คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Heart of Spirit : - episode 5 -
Heart Of Spirit
-5-
'At night you dream about being somewhere else,
you find it hard to wake up. '
ในตอนกลางคืน คุณฝันถึงการได้ไปอยู่ในที่อื่น แล้วคุณก็พบว่า มันยากที่จะตื่นขึ้นมา
นอนไม่หลับ......
.
.
.
.
.
.
.
....ฮิมชานนอนไม่หลับ......
เมื่อคืน ฮิมชานแถบจะไม่ได้นอน ในหัวสมองของเขามีแต่เรื่องของยองแจวนไปวนมา และเรื่องของบุคคลปริศนาที่โทรมาท้าเกมกับเขา เขาไม่รู้ว่าบุคคลคนนี้ต้องการอะไร ทำไมเขาถึงเอาตัวยองแจไปทั้งๆที่ยองแจก็บอกเองว่า จะมีคนมารับ......
.....หรือว่า!.....มันจะเป็นแผน......
โอ๊ยยยยยย!! คิดไปก็ปวดหัว ฮิมชานขยี้หัวจนผมเผ้าชี้ฟูไม่เป็นทรง ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้เขาละจากความคิดของตนเอง มาสนใจเสียงโทรศัพท์แทน
.....เบอร์นี้มัน!!!!.....
ไม่รอช้า ฮิมชานรีบกรอกเสียงตนเองลงไปทันที
"ฮัลโหล!!!!"
[รีบร้อนจังน้าาาา~~~....]
"มีอะไรก็รีบๆพูดมา!!!!!...."
[หึหึ! สงสัยอยากเล่นเกมใจจะขาด.....ออกมาข้างนอกสิ!....แล้วเกมจะเริ่มขึ้น...]
ไม่รอให้ปลายสายพูดจบ ฮิมชานก็หยิบเสื้อโค้ดและสิ่งของที่จำเป็นออกไปตามที่บุคคลในปลายสายพูด
แต่พอออกมายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ก็ไม่พบกับบุคคลที่เขามองหา กลับพบแต่ความว่างเปล่าจนเขาต้องกรอกเสียงลงไปในปลายสายอีกครั้ง
"ไหนล่ะ? ไม่เห็นมีเลย!!!!"
"หึหึ! ก็อยู่ข้างหลังนี่ไง..."
หมับ!!!
" อื้อออออออออ!!!!!!!!....."
ฮิมชานสะดุ้งตกใจหันไปข้างหลัง แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าของบุคคลปลายสายให้ชัดๆ ตัวเขาก็โดนเปาะยาสลบ กลิ่นยาฉุนๆทำให้สติสัมปชัญญะของฮิมชานเริ่มลดน้อยลง เขาพยายามมองภาพตรงหน้า ก็เห็นได้แค่เพียงภาพเลือนลาน แต่สิ่งที่เขาเห็นชัดที่สุดก็คือ.....รอยยิ้มเยือกเย็นของบุคคลตรงหน้าเท่านั้น....
ร่างสูงช้อนตัวร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
.
.
.
.
.
.
.
.
"เด็กน้อย.....เกมมันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น....ของจริงจะเริ่มต่อจากนี้...."
แสงแดดที่รอดผ่านผ้าม่านมากระทบที่เปลือกตาบาง ทำให้เจ้าของร่างขยับตัวเพื่อหนีแสง แต่ขยับตัวได้ไม่มากนัก เพราะความเจ็บปวดที่บาดแผลกำลังเล่นงานเขา นี่ยังไม่นับบาดแผลจากเจ้าเด็กหัวสีเทาแกมฟ้านั้นอีกนะ
.....ปวดหัวจัง.....
"อะ อือออ...."
"ตื่นแล้วหรอ???...."
ยองแจตกใจจนตื่นเต็มตา!! เขาลืมตาขึ้นมาก็พบกับเด็กหนุ่มที่เขานึกถึงเมื่อครู่นี้ กำลังคร่อมร่างของเขา พร้อมกับสวมหน้ากาก The Scream พลางหัวเราะคิกคักตามแบบฉบับของตน
"เฮ้ยยยยยยย!!!!"
ยองแจอุทานจนสุดเสียง ก่อนจะถอยหลังจนติดหัวเตียง แต่ก็หนีเด็กหนุ่มไม่พ้นกลับถูกท่อนแขนแกร่งของอีกคนปิดทางเอาไว้
"คิคิ!! ได้เวลาสนุกแล้วสิ ได้เวลาสนุกแล้วสิ!!...."
ฉัวะ!!!
อยู่ดีๆ เด็กหนุ่มก็จ้วงมีดลงมา ทำให้ยองแจเกือบโดนมีดเล่มนั้นปักอก ถ้าเขาไม่เบี่ยงตัวหลบสะก่อน
"จุนฮง!!!!! ฉันไม่เล่นนะ!!!....." ยองแจที่หลุดออกมาจากอ้อมแขนของเด็กหนุ่มได้ ก็ถอยไปตั้งหลักทิ้งระยะห่างให้ได้มากที่สุด
เจลโล่ค่อยๆย้ายร่างของตนลงมาจากเตียง หันมาทางยองแจทั้งๆที่ใส่หน้ากาก ก่อนจะยกมีดขึ้นมาไว้ระดับอกแล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ.....
"คิคิคิคิ....."
ได้ยินแค่เสียงหัวเราะจากเด็กหนุ่มเป็นคำตอบเท่านั้น อยู่ดีๆเจลโล่ก็พุ่งเข้ามาหายองแจแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ยองแจต้องวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย!!
"....ยองแจ...จะไปไหน?.....มาให้เจลโล่ 'ฆ่า' สะดีๆ!!!" เจลโล่ว่า พลางวิ่งตามล่าร่างบางไปไม่หยุด
ยองแจที่เอาแต่วิ่งหนีก็วิ่งมาหยุดอยู่ที่ประตู ก่อนจะเริ่มเปิดมัน แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นแบบนั้น ประตูดันถูกล็อคเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก เหมือนตอนแรกที่เขามาอยู่ที่ห้องนี้....
.....เปิดสิวะ!! โธ่เว๊ยยยยยยยยยย!!!....
ยองแจมัวแต่พุ่งความสนใจอยู่ที่บานประตู โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังยืนคร่อมด้านหลังของเขา พลางจ่อใบมีดที่ลำคอขาว
"จับตัวได้แล้ว...."
เจลโล่กระซิบที่ข้างหู ก่อนจะแลบลิ้นเลียติ่งหูบาง ทำให้ร่างของยองแจสั่นสะท้านเพราะความกลัว....
ใช่!......
เขากลัว........
......เขากลัวว่า เหตุการณ์มันจะซ้ำรอยเหมือนเมื่อตอนนั้น.....
เจลโล่ยิ้ม ก่อนจะเคลื่อนปลายมีดลงไปช้าๆ ผ่านเนื้อผ้าจนฉีกขาดออกจากกัน สัมผัสเย็นวาบของปลายมีดที่ผ่านผิวกายบางจนสั่นสะท้าน เลือดสีแดงข้นค่อยๆไหลซึมออกมายามที่ปลายมีดนั้นเคลื่อนผ่านไป
"ยองแจดูสิ! เลือดของยองแจสวยมากเลยยย....." เด็กหนุ่มว่า ดวงตาเป็นประกายทุกครั้งที่เห็นเลือดสีแดงกำลังไหลออกมาตามใบมีดที่เขาบรรจงกรีดมันลงไป
ยองแจตัวสั่น พยายามข่มความเจ็บปวดให้ได้มากที่สุด ก่อนจะรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักร่างของเจลโล่ออกไป
"พอแล้ววววว!!!!!"
พลั้ก!!!
ร่างของเด็กหนุ่มเซถอยหลังออกไปสามสี่ก้าว ก่อนจะมองร่างบางที่บนเรือนร่างได้มีรอยของใบมีดกรีดจนมันเป็นตัวอักษรขึ้นมา
'ZELO'
เจลโล่มองรอยที่หน้าอกของยองแจอย่างพึงพอใจ พลางแลบลิ้นเลียปลายมีดที่มีเลือดของร่างบางติดอยู่อย่างนึกสนุก
ยองแจยืนหอบอยู่กับที่ ก่อนจะทรุดลงนั่งชันเข่า ซุกหน้าลงกับท่อนแขนบาง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
ไม่ไหวแล้ว.....
.....เหนื่อย
เขาเหนื่อย......
......เหนื่อย....จนหัวใจของเขาล้าไปหมดแล้ว.....
เจลโล่เดินไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้ายองแจช้าๆ เอื้อมมือช้อนใบหน้าเล็กของร่างบางขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"ยองแจ.....ร้องไห้ทำไม?...."
ยองแจไม่ตอบ เอาแต่นั่งร้องไห้เหมือนคำถามของเด็กหนุ่มตรงหน้าจะไม่ได้เข้าไปอยู่ในโสตประสาทของเขาเลย
"ไม่เอา! ยองแจอย่าร้องไห้สิ!.....เดี๋ยวเจลโล่กอดปลอบนะ....."
ว่าจบ เจลโล่ก็กอดปลอบร่างบางพลางหลับตาพริ้ม เหมือนอยากจะเก็บกักความรู้สึกนี้ไว้ให้ได้มากที่สุด
"ยองแจไม่ต้องกลัวนะ.....เจลโล่จะอยู่เคียงข้างยองแจ......
.
.
.
.
.
....ไปจนวันตาย....."
....กลิ่นอะไร.....
....ทำไมมันเหม็นแบบนี้
แล้วที่นี่มันที่ไหน......
ฮิมชานค่อยๆลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัวเพื่อไล่ความมึนงงออกไป ก่อนจะมองไปรอบๆ ปรับโฟกัสให้การมองเห็นของเขาชัดขึ้น
....ทำไม....ที่นี่....ให้ความรู้สึกแปลกๆ.....
ฮิมชานลุกขึ้น เดินสำรวจห้องห้องนี้ไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าเขาจะอยู่ที่ห้องนอน เพราะมีเตียงเก่าๆ ผ้าม่านขาดๆ โต๊ะหนังสือ ตู้ ทุกอย่างก็ดูเหมือนห้องนอนทั่วไป แต่พวกนี้มันก็แค่เก่าจนฝุ่นจับ และพร้อมจะบุสลายได้ทุกเมื่อถ้าแตะต้องมัน....
....ทำไมห้องนี้มันคุ้นๆ....
เขาคิดจนคิ้วขมวดกันเป็นปม สายตาเหลือบไปเห็นหมีน้อยตัวหนึ่งอยู่ใต้เตียง ฮิมชานหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะพลิกไปด้านหลัง ปรากฏว่า ด้านหลังของมันมีชื่อเจ้าของอยู่....
'Kim HimChan'
ฮิมชานตกใจเผลอปล่อยตุ๊กตาหมีลงกับพื้น ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ หอบหายใจหนักเดินไปเดินมาเหมือนคนกำลังจากทางตัน
....ไม่จริง!!
.....หมอนั้น!!.....ทำไมถึงรู้จักบ้านของเรา!!!.....
ในขณะที่ฮิมชานกำลังคิดฟุ้งซ่าน เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ไม่รอช้า! เขารีบกดรับสายทันที
[ยินดีต้อนรับกลับบ้าน....คิม ฮิมชาน]
"นายรู้จักที่นี่ได้ยังไง!!!!"
[หึหึ!! นายมีเวลาห้าชั่วโมงในการตามหาฉัน...]
"ฉันไม่ตลกนะเว้ย!!!!"
[เอ้า! เร็วสิ...เวลากำลังเดินไปเรื่อยๆแล้วนะ....]
อีกฝ่ายวางสายเสียดื้อๆ ทำให้อารมณ์ของฮิมชานฉุนเฉียวมากขึ้น พลางสบถคำหยาบออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะถอนหายใจตบหน้าตัวเองสองสามที่เพื่อสติของตนเองกลับมา
......นายกำลังเล่นเกมอะไรอยู่.....ผู้ชนะเกมนี้จะต้องเป็นฉัน!!!!.....
คิม ฮิมชาน เริ่มเดินไปที่ประตูห้องนอน ก่อนจะเปิดมันออก ก้าวเดินออกไปตามทางเดิน ตลอดทางเขาสังเกตรอบๆตัวของเขาไปเรื่อยๆ
....ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลย....
ฮิมชานก้าวเดินต่อไป ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงเพลงบางอย่างดังออกมา....
'Twinkle, twinkle little star. How I wonder what you are?...
.....เสียงเพลง.....ดังออกมาจากห้องนั่งเล่นนิ.....
ไม่รอช้า! ร่างผอมบางรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่นทันที แต่สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเขากลับทำให้เขาแถบหยุดหายใจ
บนโซฟาตัวใหญ่ ที่ดูก็รู้ว่ามันผ่านสภาพการใช้งานมานานแค่ไหน กลับมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งก้มหน้า บนตักของเธอมีกล่องเพลงที่กำลังบรรเลงบทเพลงออกมา ตัวเธอเองก็พลางร้องตามเสียงเพลงนั้น
".....พี่ครับ...."
ฮิมชานว่า ก้าวเดินออกไปข้างหน้าช้าๆ ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าหญิงสาว คุกเข่าลงพลางกุมมือของเธอ
"พี่.....พี่จริงๆใช่ไหม?...." ฮิมชานเอ่ยถาม น้ำตาสีใสเอ่ยคลอด้วยความดีใจ
แต่แล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อหญิงสาวตรงหน้าของเขา เงยหน้าขึ้นมากลับพบว่า เธอไม่มีลูกตา ตากลวงโบ๋ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง
"เฮ้ยยย!!!!..."
"ฮิมชานนนนนนน~~~~......ฮิมชานใช่ไหม?........ในที่สุด.....เธอก็กลับมาหาพี่แล้ววว...."
ฮิมชานตกใจถอยหลังหนีจนตัวติดกับผนังห้อง ร่างของพี่สาวค่อยๆไหลลงมาจากโซฟา ก่อนจะคืบคลานเข้ามาหาเขาช้าๆ
"ฮิมชานนนนนน....จะหนีพี่ทำไม.....จำพี่สาวคนนี้ไม่ได้หรอ? กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!"
อยู่ดีๆ หญิงสาวก็กรีดร้องใส่หน้าเขา เลือดมากมายทะลักออกมาทางหู จมูก ตา ปาก เต็มไปหมด
ฮิมชานที่หวาดกลัวบุคคลตรงหน้า รีบควานหาอาวุธที่ใกล้ตัวที่สุด ก่อนฝ่ามือของเขาจะสัมผัสได้กับเศษกระจกที่ตกกระจายอยู่แถวนั้น
ไม่พูดพล่ามทำเพลง ฮิมชานฟาดเศษกระจกลงไปที่ใบหน้าของหญิงสาวทันที ก่อนจะผลักร่างนั้นออกไป รีบลงขึ้นเพื่อเตรียมตัวหนี
หมับ!!!
"จะไปไหน....ฮิมชานนนนนนน พี่เจ็บ...." หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด และบาดแผลเป็นทางยาว มันแบะออกจนเกือบจะเห็นเนื้อข้างใน
"ปล่อยยยยย!!!!!!" ฮิมชานว่า พลางหยิบกล่องเพลงข้างๆตัวขึ้นมา ทุบไปที่ร่างของหญิงสาวไม่ยั้งจนเลือดสาดกระเซ็นเต็มตัวเขา
เขาหยุดการกระทำทุกอย่าง นั่งหอบหายใจ มองร่างของหญิงสาวที่แน่นิ่งไป ก่อนจะลุกขึ้นเดิน เพราะตอนนี้ เขามีจุดประสงค์อย่างเดียวคือ เขาต้องชนะเกมนี้...และออกไปจากสถานที่นรกนี่ให้เร็วที่สุด
"ฮิมชานนน~~~....พี่รักเธอ..."
"แกไม่ใช่พี่สาวฉัน...."
"ฮิฮิฮิฮิ!!! อั๊ก!.." ฮิมชานเดินเข้าไปแล้วเตะร่างนั้นจนคอหัก ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านอีกครั้ง พลางตะโกนร้องออกมาด้วยความเหลืออด
"ออกมาสิวะ!!! เล่นแบบนี้มันไม่แฟร์นี้หว่า!!....ไอ้ขี้ขลาดเอ๊ยยยยย!!!!"
'I'm a little teapot short and stout. Here's my handle, here's my spout'
....เสียงเพลงอีกแล้ว!!.....
ฮิมชานรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องที่มีเสียงเพลงทันที เปิดประตูออกอย่างแรง ก่อนจะพบกับร่างของหญิงสาววัยกลางคน กำลังนั่งหันหลังให้กับเขา สายตาเหม่อมองออกไปที่หน้าต่าง ก่อนจะหันมาช้าๆพลางส่งยิ้มบางๆไปให้
"ฮิมชาน...."
.
.
.
.
.
.
.
"แม่!!!!..."
______________________________________________________________________________________________
A-YO! GG!
มาอัพให้ตามความเรียกร้อง(?)
หาสาระอะไรไม่ได้จากตอนนี้อีกเช่นเคย
ส่วนใหญ่ออกมาแต่ บังชาน ล้วนๆ!!!!
หนูโล่ กับ หมูแจ้ ออกมาปริ่มๆเท่านั้นเอง
งั้นไงก็อ่านให้สนุก!!! (ตามนั้น)
เหมือนเดิมไม่ เม้น+โหวต
"เดี๋ยวโล่วิ่งไล่..."
55555555+
เจอกันที่กาแล็ตซี่!! เยเฮท!!!
(ปี้โล่. ตอนนี้อย่าอ่านคนเดียว) //ไม่ทันล่ะ อิเห้!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"....'ความจริง' ไม่เคยทำให้ใครมีความสุข....เพราะมันคอยย้ำเตือนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราเสมอ..."
LOL.
farry 1000%
ความคิดเห็น