นางร้ายที่ไม่มีใครจดจำ

ลำดับตอนที่ #5 : [แอน]

"ใครก็ได้ช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังหน่อยว่าทำไมถึงมีการเปลี่ยนตัวพระเอกกระทันหัน"
ประธานบอกเมื่อรู้ว่า วุส คือพระเอก
"คือ ยังงี้ครับท่านประธาน ทางเราติดต่อพระเอกที่ท่านประานต้องการมาเเล้วติดซีรีส์"
"ก็เลยไปจัดการเองโดยไม่บอกผม"
"คือ เรื่องนี้ผมขอโทษครับ ทางเราเจอทางตันจริงๆ"
"เรื่องนี้ไม่เป็นไรผมยกโทษให้เเต่ถ้าละครออกมาไม่ดี ผมจะไม่ออกอากาศเรื่องนี้เด็ดขาด"
"ครับ/ค่ะ"ทีมงานบอก
"ถ่ายต่อ"
  "วุส ดีใจนะที่พี่มา "
"ต้องมาสิ อย่างน้อยละครเรื่องนี้ก็มีน้องสาวเเสนสวยของเเคทเล่นรื่องนี้"
"ถ้าเเคทรู้เขาคงดีใจ"
"เลิกพูดถึงผู้หญิงใจเเตกคนนั้นเถิด"
เเคทที่แอบฟังน้องสาวของตนเองพูดถึงตนเองแบบนั้นก็แอบร้องไห้
"ทุกอย่างต้องดีขึ้น"
มัทบอกก่อนเเตะไหล่เพื่อน
"ฉันจะไม่ยอมให้คนชั่วอย่างมันมีที่ยืนในสังคม"
"ฉันรูั ว่าที่แกต้องเป็นแบบนี้เพราะมัน"
 ภายในโรงเรียนมัธยม ตอนนั้นพวกเราขึ้นมอสามกัน
"นี่ วุสนักเรียนใหม่"
"มันจะกลับมาทำไม"
แคทคิด
ภายในคืนที่เกิดเหตุ แคทที่ใส่ชุดสก๊อตเดินมาในร้านคลับตามนัดของมัท จะนัดอะไรตอนนี้ ทันใดนั้น ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนกระดุมผู้ชายที่กำลังนอนบนเตียงฉันจึงเข้าไปดู
บีเออออออ
"จำไว้นะวุส ถ่ายตอนนี้ไว้ฉันอยากให้แอลมันเห็นว่าฉันกับเเฟนของมันได้เสียกันโดยเราจะโยนความผิดให้เเคท ฉันนัดมันมา"
"พวกแกไม่มีทางทำแบบนั้นได้"
ฉันอัดเสียงไว้ก่อนที่จะส่งคลิปเสียงให้มัทนา 
  พอฉันออกมาจากคลับ
"พี่มันเลว"
เสียงด่าของแอลเรียลดังขึ้ยก่อนที่จะชูรูปในโทรศัพท์ให้ดู
"แอล พี่ไม่ได้"
เพียะ
แอลเรียลตบหน้าแคท ฉันมองไปที่เเพต ออกมาตอนไหนเนี่ย กำลังประจบบีโอ
"ไม่นะ"
 ฉันมองแอลเรียลก่อนที่จะวิ่งหนี ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ภายในท่ารถ
"ฮัลโหล มัท"
[แกอยู่ไหน]
"ฉันอยู่ท่ารถ แก ฉันทำลายน้องฉัน ฉันทำลายแอล ฉันทำลายทุกอย่าง"ฉันร้องไห้ออกมา
[ฟังฉันนะแกไม่ผิด เดี๋ยวฉันจะรีบไปหาแกเดี๋ยวนี้เเหละ]
ผ่านไปสิบนาที
รถคันสปอรต์พุ่งเข้ามาหาเธอ
"แคท เพื่อนที่น่าสงสารของฉัน"
มัทนาวิ่งไปโผกอดเเคท ตามด้วยบีวายที่ตามมา
"ไม่ต้องร้องนะ"
"ฉันรู้เรื่องทุกอย่างเเล้ว แล้วฉันก็เข้าใจเธอ"
บีวายบอก
"ฉันไม่อยากอยู่เเล้ว"
"ไม่ได้นะเว้ย แกต้องอยู่ แกต้องอยู่"
"รุ่นพี่รุ่นพี่กลับไปก่อนได้ไหมค่ะ"
มัทนามองหน้าบีวาย
"งั้นฉันไปก่อนนะ จะกลับก็โทรหาล่ะกัน"
"ค่ะ"
บีวายหอมแก้มมัทนาก่อนที่จะขึ้นรถและจากไป
"แล้วนี่แกจะเอาไงต่อไป"
"ไม่รู้ ฉันคงกลับบ้านไม่ได้"
"งั้นแกไปนอนบ้านรุ่นพี่บีวายก่อน"
"ไม่ ฉันไม่ไป"
"แล้วแกจะไปไหน"
 "แก แกกลับเถอะ"
"ไม่"
 ครืด ครืด
"ฮัลโหลค่ะ"
"ห๊า"
"ได้ค่ะ"
มัทนาวางสายก่อนมองหน้าเพื่อน
"ไม่ใช่เเค่บ้านที่แกไม่อยากกลับ เเต่ที่โรงเรียนตอนนี้ทุกคนเห็นภาพแกหมดเเล้ว ยัยเเพตแผนสูงจริงๆ แกมีที่ไหนที่แกกพอจะพักได้ไหม"
"พี่ลิซ"
 ภายในบ้านพี่ลิซ
"ขอบคุณมากๆนะค่ะพี่ลิซ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ"
มัทนามองหน้าอย่างเเค้นใส่ลิซ
"ฉันเคยช่วยพี่ลิซไว้ตอนโดนยัยเเพตสวมเขานะ"
"ยัยเเพตเนี่ยมันร้ายนะ ขนาดเพื่อนที่ว่ารักยังทำร้ายกันได้ลงคอ"พี่ลิซถาม
"แล้วนี่จะเอาไงต่อ"
"ก็คงต้องตอบตกลง"
"ตกลงเรื่อง"
"พี่แอนส่งมาบอกฉันว่าฉันได้ไปเรียนต่อที่นิวซีเเลนด์ตามทุน"
"เดี๋ยวเรื่องนี้มันเดือนกว่าเเล้วนิ"
"ใช่เดือนกว่าแล้ว ตอนเเรกฉันไม่ไปเพราะห่วงแอล แต่ตอนนี้ฉันห่วงเเต่ฉันทำผิดกับแอลมาก"
"เดี๋ยวพี่จะดูแลแอลให้"
"ฝากพี่ลิซด้วยนะค่ะ"
"ไม่เป็นไร เพราะพี่เชื่อว่าเเพตต้องมีแผนสูงกว่านั้นเเน่นอน"
พี่ลิซบอก
"พูดถึงพี่ลิซ เราไปเยี่ยมพี่ลิซกันไหม"
"ไปสิ"
 ภายในบ้านพี่ลิซ
"ไม่ได้เจอตั้งนานสบายดีไหม"
"สบายดีค่ะ"
"แล้วพี่ลิซล่ะค่ะ"
"พี่ี่สบายดี"
"พี่ลิซทั้งสาว สวย ฉลาด คงมีผู้ชายมาจีบพี่เยอะ"
พี่ลิซทำของตกพื้น
"ไม่หรอก"
 พี่ลิซบอก
เเคทมองดูรูปของพี่ลิซกับผู้ชายคนหนึ่ง
"พี่ลิซค่ะนี่ใครค่ะ"
"อ่อ นี่บีไอ น้องพี่เอง"
"บีไอ"
"ใช่ ตอนนี้เขาเป็นตำรวจเเล้วนะ"
"ตำรวจที่ไหนหรอค่ะ"
"อ่อที่เชียงใหม่นะจ๊ะ"
"เชียงใหม่หรอ"
"ใช่จ๊ะ เห็นบอกพี่ว่าเขากำลังคลี่คลายคดีที่เด็ก ๒ คนนะจะอายุคราวเราเนี่ยเเหละศพหายไป"
"เเล้วเรื่องนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ค่ะ"
"น่าจะตอนที่พวกเราอสงคนเรียนมอสามนั้นเเหละ"
"โห มันก็เก่ามากสิค่ะ"
"ใช่ มีคนมาขอคลี่คลายคดี"
"ใครหรอค่ะ"
"เห็นบอกว่าชื่อแอนใช่ ชื่อแอน"
"แอน"
 ภายในสถานีตำรวจ บีไอนั่งถามหยิงสาววัยประมาณยี่สิบเจ็ด
"คุณบอกว่าคุณเป็นพี่สาวของผู้ที่เสียชีวิต"
"ใช่ค่ะ"
"แล้วทำไมไม่บอกตำรวจตั้งเเต่ตอนที่เขาประกาศหา"
"ฉันอยู่นิวซีเเลนด์นะคุณไม่ใช่ไทยที่จะรู้ว่าน้องฉันคือคนๆน้ั้นที่ตายรึเปล่า"
"แล้วทำไมถึงอยากคลี่คลายคดีนี้"
"ฉันฝันเห็นพ่อ เเม่ฉันท่านบอกว่าอยากให้พี่น้องได้อยู่ด้วยกัน ฉันเลยอยากกลับมาดูแลพี่น้องของฉัน"
"เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นมาก"
"เอางี้ ผมจะสืบให้หาให้ด้วย"
"ขอบคุณค่ะ"