ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การประชันหน้าของ ซาล&ซันเดียร
“รู้มั้ย ฉันรอเธอ รอเธอมานานมากแค่ไหน ฉันรอเธอคนเดียว คนเดียวที่ฉันต้องการ คนเดียวในใจฉัน”
เขาบ่นอะไรเนี่ย
“เธอพูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ เธอพูดอะไรเนี่ย เธอเมาหรือไง เฮ่ ตื่นซิ”
เขาคงหลับไปแล้วล่ะมั้ง คงเหนื่อยมากเลย คงหนาวมากๆ ด้วย มันจะดีมั้ยถ้าฉันจะให้เขานอนที่บ้านฉันคืนนี้ ตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น
“ไม่เป็นไรผมจะพาซันเดียรกลับบ้านเอง ^^”
ซาลหรอ เขาคงไม่ >o< คงไม่เห็นฉันกับหมอนี่จูบกันหรอกน่ะ
“อะ...อ๋อ..คะ...ค่ะ”
เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องพูดตะกุกตะกักอย่างงี้ต่อหน้าใคร เพราะฉันกลัวเขาจะเห็นอย่างงั้นหรอเนี่ย ซาลแบกหมอนั่น กลับบ้านไปท่ามกลางสายฝน พรุ่งนี้ฉันคงต้องไปโรงเรียนแล้วล่ะ คุณย่าบอกฉันว่าเขาซื้อเสื้อผ้ามาให้เรียบร้อยแล้ว รีดให้เสร็จแล้วอีกด้วย ก่อนเขาจะไปหาเพื่อนของเขาที่โรงพยาบาล ชุดทั้งหมดอยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉันแล้ว ไหนๆ ก็ว่างแล้ว ไปเปิดดูหน่อยก็คงดี
ฉันเดินขึ้นไปและเข้าไปในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้าออก ชุดนักเรียนแบบที่ฉันเห็นที่โรงเรียนนั่น เรียงกันอยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉันทั้งหมด สี่ชุด และชุดพละหนึ่งชุด เป็นชุดวอร์ม เสื้อเป็นสีฟ้า กางเกงเป็นสีเทา ฉันลองเอาเสื้อนักเรียนมาทาบตัวฉัน น่ารักดีจังเลยอ่า -^-^- ไม่ใช่ฉันหรอก ชุดหรอกเนอะที่น่ารัก
ฉันว่าฉันคงต้องนอนและเก็บแรงไว้วันพรุ่งนี้ดีกว่า ฉันเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วอุ้ม เจ้าอายชีสมานอนกับฉันบนเตียง
วันรุ่งขึ้น
เช้าแล้ว ไปโรงเรียน โรงเรียน ฉันรีบลุกขึ้นมาดูนาฬิกา หกโมงครึ่งแล้ว อ๊าย >o< ต้องรีบแล้วไม่งั้นคงสายแน่ๆ วันแรกของฉันซะด้วยต้องรีบไป รีบไปแล้ว
ฉันรีบอาบน้ำ แปรงฟัน และใส่ชุดนักเรียน กับเอากระเป๋าเป้ที่คุณย่าฉันซื้อมาให้สะพานหลังไป ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน
“อายชีส อยู่บ้านคนเดียวน่ะ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา”
ฉันเห็นมันพยักหน้าน่ะ ห๊ะมันพยักหน้า ฉันหันกลับไปอีกที มันยิ้มเวร ผีหลอกแต่วันเลย - -
ฉันกำลังจะเปิดประตูหน้าบ้านออก แต่ฉันก็เห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้านของฉัน อเล็กซาลเดอร์กับอเลียร์ซันเดียร ฉันอ้าปากค้าง เขามาทำอะไรกันหน้าบ้านของฉัน
“พวกนายมาทำอะไรบ้านฉันเนี่ย *-*”
“มารอเธอน่ะซิ ยัยบ๊อง”
“ซันเดียร เมื่อไหร่จะหยุดเรียกเธอว่ายัยบ๊องซักทีล่ะ”
ฉันก็คิดเหมือนอย่างที่ซาลพูดเหมือนกันนั้นแหละ ^ ^
“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ หือ? ยัยบ๊อง”
“อาร์ซี ฉันชื่อ อาร์ซี”
เขาทั้งสองเงียบไป และไม่ได้พูดอะไรอีกจนถึงโรงเรียน อเลียร์ซันเดียรอยู่ โรงเรียนเดียวกับฉันส่วน อเล็กซันเดอร์อยู่อีกโรงเรียนหนึ่งซึ่งเป็น โรงเรียนผู้ชายล้วนที่อยู่ใกล้ๆ กัน ฉันคิดว่าคงจะเป็นโรงเรียนในเครือเดี๋ยวกัน กับโรงเรียนของฉัน เดาได้ไม่ยากเท่าไหร่นักเพราะชุดนักเรียนเป็นแบบเดียวกันเป๊ะเลย ^ ^
ก้าวแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในโรงเรียน สายตานับ ยี่สิบสามสิบคู่จ้องมองมาที่ฉัน อ๊าย >o< มองทำไมย่ะ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเรียนอยู่ห้องไหน ซันเดียรเลยไปส่งฉันที่ห้องฝ่ายปกครองและรอฉันอยู่ที่หน้าห้อง เมื่อฉันรู้เรียบร้อยแล้วว่าฉันเรียนที่ห้องไหน
ฉันเลยเดินออกมาจากห้อง และใส่ร้องเท้าผ้าใบสีขาวคู่ใหม่ของฉัน ซันเดียรจับจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนกับว่าเขาอยากจะรู้เต็มแก่แล้วว่าฉันเรียนอยู่ห้องไหน
“ห้อง 6-3”
ฉันตอบไปด้วยเสียงซังกะตาย เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ >o< โอ๊ยไม่อยากจะคิด
“ห้องเดียวกับฉัน ไป”
เขาลากฉันอีกแล้ว ไม่น่ะ ฉันไม่ใช่ห-ม-า ที่ให้เธอได้มาลากไปไหนมาไหนตามใจเธอน่ะ
“นาย! ฉันเจ็บน่ะ เรื่องเมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ ยังจะเอาอะไรกับฉันอีก ได้จูบฉันแล้วยังไม่พออีกหรอไง”
ฉันตะโกนด้วยความโมโห เขาปล่อยฉันทันทีเลย เขาหันกลับมา สายตาที่เขาจ้องมองมามันไม่เหมือนทุกครั้ง สายตาแบบนี้ - -‘ เหมือนของใครน้าฉันนึกไม่ออกเลย
“ขอโทษ”
เขาก้มหน้าขอโทษฉัน เขาขอโทษฉันจริงๆ หรอเนี่ย เย้ เยส ฉันชนะ
“แค่ขอโทษไม่พอหรอก ไหว้ฉันด้วย ไหว้ซิ”
“หนอย มันจะมากไปแล้วน่ะฉันขอโทษเธอมันก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉันคุยกับยัยขี่เหร่อย่างเธอนี่ ก็ดีขนาดไหนแล้ว ห๊ะ มีคนอยากคุยกับฉันมากมาย มีคนอยากเป็นแฟนฉันมากมาย แต่พวกนั้นเขาก็ไม่ได้เป็นแฟนฉันหรือแม้จะคุยกับฉัน”
“อ่อ...หรอ ไม่เคยมีแฟนล่ะซิท่า ชิ้ ก็เธอนิสัยอย่างงี้ไงล่ะถึงไม่มีคนมาเอาเป็นแฟน ใช่มั้ยล่ะ”
ฉันแลบลิ้นใส่เขา
“ที่ฉันไม่มี เพราะฉันรอ......”
“รออะไร”
เขาเงียบทุกครั้งเลยที่ฉันถามเขาเรื่อง เขารออะไร หรืออะไรประมาณนี้
คาบโฮมรูมเริ่มขึ้น ฉันเป็นเด็กใหม่ ฉันเลยต้องแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน อาจารย์กับเพื่อนๆ ในห้องยิ้มให้ฉัน อาจารย์มองหาที่ว่างในห้องเรียน แต่มันมีเหลืออยู่แค่ที่เดียว - - มันติดกับ ซันเดียรเลย อาจารย์ไล่ฉันไปนั่งตรงนั้น ฉันก็ไปด้วยความขมขื่น
“…^ -^…”
มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็น ซันเดียรยิ้มให้ฉัน ฉันเลยยิ้มกลับ คาบแรกเริ่มขึ้น มันเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ฉันเรียนมันที่ไร ฉันจะต้อง...หลับทุกที และครั้งนี้ก็ด้วยฉันหลับไปโดยไม่รู้ตัว
“โห ธณาธาร วันแรกก็เอาเลยหรอ หลับในห้องเรียน จะเอาเลยใช่มั้ยวันแรกของเธอ”
ฉันสะดุงตื่น โอ้ ไม่น่ะ คงจะเป็นเพราะเมื่อคืนนี้ฉันคงนอนดึกเกินไป T0T ฉันคงจะต้องโดนอาจารย์ตีแน่ๆ เลย
“เธอไม่ได้หลับ”
ฉันมองไปที่ซันเดียร เขาคุยโทรศัพท์ในห้องเรียนอย่างงั้นหรอ
“โอ้ โห คุยโทรศัพท์ในห้องเรียนเลยเหรอ อาจารย์บอกใครต่อใครกี่ครั้งแล้วว่าอย่าคุยโทรศัพท์ในขณะที่ฉันสอน ห๊ะ บอกไปกี่ครั้ง ตอบมา”
“หลายครั้ง”
เขาช่วยฉันไว้ อาจารย์กลับว่า ด่า ซันเดียรแทนที่จะเป็นฉัน ฉันผิดเอง ฉันเอง ฉันกำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อรับโทษแต่ ซันเดียรกดหัวฉันให้นั่งลงตอนที่อาจารย์หันหลังกลับไปสอน
“นั่งลงแล้วไปเจอฉันที่ห้องปกครอง”
นั้นคือประโยคสุดท้ายที่อาจารย์พูด
“วันหลังอย่าหลับอีกล่ะ”
“ทำไมเธอต้องรับโทษแทน ฉันล่ะ”
เราทั้งคู่กระซิบคุยกัน
“ฉันทำประจำอยู่แล้ว”
“อ๋อ ประจำกับสาวๆ อะหรอ”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กริ่งหมดคาบแรกดังขึ้น
“ไปน่ะ เดี๋ยวกลับมา”
“ฉันไปเองดีกว่า ฉันจะบอกว่าฉันหลับในห้อง”
“ไม่ต้อง”
เขากลับไปทำหน้าตาดุอีกแล้ว ฉันเลยต้องนั่งอยู่ในห้องเฉยๆ ซักพัก เพื่อนๆ ในห้องของฉันลุมตอมฉันและถามโน้นถามนี่เกี่ยวกับ ซันเดียร
“เธอไปรู้จักเขาได้ยังไง เธอรู้มั้ยตั้งแต่เขามาเรียนที่นี่ สามปี เขาไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนมากประโยคเท่าเธอเลย แล้วก็ไม่เคยออกรับการทำโทษแทนใครกับอาจารย์เลย เธอมีความสัมพันธ์ อะไรกับเขา บอกมาๆ เธอรู้มั้ยเขามักจะทำหน้าตาเย็นชาให้พวกผู้หญิงเสมอ ทั้งคนที่บอกชอบเขาก็ตาม เขาไม่เคยมีแฟนน่ะเธอรู้มั้ย”
ผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งพูดใส่ฉันเป็นชุดๆ
“ฉันแค่เอากระเป๋าไปฟาดหัวเขาโดยบังเอิญ - -”
เมื่อฉันพูดจบ พวกผู้หญิงพวกนั้นที่ลุมตอมฉันเกือบทั้งหมดที่อ้าปากค้าง
“ออกไปห่างจากแฟนฉัน”
ฉันมองขึ้นไปบังอาจยังไงใครแฟนเธอ
“ใครแฟนนาย”
ฉันลุกขึ้นเถียงทันที
“เธอไงแฟนฉัน ยังไงอะไรอีกละหือ? ^ ^”
เขายิ้มให้ฉันเป็นครั้งที่สาม เวลายิ้มน่ารักดีเนอะ เอ้ยไม่ใช่ เขาเอามือมาลูบหัวฉัน
“ฉันไม่เอา ฉันไม่เป็นแฟนนายแน่นอน”
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง และอาจารย์ก็เข้าพอดี คราวนี้เป็นวิชาเลขที่ฉันถนัด
“อาร์ชี เป็นอะไรไป”
“อาจารย์ค่ะ หนูขอเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งข้างหน้าได้มั้ยค่ะ”
“ได้จ๊ะ”
ผู้หญิงหน้าสวยตอบฉันและเธอไม่รีรอที่จะวิ่งมานั่งข้างหลัง ฉันไม่แคร์ความร้สึกของซันเดียรอย่างแน่นอนฉันไม่คิดจะชอบเขาเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฉันแล้วฉันจะไปแคร์เขาทำไม และฉันก็นั่งอยู่แถวหน้าตลอดทั้งวันจนหมดคาบเจ็ด มันเป็นเวลาเลิกเรียนเมื่ออ๊อดดังขึ้น ฉันจึงรีบเก็บข้าวของออกไปจาก โรงเรียนทันที
ที่หน้าประตูโรงเรียน
ฉันเห็นอเล็กซาลเดอร์ยืน อยู่หน้าประตู ฉันโบกไม้โบกมือให้เขา เขายิ้มให้ฉันด้วยดีใจจังเลย ฉันไม่สนใจข้างหลังฉันเลยว่าจะมีใครเดินตามฉันมาหรือวิ่งตามมามั้ย ฉันจั้มไปหา ซาลอย่ารวดเร็วแล้วทัก
“ดีจ้า มารอใครหรอ ^ ^”
“รอเธอ”
“รอฉันหรอ อ้าวไม่ได้มารอซันเดียรหรอ”
“ ^ ^ มารอ อาร์ซี นั่นแหละ”
“นายจะทำอะไร หล่อนเป็นของฉันน่ะ”
ฉันหันควับกลับไป ซันเดียรอยู่ตรงนั้น เขาอยู่ข้างหลังฉัน ดูเหมือนเขาเหนื่อยหอบเอามากๆ ฉันที่กำลังจะต่อว่า ซันเดียรแต่ก็โดนพูดตัดหน้าไปซะก่อน
“ฉันชอบเธอน่ะ อาร์ซี”
ห๊ะ! ว่าไงน่ะ ซาลบอกชอบฉัน เฮ่อใจของฉันแทบจะละลายกลายเป็นน้ำ
“ว่าไงน่ะ แกว่ายังไงน่ะ เธอเป็นของฉัน แกบอกอีกทีซิ บอกหล่อนอีกที”
“คบกับฉันน่ะ อาร์ซี”
“อยากตายใช่มั้ย”
เขากระโดดต่อย ซาล ทันทีที่เขาพูดจบ
“อย่าน่ะ หยุด หยุดทั้งคู่แหละ หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ!”
ฉันตะโกนดังมากๆ จนคนแถวนั้นคงได้ยินที่ฉันตะโกนกันหมด แต่พวกเขาทั้งสองคนก็ยังไม่หยุด
“หยุดเว้ยบอกให้หยุดไม่ได้ยินหรอไง ห๊ะ!”
ฉันเริ่มร้องไห้อีกแล้ว มันไหลออกมาเอง ฉันคงเป็นสาเหตุทำให้เขาทั้งคู่ต้องทะเลาะกัน แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงสะอื้นของฉันเขาก็หยุดทันที
“คืนนี้ ที่ร้านเหล้าRebara พวกเราในกลุ่มโรงเรียน สามโรงในเคลือจะไปรวมงานวันเปิดเทอมใหม่ที่นั่น เธอจะต้องไปที่นั้น แล้วคืนนี้ฉันขอคำตอบ”
ซันเดียรพูด ปากของเขาเลือดไหลเป็นทางเลย T0T ส่วนซาลก็เช่นเดียวกัน เลือดไหลออกมาไม่แพ้กันT0T แต่ฉันไม่อยากไปเลยงานบ้าบออะไรนั้นเลย ฉันไม่ไปได้มั้ย ไม่มีใครฟังเสียงเรียกร้องในใจฉันเลยแม้แต่คนเดียว ให้ตายซิ T0T ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะดีแอล
ดีแอลเป็นน้องสาวแท้ๆ ของฉันที่ไปอยู่ที อเมริกา กับแม่ และตอนฉันยังเด็กๆ เขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับฉันตลอดเวลา และครั้งนี้ก็คงเช่นเดียวกัน ^ ^ น้องสาวผู้น่ารักของฉัน
ฉันวิ่งกลับไปที่บ้าน สวัสดีคุณย่า และวิ่งตึงตังขึ้นไปบนห้อง อ่อลืมไป
“คุณย่าค่ะ ขอใช้โทรศัพท์โทรไปหา ดีแอลหน่อยน่ะค่ะ”
“จ้า แล้วข้าวเย็นจะกินไรจ๊ะเดี๋ยวคุณย่าคนนี้จะทำให้...”
“หนูไม่กินข้าวค่ะ วันนี้มีงานเลี้ยงเปิดเทอมใหม่ ที่ร้านหล้า Rebara ค่ะ ^^”
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองบนห้องฉันและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรทันที ฉันกดเบอร์ เจ้าอายชีสวิ่งตามหลังฉันมาแล้วกระโดดขึ้นมานั่งบนตักฉัน
“Hello”
“ดีแอล”
“อ้าวพี่สาว ไหงถึงโทรมาได้ล่ะ มีอะไรหรอๆ เล่ามาเลย ดีแอลจะช่วยพี่เองไหนๆ เล่ามาซิ้”
“คือ มีผู้ชายสองคน ทั้งสองคนเลยเขาชอบพี่..................”
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องสาวสุดที่รักของฉันฟัง ^ ^ รู้สึกสบายใจจัง น้องสาวของฉันบอกให้ไป ไปรับความจริงซะ ไปฟังทุกอย่าง ทำทุกอย่าง อย่างที่พี่อยากทำ ฉันก็คิดจะทำแบบนั้นอยู่แต่ฉันสับสนนิดหน่อย ได้ดีแอลมาช่วยคิดก็มั่นใจขึ้นเยอะเลย
ฉันรีบอาบน้ำแล้วแต่วตัวใหม่ ฉันคงต้องใส่ชุดราตรีสวยๆ ไปซะละมั้ง ฉันเลือกชุดสีฟ้าเพื่อไปงานนี้ มันอาจจะเข้ากับฉันก็ได้ ฉันนั่งไดร์ผมตัวเอง แต่งหน้า ^ ^ ฉันคงจะสวยพอดูแล้วแหละ งานจะเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม ฉันควรจะออกไปแล้ว เพราะนี่ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว
ฉันวิ่งลงบันไดมาด้วยความรวดเร็ว และมองหาคุณย่า
“คุณย่า ร้านเหล้าร้านนั้นอยู่ที่ไหนหรอค่ะ”
“เลย โรงเรียนของหนูไปหน่อยจ๊ะ เดินไปตรงโรงเรียนในเคลือหญิงล้วนแล้วเลี้ยงซ้ายเลย แค่นั้นก็ถึงแล้ว แต่ย่าว่าเรียก รถแท็กซี่ไปดีกว่าน่ะ”
“ไม่เป็นไรค่า หนูเดินไปเองดีกว่า มันคงไม่ไกล”
“ไกลมาก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร กลับดึกหน่อยน่ะค่ะ”
ฉันยิ้มแย้มออกจาก ฉันส่งยิ้มให้อายชีสและเดินออกจากบ้านมาอย่างช้าๆ ฉันเดินมาถึงโรงเรียนของฉันแล้ว คงอีกไม่ไกลเท่าไหร่
ฉันน่าจะเชื่อคุณย่าของฉัน T0T มันควรจะนั่งรุแท็กซี่ไปจริงๆ ด้วยมันไกลมากเลย ฉันเดินไปยังไม่เจอประตูหน้าของโรงเรียนในเคลือชายล้วนเลย T0T ถ้ายังไม่ถึงชายล้วน แล้วหญิงล้วนจะถึงมั้ยเนี่ย โอ๊ย ฉันคงต้องขาลากตายแน่ๆ ฉันต้องตายก่อนไปถึงงานเลี้ยงชัวป์ป๊าบเลย T0T ใครก็ได้มาช่วยฉันที
ไม่นานเท่าไหร่ก็มีรถเก๋งสีดำมาจอดข้างฉัน ฉันมองตรงไป ซาลกับซันเดียร นี่ ทั้งคู่ยิ้มหวานมาให้ฉัน
“เชิญครับ คุณหญิง”
ซาลพูดขึ้น ฉันมองเข้าไปข้างในรถนั่น ซันเดียรเป็นคนขับรถ ทั้งคู่ใส่เสื้อเรียบง่าย แต่ดูดีมากเลยล่ะ ไม่แปลกเลยที่เขาจะไปงานนี้แล้ว สาวๆ จะกริ๊ดใส่พวกเขา ฉันก้าวขึ้นรถไป และนั่งลงที่เบาะหลัง ตลอดการเดินทางมันดูเงียบพิกล เหมือนกับว่า อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดสามชายแดนภาคใต้อย่างงั้นแหละ - -
เมื่อถึงที่ฉันจึงรีบลง โห คนเยอะแยะเลย เหมือนกันโรงเรียนในเคลือทั้งสาม เหมาที่นี่คืนนี้ งานช่างใหญ่เหมือนเกิน ฉันจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ยที่ได้มาอยู่โรงเรียนนี้ พวกเราเดินเข้าไปกันสามคน โดยมีฉันอยู่ตรงกลาง ทุกคนในร้านเหล้า Rebara โดยเฉพาะผู้หญิงกริ๊ดกันใหญ่ เขาทั้งสองคงดังเอามากๆ เลยเนอะเนี่ย ผู้หญิงพวกนั้นวิ่งกลูกันเข้ามา จนฉันต้องถอยห่างออกไปไกลจากพวกเขา
ฉันเดินร่อนไปเรื่อยเปื่อย หาโน้น หานี่ กินไปเรื่อยและฉันก็โดนใครซักคนลากฉันไปนั่งอยู่ที่โต๊ะๆ หนึ่ง ซันเดียรเป็นคนลากฉัน ดูเหมือนเขากำลังจะเมา เขามองหน้าฉัน
“นายเมาน่ะเนี่ย”
“ไม่ ฉันไม่ได้เมา”
“เสียงฟ้องเลยแหละ เมาชัวป์ๆ”
“ไม่เมา”
เขาจ้องมองหน้าฉัน ดวงตาของเขา สายตาแบบนี้ มันคุ้นมากๆ มันเป็นของใครกัน ฉันนึกไม่ออก ในขณะที่ฉันจ้องมองเขาอยู่นั้น เขาก็เอาหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อย เอาอีกแล้วๆ ฉันรีบลุกพลวดขึ้น และออกมาจากเก้าอี้นั้นทันที
“เธอลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า ลืมฉันไปแล้วเหรอ ลืมฉันไปรึเปล่า ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรเธอรู้มั้ย เพื่อรอเธอน่ะ เธอรู้บ้างมั้ย เหอะ เธอคงสงสัยใช่มั้ย ที่ฉันไม่มีแฟนเพราะอะไร เพราะฉันรอไง รออะไรงั้นหรอ อยากรู้ก็ลองถามตัวเองดู รู้รึยังละ ทั้งหมาของฉัน แล้วก็หมาของเธอ อายชีสนั่น ฉันยังจำได้ เธอลืมมันไปหมดแล้วใช่มั้ย เธอเอาความทรงจำทั้งหมดไปฝังไว้ที่ไหน เธอลืมไปไว้ไหนหมด เอาไปทิ้งไว้ไหน ห๊ะ!”
เสียงของ ซันเดียรเริ่มสั่นระริก เขาร้องไห้หรอเนี่ย ผู้ชายอย่างเขาเนี่ยน่ะจะร้องไห้
“นายคงเมามากแล้ว ซันเดียร”
ซาล เดินมาใกล้ซันเดียร
“ออกไปให้ห่างจากฉัน ฉันไม่ได้เมา ฉันยืนเองได้ ฉันไม่ต้องการคนอย่างแก ที่แกตามฉันมาเพราะอะไรฉันรู้ดี จะมาแย่งสิ่งสำคัญไปจากฉันใช่มั้ย แกมันเลวมาก”
“พูดอะไรของนาย ซันเดียร”
“แกมัน ต-อ-แ-ห-ล ออกไปจากตัวฉัน”
“โอเคได้ งั้น....”
ซาลหันมามองฉันแล้วคุกเข่าลง
“ฉันชอบเธอ ชอบเธอมาก คบกับฉันเถอะน่ะ”
ห๊ะ! ซาลขอคบกับฉัน ขอคบกับฉันงั้นหรอ
“ไม่ เธอไม่ควรคบกับเขา อย่าน่ะ”
ดูเหมือนว่า ซันเดียรจะทุรนทุรายเอามากๆ เมื่อฉันพูดคำว่า……..
เขาบ่นอะไรเนี่ย
“เธอพูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ เธอพูดอะไรเนี่ย เธอเมาหรือไง เฮ่ ตื่นซิ”
เขาคงหลับไปแล้วล่ะมั้ง คงเหนื่อยมากเลย คงหนาวมากๆ ด้วย มันจะดีมั้ยถ้าฉันจะให้เขานอนที่บ้านฉันคืนนี้ ตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น
“ไม่เป็นไรผมจะพาซันเดียรกลับบ้านเอง ^^”
ซาลหรอ เขาคงไม่ >o< คงไม่เห็นฉันกับหมอนี่จูบกันหรอกน่ะ
“อะ...อ๋อ..คะ...ค่ะ”
เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องพูดตะกุกตะกักอย่างงี้ต่อหน้าใคร เพราะฉันกลัวเขาจะเห็นอย่างงั้นหรอเนี่ย ซาลแบกหมอนั่น กลับบ้านไปท่ามกลางสายฝน พรุ่งนี้ฉันคงต้องไปโรงเรียนแล้วล่ะ คุณย่าบอกฉันว่าเขาซื้อเสื้อผ้ามาให้เรียบร้อยแล้ว รีดให้เสร็จแล้วอีกด้วย ก่อนเขาจะไปหาเพื่อนของเขาที่โรงพยาบาล ชุดทั้งหมดอยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉันแล้ว ไหนๆ ก็ว่างแล้ว ไปเปิดดูหน่อยก็คงดี
ฉันเดินขึ้นไปและเข้าไปในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้าออก ชุดนักเรียนแบบที่ฉันเห็นที่โรงเรียนนั่น เรียงกันอยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉันทั้งหมด สี่ชุด และชุดพละหนึ่งชุด เป็นชุดวอร์ม เสื้อเป็นสีฟ้า กางเกงเป็นสีเทา ฉันลองเอาเสื้อนักเรียนมาทาบตัวฉัน น่ารักดีจังเลยอ่า -^-^- ไม่ใช่ฉันหรอก ชุดหรอกเนอะที่น่ารัก
ฉันว่าฉันคงต้องนอนและเก็บแรงไว้วันพรุ่งนี้ดีกว่า ฉันเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วอุ้ม เจ้าอายชีสมานอนกับฉันบนเตียง
วันรุ่งขึ้น
เช้าแล้ว ไปโรงเรียน โรงเรียน ฉันรีบลุกขึ้นมาดูนาฬิกา หกโมงครึ่งแล้ว อ๊าย >o< ต้องรีบแล้วไม่งั้นคงสายแน่ๆ วันแรกของฉันซะด้วยต้องรีบไป รีบไปแล้ว
ฉันรีบอาบน้ำ แปรงฟัน และใส่ชุดนักเรียน กับเอากระเป๋าเป้ที่คุณย่าฉันซื้อมาให้สะพานหลังไป ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน
“อายชีส อยู่บ้านคนเดียวน่ะ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา”
ฉันเห็นมันพยักหน้าน่ะ ห๊ะมันพยักหน้า ฉันหันกลับไปอีกที มันยิ้มเวร ผีหลอกแต่วันเลย - -
ฉันกำลังจะเปิดประตูหน้าบ้านออก แต่ฉันก็เห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้านของฉัน อเล็กซาลเดอร์กับอเลียร์ซันเดียร ฉันอ้าปากค้าง เขามาทำอะไรกันหน้าบ้านของฉัน
“พวกนายมาทำอะไรบ้านฉันเนี่ย *-*”
“มารอเธอน่ะซิ ยัยบ๊อง”
“ซันเดียร เมื่อไหร่จะหยุดเรียกเธอว่ายัยบ๊องซักทีล่ะ”
ฉันก็คิดเหมือนอย่างที่ซาลพูดเหมือนกันนั้นแหละ ^ ^
“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ หือ? ยัยบ๊อง”
“อาร์ซี ฉันชื่อ อาร์ซี”
เขาทั้งสองเงียบไป และไม่ได้พูดอะไรอีกจนถึงโรงเรียน อเลียร์ซันเดียรอยู่ โรงเรียนเดียวกับฉันส่วน อเล็กซันเดอร์อยู่อีกโรงเรียนหนึ่งซึ่งเป็น โรงเรียนผู้ชายล้วนที่อยู่ใกล้ๆ กัน ฉันคิดว่าคงจะเป็นโรงเรียนในเครือเดี๋ยวกัน กับโรงเรียนของฉัน เดาได้ไม่ยากเท่าไหร่นักเพราะชุดนักเรียนเป็นแบบเดียวกันเป๊ะเลย ^ ^
ก้าวแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในโรงเรียน สายตานับ ยี่สิบสามสิบคู่จ้องมองมาที่ฉัน อ๊าย >o< มองทำไมย่ะ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเรียนอยู่ห้องไหน ซันเดียรเลยไปส่งฉันที่ห้องฝ่ายปกครองและรอฉันอยู่ที่หน้าห้อง เมื่อฉันรู้เรียบร้อยแล้วว่าฉันเรียนที่ห้องไหน
ฉันเลยเดินออกมาจากห้อง และใส่ร้องเท้าผ้าใบสีขาวคู่ใหม่ของฉัน ซันเดียรจับจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนกับว่าเขาอยากจะรู้เต็มแก่แล้วว่าฉันเรียนอยู่ห้องไหน
“ห้อง 6-3”
ฉันตอบไปด้วยเสียงซังกะตาย เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ >o< โอ๊ยไม่อยากจะคิด
“ห้องเดียวกับฉัน ไป”
เขาลากฉันอีกแล้ว ไม่น่ะ ฉันไม่ใช่ห-ม-า ที่ให้เธอได้มาลากไปไหนมาไหนตามใจเธอน่ะ
“นาย! ฉันเจ็บน่ะ เรื่องเมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ ยังจะเอาอะไรกับฉันอีก ได้จูบฉันแล้วยังไม่พออีกหรอไง”
ฉันตะโกนด้วยความโมโห เขาปล่อยฉันทันทีเลย เขาหันกลับมา สายตาที่เขาจ้องมองมามันไม่เหมือนทุกครั้ง สายตาแบบนี้ - -‘ เหมือนของใครน้าฉันนึกไม่ออกเลย
“ขอโทษ”
เขาก้มหน้าขอโทษฉัน เขาขอโทษฉันจริงๆ หรอเนี่ย เย้ เยส ฉันชนะ
“แค่ขอโทษไม่พอหรอก ไหว้ฉันด้วย ไหว้ซิ”
“หนอย มันจะมากไปแล้วน่ะฉันขอโทษเธอมันก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉันคุยกับยัยขี่เหร่อย่างเธอนี่ ก็ดีขนาดไหนแล้ว ห๊ะ มีคนอยากคุยกับฉันมากมาย มีคนอยากเป็นแฟนฉันมากมาย แต่พวกนั้นเขาก็ไม่ได้เป็นแฟนฉันหรือแม้จะคุยกับฉัน”
“อ่อ...หรอ ไม่เคยมีแฟนล่ะซิท่า ชิ้ ก็เธอนิสัยอย่างงี้ไงล่ะถึงไม่มีคนมาเอาเป็นแฟน ใช่มั้ยล่ะ”
ฉันแลบลิ้นใส่เขา
“ที่ฉันไม่มี เพราะฉันรอ......”
“รออะไร”
เขาเงียบทุกครั้งเลยที่ฉันถามเขาเรื่อง เขารออะไร หรืออะไรประมาณนี้
คาบโฮมรูมเริ่มขึ้น ฉันเป็นเด็กใหม่ ฉันเลยต้องแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน อาจารย์กับเพื่อนๆ ในห้องยิ้มให้ฉัน อาจารย์มองหาที่ว่างในห้องเรียน แต่มันมีเหลืออยู่แค่ที่เดียว - - มันติดกับ ซันเดียรเลย อาจารย์ไล่ฉันไปนั่งตรงนั้น ฉันก็ไปด้วยความขมขื่น
“…^ -^…”
มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็น ซันเดียรยิ้มให้ฉัน ฉันเลยยิ้มกลับ คาบแรกเริ่มขึ้น มันเป็นวิชาภาษาอังกฤษ ฉันเรียนมันที่ไร ฉันจะต้อง...หลับทุกที และครั้งนี้ก็ด้วยฉันหลับไปโดยไม่รู้ตัว
“โห ธณาธาร วันแรกก็เอาเลยหรอ หลับในห้องเรียน จะเอาเลยใช่มั้ยวันแรกของเธอ”
ฉันสะดุงตื่น โอ้ ไม่น่ะ คงจะเป็นเพราะเมื่อคืนนี้ฉันคงนอนดึกเกินไป T0T ฉันคงจะต้องโดนอาจารย์ตีแน่ๆ เลย
“เธอไม่ได้หลับ”
ฉันมองไปที่ซันเดียร เขาคุยโทรศัพท์ในห้องเรียนอย่างงั้นหรอ
“โอ้ โห คุยโทรศัพท์ในห้องเรียนเลยเหรอ อาจารย์บอกใครต่อใครกี่ครั้งแล้วว่าอย่าคุยโทรศัพท์ในขณะที่ฉันสอน ห๊ะ บอกไปกี่ครั้ง ตอบมา”
“หลายครั้ง”
เขาช่วยฉันไว้ อาจารย์กลับว่า ด่า ซันเดียรแทนที่จะเป็นฉัน ฉันผิดเอง ฉันเอง ฉันกำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อรับโทษแต่ ซันเดียรกดหัวฉันให้นั่งลงตอนที่อาจารย์หันหลังกลับไปสอน
“นั่งลงแล้วไปเจอฉันที่ห้องปกครอง”
นั้นคือประโยคสุดท้ายที่อาจารย์พูด
“วันหลังอย่าหลับอีกล่ะ”
“ทำไมเธอต้องรับโทษแทน ฉันล่ะ”
เราทั้งคู่กระซิบคุยกัน
“ฉันทำประจำอยู่แล้ว”
“อ๋อ ประจำกับสาวๆ อะหรอ”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กริ่งหมดคาบแรกดังขึ้น
“ไปน่ะ เดี๋ยวกลับมา”
“ฉันไปเองดีกว่า ฉันจะบอกว่าฉันหลับในห้อง”
“ไม่ต้อง”
เขากลับไปทำหน้าตาดุอีกแล้ว ฉันเลยต้องนั่งอยู่ในห้องเฉยๆ ซักพัก เพื่อนๆ ในห้องของฉันลุมตอมฉันและถามโน้นถามนี่เกี่ยวกับ ซันเดียร
“เธอไปรู้จักเขาได้ยังไง เธอรู้มั้ยตั้งแต่เขามาเรียนที่นี่ สามปี เขาไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนมากประโยคเท่าเธอเลย แล้วก็ไม่เคยออกรับการทำโทษแทนใครกับอาจารย์เลย เธอมีความสัมพันธ์ อะไรกับเขา บอกมาๆ เธอรู้มั้ยเขามักจะทำหน้าตาเย็นชาให้พวกผู้หญิงเสมอ ทั้งคนที่บอกชอบเขาก็ตาม เขาไม่เคยมีแฟนน่ะเธอรู้มั้ย”
ผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งพูดใส่ฉันเป็นชุดๆ
“ฉันแค่เอากระเป๋าไปฟาดหัวเขาโดยบังเอิญ - -”
เมื่อฉันพูดจบ พวกผู้หญิงพวกนั้นที่ลุมตอมฉันเกือบทั้งหมดที่อ้าปากค้าง
“ออกไปห่างจากแฟนฉัน”
ฉันมองขึ้นไปบังอาจยังไงใครแฟนเธอ
“ใครแฟนนาย”
ฉันลุกขึ้นเถียงทันที
“เธอไงแฟนฉัน ยังไงอะไรอีกละหือ? ^ ^”
เขายิ้มให้ฉันเป็นครั้งที่สาม เวลายิ้มน่ารักดีเนอะ เอ้ยไม่ใช่ เขาเอามือมาลูบหัวฉัน
“ฉันไม่เอา ฉันไม่เป็นแฟนนายแน่นอน”
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง และอาจารย์ก็เข้าพอดี คราวนี้เป็นวิชาเลขที่ฉันถนัด
“อาร์ชี เป็นอะไรไป”
“อาจารย์ค่ะ หนูขอเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งข้างหน้าได้มั้ยค่ะ”
“ได้จ๊ะ”
ผู้หญิงหน้าสวยตอบฉันและเธอไม่รีรอที่จะวิ่งมานั่งข้างหลัง ฉันไม่แคร์ความร้สึกของซันเดียรอย่างแน่นอนฉันไม่คิดจะชอบเขาเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฉันแล้วฉันจะไปแคร์เขาทำไม และฉันก็นั่งอยู่แถวหน้าตลอดทั้งวันจนหมดคาบเจ็ด มันเป็นเวลาเลิกเรียนเมื่ออ๊อดดังขึ้น ฉันจึงรีบเก็บข้าวของออกไปจาก โรงเรียนทันที
ที่หน้าประตูโรงเรียน
ฉันเห็นอเล็กซาลเดอร์ยืน อยู่หน้าประตู ฉันโบกไม้โบกมือให้เขา เขายิ้มให้ฉันด้วยดีใจจังเลย ฉันไม่สนใจข้างหลังฉันเลยว่าจะมีใครเดินตามฉันมาหรือวิ่งตามมามั้ย ฉันจั้มไปหา ซาลอย่ารวดเร็วแล้วทัก
“ดีจ้า มารอใครหรอ ^ ^”
“รอเธอ”
“รอฉันหรอ อ้าวไม่ได้มารอซันเดียรหรอ”
“ ^ ^ มารอ อาร์ซี นั่นแหละ”
“นายจะทำอะไร หล่อนเป็นของฉันน่ะ”
ฉันหันควับกลับไป ซันเดียรอยู่ตรงนั้น เขาอยู่ข้างหลังฉัน ดูเหมือนเขาเหนื่อยหอบเอามากๆ ฉันที่กำลังจะต่อว่า ซันเดียรแต่ก็โดนพูดตัดหน้าไปซะก่อน
“ฉันชอบเธอน่ะ อาร์ซี”
ห๊ะ! ว่าไงน่ะ ซาลบอกชอบฉัน เฮ่อใจของฉันแทบจะละลายกลายเป็นน้ำ
“ว่าไงน่ะ แกว่ายังไงน่ะ เธอเป็นของฉัน แกบอกอีกทีซิ บอกหล่อนอีกที”
“คบกับฉันน่ะ อาร์ซี”
“อยากตายใช่มั้ย”
เขากระโดดต่อย ซาล ทันทีที่เขาพูดจบ
“อย่าน่ะ หยุด หยุดทั้งคู่แหละ หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ!”
ฉันตะโกนดังมากๆ จนคนแถวนั้นคงได้ยินที่ฉันตะโกนกันหมด แต่พวกเขาทั้งสองคนก็ยังไม่หยุด
“หยุดเว้ยบอกให้หยุดไม่ได้ยินหรอไง ห๊ะ!”
ฉันเริ่มร้องไห้อีกแล้ว มันไหลออกมาเอง ฉันคงเป็นสาเหตุทำให้เขาทั้งคู่ต้องทะเลาะกัน แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงสะอื้นของฉันเขาก็หยุดทันที
“คืนนี้ ที่ร้านเหล้าRebara พวกเราในกลุ่มโรงเรียน สามโรงในเคลือจะไปรวมงานวันเปิดเทอมใหม่ที่นั่น เธอจะต้องไปที่นั้น แล้วคืนนี้ฉันขอคำตอบ”
ซันเดียรพูด ปากของเขาเลือดไหลเป็นทางเลย T0T ส่วนซาลก็เช่นเดียวกัน เลือดไหลออกมาไม่แพ้กันT0T แต่ฉันไม่อยากไปเลยงานบ้าบออะไรนั้นเลย ฉันไม่ไปได้มั้ย ไม่มีใครฟังเสียงเรียกร้องในใจฉันเลยแม้แต่คนเดียว ให้ตายซิ T0T ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะดีแอล
ดีแอลเป็นน้องสาวแท้ๆ ของฉันที่ไปอยู่ที อเมริกา กับแม่ และตอนฉันยังเด็กๆ เขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับฉันตลอดเวลา และครั้งนี้ก็คงเช่นเดียวกัน ^ ^ น้องสาวผู้น่ารักของฉัน
ฉันวิ่งกลับไปที่บ้าน สวัสดีคุณย่า และวิ่งตึงตังขึ้นไปบนห้อง อ่อลืมไป
“คุณย่าค่ะ ขอใช้โทรศัพท์โทรไปหา ดีแอลหน่อยน่ะค่ะ”
“จ้า แล้วข้าวเย็นจะกินไรจ๊ะเดี๋ยวคุณย่าคนนี้จะทำให้...”
“หนูไม่กินข้าวค่ะ วันนี้มีงานเลี้ยงเปิดเทอมใหม่ ที่ร้านหล้า Rebara ค่ะ ^^”
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองบนห้องฉันและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรทันที ฉันกดเบอร์ เจ้าอายชีสวิ่งตามหลังฉันมาแล้วกระโดดขึ้นมานั่งบนตักฉัน
“Hello”
“ดีแอล”
“อ้าวพี่สาว ไหงถึงโทรมาได้ล่ะ มีอะไรหรอๆ เล่ามาเลย ดีแอลจะช่วยพี่เองไหนๆ เล่ามาซิ้”
“คือ มีผู้ชายสองคน ทั้งสองคนเลยเขาชอบพี่..................”
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องสาวสุดที่รักของฉันฟัง ^ ^ รู้สึกสบายใจจัง น้องสาวของฉันบอกให้ไป ไปรับความจริงซะ ไปฟังทุกอย่าง ทำทุกอย่าง อย่างที่พี่อยากทำ ฉันก็คิดจะทำแบบนั้นอยู่แต่ฉันสับสนนิดหน่อย ได้ดีแอลมาช่วยคิดก็มั่นใจขึ้นเยอะเลย
ฉันรีบอาบน้ำแล้วแต่วตัวใหม่ ฉันคงต้องใส่ชุดราตรีสวยๆ ไปซะละมั้ง ฉันเลือกชุดสีฟ้าเพื่อไปงานนี้ มันอาจจะเข้ากับฉันก็ได้ ฉันนั่งไดร์ผมตัวเอง แต่งหน้า ^ ^ ฉันคงจะสวยพอดูแล้วแหละ งานจะเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม ฉันควรจะออกไปแล้ว เพราะนี่ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว
ฉันวิ่งลงบันไดมาด้วยความรวดเร็ว และมองหาคุณย่า
“คุณย่า ร้านเหล้าร้านนั้นอยู่ที่ไหนหรอค่ะ”
“เลย โรงเรียนของหนูไปหน่อยจ๊ะ เดินไปตรงโรงเรียนในเคลือหญิงล้วนแล้วเลี้ยงซ้ายเลย แค่นั้นก็ถึงแล้ว แต่ย่าว่าเรียก รถแท็กซี่ไปดีกว่าน่ะ”
“ไม่เป็นไรค่า หนูเดินไปเองดีกว่า มันคงไม่ไกล”
“ไกลมาก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร กลับดึกหน่อยน่ะค่ะ”
ฉันยิ้มแย้มออกจาก ฉันส่งยิ้มให้อายชีสและเดินออกจากบ้านมาอย่างช้าๆ ฉันเดินมาถึงโรงเรียนของฉันแล้ว คงอีกไม่ไกลเท่าไหร่
ฉันน่าจะเชื่อคุณย่าของฉัน T0T มันควรจะนั่งรุแท็กซี่ไปจริงๆ ด้วยมันไกลมากเลย ฉันเดินไปยังไม่เจอประตูหน้าของโรงเรียนในเคลือชายล้วนเลย T0T ถ้ายังไม่ถึงชายล้วน แล้วหญิงล้วนจะถึงมั้ยเนี่ย โอ๊ย ฉันคงต้องขาลากตายแน่ๆ ฉันต้องตายก่อนไปถึงงานเลี้ยงชัวป์ป๊าบเลย T0T ใครก็ได้มาช่วยฉันที
ไม่นานเท่าไหร่ก็มีรถเก๋งสีดำมาจอดข้างฉัน ฉันมองตรงไป ซาลกับซันเดียร นี่ ทั้งคู่ยิ้มหวานมาให้ฉัน
“เชิญครับ คุณหญิง”
ซาลพูดขึ้น ฉันมองเข้าไปข้างในรถนั่น ซันเดียรเป็นคนขับรถ ทั้งคู่ใส่เสื้อเรียบง่าย แต่ดูดีมากเลยล่ะ ไม่แปลกเลยที่เขาจะไปงานนี้แล้ว สาวๆ จะกริ๊ดใส่พวกเขา ฉันก้าวขึ้นรถไป และนั่งลงที่เบาะหลัง ตลอดการเดินทางมันดูเงียบพิกล เหมือนกับว่า อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดสามชายแดนภาคใต้อย่างงั้นแหละ - -
เมื่อถึงที่ฉันจึงรีบลง โห คนเยอะแยะเลย เหมือนกันโรงเรียนในเคลือทั้งสาม เหมาที่นี่คืนนี้ งานช่างใหญ่เหมือนเกิน ฉันจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ยที่ได้มาอยู่โรงเรียนนี้ พวกเราเดินเข้าไปกันสามคน โดยมีฉันอยู่ตรงกลาง ทุกคนในร้านเหล้า Rebara โดยเฉพาะผู้หญิงกริ๊ดกันใหญ่ เขาทั้งสองคงดังเอามากๆ เลยเนอะเนี่ย ผู้หญิงพวกนั้นวิ่งกลูกันเข้ามา จนฉันต้องถอยห่างออกไปไกลจากพวกเขา
ฉันเดินร่อนไปเรื่อยเปื่อย หาโน้น หานี่ กินไปเรื่อยและฉันก็โดนใครซักคนลากฉันไปนั่งอยู่ที่โต๊ะๆ หนึ่ง ซันเดียรเป็นคนลากฉัน ดูเหมือนเขากำลังจะเมา เขามองหน้าฉัน
“นายเมาน่ะเนี่ย”
“ไม่ ฉันไม่ได้เมา”
“เสียงฟ้องเลยแหละ เมาชัวป์ๆ”
“ไม่เมา”
เขาจ้องมองหน้าฉัน ดวงตาของเขา สายตาแบบนี้ มันคุ้นมากๆ มันเป็นของใครกัน ฉันนึกไม่ออก ในขณะที่ฉันจ้องมองเขาอยู่นั้น เขาก็เอาหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อย เอาอีกแล้วๆ ฉันรีบลุกพลวดขึ้น และออกมาจากเก้าอี้นั้นทันที
“เธอลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า ลืมฉันไปแล้วเหรอ ลืมฉันไปรึเปล่า ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรเธอรู้มั้ย เพื่อรอเธอน่ะ เธอรู้บ้างมั้ย เหอะ เธอคงสงสัยใช่มั้ย ที่ฉันไม่มีแฟนเพราะอะไร เพราะฉันรอไง รออะไรงั้นหรอ อยากรู้ก็ลองถามตัวเองดู รู้รึยังละ ทั้งหมาของฉัน แล้วก็หมาของเธอ อายชีสนั่น ฉันยังจำได้ เธอลืมมันไปหมดแล้วใช่มั้ย เธอเอาความทรงจำทั้งหมดไปฝังไว้ที่ไหน เธอลืมไปไว้ไหนหมด เอาไปทิ้งไว้ไหน ห๊ะ!”
เสียงของ ซันเดียรเริ่มสั่นระริก เขาร้องไห้หรอเนี่ย ผู้ชายอย่างเขาเนี่ยน่ะจะร้องไห้
“นายคงเมามากแล้ว ซันเดียร”
ซาล เดินมาใกล้ซันเดียร
“ออกไปให้ห่างจากฉัน ฉันไม่ได้เมา ฉันยืนเองได้ ฉันไม่ต้องการคนอย่างแก ที่แกตามฉันมาเพราะอะไรฉันรู้ดี จะมาแย่งสิ่งสำคัญไปจากฉันใช่มั้ย แกมันเลวมาก”
“พูดอะไรของนาย ซันเดียร”
“แกมัน ต-อ-แ-ห-ล ออกไปจากตัวฉัน”
“โอเคได้ งั้น....”
ซาลหันมามองฉันแล้วคุกเข่าลง
“ฉันชอบเธอ ชอบเธอมาก คบกับฉันเถอะน่ะ”
ห๊ะ! ซาลขอคบกับฉัน ขอคบกับฉันงั้นหรอ
“ไม่ เธอไม่ควรคบกับเขา อย่าน่ะ”
ดูเหมือนว่า ซันเดียรจะทุรนทุรายเอามากๆ เมื่อฉันพูดคำว่า……..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น