นางร้ายที่ไม่มีใครจดจำ

ลำดับตอนที่ #4 : พระเอกของเพลิงมายา

"สวัสดีค่ะ"
แอลเรียลเเละเเพตบอก
"สวัสดีค่ะ คุณเเพต คุณแอลเรียล"
"นี่มากันหมดรึยังค่ะ"
"ยังค่ะยังเหลือนางร้าย นางรอง พระเอก เเค่สามคนค่ะ"
"มาช้าจริงๆ"
"เขาคงติดธุระนะแก"
"มาเเล้วค่ะ"
เสียงเจ๊ไผ่ดังขึ้น
"มาเเล้วหรอ"
แอลเรียลถาม
"ใช่ ขอโทษนะค่ะทีมาช้า"
"มาช้าเเล้วยังเสียเวลาอีก"
"นี่เธอเข้าใจไหมว่าคนติดธุระ"
"คนอย่างเจ๊ไผ่นี่ยมีคำว่าติดธุระอะไรนอกจากธุระขาย............."
"ธุระขายอะไร"
"คำหลังเจ๊ไปคิดเองล่ะกันคะ"
จากนั้นแคทกับมัทนาก็เดินเข้ามาในห้อง
"นี่แกด่าฉันหรอห่ะ"
"สำเนียงส่อภาษา กริยาส่อสกุล"
แอลเรียลบอก
"นี่แก"
"พอเถอะค่ะเจ๊ะปล่อยเขาไปเถอะ"
"ก็ได้เห็นแก่ะลูกหมาตัวเล็กๆสองตัว"
"อะไร"
"อ้าว ไม่เคยดูหรอ บทละครเรื่องเห็นแก่ลูก นี่เขากำลังมีภาค๒นะจะบอกให้"
"ใครเขียน"
"เรื่องเเรกนะฉันจำไม่ได้หรอนะว่าใครเขียน เเต่ภาคที่ ๒ เนี่ยภาคเนี่ยฉันเขียนเอง ชื่อว่า บทละครเห็นแก่ลูกหมาสองตัว"
"นี่เจ๊"
"พอเถิดแอล"
"ก็ได้"
"นกสองหัว เลี้ยงไว้ไม่มีทางเจริญ"
มัทนาที่ทำท่ารับโทรศัพท์ทำให้แอลเรียลและเเพตต่างตะลึ้ง
"ไม่ต้องเก็บมันไว้ กำจัดมันทิ้งสะ"
มัทนาบอกก่อนวางสาย
"จริงไหมค่ะ นกสองหัวเลี้ยงไว้ไม่เชืองเหมือนงูเห่านั้นเเหละ"
"ขอโทษค่ะที่มาช้า"
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
"คือ โมไปถ่ายแบบพิเศษมาเลยมาช้า"
"มาช้าเเล้วยังถ่วงเวลาอีก"
เเคทบอก
"ขอโทษจริงๆค่ะ"
"คราวหน้าคราวหลังมาให้ตรงเวลาด้วย"
"ค่ะ"
"พี่ชื่ออะไรหรอค่ะ เมื่อโมเคยดูละครที่พี่เล่นป็นนางร้าย"
"หี ฉันก็เล่นเป็นนางร้ายทุกเรื่องนั้นเเหละ ไม่เคยสังเกตล่ะสิ"
"ฉันจำคุณได้เเล้ว คุณคือ เเคทเธอรีน นางร้ายตัวจริง"
"ใช่ ฉันคือ นางร้าย เเต่ฉันร้ายทางตรงนะไม่ใช่ร้ายทางอ้อม"
"ค่ะ ฉันเชื่อ เพราะโมเป็นเเฟนคลับตัวจริงของคุณ ฉันดูละคร................"
ขณะที่โมกำลังพูด เเคทก็เดินออกไปทางทีมงาน
"พร้อมรึยัง"
"พร้อมแล้วค่ะ ถ่ายนางร้ายกับนางเอกตัวจริงก่อนก็ได้ค่ะ"
เเคทหันไปทางเเตงโม
"นี่สาวน้อยไม่ว่าเธอจะชื่ออะไรจำไว้ในกระโหลกหนาๆของเธอด้วยนะ ว่าอย่ามายุ่งกับฉัน เอาเวลาของเธอเนี่ยไปหาเงินมาดูแลพ่อกับเเม่ของเธอดีกว่าจะมาคลั่งไคล้ดาราดีกว่านะ"
ทีมงานบอก
"พี่ค่ะ"
โมเดินมาถามมัทนาที่กำลังมองเเคทถ่ายรูปอยู่ 
"มีอะไร"
"ทำไมพี่เเคทเขาโหดจัง"
"มีนางร้ายคนไหนบางล่ะที่ไม่โหด"
"ไม่มีค่ะ"
"ฟังฉันนะ ฉันก็พูดเหมือนที่เเคทพูดเนี่ยเเหละ เเต่ฉันขอเตื่อนเธอไว้อย่างหนึ่งโม สิ่งเดียวที่เธอจะไม่มีวันรู้เเละจะไม่มีวันเข้าใจมันเลยในชาตินี้คือ จิตใจของคน ถึงได้มีสุภาษิตไง อย่าไว้ใจทาน อย่าวางใจตน มันจะจนใจเอง"
"ค่ะ"
โมบอก
"ขอโทษครับที่มาช้า"
 เเคทที่ทำหน้าอำมหิตใส่แอลเรียลตามบทหันมามองต้นเสียง
"วุส"
ทางทีมงานหันมาทางวุส
"อ้าวคุณวุส สวัสดีค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะเดี๋ยวจะได้มาถ่ายรูปกัน"
"วุส"
 แอลเรียลบอกพลางโบกมือให้วุส เป็นการทักทาย
 เขาคนนั้นกลับมาอีกแล้ว ดีเหมือนกันเธอจะได้ไม่ต้องเเผ่รังสีอำมหิตใส่พระเอกคนอื่นๆอีก ในเมื่อต้นเหตุของรังสีอำมหิตมาเเล้วไง
"นี่เเหละพระเอกแห่งเพลิงมายา"