ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
สายลมอันโบกพลิ้ว ซึ่งอวลอบด้วยกลิ่นรสสุคนธ์อันชื่นชุ่ม กลิ่นหอมฟุ้งราวมาลีผลิบาน
นับร้อยนับพันดอกนี้ บาดใจของข้านัก
มันคือวสันตฤดูใช่หรือไม่ ฤดูแห่งการผลิบานและเติบโตใช่หรือไม่
แต่เหตุใดหัวใจของข้า จึงเหน็บหนาว ราวกับยังคงห่มคลุมด้วยหิมะหนักหนา
ยังคงผนึกค้างอยู่ในห้วงเวลาแห่งความสุข ที่ไม่อาจหวนคืนมาได้เล่า
ในเรือนไม้ กลางภูสูงที่ซึ่งหมอกหนา เรี่ยฟ้า ยามที่เรายืนเคียงข้างริมหน้าต่าง
ชมแสงจันทร์อำไพ แบ่งปันไออุ่นให้แก่กัน ยังจำสัญญาระหว่างเราได้ไหม
ซองฮวาง...ดาวฤกษ์อันสุกใสของข้า
ในคืนแห่งเหมันต์กาลที่หิมะแรกโปรยปรายลงมา ท่านให้สัญญาว่าจะบรรเลงเพลงพิณ
ให้ข้าฟัง ใต้ต้นหลิวกิ่งงาม ในยามที่มวลมาลีแย้มกลีบกำจาย และข้าสัญญาว่า
จะเด็ดบุปผาที่งามที่สุด หมดจดที่สุดในสวนขวัญแห่งนี้ กำนัลแก่ท่าน
เราสองจักร่ำสุราใต้เงาจันทร์ สาบานรักมั่นไม่ผันแปร
เหนือแผ่นดิน เหนือแผ่นฟ้า ความรักของเราสอง จะรำร่าย ขับกล่อมราตรีที่เงียบเหงา
ให้หมดสิ้น
หากในยามนี้ ท่านอยู่ที่ใดเล่า ซองฮวางของข้า
บุปผางามแย้มกลีบบานแล้ว กระต่ายน้อยตาแดงที่ท่านโอบอุ้ม เยี่ยมหน้าออกมา
จากป่าสนแล้ว สุราพิสุทธิ์ที่หมักไว้ใต้ต้นเหมยหอมกรุ่นแล้ว
หากท่านอยู่ที่ใดเล่า ซองฮวาง
คนที่ข้ารัก คนที่ข้าห่วงใย จากไปแห่งหนใดกันเล่า
ผู้ที่สบตา และแบ่งปันลมหายใจผ่าวร้อนสู่กัน จากไปยังแห่งหนใดเล่า
สายลมเอย ท่านพัดผ่านไปยังแว่นแคว้นแดนใด ได้พบปะกับซองฮวาง
ยอดดวงใจของข้าหรือไม่
ซองฮวางผู้แย้มยิ้มได้อย่างอ่อนโยน ซองฮวางผู้อิงแอบแนบกายข้าดั่งวิญญาณ
ที่ไม่อาจพรากจาก ซองฮวางผู้บรรเลงเพลงพิณพยองอัน อันหวานล้ำ
ซองฮวางผู้เปี่ยมปัญญา ซองฮวางผู้ปราดเปรียวและมากรักกว่าผู้ใด
ข้ายังเป็นคนเดิม เป็นชายคนเดิมที่รักเจ้า และยินดีที่จะแบ่งปันลมหายใจแก่เจ้า
เหมือนเช่นวันวาน
ปณิธานใดๆ ในโลกหล้า หาได้สำคัญสำหรับข้าเลย หากปราศจากเจ้าหยัดยืนข้างกาย
แม้จะเป็นวันที่ฟ้าถล่มดินทลาย หมื่นภูผามากั้นกลาง หรือแสนมหานทีกว้างมาขัดขวาง
ข้าจะดั้นด้นตามหาเจ้าให้จงได้
ตราบจนวันที่ไฟสงครามแห่งนี้จะจบสิ้น
ข้าขอสาบานต่อสวรรค์ สัญญาไม่พรากจากของเราจักดำรงอยู่
ข้าจะทวงถามสัญญาต่อเจ้า
ให้สุดแผ่นดิน จรดผืนฟ้า
ความรักของข้าจะไม่ลดน้อยลง ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ผันแปร
เราสองจะเป็นดั่งลมหายใจของกันและกัน
...ตราบวันที่ฟ้าสิ้นดาว
นับร้อยนับพันดอกนี้ บาดใจของข้านัก
มันคือวสันตฤดูใช่หรือไม่ ฤดูแห่งการผลิบานและเติบโตใช่หรือไม่
แต่เหตุใดหัวใจของข้า จึงเหน็บหนาว ราวกับยังคงห่มคลุมด้วยหิมะหนักหนา
ยังคงผนึกค้างอยู่ในห้วงเวลาแห่งความสุข ที่ไม่อาจหวนคืนมาได้เล่า
ในเรือนไม้ กลางภูสูงที่ซึ่งหมอกหนา เรี่ยฟ้า ยามที่เรายืนเคียงข้างริมหน้าต่าง
ชมแสงจันทร์อำไพ แบ่งปันไออุ่นให้แก่กัน ยังจำสัญญาระหว่างเราได้ไหม
ซองฮวาง...ดาวฤกษ์อันสุกใสของข้า
ในคืนแห่งเหมันต์กาลที่หิมะแรกโปรยปรายลงมา ท่านให้สัญญาว่าจะบรรเลงเพลงพิณ
ให้ข้าฟัง ใต้ต้นหลิวกิ่งงาม ในยามที่มวลมาลีแย้มกลีบกำจาย และข้าสัญญาว่า
จะเด็ดบุปผาที่งามที่สุด หมดจดที่สุดในสวนขวัญแห่งนี้ กำนัลแก่ท่าน
เราสองจักร่ำสุราใต้เงาจันทร์ สาบานรักมั่นไม่ผันแปร
เหนือแผ่นดิน เหนือแผ่นฟ้า ความรักของเราสอง จะรำร่าย ขับกล่อมราตรีที่เงียบเหงา
ให้หมดสิ้น
หากในยามนี้ ท่านอยู่ที่ใดเล่า ซองฮวางของข้า
บุปผางามแย้มกลีบบานแล้ว กระต่ายน้อยตาแดงที่ท่านโอบอุ้ม เยี่ยมหน้าออกมา
จากป่าสนแล้ว สุราพิสุทธิ์ที่หมักไว้ใต้ต้นเหมยหอมกรุ่นแล้ว
หากท่านอยู่ที่ใดเล่า ซองฮวาง
คนที่ข้ารัก คนที่ข้าห่วงใย จากไปแห่งหนใดกันเล่า
ผู้ที่สบตา และแบ่งปันลมหายใจผ่าวร้อนสู่กัน จากไปยังแห่งหนใดเล่า
สายลมเอย ท่านพัดผ่านไปยังแว่นแคว้นแดนใด ได้พบปะกับซองฮวาง
ยอดดวงใจของข้าหรือไม่
ซองฮวางผู้แย้มยิ้มได้อย่างอ่อนโยน ซองฮวางผู้อิงแอบแนบกายข้าดั่งวิญญาณ
ที่ไม่อาจพรากจาก ซองฮวางผู้บรรเลงเพลงพิณพยองอัน อันหวานล้ำ
ซองฮวางผู้เปี่ยมปัญญา ซองฮวางผู้ปราดเปรียวและมากรักกว่าผู้ใด
ข้ายังเป็นคนเดิม เป็นชายคนเดิมที่รักเจ้า และยินดีที่จะแบ่งปันลมหายใจแก่เจ้า
เหมือนเช่นวันวาน
ปณิธานใดๆ ในโลกหล้า หาได้สำคัญสำหรับข้าเลย หากปราศจากเจ้าหยัดยืนข้างกาย
แม้จะเป็นวันที่ฟ้าถล่มดินทลาย หมื่นภูผามากั้นกลาง หรือแสนมหานทีกว้างมาขัดขวาง
ข้าจะดั้นด้นตามหาเจ้าให้จงได้
ตราบจนวันที่ไฟสงครามแห่งนี้จะจบสิ้น
ข้าขอสาบานต่อสวรรค์ สัญญาไม่พรากจากของเราจักดำรงอยู่
ข้าจะทวงถามสัญญาต่อเจ้า
ให้สุดแผ่นดิน จรดผืนฟ้า
ความรักของข้าจะไม่ลดน้อยลง ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ผันแปร
เราสองจะเป็นดั่งลมหายใจของกันและกัน
...ตราบวันที่ฟ้าสิ้นดาว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น