คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อินทรีย์ขาวผู้โบยบิน
อินทรีย์ขาวผู้โบยบิน
อาณาจักรแห่งท้องนภา
ในช่วงปลายฤดูหนาวของอาณาจักรทางเหนือไม่ได้ต่างจากอาณาจักรทิศอื่นเท่าไหร่นัก สิ่งที่ทำให้เกิดความแตกต่างของฤดูที่จะมาถึงนี้คือ หิมะขาวเริ่มละลายกลายเป็นหยดน้ำบุปผาเริ่มแบ่งบานพร้อมต้อนรับฤดูที่จะมาถึงในอีกไม่ช้า กลีบดอกโบตั๋นปลิวไปตามสายลม อันเป็นสัญญาลักษณ์ให้ผู้คนประจักษ์ว่าฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านาน บรรยากาศในอาณาจักรต่างๆ ณ ตอนนี้ต่างกำลังเตรียมมานเฉลิมฉลองต้อนรับฤดูใบไม้ผลิและเตรียมถวายเครื่องสัการะบูชาเทพเจ้าเพื่อให้ผลผลิตออกมาตามใจนึก บรรยากาศคึกคัก รอยยิ้มมากมายปรากฏอยู่บนใบหน้าของผู้คนทั่วทั้งแคว้นทางทิศเหนืออย่างเห็นได้ชัด
ไกลออกไปทางทิศเหนือแคว้นและท้องนภา บนทางทิศเหนือสุดของพื้นแผ่นดินมีกำแพงหนากว้างใหญ่ทหารองค์รักษ์ต่างเดินตรวจรอบๆบริเวณอาณาจักรอย่างเข้มงวดหากผู้ใดไม่ใช่พ้อค้าหรือทูตส่งสารก็ไม่อาจข้ามผ่านเข้าไปได้ ผู้ที่มีการสำคัญเท่านั้นถึงจะสามารถพบเจอกับเชื้อพระวงศ์ อาณาจักรแห่งนี้จึงได้รับฉายาว่า “ราชาแห่งอินทรีย์ขาว”
“ฮานะอยู่ไหน”เสียงของผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดแห่งอาณาจักรดังขึ้นไปทั่วพระโลงที่ผสมผสานไปด้วยศิลปะที่เก่าแก่และแปลกใหม่เข้าด้วยกันอย่างลงตัวสวยงาม กษัตริย์ผู้ที่น่าเกรงขามกว่ากษัตริย์อื่นเป็นไหนๆด้วยกริยาท่าทางและการกระทำอันน่าเกรงขามและดูมีอำนาจจนทำให้เหล่าข้าราชบริวารไม่อาจกล้าขัดคำสั่งและเผชิญหน้าต่อกษัตริย์ผู้นี้ตรงๆ กษัตริย์ผู้มีนามว่า ‘ซาซึกิ คุมิสึ’
“องค์หญิงประทับอยู่ที่สวนพฤษาหลังพระราชวังเพค่ะ”นางกำนัลชั้นสูงสุดคนหนึ่งผู้ที่มีหน้าที่ดูรัชทายาทแห่งอาณาจักรซาซึกิใส่ชุดกิโมโนแสนสวยสีเท่าอ่อนๆกล่าวขึ้นอย่างหวาดๆหากแต่กลัวว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าจะลงทัณตนที่อารักษ์ขาเจ้าหญิงไม่ดี
“ไปตามนางมาบอกว่าข้าเรียกพบ”กษัตริย์คุมิสึกล่าวอย่างองอาจและดูมีอำนาจในสายตาของเหล่าข้าราชบริวาร
“เพค่ะ”นางกำนัลคนนั้นเมื่อได้รับคำสั่งแล้วจึงรีบเดินไปยังสวนพฤษาหลังพระราชวังทันที ระหว่างทางนางได้เห็นนางกำนัลคนอื่นจึงได้กล่าวถามว่า “องค์หญิงฮานะล่ะ” “พระองค์ประทับอยู่ที่ศาลาสวนพฤษาหลังพระราชวังเพค่ะ ท่านอามิ”เมิอได้รับคำตอบอย่างพอใจ ‘อามิ’ จึงหันไปบอกนางกัลป์ทั้งสองว่า “ขอบใจมาก พวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ” “เพค่ะ”หลังจากได้รับคำสั่งนางกำนัลทั้งสองจึงเดินไปในขณะที่อามิเดินไปยังสวนพฤษาหลังพระราชวังทันที
“องค์หญิงเพค่ะ หม่อมฉันอามิ”อามิยืนอยู่หน้าศาลามองร่างหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าตนก่อนจะก้มหน้าน้อยๆแล้วกล่าวว่า “ท่านคุมิสึเรียกพบพระองค์เพค่ะ” อามิมองร่างหญิงวาวที่อยู่ตนหน้าของตน หญิงผู้มีผิวสีขาวดุจหิมะดวงตาสีน้ำตาลอมดำ ผมยาวสีดำรัตติกาลตรงสวยถูกมัดเป็นมวยพร้มปิ่นปักผมสีทองไว้พร้อมมงกุฎที่สวมอยู่เป็นรูปอินทรีย์สีเงินสวยอร่ามตา ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเล็กเรียวใบหน้าเรียวได้รูปทรง ชุดกิโมโนสีฟ้าอ่อนๆลายดอกซากุระตัดกับสีผิวของนางเป็นอย่างดี หากแต่ใบหน้าที่เรียบเฉยมองต้นซากุระที่ตอนนี้ยังไม่แย้มบานได้หันมามองเสียงที่เรียกตน ‘เจ้าหญิงซาซึกิ ฮานะ แห่งราชวงศ์ซาซึกิที่สิบแปด รัชทายาทองค์ที่สองแห่งอาณาจักรซาซึกิ’
ร่างบางของเจ้าหญิงเพียงคนเดียวของอาณาจักเดินเข้ามายังท้องพระโลงอย่างสง่างามอย่างเช่นเคยใบหน้าที่เรียบเฉยแววตาที่ไร้อารมณ์ยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของหญิงสาวไม่เคยเปลี่ยน ทำให้เหล่าทหารและข้าราชบริวารชายทั้งหลายต่างเคลิบเคลิ้มไปกับใบหน้าของสตรีที่อยู่ตรงหน้า เจ้าหญิงคนสำคัญย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการเคารพผู้ที่ยศถาบรรดาศักดิ์สูงกว่าก่อนจะกล่าวว่า “สวัสดียามเย็นเพค่ะ”เสียงหวานของเจ้าหญิงที่น้อยคนนักจะได้ยิน คุมิสึยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้าน้อยให้กับบุตรสาวคนสำคัญตรงหน้ารอยยิ้มของกษัตริย์ตรงหน้าน้อยนักที่จะปรากฏออกมาให้เห็นหากนางที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่บุตรสตรีของตนก็แทบที่จะไม่ได้พบเห็นรอยยิ้มของบุคคลนี้เลย และอีกสองคนที่นั่งประทับบัลลังศ์อยู่ข้าซ้ายของกษัตริย์คือรัชทายาทองค์โตกับรัชทายาทองค์สุดท้อง
คนโตอายุราวๆแกกว่าเจ้าหญิงฮานะสองถึงสามปีมีผมสีดำสนิท ผิวขาวดุจหิมะริมฝีปากเล็ก หน้าได้รูปทรงไข่ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองเจ้าหญิงคนสำคัญอย่างเอ็นดูนาม ‘มิยากิ’ ส่วนอีกคนอายุราวๆอ่อนกว่าเจ้าหญิงฮานะราวหกปีมีดวงตาสีดำสนิท ผมสีน้ำตาลผิวขาวดุจน้ำแข็งหน้าเรียวได้รูปริมฝีปากบางและเล็ก มองเจ้าหญิงคนสำคัญอย่างดีอกดีใจนาม ‘เรียวมะ’
“น้องข้าเจ้าไปอยู่แห่งไหนมา เหตุไฉนถึงมาช้านัก” เจ้าชายมิยากิกล่าวเสียงดุแต่ความจริงแล้วเขาแค่อยากแหย่น้องสาวของตนเท่านั้น “ขออภัยเพค่ะ หม่อมฉันมัวแต่ชมพฤษาเสียจนลืมเวลาต้องขออภัยจริงๆเพค่ะ” ฮานะกล่าวเสียงหวานพร้อมย่อตัวลงเล็กน้อยราวกับแสดงการขอโทษที่ตนเองมาช้ากว่าเวลาหากแต่ไม่มีใครตำหนินางเลยแม้แต่น้อยกลับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูกับกิริยามารยาทของหญิงสาวที่ดูอ่อนช้อยเสียจนน่าหลงใหล “คราวหน้าอย่าให้มีแบบนี้อีก”กษัตริย์คุมิสึตรัสเสียงเข้มวางมาดเพื่อปิดปังรอยยิ้มของตนโดยหารู้ไม่ว่าเหล่าบุตรธิดาและข้าราชบริวารทั้งหลายได้เห็นรอยยิ้มนั้นไปเสียแล้ว “เพค่ะ เสด็จพ่อ” เจ้าหญิงฮานะกล่าวก่อนจะแย้มยิ้มบางๆกับการกระทำขอท่านพ่อของตน “เสด็จพ่อวางมาดอีกแล้วหรอพะย่ะค่ะ เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยนะพะย่ะค่ะ” รัชทายาทคนสุดท้องเอ่ยอย่างขำๆกับการกระทำของท่านพ่อของตน “เรียวมะ!!!! เจ้า!!!!!”กษัตริย์คุมิสึกล่าวอย่างเขินอายพระพักต์ของพระองค์ตอนี้แดงเสียจนหน้าตกใจ เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้กับบุตรชายทั้งและข้าราชบริวารบางคนเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่เจ้าหญิงเองที่มักมีสีหน้าเรียบเฉยกลับแย้มรอยยิ้มบางๆออกมาที่น้อยนักที่จะได้พบเห็น ความน่ารักของเหล่าราชวงศ์นี้มักพบเห็นเสมอหากเหล่าราชวงศ์ทุกคนอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตาเพราะทั้งเจ้าชายมิยากิแลเจ้าหญิงฮานะไม่เคยที่จะแย้ยิ้มออกมาเลยสักครั้งต่างจากเจ้าชายเรียวมะรัชทายาทองค์สุดท้องที่มีอุปนิสัยแสบซ่า ขี้เล่น น่ารัก ยิ้มเก่งและร่างเริงมักจะเรียกเสียงหัวเราะให้กับเหล่าบรรดากษัตริย์ ข้าราชบริวารและบรรดาเจ้าหญิงเจ้าชายจากอาณาจักรต่างๆแม้แต่อาณาจักรของเขาก็เช่นกัน
หลังจากที่สนทนากันได้สักพักเจ้าหญิงฮานะก็ขอตัวกลับมายังห้องบรรทมของตนเนื่องจากอ่อนเพลียมาทั้งวัน หลังจากที่เจ้าหญิงฮานะมาถึงห้องบรรทมแล้วก็ได้สั่งให้นางกำนัลที่ทำความสะอาดห้องอยู่นั้นออกไปให้หมด เจ้าหญิงฮานะเดินมายังตู้กับอุปกรณ์การแต่งตัวของตน เจ้าหญิงฮานะเปิดลิ้นชักชั้นบนสุดก่อนจะหยิบกล่องที่มีลวดลายแกะสลักสวยงามตรงกลากล่องเป็นลอยแกะสลักรูปอินทรีย์ของสัญญาลักษณ์ของราชวงศ์ซาซึกิ เจ้าหญิตัดสินใจเปิดกล่องออกมาแล้วมองของที่อยู่ข้างในกล่องมันคือที่คาดผมอันเล็กคล้ายปิ่นปักผมดอกซากุระสีทองสวยและมีใบไม้สีเขียวอ่อนเข้มตัดกันไปกับดอกซากุระสีชมพูเล็กๆสลับกันไป เจ้าหญิงตัดสินใจหยิบที่มันขึ้นมาอย่างทนุถนอมก่อนจะนึกถึงความหลังยามตนยังเป็นเด็ก
ยามเด็ก
ณ อาณาจักรซาซึกิเวลานี้ช่างเงียบสงบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ลมหนาวพัดผ่านมาเย็นจับใจ ดอกซากุระที่ไม่อาจต้านทานสายลมที่พัดผ่านมาได้จึงต้องยามให้กลีบของตนถูกสายลมพัดพาไป....เวลาผ่านไปสักพักสียงหัวเราะครึกครื่นของเด็กสาวและเด็กหนุ่มที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานและมีความสุข เด็กสาวมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งพลางดูต้นไม้ต้นนั้นอย่าสงสัย ‘ท่านพี่ นั้นต้นอะไรหรอเพค่ะ’เด็กสาวถามเสียงหวานอย่างอดสงสัยไม่ได้ เด็กหนุ่มที่เห็นเด็กสาวมองต้นไม้อย่างสงสัยเห็นแย้มยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วกล่าวว่า ‘นั้นคือต้นซากุระ จะเห็นเฉพาะฤดูนี้เท่านั้น’ เด็กสาวมองต้นซากุระอยู่สักพักก่อนจะกล่าวว่า ‘สวยจังเลยเพค่ะ’ เด็กหนุ่มจังตอบว่า ‘ใช่สวยมาก’ เด็กหนุ่มหันมามองเด็กสาวที่บัดนี้มองต้นซากุระอย่างไม่วางตา รอยยิ้มเล็กปรากฏอยู่บนใบหน้าของเด็กสาวผมของเด็กสาวที่ถูกสายลมพัดผ่านชวนมองอย่างน่าหลงใหลทำให้เด็กหนุ่มแทบลืมลมหายใจ เด็กสะบัดความคิดของตนเองก่อนจะกล่าวถามว่า ‘เจ้าชอบรึ’ เด็กสาวสดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเด็กหนุ่มแล้วกล่าวว่า ‘เพค่ะ ชอบมากเลยล่ะเพค่ะ’เด็กหนุ่มจึงหยิบของออกมาจากกระเป๋าในกิโมโนขอตนมันคือที่คาดผมรูปดอกซากุระ ก่อนจะส่งให้เด็กสาวแล้วกล่าวว่า ‘ข้าให้เจ้าเห็นเจ้าชอบดอกซากุระมาก’ เด็กสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะรับมาแล้วกล่าวว่า ‘ขอบพระทัยเพค่ะท่านพี่’ ‘ไว้วันหลังเรามาดูต้นซากุระที่นี้ด้วยกันอีกนะ’เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมรอยยิ้มออกมาก่อนที่เด็กสาวจะกล่าวตอบไปว่า ‘เพค่ะ’
ปัจจุบัน
“ท่านโกหก...ไหนท่านบอกข้าว่าจะมาดูซากุระกับข้าอีกไงล่ะ”เจ้าหญิงผู้มีสีหน้าเรียบเฉยบัดนี้ได้มีน้ำตาไหลอาบแก้มของนางทั้งสองข้า ความคิดถึงความโหยหาที่มีต่อเด็กหนุ่มในอดีตได้หลั่งไหลเข้ามาสู่ในหัวใจของหญิงสาวอย่างมิอาจห้ามได้อีก หญิงสาวกำที่คาดผมแน่นมากขึ้นเรื่อยเมื่อยามนึกถึงเด็กหนุ่มลมหนาวที่พัดผ่านเข้าทางหน้าต่างไม่อาจจะสู้ความหนาวเย็นที่มีอยู่ในหัวใจของนางได้ บรรยากาศในห้องมีเพียงความเศร้า เสียใจและโหยหาของเจ้าหญิงเท่านั้นสายลมอ่อนที่พัดเข้ามาแล้วก็จากไปดั่งคำหมั่นสัญญาที่เด็กหนุ่มไม่อาจรักษาไว้หากเพียงได้แต่ภวานาว่าสายลมจะพัดความรู้สึกที่มีส่งไปให้ถึงเด็กหนุ่ม
_____________________________________________________________________________________
อ่าแต่งตอนนี้ทีเล่นเอาปวดคอปวดมือไปหมดเลยอ่==ะ เพราะตั้งใจจะแต่งให้จบตอนไปเลยแล้วค่อยมาคิดตอนใหม่อีกที แต่ก็ดีใจนะแต่งออกแล้วจบไปเลยตอหนึ่ง ยังไงมีอะไรให้ปรับปรุงบอกได้เลยนะจ้ะ
อย่าลืม Comment ล่ะ^^
ความคิดเห็น