คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 0 2 : ยุนแจ ปะทะ ฝูงเด็กสาวโรคจิต
หลังจากช่วงเวลาแห่งความซวยซ้ำซวยซ้อนของผมผ่านไปด้วยดี(??)
ผมก็ขอลี้ภัยกลับมายังบ้านแสนสุขของเราทั้งห้า
อ้า~ในที่สุด ผมก็จะได้ทำอาหารซะทีนะ ^0^/
ผมลืมบอกไปครับ....งานอดิเรกของผมก็คือการทำอาหารนั่นเอง
ไม่ว่าใครกินก็ติดใจทั้งนั้นแหละ > w <
ไม่เว้นแม้แต่เจ้าหมีอ้วน....เดี๋ยวพอหิวก็มาง้อผมเองแหละ ฮ่าๆๆๆ
"พี่แจจุงคร้าบบบ ผมหิวววว"
"ชั้นก็หิวนะแจ!!!!"
"ชั้นก็ด้วยยย"
นั่นไง....มาแล้ว เสียงเรียกร้องถึงผม
สงสัยต้องเข้าครัวซะหน่อยแล้ว
ผมไม่รอช้า รีบคว้าผ้ากันเปื้อนมาใส่พร้อมถือตะหลิว
(กรุณาอย่าคิดภาพตามเลยครับ มันอาจจะดูแปลกๆซักหน่อยนะ =_=")
เมนูวันนี้......ซุปสาหร่าย!!!!!
ผมจัดแจงหยิบข้าวของมาเตรียมอย่างเรียบร้อย
แอบได้ยินเสียงร้องโหยหวนของสมาชิกทั้งสาม(ไม่รวมยุนยุน)จากข้างนอก
โอ....น่าสงสาร คงทรมานสินะ อยากกินอาหารผมเร็วๆล่ะสิ
ได้เลยย เดี๋ยวแจจุงคนนี้จะจัดอาหารอย่างราชาไปเสิร์ฟถึงโต๊ะ
"ใส่สาหร่าย....อืมม แล้วก็มีหมูด้วย กระเทียม....แล้วก็ ซีอิ๊ว"
ผมก้มหน้าก้มตาคนซุปพลางเอามือควานหาวัตถุดิบสำคัญ
"ม่ายยยยยยยยยยยยน้า~!!!!!!!!!!"
ผมแหกปากลั่นบ้าน ทำเอาสมาชิกที่เหลือต้องกระวีกระวาดลุกขึ้นมาดูด้วยความตกใจ
"แจจุง เป็นอะไร!!!!!!! น้ำร้อนลวกหรอๆๆ"
"พี่แจจุงครับ มีดบาดหรอ!!!!"
"อ๊ะ หรือว่าแมลงสาบ อ้าคคค มันอยู่ไหนๆๆๆ!!!!!"
เพียงแค่คำว่าแมลงสาบเท่านั้น.....บ้านก็เริ่มแตก
ทั้งยูชุน จุนซูแล้วก็เจ้าชางมินน้องเล็กตัวยุ่งก็วิ่งพล่านหาอาวุธกันให้วุ่น
"อะไรนะ!!!แมลงสาบเรอะ มันบังอาจมาบุกถึงวังของเราเชียวรึ!!!!"
และแล้ว ในที่สุดเจ้าหมียุน จ้าวแห่งการปราบแมงสาบก็มาถึงพร้อมกับไม้เบสบอลในมือ ดูเหมือนว่าจะไปหาเรื่องกับยากูซ่ามากกว่าตีแมงสาบแฮะ
นับวันมันก็ยิ่งเพี้ยนนะ ว่ามั้ย???
"ม่ายช่ายย!!!! ซีอิ๊วมันหมดอ่ะ............แหะๆ ^0^""
ผมยอมเปิดเผยความจริงในที่สุด กลัวว่าเดี๋ยวทั้งสี่จะเปลี่ยนเป้าหมายจากแมงสาบมาเป็นผมแทน =_="
"โถ่~พี่แจจุง ทำเอาผมตกใจแทบแย่ คราวหลังอย่ามาล้อเล่นเรื่องความเป็นความตายอีกนะ ผมกลัว" ชางมินร้องอย่างโล่งอกแล้วก็ปาดเหงื่ออย่างกับว่าเพิ่งมีโจรบุกเข้าบ้านมา
"อะไร เรื่องความเป็นความตาย????"ผมทวนคำถามอีกครั้ง อะไรกัน ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ???
"ก็เรื่องแมงสาบไง โถ่ พี่ก็รู้พวกผมกลัว"ชางมินตอบหน้าตาย ดูมัน ยอมรับเอาโต้งๆเลย
"เดี๋ยวเอาตะหลิวโขกเลยนิ ผู้ชายตัวโตๆ(อย่างนาย)ใครเค้ากลัวแมงสาบ"
เอ้ออ....น่ากลุ้มใจมั้ยครับ ที่ผมต้องมาอยู่กับครอบครับเพี้ยนๆแบบนี้
ว่าแต่เอ๊ะ ถ้าเกิดว่าผมเจอแมงสาบจริง ผมจะเป็นยังไงล่ะ
(ลืมถามตัวเอง โถ่ =_="")
"เอาล่ะ เดี๋ยวชั้นจะออกไปซื้อซีอิ๊วแป๊ปนึง ใครจะเอาของฝากอะไรบ้าง"
"ชางมิน???"
"พี่ซื้อไรมาก็ได้นะ ขอให้เป็นของกิน^0^"
"มิกกี้??"
"แจ ชั้นเอาแมกกาซีนเล่มนั้นอ่ะ ที่ชั้นอ่านบ่อยๆ"
"จุนซูล่ะ"??"
"ซื้อถ่านสองก้อนให้หน่อย เกมบอยมันถ่านหมดง้ะ TT w TT"
อ่า....ของครบแล้ว ^0^ ผมจัดแจงตรวจสอบลิสของทั้งหมด....
มีของกินของชางมิน แมกกาซีนของมิกกี้ แล้วก็ถ่านของจุนซู
เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมมันมีของแค่สามอย่าง ผมลืมถามใครไปรึเปล่านะ???
ว่าแล้วผมก็หันไปทางยุนยุนที่ยืนทำหน้าตายอยู่ข้างประตู
และผมไม่ลังเลเลยที่จะเดินผ่าน(จะหาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ ยุนมันแกล้งผมก่อนนะ > o <)
"ไปกัน...."เจ้าหมีอ้วนหันมาหาผม
"นายคิดว่านายจะทำอะไรน่ะ"ผมถามเจ้าของเสียงที่ยืนขวางประตูพร้อมกับคว้าเสื้อหนาวไว้ในมือ
"ถามได้...ก็ไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนนาย"
"หยุดคิดได้เลย จุง ยุนโฮ ถ้านายหิวก็กลับไปนั่งรอซะ แล้วชั้นจะรีบกลับมา"
"ไม่เอา ชั้นจะไป"
"บอกว่าไม่ให้ไป!!!!"
"นายมีสิทธิ์มาห้ามอะไรชั้น"
"ก็บอกว่าไม่ให้ไป ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเรอะ!!!"
"..........................." ดูมัน....ทำหน้าตายอีกแล้วว ฮึ้ยยย =_=^
"อ้อ....ลืมไป นายจะมาเข้าใจอะไรภาษาคน แต่โทษทีนะ ชั้นก็ไม่รู้ภาษาหมีขาวเหมือนกัน"
"................................."
เงียบบบ...........
โอ้ยยย!!! น่าโมโหที่สุด มันใช้วิชาหน้าตาย
แล้วทำไมผมต้องแพ้ทุกที TT w TT
ชิ!!! ไม่พูดก็อย่าพูด ผมไปของผมดีกว่า
ว่าแล้วผมก็เปิดประตูออกไปอย่างไม่ลังเล
ตั้งใจกระแทกประตูดังๆ แต่แล้ว...
ก็มีมือใหญ่ๆมาค้ำไว้ก่อน
"ปล่อย....ไม่งั้นชั้นจะงับมือนาย"
"......................"
"บอกว่าปล่อยยย!!!!!"
"..........................................."
"จุง ยุนโฮ นายนี่มัน!!!!!!!!"
ผมยั๊วะกับพฤติกรรมของยุนเต็มที
เลยปล่อยให้มันยืนเก้ออยู่แบบนั้นนั่นแหละ
ส่วนผมก็รีบจ้ำออกจากบ้าน (กลัวมันตาม =_=")
ผมเดินออกมาได้ประมาณร้อยเมตรจนถึงร้านหนังสือที่มิกกี้จะเอาแมกกาซีน
แต่ว่า.....บางสิ่งบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวกำลังรอผมอยู่
มันคือ...............
!!!!!!!!!!!!!!!!กลุ่มเด็กสาวม.ปลาย!!!!!!!!!!!
ฮือๆ TT o TT ทำไมผมต้องมาหลบๆซ่อนๆด้วยนะ
แต่ถ้าผมไม่หลบ มีหวังได้ไม่เหลือซากกลับบ้านแน่
ผมใช้สมองอันชาญฉลาดคิดหาหนทางพลางตัว
และทันใดนั้น!!!ผมก็คว้าแว่นตาดำมหัศจรรย์มาใส่!!!
(ไม่ได้มหัศจรรย์อะไรอย่างที่ว่าหรอกครับ มันก็แค่แว่นตาดำธรรมดาน่ะ =_=")
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในฝูงเด็กสาว
สายตาของผมรีบควานหาแมกกาซีนอันเป็นเป้าหมาย
แต่แล้ว หูผมก็ดันไปได้ยินสิ่งหนึ่งเข้า
"ว้ายย เธออดูสิ!!!นี่มันแจจุงกับยุนโฮนี่นา กรี้ดๆๆๆๆ"
"ไหนๆๆ ดูมั่งๆๆ"
"ดูสิๆๆ ยุนโฮโอบเอวแจจุงด้วย กรี้ดดดด"
"เค้าสวีทกันจังเนอะ ชั้นว่าเค้าต้องเป็นมากกว่าเพื่อนชัว"
"บ้า!!!เธอหมายถึงเป็นแฟนกันอ่ะนะ"
"คิดดูสิ ผู้ชายที่ไหนจะมองกันลึกซึ้งกันแบบรูปนี้นี่เนอะ"
โอยยย....ไม่นะ!!!! อย่าบอกนะว่ามันคือรูปที่ผมกับยุนโฮเพิ่งจะถ่ายไปน่ะ
และเมื่อผมพยายามชะเง้อดูในมือของเด็กสาวกลุ่มนั้น
มันก็ใช่รูปนั้นจริงๆด้วย!!!! แถมลงเป็นหน้าปกซะด้วย!!!!!
อ้าคค ไม่ได้นะๆๆ สาวๆอย่าเข้าใจผมผิดสิ
ผมไม่ได้เป็นเกย์นะ TT w TT
"ไม่ใช่นะ!!!!!!ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด!!! > o < "
อ๊ะ??....ซวยแล้ว ผมหลุดพูดอะไรออกไปเนี่ยย O_o!!!
แล้วทำไมเด็กสาวพวกนั้นมองผมเป็นตาเดียวล่ะ
หรือว่านี่เป็น...หายนะ???
อ้าคคค!!!!!!วิ่งด่วนแจจุง!!!
"กรี้ดดดด!!!!!!!นั่นมันแจจุง ดงบังชิงกินี่นา!!!!!!!!"
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดด จริงด้วยๆๆ"
"แจจุงรอด้วยสิคะ!!!!!!!"
และแล้วกลายเป็นว่าผมก็ต้องวิ่งหนี(ตาย)จากเหล่าเด็กสาวพวกนั้น
พยายามจินตนาการว่าตัวเองโดนตามด้วยฝูงชะนี(??)ผู้หิวโหยในป่าอเมซอน
ถ้าผมหยุดแม้เพียงก้าวเดียว
ชีวิตผมอาจต้องจบลงหน้าร้านขายหนังสือนี่แน่นอน
"พลั่ก!!!!!!!"
ผมวิ่งชนลุงคนหนึ่งเข้าด้วยความเร็วสูง จนผมหัวขมำไปล้มทับอยู่บนเค้า
แจจุง นายนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ!!!!!
"ขอโทษครับลุงๆๆ ผมไม่ได้มองเอง"
"กรี้ดดดดด นั่นมันแจจุงกับยุนโฮนี่!!!!!!"
เอ๊ะ...อะไร ทำไมถึงมีชื่อเจ้าหมีอ้วนนั่นด้วยล่ะ
ไหนๆ เจ้าหมีอ้วนมันตามเรามาเรอะ
ผมรีบมองซ้ายมองขวาให้ทั่ว
"อ๊ายยย แจจุงทับยุนโฮอยู่ๆๆ กรี้ดดๆๆๆ"
"กรี้ดดดด ข่าวลือเป็นจริง จริงๆด้วยย"
"หยิบมือถือมาถ่ายไว้เร็วๆๆๆๆๆ"
เหล่าชะนีสาว เอ้ยยย!!!เด็กสาวโรคจิตกลุ่มนั้นเริ่มโชว์ความบ้าคลั่งอย่างน่ากลัว
และแล้วผมก็ตรัสรู้ทันใด
เมื่อคนซึ่งผมเข้าใจว่าเป็นลุงเมื่อครู่
กลายเป็นเจ้าหมียุนแทน!!!!!!!
อ้าคคคค วันนี้มันวันซวยอารายยเนี่ยยย!!!!!!!
"แจจุง นายตัวหนักมากก ลุกไปด่วน!!!"
ยุนโฮพูดอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวพลางผลักผมกระเด็นไปอีกฝั่ง
"นะ...นายมาทำอะไร!!!!! นายตามชั้นมาเรอะ!!!"
ผมชี้หน้าคนตัวโตอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ไม่มีเวลาถามแล้วว วิ่งด่วนน!!!!!"
เจ้าหมีอ้วนฉุดมือผมแล้วออกตัววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
มารู้ตัวอีกที ฝูงเด็กสาวเมื่อครู่ก็เพิ่มจำนวนขึ้นอีกเท่าตัว
และที่สำคัญ.....วิ่งตามเรามาด้วย!!!!!!!!
เราสองคนวิ่งหนีตายมาจนเกือบสุดซอย
และยุนโฮก็ดึงผมเข้าไปหลบในมุมตึกหนึ่ง
รอจนพ้นสายตาของพวกเด็กสาวโรคจิต
"เฮ่อออ อันตรายจริงๆ แค่จะออกมาซื้อของ"
ผมปาดเหงื่อออกด้วยความโล่งใจ
เอ๊ะ...มือ??
ทำไมอุ่นๆ
ผมก้มลงไปดูอย่างไม่รอช้า
อ้าคคค!!!!!!!เจ้าหมียุนปล่อยมือชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!!
ผมรีบสะบัดมือออกพลางหันไปค้อนยุนโฮทีนึง
เจ้านั่นหัวเราะหึหึกับท่าทางของผมด้วยความสะใจ
"ชั้น....ชั้นจะไปซื้อของทีเหลือต่อล่ะ"
"................................."
"เอ่อ.......จะเอาอะไรรึเปล่าล่ะ"
ผมหันไปถามยุนโฮตามมารยาท
(นี่ถ้าไม่ติดว่าเมื่อกี้ช่วยผมหนีจากฝูงเด็กโรคจิตนั่น ผมก็ไม่ถามหรอก ฮึ!!)
"เบียร์.....ไม่ก็โซจู"
มันตอบหน้าตาย
"นี่กรณีพิเศษนะเนี่ย ปกติชั้นไม่อนุญาตให้เอาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไปกินในบ้านถ้าไม่ใช่ช่วงเทศกาลจริงๆ" ผมเทศน์เจ้าคนหน้าตายเกี่ยวกับกฎในบ้าน
"แต้งกิ้ว......."
ยุนโฮบอกผมพลางเดินออกไปอย่างเฉยชา
หนอยย เจ้าหมีอ้วน!!! ชั้นอุตส่าจะซื้อของให้ยังจะมาทำเย็นชา
ฮึ้ยยย!!!!โมโห!!!!
ว่าแล้วผมก็เดินแยกไปคนละทางกับยุนโฮ
มุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆอย่างรวดเร็ว
กลัวว่าครั้งนี้จะเจอฝูงป้าโรคจิตเข้าอีก.....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
T A L K
วันนี้รีบมาอัพค่าเพราะคิดพลอทออกเมื่อเช้าเอง สดๆร้อนๆเลย
กัวว่าเด๋วจะดองนานอ่า ยังไงก็ช่วยกันติดตามด้วยนะคะ ^ w ^
อ่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าแจจะสวมบทคุณแม่บ้านไปซะแล้ว ฮ่าๆๆ
ทั้งทำกับข้าว ซื้อของให้เด็กๆ(??)ในบ้าน แล้วยังมีปากเสียงกับคุณพ่อ
เอ๊ะ ว่าแต่คุณแม่ประจำบ้านดงบังชิงกินี่ยังไม่ยอมรับคุณพ่อเท่าไหร่เลยเนอะ
สงสัยตอนต่อไปต้องจับมาอยู่ร่วมหอกันซะแล้ว คิคิ > w <
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น