นางร้ายที่ไม่มีใครจดจำ

ลำดับตอนที่ #3 : รักเเรกของมัทนา

ภายในบ้านของเจ๊ไผ่
มัทนากำลังดูรูปในวัยรุ่นของตน ตอนที่หญิงสาวเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมศึกษา
"ยัยเเคทนะยัยเเคทหายไปไหนเนี่ย"
 มัทนาบอกก่อนที่จะเดินตามหาเเคท
ตึก
หญิงสาวชนอะไรบางอย่าง
"เดินระวังบางสิเธอ"
"ขอโทษค่ะ"
"เจ้าชายยยย"
  หญิงสาวอุทาน
"ใคร เจ้าชายบ้าอะไรของเธอ"
"คือ เปล่าค่ะ"
 หญิงสาวบอกก่อนเดินจากไป
"จะไปไหน"
ชายหนุ่มที่เธอยืนชนเมื่อกี้ถาม
"หาเพื่อนค่ะ"
"เพื่อนไหน"
"บอกไปนายก็ไม่รู้จัก"
"รู้ได้ไงว่าฉันไม่รู้จักห่ะ มัท"
"รู้ชื่อฉันได้ไง"
"การจดจำชื่อนักเรียนของโรงเรียนนี้เป็นหน้าที่ของฉัน"
"สภานักเรียน"
"เพิ่งรู้หรอ"
"ตายโหงเเน่"
ฉันบอกก่อนที่จะเดินหนี
"กลัวหรอ"
เขาบอก
"ป่าวค่ะ"
"จะพูดว่ากลัวคงไม่ใช่เพราะมาดทอมอย่างเธอกับเพื่อนคงใช้คำว่ากลัวไม่เป็นต้องเป็นคำว่า ตายโหง"
เขาบอก
"รู้จักเพื่อนฉันได้ไง"
"ก็บอกแล้วหน้าที่รู้เรื่องชื่อของนักเรียนในโรงเรียนนี้เป็นหน้าที่ของฉัน"
"สอด"
"เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ"
"ฉันหมายถึงสอดเเนมนะค่ะ"
"เพื่อนเธอนะอยู่กับเพื่อนฉัน"
"เพื่อนนาย"
"นี่เธอคงไม่รู้อะไร เลิกพูดคำว่านาย ฉันชื่อ บีวาย เป็นสภานักเรียนด้านดูแลรับผิดชอบในส่วนนักเรียนจำไว้"
"บีวาย"
  ย้อนกลับไปวันที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาโรงเรียนพร้อมกับเเคท
"นี้แก สภานักเรียน พี่บีวายโคตรโหดเลย"
"บีวายคือใคร"
"รุ่นพี่เรา เป็นสภานักเรียนดูแลเรื่องนักเรียนพวกทำผิดนะ ลงโทษอย่างกับเกณฑ์รอดอแล้ว"
"พี่บีวาย"
"ใช่ ทำไม นึกถึงชื่อฉันนึกถึงอะไรหรอ"
ป่าวค่ะ"
หมับ
เขาจำมือฉัน
"เลิกใช้คำว่าป่าวค่ะได้เเล้ว "
"เเล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไรล่ะค่ะ"
"หมดท่าเเล้วล่ะสิ"
เขาบอก
"ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน"
"ตอนเเรกว่าจะให้ไป เเต่ตอนนี้ไม่เเล้ว มานี่"
เขาบอก
 เขาผลักฉันลงบนเบาะที่นั่งบนรถคันสปอรต์ รถอะไรเบาะอย่างนิ่มเลย นี้ไม่ใช่เวลามาชมเบาะที่นั่งนะ
"รุ่นพี่จะพาฉันไปไหน"
"ตอนนี้ได้เวลากลับบ้านเเล้ว เธอคิดว่าฉันจะพาเธอไปไหนล่ะ"
"ไม่ต้อง ฉันเดินกลับเองได้"
"ใครว่าฉันจะไปส่งเธอล่ะยัยเด็กบ้า ฉันจะพาไปให้เเม่ลงโทษเธอต่างหากที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เเล้วนี่บ้านเธออยู่ไหน"
 ฉันส่ายหน้า
"หมายความว่ายังไงส่ายหน้านะ"
"...................."
 "โอเค งั้นฉันไม่ถามเเล้ว"
 ภายในบ้านหลังใหญ่ ฉันไม่เคยเห็นบ้านอะไรใหญ่ขนาดนี้เลยนะ
"ลงมา"
เขาบอก
 ฉันรีบลงมาจากรถ
"เข้าไปข้างใน ก่อนไว้เพื่อนเธอกลับบ้านเมื่อไหร่คอยกลับ"
"รุ่นพี่รู้ได้ไงว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน"
"ก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ตอนที่เพื่อนฉันโทรมาบอกว่าจะไปส่งเพื่อนเธอฉันเลยถามเรื่องเธอเเล้วก็รู้ว่าเธออยู่บ้านกับเพื่อนของเธอซึ่งมีคนอยู่ที่นั้นสามคนคือเธอ เเคท เเล้วก็แอลเรียล"
 รู้ละเอียดเชี่ยวนะเรื่องนี้นะ
"..............."
"ไม่กลัวบ้างหรออยู่คนเดียวนะ"
"ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวมีเพื่อนฉันเเล้วก็น้องเพื่อนอยู่ตั้ง ๒ คน"
"หมายถึง พวกเธอเป็นผู้หญิงทั้งบ้านไม่กลัวบ้างหรอ"
"แล้วฉันมีอะไรให้กลัวอีก"
"จริงสิลืมไปว่าเธอเป็นทอม"
"ค่ะ"
"ทำไมถึงเป็นทอม มันเท่มากหรอ"
"ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องเท่สักหน่อย"
"งั้นเธอช่วยเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังหน่อยระหว่างรอเพื่อนเธอกลับบ้าน"
"ฉันเป็นตามเพื่อนฉันนะ"
"ตามเพื่อนเธอ"
"ใช่ "
"กลัวไม่มีเพื่อน"
"ป่าวค่ะ ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย เเต่วันนี้ฉันได้รู้ความจริงบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เพื่อนฉันเป็นทอม เพื่อนฉันเป็นทอมเพราะรอคนที่มันรักกับมาหามัน มันไม่อยากให้ใครทำลายความรักของผมกับคนๆนั้น"
"แล้วคนๆนั้นเป็นใครล่ะ"
"พี่นัท เพื่อนของพี่สาวมัน ตายไปแล้ว"
"ตายเเล้ว เเล้วยังงี้เพื่อนเธอก็ต้องเป็นทอมเเบบนี้ตลอดชีวิตหรอ"
"ฉันไม่รู้ ฉันได้เเต่ภาวนาว่าขอให้ผู้ชายคนหนึ่งใครก็ได้ขอให้เป็นคนดีรักเพื่อนฉันจริงมาเปลี่ยนเพื่อนฉันให้เป็นผู้หญิงเป็นคนเดิมนะ"
"แล้วเธอล่ะไม่คิดจะเปลี่ยนใจเป็นผู้หญิงบางหรอ"
"ฉันไม่รู้"
"คนทุกคนย่อมมีสาเหตุในการทำบางสิ่งบางอย่าง เเล้วเธอล่ะทำไมถึงเป็นทอม ฉันว่าตามเพื่อนคงไม่ใช่เหตุผลหลักๆ"
"ฉันเคยแอบปลื้มผู้ชายอยู่คนหนึ่ง"
ย้อนกลับไปในอดีต
"เขาเป็นเด็กนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาตอนฉันเรียกอยู่ปอหก เขาคือผู้ชายในนสเปคฉัน มีทุกอย่างเหมือนที่ฉันต้องการ ต้องการมากด้วย"
   มัทนาในวัยเด็ก
"นี่นักเรียนใหม่ วุส "
"วุสหรอ"
  "ตอนเเรกฉันคิดว่าเขาคงเหมือนผู้ชายทั่วไปจนกระทั้ง"
วิชาคอมพิวเตอร์
"เมาส์ทำไมไม่ติด"มัทนาคิดในใจ
วุสที่นั่งคอมข้างๆก็มาเสียบเมาส์ให้จนได้
"ขอบใจ"
  "ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาดีที่สุด ดีที่สุดเหมือนที่ฉันเคยเจอมา เเละตอนนั้นช่วงที่ฉันปลื้มเขา ฉันดันไปเห็นวันเกิดของเขา เขาเกิดวันที่ ๔ มีนาคม ฉันเคยอยากให้คนที่ฉันรักเกิดเดือนต่อจากเดือนเกิดฉันซึ่งก็คือมีนาคม เเต่ที่ฉันปลื้มเพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษ"
"ฉันพยยามทำดีต่อเขา ในชั่วโมงพละ ฉันเเย่งลูกวอลเล่ย์ของเขาไปเพราะฉันทำตามที่เพื่อนฉันทำ ฉันรู้ว่าเขาโมโหฉันเลยเขียนใส่ในกระดาษไปว่า ขอโทษ  เเต่เขาก็ขย้ำมันทิ้ง ฉันก็เริ่มไม่ชอบ เเต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร จนกระทั้งชั่วโมงวิทยาศาสตร์ ชั่วโมงนั้นครูติวเนื้อหาของรุ่นพี่มอสามเพื่อดูว่านักเรียนจะทำได้ไหม"
 "แกข้อนี้ฉันทำไม่ได้ว่ะ"
"โครโมโซมร่างกายของมนุษย์มีกี่โครโมโซม"
"'งั้นมัทแกช่วยถามวุสให้หน่อยดิ"
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันกลับไปถามแอลเรียลเเทนดีกว่า"
"............."
"งั้นเดี๋ยวถามให้"
"ขอบใจ"
  ถึงวุส
ข้อที่ ๒ ทำอย่างไงเราทำไม่เป็นบอกหน่อยดิ
"วุสส่งกระดาษมาว่า"
"ไม่ ไปถามครูเอง"
"ถามครูหรอ"
 "ด้วยความที่ฉันไม่เคยถามหรือขอความช่วยเหลือจากใคร ฉันคิดวว่าเขาจะช่วยฉันเหมือนที่ช่วยฉันในห้องคอมพิวเตอร์ "
"งั้นส่งไปไหนไม่บอกก็ได้สอนหน่อย"
"เขาส่งกระดาษเปล่ากลับมา ฉันเสียใจมากคิดว่าเขาจะช่วยฉัน ฉันไม่คุยกับเขาอีกเลย เพราะผิดหวัง เเต่พอมาวิชาคณิตพอครูถามว่าใครทำมาไม่ครบ ฉันกับเพื่อนๆยืนขึ้น เเต่เขาซึ่งเองก็ทำไม่ครบกลับไม่ลุก เพื่อนฉันโดนครูตีด้วยสมุดอย่างเเรงเเถมโดนลบคะเเนน ฉันเสียใจมากๆ ฉันนรู้เรื่องที่เขาไม่ทำมาเพราะเพื่อนที่ลอกเขามาบอก ฉันเลยชวนเพื่อนมาบอกครู ฉันไม่ได้ผิดหวังเเล้วบอกครูหรอนะ ฉันสะใจมากกว่า "
"ก็เลยกลายเป็นทอม"
"นี่เเค่เริ่มต้น"
"หลังจากนั้นฉันก็ไม่ยุ่งกับเขาอีกเลย จนวันหนึ่งเขาเปลี่ยนไปเขาเข้าใกล้ฉัน เเละฉันก็เริ่มรู้ว่าเขาชอบฉัน เเต่เพราะเขาเป็นคนเลว ฉันเกลียดเขา ฉันบอกว่าฉันไม่ชอบเขา เขาก็มาตื้อฉัน จนฉันรำคาญ วันหนึ่งเขาให้เพื่อนที่เป็นกระเทยเพื่อนฉันฝากบอกฉันว่าเเม่ของเขามาขอดูตัวฉัน ฉันติดธุระเลยฝากไปบอกกับแม่เขาว่าฉันเป็นทอม"
"ฉันเลยแกล้งเป็นทอม จนเข้ามอหนึ่งเจอกับเเคท เลยเป็นทอมเรื่อยมานี้เเหละ"
"ที่เเท้เธอก็เป็นทอมเเต่เธอสองคนเเค่ใช้คำว่าทอม บอกกับคนอื่นๆเพื่อให้พวกเธอปลอดภัย"
"ใช่ มันเป็นทางเดียวที่ฉันจะไม่ต้องเจอกับเรื่องน่ารำคาญแบบนั้นอีก"
"แล้วเพราะอะไรถึงมาเล่าให้ฉันฟังไม่กลัวฉันเล่าให้คนอื่นฟังหรอ"
"นั้นก็แล้วเเต่นาย เเต่ที่ฉันเอามาเล่า เพราะฉันคิดว่า ถึงไม่บอกนาย นายก็ต้องเค้นความลับไม่ก็ไปสืบมาจนได้เรื่อง เเถมฉันไม่รู้ด้วยว่าเรื่องนั้นจะจริงหรือไม่จริง"
"'งั้นเธอก็ไว้ใจฉันได้ "
"ฉันคิดถึงรุ่นพี่เหลือเกิน เเต่ทางที่ฉันเดินมันทำให้รุ่นพี่เดือดร้อน ฉันไม่อยากเห็นรุ่นพี่เป็นอะไร เพราะฉัน"