ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Act.2 เธอคนนั้นคือใครกัน?
ดีน่ะที่วันพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ไม่งั้นชั้นคงต้องตายคากองผ้าที่สุมกันเป็นภูเขาเลากาแน่ๆ นายหัวผักกาดนั้น นายภูผา งี่เง่าเห็นฉันใช้ง่ายเลยใช้ใหญ่เลยงั้นหรอ
“ช่วยมั้ยค่ะคุณหนู”
เสียงสวรรค์จากพี่ส้ม พี่เลี้ยงของฉัน
“^-^’ ก็...”
ฉันยังไม่ทันได้พูดคำว่า ‘ดี’ ด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องไปช่วย พี่ส้มยืนดูอยู่เฉยๆ ดีกว่าน่ะ ถ้ายังไม่อยากเกิดใหม่”
พี่ส้มได้แต่ยืนก้มหัวอยู่ห่างๆ อึ๋ยยยย ทำไมฉันต้องมาลำบากลำบนขนาดนี้ด้วยยยยยยยย ให้ตายซิ T^T คุณตาไหนบอกไงล่ะว่า หลายชายของคุณตาเป็นคนดีแสนดี
กว่าฉันจะเสร็จงานทั้งหมดเวลาก็ปาเข้าไปเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว คนในบ้านทุกคนต่างมองฉันเป็นสายตาเดียวโดยที่ไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลย T^T พวกเขาได้แต่ยืนมองฉันด้วยความสงสาร ข้าวเย็นฉันยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ฉันเดิมดุ่มๆ เข้าไปที่ห้องนอนของฉันที่อยู่ฉันบน พี่ส้มวิ่งตามมาติดๆ เขาก็นอนห้องเดียวกับฉันด้วยเพราะฉันไม่อยากนอนคนเดียว - -
“คุณหนูค่ะ”
พี่ส้มกระซิบเรียก
“^-^ ค่ะพี่ส้ม”
“อาหารเย็นค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่ส้ม”
ฉันเข้าไปนั่งในห้องแล้วนั่งกินข้าวอย่างอเร็ดอร่อย ยังไม่ถึงสอบห้านาทีด้วยซ้ำ
“เฮ้ ออกมาเดี๋ยวนี้ ทำบ้าอะไรอยู่ออกมา”
ส้มมองหน้าฉันและเดินออกไปเปิดประตู
“อะไรหรอค่ะคุณหนู”
“ถอย !”
เขาผลักพี่ส้มอย่างแรง และเข้ามาในห้องของฉัน ฉันลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นนายภูผาเข้ามา
“เขามาทำไม”
“ไปกับฉัน”
“ไปไหน นายจะบ้าหรอนี่มันเที่ยงคืนแล้ว”
“เธอไม่มีสิทธิ เงียบไปเลย มากับฉัน”
นายหัวผัดกาด ฉุดกระฉากลากถูฉันออกไปจากห้อง และลากฉันออกไปจากบ้าน ผลักฉันขึ้นรถบีเอ็มสีดำซีรี่ส์ห้าคันนั้น เชื่อมั้ยตั้งแต่กลับมาฉันยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ฉันยังคงอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย T^T ฉันนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ
“เธอควรจะรัดผมใหม่”
เขาพูดกับฉันและเริ่มสตาร์สรถ
“ผมฉันมันแย่มากเลยหรอ”
“...”
“แล้วนี่จะไปไหนอะ”
“นั่งเฉยๆ ไม่ต้องถาม”
หรือว่าเขาจะเอาฉันไปขายถอดตลาด อ๊าย จะบ้าหรอคิดอะไรของฉันเนี่ย
จะว่าไปแล้วนายภูผานี่ก็หล่อเหมือนกันน่ะ ขาว สูงร้องเจ็ดสิบกว่าๆ ผมสีดำสนิทอิจฉาจัง แถมยังทรงเดียวกะใจ่ใจ๋ด้วย คิคิ ^0^
“ขำอะไร”
“เปล่า ^-^”
“ทำไมคุณปู่ถึงได้ชอบเธอนัก”
“ไม่รู้ซิ”
เขาหยุดรถอยู่ในที่ๆ หนึ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นมอง *0* อ๊ายยย วัด
“หยะ...อย่าบอกน่ะว่ามาที่นี่”
“ใช่มาที่นี่”
“T^T ฮึก ฉันขอไม่ลงรถได้มั้ยอ้าาาา”
“ไม่ได้ ลงมา”
เขาลงจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งที่ฉันนั่ง แล้วพยายามที่จะลากฉันลงจากรถ ฉันเกาะประตูไว้แน่น
“น่ะ ขอไม่ลงได้มั้ย ฮือ T^T”
“ลงมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะตีเธอ”
ฉันเลยต้องยอมลงรถ และไปเกาะ นายภูผานั่นแทน เขาเดินอยู่หน้าฉันฉันตามหลังเขาไปติดๆ ทำไมต้องมาที่วัดดึกๆ ดื่นๆ ขนาดนี้ด้วย
“มาทำไม”
“มาหาปู่”
“คุณตาหรอ ไหน?”
“นั่นไงตรงนั้น”
ฉันรีบวิ่งไปที่นั่นและก็เจอรูปของคุณตาติดอยู่ รู้มั้ยค่ะหนูคิดถึงคุณตามาก
“คุณปู่ครับ ผมมาหาแล้ว เอายัยนี่มาด้วยที่คุณปู่ เคยเล่าให้ผมฟังบ่อยๆ ผมก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าคุณปู่ถูกใจอะไรยัยนี่นัก แต่ผมดูแล้วยัยนี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีอย่างที่คุณปู่เล่าเลยจริงๆ น่ะ ไม่เชื่อหรอ ถ้าไม่เชื่อก็ลุกขึ้นมาซิ แล้วทำไมถึงไปเร็วนักล่ะ คิดว่ายัยนี่จะแทนปู่ได้หรอ ไม่มีทางหรอกปู่ก็คือปู่ซิ ยัยนี่หนะไม่มีอะไรเทียบกับคุณปู่ได้เลยด้วยซ้ำ ไม่ได้ครึ่ง ไม่ใช่ซิ ไม่ได้เศษหนึ่งส่วนสี่ของคุณปู่ด้วยซ้ำ...”
แล้วเขาก็เงียบไป ใช่อาจจะจริงที่ฉันไม่มีอะไรเทียบแทนคุณตาได้เลย แต่ฉันก็ไม่ได้จะมาคิดแทนที่คุณตาอยู่ดี เพราะฉันเป็นฉันไม่ใช่คนอื่น
“ไม่สบายใจหรอ จะเก็บไว้จริงๆ หรอความรู้สึกที่ไม่ดีนั้นหนะ ถ้ามันอึดอัดมากก็อย่าเก็บไว้เลย จะระเบิดออกมาก็ได้น่ะ ตรงไหล่ฉันก็ได้ ทำตามใจตัวเองบ้างก็ได้ ผู้ชายไม่จำเป็นต้องเข็มแข็งตลอดเวลาหรอกน่ะ ผู้ชายก็คนเหมือนกันรู้ว่าอ่อนแอเป็น”
“หยุดพูดน่ะ”
“แทงใจดำหรอ”
“รู้มั้ยประโยคสุดท้ายที่คุณปู่พูดกับฉันเขาพูดว่าไงเธอรู้มั้ย เขาบอกว่า เขาจะฝากฉันไว้ที่เธอ เธอซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ คุณปู่ฉันเชื่อใจเธอและฝากฉันไว้ที่ เธอ อายุก็น้อยกว่าฉัน เธอมีอะไรดี”
เขามองหน้าฉัน แววตาคู่นั้นที่จับจ้องฉันมันช่างดูโศกเศร้า
“^-^ นายหดหู่แบบนี้ มันไม่เหมือนที่คุณตาท่านเคยเล่าให้ฉันฟังเลยน่ะ”
“หรอ ฮึก ฮือออออ”
เขาเริ่มร้องไห้ออกมา น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงมาเหมือนดั่งสายเลือด ฉันเดินเข้าไปใกล้คุกเข่าลงและค่อยๆ จับหัวของเขามาพิงที่ไหล่ฉัน
ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปด้วยหยดน้ำตา กว่าจะได้กลับมาถึงที่บ้านของนายภูผาก็ตีสองเข้าไปแล้ว ฉันเดินขึ้นห้องของฉันด้วยความอ่อนแรง พี่ส้มยังคงไม่นอนเพราะเป็นห่วงฉันละมั้งไฟที่ห้องเปิดสว่างโล่เชียว ฉันเปิดประตูเข้าไป
“^-^ พี่ส้มรอหนูหรอค่ะ”
“จ๊ะ มานอนได้แล้ว พี่จะเปิดไฟให้”
“แต่หนูยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“เอาน่า พี่ไม่ถือ”
คืนนั้นนั้นหลับเป็นตายเลยทีเดียว
..........สิบเอ็ดโมงของวันเสาร์..........
อื้ดดดดด เฮอะ รู้สึกสบายตัวจัง ^ ^ฉันลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปที่ห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องนอนของฉัน เมื่อฉันเปิดประตูออกก็ต้องอึ้งกับห้องน้ำ >.< นี่มันห้องน้ำหรือห้องนั่งเล่นกันแน่ใหญ่อย่างบอกไม่ถูก แถวยังหรูหราอีกด้วย ฉันถอดเสื้อผ้าและค่อยๆ ลงไปในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอยู่เต็มอ่าง ฉันเริ่มชำระเหงื่อไคลออกจากร่างกายที่สะสมมาเป็นเวลาหนึ่งคืนเต็ม
..........10 นาทีต่อมา..........
ฉันลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำและคว้าผ้าเช็ดตัวสีเขียวอ่อนมาเช็ดตัวและใส่เสื้อคลุมสีครีมที่มีคนเตรียมไว้ ให้คลุมเดินออกมาที่ตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าที่ฉันมีที่ฉันเคยแขวนเอาไว้ในตู้มันจะถูกเปลี่ยนไปหมด - - เหลือไว้แต่ชุดนักเรียนของฉัน
ฉันหยิบเสื้อยืดรัดรูปสีชมพูและกางเกงผ้าขายาวสีขาวออกมาใส่มันพอดีตัวฉันเลย ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อดูกระจกอีกครั้ง ฉันละอยากได้ผมของนายภูผานั่นจริงๆ ผมของฉันเป็นสีออกน้ำตาลๆ ไม่ดำเอาซะเลย ความสูงของฉันก็ไม่สูงได้อย่างใจคิด ฉันสูงแค่ร้อยหกสิบ ผมของฉันที่ไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไปฉันจับมัดแกะสองข้าง ใครๆ ก็ว่าฉันขาว - - ริมฝีปากสีชมพูอ่อนและเล็กเรียวเข้ารูปของฉัน ทำให้ฉันสะดุดตากว่าใครๆ มีแต่คนว่าอย่างงั้น - - แต่ฉันว่ามันไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเอาซะเลย
“ลงมาแล้วหรอครับคุณหนูฟ้าใส”
“อ๋อ ค่ะ ^-^”
น้าเสริมพูดกับฉัน ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหานายภูผา
“คุณหนูภูผาท่านไม่อยู่หรอกครับ คุณหนูไปมหาลัย”
“อ่อ หรอค่ะ ^-^”
โห อึดเหมือนกันน่ะนั้นที่เขายังตื่นทันไปมหาลัยได้ อื่มมม นับถือๆ
“แต่เดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วหละครับ วันนี้กลับช้าผิดปกติมาก แต่เดี๋ยวก็คงจะกลับ ^-^”
“ค่ะ งั้นมีอะไรให้หนูทำบ้างมั้ยค่ะ”
“ไว้เป็นหน้าที่คนรับใช้อย่างเราดีกว่าครับ”
ฉันพยักหน้าและน้าเสริมก็เดินจากไป ฉันเดินไปที่หน้าบ้านฉันไม่รอช้าที่จะไปนั่งที่ชิงช้า ฉันค่อยๆ ก้าวขาขึ้นชิงช้า ฉันมองไปรอบๆ เฮ้! นั้นอะไร ฉันเหลือบไปเห็นบางสิ่ง นั่นเป็นบริเวณสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใหญ่ที่มีรั่วสีขาวร้อมรอบไว้ ฉันลุกขึ้นจากชิงช้าและค่อยๆ เดินไปดู กระต่ายน้อยเต็มไปหมดเลย ฉันเอื้อมมือไปอุ้มมันขึ้นมา มันน่ารักมากๆ ฉันชอบ ^-^ ไม่นานเท่าไหร่นักประตูบ้านบานใหญ่ก็เปิดอ้าออก ภูผาคงกลับมาแล้วฉันวิ่งลัดสนามเพื่อจะไปให้ถึงหน้าบ้าน ฉันยืนคอยตรงบันได
สิ่งที่ฉันเห็น...ไม่น่ะเขามากับผู้หญิงอีกคน เขาเดินจับมือกันแล้วขึ้นบันไดมา ฉันยืนตาค้างเมื่อได้เห็นภาพนั้น และเขาทั้งคู่ก็เดินมาหยุดที่ฉัน
“อ๋อ เด็กคนนี้หนะหรอที่ภูผาเล่าให้เค้าฟัง”
“อืมใช่ เด็กใช่มั้ยล่ะ”
“อื้ม”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ฉันและเดินเข้าไปในบ้าน น้าเสริมเดินออกมาเขายิ้มให้นายภูผาแต่ไม่ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อย และทุกคนในบ้านก็ทำอย่างที่น้าเสริมทำ แต่ที่รู้ๆ คือผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นแฟนกับนายภูผาแน่ๆ
ฉันวิ่งขึ้นห้องของตัวเองอย่างไม่สนใจเสียงใครที่เรียกชื่อฉันบ้าง ทำไม ทำไม ใจของฉันถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้ล่ะ ทำไม ใจของฉันถึงได้เต้นแรงและรัวถึงขนาดนี้ เพราะอะไร ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนไม่ฉันไม่เคย ฉันเป็นอะไรของฉันกันแน่เนี่ย ?
“ช่วยมั้ยค่ะคุณหนู”
เสียงสวรรค์จากพี่ส้ม พี่เลี้ยงของฉัน
“^-^’ ก็...”
ฉันยังไม่ทันได้พูดคำว่า ‘ดี’ ด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องไปช่วย พี่ส้มยืนดูอยู่เฉยๆ ดีกว่าน่ะ ถ้ายังไม่อยากเกิดใหม่”
พี่ส้มได้แต่ยืนก้มหัวอยู่ห่างๆ อึ๋ยยยย ทำไมฉันต้องมาลำบากลำบนขนาดนี้ด้วยยยยยยยย ให้ตายซิ T^T คุณตาไหนบอกไงล่ะว่า หลายชายของคุณตาเป็นคนดีแสนดี
กว่าฉันจะเสร็จงานทั้งหมดเวลาก็ปาเข้าไปเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว คนในบ้านทุกคนต่างมองฉันเป็นสายตาเดียวโดยที่ไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลย T^T พวกเขาได้แต่ยืนมองฉันด้วยความสงสาร ข้าวเย็นฉันยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ฉันเดิมดุ่มๆ เข้าไปที่ห้องนอนของฉันที่อยู่ฉันบน พี่ส้มวิ่งตามมาติดๆ เขาก็นอนห้องเดียวกับฉันด้วยเพราะฉันไม่อยากนอนคนเดียว - -
“คุณหนูค่ะ”
พี่ส้มกระซิบเรียก
“^-^ ค่ะพี่ส้ม”
“อาหารเย็นค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่ส้ม”
ฉันเข้าไปนั่งในห้องแล้วนั่งกินข้าวอย่างอเร็ดอร่อย ยังไม่ถึงสอบห้านาทีด้วยซ้ำ
“เฮ้ ออกมาเดี๋ยวนี้ ทำบ้าอะไรอยู่ออกมา”
ส้มมองหน้าฉันและเดินออกไปเปิดประตู
“อะไรหรอค่ะคุณหนู”
“ถอย !”
เขาผลักพี่ส้มอย่างแรง และเข้ามาในห้องของฉัน ฉันลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นนายภูผาเข้ามา
“เขามาทำไม”
“ไปกับฉัน”
“ไปไหน นายจะบ้าหรอนี่มันเที่ยงคืนแล้ว”
“เธอไม่มีสิทธิ เงียบไปเลย มากับฉัน”
นายหัวผัดกาด ฉุดกระฉากลากถูฉันออกไปจากห้อง และลากฉันออกไปจากบ้าน ผลักฉันขึ้นรถบีเอ็มสีดำซีรี่ส์ห้าคันนั้น เชื่อมั้ยตั้งแต่กลับมาฉันยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ ฉันยังคงอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย T^T ฉันนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ
“เธอควรจะรัดผมใหม่”
เขาพูดกับฉันและเริ่มสตาร์สรถ
“ผมฉันมันแย่มากเลยหรอ”
“...”
“แล้วนี่จะไปไหนอะ”
“นั่งเฉยๆ ไม่ต้องถาม”
หรือว่าเขาจะเอาฉันไปขายถอดตลาด อ๊าย จะบ้าหรอคิดอะไรของฉันเนี่ย
จะว่าไปแล้วนายภูผานี่ก็หล่อเหมือนกันน่ะ ขาว สูงร้องเจ็ดสิบกว่าๆ ผมสีดำสนิทอิจฉาจัง แถมยังทรงเดียวกะใจ่ใจ๋ด้วย คิคิ ^0^
“ขำอะไร”
“เปล่า ^-^”
“ทำไมคุณปู่ถึงได้ชอบเธอนัก”
“ไม่รู้ซิ”
เขาหยุดรถอยู่ในที่ๆ หนึ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นมอง *0* อ๊ายยย วัด
“หยะ...อย่าบอกน่ะว่ามาที่นี่”
“ใช่มาที่นี่”
“T^T ฮึก ฉันขอไม่ลงรถได้มั้ยอ้าาาา”
“ไม่ได้ ลงมา”
เขาลงจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งที่ฉันนั่ง แล้วพยายามที่จะลากฉันลงจากรถ ฉันเกาะประตูไว้แน่น
“น่ะ ขอไม่ลงได้มั้ย ฮือ T^T”
“ลงมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะตีเธอ”
ฉันเลยต้องยอมลงรถ และไปเกาะ นายภูผานั่นแทน เขาเดินอยู่หน้าฉันฉันตามหลังเขาไปติดๆ ทำไมต้องมาที่วัดดึกๆ ดื่นๆ ขนาดนี้ด้วย
“มาทำไม”
“มาหาปู่”
“คุณตาหรอ ไหน?”
“นั่นไงตรงนั้น”
ฉันรีบวิ่งไปที่นั่นและก็เจอรูปของคุณตาติดอยู่ รู้มั้ยค่ะหนูคิดถึงคุณตามาก
“คุณปู่ครับ ผมมาหาแล้ว เอายัยนี่มาด้วยที่คุณปู่ เคยเล่าให้ผมฟังบ่อยๆ ผมก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าคุณปู่ถูกใจอะไรยัยนี่นัก แต่ผมดูแล้วยัยนี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีอย่างที่คุณปู่เล่าเลยจริงๆ น่ะ ไม่เชื่อหรอ ถ้าไม่เชื่อก็ลุกขึ้นมาซิ แล้วทำไมถึงไปเร็วนักล่ะ คิดว่ายัยนี่จะแทนปู่ได้หรอ ไม่มีทางหรอกปู่ก็คือปู่ซิ ยัยนี่หนะไม่มีอะไรเทียบกับคุณปู่ได้เลยด้วยซ้ำ ไม่ได้ครึ่ง ไม่ใช่ซิ ไม่ได้เศษหนึ่งส่วนสี่ของคุณปู่ด้วยซ้ำ...”
แล้วเขาก็เงียบไป ใช่อาจจะจริงที่ฉันไม่มีอะไรเทียบแทนคุณตาได้เลย แต่ฉันก็ไม่ได้จะมาคิดแทนที่คุณตาอยู่ดี เพราะฉันเป็นฉันไม่ใช่คนอื่น
“ไม่สบายใจหรอ จะเก็บไว้จริงๆ หรอความรู้สึกที่ไม่ดีนั้นหนะ ถ้ามันอึดอัดมากก็อย่าเก็บไว้เลย จะระเบิดออกมาก็ได้น่ะ ตรงไหล่ฉันก็ได้ ทำตามใจตัวเองบ้างก็ได้ ผู้ชายไม่จำเป็นต้องเข็มแข็งตลอดเวลาหรอกน่ะ ผู้ชายก็คนเหมือนกันรู้ว่าอ่อนแอเป็น”
“หยุดพูดน่ะ”
“แทงใจดำหรอ”
“รู้มั้ยประโยคสุดท้ายที่คุณปู่พูดกับฉันเขาพูดว่าไงเธอรู้มั้ย เขาบอกว่า เขาจะฝากฉันไว้ที่เธอ เธอซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ คุณปู่ฉันเชื่อใจเธอและฝากฉันไว้ที่ เธอ อายุก็น้อยกว่าฉัน เธอมีอะไรดี”
เขามองหน้าฉัน แววตาคู่นั้นที่จับจ้องฉันมันช่างดูโศกเศร้า
“^-^ นายหดหู่แบบนี้ มันไม่เหมือนที่คุณตาท่านเคยเล่าให้ฉันฟังเลยน่ะ”
“หรอ ฮึก ฮือออออ”
เขาเริ่มร้องไห้ออกมา น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงมาเหมือนดั่งสายเลือด ฉันเดินเข้าไปใกล้คุกเข่าลงและค่อยๆ จับหัวของเขามาพิงที่ไหล่ฉัน
ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปด้วยหยดน้ำตา กว่าจะได้กลับมาถึงที่บ้านของนายภูผาก็ตีสองเข้าไปแล้ว ฉันเดินขึ้นห้องของฉันด้วยความอ่อนแรง พี่ส้มยังคงไม่นอนเพราะเป็นห่วงฉันละมั้งไฟที่ห้องเปิดสว่างโล่เชียว ฉันเปิดประตูเข้าไป
“^-^ พี่ส้มรอหนูหรอค่ะ”
“จ๊ะ มานอนได้แล้ว พี่จะเปิดไฟให้”
“แต่หนูยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“เอาน่า พี่ไม่ถือ”
คืนนั้นนั้นหลับเป็นตายเลยทีเดียว
..........สิบเอ็ดโมงของวันเสาร์..........
อื้ดดดดด เฮอะ รู้สึกสบายตัวจัง ^ ^ฉันลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปที่ห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องนอนของฉัน เมื่อฉันเปิดประตูออกก็ต้องอึ้งกับห้องน้ำ >.< นี่มันห้องน้ำหรือห้องนั่งเล่นกันแน่ใหญ่อย่างบอกไม่ถูก แถวยังหรูหราอีกด้วย ฉันถอดเสื้อผ้าและค่อยๆ ลงไปในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอยู่เต็มอ่าง ฉันเริ่มชำระเหงื่อไคลออกจากร่างกายที่สะสมมาเป็นเวลาหนึ่งคืนเต็ม
..........10 นาทีต่อมา..........
ฉันลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำและคว้าผ้าเช็ดตัวสีเขียวอ่อนมาเช็ดตัวและใส่เสื้อคลุมสีครีมที่มีคนเตรียมไว้ ให้คลุมเดินออกมาที่ตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าที่ฉันมีที่ฉันเคยแขวนเอาไว้ในตู้มันจะถูกเปลี่ยนไปหมด - - เหลือไว้แต่ชุดนักเรียนของฉัน
ฉันหยิบเสื้อยืดรัดรูปสีชมพูและกางเกงผ้าขายาวสีขาวออกมาใส่มันพอดีตัวฉันเลย ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อดูกระจกอีกครั้ง ฉันละอยากได้ผมของนายภูผานั่นจริงๆ ผมของฉันเป็นสีออกน้ำตาลๆ ไม่ดำเอาซะเลย ความสูงของฉันก็ไม่สูงได้อย่างใจคิด ฉันสูงแค่ร้อยหกสิบ ผมของฉันที่ไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไปฉันจับมัดแกะสองข้าง ใครๆ ก็ว่าฉันขาว - - ริมฝีปากสีชมพูอ่อนและเล็กเรียวเข้ารูปของฉัน ทำให้ฉันสะดุดตากว่าใครๆ มีแต่คนว่าอย่างงั้น - - แต่ฉันว่ามันไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเอาซะเลย
“ลงมาแล้วหรอครับคุณหนูฟ้าใส”
“อ๋อ ค่ะ ^-^”
น้าเสริมพูดกับฉัน ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหานายภูผา
“คุณหนูภูผาท่านไม่อยู่หรอกครับ คุณหนูไปมหาลัย”
“อ่อ หรอค่ะ ^-^”
โห อึดเหมือนกันน่ะนั้นที่เขายังตื่นทันไปมหาลัยได้ อื่มมม นับถือๆ
“แต่เดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วหละครับ วันนี้กลับช้าผิดปกติมาก แต่เดี๋ยวก็คงจะกลับ ^-^”
“ค่ะ งั้นมีอะไรให้หนูทำบ้างมั้ยค่ะ”
“ไว้เป็นหน้าที่คนรับใช้อย่างเราดีกว่าครับ”
ฉันพยักหน้าและน้าเสริมก็เดินจากไป ฉันเดินไปที่หน้าบ้านฉันไม่รอช้าที่จะไปนั่งที่ชิงช้า ฉันค่อยๆ ก้าวขาขึ้นชิงช้า ฉันมองไปรอบๆ เฮ้! นั้นอะไร ฉันเหลือบไปเห็นบางสิ่ง นั่นเป็นบริเวณสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดใหญ่ที่มีรั่วสีขาวร้อมรอบไว้ ฉันลุกขึ้นจากชิงช้าและค่อยๆ เดินไปดู กระต่ายน้อยเต็มไปหมดเลย ฉันเอื้อมมือไปอุ้มมันขึ้นมา มันน่ารักมากๆ ฉันชอบ ^-^ ไม่นานเท่าไหร่นักประตูบ้านบานใหญ่ก็เปิดอ้าออก ภูผาคงกลับมาแล้วฉันวิ่งลัดสนามเพื่อจะไปให้ถึงหน้าบ้าน ฉันยืนคอยตรงบันได
สิ่งที่ฉันเห็น...ไม่น่ะเขามากับผู้หญิงอีกคน เขาเดินจับมือกันแล้วขึ้นบันไดมา ฉันยืนตาค้างเมื่อได้เห็นภาพนั้น และเขาทั้งคู่ก็เดินมาหยุดที่ฉัน
“อ๋อ เด็กคนนี้หนะหรอที่ภูผาเล่าให้เค้าฟัง”
“อืมใช่ เด็กใช่มั้ยล่ะ”
“อื้ม”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ฉันและเดินเข้าไปในบ้าน น้าเสริมเดินออกมาเขายิ้มให้นายภูผาแต่ไม่ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อย และทุกคนในบ้านก็ทำอย่างที่น้าเสริมทำ แต่ที่รู้ๆ คือผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นแฟนกับนายภูผาแน่ๆ
ฉันวิ่งขึ้นห้องของตัวเองอย่างไม่สนใจเสียงใครที่เรียกชื่อฉันบ้าง ทำไม ทำไม ใจของฉันถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้ล่ะ ทำไม ใจของฉันถึงได้เต้นแรงและรัวถึงขนาดนี้ เพราะอะไร ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนไม่ฉันไม่เคย ฉันเป็นอะไรของฉันกันแน่เนี่ย ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น