ก้าวต่อไป

ลำดับตอนที่ #1 : ก้าวแรก

"ก้าวแรก"

������������

�������������� ตอนนี้เพิ่ง ตี4 กว่าๆ ฉันต้องรีบไป โรงเรียน เพราะวันนี้เป็นวันกีฬาสี ม. 5 เป็นแม่งาน ฉันก็เป็นนักเรียนม. 5 คนหนึ่ง จึงต้องรีบไป ฉันเพิ่งลงจากเรือ แล้วเดินตามหลังคนคู่หนึ่งไป อาจาร์ยทั้งสองคงไม่รู้สึกตัวเลยว่า ฉันเดินตามหลังพวกเธออยู่ เธอทั้งสองเดินจับมือกันมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงเขตโรงเรียน มือที่สวมแหวนคู่กัน ต่างปล่อยมือจากกันทันที มันไม่ใช่ความคิดที่ดีซะเท่าไร ที่ฉันเดินตามพวกเธอมาแบบนี้ ภายในโรงเรียน ตอนนี้ มีเพื่อนๆ และอาจาร์ยเพียงไม่กี่คน อาจาร์ยทั้งสองเดินไปที่ห้องได้บันได ซึ่งเป็นห้องแสกนนิ้วของอาจาร์ย เพื่อบันทึกเวลาเข้าทำงาน ซึ่งนั้น ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ฉันไม่สามารถตามเข้าไปได้ ฉันจึงตัดสินใจที่จะนำกระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องเก็บตัวของสีฉันก่อน แล้วรีบลงไปด้านล่าง ยังไม่ทันที่ฉันจะถึงชั้นล่าง เธอทั้งสองคน ก็เดินออกมา ในสภาพ... ที่เอ่ออ ... เขาเข้าไปทำอะไรกันนะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะทำตัวเป็นนักสืบ ยังมีงานอีกไม่น้อยที่รอคอยฉันอยู่....
�

������������� ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน ขณะที่ฉันและ เพื่อนๆที่กินข้าวกลางวันกันเสร็จแล้ว กำลังตรวจสอบอุปกรณ์ที่ใช่ในการแสดงอยู่นั้นเอง อาจาร์ยประจำของฉันก็เข้ามาฝากของเอาไว้ ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบรับอะไร เธอก็รีบเดินไปกับกลุ่มเพื่อนของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีอาจาร์ยทั้งสอง ที่ฉันเจอเมื่อตอนเช้าอยู่ด้วยอย่างแน่นอน เฮ้อ อยากรู้จักว่าพวกอาจาร์ยเขารีบไปไหนกัน ฉันได้แต่ถามเบาๆ ในใจ แต่ฉํนก็ไม่สามารถทำอะไรได้

����������������� เวลาผ่านไปราว ครึ่งชั่วโมง อาจาร์ยกลุ่มนั้นกลับมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ขนระที่ฉันกำลังคุมน้องที่เล่นกีฬาอยู่นั้เอง ก็มีเพื่อนต่างห้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน แล้วบอกว่า “นิน ‘อาจาร์ยปภาวดี’ เรียกนะ ห้องพักครูชั้น3 นะ” และแน่นอน อาจาร์ยปภาวดีที่ว่านะ ก้คือ อาจาร์ยประจำชั้นของฉันเอง พวกเธอกลับมากันตอนไหนนะ หนำซ้ำยังขึ้นไปที่ห้องพักครูเรียบร้อยแล้ว ทั้งๆ ที่ของๆเธอยังงอยู่ที่ฉันอยู่เลยนะ นี้ฉันต้องเดินเอาไปให้อาจาร์ยที่ห้องพักครูฉัน3 เลยหรอ
�

���� �� ����ห้องพักครูชั้น3 เป็นที่ที่ นักเรียนส่วนใหญ่ไม่มีใครอยากเข้าไปนักหรอก แต่จะทำยังไงได้ละ ‘ สมุดโน๊ตลายมิกกี้ มินนี่เม้าท์ เล่มใหญ่ ‘ นี้ คงเป็นของที่เธอคงต้องรีบใช้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องพักครูชั้น3 ทันที ยังไม่ทันถึงชั้น 3� ก็มีเสียง ของอาจาร์ยตรวจเวรคนหนึ่งดังขึ้น���
“ นี่ เธอนะหยุดก่อน เธอไม่รู้หรอ ว่าวันนี้เขาไม่ให้นักเรียนขึ้นอาคารเรียน เวลานี้นะ ”
‘อาจาร์ยมุตตา’ อาจาร์ยรองฝ่ายปกครองนักเรียนอาจารย์อยู่ที่นี้มานาน อีกไม่กี่ปีอาจาร์ยก็จะเกษียณแล้ว อาจาร์ยเขาได้ชื่อว่าเป็นอาจาร์ยที่เนี้ยบสุดๆเลยละ อาจาร์ยคนนี้เป็นรองฝ่ายปกครอง ถ้าถามว่าใครเป็นอาจาร์ยฝ่ายปกครองละก็ เป็นคนที่ฉันคาดว่าจะเจอในห้องพักครูฉันสามที่ฉันกำลังจะไปนี่แหละ�
“พอดี หนูจะเอาของไปให้อาจาร์ย ปภาวดีนะคะ”
เมื่อฉันพูดจบ เธอจึงยอมปล่อยฉันออกมา ขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นไปห้องพักครูชั้น3 ด้วยความระมัดระวังอยู่นั้น ฉันก้มลงมองที่หน้าปกสมุดนั้นอีกครั้ง พลางคิดในใจว่า ‘สมุดเล่มนี้ต้องไม่ใช่ของอาจาร์ยเราแน่เลย น่าจะเป็นของ เขาสองคนมากกว่านะ มิกกี้ มินนี่ สัญลักษณ์ ประจำตัวพวกเขานินา !! ’� ด้วยความตกใจฉันจึงสะดุดบันได ทำเอาสมุดที่อยู่ในมือล่วงลงไป ทำให้ภาพขนาดปานกลางใบหนึ่งล่วงลงมาจากสมุดเล่มนั้น ซึ่งเป็นภาพของคนที่ฉันคุ้นเคยเหลทอเกิน วันนี้ฉันเห็นพวกเธอตั้งหลายครั้ง หนำซ้ำ คนในภาพยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันสะดุดบันไดอีกด้วย คงไม่ต้องบอกรู้สินะว่า ใครกันที่อยุ่ในภาพนี้ถ้าไม่ใช่.....

�

������� เรื่องที่ฉันเคยได้ยินมานี้เป็นเรื่องจริงหรอเนี่ย ฉันนึกว่ามันจะเป็นข่าวลือเฉยๆนะเนี่ย ไม่นานนัก คำถามนี้ก็ถูกไข โดยสายตาของฉัน เมื่อเดินเข้าไปในห้องพักครู โต๊ะของเธอทั้ง 3คน ตั้งติดกัน และตอนนี้พวกเธอทั้ง 3 คนกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันเดินไปที่โต๊ะของอาจาร์ยนภารีบวางสมุดเล่มนั้นลงแล้ว ไหว้พวกเธองามๆ หนึ่งครั้ง แล้วรีบหันหลังเตรียมเดินกลับไป “นี่เปิดอะไรดูข้างในรึเปล่าเนี่ย”�� ประโยคที่ออกจากปากของเธอคนนั้น ทำเอาเท้าของฉันหยุดชะงัก “ฉันล้อเล่นนะ แหม ตัวแข็งเชียว ฉันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดซะหน่อย ฉันเองก็มีมุมหวานๆของฉันบางแหละนะ”��� เฮอะๆ ไม่อยากจะคิดเลยนะว่าเธอจะไปมีมุมหวานๆ กับใคร ขนลุกเลยทีเดียว �ฉันรีบไหว้เธออีกครั้ง แล้วรีบพาตนเองออกจากห้องพักครูนั้นอย่างรวดเร็ว

�������

��������� สีของฉันกำลังจะแข่งบาสเก็ตบอล โดยมี ‘อาจาร์ยวิชานัน’ เธอเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในรูปภาพนั้น ไม่เอาดีกว่า ฉันจะไม่คิดถึงเรื่องรูปนั้นอีกแล้ว ขณะที่การแข่งขันกำลังดุเดือด ปึก! เสียงกืกก้องดังขึ้น หลังจากที่ลูกบาสเก็ตบอลกระทบเข้ากับศีรษะของอาจาร์ยฝ่ายปกครอง ‘อาจาร์ยนภา’ คนที่เป็นเจ้าของสมุดเล่มนั้น และแน่นอน เธอเป็นอีกหนึ่งคนในรูปนั้น อาจาร์ยนภาล้มลงจนเกือบถึงพื้นยังดีที่อาจาร์ยวิชานันรับตัวของอาจาร์ยนภาไว้ได้ทัน อาจาร์ยวิชานันอุ้มอาจาร์ยนภาขึ้นมา แล้วรีบพาอาจาร์ยนภาไปที่ห้องพยาบาลทันที

�

��� �������การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป โดยมีอาจาร์ยพละท่านอื่นมาเป็นกรรมการแทน ในสนามใหญ่การแจ้ง ยังคงการแข่งขันเช่นกัน ตอนนี้ฉันกำลังแข่งอุ้มแตงโมอยู่ แต่เกิดอุบัติเหตุขึ้นเล็กน้อย ทำเอาฉันล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากแผลที่หัวเข่าด้านซ้ายของฉัน ทุกสายตาจับจ้องมีที่ฉันที่ล้มลง ตรงหน้ามีลูกแตงโมสีแดงสดที่แตกอยู่ตรงหน้าฉัน อาจาร์ยกรรมการเดินมาหาฉัน แล้วถามว่าฉันไปห้องพยาบาลไหวมั้ย ฉันพยักหน้า แล้วค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น เฮ้ออ ฉันต้องไปห้องพยาบาลในอาคารอีกแล้วหรอเนี่ย ต้องเจออาจาร์ยเฝ้าเวรอีกแล้วหรอเนี่ย เพื่อนในกลุ่มของฉัน เดินมาพยุงฉัน แล้วพาฉันไปห้องพยาบาล

���

���� ����เราเดินมาถึงห้องพยาบาล ฉันเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำเอาฉันตกใจเลยทีเดียว......

�

�

����������������������������� .....นี่ฉันต้องเจอพวกเขาอีกแล้วหรอเนี่ย�