คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2: I have nothing ผมคือ...ผู้ซึ่งไม่เหลืออะไร แม้แต่หัวใจของตัวเอง
Chapter 2: I have nothing ผมคือ...ผู้ซึ่งไม่เหลืออะไร แม้แต่หัวใจของตัวเอง
.
“.......เพราะอย่างนั้นไม่มีใครต้องการผม
ผมเลยต้องจากมา…..”
ผมจากมาพร้อมกับสายเลือดที่ไหลผ่านตามเส้นเลือดใหญ่ แขนของผมและมาไหลรวมกันกลายเป็นของเหลวสีเข้มที่พาเอาดวงวิญญาณของผมมา...มาอยู่ที่นี่ กลางทุ่งหญ้าสีเขียว บ้านในฝันของผม ความเจ็บปวดสุดท้ายของชีวิต...ผมยกให้แด่เขาคนนั้น โจว คยูฮยอน คนที่ทำให้ผมรักและยอมทุกอย่างแม้จะทำให้ผมดูบ้า แต่ก็ไม่บ้าเท่าเรื่องที่ผมกำลังจะได้รับรู้ จากปากของ ยมทูตและรอยสักสีน้ำเงินรูปปีกที่ปรากฏขึ้นหลังจากที่ผมตาย
ถามว่าผมแค้น เกลียด โกรธ เขาคนนั้นไหม...ผมมันก็แค่มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีทั้งความรัก โลภ โกรธ หลง ฉะนั้นไม่แปลกใช่ไหมครับ..ถ้าผมจะยังเกลียด โกรธ และแค้นเขาคนนั้น ในใจผม...สิ่งที่ผมพลาดที่สุดในชีวิตคือ...การไม่ลงมือฆ่าเขาซะก่อนที่จะตัดสินใจจากมา ถ้ามีอะไรที่ผมยังพอที่จะทำให้เขาเจ็บปวดทรมานได้ ผมก็จะทำ...แน่นอน ผมจะทำมัน ให้เขาคนนั้นเจ็บปวดไม่ต่างจากผม
จากที่ผมเล่าจุดเริ่มต้นและจุดจบของผมมาแล้ว ต่อมาผมก็คงต้องเผชิญกับที่ที่ผมเลือก...ไม่ใช่สิ คุณยมฑูตเลือก...เขาบอกผมอย่างนั้น จนถึงตอนนี้ผมก็นั่งคุกเข่าเหมือนคนบ้าต่อหน้าคนที่ได้ชื่อว่า เลือกผมให้มาตาย ชเว ซีวอน
“คุณบอกผมว่าคุณชื่อซีวอน ....เอิ่ม...แล้วคุณเลือกผม? เลือกทำไมล่ะครับ ผมไม่เข้าใจ...ที่ผมทำมันก็เพราะว่า...” และเสียงมันก็หายไป คำพูดต่อมามันเหมือนถูกดูดกลืนหายไปในลำคอที่แห้งผากของผม ถึงแม้จะคุยกับคนที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าตา ไม่เคยรู้จักกัน..ผมก็เลือกที่จะถามเพราะตอนนี้ผมสงสัยอะไรมากมายจนอยากจะโขกตัวกับประตูบ้านให้ตายอีกสักรอบ
“การจากมาของนาย จะทำให้นายได้ในสิ่งที่นายต้องการ” ผู้ชายคนนี้ ผมยอมรับได้เลยว่าเขาหน้าตาค่อนข้างดีมาก มากจนไม่เหมือนคน ดูคล้ายกับรูปปั้นเทพเจ้ากรีกอะไรเทือกนั้นซะมากกว่า ตัวของเขาดูแข็งแรงกว่าผมหลายสิบเท่า ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่คงหลงเสน่ห์ซีวอนคนนี้แล้วเป็นแน่ แต่ก็นะครับ...เขาก็ยังคงดูใจร้ายสำหรับผมเหมือนเดิม
“ผมต้องการอย่างนั้นหรอ?.....ผมตายไปแล้วยังจะต้องการอีกละครับ” ผมกลายเป็นเด็กประถมที่คอยที่ถาม คำถามมันท่วมสมองผมไปหมดแล้วสินะ ตั้งแต่ผมตายนี่...โง่ขึ้นเยอะเลย
“นายรู้ใช่ไหมว่าคนที่คิดฆ่าตัวตายจะมีบาปมหันต์และจะต้องไปอยู่ในนรกอเวจี ลี ฮยอกแจ” ใช่...ผมรู้ ผมผิดเอง แต่เรื่องมันผ่านมาแล้ว ปุ่มรีเซ็ตชีวิตก็ใช่ว่าจะมี ปุ่มสต็อปก็หาที่ไม่เจอ และผมกำลังคิดว่าถ้าจะไปอยู่ในนรกยังไงในเมื่อผม...เป็นคนขี้ร้อน =*= ขอโทษครับ นี่ไม่ใช่เวลามาขำสินะ
“....ครับ ผมรู้” จริงตามที่ตอบ..ผมรู้ คุณซีวอนเดินมายืนข้างหน้าผมพร้อมกับวางมือยาวของเขาลงบนบ่าของผม ทำไมผมรู้สึกถึงความสดชื่นของชีวิต เหมือนได้รับการชาร์ตแบตให้ร่างกายอีกครั้งหลังจากที่มันจะดับวูบไปแล้วเมื่อเลือดคาวไหลออกหมดร่าง และเขาก็เอ่ยต่อว่า...
“ฉันเลือกนายเพราะนายเป็นคนที่เบื้องบนต้องการ นายเป็นคนที่จะช่วยเหลือบุตรของพระผู้เป็นเจ้าได้และต้องเป็นนายคนเดียวเท่านั้น”
“ผมยังไม่เข้าใจ..” ผมเคร่งศาสนานะแต่ผมไม่ทราบจริงๆว่าพระผู้เป็นเจ้ามีบุตร ผมไม่ทราบอะไรมากมายนอกจากคำสั่งสอนของพระองค์บางประการและการเข้าโบสถ์เป็นประจำเพียงเพราะไปเป็นเพื่อนพี่ฮีชอลเท่านั้น ดังนั้น...ผมจึงไม่เข้าใจว่ายมฑูตตนนี้พยายามจะสื่ออะไรกับผมกันแน่
“การจากมาของนายจะไม่เสียเปล่าเพราะตราบใดที่นายทำภารกิจที่เบื้องบนให้มา คือ..ดูแลบุตรของพระเจ้า สำเร็จตามพระประสงค์...นายจะได้พรจากสวรรค์ 1 ข้อ และมันจะเป็นไป ตามที่นายต้องการ” พอได้ยินว่า ได้ตามที่ต้องการเท่านั้น...เหมือนไฟในใจผมกลับลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ใช่ครับ...คุณคิดถูกแล้วล่ะ
สิ่งเดียวที่ผมต้องการ
คือแก้แค้น...
ให้เขาคนนั้นเจ็บปวด
เจ็บปวดกว่าผมเป็นร้อยล้านเท่า
ถึงแม้สิ่งที่ต้องทำมันจะยาก
ต่อให้ผมต้องตายเป็นสิบๆรอบ
ผม...ยอม
ระหว่างคิดถึงความแค้นที่มีให้เขาคนนั้น ผมก็เอาแต่บีบมือแน่นและตอนนั้นเองผมได้ก้มลงมองดู รอยสักรูปปีกสีน้ำเงินที่มือของผม...มันปรากฏขึ้นตอนที่ผมฟื้นคืนจากความตาย จะเรียกอย่างนั้นก็ไม่ถูก...เพราะตอนนี้ผมก็ยังไม่มีชีวิตนะครับแค่วิญญาณของผมมีรู้สึกและมาอยู่ที่นี่เท่านั้น ที่ที่กักขังผม..ถึงจะไม่ใช่นรกแต่ มันก็ไม่เห็นความต่างของมันเลยจริงๆ
ตัวอันขาวสะอาดได้ขึ้นชื่อว่าผิวพรรณดีที่สุดในครอบครัว กลับมีรอยตำหนิถึงสองที ผมยังไม่ได้บอกคุณใช่ไหมครับ...ว่าผมมีปานที่มีมาตั้งแต่เกิด และเคยเป็นสิ่งที่ทำให้ผมคิดมาเสมอว่า ...ผมกับเขาคนนั้นเป็นเนื้อคู่กัน ตลอดไป
ผมมีปานรูปคล้ายตัวอักษรตัวที่ 2 ในภาษาอังกฤษ “B” ครั้งแรกที่ผมเห็นมันก็ตั้งแต่จำความได้ ปานสีดำตัว B ที่ข้อมือซ้าย...และด้วยความบังเอิญที่เขาคนนั้นก็มีปานดำคล้ายๆกันที่ไหลซ้ายของเขา ผมไม่รู้ว่ามันมีสาเหตุจากอะไร และเกี่ยวโยงกันด้วยเรื่องไหน แต่ตอนนั้นผมก็เอาแต่คิดจริงจังว่าเราเกิดมาเพื่อคู่กันแน่ๆ และสุดท้ายมันก็ไม่ใช่....ผมเลยตัดสินใจจากมาด้วยการลบล้างรอยปานนั้นซะ ใช่ครับ...ทางออกของเลือดคาวๆที่พรากชีวิตผมคือตรงนั้น...ปานดำตัว “B” ข้อมือซ้าย ผมจะได้ลืมสักทีว่า...เขาคนนั้น ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของผม..จากนี้และตลอดไป ผมละสายตาจากรอยสักรูปปีกสีน้ำเงินมาดูที่ที่เคยมีปานสีดำ B ก็ได้แต่คิด
“รอยพวกนี้...มันจะโผล่ออกมาจากการถูกเลือก เหมือนๆกับที่ผมโดนอยู่ตอนนี้หรือเปล่า..” ผมได้แต่คิดในใจ
“ลี ฮยอกแจ นายต้องดูแลบุตรของพระผู้เป็นเจ้า บ้านหลังนี้เป็นของนาย เป็นที่ที่นายจะต้องศึกษาเรื่องราวความเป็นมาและสิ่งที่นายต้องทำว่าจะต้องทำอย่างไง บ้านหลังนี้แค่ที่นี่...ห้ามออกนอกบริเวณเด็ดขาด จนกว่าฉันจะนำบุตรของพระผู้เป็นเจ้ามาพบนาย” คุณซีวอนบอกถึงหน้าที่ที่ผมต้องทำ มันเหมือนว่าผมเพิ่งมาสมัครงานแล้วผู้จัดการกำลังสาธยายในสิ่งที่ผมต้องทำ แต่ที่จะต่างกันก็คง “เงินเดือน” กับ “พร” อดตื่นเต้นไม่ได้นะว่าเรื่องราวมันจะดำเนินอย่างไงต่อไป ...
“แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปล่ะครับ...ผมจะเป็นยังไง” ผมเผลอหลุดคำพูดที่เผยถึงความกังวลที่มีอยู่ในใจของผม..ดูเหมือนคุณยมฑูตจะไม่ได้ยินที่ผมพูดเลยสินะ
“เครื่องหมายที่นายพบ รอยสักรูปปีกสีน้ำเงิน จะเป็นเครื่องตราไว้ ว่านายคือคนดูแลผู้ซึ่งเป็นบุตรของพระเจ้า นายต้องเสียสละและดูแลด้วยชีวิต ถึงแม้เลือดของนาย...ยังเป็นบุตรแห่งพระเจ้า” สิ้นเสียงของคุณยมทูตซีวอนความทรงจำของผมก็ดับวูบไป...โลกมันมืดและผมได้หลับลง
สารจากไรเตอร์
ตอนที่สองเรื่องเริ่มจะเดินแล้ว แต่อย่าลืมนะคะ ว่านี่ยังไม่ถึงตอนจบ มันอาจจะหักมุมซ้ายที ขวาที ตีลังกา8ตลบก่อนจะลงท่าครีแอนด์เจ็อกก็ได้ ฝากฟิคดราม่าที่กำลังจะแฟนตาซี(?)ด้วยนะคะ
P.S. น้ำท่วมบ้านไรเตอร์ เอาใจช่วยชาวอิสานกันด้วยนะคะ
P.S. อีกรอบหลังedit เรื่องกำลังเดิน กำลังจะเดินล่ะค่ะ ^^ ฝากด้วยนะคะ
ความคิดเห็น