คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เคะได้เมะคือยอดเคะ // ทิฟฟานี่ประสาทหลอน??
“แล้วคุณล่ะ...คิมแทยอน ยินดีรับทิฟฟานี่ฮวังเป็นเจ้าสาวหรือไม่”
“เอ่อ”แทยอนอึกอักเล็กน้อย เขาหันไปมองหน้าบาทหลวงก่อนจะหันกลับมาโฟกัสที่ใบหน้าหวานของทิฟฟานี่ดังเดิม “รับค่ะ”แทยอนส่งยิ้มบางๆให้กับเจ้าสาวของเขา
จะว่าไป ทิฟฟานี่ก็สวยนะ น่ารักมาก นี่ไม่ได้จะเล่นมุกอะไรหรอกนะ แต่บางที เราอาจจะเคยเจอกันมาก่อนก็ได้น้าฟานี่อา เอร้ยยยยย เห้ยเดี๋ยวๆ เข้าพิธีๆ
“ครับ มีใครคัดค้านการแต่งงานของทั้งคู่หรือไม่”บาทหลวงมองไปทางแขกเหรื่อด้วยท่าทางสุขุม “ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวแลกแหวนกันครับ”
แทยอนมองใบหน้าหวานตรงหน้าด้วยแก้มทั้งสองข้างที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ ก็เธอยิ้มให้นี่นา แทยอนหยิบแหวนจากกระเป๋าของทักสิโดสีขาวสะอาดตาและบรรจงสวมมันเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้ายของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหม่า...มากกกกกก
ทิฟฟานี่ยกยิ้มมุมปากและใส่แหวนให้แทยอนบ้างก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหูของคนตัวเล็ก “จูบฉันสิคะพี่แท” ทิฟฟานี่เหยียดยิ้มช้าๆและหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสจากคนตรงหน้า
แทยอนมองใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกสับสนเล็กน้อยและค่อยๆขยับตัวไปใกล้ทิฟฟานี่มากกว่าเดิม มือเรียวยกขึ้นรั้งเอวบาง(?)ให้ขยับเข้ามา แทยอนก้มลงมอบสัมผัสอ่อนโยนให้ ลิ้นเล็กค่อยเข้าไปในโพรงปากของอีกคนอย่างชำนาญ
โธ่ เกิดมาอายุขนาดนี้แล้ว ไม่เคยสิแปลก อย่าคิดว่าฉันแก่แดดเส่ -3-
แทยอนค่อยๆผละออกมาก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกว่านี้ เขาสบตากับร่างบาง แววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการของทิฟฟานี่ถูกส่งมาให้แทยอนได้รับรู้ แทยอนเริ่มกระสับกระส่ายเมื่อแม่สาวยั่วสวาททำให้เขาอยากจะกดเธอเสียจริงๆ พิธีก็พิธีเถอะ!!!!
“จบพิธีแล้ว พ่อขอให้อยู่ด้วยกันนานๆนะลูก”บาทหลวงปิดหนังสือและส่งยิ้มให้กับคู่รักข้าวใหม่ปลามันแล้วค่อยเดินเข้าไปในตัวโบสถ์
“ขอบคุณมากค่ะ”แทยอนก้มโค้งให้กับบาทหลวงและมองตามบาทหลวงจนลับสายตา
“ยินดีด้วยนะลูก”ซูฮยอนที่เดินเข้ามาพร้อมกับแทฮียิ้มให้กับลูกสาว และหันไปโค้งให้กับทิฟฟานี่
ทิฟฟานี่พยักหน้ารับ “ฉันจะให้แด๊ดโอนเงินเข้าบัญชีคุณทันที”ทิฟฟานี่ยืดตัวเต็มความสูงและใช้มือพัดให้กับตัวเองไล่ความร้อนเบาๆ “ตามสัญญา แด๊ดจะยังเป็นหุ้นส่วนของบริษัทของคุณอยู่”
“ขอบคุณมากครับคุณหนู”ซูฮยอนโค้งให้เด็กสาววัย 17 ปีอย่างไม่อายใคร เขาต้องขอบคุณเธอซะอีกที่ให้บริษัทของเขาได้รุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้ง
มีหลายครั้งที่บริษัทของเขาใกล้จะล้มละลาย คุณพ่อของทิฟฟานี่ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอ ถ้าไม่ได้ทิฟฟานี่ เขาไม่มีทางที่ได้ยืนอยู่ตรงนี้เลย
บริษัทคิมคอร์เปอร์เรชั่น เคยรุ่งเรืองมากเมื่อสมัยที่แทยอนยังเด็กๆ แต่ใครจะเชื่อล่ะ ว่าเพราะเด็กตัวเล็กๆคนนึงที่ไปขอให้พ่อตัวเองอย่างคุณฮวังลดตัวลงมาช่วยบริษัทเล็กๆของเขา
เขาล่ะดีใจมากเพราะหลังจากทิฟฟานี่หายไปหลายปีก็กลับมาอีกครั้ง แล้วยิ่งช่วงเศรษฐกิจแบบนี้แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าแทจะจำคุณหนูได้มั้ย
ซูฮยอนยิ้มให้กับความคิดของตัวเองและบีบมือของแทฮีที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างอ่อนโยน
“โชคดีนะแท”แทฮียิ้มให้ลูกสาวบางๆก่อนจะโค้งให้ทิฟฟานี่เป็นการขอบคุณ แต่ทิฟฟานี่กลับเหยียดยิ้มกลับมาให้
“ค่ะแม่”แทยอนตอบรับและกอดผู้เป็นมารดาแน่นๆ
“ไปกันเถอะพี่แท”ทิฟฟานี่กระตุกชายเสื้อแทยอนเบาๆให้หันมาหาเธอ
“อื้อ...ไปนะแม่”แทยอนบอกลาและหันหน้ามาหาทิฟฟานี่ที่ยืนรออยู่ “ป่ะ”เขาส่งมือให้ทิฟฟานี่จับเอาไว้แล้วค่อยเดินไปตามทางที่ทิฟฟานี่ดึงเขาไป
“อย่าร้องสิคุณ”ซูฮยอนบอกกับภรรยาเบาๆเมื่ออยู่ๆแม่คุณก็ต่อมน้ำตาแตกเสียอย่างนั้น
เฮ้อ.....ผมเอาใจไม่ถูกครับ
“ว้าววว ห้องสวยจัง”แทยอนตะโกนขึ้นเมื่อเคลื่อนกายเข้ามาในห้องสูทสุดหรูของทิฟฟานี่ที่คุณฮวังพึ่งเปิดให้ใหม่ๆเพื่อรองรับคู่รักคู่ใหม่
“อื้ม มหาลัยพี่แทก็อยู่ใกล้ๆนี่”ทิฟฟานี่พูดพลางมองไปรอบๆห้องที่คุณฮวังให้คนมาจัดใหม่
เฮ้ออออ ไหนบอกว่ารู้ใจฟานี่ไง แด๊ดอ่ะ ทำไมโต๊ะเป็นสีน้ำตาลหา!!!!!
“ใช่ แล้วฟานี่เรียนไหนล่ะ....เอ่อ”แทยอนถามแต่ก็ต้องตกใจเพราะอยู่ๆทิฟฟานี่ก็พลักเขาลงบนโซฟาสีชมพูแปร๊ดด
“ไฮสคูลนานาชาติข้างๆมหาลัยพี่ไง”ทิฟฟานี่กระซิบข้างหูพลางนั่งลงบนตักแทยอนและใช้มือดันไหล่เอาไว้เพื่อรักษาระยะห่าง
“อื้อหือ”แทยอนเผลอสบถออกมาเมื่อทิฟฟานี่รุกเขาจนแผ่นหลังติดกับโซฟาแบบที่ขยับต่อไม่ได้แล้ว ใบหน้าแทยอนเริ่มเปลี่ยนสีเมื่อทิฟฟานี่ซบลงบนอกเขา “ฟานี่อา...พี่หนักจัง”
“ปั้ก!!”ทิฟฟานี่เงยหน้าขึ้นมาแล้วใช้สันมือทุบเข้าที่ศีรษะของแทยอนทันที “ฉันตัวเล็กกว่าพี่นะ”
“โอยยย พี่ล้อเล่นเฉยๆ”แทยอนลูบหัวตัวเองป้อยๆและเบ้ปากด้วยความเจ็บปวด
“พี่แท”ทิฟฟานี่พูดพลางใช้มือดันโซฟาเอาไว้ในขณะที่ปลายจมูกก็อยู่ชิดกับแทยอน “บรรยากาศมันชวนให้ฉันอยากเสียตัวจัง”
“อะ...เอ่ออ”ใบหน้าของแทยอนแดงก่ำโดยอัตโนมัติ
โอยยยย ขออะไรแบบนี้ได้ยังไงเนี่ยยยย
“ฉันล้อเล่นน่าพี่”ทิฟฟานี่กดจมูกโด่งรั้นกับแก้มเนียนใสของร่างเล็กหนักๆแล้วค่อยถอนออกมา
“อื้ออ”แทยอนครางรับในลำคอเพราะทำตัวไม่ถูก เขาเหม่อมองใบหน้าหวานของทิฟฟานี่อย่างเหม่อลอย มือเรียวของแทยอนเผลอนำไปลูบตามโครงหน้าของทิฟฟานี่โดยไม่รู้ตัว แทยอนเหมือนต้องมนตร์สะกดเมื่อสบตากับดวงตาสีน้ำครามน้ำทะเลจากคอนเทคเลส์น แทยอนมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาทิฟฟานี่อย่างหวานซึ้ง
“พี่แท”ทิฟฟานี่สะกิดตัวคนที่มัวแต่ลูบใบหน้าเธอไปมาให้ตื่นขึ้นจากฝันซักที ส่ายหัวน้อยๆให้กับความบ้าของแทยอน แล้วก็อมยิ้มคนเดียว
“ว่าไง”แทยอนรับคำพร้อมกับรีบเอามือมาวางไว้ข้างลำตัวเหมือนเดิม
“พรุ่งนี้พี่ต้องไปส่งฉันที่โรงเรียนนะ”ทิฟฟานี่ลุกขึ้นจากตักของแทยอนและเดินหายเข้าไปในห้องครัวกว้างขวางสีชมพูสลับขาว
“ได้สิ ไหนๆพี่ก็เอารถมาแล้ว”แทยอนมองตามทิฟฟานี่เข้าไปในห้องครัว แล้วค่อยๆเดินตาม “ทำเป็นเหรอเรา”แทยอนยืนพิงพนังห้องครัวและหันหน้าไปทางสาวตายิ้มที่กำลังสวมผ้ากันเปื้อนลายมายเมโลดี้อยู่ แทยอนหัวเราะเบาๆกับความไม่รู้จักโตของทิฟฟานี่เบาๆ
“แค่เอาใส่ไมโครเวฟคงไม่ยากหรอกพี่”ทิฟฟานี่ตอบพลางผูกเชือกที่ผ้ากันเปื้อนอย่างชิลด์ๆ
“แล้วจะใส่ผ้ากันเปื้อนทำไม”
“อยาก”
แทยอนส่ายหัวให้กับคำตอบของทิฟฟานี่แล้วเดินเข้าไปหา “งั้นเดี๋ยวพี่ทำให้”แทยอนยิ้มและดึงแขนทิฟฟานี่ที่กำลังจะเอาอาหารกึ่งสำเร็จรูปออกมาจากตู้เย็น “แถวนี้มีซุปเปอร์ด้วยเหรอ”
“มีสิพี่”ทิฟฟานี่ผละออกจากตู้เย็นและเปิดทางให้แทยอนมาเอาวัตถุดิบไปทำอาหาร “แต่เป็นในห้างใกล้ๆน่ะ”
“อืมมม ก็ดี จะได้ไม่ต้องไปไกล”แทยอนพยักหน้ารับและหยิบผักและเนื้อออกมาจากตู้เย็น “ข้าวผัดกิมจิเนอะ”
“ยังไงก็ได้ แค่อร่อยก็พอ”ทิฟฟานี่บอกทั้งๆที่มือตัวเองก็ยังคงหยิบของว่างในตู้เย็นมากิน เธอจ้องมองแผ่นหลังของแทยอนที่กำลังขมักเขม้นทำอาหาร แล้วก็วางถุงขนมไว้ข้างๆ มือเรียวค่อยๆปลดผ้ากันเปื้อนออกแล้วก็เดินไปหาแทยอน
“อ้ะ”แทยอนสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆผ้ากันเปื้อนสีชมพูก็ถูกสวมเข้ามาที่คอ
“ฉันไม่ชอบที่คนทำอาหารไม่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพู”ทิฟฟานี่บอกและค่อยๆผูกผ้ากันเปื้อนให้กับแทยอน
“แต่พี่ไม่ชอบใส่นี่นา”แทยอนท้วงเบาๆและหันหน้ากลับมาสนใจอาหารบนกระทะต่อ “หั่นผักให้พี่หน่อย”แทยอนบุ้ยปากไปทางแครอทและกะหล่ำปลีเปียกโชกที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเขียงรอการสับ(?) “พอทำเป็นนะ”
“เป็นน่า ฉันไม่ได้บื้อ”ทิฟฟานี่ย่างสามขุม(?)เข้าไปหานักโทษแครอทและผักกาด
ย้ากกกกกกก ฉับ!!! ทิฟฟานี่แกว่งมีดเล่มใหญ่(ซะที่ไหน)ไปมาและสับ(หั่น)ลงที่คอของแครอท!!! ของเหลว(น้ำ)สีแดง(จากสีของแครอท)กระเด็นไปทั่วบริเวณ หึๆ!!! ทิฟฟานี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง(?) เธอเหยียดยิ้มมุมปากและหันหน้าไปหาแทยอน แล้วค่อยๆง้างมือขึ้น!!!!!
.
.
.
.
.
พอละ
.
.
ทิฟฟานี่ส่ายหัวกับตัวเองเบาๆก่อนจะหั่นแครอทช้าๆแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อแทยอนเอาอะไรสักอย่างมาทิ่มคอเธอ รู้สึกได้เลยว่ามันเย็น!!!
ปืนเหรอ!!
“โอ๊ะ~ เอาแครอทมาฝาก~~”แทยอนใช้แครอทที่ล้างแล้วจิ้มลงบนลำคอของทิฟฟานี่ไปมาก่อนจะส่งให้แม่นางอีกอัน “หั่นให้หมดนะคนสวย พี่ชอบ”
“โอ๊ย พี่นี่ก็”ทิฟฟานี่หัวเสียเมื่อเธอคิดไปเองได้ขนาดนั้น เธอกระชากแครอทมาจากแทยอนแล้วลงมือ สับ..สับ..สับ..และสับ!!!!!!
“ใจเย็นฟาเน่ เดี๋ยวได้สับนิ้วตัวเองแน่ ชอบดูหนังมาเฟียเหรอเรา”แทยอนจับไหล่ทิฟฟานี่และบีบเบาๆพร้อมกับปล่อยมุกออกไป
ทิฟฟานี่หันขวับมาจ้องหน้าทันที “นั่นมุกหรือหอย!!!”
“โธ่ พี่เห็นฟานี่เครียดดดส์”แทยอนลากเสียงยานและส่งเสียงเอสสสส
“อ้ายยยย พี่ไปดูข้าวผัดไป๊ มันจะไหม้แล้วววววว”
“เห้ยยยยยยยยยยยยย”
“อืมมมมม”แทยอนนั่งมองทิฟฟานี่ที่เอาแต่จ้องมองเธอหลังจากทานไปได้แค่คำเดียว “มีอะไรพูดมาเลยดีกว่า”
“ฉันว่ามันไม่อร่อยเลยอ่ะพี่”ทิฟฟานี่แสดงออกถึงรสชาติของข้าวผัดว่ามันห่วยทางสีหน้าโดยการเบ้ปาก “เค็มจี๊ด พี่ใส่เกลือเยอะไปใช่มั้ย”
“เหอๆ พี่ว่าไม่ได้ใส่เกลือเยอะไปหรอก...แต่พี่ใส่น้ำตาลแทนเกลือเลยล่ะ”แทยอนหัวเราะแห้งๆแล้วค่อยๆจิบน้ำส้มที่เธอเป็นคนคั้นมันกับมือ “เอาล่ะ ในเมื่อมันออกมาอีหรอบนี้ เราเวฟเอาละกัน ง่ายดี”
“พี่ควรจะรู้ตั้งนานแล้ว!!!!!!!”
“แล้วจะนอนกันยังไงอ่ะ”แทยอนยืนทำหน้าทำหน้าเจียมเจี๋ยมอยู่ข้างๆกับเตียงนอนคิงส์ไซส์ที่ดูก็รู้ว่ามันเป็นเตียงคู่รักแน่ๆ
“แต่งงานกันแล้ว ทำไมจะนอนเตียงเดียวกันไม่ได้ล่ะคะพี่แท”ทิฟฟานี่เดินเข้ามาพร้อมกับชุดนอนของแทยอน “พี่ไปอาบน้ำสิ”
“อือๆ”แทยอนรับคำแล้วหยิบชุดของเขาเข้าไปในห้องน้ำทันที
ทิฟฟานี่มองแทยอนที่เดินเข้าไปในห้องน้ำและรอจนประตูปิดลง ลำตัวกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆเผยอขึ้น มุมปากถูกยกขึ้นช้าๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวานที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางค์บางๆ
ดวงตาแพรวพราวจ้องมองหนังสือในมือและค่อยๆเปิดไล่ไปช้าๆ จดจำทุกรายละเอียดในไดอารี่ที่ถูกเขียนโดยพี่สาวที่อายุห่างกันเพียงวินาที เสียงหัวเราะแหบพร่าดังขึ้นเป็นระยะๆเมื่อมีรูปติดอยู่บนหน้ากระดาษ
เธอปิดไดอารี่ลงเมื่ออ่านมันจนพอใจแล้ว ทุกตัวหนังสือถูกเธออ่านซ้ำๆจนจำได้ขึ้นใจ ทิฟฟานี่เก็บสมุดอย่างมิดชิดเพื่อไม่ให้ใครหน้าไหนได้อ่านมัน...
“พี่มารับแล้ว ฟานี่อยู่ไหน”แทยอนที่อยู่ในชุดนักศึกษายืนพิงเมอร์ซิเดสสีบรอนซ์เงินพร้อมกับควงกุญแจไปมาพูดกับโทรศัพท์บางเฉียบที่มีทิฟฟานี่อยู่ปลายสายด้วยความอารมณ์ดี
(กำลังออกไป พี่รอหน่อยสิ)
“เร็วๆหน่อยเส่ มันร้อนน้า”แทยอนหยุดควงกุญแจและขยับแว่นกันแดดสีชาอันใหญ่เล็กน้อย
“แล้วพี่ยืนเก๊กทำไมล่ะ”ทิฟฟานี่เดินออกมาในชุดนักเรียนนานาชาติ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยการปัดบลัชออนที่แก้มให้กลายเป็นสีชมพูระเรื่อรับกับริมฝีปากอวบอิ่มน่าสัมผัส
เห้ยๆๆ อกุศลมากมาย นี่ฉันจะหื่นไปถึงไหนเนี่ย!!!
“พี่เปล่าเก๊กนะ แต่ขับรถก็ต้องใส่แว่นดำสิ”แทยอนยืนเถียงข้างคูน้ำ #ผิดๆ เถียงข้างๆคูๆพร้อมกับเปิดประตูรถให้ร่างบางเข้าไปนั่ง
ก็ต้องปรนนิบัติหน่อยสิ เจ้าสาวเขานะ
“โธ่พี่ ฟิล์มรถพี่ก็ดำจนมองไรไม่เห็นละ แว่นไม่เห็นต้องใส่เลย”ทิฟฟานี่ติงเขาเบาๆ มายืนเก๊กเป็นอาหารตาให้พวกนักเรียน แล้วบอกว่าร้อน โถ น่าหมั่นไส้ที่สุด
“เอาน่า อย่าบ่นเลยคนสวย”แทยอนมองตรงไปข้างหน้าก่อนจะเปลี่ยนเกียร์และออกรถ
“ไม่ได้เรียกว่าบ่น”
“ฮ่าๆ ไปขี่เรือเป็ดกัน”แทยอนหันหน้าใสๆมาขอความเห็นกับทิฟฟานี่
“ฉันไม่ปั่นนะ น่องโป่งพอดี”ทิฟฟานี่ส่ายหัวพรืด คิดได้ไง เอาคนสวยไปปั่นเป็ด กว่าจะปั่นแต่ละทีนี่กล้ามแทบจะขึ้น
“พี่ก็ไม่ได้ให้ฟานี่ปั่นซะหน่อย พี่ปั่นให้น่า”
“แบบนั้น ค่อยดีขึ้นมาหน่อย”
“จะกินไรก่อนป่ะ”แทยอนมองซ้ายมองขวาแล้วหักพวงมาลัยเพื่อยูเทิร์นทันที
“อยากกินคิมบับที่สถานีอ่ะ แวะแปปนึง ใกล้ๆนี้เอง”
“นั่นป่ะ เร็วๆนะ”แทยอนจอดรถแล้วปล่อยให้ทิฟฟานี่ลงไปซื้อของ
“หึ”เสียงหัวเราะแบบเย้ยหยั่นดังออกมาจากลำคอของทิฟฟานี่หลังจากที่ลำตัวกระตุกเป็นรอบที่สอง “หน้าโง่”
ทิฟฟานี่เดินไปที่ร้านขายคิมบับตามที่ได้บอกแทยอนเอาไว้ เธอซื้อมาสองกล่องเพื่อที่จะให้แทยอนกินด้วย
“โอ้ยย”เธอเผลอร้องออกมาเมื่อมือของเธอกำแน่นจนเกินไป ทิฟฟานี่เดินมาที่รถ เธอจับที่หน้าอกตัวเองเบาๆก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ
ทิฟฟานี่เปิดประตูรถและส่งยิ้มหวานละลายใจให้แทยอน “รอนานมั้ยคะ”
“ไม่หรอก แล้วข้างนอกร้อนมากรึเปล่า ฟานี่ดูเหงื่อออกเยอะจัง”แทยอนถามพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเทาอ่อนซับเม็ดเหงื่อที่ใบหน้าของร่างบางเบาๆ
“ค่ะ”ทิฟฟานี่ครางรับและส่งกล่องคิมบับให้แทยอน
“ถ้าร้อนขนาดนี้ เรากลับกันเถอะ เนอะ”แทยอนเอ่ยชวนทิฟฟานี่แล้วสตาร์ทรถ “เอ้อ วันนี้พี่ไม่นอนด้วยนะ พี่จะไปทำรายงานบ้านเพื่อนน่ะ”
“แล้วจะเอาเสื้อผ้าไปรึเปล่า”
“ไม่อ่ะ พี่จะไปเลยพอส่งฟานี่เสร็จ”
ทิฟฟานี่นั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้อง และแน่นอน ตอนนี้เธออยู่คนเดียว “พ..พอเถอะค่ะ พี่..”ทิฟฟานี่ตัวสั่นเป็นลูกนก น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยช้าๆ
“หึๆ”
ทิฟฟานี่ถอยกรูดจนแผ่นหลังแนบชิบกับผนังห้อง “ข..ขอโทษ ฉันขอโทษ ฮึก...”เธอพึมพำราวกับคนที่กำลังเสียสติ มือบางถูกกำเอาไว้อย่างแนบแน่น เล็บสีชมพูจิกเข้ากับมือตัวเองเพื่อเรียกสติ “ขอร้องล่ะ”
“ได้ ถ้าแกอยากจะร้อง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”ทิฟฟานี่กรีดร้องเมื่อมีอะไรซักอย่างโผล่ขึ้นมาตรงหน้าเธอ
“หึๆ หึๆ”เสียงหัวเราะสยองขวัญดังขึ้นเมื่อทิฟฟานี่สลบไป “ยัยน้องบ้า”
...บอกแล้วนะ ว่าทิฟฟานี่อยู่ในห้อง ‘คน’ เดียว...
ฮี่ๆๆ ทิ้งปริศนาไว้แล้วไปปั่นตอนต่อไป เม้นๆๆๆๆ
เม้นเท่านั้นที่ครองโลก
ความคิดเห็น