ก้าวต่อไป

ลำดับตอนที่ #2 : เป็นห่วง

ภาพที่เราทั้งคู่เห็น คือภาพของครูฝ่ายปกครองและครูผู้ตัดสินการแข่งขันบาสเก็ตบอลเมื่อสักครู่ กำลังนั่งอยู่บนเตียงเล็กๆเตียงหนึ่ง ทั้งสองใกล้ชิดกันมาก อันที่จริง ฉันก็อยากแอบดูพวกเธอต่อหรอกนะ แต่ความเจ็บปวดบริเวณหัวเข่า ทำให้ฉันต้องเปิดประตูเข้าไป พวกเธอตกใจมากและผละตัวออกจากกันทันที

“จะแข่งต่อ หรือจะอยู่เป็นเพื่อน” ฉันถามจ๋า

 “อยากไปแข่งต่ออ่ะ อย่าโกรธเค้าน้า”เธอพูด

“งั้นเราไปเลยดีกว่า ต้องไปตัดสินต่อ” ดูเหมือนว่าครูผู้ตัดสิน จะพึ่งรู้ตัว ว่ามีหน้าที่ ที่มากกว่าการเป็นคู่รัก ให้เธอต้องปฏิบัติอีก

“แล้วอาจารย์เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ เห็นอาจารย์คนนั้นมาตั้งนานแล้วยังไม่กลับออกไป” ฉันจำต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักชื่ออาจารย์คนนั้น ทั้งๆที่ทั้งโรงเรียนก็รู้กันหมดแล้ว ว่านามของคู่รักอาจารย์ฝ่ายปกครองน่ะ คืออะไร

“ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ เธอล่ะ เจ็บมั้ย ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ เดี๋ยวชั้นทำแผลให้”

ทว่า หลังจากทำแผลหั้นเสร็จแล้ว เธอกลับทานยาแล้วก็หลับไป ฉันไม่อยากลุกเลย ในตอนนี้ แผลนั่นดูลึกเกินควร ฉันจึงเลือกที่จะนั่งพัก ที่เตียงข้างๆ และบังเอิญได้ยินเสียงละเมอของเธอ

“วิช...แหวน วิช รอก่อน วิช” ฉันฟังออกแค่นั้น และนั่นแหละ ชื่อของอาจารย์คนนั้น วิช หรืออาจารย์วิชานันนั้นเอง และด้วยความตกอกตกใจนี้เอง ทำให้ฉันรีบออกจากห้องพยาบาล โดยที่ยังเจ็บแผลอยู่ไม่หาย

ฉันเดินขาเป๋ลงมาถึงชั้นล่าง และสวนกับอาจารย์วิชานัน เธอมองมาที่ฉันเหมือนจะถามอะไรบางอย่าง แต่สุดท้าย เธอก็ไม่ถาม และปล่อยให้เด็กนักเรียนขาเป๋อย่างฉัน เดินกลับมาที่กลุ่มเพียงลำพัง ฉันเจอคำทักทายจากจ๋านิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้ส่อถึงความเป็นห่วงเป็นใยฉันซักเท่าไหร่ เธอถาม เกี่ยวกับเรื่องสองคนนั้น

“เป็นไงบ้าง เธอเห็นข้างหลังมั้ย พอกีฬาแข่งเสร็จ ผู้ตัดสินก็ไม่เป็นอันทำงาน กลับไปดูแลหวานใจข้างบนจนได้ เห็นแล้วนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันว่าจะเล่าให้ฟังนานและ ตอนปิดเทอมเล็กน่ะ...”

‘...ฉันมาเที่ยวต่างจังหวัดแห่งหนึ่งกับเพื่อน เรามาพักกันในโรงเรียนริมทะเล หลัง  check in เสร็จ เราก็ออกมาเที่ยวกัน ณ สวนสนุกเปิดใหม่แห่งหนึ่ง

“แกจะขึ้นชิงช้าสวรรค์ป่ะ” เพื่อนคนหนึ่งถามฉัน

“ไม่ ภาไม่ขึ้น” ฉันยังไม่ทันตอบ ก็ดันมีเสียงๆหนึ่ง ตอบออกมาจากข้างหลัง มันเป็นน้ำเสียงที่เราทั้ง 4 ต่างคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี นั่นคือการปรากฎตัวอย่างกระทันหันของ อาจารย์นภา ครูหัวหน้าฝ่ายปกครอง

“วิชก็รู้ว่าภากลัวความสูง วิวสวยแค่ไหน ภาก็ไม่ขึ้นหรอก” เธอยังคงพูดต่อ เพื่อตอกย้ำให้เรารีบสวมแว่นดำพรางตัว

“ก็ได้ งั้นเราไปดูร้านของที่ระลึกกันเถอะ” และนั่นก็เป็นเสียงของใครไปไม่ได้ด้วย นอกเสียจาก อาจารย์วิชานัน คู่รักของเธอ พูดจบ ทั้งสองก็มุ่งไปยังร้านนั้นทันที

“แก เราจะเดินตามไปดูป่าววะ” ฉันถาม ใบหน้าสวมแว่นดำอีกทั้งสามพยักรับ เราจึงตามไปดู

“แหวนนี่น่ารักจัง” อาจารย์นภาชื่นชมแหวนคู่มินนี่เมาส์กับมิกกี้เมาส์และ...

“ภาชอบเหรอ เดี๋ยววิชซื้อให้”อาจารย์วิชานันพูดอย่างเอาใจ ตามฉบับนิยายรักน้ำเน่า ทำให้ใบหน้าที่เคยเหี้ยมโหดของอาจารย์นภา เผยรอยยิ้มออกมา

“ไม่เอาหรอก มันมีเป็นคู่ ถ้าจะใส่ ก็ต้องใส่คู่กันสิ” อาจารย์วิชานันมองหน้าอาจารย์นภาอย่างเหนื่อยใจ และฉันก็พอจะรู้ด้วย ว่าเพราะอะไร การที่จะใหทอมอย่างอาจารย์คนนี้ใส่แหวนลายการ์ตูนน่ารักบ้องแบ๊วอย่างนี้ ไม่รักกันจริงคงทำไม่ได้

“น้า วิช” นั่นคือการอ้อนคู่รักขงอาจารย์ฝ่ายปกครองที่...น่ารักเอาเรื่อง จนในที่สุดอีกฝ่ายก็ใจอ่อน

“ให้ตายเถอะ โรบิ้น อาจารย์เค้าสวีทกันไม่อายฟ้าอายดิน หรือาย...นักเรียนอย่างเราบ้างเหรอ”เพื่อนของฉันพูดขึ้นเสียงดัง และเกือบโดนพกวฉันตบไปเหมือนกัน เพราะถ้าเสียงของเธอดังไปถึงในร้านล่ะก็ เราได้มีหวังตายกันทั้งแก๊งแน่

ทั้งคู่สวมแหวนให้กันคล้ายกันพิธีหมั้น ท่ามกลางสายตาเบื้องหลังแว่นดำของนักเรียนทั้งสี่ ซึ่งตั้ง  ปนิทานกับตัวเองเอาไว้แล้ว ว่าเปิดเทอมเมื่อไหร่ ข่าวนี้จะต้องดังไปทั้งโรงเรียน