คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รู้แล้วว่ารัก [100%]
Love Danger~ คุณทนายฟานี่กับซิงเกอร์แท
Chepter 2
“ขอบคุณมากครับคุณฮวัง ถ้าไม่มีคุณ ป่านนี้ผมคงไปอยู่ในตารางแน่ๆ”
ชายหนุ่มพร้อมใบหน้าหล่อเหลารูปร่างกำยำเดินมากุมมือของทนายสาวและเขย่าไปมาอย่างถือวิสาสะ ใบหน้าของทิฟฟานี่แสดงความลำบากใจชัดเจน คดีของเขามันก็แค่เรื่องที่ดิน โดนโทษยังไงมันก็แค่ปรับ เขาดูเหมือนดีใจเกินเหตุไปหน่อย
“ไม่เป็นไรค่ะคุณปาร์ค”
“ไปทานข้าวกับผมหน่อยไหมครับ”
ปาร์คฮวีฮุนเผยรอยยิ้มกว้าง ทำให้ตาของเขาตี่ลงกว่าเดิม ใบหน้าที่ดูไม่เหลือเค้าความเคร่งขรึม เหลือแต่เพียงความขี้เล่นเอาไว้ ทิฟฟานี่เหลือบมองบอดิการ์ดของเขาด้วยหางตา เหงื่อซึมออกมาจากไรผมเล็กน้อย เธอรู้สึกกดดันกับปืนกระบอกสั้นสีดำขลับที่เหน็บอยู่ที่บั้นเอวมาก ขัดใจเขาคงตายสถานเดียว
“เอ่อ...ค่..ว้ายยย!!!”
“เอ๋ ที่รักมีแขกเหรอครับ”
ทิฟฟานี่กรีดร้องที่อยู่มีโจรใต้บุกเข้ามาประชิดตัวเธอแถมยังดึงมือจากปาร์คฮวีฮุนไปกุมเองอีก แล้วไอ้ที่รงที่รักนั่นมันอาไรยะ!!!
แทยอนมองทิฟฟานี่ผ่านเลส์นแว่นกันแดดสีชาด้วยแววตาขี้เล่น ถ้าเขาไม่เรียกเธอว่าที่รัก ไอ้คุณปาร์คก็คงจะจีบทิฟฟานี่แน่ๆ เขาเงยหน้ามองปาร์คฮวีฮุนและยิ้มให้ ตรงนี้เขาไม่ต้องกลัวนักข่าว แต่คงต้องกลัวปืนมากกว่าล่ะนะ
“ไปทานข้าวกันนะครับคุณฮวัง”
ปาร์คฮวีฮุนถามซ้ำ รอยยิ้มเริ่มจางหายไปจากใบหน้า ทิฟฟานี่เริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเธอไปจริงๆ อาจจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้
ทิฟฟานี่บีบแขนแทยอนแน่น ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน เธอก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความกลัว แต่แทยอนยังคงยิ้มระรื่นอยู่เหมือนเดิม
“เอาสิฮะ ผมก็หิวแล้ว ผมไปด้วยได้ใช่ไหม”
“ไม่อร่อยเหรอครับคุณฮวัง”
“อร่อยค่ะ”
ปาร์คฮวีฮุนละมือจากการทานอาหารขึ้นมามองหน้าหญิงสาว เธอดูไม่ค่อยทาน เอาแต่เขี่ย เขาว่ามันก็อร่อยดีออก ปาร์คฮวีฮุนหยิบทิชชู่ขึ้นมาหมายจะเช็ดเศษอาหารจากมุมปากของหญิงสาวแต่ก็มีมือดีมาแย่งเช็ดไปซะก่อน
ปาร์คฮวีฮุนมองหน้าของแทยอนนิ่งๆก่อนจะยกแก้วไวน์ราคาแพงขึ้นมาจิบ นิ้วเรียวเคาะลงกับโต๊ะสองครั้งก่อนบริกรจะนำของหวานมาเสิร์ฟ
“คุณปาร์คชอบทิฟฟานี่เหรอครับ”
ปาร์คฮวีฮุนจ้องแทยอนเขม็ง เขาเหล่มองหญิงสาวที่กลืนน้ำลายลงคอแล้วบิดไหล่ของแทยอนแรงๆเป็นการตักเตือน ริมฝีปากของฮวีฮุนเหยียดยิ้มใส่แทยอนพร้อมกับสายตารังเกียจ
“ครับ ผมสนใจ”
“ผมว่าแล้ว แต่คุณคงต้องแห้วล่ะนะครับ”
แทยอนหัวเราะเบาๆเป็นการเย้ยกลายๆ ปาร์คฮวีฮุนกำมือแน่น มันหยามกันเกินไปแล้ว เขาเหลือบตาขึ้นเพื่อสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงก่อนจะทำหน้านิ่งๆแบบเดิม เขามองทิฟฟานี่ที่กำลังตัดเยลลี่ เขาเบิกตาโพลงเมื่ออยู่ๆหญิงสาวก็ตักไปให้คนข้างๆ
“พี่กินแล้วก็เงียบเหอะน่า”
“อื้อ อาอี่”
“คิกๆ”
ทิฟฟานี่หลุดหัวเราะด้วยรอยยิ้มขำๆกับท่าทางของนักร้องดังที่หมดสภาพ แทยอนยกมือขึ้นปาดรอบๆริมฝีปากช้าๆ ดวงตาเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งตรงกันข้าม เขาเก็บอารมณ์ได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แทยอนเลียริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของตัวเอง นิ้วเรียวนำไปสะกิดหน้าขาของทิฟฟานี่
ทิฟฟานี่เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆเป็นการถาม เขาจึงเสหน้าไปทางฮวีฮุนเพื่อให้ทิฟฟานี่เห็น เหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามไรผมของชายหนุ่มกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงก่ำ ทิฟฟานี่สะดุ้งเบาๆเมื่อบอร์ดิการ์ดเดินเข้ามาหา เขาก้มหัวให้ผู้เป็นนายแล้วส่งกระบอกฉีดยาที่บรรจุของเหลวสีขุ่นเอาไว้
ปาร์คฮวีฮุนรับเข็มฉีดยามาและหันหลังให้กับทั้งคู่ ฮวีฮุนเม้มริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ระบบประสาทก่อนจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อดึงเข็มออก
“คุณไม่สบายเหรอครับ”
“ครับ”
แทยอนทำใจดีสู้เสือกับฮวีฮุนเพื่อจะถาม แทยอนมองสายตาของฮวีฮุนที่ล่อกแล่กไปมาหลังจากฉีดเสร็จ แทยอนหันมามองคนข้างตัว เอื้อมมือไปกุมมือทิฟฟานี่เอาไว้ เขาบีบมือเธอเบาๆ แล้วพูดให้เธอพอได้ยิน
“ไปห้องน้ำกัน”
แทยอนกดหัวคิ้วลงเพื่อบอกว่าเขาจริงจัง ทิฟฟานี่เห็นดังนั้นจึงขอตัวจากฮวีฮุนแล้วเดินลุกออกมาจากโต๊ะ เธอกำลังจะเดินไปทางห้องน้ำแต่แทยอนก็กระชากตัวเธอและพาวิ่งออกไปนอกร้าน
ฮวีฮุนหันไปมอง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าบางๆ เขาเหม่อมองออกไปนอกร้าน สายตาว่างเปล่าไม่จับจ้องไปที่ใด มือหนากวักมือเรียกบอดิการ์ดให้หยิบยาขึ้นมาอีก
คนขี้ยาแบบเขา คงไม่มีใครอยากจะคุยด้วยเท่าไหร่หรอก
“เฮ้อออ ดีจังที่พวกบอดิการ์ดมีปืนไม่ตามมา”
“ฮื่อออ แฮ่กๆ”
ทิฟฟานี่พ่นลมหายใจแรงๆ ริมฝีปากเผยอขึ้นเพื่อให้หายใจได้สะดวกขึ้น เธอก็เข้าใจแทยอนนะที่พาวิ่งออกมา ขืนไม่วิ่งได้ตายแง๊มๆ ทิฟฟานี่เหลือบตามองคนข้างๆที่หยิบแว่นกันแดดสีชาขึ้นมาสวมและเอาฮู้ดคลุมศีรษะเอาไว้
“ไปเดินเล่นกันไหม ไหนๆก็อยู่เมียงดงละ”
“เอาสิคะ”
แทยอนชวนให้เดินดูของที่ตลาดเมียงดงก่อนจะกลับ พอสาวเจ้าอนุญาตก็เลยจับมือแล้วพาเดินโลด ร้านค้ามากมายเต็มไปด้วยผู้คน แทยอนอมยิ้มบางๆเมื่อเห็นทิฟฟานี่มองรอบๆตลาดด้วยสายตาแวววาวเหมือนเด็กๆอยากได้ของเล่น
“ฟานี่ไม่เคยมาเหรอ”
“นานมาแล้วต่างหาก”
ทิฟฟานี่เบ้ปากและออกแรงดึงชายหนุ่มข้างๆให้เดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า เสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง ผู้ชายและเด็กๆมีอยู่ในร้าน ทิฟฟานี่เดินตรงเข้าไปในโซนผู้หญิงอย่างรวดเร็ว แทยอนจึงเดินตามหลังไปช้าๆ สายตาของเขามองไปรอบๆร้าน เสื้อผ้าเด็กๆนี่น่ารักจัง
อยากจะมีลูกสักคนจริงๆแฮะ
“เหนื่อยไหมคะฟานี่”
“ไม่หรอกค่ะ”
แทยอนอ้อนทิฟฟานี่ด้วยการพูดคะขาแล้วจึงนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงริมแม่น้ำฮัน เขาส่งขวดน้ำเปล่าให้ทิฟฟานี่ รอยยิ้มถูกระบายอยู่เต็มใบหน้า มีความสุขจริงๆ แทยอนมองถุงเสื้อผ้าของทิฟฟานี่ที่อยู่ข้างกายเขาพร้อมรอยยิ้ม จากที่มองเธอยืนเลือกก็น่าจะมีแต่สีชมพู เล่นกวาดมาหมดเลยสีชมพูเนี่ย
“หิวหรือยัง พี่ซื้อดักคาลบิมา”
แทยอนชูกล่องไก่บาร์บีคิวผัดซอสให้กับทิฟฟานี่ด้วยแววตาล้อเลียนเมื่อเธอมองมันเหมือนอยากกินมากมายเหลือเกิน เขาจึงเปิดกล่องแล้วยื่นให้เธอพร้อมกับตะเกียบ แทยอนหยิบโอเด้งออกมาวางบนเก้าอี้ข้างๆตัวเขาและทิฟฟานี่
“ร้านนี้อร่อยนะ ถ้าลองแล้วจะติดใจ”
“โอเด้งมันก็อร่อยทุกที่แหล่ะ”
ทิฟฟานี่ยอกย้อน เธอวางดักคาลบิให้แทยอนได้กินบ้างแล้วจึงหยิบโอเด้งขึ้นมาหนึ่งไม้ ค่อยๆกินพร้อมกับมองไปยังแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวดูสบายตา ทิฟฟานี่หันมามองคนข้างๆที่เอาแต่กินๆๆ ของที่พึ่งเอามาวางใหม่ ทั้ง จาจังมยอน พีบิมบับ ต๊อกโปกี้ ขนมต๊อกด้วย ดูท่าจะไม่ห่วงหุ่นนักร้องของตัวเองเลย
“พี่ไม่กลัวอ้วนเหรอ”
“พี่ต้องใช้พลังเสียงนะ”
แทยอนตอบขณะเคี้ยวขนมต๊อกหนึบๆอยู่ในปาก มันอร่อยนะ แต่เหนียวไปนิด เมื่อเคี้ยวเสร็จก็ยกกล่องจาจังมยอนขึ้นมาแล้วโซ้ยแหลก บางทีอาจจะมีการติดคอตายก็เป็นได้อ่ะจริง
“ช้าๆหน่อยค่ะ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”
“ฮื่อ รู้แล้วๆ”
ทิฟฟานี่มองคนข้างๆอย่างขำๆ ก็จะไม่หิวได้ไง ตอนเที่ยงที่ไปทานข้าวกับคุณปาร์คเขากินไปแค่เยลลี่ที่เธอยัดเข้าปากเขาไปคำเดียวเองนี่นา แล้วนี่ก็เย็นแล้ว ได้กินก็คงเป็นแค่มื้อเช้าแหล่ะนะ
“พี่ จาจังน่ะพอแล้วเถอะ เอาพีบิมบับไปกินบ้าง”
“พี่ชอบจาจังมากกว่านี่”
“จาจังมันมีแต่แป้ง พี่เข้าใจไหม”
ทิฟฟานี่ยัดกล่องข้าวยำที่มีป้ายติดอยู่ข้างบนว่าพีบิมบับให้กับแทยอน ต้องกินผักซะบ้าง กินแต่แป้งตอนดึก เขาอาจจะโดนผู้จัดการว่าก็ได้
“คร้าบๆที่รัก”
“บ้า”
ทิฟฟานี่นั่งเล่นแมคบุ๊คอยู่ในออฟฟิต นิ้วเรียววางค้างไว้บนคีบอร์ด เธอละสายตาจากแสงสว่างของหน้าจอแล้วผินใบหน้าไปข้างๆ ดวงตาหวานเหม่อมองวิวนอกหน้าต่าง ผู้คนละลานตาเดินขวักไขว่กันให้วุ่นในเมืองหลวง ทิฟฟานี่อมยิ้มบางๆที่มุมปาก ภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กๆลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นอิฐพร้อมกับส่งเสียงงอแงให้กับผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง
เดาว่าน่าจะเป็นแม่นะ
เธอลอบมองเหตุการณ์อยู่บนตึก อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะซื้อไอศกรีมในร้านข้างๆที่เด็กน้อยชี้ไปรึเปล่า ทิฟฟานี่หลุดยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อคนทั้งคู่จับมือกันเดินเข้าร้านด้วยรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า
“น่ารักกันจัง”
เธอหันกลับมาสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ถ้าเขียนไม่เสร็จมีหวังเธอไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ ทิฟฟานี่เบ้ปากเหมือนจะร้องไห้และเอื้อมมือไปหยิบเอกสารที่วางอยู่ข้างๆ พ่นลมหายใจออกจากปาก ก่อนจะตั้งใจทำงานให้เสร็จในวันนี้
“อ๋า ฟานี่ ทางนี้”
แทยอนที่นั่งรอทิฟฟานี่อยู่ด้านล่างของออฟฟิตในเสื้อโค๊ตสีน้ำตาลกับผ้าพันคอดูมีสไตล์กวักมือเรียกทิฟฟานี่หยอยๆ ริมฝีปากยิ้มกว้างเมื่อเธอเดินมาหาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดวงตาสดใสเป็นเอกลักษณ์ มือหนายื่นไปหาร่างบางเพื่อให้เธอจับคลายหนาว ก้าวขาออกเดินไปตามฟุตบาท แน่ล่ะ เขาไม่ได้เอารถมา นี่ก็ให้ผู้จักการมาส่งนะเนี่ย
ทิฟฟานี่กระชับมือให้แน่นกว่าเดิม ชอบแบบนี้นะ มีคนให้ความอบอุ่นอยู่ข้างๆ ดีจะตายไป ทิฟฟานี่สอดประสานเข้าไปในอุ้งมือของแทยอน เขาหันมามองเล็กน้อยอย่างเหวอๆก่อนจะหันกลับไปอมยิ้มคนเดียว
ทิฟฟานี่หลุดขำกับท่าทางของแทยอน เธอหันไปมองอาการเขินของชายหนุ่มข้างๆ ใบหน้าแดงๆที่ลามมาถึงใบหู แล้วยิ่งเขาขาวขนาดนี้แล้ว
น่ารักเข้าไปใหญ่!!
“เขินเหรอคะ”
“เปล่าสักหน่อย”
แทยอนเสหน้าแดงๆไปอีกทาง นี่สรุปคุณจะจีบผมแทนเหรอ หางตาเหลือบเห็นหญิงสาวข้างๆหัวเราะให้เขา แทยอนหลุดยิ้มตาม มองมือที่กุมกันอยู่ด้วยความรู้สึกเป็นสุข
อยากจะป่าวประกาศว่าเธอเป็นแฟน
อยากจะพัฒนาเป็นภรรยา
อยากจะมีลูกกับเธอ
อยากจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ด้วยกัน
“พี่ชอบฟานี่นะ”
“อื้มมม”
ทิฟฟานี่ครางรับในลำคอ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้วย่ะตาบ้า เธอเดินไปตามฟุตบาทช้าลงปล่อยให้แทยอนรั้งเธอให้เดินตามเรื่อยๆจนเขารู้สึกแปลกใจแล้วหันมามอง เขาแสดงสีหน้าไม่เข้าใจทันที่ทีหันมามอง
ทิฟฟานี่แสยะยิ้มพร้อมกับกระโดดขึ้นหลังชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส
“ไปเร็วพี่แท”
“โอ๊ย ถ้าพี่ล้มนะ”
แทยอนเอ็ดอย่างไม่จริงจัง เขาจับขาทิฟฟานี่และออกเดินแบบสบายๆ รอยยิ้มยังมีอยู่ตลอดทางราวกับว่าไม่เหนื่อยเลยสักนิด แทยอนเหลือบตามองคนข้างๆที่วางใบหน้าไว้บนบ่าของเขา ดวงตาหลับพริ้มดูไม่มีพิษมีภัย แทยอนเอียงใบหน้าเล็กน้อยและฉวยโอกาสหอมแก้มสาวเจ้าไปหนึ่งฟอด
แทยอนวางทิฟฟานี่ลงบนเบาะรถแท็กซี่แล้วเขาก็สอดตัวเข้าไปนั่งตาม บอกปลายทางกับคนขับแล้วจึงกระชับอ้อมกอดของทิฟฟานี่เข้ามาใกล้ๆตัว กอดทิฟฟานี่ให้อยู่ในระดับอกของเขา มือหนายกขึ้นมาลูกเรือนผมสีแดงอมน้ำตาลอย่างเบามือ รอยยิ้มถูกส่งให้กับคนที่นอนหลับอยู่อย่างอ่อนโยน
พี่รักฟานี่นะคะ
“รู้แล้วน่าๆ”
“รู้แล้วแต่พี่ไม่ทำอ่ะ”
“พี่อยากอยู่ใกล้ๆฟานี่นี่คะ”
เสี่ยวเหลือเกินค่ะพี่ - - ทิฟฟานี่มองแทยอนคนดื้อที่ร้องจะอยู่ออฟฟิตกับเธอ ใบหน้าอ่อนวัยของเขางุ่มงอพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนแบบวิบวับๆนั่นมาให้ ทิฟฟานี่กลอกตาไปมาก่อนจะเอ่ยถาม
“พี่ไม่มีงานเหรอ”
“ตอนบ่ายนู้นนน”
เฮ้ออ ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างคนไม่อยากจะเถียง เธอลากเก้าอี้มาให้แทยอนนั่งข้างๆกับโต๊ะของเธอ ภายในห้องที่มีแค่โต๊ะไม้สักสีน้ำตาลแดงสามโต๊ะและเก้าอี้สีน้ำตาลเข้มที่วางอยู่รอบๆห้องอีกเป็นสิบ
ทิฟฟานี่บอกให้เขานั่งตรงนั้นและเธอก็หยิบแฟ้มของผู้ว่าจ้างเคสใหม่ขึ้นมา สายตาไล่อ่านไปสองบรรทัดก็เหลือบตาขึ้นมามองคนข้างๆ ริมฝีปากถูกเบ้ออกพร้อมกับสายตาตำหนิติเตียนส่งไปให้เขา
“พี่ทำลายสมาธิฟานี่นะ”
“แต่พี่....”
“ห้ามมอง หันหน้าไปทางอื่นไป”
แทยอนหัวเราะคิกคักกับประโยคแสนเอาแต่ใจของสาวตายิ้ม นี่มองก็ไม่ได้เหรอเนี่ย รอยยิ้มบางๆถูกระบายลงบนใบหน้าใส แทยอนแอบเห็นทิฟฟานี่อมยิ้มพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อก็ยิ่งได้ใจ
ฟอดดด~<3
“พี่ไปนะ ความจริงพี่มีงานเช้าล่ะ บายยย”
ทิฟฟานี่มองตามหลังด้วยรอยยิ้มเขินๆ เธอยกมือขึ้นมาแตะๆที่แก้มซ้ายแล้วนำไปวางทาบที่หัวใจ ฮื่อออ เต้นแรงไปแล้วนะ
“คนบ้า >//////<”
“คร้าบบบบ เข้าใจฮะ”
“อย่าทำเป็นเล่นน่ะแท”
มุมปากของแทยอนกระตุกขึ้นเมื่อโจควอนติติงตนเอง ความคิดในสมองแล่นเข้ามาฉับพลันกับการอยากเปลี่ยนผู้จัดการ เขาถอนหายใจหนักๆอย่างคนมีความเครียด สายตาที่เคยเต็มไปด้วยความขี้เล่น แต่บัดนี้กับแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังเสียจนน่ากลัว
โจควอนเหลือบตามองแทยอนเล็กน้อยก่อนจะเลี่ยงการสบตา เขาพอจะรู้บ้างแล้วล่ะ เรื่องที่ทำให้แทยอนจริงๆจังขนาดนี้
“ผมไม่อยากเป็นนักร้องแล้ว แค่นี้ก็มีแฟน...ไม่สิ ภรรยาได้แล้วใช่ไหมครับ”
โป๊ะเช๊ะเลย ทำไมซื้อหวยไม่ถูกงี้บ้างวะ โจควอนมองหน้าแทยอนนิ่งๆ สบสายตากันอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้าอย่างปลงๆ เขาบอกกับแทยอนว่าจะจัดการเรื่องเอกสารของค่ายให้ และให้เขาเตรียมตัวตอบคำถามดีๆ เพราะเขาจะจัดอัลบั้มอำลาวงการให้
นั่นแหล่ะ แทยอนยิ้มร่าและวิ่งไปโทรหาโปรดิวเซอร์ให้เอาเพลงขอโทษแฟนคลับมาไว้ในอัลบั้มด้วย เขาบอกลาผู้จัดการและขับรถออกจากตึกไปทันที
รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของแทยอน เขาเปิดเพลงคลอไปกับการขับรถด้วยความอารมณ์ดีจนกู่ไม่กลับ ฮี่ๆ มีความสุขจังฮู้!!!
แทยอนดับรถที่ลานจอดรถของอฟฟิตทนายความของทิฟฟานี่ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและก้าวเดินเข้าไปในตึกและเดินไปยังห้องของสาวตายิ้มทันที
แอ๊ดดด
“เซอร์ไพรส์จ้า!!!”
=[]= ฟานี่หลับครับ ทำไมคุณขยันจังเลยนะ - - แทยอนเดินดุ่มๆเข้าไปสะกิดแขนของทิฟฟานี่ ตอนนี้ฤกษ์กำลังดี รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าใสเมื่อทิฟฟานี่ปัดป่ายไปทั่ว ทิฟฟานี่กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาแล้วมองแทยอน
“มีอะไรคะพี่แท”
“พี่ชอบฟานี่ เป็นแฟน...ผิดๆ แต่งงานกันนะ”
แทยอนส่งยิ้มกว้างอย่างสดใสไปให้ เขายิ้มจนเห็นรอยบุ๋มเล็กๆที่ใต้คาง ตาตี่ๆถูกยีลงเหมือนตอนพบกันครั้งแรก ความรู้สึกประหม่ากลับมาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงแจ๋เมื่อทิฟฟานี่กดจูบเบาๆที่กลีบปากและส่งยิ้มมาให้
“มันอาจจะดูเร็วไปหน่อย แต่แต่งเลยก็ดีนะคะ ฟานี่อยากมีลูก”
“>//////<”กรี๊ดดดดดด ฟานี่จะแต่งงานกับผมคร้าบบบบ
“พี่อย่าทำหน้างั้นสิ เหมือนตุ๊ดเลย”
แทยอนยิ้มรับก่อนจะมีความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัวอีกแผน เขามองไปที่ทิฟฟานี่ขณะที่เธอยืนอยู่ ก่อนจะตัดสินใจ ลักพาตัว!!!!!(?)
“ฮ่าๆ อยากมีลูกไวๆ งั้นก็ท้องก่อนแต่งดีกว่า แต่งกันหลังพี่อำลาวงการนะครับ”
“แต่พี่อย่าอุ้มแบบนี้เส่ ฟานี่กลัวนะ”
แทยอนหัวเราะอย่างขบขันและจับอุ้มทิฟฟานี่ขึ้นรถ เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดท่ามกลางเสียงหัวเราะไปตลอดทาง
ได้เวลาปั่มปั๊มลูกล้าววววว!!!
ช่วยเม้นหน่อยค่ะ ไรท์เปิดเทอมแล้ว เลยไม่ค่อยได้มาอัพ
ความคิดเห็น