ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกผิดของเฮอร์ไมโอนี่และความโชคร้าย
ตอนที่ 2 ความรู้สึกผิดของเฮอร์ไมโอนี่และความโชคร้าย
และแล้วเธอก็ออกมาพบมัลฟอยจนได้ แต่ก็ต้องเหนื่อยแฮก เพราะหีบหนักมากกว่าที่เธอจะยกไหว จึงต้องลากจากชานชาลามาหน้าสถานี
“ทำไมต้องจูบมันด้วย ชั้นไม่ชอบ” มัลฟอยมีทีท่าไม่พอใจ
“นี่ มัลฟอยแฮร์รี่เค้าเป็นเพื่อนชั้นนะ” เธอเถียงพรางก้มหน้าหายใจให้ทั่วท้อง
“เพื่อนงั้นหรอ” เขาถามซ้ำ “ไม่เอาน่า อย่าคิดมากซิ ว่าแต่นัดมามีอะไรหรือ ชั้นนัดกับพ่อไว้ตรงทางออกทิศตะวันตกนะ เดี๋ยวก็พรัดกันพอดี” เธอมองนาฬิกาที่ห้อยคออยู่
“ชั้นจะไปส่งเธอกลับบ้านเองน่า อย่าห่วง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อครู่นี้มาก
“แล้วพ่อแม่ชั้นล่ะ เค้าไม่ตามหาชั้นให้ทั่วหรอกรึไง” เธอถาม
“ชั้นให้คลิฟฟอร์ดโทรไปบอกพ่อแม่เธอแล้วล่ะ ว่าชั้นอาสาไปส่ง แล้วเขาก็ยินดีซะด้วย” มัลฟอยมองเธออย่างเจ้าเล่ห์เต็มที่
“เปิดโอกาสให้กันชัดๆ” เธอพึมพำแล้วเดินตามหลังมัลฟอยไปขึ้นรถคันหรูของเขาและทิ้งกระเป๋าให้คนขับรถแบกขึ้นเอง
เมื่อถึงบ้านของเธอ มัลฟอยถูกเชื้อเชิญให้เข้าไปดื่มกาแฟด้านในบ้าน แต่เขากลับปฏิเสธโดยอ้างว่านัดกับพ่อแม่ของเขาไว้ว่าจะไปฝึกงาน ขณะที่พ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่พูดคุย(สนทนา)อยู่กับมัลฟอยเธอก็ถือโอกาสหิ้วกระเป๋าไปเก็บบนห้อง เธอวางมันไว้ที่ปลายเตียงแล้วหยิบหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถ เธอปิดหนังสือตามแล้วกระโจนลุกจากเตียงไปที่หน้าต่าง เธอทันได้เห็นรถของมัลฟอยเคลื่อนที่ออกไปอย่างช้าๆจนหายลับตาไป จึงกลับมาอ่านหนังสือดังเดิม
ครู่ใหญ่ผ่านไป เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
“เข้ามาเลยค่ะ ห้องไม่ได้ล็อก” เธอขานรับ
“อ้าว แม่” นางเกรนเจอร์นั่นเอง เธอมีเศษกระดาษในกำมือ แล้วส่ายหัวใส่เฮอร์ไมโอนี่
“โธ่ ลูกทำไมเมื่อครู่นี้ถึงไม่ไปส่งเขาล่ะ เขาอุตส่าห์มีน้ำใจมาส่งลูกที่บ้านนะ” นางเกรนเจอร์พูดด้วยน้ำเสียงดุเล็กน้อย
“แล้วทำไมหนูต้องไปส่งเค้าด้วยล่ะค่ะ” เธอถาม
“หรือว่ากำลังหลบหน้าเขาอยู่” “เปล่านะ”
“งั้นก็ทะเลาะกัน” “แม่ค่ะ แม่เดาไม่ถูกหรอกแล้วอย่ามาเค้นหนูด้วย” เธอเบือนหน้าหนี
“ตามใจ แต่เค้าฝากนี่มาให้ อ่านซะนะ” เฮอร์ไมโอนี่รับเศษกระดาษนั้นมาด้วยความมึนงง เมื่อเธอคลี่กระดาษออกก็พบกับลายมือที่เธอคุ้นเคย
เกรนเจอร์ อยู่คนเดียวรักษาตัวด้วย คืนนี้ฝันดีนะ อย่าลืมฝันถึงชั้นล่ะ
เธออ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ขอบตาเธอเริ่มร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ เธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้แม่ของเธอเห็นน้ำตา
“อาหารเย็นใกล้เสร็จแล้วนะลูก หิวก็ลงไปแล้วกัน แม่ไม่กวนล่ะ” เมื่อนางเกรนเจอร์ออกจากห้องไป เฮอร์ไมโอนี่ก็ล็อกห้องด้วยเวทย์มนต์โดยลืมนึกไปว่าห้ามใช้เวทย์มนต์นอกโรงเรียน เธอซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่แล้วปล่อยโฮออกมา
“มัลฟอย ชั้นขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเธอ” เธอสบถออกมาด้วยความสำนึกผิด เธอจึงตัดสินใจเขียนจดหมายเล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับภาพที่มัลฟอยเห็นที่สถานีคิงส์ครอส แล้วปิดซองติดแสตมป์ เธอเดินลงไปชั้นล่างสุดของบ้านเพื่อทานอาหารเย็น ตอนนี้เธอใส่ชุดไปรเวทย์ เสื้อสีชมพูมีหมวกฮู้ด กางเกงยีน
……………………………………………………….
ช่วยกันเม้นหน่อยนะ เม้นนนนนนน เม้นนนนนนนน …
และแล้วเธอก็ออกมาพบมัลฟอยจนได้ แต่ก็ต้องเหนื่อยแฮก เพราะหีบหนักมากกว่าที่เธอจะยกไหว จึงต้องลากจากชานชาลามาหน้าสถานี
“ทำไมต้องจูบมันด้วย ชั้นไม่ชอบ” มัลฟอยมีทีท่าไม่พอใจ
“นี่ มัลฟอยแฮร์รี่เค้าเป็นเพื่อนชั้นนะ” เธอเถียงพรางก้มหน้าหายใจให้ทั่วท้อง
“เพื่อนงั้นหรอ” เขาถามซ้ำ “ไม่เอาน่า อย่าคิดมากซิ ว่าแต่นัดมามีอะไรหรือ ชั้นนัดกับพ่อไว้ตรงทางออกทิศตะวันตกนะ เดี๋ยวก็พรัดกันพอดี” เธอมองนาฬิกาที่ห้อยคออยู่
“ชั้นจะไปส่งเธอกลับบ้านเองน่า อย่าห่วง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อครู่นี้มาก
“แล้วพ่อแม่ชั้นล่ะ เค้าไม่ตามหาชั้นให้ทั่วหรอกรึไง” เธอถาม
“ชั้นให้คลิฟฟอร์ดโทรไปบอกพ่อแม่เธอแล้วล่ะ ว่าชั้นอาสาไปส่ง แล้วเขาก็ยินดีซะด้วย” มัลฟอยมองเธออย่างเจ้าเล่ห์เต็มที่
“เปิดโอกาสให้กันชัดๆ” เธอพึมพำแล้วเดินตามหลังมัลฟอยไปขึ้นรถคันหรูของเขาและทิ้งกระเป๋าให้คนขับรถแบกขึ้นเอง
เมื่อถึงบ้านของเธอ มัลฟอยถูกเชื้อเชิญให้เข้าไปดื่มกาแฟด้านในบ้าน แต่เขากลับปฏิเสธโดยอ้างว่านัดกับพ่อแม่ของเขาไว้ว่าจะไปฝึกงาน ขณะที่พ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่พูดคุย(สนทนา)อยู่กับมัลฟอยเธอก็ถือโอกาสหิ้วกระเป๋าไปเก็บบนห้อง เธอวางมันไว้ที่ปลายเตียงแล้วหยิบหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถ เธอปิดหนังสือตามแล้วกระโจนลุกจากเตียงไปที่หน้าต่าง เธอทันได้เห็นรถของมัลฟอยเคลื่อนที่ออกไปอย่างช้าๆจนหายลับตาไป จึงกลับมาอ่านหนังสือดังเดิม
ครู่ใหญ่ผ่านไป เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
“เข้ามาเลยค่ะ ห้องไม่ได้ล็อก” เธอขานรับ
“อ้าว แม่” นางเกรนเจอร์นั่นเอง เธอมีเศษกระดาษในกำมือ แล้วส่ายหัวใส่เฮอร์ไมโอนี่
“โธ่ ลูกทำไมเมื่อครู่นี้ถึงไม่ไปส่งเขาล่ะ เขาอุตส่าห์มีน้ำใจมาส่งลูกที่บ้านนะ” นางเกรนเจอร์พูดด้วยน้ำเสียงดุเล็กน้อย
“แล้วทำไมหนูต้องไปส่งเค้าด้วยล่ะค่ะ” เธอถาม
“หรือว่ากำลังหลบหน้าเขาอยู่” “เปล่านะ”
“งั้นก็ทะเลาะกัน” “แม่ค่ะ แม่เดาไม่ถูกหรอกแล้วอย่ามาเค้นหนูด้วย” เธอเบือนหน้าหนี
“ตามใจ แต่เค้าฝากนี่มาให้ อ่านซะนะ” เฮอร์ไมโอนี่รับเศษกระดาษนั้นมาด้วยความมึนงง เมื่อเธอคลี่กระดาษออกก็พบกับลายมือที่เธอคุ้นเคย
เกรนเจอร์ อยู่คนเดียวรักษาตัวด้วย คืนนี้ฝันดีนะ อย่าลืมฝันถึงชั้นล่ะ
เธออ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ขอบตาเธอเริ่มร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ เธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้แม่ของเธอเห็นน้ำตา
“อาหารเย็นใกล้เสร็จแล้วนะลูก หิวก็ลงไปแล้วกัน แม่ไม่กวนล่ะ” เมื่อนางเกรนเจอร์ออกจากห้องไป เฮอร์ไมโอนี่ก็ล็อกห้องด้วยเวทย์มนต์โดยลืมนึกไปว่าห้ามใช้เวทย์มนต์นอกโรงเรียน เธอซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่แล้วปล่อยโฮออกมา
“มัลฟอย ชั้นขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเธอ” เธอสบถออกมาด้วยความสำนึกผิด เธอจึงตัดสินใจเขียนจดหมายเล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับภาพที่มัลฟอยเห็นที่สถานีคิงส์ครอส แล้วปิดซองติดแสตมป์ เธอเดินลงไปชั้นล่างสุดของบ้านเพื่อทานอาหารเย็น ตอนนี้เธอใส่ชุดไปรเวทย์ เสื้อสีชมพูมีหมวกฮู้ด กางเกงยีน
……………………………………………………….
ช่วยกันเม้นหน่อยนะ เม้นนนนนนน เม้นนนนนนนน …
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น