ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนใหม่&ชายคนหนึ่ง
ไม่จริงหรอก หมาตัวนั้น มันต้องเป็นของซันซิ คนที่ฉัน คนที่เขาสัญญากับฉันไว้ ไม่น่ะมันต้องไม่ใช่หมอนี่น่ะ ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง มันคงจะเป็นฝันร้ายของฉัน ที่ฉันๆไม่มีวันตื่นแน่ๆ เลย อ๊าย T-T
ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนอยู่นั้น แท็กซี่ก็มาจอดที่หน้าบ้านของคุณย่าพอดิบพอดี...
“หลานย่า! จะมา ทำไม ไม่บอกย่าเลยล่ะจ๊ะ รอย่านานเลยใช่มั้ยหลาน โห เป็นไงบ้างจ๊ะ รู้มั้ยเนี่ยย่าคิดถึงหลานมากเลย ตั้งแต่หลานย้ายไปตอน ป.6 ย่าก็ต้องอยู่กับ อายชีส แค่สองคน หลานสงสารย่ามั้ยล่ะเนี่ย”
คุณย่าของฉันทำตาปริบๆ เหมือนจะให้ฉันสงสารเขาอย่างงั้นแหละ แต่เพราะเหตุนี้ด้วยเหมือนกัน ฉันเลยคิดจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของคุณย่าหลังจากที่ห่างจากคุณย่าไปห้าปี คุณย่าของฉันก็ยังขี้เล่นเหมือนเดิมเลย -^-^- อ้ะ ฉันยังไม่ลืม อายชีสหรอกน่ะ ดูมันซิมันตะเกียดตะกายพยายามจะกระโดดข้ามอ้อมแขนของคุณย่าเข้ามาหาฉัน อย่างงั้นแหละ เจ้าอายชีสตัวน้อยก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ยังคงเหมือนกับ เฮอร์เช้ไม่มีผิด
ไม่นานนักคุณย่าของฉันก็ทำตาเบิกกว้างและยิ้มกว้าง เมื่อเห็น อเล็กซาลเดอร์ อเลียร์ซันเดียร และเจ้าเฮอร์เซ้ คุณย่าของฉันวางข้าวของลง
“คุณยายครับผมกลับดีกว่าน่ะ ^ ^ แล้วเจอกันใหม่ครับ พรุ่งนี้ผมจะเปิดเทอมแล้วขอตัวก่อนน่ะครับ”
หมอนั้น พูดเพราะกับเขาเป็นด้วยหรอ ดูซิ ยังยิ้มด้วยแต่กับฉันกลับไม่มีแม้แต่รอยยิ้มมุมปาก คงทำหน้าเป็นแต่เหมือนคนที่อมขี้ไว้ซิน่ะ อ๊าย >o<ตาบ้านั้น เมื่อตาบ้านั้นพูดจบเขาก็ลากเฮอร์เซ้กลับบ้าน แต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเต็มใจจะกลับซักเท่าไหร่ ดูเหมือนกับว่ามัน - - มันคงจะขืนเต็มแรงเลยทีเดียวแต่ด้วยความที่มันตัวเล็กมาก (สุนัขพันธุ์ ‘ยอร์กเชียร์เธอร์เรียง’ เป็นสุนัขที่ตัวเล็กมากๆ แถมยังน่ารักมากๆ อีกด้วย -^-^- ฉันชอบ)
“กลับก่อนน่ะครับ”
อเล็กซาลเดอร์พูดกับคุณย่า แล้วขยิบตามาให้ฉัน อ๊าย > < น่ารักจังเลยอ้า >o<
“เขาเป็นเพื่อนของหลานหรอจ๊ะ อาร์ซี หือ? ใช่รึเปล่า”
“อ๋อไม่หรอกค่ะ เจอกันโดยบังเอิญมากกว่า”
“เข้าบ้านกันเถอะ ^ ^”
ในบ้านไม่เปลี่ยนเลย สะอาดสะอ้านมากๆ เมื่อคุณย่าปล่อย อายชีสลงจากอ้อมแขน มันก็วิ่งมาหาฉันทันทีเลย ขนมันสวยไม่เคยเปลี่ยน ฉันเอามือลูบหัวมันอย่างแผ่วเบา
“คุณย่าค่ะ อาร์ซีขอนอนกับอายชีสที่ห้องของ อาร์ซีน่ะ น่ะค่ะ น่ะน่ะ >๐<”
“จ๊ะได้เลย ห้องเดิมน่ะจ๊ะ ย่าขัดถูมันทุกวันอยู่แล้ว”
“ค่ะ หนูไม่กินข้าวเย็นน่ะค่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะ.....”
หลังจากนั้นฉันก็อุ้มอายชีสขึ้นไปและนอนลงบนเตียงนุ่มๆ ที่ฉันคิดถึงมานาน มันก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนทั้งตู้เสื้อผ้า โต๊ะเขียนหนังสือ โคมไฟนั่นก็ยังไม่เปลี่ยน ^ ^ ฉันปล่อย อายชีส ลง มันวิ่งรอบห้องเลย ฮ่า ฮ่า ตลกดีจัง ^ ^
ฉันอยากนอนจังเลย
“อายชีส มานี่ๆ”
ฉันเรียกเจ้าตัวน้อยให้ขึ้นมานอนบนเตียงกับฉัน
“นอนกันน่ะเด็กดี”
ฉันก็ผล่อยหลับไป.........
........
“ฉันอยากได้ตัวนี้ อยากได้ตัวนี้จริงๆน่ะ”
“เอาซิ เอาสองตัวเลยมั้ย คู่กันไง ^ ^”
“อื้ม ^ ^ คู่กันๆ”
หมาสองตัวนี้น่ารักมากเลย น่ารักๆ ^ ^
“ซัน...”
“ ^ ^ หือ? มาๆ ซันเอาตัวผู้ อาร์ซีเอาตัวเมียไปน่ะ แล้วมาเลี้ยงด้วยกัน ^ ^”
“...^ ^”
หมาน้อยที่เลี้ยงมาด้วยกัน มันมีสองตัว ชื่อ อายชีส กับ เฮอร์เซ้ มันโตมาด้วยกันตลอดฉันกับซันเลี้ยงมันอย่างทะนุถนอม หน้าตาของมันสองตัวไม่ค่อยต่างกันเลย แต่พูดได้สองคำคือมัน น่ารัก ^ ^ ช่วงเวลาตอนนั้นมันคงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้วสำหรับฉันแล้วหละ
“ซันคงต้องไปแล้วน่ะ อาร์ซี แล้วซันจะกลับมา รอน่ะ ต้องรอน่ะ จะกลับมาพร้อมเฮอร์เซ้ จะกลับมา อีกแค่สามปีต้องรอน่ะ รอน่ะ รอซันน่ะ ถ้าอาร์ซีไม่รอซัน ซันจะรออาร์ซีถึงแค่ ม.6 น่ะ หลังจากนั้นฉันคง...........”
ท่อนนั้นหายไปไหนคพูดนั้นขาดหายไป
“ไม่เอาอยากไปน่ะ................”
ฉันลุกผลวดขึ้นมาจากเตียงเพราะน้ำลายของ อายชีส ฉันร้องไห้หรือว่าน้ำลายอายชีสหยดลงมาบนตาของฉันกันแน่เนี่ย - - ฉันคงต้องลงไปหาคุณย่าแล้วล่ะ
ฉันไม่รอช้า วิ่งลงบันได ตึงตัง ไปหาคุณย่าที่ชั้นหนึ่ง
“คุณย่า คุณย่า คุณย่า~~~~~!”
เอ่อ...ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“คุณย่า ไม่อยู่หรอ”
คุณย่าไม่อยู่บ้านไปไหนเนี่ยแต่เช้าเลย ไม่ทิ้งโน็ตไว้เลยรึไงน้า - - นึกปุ๊ปก็มีปั๊บเลยน่ะ - - มันเขียนไว้ว่า....
ย่าจะไปข้างนอกหน่อยหลานจะย้ายกลับมาอยู่กับย่าใช่มั้ย อาของหลานโทรมาบอกย่าเมื่อคืนนี้ ตอนที่หลานหลับไปแล้ว ย่าจะไปทำเรื่องขอย้ายหนูมาที่ โรงเรียน นอร์ส เป็นโรงเรียน กึ่งนานาชาติ ให้หลานนั่งแท็กซี่มาลงที่หน้าโรงเรียน ตอนสิบโมงน่ะ แท็กซี่คงรู้จักเพราะมันดังพอดูเลย ย่าจะรอหลานน่ะ สิบโมงน่ะจ๊ะ Kissss ^3^
คุณย่าไม่เปลี่ยนเลย ฮ่า ฮ่า มักจะจุ๊บฉันตอนท้ายข้อความเสมอ
นี่กี่โมงแล้วละเนี่ย...แปดโมงแล้ว โรงเรียนนอร์ส มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพล่ะ - - โอ้ให้ตายซิเหมือนกับว่ากรุงเทพมันเล็กเหมือนหมู่บ้านของฉันอย่างงั้นแหละ
หลังจากที่ฉันบ่นพึมพำของฉันอยู่คนเดียว ฉันคิดว่าฉันควรจะไปอาบน้ำได้แล้ว - - สามสิบนาทีผ่านไป สดชื่นจริงๆ เลย น้ำเย็นๆ แบบนี้ฉันละชอบเอามากๆ เลย จะใส่ชุดไหนไปดีล่ะเนี่ย ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าออก กางเกงยีนเสื่อยืดแขนกุดละกัน ใส่เสื้อมีแขนคลุมไปอีกตัวจะดีกว่ามั้ยเนี่ย
แต่สรุปแล้วฉันก็ใส่ชุดอย่าที่ฉันเลือกเอาไว้ ถึงมันจะดูไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่แต่มันก็คงดูเรียบร้อยแหละน่ะ
“อายชีส อยู่บ้านดีๆ น่ะ เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกหน่อย โอเคน่ะแล้วจะรีบกลับ”
“โฮ่ง...“
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะคุยกับหมารู้เรื่องด้วย - -‘ ฉันยิ้มให้อายชีสและเดินออกจากบ้าน เพื่อไปหารถแท็กซี่ขึ้น ฉันโบกเขียวเหลืองแล้วบอกกับเขาว่า
“โรงเรียนนอร์สค่ะ”
แท็กซี่มองหน้าฉัน - - เอ่อ...ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยน่ะ แต่ไม่ถึงสิบนาที รถก็จอด ฉันรู้ถึงสาเหตุที่เขามองหน้าฉันแล้ว มันอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่เลย ฉันมองมิตเตอร์ สีสิบสามบาท ฉันควักเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์และจ่ายเขาไป ฉันลงจากรถและมองตรงไปยังหน้าประตูโรงเรียน
นี่น่ะหรอ นอร์ส คนเยอะจังเลย ที่นี่ใส่เครื่องแบบนักเรียนกันแบบนี้หรอเนี่ย ผู้หญิงจะใส่เสื้อเชิ้ตมีแขนเป็นแขนสั้นสีฟ้าอ่อนข้างนอกเป็นเสื้อกั๊กสีเทาเข้ม มีกระเป๋าหน้าตรงหน้าอกซ้ายพร้อมโลโก้ของโรงเรียน ที่เป็นรูปขนนกสีขาว ส่วนกระโปรงเป็นสีเทาเข้มกลีบรอบ ว้าว น่ารักจังเลย *-* ส่วนผู้ชายก็เหมือนกับผู้หญิงทุกอย่างแต่กางเกงเป็นกางเกงแสล็คสีเทาเข้ม เท่มากๆ เลย *-*
ต้องหาคุณย่า - - โรงเรียนมันช่างใหญ่เหลือเกิน อ๊าย แล้วฉันจะหาคุณย่าของฉันเจอมั้ยละเนี่ย
“นี่เธอ ยัยบ๊อง”
ใครหนะ ฉันหันหลังกลับไปดู
“เฮ้ย! เธอมาทำไรนี่”
ฉันอ้าปากค้างพร้อมกับเอานิ้วชี้ ชี้ไปที่หมอนั้น ให้ตายซิคนอย่างหมอนี่ ให้ตาย มาเรียนที่นี่ พระเจ้า โอไม่น่ะ T-T
“ประโยคนั้นฉันควรจะถามเธอมากกว่า”
ดูหมอนั้นซิทำหน้าดุอย่างกะห-ม-าเลย แต่ฉันไม่ได้สังเกตรอบๆ ตัวฉันเลย แต่พอฉันหันกลับมาดูอีกที ก็มีแต่คนจ้องมองฉัน มองฉ้านทำมาย T^T ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ ไม่นานนักคนพวกนั้นก็ซุบซิบอะไรบางอย่างกัน ตอนนี้ดูเหมือนนักเรียนพวกนั้นล้อมฉันไว้ เหมือนฉันอยู่ในวงล้อมที่มีฉันกับหมอนั้นยืนอยู่ตรงกลาง T0T ไม่น่ะ
“มาทำไมยัยบ๊อง ห๋า! มาทำไม”
“แล้วเธอจะตะโกนทำไมเล่า”
“อ๋อ กล้าขึ้นเสียงหรอ อ๋ออยากเกิดใหม่ใช่ม่ะ ได้มานี่เลยยัยตัวแสบ”
ฮือ T0T นายบ้านั้น T0T ลากแขนฉันไป เจ็บจังเลยอะ ฮืออออ ไม่มีใครมาช่วยฉันเลยให้ตายซิ สาวๆ พวกนั้นพากันกรีดกราดลั่นโรงเรียนเลย – - เวรจริงๆ ที่ฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ เขาลากฉันมาที่ไหนซักแห่งหนึ่ง เป็นสนามหญ้ากว้างๆ มีต้นไม้มากมายทั้งยังมี ม้าหิน และบึงเล็กๆ
เขาจ้องหน้าฉัน มือข้างซ้ายที่เคยลากแขนฉันนั้นกลับจับแน้นขึ้นเรื่อยๆ มือขาวของเขาผลักฉันจนติดกำแพง T0T นั้นจะทำอะไรฉันนะ ฉันหลับตาปี๋ กลัวสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้น ฉันมีความรู้สึกว่าหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันขึ้นทุกที ทุกที เขากำลังจะจูบฉันหรอเนี่ย ไม่น่ะไม่ ฉันลืมตาขึ้นมองหน้าเขา น้ำตามาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้ของฉัน
“เธอร้องไห้ทำไม”
“น้ำตามาจากไหนเนี่ย”
“ร้องไห้ทำไมห๊ะ ร้องทำไม”
“เธอจะทำอะไรฉัน เธอคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่เนี่ย”
“ฉันเปล่า ฉันแค่....”
เขาพูดยังไม่ทันจบประโยคฉันก็ตบหน้าเขาเข้าเต็มแรง ทิ้งหมอนั่นไว้ข้างหลังฉัน คุณย่าออกมาพอดี ฉันไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้กับคุณย่าฟัง แต่พวกเราก็นั่งรถกลับบ้านกันอย่างเงียบๆ
พอคุณย่ามาถึงบ้านแล้วคุณย่าก็บอกกับฉันว่า
“หลานย่า ^ ^ คืนนี้ย่าคงไม่กลับน่ะจ๊ะ หลานรัก คือย่าจะไปเยี่ยมเพื่อนของย่าที่โรงพยายบาลที่ไกลจากที่นี่มากพอสมควร เพราะอย่างงั้นย่าคงจะนอนที่นั่นเลย ไม่โกรธย่าน่ะจ๊ะ”
คุณย่าส่งสายตามาประมาณว่าอย่าโกรษย่าเลยน่ะ ^ ^
“ไม่โกรธหรอกค่ะ ไปเถอะค่ะไม่ต้องห่วงหนู หนูอยู่ ม.6 แล้ว หนูอยู่กับอายชีสแค่สองคนก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง อย่าทำหน้าแบบนั้นซิค่ะ ไม่เอาๆ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ น่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”
คุณย่าเขาทำหน้าเหมือนกับว่าจะร้องไห้
“ไม่เป็นไรน่ะ ไม่เป็นไรแน่น่ะหลาน”
“ค่ะ มีอายชีสเป็นเพื่อนเนอะอายชีส”
“โฮ่ง...”
เอาอีกแล้วเหมือนว่าฉันจะคุยกับมันรู้เรื่องจริงๆ - -
คุณย่าของฉันออกจากบ้านไปพลางหันกลับมามองฉันกับเจ้าอายชีสโบกมือ คุณย่าเหมือนกับว่าจะร้องไห้เลย
คืนนั้น ฉันต้องอยู่บ้านกับอายชีสแค่สองคน ว้า - - แย่จัง ฉันนั่งอุดอู้อยู่บนห้องของฉัน ฉันนั่งมองดาวอยู่ข้างหน้าต่าง และอายชีสก็นอนอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือตรงหน้าของฉัน ฉันนั่งมองดาวพลางเอามือข้างซ้ายลูบหัวและตัวของอายชีสจนมันหลับไป ฉันกำลังมองดาวเพลินๆ เลย แต่ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง อะไรบางอย่างกะทบกับหน้าต่างห้องนอนฉัน ใครนะ??... ฉันมองลงไปจากหน้าต่างในห้องนอนฉัน มันเป็นเงาดำๆ เหมือนคนอย่างไงไม่รู้ ฉันเลยเปิดหน้าต่างและยื่นหน้าออกไปดูแต่
“โอ้ย!!!! ก้อนหินนี่หว่า”
ฉันรู้แล้วอะไรบางอย่างที่ฉันคิดนั่นมันคือก้อนหิน – - เจ็บจังเลย
“ขอโทษๆ”
เสียงผู้ชายใคร ใครล่ะเนี่ยดึกขนาดนี้แล้ว
“ลงมาหาหน่อยได้มั้ย ห๊ะ!”
“ไม่มันดึกแล้วฉันไม่ลงไป ไม่แน่นอนเลย”
ฉันรู้แล้วว่าใคร หมอนั่นนั่นเอง
“ไม่แน่นอน ไม่แน่ๆ โดนเฉพาะเป็นนายแล้ว ฉันไม่ลงแน่นอน”
“อะไรน่ะ ฉันไม่ได้ยิน เธอพูดว่าไรยัยบ๊อง”
“ฉันบอกว่า ฉันไม่ลงไปได้ยินมั้ย”
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง จนเจ้าอายชีส ตื่น ฉันปิดหน้าต่างอย่างแรง และก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ฉันจะรอเธอลงมาน่ะ ฉันจะรอเธอลงมา”
เสียงของหมอนั่นลอดผ่านหน้าต่างที่ฉันปิดไปแล้วเขามาหาฉัน แต่ฉันก็ทำเฉย ไม่สนใจอะไร แต่แล้วอยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างกับท้องฟ้าร้องไห้อย่างงั้นแหละ ตกลงมาแรงมาก แรงจนฉันเป็นห่วงว่าเขายังรอฉันอยู่มั้ย ฉันมองลงไป เขายังรอฉันอยู่ ทำไมถึงยังรออีกล่ะ
“นายอย่ารอเลย ฉันไม่ลงไปหรอก อย่ารอฉันเลย”
“ฉันบอกฉันจะรอเธอฉันก็รอซี้ ถ้าเธอไม่ลงมา ฉันก็จะตากฝนแบบนี้แหละจนหว่าเธอจะลงมา โอเคมั้ย”
“ไม่โอเค ไม่โอเคเลย กลับบ้านไปซะ เดี๋ยวนายจะเป็นหวัด”
“ไม่ ฉันไม่กลับ”
“กลับไป กลับไปซิ ซันเดียรกลับไป”
อะไรกันเนี่ย ฉันเผลอหลุดปากเรียกชื่อหมอนั่นออกไป
“อะไรน่ะเธอเรียกฉันว่ายังไงน่ะ”
“รอไปเหอะย่ะ ฉันไม่ลงไปหรอก”
ฉันหลุดเรียกชื่อเขาออกไปหรอเนี่ย ตายแล้ว เธอเป็นอะไรไปหือ? อาร์ซี เธอเป็นอะไรไป ห้านาทีผ่านไป ฝนยิ่งตกแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันคิดว่าเขาคงกลับไปแล้วแหละ ฉันจึงเปิดหน้าต่างอีกครั้ง ไม่น่ะ เขายังไม่ไปไหน
“ยัยบ๊องมาหาฉันที ฉันหนาวจนจะแย่แล้ว ลงมาหาฉันที”
“ได้ๆ รอเดี๋ยว เธอนี่มัน ทำไมทำแบบนี้ล่ะ”
ฉันจำใจต้องยอมลงไป ไม่งั้นหมอนั่นต้องตายคาบ้านฉันแน่ๆ ฉันหยิบร่ม กับผ้าขนหนูออกไปสามผืนเผื่อๆ ไว้ เขาคงหนาวน่าดู
“นาย อยู่ไหนอะ ฉันมาแล้ว”
ฉันกางร่มแล้ว วิ่งไปที่ ที่เขาอยู่
“อยู่นี่ มาแล้วรอ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ลงมาหาฉันแล้วซะอีก”
“ทำไมนายทำตัวงี่เง่าแบบนี้ล่ะ เอ้านี่ ไปๆ เข้ามาในบ้านก่อน”
ฉันยื่นผ้าขนหนูไปให้เขา แล้วลากเขาเข้าบ้าน ฉันเปิดประตูบ้านออก แล้วดันเขาเข้าไปในบ้าน
“ฉันรู้น่ะว่าเมื่อกี้เธอเรียกชื่อฉัน ใช่มั้ยยัยบ๊อง”
“เปล่าน่ะ แล้วเลิกเรียกฉันว่ายัยบ๊องซะทีเถอะ”
“หันหน้ามาหน่อยซิ”
กริ๊ด หมอนี่ไวจริงๆ ริมฝีปากของเราประกบกัน จูบแรกของฉัน T0T ไม่น่ะ
“นายทำอะไรของนายเนี่ย”
ฉันผลักเขาออกไปให้ห่างตัวฉัน
“รู้มั้ย ฉันรอเธอ รอเธอมานานมากแค่ไหน ฉันรอเธอคนเดียว คนเดียวที่ฉันต้องการ คนเดียวในใจฉัน”
ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนอยู่นั้น แท็กซี่ก็มาจอดที่หน้าบ้านของคุณย่าพอดิบพอดี...
“หลานย่า! จะมา ทำไม ไม่บอกย่าเลยล่ะจ๊ะ รอย่านานเลยใช่มั้ยหลาน โห เป็นไงบ้างจ๊ะ รู้มั้ยเนี่ยย่าคิดถึงหลานมากเลย ตั้งแต่หลานย้ายไปตอน ป.6 ย่าก็ต้องอยู่กับ อายชีส แค่สองคน หลานสงสารย่ามั้ยล่ะเนี่ย”
คุณย่าของฉันทำตาปริบๆ เหมือนจะให้ฉันสงสารเขาอย่างงั้นแหละ แต่เพราะเหตุนี้ด้วยเหมือนกัน ฉันเลยคิดจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของคุณย่าหลังจากที่ห่างจากคุณย่าไปห้าปี คุณย่าของฉันก็ยังขี้เล่นเหมือนเดิมเลย -^-^- อ้ะ ฉันยังไม่ลืม อายชีสหรอกน่ะ ดูมันซิมันตะเกียดตะกายพยายามจะกระโดดข้ามอ้อมแขนของคุณย่าเข้ามาหาฉัน อย่างงั้นแหละ เจ้าอายชีสตัวน้อยก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ยังคงเหมือนกับ เฮอร์เช้ไม่มีผิด
ไม่นานนักคุณย่าของฉันก็ทำตาเบิกกว้างและยิ้มกว้าง เมื่อเห็น อเล็กซาลเดอร์ อเลียร์ซันเดียร และเจ้าเฮอร์เซ้ คุณย่าของฉันวางข้าวของลง
“คุณยายครับผมกลับดีกว่าน่ะ ^ ^ แล้วเจอกันใหม่ครับ พรุ่งนี้ผมจะเปิดเทอมแล้วขอตัวก่อนน่ะครับ”
หมอนั้น พูดเพราะกับเขาเป็นด้วยหรอ ดูซิ ยังยิ้มด้วยแต่กับฉันกลับไม่มีแม้แต่รอยยิ้มมุมปาก คงทำหน้าเป็นแต่เหมือนคนที่อมขี้ไว้ซิน่ะ อ๊าย >o<ตาบ้านั้น เมื่อตาบ้านั้นพูดจบเขาก็ลากเฮอร์เซ้กลับบ้าน แต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเต็มใจจะกลับซักเท่าไหร่ ดูเหมือนกับว่ามัน - - มันคงจะขืนเต็มแรงเลยทีเดียวแต่ด้วยความที่มันตัวเล็กมาก (สุนัขพันธุ์ ‘ยอร์กเชียร์เธอร์เรียง’ เป็นสุนัขที่ตัวเล็กมากๆ แถมยังน่ารักมากๆ อีกด้วย -^-^- ฉันชอบ)
“กลับก่อนน่ะครับ”
อเล็กซาลเดอร์พูดกับคุณย่า แล้วขยิบตามาให้ฉัน อ๊าย > < น่ารักจังเลยอ้า >o<
“เขาเป็นเพื่อนของหลานหรอจ๊ะ อาร์ซี หือ? ใช่รึเปล่า”
“อ๋อไม่หรอกค่ะ เจอกันโดยบังเอิญมากกว่า”
“เข้าบ้านกันเถอะ ^ ^”
ในบ้านไม่เปลี่ยนเลย สะอาดสะอ้านมากๆ เมื่อคุณย่าปล่อย อายชีสลงจากอ้อมแขน มันก็วิ่งมาหาฉันทันทีเลย ขนมันสวยไม่เคยเปลี่ยน ฉันเอามือลูบหัวมันอย่างแผ่วเบา
“คุณย่าค่ะ อาร์ซีขอนอนกับอายชีสที่ห้องของ อาร์ซีน่ะ น่ะค่ะ น่ะน่ะ >๐<”
“จ๊ะได้เลย ห้องเดิมน่ะจ๊ะ ย่าขัดถูมันทุกวันอยู่แล้ว”
“ค่ะ หนูไม่กินข้าวเย็นน่ะค่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะ.....”
หลังจากนั้นฉันก็อุ้มอายชีสขึ้นไปและนอนลงบนเตียงนุ่มๆ ที่ฉันคิดถึงมานาน มันก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนทั้งตู้เสื้อผ้า โต๊ะเขียนหนังสือ โคมไฟนั่นก็ยังไม่เปลี่ยน ^ ^ ฉันปล่อย อายชีส ลง มันวิ่งรอบห้องเลย ฮ่า ฮ่า ตลกดีจัง ^ ^
ฉันอยากนอนจังเลย
“อายชีส มานี่ๆ”
ฉันเรียกเจ้าตัวน้อยให้ขึ้นมานอนบนเตียงกับฉัน
“นอนกันน่ะเด็กดี”
ฉันก็ผล่อยหลับไป.........
........
“ฉันอยากได้ตัวนี้ อยากได้ตัวนี้จริงๆน่ะ”
“เอาซิ เอาสองตัวเลยมั้ย คู่กันไง ^ ^”
“อื้ม ^ ^ คู่กันๆ”
หมาสองตัวนี้น่ารักมากเลย น่ารักๆ ^ ^
“ซัน...”
“ ^ ^ หือ? มาๆ ซันเอาตัวผู้ อาร์ซีเอาตัวเมียไปน่ะ แล้วมาเลี้ยงด้วยกัน ^ ^”
“...^ ^”
หมาน้อยที่เลี้ยงมาด้วยกัน มันมีสองตัว ชื่อ อายชีส กับ เฮอร์เซ้ มันโตมาด้วยกันตลอดฉันกับซันเลี้ยงมันอย่างทะนุถนอม หน้าตาของมันสองตัวไม่ค่อยต่างกันเลย แต่พูดได้สองคำคือมัน น่ารัก ^ ^ ช่วงเวลาตอนนั้นมันคงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้วสำหรับฉันแล้วหละ
“ซันคงต้องไปแล้วน่ะ อาร์ซี แล้วซันจะกลับมา รอน่ะ ต้องรอน่ะ จะกลับมาพร้อมเฮอร์เซ้ จะกลับมา อีกแค่สามปีต้องรอน่ะ รอน่ะ รอซันน่ะ ถ้าอาร์ซีไม่รอซัน ซันจะรออาร์ซีถึงแค่ ม.6 น่ะ หลังจากนั้นฉันคง...........”
ท่อนนั้นหายไปไหนคพูดนั้นขาดหายไป
“ไม่เอาอยากไปน่ะ................”
ฉันลุกผลวดขึ้นมาจากเตียงเพราะน้ำลายของ อายชีส ฉันร้องไห้หรือว่าน้ำลายอายชีสหยดลงมาบนตาของฉันกันแน่เนี่ย - - ฉันคงต้องลงไปหาคุณย่าแล้วล่ะ
ฉันไม่รอช้า วิ่งลงบันได ตึงตัง ไปหาคุณย่าที่ชั้นหนึ่ง
“คุณย่า คุณย่า คุณย่า~~~~~!”
เอ่อ...ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“คุณย่า ไม่อยู่หรอ”
คุณย่าไม่อยู่บ้านไปไหนเนี่ยแต่เช้าเลย ไม่ทิ้งโน็ตไว้เลยรึไงน้า - - นึกปุ๊ปก็มีปั๊บเลยน่ะ - - มันเขียนไว้ว่า....
ย่าจะไปข้างนอกหน่อยหลานจะย้ายกลับมาอยู่กับย่าใช่มั้ย อาของหลานโทรมาบอกย่าเมื่อคืนนี้ ตอนที่หลานหลับไปแล้ว ย่าจะไปทำเรื่องขอย้ายหนูมาที่ โรงเรียน นอร์ส เป็นโรงเรียน กึ่งนานาชาติ ให้หลานนั่งแท็กซี่มาลงที่หน้าโรงเรียน ตอนสิบโมงน่ะ แท็กซี่คงรู้จักเพราะมันดังพอดูเลย ย่าจะรอหลานน่ะ สิบโมงน่ะจ๊ะ Kissss ^3^
คุณย่าไม่เปลี่ยนเลย ฮ่า ฮ่า มักจะจุ๊บฉันตอนท้ายข้อความเสมอ
นี่กี่โมงแล้วละเนี่ย...แปดโมงแล้ว โรงเรียนนอร์ส มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพล่ะ - - โอ้ให้ตายซิเหมือนกับว่ากรุงเทพมันเล็กเหมือนหมู่บ้านของฉันอย่างงั้นแหละ
หลังจากที่ฉันบ่นพึมพำของฉันอยู่คนเดียว ฉันคิดว่าฉันควรจะไปอาบน้ำได้แล้ว - - สามสิบนาทีผ่านไป สดชื่นจริงๆ เลย น้ำเย็นๆ แบบนี้ฉันละชอบเอามากๆ เลย จะใส่ชุดไหนไปดีล่ะเนี่ย ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าออก กางเกงยีนเสื่อยืดแขนกุดละกัน ใส่เสื้อมีแขนคลุมไปอีกตัวจะดีกว่ามั้ยเนี่ย
แต่สรุปแล้วฉันก็ใส่ชุดอย่าที่ฉันเลือกเอาไว้ ถึงมันจะดูไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่แต่มันก็คงดูเรียบร้อยแหละน่ะ
“อายชีส อยู่บ้านดีๆ น่ะ เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกหน่อย โอเคน่ะแล้วจะรีบกลับ”
“โฮ่ง...“
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะคุยกับหมารู้เรื่องด้วย - -‘ ฉันยิ้มให้อายชีสและเดินออกจากบ้าน เพื่อไปหารถแท็กซี่ขึ้น ฉันโบกเขียวเหลืองแล้วบอกกับเขาว่า
“โรงเรียนนอร์สค่ะ”
แท็กซี่มองหน้าฉัน - - เอ่อ...ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยน่ะ แต่ไม่ถึงสิบนาที รถก็จอด ฉันรู้ถึงสาเหตุที่เขามองหน้าฉันแล้ว มันอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่เลย ฉันมองมิตเตอร์ สีสิบสามบาท ฉันควักเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์และจ่ายเขาไป ฉันลงจากรถและมองตรงไปยังหน้าประตูโรงเรียน
นี่น่ะหรอ นอร์ส คนเยอะจังเลย ที่นี่ใส่เครื่องแบบนักเรียนกันแบบนี้หรอเนี่ย ผู้หญิงจะใส่เสื้อเชิ้ตมีแขนเป็นแขนสั้นสีฟ้าอ่อนข้างนอกเป็นเสื้อกั๊กสีเทาเข้ม มีกระเป๋าหน้าตรงหน้าอกซ้ายพร้อมโลโก้ของโรงเรียน ที่เป็นรูปขนนกสีขาว ส่วนกระโปรงเป็นสีเทาเข้มกลีบรอบ ว้าว น่ารักจังเลย *-* ส่วนผู้ชายก็เหมือนกับผู้หญิงทุกอย่างแต่กางเกงเป็นกางเกงแสล็คสีเทาเข้ม เท่มากๆ เลย *-*
ต้องหาคุณย่า - - โรงเรียนมันช่างใหญ่เหลือเกิน อ๊าย แล้วฉันจะหาคุณย่าของฉันเจอมั้ยละเนี่ย
“นี่เธอ ยัยบ๊อง”
ใครหนะ ฉันหันหลังกลับไปดู
“เฮ้ย! เธอมาทำไรนี่”
ฉันอ้าปากค้างพร้อมกับเอานิ้วชี้ ชี้ไปที่หมอนั้น ให้ตายซิคนอย่างหมอนี่ ให้ตาย มาเรียนที่นี่ พระเจ้า โอไม่น่ะ T-T
“ประโยคนั้นฉันควรจะถามเธอมากกว่า”
ดูหมอนั้นซิทำหน้าดุอย่างกะห-ม-าเลย แต่ฉันไม่ได้สังเกตรอบๆ ตัวฉันเลย แต่พอฉันหันกลับมาดูอีกที ก็มีแต่คนจ้องมองฉัน มองฉ้านทำมาย T^T ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ ไม่นานนักคนพวกนั้นก็ซุบซิบอะไรบางอย่างกัน ตอนนี้ดูเหมือนนักเรียนพวกนั้นล้อมฉันไว้ เหมือนฉันอยู่ในวงล้อมที่มีฉันกับหมอนั้นยืนอยู่ตรงกลาง T0T ไม่น่ะ
“มาทำไมยัยบ๊อง ห๋า! มาทำไม”
“แล้วเธอจะตะโกนทำไมเล่า”
“อ๋อ กล้าขึ้นเสียงหรอ อ๋ออยากเกิดใหม่ใช่ม่ะ ได้มานี่เลยยัยตัวแสบ”
ฮือ T0T นายบ้านั้น T0T ลากแขนฉันไป เจ็บจังเลยอะ ฮืออออ ไม่มีใครมาช่วยฉันเลยให้ตายซิ สาวๆ พวกนั้นพากันกรีดกราดลั่นโรงเรียนเลย – - เวรจริงๆ ที่ฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ เขาลากฉันมาที่ไหนซักแห่งหนึ่ง เป็นสนามหญ้ากว้างๆ มีต้นไม้มากมายทั้งยังมี ม้าหิน และบึงเล็กๆ
เขาจ้องหน้าฉัน มือข้างซ้ายที่เคยลากแขนฉันนั้นกลับจับแน้นขึ้นเรื่อยๆ มือขาวของเขาผลักฉันจนติดกำแพง T0T นั้นจะทำอะไรฉันนะ ฉันหลับตาปี๋ กลัวสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้น ฉันมีความรู้สึกว่าหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันขึ้นทุกที ทุกที เขากำลังจะจูบฉันหรอเนี่ย ไม่น่ะไม่ ฉันลืมตาขึ้นมองหน้าเขา น้ำตามาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้ของฉัน
“เธอร้องไห้ทำไม”
“น้ำตามาจากไหนเนี่ย”
“ร้องไห้ทำไมห๊ะ ร้องทำไม”
“เธอจะทำอะไรฉัน เธอคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่เนี่ย”
“ฉันเปล่า ฉันแค่....”
เขาพูดยังไม่ทันจบประโยคฉันก็ตบหน้าเขาเข้าเต็มแรง ทิ้งหมอนั่นไว้ข้างหลังฉัน คุณย่าออกมาพอดี ฉันไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้กับคุณย่าฟัง แต่พวกเราก็นั่งรถกลับบ้านกันอย่างเงียบๆ
พอคุณย่ามาถึงบ้านแล้วคุณย่าก็บอกกับฉันว่า
“หลานย่า ^ ^ คืนนี้ย่าคงไม่กลับน่ะจ๊ะ หลานรัก คือย่าจะไปเยี่ยมเพื่อนของย่าที่โรงพยายบาลที่ไกลจากที่นี่มากพอสมควร เพราะอย่างงั้นย่าคงจะนอนที่นั่นเลย ไม่โกรธย่าน่ะจ๊ะ”
คุณย่าส่งสายตามาประมาณว่าอย่าโกรษย่าเลยน่ะ ^ ^
“ไม่โกรธหรอกค่ะ ไปเถอะค่ะไม่ต้องห่วงหนู หนูอยู่ ม.6 แล้ว หนูอยู่กับอายชีสแค่สองคนก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง อย่าทำหน้าแบบนั้นซิค่ะ ไม่เอาๆ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ น่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”
คุณย่าเขาทำหน้าเหมือนกับว่าจะร้องไห้
“ไม่เป็นไรน่ะ ไม่เป็นไรแน่น่ะหลาน”
“ค่ะ มีอายชีสเป็นเพื่อนเนอะอายชีส”
“โฮ่ง...”
เอาอีกแล้วเหมือนว่าฉันจะคุยกับมันรู้เรื่องจริงๆ - -
คุณย่าของฉันออกจากบ้านไปพลางหันกลับมามองฉันกับเจ้าอายชีสโบกมือ คุณย่าเหมือนกับว่าจะร้องไห้เลย
คืนนั้น ฉันต้องอยู่บ้านกับอายชีสแค่สองคน ว้า - - แย่จัง ฉันนั่งอุดอู้อยู่บนห้องของฉัน ฉันนั่งมองดาวอยู่ข้างหน้าต่าง และอายชีสก็นอนอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือตรงหน้าของฉัน ฉันนั่งมองดาวพลางเอามือข้างซ้ายลูบหัวและตัวของอายชีสจนมันหลับไป ฉันกำลังมองดาวเพลินๆ เลย แต่ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง อะไรบางอย่างกะทบกับหน้าต่างห้องนอนฉัน ใครนะ??... ฉันมองลงไปจากหน้าต่างในห้องนอนฉัน มันเป็นเงาดำๆ เหมือนคนอย่างไงไม่รู้ ฉันเลยเปิดหน้าต่างและยื่นหน้าออกไปดูแต่
“โอ้ย!!!! ก้อนหินนี่หว่า”
ฉันรู้แล้วอะไรบางอย่างที่ฉันคิดนั่นมันคือก้อนหิน – - เจ็บจังเลย
“ขอโทษๆ”
เสียงผู้ชายใคร ใครล่ะเนี่ยดึกขนาดนี้แล้ว
“ลงมาหาหน่อยได้มั้ย ห๊ะ!”
“ไม่มันดึกแล้วฉันไม่ลงไป ไม่แน่นอนเลย”
ฉันรู้แล้วว่าใคร หมอนั่นนั่นเอง
“ไม่แน่นอน ไม่แน่ๆ โดนเฉพาะเป็นนายแล้ว ฉันไม่ลงแน่นอน”
“อะไรน่ะ ฉันไม่ได้ยิน เธอพูดว่าไรยัยบ๊อง”
“ฉันบอกว่า ฉันไม่ลงไปได้ยินมั้ย”
ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง จนเจ้าอายชีส ตื่น ฉันปิดหน้าต่างอย่างแรง และก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ฉันจะรอเธอลงมาน่ะ ฉันจะรอเธอลงมา”
เสียงของหมอนั่นลอดผ่านหน้าต่างที่ฉันปิดไปแล้วเขามาหาฉัน แต่ฉันก็ทำเฉย ไม่สนใจอะไร แต่แล้วอยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างกับท้องฟ้าร้องไห้อย่างงั้นแหละ ตกลงมาแรงมาก แรงจนฉันเป็นห่วงว่าเขายังรอฉันอยู่มั้ย ฉันมองลงไป เขายังรอฉันอยู่ ทำไมถึงยังรออีกล่ะ
“นายอย่ารอเลย ฉันไม่ลงไปหรอก อย่ารอฉันเลย”
“ฉันบอกฉันจะรอเธอฉันก็รอซี้ ถ้าเธอไม่ลงมา ฉันก็จะตากฝนแบบนี้แหละจนหว่าเธอจะลงมา โอเคมั้ย”
“ไม่โอเค ไม่โอเคเลย กลับบ้านไปซะ เดี๋ยวนายจะเป็นหวัด”
“ไม่ ฉันไม่กลับ”
“กลับไป กลับไปซิ ซันเดียรกลับไป”
อะไรกันเนี่ย ฉันเผลอหลุดปากเรียกชื่อหมอนั่นออกไป
“อะไรน่ะเธอเรียกฉันว่ายังไงน่ะ”
“รอไปเหอะย่ะ ฉันไม่ลงไปหรอก”
ฉันหลุดเรียกชื่อเขาออกไปหรอเนี่ย ตายแล้ว เธอเป็นอะไรไปหือ? อาร์ซี เธอเป็นอะไรไป ห้านาทีผ่านไป ฝนยิ่งตกแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันคิดว่าเขาคงกลับไปแล้วแหละ ฉันจึงเปิดหน้าต่างอีกครั้ง ไม่น่ะ เขายังไม่ไปไหน
“ยัยบ๊องมาหาฉันที ฉันหนาวจนจะแย่แล้ว ลงมาหาฉันที”
“ได้ๆ รอเดี๋ยว เธอนี่มัน ทำไมทำแบบนี้ล่ะ”
ฉันจำใจต้องยอมลงไป ไม่งั้นหมอนั่นต้องตายคาบ้านฉันแน่ๆ ฉันหยิบร่ม กับผ้าขนหนูออกไปสามผืนเผื่อๆ ไว้ เขาคงหนาวน่าดู
“นาย อยู่ไหนอะ ฉันมาแล้ว”
ฉันกางร่มแล้ว วิ่งไปที่ ที่เขาอยู่
“อยู่นี่ มาแล้วรอ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ลงมาหาฉันแล้วซะอีก”
“ทำไมนายทำตัวงี่เง่าแบบนี้ล่ะ เอ้านี่ ไปๆ เข้ามาในบ้านก่อน”
ฉันยื่นผ้าขนหนูไปให้เขา แล้วลากเขาเข้าบ้าน ฉันเปิดประตูบ้านออก แล้วดันเขาเข้าไปในบ้าน
“ฉันรู้น่ะว่าเมื่อกี้เธอเรียกชื่อฉัน ใช่มั้ยยัยบ๊อง”
“เปล่าน่ะ แล้วเลิกเรียกฉันว่ายัยบ๊องซะทีเถอะ”
“หันหน้ามาหน่อยซิ”
กริ๊ด หมอนี่ไวจริงๆ ริมฝีปากของเราประกบกัน จูบแรกของฉัน T0T ไม่น่ะ
“นายทำอะไรของนายเนี่ย”
ฉันผลักเขาออกไปให้ห่างตัวฉัน
“รู้มั้ย ฉันรอเธอ รอเธอมานานมากแค่ไหน ฉันรอเธอคนเดียว คนเดียวที่ฉันต้องการ คนเดียวในใจฉัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น