมองไม่เห็นมัน ฉันจึงเข้าไปในบ้าน และเดินขึ้นไปบนห้องอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้คุณย่าตื่น อายชีสอยู่ไหนเนี่ย - - มันนอนรอฉันที่หน้าห้องเลยหรอเนี่ย มันแลบลิ้นแผลบๆ เมื่อฉันมาถึงหน้าห้อง
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องมีอะไรบางอย่างตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของฉัน ฉันปิดประตูห้อง และเปิดไฟดู อ๊าย! คอมพิวเตอร์ คอมพิวเตอร์จริงๆ ด้วย มีโน้ตแปะไว้มันเขียนว่า
นี่เป็นของขวัญ ทั้งหมดที่ย่าให้ได้ ชดเชยเมื่อห้าปีก่อนละกันน่ะจ๊ะ หลานคงตกใจละซิ ^ ^ แต่ย่าตั้งใจจะให้หลานมาตั้งนานแล้วน่ะ หลานจะได้คุยกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนหรือดีแอลได้ ผ่านทาง MSN ย่ารักหลานน่ะ แล้วหลานละรักย่ามั้ย ย่าคิดว่าหลานคงจะรักย่าน่ะ Kisssss ^3^
คุณย่าหนูรักคุณย่าที่สุดเลยแหละค่ะ โอ้โมเด็มพร้อมเลย ไฮสปีด ซะด้วยชอบๆ พึ่งโฆษณาไปไม่นานมีอยู่ที่บ้านของเราซ้ะแล้ว ^ ^ ต้องลอง ต้องลอง ฮ่าฮ่า ฉันเปิดคอมฯ ทันควันทั้งที่ยังอยู่ในชุดงานราตรีนั่น และอายชีสก็กัดกระโปรงยาวของฉัน เหมือนกับว่ามันอยากจะให้ฉันอุ้มมันขึ้นมานอนบนตักของฉัน - - ฉันก็เลยอุ้มมันขึ้นมา มันนั่งจ่องคอมที่ฉันพึ่งได้มาใหม่ และเริ่มต่ออินเตอร์เน็ต ฉันเปิด MSN ของฉัน ที่ไม่ได้เปิดมานานเกือบหนึ่งอาทิตย์
คนออนช่างน้อยจริงๆ เลย แต่ ดีแอลจัง ออนอยู่ ฉันไม่รอช้าที่จะทักเข้าไป
“กริ๊ด น้องสาวสุดที่รัก อยู่มั้ยคนดี”
“พี่ฉาว ออนแล้วหรอ นี่พี่เดี๋ยวหนูจะไป โรงเรียนแล้ว - - ไปก่อนน่ะ บายจ้า”
ให้ตายยังไม่ทันขาดคำ น้องสาวของฉันก็ออกไปจาก MSN ซะแล้ว เชอะ ฉันหาแช็ทเอาก็ได้ลองเข้าเว็บโรงเรียนหน่อยจะเป็นไรไปละเนอะ โหย เว็บหรูมากๆ เลย โอ้มีห้องแชทด้วยฉันไม่รอช้าที่จะลองเล่นมัน
ฉันเลยไปสมัครสมาชิก ใช่ชื่อแฝงว่า อายชีส ก้าวแรกที่ฉันเข้าไปในห้องแชท มีคนเยอะมากๆดูเหมือนว่าพวกเขาจะคุยเรื่องงานวันนี้ และมีชื่อฉันอยู่ในนั้นด้วย - - ให้ตายมันดังขนาดนี้เลยหรอ
“ดี”
ฉันกล่าวคำพูดสั้นๆ ออกไปที่หน้าห้องแช็ท และคนเกือบครึ่งพิมพ์กลับมาว่า
“ดี”
- - และกลับไปคุยกันอย่างเดิม - - ไม่มีคนคุยกับฉันเลย เฮ่อ ทุกคนต่างคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันก็นั่งอ่านที่พวกเขาคุยกัน ถึงมันจะไม่รู้เรื่องซักเท่าไหร่ แต่เมื่อฉันมองดูรายชื่อ มีคนๆ หนึ่งเขาก็ไม่ได้คุยกับใครเลยเหมือนกัน เขาคงนั่งอ่านเหมือนฉันล่ะมั้ง แหะๆ ^ ^ ไม่นานเท่าไหร่นักชื่อของเขาก็เด็งขึ้นมาตรงมุมซ้ายบนของจอคอมพิวเตอร์ของฉัน
“ดี”
เขาคนนั้นทักฉันห่วนๆ
“จ้า”
- - เอ่อ...ฉันนิ่งเงียบไปนาน ไม่รู้จะพูดอะไรดี เขาก็ไม่พูดอะไรกับฉันเลยซักคำ
“เอ่อ...เธอได้ไปงานเลี้ยงรึเปล่า”
“ไป...”
ให้ตายซิ ถามคำตอบคำจริงๆ เลย
“ฉันถามเธอหน่อย”
เขาถามฉัน?
“ถ้ามีคนๆ หนึ่งที่เธอรักเขามากๆ แล้วคนๆ นั้นเกรียดเธอมากๆ ล่ะ เธอจะทำยังไง”
“ฉันหรอ อืมมมมม....ถ้าเป็นฉันน่ะ ฉันคงตามตื้อ ^ ^ ตื้อสุดๆ ไปเลย จนกว่าเขากะเกรียดฉันหรือไม่ก็ชอบฉันที่ซู้ดดดดดด”
“แล้วทำไมเธอถึงอยากให้เขาเกรียดเธอสุดๆ ล่ะ”
“เพราะ อย่างน้อยเขาก็ยังรู้แหละว่ายังมีคนที่เขาเกรียดมากๆ ยืนอยู่ข้างๆ เขาเสมอไม่ว่าจะทุกข์ สุข หรือเศร้า มากแค่ไหน”
อ้าวเฮ้ย! ไม่บอกลาซักคำ ออกไปกันซะงั้นนะ - - อ๊าย! >o< จะตีหนึ่งแล้วให้ตายซิ ฉันคงต้องนอนแล้ว ฉันวาง อายชีสลง แล้วปิดคอมฯ ปิดไฟ และนอนมันทั้งๆ อย่างงั้นแหละ อ๊าย อึดอัดจังเลย นั่นเป็นคำบ่นในใจของฉันคำสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะหลับไป อย่างไม่ทันรู้ตัว
หกโมง.....
หกโมงแล้วฉันคงต้องรีบอาบน้ำ สระผม >_< ฉันรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนักเรียนออกมาหนึ่งชุด ฉันทำทุกอย่างเหมือนกับมันเป็นเช้าของเมื่อวันก่อน
ฉันวิ่งลงมา อายชีสก็ตามฉันลงมาเช่นกัน
“คุณย่าค่ะ หนูไปโรงเรียนแล้วน่ะค่ะ”
“หลานย่า กินนมก่อนออกไปจะดีกว่ามั้ยจ๊ะ”
“โอเค ได้ค่ะ”
ฉันวิ่งไปที่โต๊ะกินข้าว และหยิบแก้วที่มีนมเต็มแก้วแล้วกระดกลงท้องไปทั้งหมด ฉันเอามือปาดนมที่ติดอยู่ที่บนปากของฉันแล้ววิ่งออกไป
“หมดแล้วค่ะไปแล้วน่ะค่ะ”
ฉันใส่รองเท้าผ้าใบ แล้วลุกขึ้นยืน ฉันวิ่งออกไปเปิดประตูบ้าน >0< ซาล มารับฉัน T-T ดีใจจังเลยน้ำตาของฉันแทบจะไหลออกมา
ฉันเดินไปกับเขาตลอดทาง คุยกันเรื่องต่างๆ มากมาย -^-^- เขินจังเลย ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย ดีใจจังเลย ฉันก็มีแฟนกับเขาซะทีแล้ว เหมือนกับฉันลืมอะไรบางอย่างไปน่ะ - - แต่ก็ช่างมันเหอะเนอะ แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ซาล มาส่งฉันทีประตูทางเข้าโรงเรียน แล้วเขาก็เดินต่อไปยัง โรงเรียนในเคลือชายล้วนที่อยู่ไกลมากๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาเดินเข้าไปได้ยังไงมันไกลออกจะขนาดนั้น - -
ฉันเดินเข้าไปในห้อง...และมองไปรอบๆ ฉันนั่งลงตรงที่ฉันนั่งเมื่อวาน คือ ที่ที่ติดกับซันเดียรนั่นแหละนั่งวางกระเป๋าลง ซันเดียรนอนหมอบอยู่ข้างๆ ฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ปลุกเขาหรือคิดจะทำให้เขาตื่น ฉันนั่งนิ่งๆ ไม่กระดุกกระดิก พลางนั่งมองหน้าของซันเดียรตอนที่เขาหลับ จะว่าไปตอนนี้ก็แค่หกโมงครึ่งเอง กว่าจะเขาแถวก็แปดโมง ถ้าฉันนอนซักงีบคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ ^ ^ นอนซะเลย…………..
“ซันขอบคุณน่ะที่เธอช่วยฉัน ฉันขอโทษจริงๆ น่ะ ที่ทำให้เธอต้องมาโรงเรียนสาย มันเพราะฉันเอง ฉันเป็นคนผิดแท้ๆ แต่เธอกลับรับโทษทั้งหมดที่ฉันทำผิด T^T ฮึก ฉันขอโทษน่ะ”
“ไม่เอาน่ะ คนดี อย่าร้องไห้ มันไม่ดีน่ะเดี๋ยวหมดสวยหมด ^ ^”
ทุกครั้งเลยที่ฉันร้องไห้ ซันจะพูดกับฉันแบบนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งที่เขาพูดจบเขาจะเอานิ้วโป้งมาลูบที่ใต้ตาของฉันเพื่อเช็ดน้ำตา
“เธอดีกับฉันมากเลย T^T ฮืออออ”
“โอ๋ ไม่เอาน่ะอย่าร้องๆ อาร์ซีต้องเข้มแข็งซิ ไม่เอาน่ะอย่าร้องไห้ อย่าขี้แยซิ”
ฉันมันขี้แย จริงๆ อย่าที่ซันบอก ตั้งแต่ไหนแต่ไรฉันก็ยังคงเป็นคนขี้แย ซันคอยช่วยฉันทุกครั้งไม่ให้อาจารย์ตีฉัน เพื่อนๆ ต่างก็อิจฉา ซันเขาเป็นคนดีมากๆ เลย ^ ^ แต่เขาคงไม่ชอบเท่าไหร่นักที่เพื่อนๆ ล้อเขาว่าเป็นแฟนฉัน ฉันคิดมาตลอดว่า ซันคิดยังไงกับฉัน คิดกับฉันแบบไหน เป็นแค่เพื่อนหรือคิดแบบไหนกันแน่ เขาไม่เคยบอก แต่ยังไงเขาก็เป็นคนดีสำหรับฉันตั้งแต่วันที่ฉันเจอเขาวันแรก วันที่ฉันหกล้ม วันที่ฉันจะโดนอาจารย์ตี วันที่เขามาสายเพราะฉันและรับโทษทุกอย่างแทนฉัน หรือแม้แต่กระทั่งวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เจอกับเขา เขาก็ยังดีกับฉัน
ฉันลืมอะไรไปรึเปล่า อาร์ชี สิ่งสำคัญที่สุด เธอลืมอะไรไป อาร์ซีคิดหน่อยซิ
(“เธอลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า ลืมฉันไปแล้วเหรอ ลืมฉันไปรึเปล่า ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรเธอรู้มั้ย เพื่อรอเธอน่ะ เธอรู้บ้างมั้ย เหอะ เธอคงสงสัยใช่มั้ย ที่ฉันไม่มีแฟนเพราะอะไร เพราะฉันรอไง รออะไรงั้นหรอ อยากรู้ก็ลองถามตัวเองดู รู้รึยังละ ทั้งหมาของฉัน แล้วก็หมาของเธอ อายชีสนั่น ฉันยังจำได้ เธอลืมมันไปหมดแล้วใช่มั้ย เธอเอาความทรงจำทั้งหมดไปฝังไว้ที่ไหน เธอลืมไปไว้ไหนหมด เอาไปทิ้งไว้ไหน ห๊ะ!”)
ฉันลืมอะไรไป ลืมอะไร อะไรที่ฉันสัญญาเอาไว้ ฉันไม่เคยลืมสัญญานั่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยลืมเลย แต่ฉันแค่ แค่ฉัน แค่ฉันอยากลืมเท่านั้น ฉันไม่อยากกลับมาแล้วไม่เจอเขา และฉันก็ไม่คิดด้วยว่าเขาจะรอฉันเพราะคำสัญญาลมๆ แล้งๆ นั่น หรือเป็นเพราะฉันที่ผิดสัญญาไปเอง หรือเป็นที่ฉัน ฉันคิดมากไป เอง แทนที่ฉันจะรักษาสัญญา แต่มันกลับเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่ฉันจะรอมัน มันยากเกินไป ฉันทำใจไม่ได้ ถ้าฉันรักษาสัญญาแล้วไม่เจอเขา
เธอเห็นแก่ตัวนี่? ใช่มั้ย อาร์ซี กลัวว่าจะมาแล้วไม่เจอเขา แต่เธอไม่คิดนี่ว่าถ้าเขาจะกลับมาแล้วรอเธอนานแค่ไหน รอเธออยู่รึเปล่า เธอกลัวแต่ตัวเธอจะเจ็บปวดอยู่คนเดียวใช่มั้ยล่ะ อาร์ซี ฉันนี่มันช่างน่าเกรียดจริงๆ เลยน่ะ ฉัน ฉัน มันงี่เง่า งี่เง่าเหลือเกิน ซันคงรอฉันอยู่จริงๆ แต่เขาอยู่ไหนล่ะ
ฉันอยู่ใกล้ๆ เธอ... เสียงกระซิบ
ฉันอยู่ไม่ไกลจากเธอเลย แต่เธอไม่เห็นฉันเอง ฉันอยู่ใกล้ๆ เธอนั้นแหละ ธราธาร ถ้าเธอมีความสุขฉันก็ดีใจมากแล้ว ฉันอยู่ใกล้ๆ เธอน่ะอย่างลืม ฉันจะทำให้เธอชอบฉันหรือไม่ก็เกรียดฉันสุดๆ ไปเลย
แล้วทำไมฉันต้องเกรียดเธอด้วยล่ะ ฉันถามเสียงกระซิบนั่น
เพราะเธอไม่ชอบฉันเลยน่ะซิ
แล้วทำไมฉันถึงไม่ชอบเธอล่ะ
เพราะเธอชอบคนอื่นนอกจากฉันไง
ฉันควรจะชอบเธอนี่จริงมั้ย
อาจไม่จริงก็ได้ เพราะเธอกำลังชอบคนอื่นอยู่
เธออยู่ที่ไหนล่ะ ทำไมไม่ออกมา ฉันอยากเจอเธอน่ะรู้มั้ย
ฉันบอกแล้วว่าฉันอยู่ข้างกายเธอ แต่เธอคิดว่า ฉันไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จัก ฉันเปลี่ยนชื่อน่ะเธอรู้มั้ย
ไม่ฉันไม่รู้ แล้วเธอเปลี่ยนชื่อเป็นชื่ออะไรละ
ไม่บอกดีกว่า รอให้เธอรู้ด้วยตัวเอง ว่าความอบอุ่นแบบที่ฉันเคยมีให้เธอมันเหมือนเดิมมั้ย ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอจะจำฉันได้มั้ย ฉันรักเธอมากน่ะแต่ฉันไม่เคยบอก ฉันจะคอยปกป้องเธอห่างๆ โอเคน่ะ
ไม่โอเคหรอก ไม่เอา ความรู้สึกแบบนี้เหมือนเธอจะห่างฉันออกไปอีก เหมือนจะห่างจากฉันออกไปเรื่อยๆ อย่าไปเลยน่ะ ซันอย่าไปเลย
ฉันจะแย่งเธอกลับมา ฉันจะทำให้เธอเห็นความดีของฉัน จำเอาไว้น่ะฉันอยู่ใกล้ๆ เธอ
อย่าไปน่ะ T0T
ฉันร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาไหลออกมาทั้งๆ ตอนที่ฉันนอนอยู่ฉันลืมตาขึ้น น้ำตาฉันไหลออกมามากพอดูเลยฉันลุกขึ้นนั่ง ในห้องเรียนว่างเปล่า ฉันมองไปรอบๆ หันซ้ายหันขวา มีแต่ฉันอยู่กับซันเดียรแค่สองคน เขานั่งมองฉันน้ำตาไหล
“ฉันเปล่าร้องไห้น่ะ เปล่าน่ะ”
“อืม...^ ^ ฉันก็ไม่ได้เห็นเธอร้องไห้นี่”
ซันเดียรเอามือเข้ามาใกล้หน้าของฉัน ฉันจับแขนเขาไว้ เขาเอานิ้วโป้งมาปาดน้ำตาให้ฉัน ความรู้สึกแบบนี้มัน... ฉันเริ่มร้องไห้โฮออกมาอีก น้ำตาของฉันไหลออกมาโดยไม่รู้สาเหตุอีกแล้ว เหมือนจิตใต้สำนึกของฉันจะเรียกร้องอะไรบางอย่าง
“ยัยบ๊อง ตอนแรกฉันว่าฉันจะพยายามไม่เห็นว่าเธอร้องไห้แล้วน่ะ แต่ที่ฉันเห็นคงไม่ได้หัวเราะอยู่หรอก ไปเลิกหัวเราะแล้วไปเรียนได้แล้ว”
ซันเดียรเขาตีไหลฉันเบาๆ แล้วแบกกระเป๋าเป้ไป กระเป๋าเป้ใบนั้น มันเป็นแบบเดียวกันกับฉันเลย แล้วรองเท้าคู่นั้น เขาเปลี่ยนคู่ใหม่เปลี่ยนมาเป็น นันยางสีขาวแบบเดียวกับฉัน อ๊าย ทำไมถึงใส่เหมือนฉัน
“มองอะไร”
“อ๊าย เปล่าๆ ฉันเปล่ามอง ไม่ๆ ฉันไม่ได้มองอะไรน่ะ > <”
ฉันเขินจังเลย -^-^- ฉันดีใจน่ะ ที่ฉันกับซันเดียรคุยกันอีกครั้ง ถึงแม้ซันเดียรจะพูดกับฉันแบบตะคอกตลอดเวลาก็ตาม - - ดูเหมือนว่าซันเดียรเขาก็คงจะเขินอยู่เหมือนกัน เขาเดินจั่มอ้าวไม่สนใจฉันเลย ตอนนี้คงเข้าคาบหนึ่งแล้วซิน่ะ ฉันวิ่งตามซันเดียรไป เขาก้าวยาวมากๆ เลย ขนาดฉันวิ่งยังจะแทบไม่ทันเลย ทั้งๆ ที่เขาเดิน
เรียนวิทย์ฯ วิทย์ๆๆๆ ชั้นแปด เฮ่อ เหนื่อยตาย ฉันเดินขาลากขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงห้องวิทย์ ดีจังเลยที่อาจารย์ยังไม่มา ซันเดียรเขามาถึงก่อนฉัน ให้ตายซิ...ตั้งแต่ฉันมาเรียนนี่ยังไม่มีเพื่อนเลย - - แล้วใครจะมาเป็นเพื่อนกับคนงี่เง่าอย่างฉันละเนี่ย มีผู้หญิงคนหนึ่งมาดึงแขนฉันไปนั่งที่ข้างเขา กลุ่มเขามีทั้งหมดห้าคนทุกคนในกลุ่มน่ารักกันทั้งนั้นเลย
“ธราธาร ^ ^”
หนึ่งในนั้นยิ้มให้ฉัน โอ้ เขารู้จักชื่อฉัน
“จำฉันได้มั้ย เพื่อนเธอไง เพื่อนเธอสมัย ป.6 จำฉันได้รึเปล่า ธราธาร เรามินผกา ไง”
“ห๊ะ มินหรอ เธอน่ารักขนาดนี้เชียวหรอ”
“แหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
คาบวิทย์ทั้งคาบ อาจารย์ไม่มาสอน พวกเราก็นั่งโม้กระจายเลย ฉันได้เพื่อนแล้ว มิน เธอคนนั้นชื่อมินผกา เพื่อนสมัย ป.6 ของฉัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะมาอยู่โรงเรียนนี้ เพื่อนกันแล้วก็คงไม่แคล้วกันเนอะ ^ ^ มินแนะนำเพื่อนของเขา อีก สี่คนให้ฉันรู้จัก ทุกคนนิสัยดีกันทั้งนั้น ฉันโชคดีจริงๆ เลย
มินเธอเป็นคนน่ารักน่ะ มีแต่คนชอบเธอทั้งนั้นเลย เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึง เธอเป็นคนผิวขาวผมยาวปะบ่า ทุกอย่างเธอดีหมด คือพูดง่ายๆ ว่าน่ารัก ^ ^ ส่วนตัวฉันหรอ - - ฉันก็ขาวน่ะ ผมยาวถึงหลังแล้ว แต่ตัวเล็ก T0T กินนมยังไงมันก็ไม่สูงเท่าคนอื่นเขาซักที แต่ไม่เป็นไร เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว (ปลอบใจตัวเองแหละน่ะ)
หลังจากที่ออดดังหมดคาบแรกฉันก็เดินลงมากับพวกของมิน พวกเราก็ยังคุยกันไม่หยุดจนมาถึงห้องเรียนประจำ ทุกคนแยกย้ายกันนั่งไปคนละโต๊ะ และฉันก็ยังคงนั่งกับซันเดียรเหมือนเดิม
“ไงได้เพื่อนแล้วละซิ”
“อืม...นั่นเพื่อนเก่าฉันเอง”
“ใช่ นั่นก็เพื่อนเก่าฉัน”
หื้อ? เพื่อนเก่าซันเดียร
“เธออยู่อเมริกา ไม่ใช่หรอ”
“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันย้ายไปที่นั่นตอน ป.6”
“เออ นั่นซิเนอะ”
“ฉันชอบเธอน่ะ”
“ห๋า ว่าไงน่ะ”
“อืม.....ฉันชอบเธอน่ะ”
ดูเหมือนเขาจะอาย หลบหน้าฉันด้วย ฉันพึ่งเห็นเขาหน้าแดงเป็นครั้งแรกเลย
“แต่ฉัน เป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องของเธออยู่น่ะ”
“อย่าไปเที่ยวกับ ซาลน่ะ ถือว่าฉันขอข้อนึงน่ะ”
ซันเดียรไม่พูดอะไรอีกและตั้งหน้าตังตาเรียนเมื่ออาจารย์เข้าสอน เพื่อนๆ เรียกอาจารย์คนนี้ว่า ‘จารย์มาริโอ้’ เขาสอนวิชาสังคม หน้าตาเขาเหมือน มาริโอ้ จริงๆ น่ะ เขาสอนดีมากเลย เป็นวิชาสังคมที่สนุกมากๆ สนุกมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเรียนมาเลย
เวลาผ่านไป ออดหมดคาบเจ็ดก็มาถึง ฉันเดินออกจากห้องโดยที่ฉันเดินคู่กับมิน และมีซันเดียรเดินตามหลังมา
“เธอรู้มั้ย ซันเดียรป๊อปมากเลยน่ะ อาร์ซี เธอว่าหน้าเขาคุ้นๆ มั้ย”
“ไม่น่ะ แต่เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าพวกเรา”
“ฉันว่าหน้าคุ้นน่ะ”
มินกระซิบถามฉัน
“ฉันว่าเขาต้องชอบเธอแน่ๆ อาร์ซี ฮี่ฮี่ฮี่ ดูซิกระเป๋าซิแบบเดียวกับเธอเลย แถมรองเท้ายังเปลี่ยนเป็นแบบเดียวกับเธอ เป็นฉัน ฉันคงเป็นแฟนของเขาทันทีเลยแหละ ^ ^”
“ฉันเป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องเขาอยู่”
“อเล็กซาลเดอร์ นะหรอ เธอพูดจริงหรอ จริงๆ หรอ”
“อืม ^ ^”
ฉันยิ้มฟืดๆ ฉันแยกกับมิน ที่หน้าประตูโรงเรียน เพราะซาลมารอฉันอยู่ คนที่เดินตามหลังฉันมานั้นคือซันเดียร ดูเขาไม่ค่อยจะชอบซาลเอาซะเลย เขาเดินผ่านซาลไปแล้วกระแทกไหลขวาของซาลอย่างแรง ซาลทำนิ่งเฉย สายตาเขาเย็นชาจังเลย แต่พอซันเดียรเดินผ่านไป เขาก็ยิ้มให้ฉันแก้มปลิเชียว
เป็นอีกวันที่ฉันเดินกลับบ้านกับ ซาล วันนี้พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดิน ฉันเงยหน้ามองซาล ซาลมองฉันอยู่ อายจัง ^ ^
“ไปเที่ยวกับฉันน่ะคืนนี้”
โห นั่นเป็นครั้งแรกที่ ซาล ออกปากชวนฉันไปเที่ยว ฉันเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ฉันพยักหน้าอย่างแรงด้วยความดีใจจนคอของฉันแทบจะหลุด
“ฉันจะมารับเธอตอนทุ่มหนึ่ง แต่งตัวตามสบายน่ะ”
ฉันพยักหน้าอีกครั้ง ซาล ส่งฉันถึงหน้าบ้าน และมองฉันจนฉันหายเข้าไปในบ้าน ฉันโบกมือบ๊ายบายให้เขา ไปเที่ยวๆ ฉันวิ่งขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันเข้าห้องแล้วปิดประตู ฉันลองชุดนั้นชุดนี้ ฉันไปอาบน้ำและรอให้ถึงเวลา ฉันถึงกับนั่งรับถอยหลังเลย
ฉันแต่งตัวแบบเรียบๆ ไป ฉันใส่กระโปรงสีขาวยาวประมาณเขาแล้วใส่เสื้อกล้ามสีชมพู และใส่เสื้อแขนยาวสีขาวแบบติดกระดุมไปคลุมไปอีกตัวหนึ่ง หนึ่งทุ่มแล้วฉันออกไปนั่งรอที่ชิงช้าที่บ้านฉันนั่งแกว่งไปมา พลางนั่งอมยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว ไม่นานนัก รถเก๋งสีดำคันเดิมก็มาจอดที่หน้าบ้านของฉัน นั่งรีบลุกจากชิงช้า และตะโกนเข้าไปในบ้าน
“คุณย่าค่ะ หนูไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะค่ะ”
“ดึกแล้วน่ะ หลาน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วง จะรีบกลับน่ะค่ะ”
“จ้า ให้ถึงบ้านก่อนห้าทุ่มน่ะ ย่าจะรอ”
“ค่ะ”
ฉันตอบสั่นๆ แล้ววิ่งออกไป เปิดประตูรถ และนั่งลงในรถ ฉันยิ้มให้เขา
“ไป”
เขาพูดพลางออกรถไป
“จะไปไหนหรอ”
“อยู่ติดกับร้าน Rebara นั่นแหละ ที่นั่นเป็นร้านเหล้าแล้วก็มีตู้คาราโอเกะ”
“อื้ม ^ ^”
ฉันยิ้ม และเงียบไปตลอดทาง สิบนาทีผ่านไปก็ถึงที่หมาย ฉันเดินเข้าไปในร้านกับซาล มันมืดจัง - - คนเยอะด้วยฉันไม่ชอบเลยคนเยอะๆ รู้สึกอึดอัดๆ ยังไงไม่รู้
“มานี่ๆ ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว”
“อ๋อ อื้ม”
ฉันเดินตามเขาไป และนั่งลง ที่นั่งเป็นแบบเก้าอี้ยาวสองฝั่งที่เอาไว้นั่งสำหรับสี่คน เขาสั่งเหล้ากับกับแกล้มมา เขาคงจะให้ฉันนั่งดูเขากินล่ะมั้ง ^ ^
สองชั่วโมงผ่านไป..............
โห กินเก่งใช่ย้อย กินเอา กินเอา ฉันก็ได้แต่นั่งดูเขากับนั่งคุยเป็นเพื่อนเขา ฉันนั่งมองหน้าเขา เหมือนกับว่าเขาเริ่มจะเมาแล้ว
“กลับกันเหอะน่ะ”
ฉันพูดขึ้น
“เดี๋ยวรอก่อน ยังไม่ถึงเวลา”
“เวลาอะไร?”
เวลา....เวลาไรอะ
“อีกแป๊บนึงน่ะ แป๊บนึง”
“ก็ได้”
ฉันนั่งรออีกสักพัก
“ได้เวลาแล้ว”
“หือ เวลาไร”
“คอยดูละกัน”
ฉันจ้องหน้าซาลพลางสงสัย ว่าต้องดูอะไร - - และฉันก็ได้รู้ เขาย้ายมานั่งค้างฉัน เขากดไหล่ฉันทั้งสองข้าง
“ซาลจะทำอะไร อย่าน่ะไม่ ไม่เอา”
เหมือนกับว่าคำพูดของฉันไม่เป็นผล เขาจูบฉัน ฉันไม่สามารถดิ้นให้หลุดออกจาเขาได้เลย ฮึก T^T ฉันร้องไห้อีกแล้ว
“เป็นไง”
ซาลหันไปข้างหลังเพื่อมองอะไรบางอย่าง .............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น