คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ได้ฤกษ์แล้ว เป็นแฟนกันป่ะ [100%] The END
“อ๋าา ได้ตั๋วจริงด้วยแหะ”ทิฟฟานี่พึมพำขณะนั่งอ่านเอกสารในซองสีน้ำตาลที่ตอนแรกวางอยู่บนหัวเตียงสีชมพูอ่อน
พอตื่นขึ้นมาก็เห็นวางอยู่แบบนั้นอ่ะนะ แต่ว่านะ ซองมันไม่ได้ปิดอ่ะ เดาว่าไอ้เตี้ยคงแอบเปิดอ่าน แล้วมันหายหัวไปไหนล่ะเนี่ย
“สิก้า แกเห็นแทไหม”ทิฟฟานี่วางซองสีน้ำตาลไว้บนเตียงและเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้างัวเงียสุดติ่ง -0-
“กลับห้องมันสิ เมื่อคืนก็มาขลุกอยู่กับแกตั้งนาน”เจสสิก้าละสายตาจากนิตยาสารแฟชั่นส่งตรงจากอเมริกา เนื่องด้วยได้รับอภินันทนาการจากผู้อำนวยการของมหาลัยขึ้นมาตอบ
“เหรอ”ทิฟฟานี่เอียงคอเล็กน้อย “แก ฉันได้ตั๋วไปต่างประเทศด้วยละ”
“เดี๋ยวฉันไปส่งละกัน”
“นั่นมันแน่อยู่แล้วย่ะ”
“ฮู้ววววว หนาวเป็นบ้าเลย นี่มันหนาวกว่าเกาหลีอีกนะเนี่ย”คำแรกที่จะพรรณนาเกี่ยวกับดินแดนที่มาศึกษาชั่วคราวคงจะเป็นคำว่า เย็นเจี๊ยบ ล่ะมั้ง หนาวโฮกกกก
ฮืออออ ไอ้เตี้ยก็ไม่มาส่ง แถมยังเจอสภาพอากาศแบบนี้อีก อยากตายยยย
“เนอะ หนาวจัง”เพื่อนร่วมกรุ๊ปของทิฟฟานี่ นามว่าวิคตอเรียเอ่ยขึ้นพลางใช้มือกอดอกและลูบแขนขึ้นๆลงๆ
คงคิดว่าจะทำให้อุ่นมั้งน่ะ - -
“แล้วเราต้องไปไหนอ่ะวิค”ทิฟฟานี่มองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่คนต่างชาติเต็มไปหมด โอ้ย ฟานี่จะเป็นลม สีผมแสบตามากมาย
“เอ่อ นี่เราอยู่ประเทศอะไรนะ”วิตอเรียถาม
นี่ฉันพึ่งคนถูกไหมนะ
“=______= รัสเซียน่ะ”ทิฟฟานี่บอกทั้งๆที่ใบหน้าจะยังอึนอยู่บ้าง สองมือของทิฟฟานี่ถูกสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค๊ต บนลำคอระหงถูกปกปิดด้วยผ้าพันคอสีฟ้าครามที่มีรอยตะปุ่มตะป่ำจากไอ้เตี้ยที่ถักไม่ได้เรื่องฝากให้เจสสิก้าเอามาให้
คราวหน้าฉันจะสอนมันถักนิตติ้ง
“อือ”วิคตอเรียกางแผนที่แล้วนั่งขัดสมาธิลงกับพื้น นิ้วชี้จรดกับแผนที่ ไล่ไปเรื่อยตามถนนก่อนจะหยุดอยู่ที่จุดสีเหลืองที่ถูกกากบาททับด้วยปากกาเมจิกกันน้ำสีแดงสด “โอมยาดอง เอ่อ มันอ่านว่าอะไรอ่ะอ้วน”
“ฮึ่ม”ทิฟฟานี่หนังตากระตุกหนึ่งครั้งก่อนจะก้มลงไปอ่านอย่างไม่ติดใจเอาความ เพราะถ้ามัวแต่เอาความอยู่ คงไม่ได้ไปไหนแน่ๆ “โอมยาดองบ้าไร โอมยาคอนต่างหากย่ะ”
“อ่อๆ โอ้ววว ฟานี่ ฉันว่าที่นั่นต้องหนาวแน่เลยล่ะ”วิคตอเรียชี้ไปที่ตัวเลขสีน้ำเงินที่บอกอุณหภูมิข้างๆ
“ –61องศา!!! Oh My Gohhh!!!!”
“ซี้ดดดด”ทิฟฟานี่ซี้ดปาก “นี่มันหมู่บ้านร้างหรือยังไง”เธอมองตรงไปยังหมู่บ้านข้างหน้า พอเห็นจำนวนบ้าน แล้วเดาว่าคงจะมีคนไม่เกิน 500 คน
ริมฝีปากอวบอิ่มที่เริ่มซีดถูกเม้มเข้าหากัน แล้วหันไปมองที่วิคตอเรียที่ดูเหมือนจะเครียดกับการคุยโทรศัพท์เป็นอย่างมาก เฮ้อ หนาวจัง มือบางถูกประสานเข้าหากันอย่างรอคอย
เซ็งอ่ะ หนาวก็หนาว นี่ยังต้องมายืนรออีก
“ฟานี่ ฉันพาเธอมาผิดที่ล่ะ เราต้องไปมอสโก”วิคตอเรียเก็บโทรศัพสีเทาเข้ากับกระเป๋าแล้วบอกทิฟฟานี่อย่างสบายๆ “ป่ะ”
“ย๊าาา ยัยบ้า!!!!”
“ถูกแน่ใช่ไหม”ทิฟฟานี่หันมามองคนข้างๆตาเขียวปั๊ด และก็ได้รับรอยยิ้มแหยๆกลับมา
“เชื่อใจฉันสิ ป่ะ อ้ะ แทกซี่ๆ”
“อย่างที่เห็นเลยครับ ไตรมาสที่สามของบริษัทเราเพิ่มขึ้นในทุกๆปี”เจ้าของบริษัทใหญ่ในรัสเซียที่เสนอตัวเป็นวิทยากรพล่ามไปตามสคริปที่เตรียมมาอย่างถูกเป๊ะๆเพื่อให้เด็กที่มาฟังจากหลายๆที่ได้จดเก็บเอาไว้เป็นความรู้ “อยากลองใช้โปรแกรมดูไหมครับ อ้ะ เชิญครับ”วิทยากรผายมือไปทางเด็กหนุ่มผมสีเทาควันบุหรี่ที่อาสาขึ้นมาลอง
“เซ็ง”ทิฟฟานี่บึนปากเบาๆพร้อมกับมือที่กระดิกไปมากับโต๊ะเพื่อให้เกิดจังหวะดนตรี
“น่าสนุกออก”วิคตอเรียโต้กลับพร้อมกับจับหน้าของเธอให้ละจากโต๊ะและให้หันไปมองโปรแกรมบนโปรเจกเตอร์
“เฮ้อ ฉันอยากให้เสร็จไวๆแล้วล่ะ วันนี้ฉันง่วงอ่ะ”
“เดี๋ยวก็เสร็จแล้วน่า หมดเวลาพอดีด้วย”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆเถอะ”
“เฮ้ยไอ้แท ทำไมแกไม่ไปส่งพี่ฟานี่วะ”
“กำลังตัดสินใจอยู่”
“อะไร”
“พี่ฟานี่ไม่เห็นบอกฉันเรื่องที่จะไปเลย”แทยอนเบ้ปากแล้วมองหนังสือบนตัก เขาล้มตัวลงนอนกับโซฟา “นี่ฉันไม่ได้น้อยใจ อย่ามองแบบนั้น”
“ก็อาการแกมันใช่”ยูริยักไหล่และเดินถือชามซีเรียลในมือขึ้นมาตักเข้าปาก เขาค่อยๆนั่งลงบนพรม มือเรียวยกรีโมตโทรทัศน์ขึ้นมากดเปิด
“ฉันก็คิดแบบแก”แทยอนพึมพำ เขามองที่โทรทัศน์ รอยยิ้มระบายอยู่เต็มใบหน้าจากรายการการ์ตูนหลอกเด็กฮาๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆก็มีข่าวด่วนแทรกขึ้นมา
แทยอนเบิกตาโพลง ในเนื้อข่าวมีรูปเครื่องบินออกนอกประเทศกำลังลุกไหม้ เครื่องบินจากเกาหลีไปรัสเซีย แต่ยังไม่ทันจอด ก็ไฟไหม้ทั่วลำ หลังจากนั้นไม่นานก็ระเบิด
ภาพในสายตาของแทยอนกลายเป็นสีขาวชั่วขณะ แทยอนหลับตาลง ความคิดในหัวตีกันให้วุ่นไปหมด
พี่ฟานี่!!!
“เห้ยแท”ยูริครางขึ้น ใบหน้าของเพื่อนตัวแสบดูเศร้าหมอง คิ้วของแทยอนขมวดเข้าหากันและการเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง “แก จะร้องไห้เหรอ”
ยูริมองเพื่อนอย่างงงๆ ของเหลวสีใสไหลลงมาจากดวงตาเจ้าสเน่ห์ของแทยอน
หรือว่ามันคิดว่าพี่ฟานี่เครื่องบินตกวะ!!!
“แท”ยูริมองเพื่อนอย่างเอือมๆ นี่ล่ะหนา การที่ไม่ยอมติดต่อเขาไป พอจะเสียเค้าไปก็พึ่งจะมาคิดได้ สมน้ำหน้า!! “พี่ฟานี่อยู่รัสเซียตั้งนานละ”
“ห๊ะ”แทยอนหันขวับมามอง เขาใช้หลังมือปาดน้ำตาและกระโดดคร่อมยูริ “จริงเหรอๆๆ”
“โอ้ย แกลุกเส่”
“ฮ่า ฉันรักแกจัง จุ๊บที~<3”
“กรี๊ด ยูลมีเมียใหม่เหรอ”เจสสิก้าวิ่งเข้ามาพร้อมกับรีบมาดึงยูริจากการลวนลามของแทยอน
“ฉันเมะโว้ยพี่”แทยอนตะโกนใส่เจสสิก้าแล้วเบ้ปากอย่างอนๆ
“ฮี่ๆ พี่ล้อเล่นน่า”เจสสิก้าปัดเนื้อปัดตัวให้กับยูริและหันหน้ามาบอกแทยอน เธอหันมาแค่ใบหน้า เพราะทั้งตัวของเจสสิก้าหันเข้าหายูริ เธอจับปกคอของเขาให้เข้ารูปและผลักให้นั่งดีๆบนโซฟาก่อนถึงจะหันมาสนใจแทยอนแบบเต็มๆตา
“เดี๋ยวฉันจะไปหาพี่ฟานี่นะพี่”
“ตามสบายเลย”
“ฟู่~”แทยอนพองลมในปากก่อนจะค่อยๆพ่นมันออกมา สองมือที่เริ่มซีดเซียวถูกซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตสีฟ้าเข้ม ใบหน้ามองซ้ายมองขวาก่อนจะค่อยๆเดินข้ามถนนในประเทศรัสเซียที่เต็มไปด้วยผู้คน
แทยอนเดินไปเรื่อยๆตามฟุตบาท เมืองมอสโกเต็มไปด้วยร้านเล็กๆข้างทางตั้งเรียงรายกันตลอดสาย สองขาก้าวไปหยุดอยู่หน้าร้านขายถุงมือไหมและหมวกไหมพรม เขาหยิบถุงมือสีฟ้าขาวขึ้นมาหนึ่งคู่พร้อมกับหมวกแนวฮิปฮอปสีเหลือง ส่งให้กับคนขายและส่งเงินไปให้จำนวนหนึ่ง
ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าที่เกาหลีหรือรัสเซียค่าครองชีพสูงกว่ากัน เหอออ
“ขอโทษค่ะ รู้จักที่ที่นักศึกษาต่างประเทศมาดูงานไหม”แทยอนถามคนขายหน้าตาดูใจดีท่านหนึ่งพร้อมรอยยิ้มเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งๆออกไปทางชอนจูเสียมาก
ใบหน้าของเขามู่ลงเมื่อได้รับการส่ายหน้าจากคนขาย เขาโค้งขอบคุณและเริ่มออกเดินอีกครั้ง ริมฝีปากถูกเม้มเข้าหากัน ความหนาวเริ่มจะแผลงฤทธิ์ใส่แทยอน ที่นี่หนาวกว่าโซลอยู่มากโขเลย
“ยอโบเซโย เขาพักกันที่ไหนคะครู”แทยอนเริ่มท้อกับการเดินหาเองจึงโทรไปหาที่ปรึกษาการมาครั้งนี้เพื่อตัดปัญหา
“อ๋า ใกล้ๆเองนี่ ขอบคุณค่ะ”เขาแทบจะตาถลนเมื่อที่ๆเขาหากลับอยู่ตรงหน้าเขาใกล้แค่เอื้อม
แทยอนเดินเข้าไปในโรมแรมแห่งหนึ่งดูมีระดับ ประกายไฟกระพริบเป็นจังหวะอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ เขาเดินเข้าไปเรื่อยๆก่อนจะนั่งลงบนโซฟารับรอง โรงแรมแบบนี้เขาไม่บอกห้องของแขกกันหรอก มีแต่ต้องนั่งรอเท่านั้นแหล่ะ
แทยอนนั่งเล่นอยู่ประมาณสิบนาทีก็ผล็อยหลับ ผ้าห่มถูกวางไว้บนตัวเขาจากฝีมือพนักงานโรงแรม เธอต่อสายโทรหา ‘คุณทิฟฟานี่’ ภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกาถูกส่งมาตามสาย ก่อนจะวางสายเมื่อทิฟฟานี่รับรู้แล้ว
“แทนะแท มาแล้วก็ไม่โทรไปบอก” ดีนะเนี่ย ที่ให้พนักงานโทรไปบอกถ้าคนในรูปมาถึง รอยยิ้มสดใสถูกส่งไปให้คนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง เธอนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา มือเรียวถูกส่งไปโอบกอดคนที่กำลังหลับ ทิฟฟานี่รั้งให้แทยอนมาซบอกตัวเองและจัดให้อยู่ในท่าที่สบาย “หนาวจัง”
“ฮื่อออ”แทยอนโอบกอดทิฟฟานี่กลับอย่างคนโหยหาความอบอุ่น ไอร้อนที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวทิฟฟานี่ที่พึ่งออกมาจากห้องที่มีฮีตเตอร์อุ่นๆทำให้แทยอนอบอุ่น เขากอดทิฟฟานี่อย่างแนบแน่นและแนบใบหน้าเข้ากับอกของทิฟฟานี่
“ทะลึ่งจัง”ทิฟฟานี่อมยิ้ม เธอค่อยๆเขย่าตัวแทยอนให้เขารู้สึกตัวเพื่อที่จะได้พาไปนอนข้างบน “แท ไอ้เตี้ยตื่น”
“อืมม”
“อืมก็ตื่นสิ”
“รู้แล้วน่าๆ”แทยอนครางรับและเงยหน้าขึ้นมอง เขามุ่ยหน้าลงเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นให้สาวเจ้า “วันนี้วันเกิดพี่ไง ลืมรึยัง”
“ไม่ได้ลืมสักหน่อย”
“สุขสันต์วันเกิด แล้วก็ เป็นแฟนกันนะ”แทยอนก้มหน้าหลบตา เขายื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆที่ผูกโบว์สีแดงสดไปให้ “ฉันรักพี่นะ”
“เห็นไหม สุดท้ายแกก็ต้องมาขอฉันเป็นแฟน”ทิฟฟานี่ยิ้มล้อเลียนและใช้ปลายนิ้วบีบจมูกรั้นของคนตรงหน้า “ตกลงค่ะที่รัก”
“อืมมม ฉันรักพี่มากๆเลยล่ะที่รัก”แทยอนโน้มหน้าเข้าไปหาทิฟฟานี่ ดวงตาของทิฟฟานี่หลับพริ้มรอรับสัมผัสอ่อนโยนของแทยอน
แทยอนอมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เขากดจูบลงบนมุมปากของคนรักแล้วถอนออกมาช้า ทั้งๆที่จมูกยังคลอกเคลียกันอยู่ไม่ห่าง ทิฟฟานี่จึงต้องเป็นฝ่ายรุกซะเอง เธอกดจูบลงไปบนตำแหน่งเดียวกันก่อนจับส่งลิ้นเรียวเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากของคนตัวเล็ก
“ฮื่อออ”ทิฟฟานี่ครางเมื่อแทยอนถอนจูบและดันคางเธอเอาไว้พร้อมกับใบหน้าเจ้าเล่ห์
“บอกรักฉันก่อน”
“อื้อ ฉันรักแก”
“ดังๆได้ไหม”
“ฉันรักแก!!! จูบฉันสักทีสิยะ!!!!”
จบเลย จบแบบจริงๆจังๆ เป็นเรื่องแรกเลยนะเนี่ย
***อย่าพึ่งหายไปไหน สเปเชี่ยล กำลังจะตามมา***
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เป็นกำลังใจให้กันมาตลอด ตอนนี้ไรท์มีเรื่องใหม่แล้ว ตามไปอ่านกันได้ค่ะ
ความคิดเห็น