แมวตัวหนึ่ง !!

เนื้อเรื่อง

ชีวิตผมเริ่มจากการตื่นจากฝันร้าย ฝันร้ายที่มืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงเงา
เมื่อผมตื่นขึ้น สิ่งแรกที่ผมเห็นคือ สิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง มีสี่ขา ลายบนตัวเป็นลายทาง
รูปร่างอ้วนปุกปุย  และกำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาที่อบอุ่น
ผมพอจะคาดเดาได้ว่าเธอเป็นผู้ให้กำเนิดผม หรือก็คือ แม่ของผมนั่นเอง

ทุกๆวันชีวิตผมดูเรียบง่าย ผมตื่นแล้วก็กิน กินแล้วก็นอน ผมลืมบอกไปอย่าง
ผมมีพี่น้องอีก 2 ตัว เราไม่เคยคุยกันเลย เราเจอหน้ากันทุกครั้ง ที่กินอาหาร
และเราก็มักจะหลับพร้อมๆกัน  ตอนนั้นผมเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากหรอก

ทุกๆ 2-3 วัน จะมีสิ่งมีชีวิตอีกชนิด รูปร่างสูงใหญ่  คอยจับแม่ผมไปแล้วสักพักก็จับมาคืน
แม่ผมบอกว่าคือ มนุษย์  แม่บอกต่ออีกว่า พวกเขาเป็นเจ้านายเรา เลี้ยงแม่มาจนโต

เมื่อผมอายุได้ 2 เดือน มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ผมถูกสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์
จับผมใส่กล่องสี่เหลี่ยมๆมืดๆ ในตอนหลังผมจึงรู้ว่ามันคือ กรง ในตอนแรก ผมก็คิดว่าเดียวสักพักก็ถูกส่งกลับมาเหมือนแม่ แต่พอเวลาผ่านไปเกือบ 2-3 ชม. แล้ว ผมก็ยังอยู่ในกรงที่มืดสนิท ผมเริ่มกลัวขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าเขาจะลักพาตัวผมไปจากแม่

กรงได้ถูกเปิดขึ้น แสงสว่างจากภายนอกเล็ดลอดเข้ามา ผมคิดว่าเขาคงส่งผมกลับมาแล้ว
ผมค่อยๆเดินออกจากกรงอย่างกลัวๆ เมื่อผมได้เห็นสิ่งที่อยู่ภายนอก หัวใจผมก็สั่น
‘ผมถูกลักพาตัว!!’

ผมมองเห็นโถงกว้างใหญ่ มองไปทางไหนก็ไม่เห็นแม่ ผมเริ่มร้องไห้ ร้องให้จนกว่าแม่ผมจะได้ยินเผื่อว่าแม่จะมาช่วยผมได้

ผมเห็นมนุษย์สองคน  คนนึงได้อุ้มผมขึ้น อีกคนยืนอยู่ข้างๆเธอ ผมเดาว่าคงเป็นแม่ของเธอ เธอคงเห็นผมกลัวจึงลูบหัวที่ตัวผมเบาๆ ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กๆที่ผ่านมาทางมือของเธอ ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ความง่วงค่อยๆ
ถาถมเข้ามา ก่อนที่สติผมจะดับไป เธอหันไปทางแม่ของเธอและพูดขึ้นว่า

“ คุณแม่ค่ะ ให้เจ้านี่ชื่อเจ้าเหมียวนะค่ะ”

หลังจากนั้น จากวัน ผ่านไปเป็นเดือน จากเดือนผ่านไปเป็นปี หลายปีต่อมา
ผมได้รู้หลายๆสิ่ง ทั้งวิถีของเป็นอยู่ของมนุษย์ ตอนนี้ผมก็โตขึ้นมาก จนพอรับรู้เรื่องราว
ต่างๆ ทุกๆวัน ผมจะเห็นเด็กน้อยคนนั้นออกไปเรียนตั้งแต่เช้า และกลับมาตอนเย็นๆ
ในระหว่างวัน ผมก็มักเดินไปมาเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนใหญ่ผมจะหมดไปกับการนอนมากกว่า

และเมื่อเด็กน้อยกลับมา ผมก็มักจะเข้าไปเล่นกับเธอบ่อยๆ แต่บางครั้งเธอก็จะงานยุ่ง
ไม่มีเวลาเล่นกับผมเท่าไหร่ แต่ผมก็เข้าใจเธอนะ บางครั้งเธอก็จะระบายหลายๆอย่างที่เธอได้ผ่านมา ทั้งปัญหา หรือความรัก ผมอยากให้กำลังใจเธอนะ แต่ผมทำได้แต่หันไปทางเธอ แล้วร้องเหมียวๆ

ส่วนคุณแม่ของเธอ มักจะไม่ค่อยกลับบ้านหรอก ผมไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
แต่เมื่อคุณแม่กลับมา เธอกับคุณแม่ก็มักทะเลาะกัน  ผมได้ยินคร่าวๆว่าเรื่องผลการเรียนอะไรนี่แหละ

มีครั้งหนึ่งเธอทะเลาะกับคุณแม่จนหนีเข้าไปหลบในห้อง คุณแม่ของเธอก็ดูเหนื่อยล้า
ท่านเดินเข้ามาผม แล้วอุ้มผมขึ้นมาลูบเบาๆ ท่านบอกกับผมว่า ที่จริงท่านก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับเธอหรอก
 

แต่ท่านเป็นห่วงเธอมากเพราะเหลือกันอยู่แค่สองคน ผมไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าที่จริงเขามีกันหลายคนหรือยังไง

ท่านแม่ก็เล่าต่อว่าท่านทำงานหนักทุกวัน เพราะต้องหาเงินมาใช้จ่าย บางครั้งก็เครียดจากงานมากเกิน เลยเผลอนำมาลง

กับเธอ ท่านเสียใจมาก แต่สิ่งที่ท่านต้องการคือ ให้เธอมีอนาคตที่ดีเท่านั้นเอง ไม่ต้องลำบากเหมือนกับท่าน

ท่านก็เริ่มร้องไห้ออกมาและก็เดินเข้ากลับเข้าไปในห้อง ผมได้แต่มองแผ่นหลังของท่านที่แบกรับความหวัง และความทุกข์

เมื่อผ่านเหตุการณ์วันนั้นไป ผมก็มีเวลาคิดทบทวนว่า แท้จริงแล้วตัวผมคือใคร ตอนนี้แม่ของผมยังอยู่รึเปล่า

ท่านยังคงคิดถึงผมไหม ผมอยากให้ท่านส่งกำลังใจมาให้พวกเขาทั้งสองเหมือนกัน
เพื่อให้พวกเขากลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อน  ที่ทุกคนมีแต่รอยยิ้ม

ผมคิดว่าหากทุกคนถอยคนละก้าว
ยอมรับฟังปัญหาแต่ละคน  ทุกคนก็จะแต่รอยยิ้ม......