YAOI [!!!!]_รวบรวมภาพยาโอยมากมายหลายสายพันธุ์!!!

ลำดับตอนที่ #7 : [SF]_Ichigo x Uryuu_Do you like me?

Name : Do you like me? - คุณจะชอบผมมั้ยนะ?
Pairing : Kurosaki Ichigo x Ishida Uryuu
Rate : PG-15

-------------------------------------------------------------------------------------------

ณ บ้านคุโรซากิ....

            เด็กหนุ่มนาม คุโรซากิ อิจิโกะ กำลังจัดกระเป๋าเพื่อไปเรียนที่โรงเรียน วันนี้เป็นวันสอบและเขาก็ตั้งใจที่จะไปทวนสอบกับพวกเพื่อนๆ สุดฉลาดของเขา

            ร่างสูงจัดการใส่รองเท้ากับถุงเท้าลวกๆ กล่าวลาคนในครอบครัวสั้นๆ และวิ่งออกจากบ้านไป ขาเรียวใหญ่ซอยถี่เพื่อที่จะไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด แต่...

            พลั่ก !

            “โอ้ย !”

            ร่างหนาชนเข้ากับร่างร่างหนึ่งที่วิ่งมาอย่างเร่งรีบเช่นกันจนล้มลง ส่วนอิจิโกะเองก็เสียหลักล้มลงทับร่างนั้นซ้ำลงไปอีกรอบนึง

            “ขะ..ขอโทษ เป็นอะไรรึป่ะ....” คำพูดถูกใบหน้าสวยของอีกฝ่ายสะกดเอาไว้อย่างนั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลไล่มองใบหน้าเรียวสวยของอีกฝ่ายไม่วางตา ใบหน้าที่มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ซ่อนอยู่หลังแว่น ผมสีเดียวกันที่แสกกลางลงมาปรกหน้าเล็กน้อยรับกันทำให้ผิวหน้าขาวผ่องดูเด่นขึ้นมาอีก...

            ....ตึกตัก...ตึกตัก...

            เสียงหัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวดังราวกับกลอง ใบหน้าโน้มเข้าหาอีกฝ่ายช้าๆ ด้วยความหลงใหล แต่

            “คุณคุโรซากิ ! คุณจะลุกออกไปได้รึยังครับ !” เสียงคุ้นหูกระชากสติที่กำลังจะหลุดลอยไปของอิจิโกะให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง และได้รับรู้ว่าคนที่เขาชนล้มและกำลังนอนทับคร่อมอยู่คือ อิชิดะ อุริว เพื่อนสุดฉลาดที่เขากำลังจะไปติวหนังสือด้วยนั่นเอง

            “อ่ะ...เอ่อ...ทะ...โทษที..” อิจิโกะที่ยังอึ้งไม่หายค่อยๆ ลุกขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายได้ลุกขึ้นมาบ้าง

            “ท่าทางจะรีบมากนะครับ...ยังไม่ได้ติวหนังสือล่ะสิผมว่า” อิชิดะขยับแว่นที่เบี้ยวให้กลับมาเข้าที่อีกครั้ง พลางมองคู่สนทนาผมส้มด้วยแววตาที่ทะลุทะลวงสุดๆ

            “อ่ะนะ...” อิจิโกะเกาท้ายทอยแก้เก้อ “นายช่วยติวให้ชั้นหน่อยได้มั้ยล่ะ”

            “มันหน้าที่ผมอยู่แล้วนี่” แล้วทั้งสองก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน

                        ....โดยที่หัวใจทั้งสองคนก็เต้นดังไปตลอดทาง...

 

ที่โรงเรียน...

“อ้าว วันนี้อิโนะอุเอะกับแช้ดหยุดกันทั้งสองคนเลยเหรอ” อิจิโกะแสดงอาการแปลกใจทันทีเพราะปกติสองคนนีไม่หยุดเรียนง่ายๆ

            “เห็นบอกเป็นไข้หวัด 2009 อ่ะ” ซาโนะบอก “เดี๋ยวก็หาย ช่างเจ้าแช้ดเหอะ ว่าแต่คุณอิโนะอุเอะเรียกให้ชั้นไปดูแลมั่งป่ะ? เผื่อนี่จะเป็นโอกาสดีของชีวิต”

            โป๊ก !

            “เจี๊ยก !”

            “อึกทึกครึกโครมกันดีจังเลยนะครับ” อิชิดะทักเสียงเรียบ ทำเอาอิจิโกะกับซาโนะที่กำลังจะตื้บกัน (โดยมีซาโนะเป็นฝ่ายเจ็บ) ผละออกจากกันโดยทันที

 

กรี๊งงงง~

ออดพักเที่ยงดังขึ้นแล้ว ปลุกคุโรซากิ อิจิโกะ ที่กำลังหลับฝันหวานให้ตื่นขึ้น ท้องร้องบ่งบอกว่ากระเพาะถามถึงข้าวเที่ยงแล้ว

“เอ่อ..คุณคุโรซากิ ไปทานข้าวเที่ยงบนดาดฟ้ากันมั้ยครับ” คำชวนจากอิชิดะเป็นสิ่งสุดท้ายที่อิจิโกะคิดว่าจะได้ยินในวันนี้ นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างอย่างอึ้งๆ พลางหันไปจ้องอิชิดะที่เอาแต่หลบตาอย่างเดียว แต่สุดท้ายอิจิโกะก็ยอมตามหนุ่มร่างบางขึ้นดาดฟ้าไปกินข้าวกล่องด้วยกัน

 

บนดาดฟ้า...

“นายกินอะไรอ่ะ อิชิดะ” อิจิโกะยื่นหน้ามาดูข้าวกล่องที่มีการจัดวางอย่างเป็นระเบียบของเพื่อนสวมแว่น ทำให้หน้าของทั้งสองแนบชิดกันอยู่ชั่วขณะ ซึ่งนี่ก็ทำให้หนุ่มสวมแว่นหน้าขึ้นสีเล็กๆ แต่ก็เก็บอาการไว้

“ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ข้าวปั้น กับหมูอีกนิดหน่อย ของคุณคุโรซากิล่ะครับ”

“เมนูประหลาดฝีมือยุซึน่ะ ...อะไรล่ะเนี่ย...ไข่หวานรูปหัวใจเรอะ...เฮ้ย ข้าวห่อสาหร่ายไส้บ๊วยเค็ม...จะกินได้รึเปล่าเนี่ย” อิชิดะกระตุกยิ้มเล็กน้อยจากการกระทำของอิจิโกะ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันเห็นแววตาของอิชิดะฉายประกายอ่อนโยนและเอ็นดูอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ก่อนอิชิดะจะหรุบตาลง

‘คุณจะรู้มั้ยนะ...ว่าผมคิดยังไงกับคุณน่ะ...คุณคุโรซากิ’

 

ตกเย็น

ชายหนุ่มผมสีส้มกำลังเก็บกระเป๋าอยู่ในห้องเรียนคนเดียว อิจิโกะจัดการปิดกระเป๋าสะพายสีดำและกำลังจะเอามันขึ้นพาดไหล่ แต่ก็เหลือบไปเห็นร่างบางสวมแว่นที่เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีแปลกๆ

“อิชิดะเหรอ? มีอะไรรึเปล่า? ทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะ?” อิจิโกะยิงคำถามเป็นชุดแล้วเดินเข้าไปหยุดตรงหน้า คนถูกถามไม่ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้างุดอยู่

มือหนาของอิจิโกะเอื้อมไปแตะบ่าของฝ่ายตรงข้ามที่สะดุ้งเล็กน้อยกับการกระทำของเขา “มีอะไรก็ระบายออกมาได้นะชั้นจะรับไว้เอง”

ทันทีที่คำปลอบนั้นหลุดออกมาจากปาก ปรากฏว่าอิชิดะพุ่งเข้าสวมกอดร่างสูงผมส้มทันทีทำเอาอิจิโกะผละถอยหลังไป

“ฮึก...ฮึก...ฮือ...คะ..คุณคุโรซากิ...ฮือๆๆๆๆๆ....” นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างทันทีที่รับรู้ว่าชายที่ซบอกเขาอยู่กำลังร้องไห้ หัวใจพลันหล่นลงไปกองอยู่แถวๆ ตาตุ่ม ไม่นึกว่าจะได้เห็นภาพผู้ชายหน้าสวยคนนี้สะอื้นไห้ต่อหน้าเขา

“อิชิดะ มีอะไรบอกมา ! ต่อให้มันทำให้ใครหรือแม้กระทั่งชั้นเจ็บปวดมากแค่ไหนชั้นก้จะรับฟังเอง..เพราะฉะนั้น...เพราะฉะนั้นพูดออกมาเถอะ !” เปลือกตาของชายหนุ่มผมส้มเริ่มมีน้ำตาคลอ..ไม่นะ...เค้าไม่อยากเห็นคนตรงหน้าร้องไห้และแสดงสีหน้าเจ็บปวดแบบนี้...

“...สะ...สัญญานะ...วะ...ว่าคุณจะไม่...ฮึก...โกรธผม...” อิชิดะยังคงสะอื้นไม่หยุดราวกับไม่เสียดายน้ำตาเลยสักนิด ดวงตาสีน้ำเงินมองขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลของอิจิโกะ ...ดวงตาสีน้ำเงินที่ฉายแววเศร้าจนทำเอาหัวใจของร่างสูงกระตุกอย่างแรง

“ผะ...ผม....ชะ....ชอบคุณ...ครับ...คุณคุโรซากิ”

“หะ...หา?”

“ฮืออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....” อิชิดะกอดอิจิโกะไว้แน่น ซบใบหน้าขาวนวลไว้กับเสื้อนักเรียนของคนตัวสูงกว่า สิ่งที่บอกไปนั้นสำหรับใครหลายคนยากจะรับได้ เรื่องนั้นเขารู้อยู่แก่ใจและคิดมาตลอดว่าไงๆ อิจิโกะต้องรับไม่ได้อยู่แล้ว แต่.... แต่มันเก็บไว้ไม่อยู่จริงๆ...

“หึ...เรื่องแค่นี้เองเหรออิชิดะ...” น้ำเสียงนุ่มเข้มของชายหนุ่มผมส้มเอ่ยถาม ทำให้คนที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้นมามอง

“มะ...หมายความว่ายังไงครับ คุณคุโรซากิ” คนตัวบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย

“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหล่ะ โธ่ ! อิชิดะ ! เรื่องแค่นี้ทำนายเครียดได้ขนาดนี้เลยเหรอ?” คนตัวสูงยิ้มอ่อนโยนมาให้ ก่อนจะเอามือหนาขยี้หัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู

“กะ....ก็ผมกลัวคุณจะ...จะรับไม่ได้นี่ครับ...” ดวงตาสีน้ำเงินหลบออกไปมองทางอื่น น้ำเสียงที่พูดก็เบาจนแทบจะจับไม่ได้ อิจิโกะได้ยินดังนั้นก็รวบตัวอิชิดะมากอดกระชับให้แน่นขึ้น ทำเอาอิชิดะเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูคนในอ้อมแขนเบาๆ ว่า

“ชั้นก็ชอบนายเหมือนกันนะ...อิชิดะ...”

คำพูดสั้นๆ คำนี้เรียกสีแดงเรื่อให้ขึ้นมาบนหน้าของร่างบางได้อย่างง่ายดาย หัวใจดวงน้อยเหมือนได้รับการเติมเต็ม ความรู้สึกตึงเครียดเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้นเมื่อได้รู้ผลที่ตามมา เหมือนยกภูเขาออกจากอก อิชิดะยิ้มกว้างให้คนที่กำลังกอดเขาอยู่

“อย่าเรียกผมว่าอิชิดะสิครับ...ต้องเรียกว่า อุริว สิ”

“นายก็เหมือนกันนั่นล่ะ เลิกเรียกว่าคุณคุโรซากิซะที ชื่อชั้นก็มีทำไมไม่เรียก”

“ฮะๆ...ขอโทษครับ” อุริวหัวเราะแห้งๆ แก้เก้อ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาดูน่ารักขึ้นเป็นกองในสายตาของอิจิโกะ

“นายน่ารักชะมัดเลย..อุริว” มือหนาค่อยๆ ประคองหน้าอีกฝ่ายให้เงยขึ้นสบตากับตัวเอง ตอนนี้ทั้งสองคนจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา หัวใจทั้งสองดวงเต้นแรงและเร็วขึ้นกว่าเมื่อครู่ จังหวะการเต้นสอดประสานกันดุจดั่งเส้นใยที่ผูกพันทั้งคู่ไว้ด้วยกัน

อิจิโกะค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าหาร่างบางที่หลับตาพริ้ม แพขนตายาวของอุริวปิดลงทำให้ตอนนี้เขาดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีกจนอิจิโกะแทบจะอดใจไม่ไหว เขาประคองท้ายทอยอีกฝ่ายให้เข้าหาตนเองช้าๆ

ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบเข้าด้วยกัน ความหวานและแรงปรารถนาถูกถ่ายทอดให้ซึ่งกันและกัน อิจิโกะไล้เรียงริมฝีปากหนาไปบนปากของร่างบาง เก็บโกยทุกอณูความรู้สึกดีๆ ที่คนตรงหน้ามีให้เขา มืออีกข้างรวบเอวอีกฝ่ายให้แนบชิดกับตัวเขามากขึ้นไปอีก

อุริวค่อยๆ ยกแขนบางโอบรอบคอร่างสูงที่กำลังประกบปากตัวเองอยู่ กดให้อีกฝ่ายจูบตนเองลึกขึ้น หวานขึ้น และร้อนแรงขึ้น เขาเริ่มรู้สึกถึงลิ้นของอีกฝ่ายที่เข้ามาบุกรุกถึงข้างในโพรงปากของตัวเอง ลิ้นของทั้งสองหยอกล้อกันไปมา แลกเปลี่ยนความหวานหอมซึ่งหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วให้แก่กันและกัน

อิจิโกะค่อยๆ กดน้ำหนักตัวเองลงไปทำให้อุริวเอนลงไปนอนกับโต๊ะเรียนโดยมีเขาทับอยู่ข้างบน มือหนาเริ่มลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆ ของร่างบาง สร้างความรู้สึกเสียวนิดๆ ให้แก่คนด้านล่างได้เป็นอย่างดี

“...อืม...อื้อ...” เสียงร้องประท้วงจากร่างข้างล่างดังขึ้นทำให้อิจิโกะถอนจูบออก แต่ทั้งสองก็ยังจ้องหน้ากันอยู่

“พะ...พอก่อนเถอะ...อิจิโกะ...” อิชิดะซึ่งตอนนี้เริ่มหอบกล่าวขึ้นมาสั้นๆ เพราะตอนนี้เขาเหนื่อยมากแล้ว เกิดมายังไม่เคยจูบกับใครนานเท่านี้มาก่อนเลย แล้วนี่ก็เป็นเฟิร์สคิสด้วย

“อืม...ชั้นเข้าใจ” อิจิโกะที่หอบไม่แพ้กันเอ่ยขึ้น เขาเองนี่ก็เป็นครั้งแรก แต่ที่ทำได้ขนาดนั้นอาจเป็นเพราะอารมณ์ในตัวมันพาไปก็ได้ ก็เขารักคนตรงหน้ามากจริงๆ นี่นา...

ทั้งสองยังคงอยู่ในท่าที่อิชิดะนอนกับโต๊ะโดยมีอิจิโกะทับอยู่ด้านบน อิชิดะออกแรงผลักที่แผ่นอกกว้างของอิจิโกะเล็กน้อยเพื่อให้เขาลุกออกไปซี่งอิจิโกะก็ทำตามอย่างว่าง่าย

สองหนุ่มเก็บกระเป๋าและเดินออกไปจากห้องด้วยกัน อิจิโกะชวนอุริวคุยไปเรื่อยเปื่อยและออกรสไปตลอดทางเดินในโรงเรียน จนกระทั่งมาถึงหน้าโรงเรียนอิชิดะจึงชวนอิจิโกะให้กลับบ้านด้วยกัน

“เอาสิ ! กลับไปสองคนดีกว่ากลับคนเดียวเหงาๆ นะ” อิจิโกะตอบรับ ทั่งคู่เดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ และคุยกันไปด้วยระหว่างทาง มีหยอกล้อกันบ้างอย่างน่ารัก จนถึงทาง แยกสองทาง ทางหนึ่งไปบ้านของอิจิโกะ อีกทางเป็นทางไปบ้านของอิชิดะ

“เอาล่ะ คงต้อง...แยกกันตรงนี้แล้วสินะ” อิจิโกะพูดเสียงอ่อยๆ ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน และสบตากัน ตรงบริเวณนั้นไม่มีใครอยู่อิจิโกะเลยรวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเบาๆ เป็นการบอกลา

“ผมไปก่อนนะครับ...ที่รัก...คืนนี้หลับฝันดีนะ”

พูดจบก็วิ่งเข้าซอยบ้านตัวเองไป ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

“อื้อ...ชั้นจะฝันถึงนายละกันนะ ....อิจิโกะ...”

พูดจบก็หันหลังเดินเข้าบ้านตัวเองไป.....