ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความโชคร้ายของเฮอร์ไมโอนี่
ตอนที่ 3 ความโชคร้ายของเฮอร์ไมโอนี่
“นั่นลูกจะออกไปไหนน่ะ” นายเกรนเจอร์ถามระหว่างทานอาหาร
“ไปข้างนอกค่ะ เดี๋ยวเดียวหนูก็กลับ” เธอตอบ
“พ่อไม่อยากให้หนูออกไปคนเดียวเลย มันอันตราย ยิ่งสองสามวันมานี้มีข่าวแปลกๆกันเยอะเลย ตายโดยไร้สาเหตุเอย มีตราอะไรสักอย่างอยู่เหนือหัวคนตายเอย แล้วก็อยู่ๆก็มี…” นายเกรนเจอร์พูดไม่ทันจบ นางเกรนเจอร์ก็เข้ามาขวางไว้ก่อน
“ไปเถอะลูก แม่เชื่อว่าหนูน่ะทำได้” “ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยแล้วลุกพรวดพราดไปทันที
“ทำไมไม่บอกเค้าไปล่ะว่าเจ้าศาสตร์ม้งศาสตร์มืดบ้าบอนั่นปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางฝูงชนแล้วฆ่าคนเป็นร้อยๆ” นายเกรนเจอร์ท้วง
“ถ้าบอกไปแล้วได้ประโยชน์ก็ดีน่ะซิค่ะ คุณ” นางเกรนเจอร์ส่ายหัวอย่างจนใจ
ระหว่างการเดินทางกลับหลังจากหย่อนจดหมายเรียบร้อย เฮอร์ไมโอนี่เดินตามถนนที่มีแต่แสงไฟมืดสลัวไปเรื่อยและในใจก็หวังว่าคงไม่ต้องเจอกับสถานการณ์ร้ายกาจเหมือนที่พ่อของเธอพูดมาทั้งหมด เธอเดินมาจนถึงจัตุรัส (สี่แยก) ในหมู่บ้านของเธอ ไฟทุกดวง ถนนทุกสายก็มืดไปหมด เธอไม่ลืมที่จะพกไม้กายสิทธิ์มา เธอชักมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ลูมอส” เธอใช้เวทย์มนต์เป็นครั้งที่สอง แล้วเดินดุ่มๆท่ามกลางความมืดและความกลัวจับใจที่ปกคลุมเธออยู่ ทันใดนั้นเงาดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ กลิ่นอายความตายและหายนะคลุ้งไปทั่วทุกหนแห่ง “ผู้คุมวิญญาณ” เธอพึมพำออกมา แล้วมันก็เริ่มเคลื่อนตัวจากหนึ่งเป็นสิบและจากสิบเป็นร้อย “เอกเปกซ์โตร พาโตรนุม” คาถานี้ออกจากปากเธอเป็นร้อยๆรอบ แต่ก็ไม่สามารถปราบมันลงได้ ผู้คุมวิญญาณตนหนึ่งโฉบลงมาแล้วดูดกลืนเอาความสุขของเฮอร์ไมโอนี่ไป เธอล้มลงแววตาเธอริบหรี่ “เอกเปกซ์โตร พาโตรนุมมมม…” เสียงหนึ่งดังขึ้น ผู้คุมวิญญาณสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็สลบไป
“เกรนเจอร์ เกรนเจอร์” เสียงอันคุ้นหูเธอดังขึ้นเหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล
“ฟื้นแล้วหรอเกรนเจอร์” เขาเขย่าเธอจน เธอเวียนหัว เมื่อลืมตาขึ้นก็รีบลุกพรวดทันที
“โอ๊ยยยย..” เธอจับที่หัว เพราะรู้สึกว่ามันปวดตุบๆ
“นะ..นาย มัลฟอยมาที่นี่ได้ยังไง” เธอพูด
“ชั้นใช้แผนที่ตัวกวนที่ขโมยมาจากพ่อเฝ้าดูเธออยู่ที่บ้าน จากนั้นชั้นก็เห็นผู้คุมวิญญาณกับเธออยู่บนถนนสายเดียวกันเลยรีบหายตัวมาเพื่อช่วยเธอ เพราะรู้ว่าลำพังเธอล้มมันไม่ได้หรอก” มัลฟอยพูด
“อืมม ขอบใจ ว่าแต่ตอนนี้ชั้นอยู่ที่ไหนล่ะ” เธอดูไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่เท่าไร
“ก็ห้องนอนเธอไง หัวกระแทกพื้นแค่นี้ถึงกับความจำเสื่อมเลยหรอ”
“ว้ายยย” เธอร้อง มัลฟอยรีบเอามือปิดปากเธอทันที”จะร้องทำไม เดี๋ยวพ่อแม่เธอตกใจแย่”
“ก็นายมาอยู่ในห้องชั้นก็ต้องรู้สิว่าอะไรอยู่ตรงไหน” เธอเริ่มกังวล “บ้าไปใหญ่แล้วยัยฟู ชั้นเพิ่งมาจะรู้ได้ไง ไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นปีด้วย” เขาปลอบ
“งั้นเธอไม่เป็นไรแล้วชั้นกลับนะ” มัลฟอยกล่าวลา
“อืมมม” เธอลุกนั่งแล้วมองหลังไวๆของมัลฟอยที่จากไป
**********************************
การปิดภาคฤดูร้อนปีนี้เป็นที่เบื่อหน่ายแก่นักเรียนฮอกวอร์ตแทบทุกคนยกเว้นแต่แฮร์รี่ พอตเตอร์ เขาคอยขู่ขวัญดัดลีย์ตลอด เมื่อทุกครั้งที่ดัดลีย์พยายามจะแกล้งเขา แฮร์รี่จะดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วจ่อที่คอหอยของดัดลีย์ แล้วพูด
“ถ้าแกอยู่เฉยๆไม่งั้นก็หยุดพร่ามสัก 10 นาทีคงไม่มีใครคิดว่าแกเป็นใบ้หรือพิการไปหรอก ดิดดี้” ซึ้งมันก็เริ่มใช้ได้ผล แต่ที่ได้ผลมากที่สุดจนดัดลีย์ได้ยินประโยคนี้เมื่อไรเขาจะรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังลุงและป้าของเขาที่หวาดหวั่นกันทั้งคู่ “ถ้าไม่เงียบชั้นจะสาปแกเป็นหมูตอนที่น่าขยะแขยงที่สุดไปซะ” แฮร์รี่มักใช้ประโขคนี้เสมอมา
………………………………………………….
จบไปแล้วสามตอนหวังว่าคงชอบกันอ่านะ อย่าลืมมาเม้นนนนน กันหน่อยนะ ให้คะแนนนนน ด้วยยิ่งดี เราขอขอบคุณไว้ล่วงหน้าเรย… thank very much กอบกุนก๊าบบบบ…
“นั่นลูกจะออกไปไหนน่ะ” นายเกรนเจอร์ถามระหว่างทานอาหาร
“ไปข้างนอกค่ะ เดี๋ยวเดียวหนูก็กลับ” เธอตอบ
“พ่อไม่อยากให้หนูออกไปคนเดียวเลย มันอันตราย ยิ่งสองสามวันมานี้มีข่าวแปลกๆกันเยอะเลย ตายโดยไร้สาเหตุเอย มีตราอะไรสักอย่างอยู่เหนือหัวคนตายเอย แล้วก็อยู่ๆก็มี…” นายเกรนเจอร์พูดไม่ทันจบ นางเกรนเจอร์ก็เข้ามาขวางไว้ก่อน
“ไปเถอะลูก แม่เชื่อว่าหนูน่ะทำได้” “ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยแล้วลุกพรวดพราดไปทันที
“ทำไมไม่บอกเค้าไปล่ะว่าเจ้าศาสตร์ม้งศาสตร์มืดบ้าบอนั่นปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางฝูงชนแล้วฆ่าคนเป็นร้อยๆ” นายเกรนเจอร์ท้วง
“ถ้าบอกไปแล้วได้ประโยชน์ก็ดีน่ะซิค่ะ คุณ” นางเกรนเจอร์ส่ายหัวอย่างจนใจ
ระหว่างการเดินทางกลับหลังจากหย่อนจดหมายเรียบร้อย เฮอร์ไมโอนี่เดินตามถนนที่มีแต่แสงไฟมืดสลัวไปเรื่อยและในใจก็หวังว่าคงไม่ต้องเจอกับสถานการณ์ร้ายกาจเหมือนที่พ่อของเธอพูดมาทั้งหมด เธอเดินมาจนถึงจัตุรัส (สี่แยก) ในหมู่บ้านของเธอ ไฟทุกดวง ถนนทุกสายก็มืดไปหมด เธอไม่ลืมที่จะพกไม้กายสิทธิ์มา เธอชักมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ลูมอส” เธอใช้เวทย์มนต์เป็นครั้งที่สอง แล้วเดินดุ่มๆท่ามกลางความมืดและความกลัวจับใจที่ปกคลุมเธออยู่ ทันใดนั้นเงาดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ กลิ่นอายความตายและหายนะคลุ้งไปทั่วทุกหนแห่ง “ผู้คุมวิญญาณ” เธอพึมพำออกมา แล้วมันก็เริ่มเคลื่อนตัวจากหนึ่งเป็นสิบและจากสิบเป็นร้อย “เอกเปกซ์โตร พาโตรนุม” คาถานี้ออกจากปากเธอเป็นร้อยๆรอบ แต่ก็ไม่สามารถปราบมันลงได้ ผู้คุมวิญญาณตนหนึ่งโฉบลงมาแล้วดูดกลืนเอาความสุขของเฮอร์ไมโอนี่ไป เธอล้มลงแววตาเธอริบหรี่ “เอกเปกซ์โตร พาโตรนุมมมม…” เสียงหนึ่งดังขึ้น ผู้คุมวิญญาณสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็สลบไป
“เกรนเจอร์ เกรนเจอร์” เสียงอันคุ้นหูเธอดังขึ้นเหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล
“ฟื้นแล้วหรอเกรนเจอร์” เขาเขย่าเธอจน เธอเวียนหัว เมื่อลืมตาขึ้นก็รีบลุกพรวดทันที
“โอ๊ยยยย..” เธอจับที่หัว เพราะรู้สึกว่ามันปวดตุบๆ
“นะ..นาย มัลฟอยมาที่นี่ได้ยังไง” เธอพูด
“ชั้นใช้แผนที่ตัวกวนที่ขโมยมาจากพ่อเฝ้าดูเธออยู่ที่บ้าน จากนั้นชั้นก็เห็นผู้คุมวิญญาณกับเธออยู่บนถนนสายเดียวกันเลยรีบหายตัวมาเพื่อช่วยเธอ เพราะรู้ว่าลำพังเธอล้มมันไม่ได้หรอก” มัลฟอยพูด
“อืมม ขอบใจ ว่าแต่ตอนนี้ชั้นอยู่ที่ไหนล่ะ” เธอดูไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่เท่าไร
“ก็ห้องนอนเธอไง หัวกระแทกพื้นแค่นี้ถึงกับความจำเสื่อมเลยหรอ”
“ว้ายยย” เธอร้อง มัลฟอยรีบเอามือปิดปากเธอทันที”จะร้องทำไม เดี๋ยวพ่อแม่เธอตกใจแย่”
“ก็นายมาอยู่ในห้องชั้นก็ต้องรู้สิว่าอะไรอยู่ตรงไหน” เธอเริ่มกังวล “บ้าไปใหญ่แล้วยัยฟู ชั้นเพิ่งมาจะรู้ได้ไง ไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นปีด้วย” เขาปลอบ
“งั้นเธอไม่เป็นไรแล้วชั้นกลับนะ” มัลฟอยกล่าวลา
“อืมมม” เธอลุกนั่งแล้วมองหลังไวๆของมัลฟอยที่จากไป
**********************************
การปิดภาคฤดูร้อนปีนี้เป็นที่เบื่อหน่ายแก่นักเรียนฮอกวอร์ตแทบทุกคนยกเว้นแต่แฮร์รี่ พอตเตอร์ เขาคอยขู่ขวัญดัดลีย์ตลอด เมื่อทุกครั้งที่ดัดลีย์พยายามจะแกล้งเขา แฮร์รี่จะดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วจ่อที่คอหอยของดัดลีย์ แล้วพูด
“ถ้าแกอยู่เฉยๆไม่งั้นก็หยุดพร่ามสัก 10 นาทีคงไม่มีใครคิดว่าแกเป็นใบ้หรือพิการไปหรอก ดิดดี้” ซึ้งมันก็เริ่มใช้ได้ผล แต่ที่ได้ผลมากที่สุดจนดัดลีย์ได้ยินประโยคนี้เมื่อไรเขาจะรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังลุงและป้าของเขาที่หวาดหวั่นกันทั้งคู่ “ถ้าไม่เงียบชั้นจะสาปแกเป็นหมูตอนที่น่าขยะแขยงที่สุดไปซะ” แฮร์รี่มักใช้ประโขคนี้เสมอมา
………………………………………………….
จบไปแล้วสามตอนหวังว่าคงชอบกันอ่านะ อย่าลืมมาเม้นนนนน กันหน่อยนะ ให้คะแนนนนน ด้วยยิ่งดี เราขอขอบคุณไว้ล่วงหน้าเรย… thank very much กอบกุนก๊าบบบบ…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น