คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บอกว่าไม่ง้อไงเล่า[100%]
“ก๊อกๆ......แทจ๋าาา ยุนยุนเอง เปิดประตูโหน่ยยยย”ยุนอาเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของแทยอนกับยูริแล้วเคาะประตูด้วยความสดใสและอารมณ์ดี
.
.
.
“เงียบกริ๊บเลย น่าเบื่อจริงๆพวกขี้เกียจ”- - ยุนอายืนพูดคนเดียวก่อนจะเคาะอีกครั้ง “ก๊อกๆ”
.
.
.
“อืมมม ดีจริงๆ ไม่มีใครอยู่ใช่มั้ย งั้นฉันจะไปห้องพี่ฟานี่นะ”ยุนอาพยายามตะโกนด้วยเสียงดังจนคอแทบแตกอย่างไม่เกรงใจห้องข้างๆ ทำแบบนี้ก็เพื่อให้เสียงเข้าไปในห้องมากที่สุดแล้วก็สะบัดตูดเดินออกไป
“แกร๊กๆ.....เดี๋ยวนังยุน แกไปหาพี่ฟานี่คนเดียวพอนะ”เป็นยูริที่เปิดประตูออกมาในสภาพหัวกระเซอะกระเซิง เสื้อก็ติดกระดุมผิดเม็ด แถมตาก็เกรอะกรังเต็มไปด้วยคราบเหลืองๆ เอ่อ ขี้ตานั่นแหล่ะ
หวีผมให้ดูดีหน่อยก็ไม่ได้เนอะ แล้วเสื้อแม่ม - -^ ทุเรศจริงๆ ประธานรุ่นบ้าไรวะเนี่ย
“ไอ้ยูล แกอยู่ในห้อง แล้วทำไมไม่เปิดประตูวะ”ยุนอามองหน้ายูริแบบปลงๆ มันจะดูห่วยมาก ถ้าเกิดว่าไอ้เพื่อนตัวแสบไม่ได้หน้าตาดีและมีดีกรีเป็นถึงประธานรุ่นที่น่าเคารพยกย่อง
“แต่แกไม่ได้เรียกฉันนี่นา”ยูริบอกพลางเสยผมไปข้างหลังให้ดูดี..กว่านี้
“เออได้ งั้นฉันไม่รับปาก”
“ล้อเล่นน่าๆ แทยังไม่ตื่น เข้ามาก่อนสิ”ยูริเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้ยุนอาเดินตามเข้ามา “แกเข้าไปปลุกมันก็ได้นะ”
“รอมันดีกว่า เดี๋ยวมันด่าฉัน”
“ก็ดี งั้นฉันไปนอนต่อนะ”ยูริพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป ปล่อยให้ยุนอานั่งรอแทยอนอยู่ที่ห้องรับแขก
“อือ”
.
.
.
.
“สิบนาทีแล้วนะว้อยนังแท”
.
.
.
.
.
“แกร้ก.....อ้าวยุนอา มาทำไรเหรอ”แทยอนเปิดประตูออกมาจากห้องด้วยชุดเสื้อยืดตัวใหญ่ๆกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ถ้าคนที่หน้าตาไม่ดีคงจะถูกมองว่าเป็นพวกโลโซ แต่งตัวไม่เป็น แต่ในเมื่อโลกเรามันสองมาตรฐาน พออยู่บนตัวของคนตัวเล็กแล้ว กลับได้รับคำชม ตัวขาวๆกับเสื้อตัวใหญ่ น่ารักอย่างนู้นน่ารักอย่านี้ ถุ้ย!!
“ว่าจะชวนแกไปเที่ยว”
“อ่อ แล้วมานานยัง โทษทีๆ”แทยอนบอกขณะใช้มือควานหาหมวกแก๊ปบนตู้และหยิบเสื้อโค๊ตที่แขวนอยู่ที่หลังประตูมาใส่เพื่อเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก
“ครึ่งชั่วโมงได้”
“อ่อออ แล้วจะไปไหนอ่ะ”
“สตูดิโอพี่ฮโย”
“พี่ฮโยอันยอง ฮ้าวววววว”แทยอนเดินเข้ามาทักทายพลางปิดปากหาววอดๆใส่หน้าคู่สนทนา
“เออ หวัดดี แกอย่าหาวเวลาทักทายได้ป่าววะ”
“โห่พี่ แทงง่วงอ่ะ ไอ้ยุนแม่งรีบ”แทยอนสนทนายืนกับรุ่นพี่ต่างมหาลัย ก็เลยถือโอกาสเอาหมวกและโทรศัพ์ไปวางจองที่ไว้บนเก้าอี้
“โทษทีว่ะ ก็พี่ฮโยเค้าเรียกมาอ่ะ”ยุนอาบอกกันเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกผิดนิดหน่อย ย้ำ!!!!ว่านิดหน่อย
“เออ ไปเปลี่ยนชุดไป ถ่ายแบบนิดนึง ทั้งคู่เลย”
“เปลี่ยนชุดด้วยเหรอพี่”แทยอนถามด้วยใบหน้าเหรอหราเพราะเขามาที่นี่โดยไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย
“แหงดิ ฉันไม่ให้แกถ่ายกับชุดที่เหมือนกับโจรแบบนี้หรอก ไปเปลี่ยนชุดแล้วมาถ่าย”ฮโยบอกับแทยอนแค่คนเดียวเพราะยุนอาเดินไปเปลี่ยนชุดแล้ว
“สั่งจัง”
“บ่นไร”
“เปล่าจ้า”
โอ้ยยยยยย ชีวิตคิมแทมีแต่ต้องอยู่ใต้อำนาจ!!!!!
“เปลี่ยนท่าครับ....เอียงขวานิดนึงครับ”ช่างภาพมืออาชีพตะโกนบอกขณะที่นัยน์ตาก็ยังจดจ้องอยู่กับตัวกล้องเหมือนเดิม
“ขวาไหนคะพี่”แทยอนตะโกนถาม
เอ้า ขวาไหนฉันจะรู้ได้ไง ขวาพี่หรือขวาฉันเล่า!!!!
“- -* ขวาน้องแทเลยครับ”ช่างภาพอารณ์เสียนิดหน่อยที่เด็กตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักคนนั้นเอาแต่ถาม เฮ้ออ ช่างขัดกับหน้าตาเสียจริง เอาเถอะ หน้าตาน่ารัก พี่อภัยให้
“โอเคค่ะ”
“คร้าบบบ สวยมาก น้องยุนจับปอยผมน้องแทนิดนึงครับ โอเค เสร็จแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ยุนโฮ”ฮโยยอนเดินเข้ามา ปรบมือให้ทั้งนางแบบและตากล้องที่ตั้งใจทำงาน ถึงแม้ว่าจะติดที่แทยอนก็เถอะ
“ไม่เป็นไรฮะ นางแบบเค้าตั้งใจมากเลย ภาพเลยออกมาสวย แถมมือใหม่ด้วยหนิ ดีกว่าที่คิดมาเลยล่ะ”ยุนโฮส่งยิ้มไปให้กับทุกคน “แล้วถ้ามีโอกาส ร่วมงานกันใหม่นะครับ”ยุนโฮยื่นมือไปหาแทยอนและยุนอาเพื่อแสดงความเป็นมิตร
“ค่ะ ยินดีค่ะพี่ยุนโฮ”ยุนอาบอกกับยุนโฮแทนแทยอน เพราะแทยอนบอกว่าสตูนี้ร้อนมากจึงแค่จับมือแล้วโค้งให้ยุนโฮเท่านั้น จากนั้นก็วิ่งเข้าห้องแต่งตัวไปเลย
“เจอกันใหม่ครับ”ยุนโฮโค้งให้แล้วก็เดินไปดูภาพที่จอต่อ
“ไปเปลี่ยนชุดไปยุน บอกไอ้แทให้มาเอาโทรศัพท์กับหมวกมันไปด้วย คนที่ชื่อหมีอ้วนโทรมาน่ะ สั่นเป็นเจ้าเข้าตั้งแต่เริ่มถ่ายละ”
“จ้าพี่ฮโย”
“พี่ฟานี่ ฉันแค่ถ่ายแบบเอง ไม่ได้ม่อสักหน่อย”-3-แทยอนยืนจิ้มนิ้วตัวเองไปมาอยู่หน้าห้องของทิฟฟานี่ด้วยความประหม่า
ไม่ใช่ประหม่าเขินนะเฮ้ย ประหม่าว่าจะโดนอะไรเนี่ยแหล่ะ!!!!
“เอ่อ พี่ฟานี่ ยุนไปแล้วนะ บายว่ะแท”ยุนเห็นว่าสถานการณ์ข้างหน้าไม่ค่อยดี ปล่อยเพื่อนไว้คนเดียวดีกว่า
เฮ้ย เดี๋ยวนะๆ สถานการณ์ไม่ดีแต่ปล่อยเพื่อนไว้เนี่ยนะ
“โธ่นังยุน ชวนไปแล้วก็ทิ้งอีกละ”
“ฉันงอน ง้อด้วย”ทิฟฟานี่บอกกับแทยอนแล้วก็เดินก็เดินกอดอกเข้าห้องด้วยใบหน้าง่ำงอ
ถ้าไม่ง้อนะ จำไว้ แล้วไม่ต้องมาเผาผีกันเลยไอ้เตี้ยปากหมา
“ทำไมฉันต้องง้อด้วยล่ะพี่”
“ได้ งั้นแกก็ไม่ต้องง้อ......ปั้ง!!!”ทิฟฟานี่ปิดประตูใส่หน้าแทยอนอย่างแรง
“จ้างให้ฉันก็ไม่ง้อว้อยยยย”
“พี่ฟานี่ เดี๋ยวเค้าพัดให้เองน้า พี่ยืนเฉยๆก็พอ”แทยอนในสภาพการใช้สกิลการหนีบขั้นเทพกำลังกางร่มให้กับทิฟฟานี่และพัดให้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ถือทั้งกระเป๋าของทิฟฟานี่แล้วก็มีของตัวเองด้วย ไหนจะแก้วน้ำ ไหนจะโทรศัพท์อีก
“ใครจ้างแกมาล่ะ”
“พี่ฟานี่ ฉันล้อเล่นเองน่า นี่ไม่มีใครจ้างมาเลยนะ ฉันเสนอตัวมาเอง”
“เสนอหน้าต่างหากย่ะ”
“ก็ได้ๆ พี่ฟานี่จ๋า ฉันง้อแล้วไง ขอโทษน้าพี่”
“เอาน้ำมา”
“อ่ะนี่จ้า น้ำๆ”แทยอนหนีบร่มเอาไว้และส่งแก้วน้ำให้ทิฟฟานี่แล้วก็กางร่มต่อ “หายงอนยังพี่”ส่งยิ้มไปให้กลายๆคล้ายกับการขอขมารุ่นพี่ที่ทำตัวเหมือนเด็กคนนี้
“ไม่”
“น่านะพี่ฟานี่”
“ไม่”
ม๊วฟฟฟฟ
“ไอ้บ้าาาา”ทิฟฟานี่ด่าแทยอนแล้วก็เสหน้าไปทางอื่น
จะให้มันรู้ได้ไงว่าฉันเขินน่ะ
“ปากด่าฉันแต่หน้าพี่แดงน้าพี่”
“แกชอบฉวยโอกาสกับฉันนี่”
“ฉันขอพี่จะให้เหรอออ”
“อย่าถาม เพราะแกก็ไม่เคยคิดจะขอ”
“แน่นอนอยู่แล้วพี่ ใครจะขอก่อนล่ะ”
“อ่ะถือ”ทิฟฟานี่ยื่นแก้วน้ำคืนและเดินไปหารุ่นน้องที่ติดป้ายอยู่ “เอาโทรศัพท์กับกระเป๋าฉันมา”
“เดี๋ยวฉันถือให้”
“เอามาเหอะน่า เดี๋ยวแกล้ม เดินตามมาๆ”
“พี่ฟานี่ ฉันว่าพี่ไปกินข้าวเหอะ น้องเค้าพักกันหมดแล้ว”
“อีกสองบอร์ดเอง จะเสร็จแล้ว จะได้ไปจัดในหอประชุมต่อ ไปช่วยพี่ปีสามน่ะ”
“งั้นฉันทำเอง พี่ไปกินก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่สิก้ารอนาน”
“งั้นแกมาทำ”ทิฟฟานี่วางอุปกรณ์ติดบอร์ดลงกับพื้นแล้วส่งต่อให้แทยอน
“พี่ไปก่อนเลย”
“ไม่เป็นไร ฉันรอ ยังไงๆก็ไปกินด้วยกันอยู่ดียูลยุนมันอยู่กับสิก้า”
“ก็ได้ แปปนึงละกัน”
“นังยุนแกกินช้าว่ะ เร็วหน่อยได้ป่ะ”แทยอนบอกเพราะเธอเริ่มหงุดหงิด จากที่ทิฟฟานี่และแทยอนมาทีหลัง กลับต้องมานั่งรอยุนอาที่ละเลียดกินพาสต้าอยู่ด้วยความใจเย็น
แถมยังทำหน้าระรื่นอีก โอ๊ย คิมแทเกลียดใบหน้าแบบนี้
“เออใช่ เขมือบเร็วๆหน่อยได้ป่ะวะ.....กินน้ำป่ะสิก้า”ยูริด่าเพื่อนสนิทแล้วส่งน้ำไปให้กับคนรัก
“ฉันเขมือบตอนนี้ไม่ได้เว้ย”ยุนอาพูดขณะก้มหน้าลงและกินอย่างสุภาพ เอ่อ..ถึงจะพูดไปด้วยกินไปด้วยก็เถอะ “น้องซอนั่งอยู่โต๊ะตรงข้าม ฉันต้องรักษาภาพพจน์”
“- - สรุปนี่ฉันต้องนั่งรอแกรักษาภาพพจน์เรอะ”แทยอนเท้าคางมองยุนอาด้วยใบหน้าเรียบๆ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่คือน้องเขาไม่ได้มองแกเลยอ่ะยุน”เจสสิก้าเปรยขึ้นมาหลังจากดูดน้ำที่มีเบ๊คอยเอาอกเอาใจเสร็จ
“เห้ย อย่าไปตัดความหวังมัน คนเราอยู่ได้ด้วยความหวัง”ทิฟฟานี่เปรยขึ้นมากลางโต๊ะที่กำลังเถียงกันอยู่ ก็รู้สึกตงิดๆนะ ถ้าไม่ช่วยไอ้รุ่นน้องที่กำลังรักษาภาพพจน์อยู่น่ะ
“ใช่มั้ยล่ะพี่ฟานี่ ฉันรักพี่ที่สุดเลยยยย”
“เหอๆ” - -+
“แกอย่าทำตาวิบๆแบบนั้นเลยแท น่าขนลุก”ยุนอาพูดแล้วก็ดูเส้นเข้าปากไปด้วย
“งั้นฉันไปก่อนดีกว่า ป่ะพี่ฟานี่”
“ฉันไปก่อนนะ ฉันอยู่หอประชุมน ยูลแกต้องมาช่วยงานด้วย”ทิฟฟานี่บอกพลางยืนขึ้น “ป่ะแท”
“ดวงตายิ้มนั้นเป็นของฉัน”แทยอนโพล่งขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในหอประชุม
“อะไรของแกน่ะ”
“พี่ก็อย่ายิ้มเรี่ยราดสิ ยิ้มให้ฉันคนเดียวพอ”
“เอ่อ ขอโทษนะแท ฉันยกตายิ้มของฉันให้แกเมื่อไหร่กัน”
“ฉันลืมแล้ว อย่ายิ้มให้ใครนะรู้มั้ย ไปทำงานไป ฉันจะไปทำงานกับเพื่อน”แทยอนบอกและทำท่าจะเดินไปแต่ก็หันกลับมาพูดกับสาวตายิ้มอีกรอบหนึ่ง “อ้อ ระวังหน่อยนะพี่ แถวนี้สีเยอะ”
“กลับกันเหอะพี่ฟานี่ ฉันหิวแล้ว ไปทำอะไรให้กินหน่อย”แทยอนเดินมาหารุ่นพี่ตายิ้มหลังจากขี้เกียจทาสีต่อ ก็เลยวางไว้แบบนั้น
คนอื่นเค้าก็กลับหมดแล้วน่า มีแต่ยัยบ้าชอบทำงานที่ยืนอยู่ข้างหน้านี่แหล่ะ จะทำต่อน่ะ
“แต่ว่าฉันยังทำไม่เสร็จอ่ะ”
“โห่พี่ เค้าก็ยังไม่เสร็จกันหมดแหล่ะ กลับเหอะ เพื่อนพี่ก็ทยอยกลับแล้วน่ะ”
“งั้นกลับกันได้แล้วพวกแก เจอกันพรุ่งนี้นะ”ทิฟฟานี่บอกลาพวกเพื่อนๆที่นั่งหลังขดหลังแข็งทำงานกันอยู่กลับบ้านได้
“บ๊ายบายนะฟานี่”
“จ้า กลับดีๆนะ”ทิฟฟานี่บอกลาเพื่อนและเก็บของเข้ากระเป๋า “แปปนึงนะแท”
“ช่วยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก เสร็จแล้ว”
“ฉันอยากกินต๊อกโบกี้ พี่ทำให้กินด้วย”
“ก็ได้ ฉันกินด้วยดีกว่า”
“โอเคเลยพี่ ทำอร่อยๆนะ”
“ฮู้วววว ร้อนนนน อ่าาาห์”แทยอนเป่าลมออกจากปากแรงๆด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความร้อนภายในปาก “ทำไมพี่ไม่เป่าให้ฉันก่อนเนี่ย”
“ฉันป้อนให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“งั้นฉันกินเองก็ได้ เชอะ”แทยอนสะบัดบ๊อบและหยิบตะเกียบขึ้นมา “หืมม?”
อะไรของพี่ อยู่ๆก็เอามาจ่อหน้าฉัน
“กินเถอะน่า อันนี้เป่าแล้ว”
“อ่อออ ขอบคุณ”แหม อันที่มันไม่ร้อนนี่อร่อยจริงๆเลย “พี่เอาน้ำไหม เดี๋ยวเอามาให้”
“นมละกัน”
“เออดี กินเยอะๆนะ จะได้ไปเลี้ยงตรงนั้นสักที”
“อะไรนะยะ”
“เปล่าจ้า”
“งั้นฉันกลับเลยนะพี่ฟานี่”
“เชิญ”
“ฝันดีนะ”แทยอนโบกมือลาแล้วใส่รองเท้า
“แกลืมอะไรเปล่าเตี้ย”
“หาาา ฉันก็ไม่ได้ลืมนี่”แทยอนทำหน้าเหรอหราเพราะตอนเข้ามาในห้องทิฟฟานี่ เธอแทบไม่ได้หยิบอะไรมาด้วยซ้ำ
“ลืมสิ”ทิฟฟานี่พองลมในแก้มข้างซ้ายแล้วเอียงไปหาแทยอน
“อ๋อ จุ๊บ~”แทยอนฝังจมูกลงไปในแก้มเนียนของร่างบาง พร้อมกับสูดดมความหอมจากทิฟฟานี่ด้วยความหลงใหลสักพัก แล้วค่อยก็ถอนออกมา “ฝันดีนะพี่ฟานี่ ฝันถึงฉันด้วยล่ะ”
“ฝันถึงแกคงไม่ใช่ฝันดีหรอกย่ะ”
“งั้นพี่คงฝันร้ายชัวร์เลยล่ะเพราะพี่ต้องฝันถึงฉันแน่ๆ ฮ่าๆ บายนะ......แกร้ก”แทยอนบอกลาและปิดประตูห้อง
“ขอฉันเป็นแฟนสักทีสิตาบ้า”
“ค่ะๆ ขอบคุณมากค่ะทุกคน”ทิฟฟานี่ยิ้มให้กับตัวเอง เพราะการประชุมจัดงบประมาณในงานเป็นไปอย่างราบรื่น
“คุณเสนอดีมากเลยครับนักศึกษา ผมล่ะดีใจที่มีคนเก่งๆอยู่ในมหาลัยเรา”อาจารย์อาวุโสท่านหนึ่งเดินเข้ามาทักหลังจากประชุมเสร็จ
“ขอบคุณมากค่ะอาจารย์”
“คุณสนใจไปศึกษาต่างประเทศมั้ยครับ ผมจะเสนอชื่อคุณ”
“คะ??? ”
“ทุนไปต่างประเทศน่ะครับ ไม่นานหรอก คุณจะได้ประสบการณ์ด้วย”
“เมื่อไหร่เหรอคะ”
“หมดกิจกรรมนี้ครับ จัดงานเสร็จเมื่อไหร่ ถ้าคุณได้รับการคัดเลือก จะได้ตั๋วทันที”
“ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ หนูตกลงค่ะ”
“ครับ แล้วผมจะแจ้งให้ทราบนะ โชคดีครับคุณฮวัง”
“ค่ะ”ทิฟฟานี่โค้งอย่างนอบน้อมตอบกลับไปให้
“วันจันทร์แสนรื่นรมย์
.
.
ผลั้วววว
“โอ้ยยยย แกตบฉันทำไมนังยุน”
“วันจันทร์บ้านป้าแกสิรื่นรมย์”
.
.
ผลั้วววว
“โอ้ยยยย แกตบฉันทำไมนังยูล”
“แทมันพูดถูกแล้ว พวกฉันอยากมาเรียน”ยูริบอกพลางปัดมือเบาๆหลังจากเอาไปสะกิดกบาลเพื่อนรัก
“อุ๊ย ขอบคุณที่เข้าข้างน้องแทค่ะพรี้ยูลลล”
“แต่ฉันไม่อยากมา ฉันอยากอยู่ห้องกับน้อซอออ”ยุนอาบอกพลางเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้
“แกบ้าป่าว แกอยู่มหาลัยเดียวกับซอนะ ก็เจออยู่ดี”แทยอนลูบหัวตัวเองไปพลางถามไปพลาง
“มันคนละคณะนี่นา TT^TT น้องเค้าเรียนคณะวิทยาศาสตร์อ่ะ มันคนละโยชน์กับคณะเรานะเว้ย”
“เออว่ะ น่าสงสารเนอะแท”
“ไม่ล่ะ ฉันไปก่อนน้าาาา บายยยเพื่อนรัก”แทยอนบอกลาและวิ่งเข้าไปในตัวอาคาร
“โฮฮฮฮ แทมันทิ้งฉันอีกแล้วอ่ะยูล อะอ้าววว อียูลลลลลล แกกลับมาเดี๋ยวนี้เลยยยย!!!!!!!!”
“พี่สาวจ๋า ฉันมาช่วยพี่แล้ววว”
“ทาสีให้ฉันเลย คนอื่นเขามีงานกันหมดแล้วนา”
“จ้าๆ เอาสีอะไรอ่ะ”
“ชมพูละกัน สีชมพูน้อยมากเลยงานนี้”
“เดี๋ยวนะพี่ฟานี่ พี่บอกว่าสีชมพูน้อยเรอะ”แทยอนถามขณะมองไปรอบๆ “พี่แหกตาดูรึยังอ่ะ”
“ฉันสั่งก็ทำไปเหอะน่า”ทิฟฟานี่บอกแล้วเดินไปสั่งงานที่ส่วนอื่นต่อ
“ทำไปเหอะแท พี่ฟานี่เขาก็พูดแบบนี้กับทุกคนแหล่ะ”โบราที่นั่งทาสีอยู่ข้างๆพูดขึ้นมาหลังจากที่ทิฟฟานี่เดินออกไป
“เหมือนกันยังไงวะ”
“สีชมพูน้อยมากเลยงานนี้~ แกเชื่อมั้ย อ้วกฉันแทบออกมาเป็นสีชมพูละ จะชอบอะไรขนาดนั้นวะ”
“ฉันคิดเหมือนแกเลยว่ะ”แทยอนหัวเราะเบาๆเพราะกลัวว่าทิฟฟานี่จะได้ยิน “ยัยหมีตายิ้มคลั่งสีชมพูเอ๊ย”
เม้นกันเยอะๆ ทุกเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ตาดำๆ *0*
ความคิดเห็น